อาถรรพ์รัก 7 ปีมันมีจริงไหมนะ? ธาม x เกี๊ยว เป็นแฟนที่รักเอยเตยหอมรักนี้ไม่มีหมดโปรโมชั่นกันมาโดยตลอด จนกระทั่งมีบททดสอบครั้งใหญ่เข้ามาให้ทั้งคู่พิสูจน์รักแท้...
รัก,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,น่ารัก,แฟน,รักวัยรุ่น,มหาวิทยาลัย,วัยว้าวุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ธาม x เกี๊ยว รักเดียวคือเธอ
อาถรรพ์รัก 7 ปีมันมีจริงไหมนะ? ธาม x เกี๊ยว เป็นแฟนที่รักเอยเตยหอมรักนี้ไม่มีหมดโปรโมชั่นกันมาโดยตลอด จนกระทั่งมีบททดสอบครั้งใหญ่เข้ามาให้ทั้งคู่พิสูจน์รักแท้...
ธาม x เกี๊ยว รักเดียวคือเธอ
Happy Anniversary…
สุขสันต์วันครบรอบ 7 ปี…
ปึง!
แต่ก็เท่านั้นแหละ…
เสียงประตูที่ดังขึ้นบ่งบอกให้รู้ว่าแฟนของฉันเทวันครบรอบ 7 ปีของเราแบบกลางคันแล้วเลือกที่จะออกไปหาเพื่อนแทนที่จะอยู่ด้วยกัน
ให้มันได้อย่างนี้สิ!!
ไม่นานทั้งนายและฉันก็มาถึงคอนโดของภูผาเพื่อนในกลุ่มอีกคนของพวกเขา ตอนแรกนายก็พยายามที่จะโน้มน้าวให้ฉันเปลี่ยนใจกลับไปรอธามที่ห้องตัวเองแต่ว่าสุดท้ายก็เขาก็ต้องยอมพาพวกฉันมาเพราะว่ายัยมะนาวเหวี่ยงไปเสียยกใหญ่น่ะสิ น่าเสียดายที่มะนาวกับหลิวไม่ได้มาด้วยแต่ฉันก็บอกพวกนั้นเองแหละว่าฉันมาคนเดียวได้ อีกอย่างมันเป็นห้องของเพื่อนธามด้วยฉันก็เกรงใจถ้าจะต้องพาเพื่อนมาหลายคน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
แกร๊ก~
“ไอ้นายทำไมมาช้านักวะ แล้วเรียนวันนี้เป็น… เอ่อ เกี๊ยว!!”
ภูผาที่เป็นคนเดินมาเปิดประตูให้เพื่อนของตัวเองและพอเห็นว่าที่หน้าประตูมีฉันยืนอยู่ด้วยเขาถึงขั้นตกใจจนตะโกนเสียงหลงเลยทีเดียว
“ใครเรียกชื่อเมียกูวะ?” แล้วก็มีเสียงอันคุ้นเคยดังมาจากในห้อง ก่อนจะปรากฏร่างสูงที่คุ้นเคยดีเดินออกมา “มาได้ไงอะเกี๊ยว!” ธามถามขึ้นด้วยความแปลกใจ
“ฉันมาได้ไงไม่สำคัญเท่านายมัวทำบ้าอะไรอยู่อะธาม” พอได้เห็นหน้าของแฟนตัวดีฉันก็รีบพูดขึ้น พยายามจะคุมไม่ให้โมโหแล้วนะแต่มันอดไม่ได้จริงๆ
“เห้ย… ใจเย็นก่อนนะ ฉันขอโทษที่ไม่ได้กลับห้องแต่ดูจากที่เธอมาถึงนี่ไอ้นายมันคงเล่าเรื่องทั้งหมดแล้วใช่ไหมล่ะ” ธามรีบพูดพร้อมกับจับมือของฉันเอาไว้
พรึ่บ!
ซึ่งฉันก็สะบัดออกทันทีเหมือนกัน
“ไหนล่ะปัญหาสำคัญของนายน่ะธาม” ฉันพูดขึ้นต่อ ซึ่งปัญหาที่ฉันหมายถึงก็คือสายรหัสปี 1 ของเขานั่นแหละ
“เฟย์นอนหลับอยู่ในห้องไอ้ภูผา เพิ่งจะนอนไปได้ไม่นานเองเอาแต่ร้องไห้และก็เหมือนหวาดกลัวอยู่ตลอด พวกฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยช่วยกันอยู่เป็นเพื่อนน้องกลัวน้องจะคิดสั้น” ธามอธิบาย
“แล้วมือถือนายอยู่ไหน ฉันโทรหาไม่ติดเลย”
“มือถือฉันมันล่วงหายไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ก็เลยไม่ได้ติดต่อเธอไว้ก่อน กะว่าเดี๋ยวกลับไปหาเธอแล้วค่อยไปซื้อใหม่” เขาพูดพร้อมกับจูงมือฉันเดินเข้าไปข้างใน
กริ๊ก~
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องนอนถูกเปิดออกและตามมาด้วยยัยน้องเฟย์ที่เดินออกมา
“หูวว~” เสียงของนายดังขึ้นทันที
เพราะเฟย์เดินออกมาในสภาพที่ไม่ค่อยจะเรียบร้อยเท่าไร เสื้อเชิ๊ตที่หลุดลุ่ยจนเห็นเสื้อกล้ามด้านในส่วนด้านล่างเอกก็เป็นกางเกงขาสั้นที่สั้นมากจนแทบจะเรียกว่ากางเกงในได้เลย
ยัยนี่อยู่ในห้องกับผู้ชายด้วยสภาพแบบนี้เนี่ยนะ!
เหอะ!! มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าตั้งใจอ่อยชัดๆ
“พี่เกี๊ยวมาเหรอคะ? สวัสดีค่ะพี่เกี๊ยว” เธอกล่าวทักทายทันทีเมื่อเห็นฉัน “เฟย์ขอโทษนะคะที่ดึงตัวพี่ธามเอาไว้ทั้งคืนเลย ฮรึก~ แต่เฟย์ไม่ไหวจริงๆ ค่ะ” เธอพูดพร้อมกับสะอื้นไปด้วย ฉันเองที่เห็นภาพนั้นก็เลยเบะปากใส่ไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้
เอาจริงดิ! แฟนฉันดูไม่ออกเหรอว่ารุ่นน้องเขาน่ะ… แสดง
“เห็นป่ะเกี๊ยวว่าน้องแย่อยู่มากจริงๆ” นายรีบพูดเสริมขึ้นมา
“เหอะ! แล้วนี่จะเอาไงต่อต้องอยู่ช่วยกันเฝ้าไปจนถึงเมื่อไร” คราวนี้ฉันหันมาถามแฟนของตัวเองที่ยืนอยู่
“พี่ธามกลับไปกับพี่เกี๊ยวเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเฟย์จะกลับไปห้องของตัวเองเหมือนกันยังไงเฟย์ก็ต้องอยู่ให้ได้ค่ะ ตอนนั้นพี่แม็กอาจจะแค่พูดไปเพราะความโมโหอาจจะไม่มีอะไรแล้วก็ได้ค่ะ”
“ที่คอนโดน้องไม่มีรักษาความปลอดภัยหรือไง!” ฉันหันไปพูดกับรุ่นน้องของธามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ทำไมจะต้องแสดงบีบน้ำตาทำตัวน่าสงสารอยู่ได้ เห็นแล้วขัดตาเกินจะทนไหวน่ะ
“เกี๊ยว! อย่าพาลดิ ถ้าโมโหที่ฉันไม่กลับห้องก็มาคุยกับฉันอย่าไปลงที่น้องมัน แค่นี้น้องมันก็รู้สึกแย่มากๆ แล้ว” เป็นธามนั่นเองที่ปกป้องรุ่นน้องของตัวเองแถมยังดุฉันต่อหน้าทุกคนด้วย
“พี่สองคนอย่าทะเลาะกันเพราะเรื่องของเฟย์เลยนะคะ”
“ก็เรื่องทุกอย่างมันเริ่มต้นจากน้องไม่ใช่หรือไงล่ะ!” ฉันตอบสวนทันทีที่เฟย์พยายามจะเล่นบทเป็นผู้ถูกกระทำ
ได้! งั้นฉันจะเป็นผู้กระทำเอง…
“ฮรึก~ เฟย์ขอโทษค่ะพี่เกี๊ยว ขอโทษนะคะพี่ธามแล้วก็พี่ๆ ทุกคนด้วย เพราะเฟย์คนเดียวมันถึงได้เป็นเรื่องขึ้นมาแบบนี้ เฟย์ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้จริงๆ นะคะ”
“น้องไม่มีเพื่อนคบหรือไง! ปกติมีเรื่องอะไรแบบนี้คนเราก็ต้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิทก่อนไม่ใช่เหรอ” ฉันถามออกไป ส่วนธามเองก็พยายามจับไหล่ฉันในเชิงห้ามแต่ฉันก็สะบัดออก
“เฟย์บอกว่าเพื่อนไม่อยู่ก็เลยไปที่ร้านคนเดียว” ธามเป็นคนตอบคำถามแทนนั่นยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้ฉันเพิ่มขึ้นไปอีก
“จังหวะดีจังเลยนะอย่างกับรู้แหนะว่าเมื่อวานเป็นวันอะไร!”
“เฟย์ไม่รู้จริงๆ นะคะ เฟย์ขอโทษค่ะ เฟย์ขอโทษ…”
พูดจบยัยน้องเฟย์ก็ก้มหน้าทำเหมือนรู้สึกผิดอย่างมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันที่ทนเห็นการแสดงห่วยๆ ของเธอไม่ไหวจึงเบือนหน้าหนี
“เกี๊ยวบอกว่าอย่าพาลไง!” แต่แล้วฉันก็โดนแฟนขึ้นเสียงใส่อีกครั้ง
“แล้วนายก็จะไม่เลิกขึ้นเสียงใส่ฉันต่อหน้าคนอื่นใช่ไหม!!!” ฉันหันไปขึ้นเสียงใส่ธามบ้าง “เออ! ฉันมันคนพาลเองแหละ แต่นายลองมาเป็นฉันที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอแฟนของตัวเองแบบทุกวันดูบ้างไหมล่ะ ฉันทั้งห่วงทั้งไม่เป็นอันทำอะไร ควิซเมื่อเช้าก็มั่วไปเกือบหมดเพราะอยากรีบออกจากห้องสอบไวๆ เพื่อมาตามหานาย… ติดต่อแฟนก็ไม่ได้ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นหรือเปล่า นายลองมาเป็นฉันดูบ้างไหมล่ะธาม!!”
ฉันพูดความในใจออกไปทุกอย่างจนหมด แอบหอบเล็กน้อยเพราะเมื่อกี้แทบไม่เว้นวรรคหายใจเลย แต่ก็นั่นแหละเขาเอาแต่ปกป้องคนอื่นแล้วหาว่าฉันเป็นคนพาล ใครไม่มาเป็นฉันไม่เข้าใจหรอก
“เกี๊ยว… ธามขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” ธามพูดเสียงอ่อนลงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“ช่างเถอะ! นายไม่ต้องมาสนใจความรู้สึกของฉันหรอก อยากจะอยู่ดูแลอะไรกันก็ตามสบายเลย แค่ฉันเห็นนายว่านายปลอดภัยดีฉันก็จะได้ไม่ต้องมานั่งเป็นห่วง” พูดจบฉันก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่ก็โดนคนตัวโตกว่ารั้งเอาไว้เสียก่อน
“รอกลับพร้อมกันสิ ฉันไม่อยากให้เธอนั่งแท็กซี่กลับเองคนเดียว”
พรึ่บ!
ฉันสะบัดมือเขาออกอีกครั้ง
ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นครั้งที่เท่าไรของวันนี้แล้ว…
“นายอยู่ดูใจรุ่นน้องนายไปเถอะ! เหอะ!! เดี๋ยวนายกลับไปเกิดเขาคลุ้มคลั่งขึ้นมาอีกจะยุ่ง” พูดจบฉันก็ปรายตาไปมองยัยรุ่นน้องตัวดีของแฟนซึ่งในตอนที่เราสบตากันเพียงเสี้ยววิฉันเห็นนะว่าสายตาของยัยนี่เหมือนกำลังดีใจที่เห็นฉันกับธามทะเลาะกันอย่างนี้
ฟุ่บ!
“น้องเฟย์!!!!” เสียงของนายกับภูผาดังขึ้นด้วยความตกใจ
แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อจู่ๆ ยัยน้องเฟย์ก็ล้มลงไปกับพื้น อะไรอีกคราวนี้แกล้งเป็นลมอีกหรือไง
“ไอ้ธามกูว่าต้องพาน้องไปโรงพยาบาลว่ะ” นายหันมาพูดกับธามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เออเอารถกูไป” ธามหันไปพูดกับเพื่อนก่อนจะหันมามองฉันที่ยืนแทบจะกลอกตามองบนอยู่ตรงนี้ “เกี๊ยวรอธามที่นี่ก่อนนะเดี๋ยวธามรีบกลับมารับ อย่าหนีกลับไปก่อนนะเกี๊ยว” พูดจบเขากับนายก็ช่วยกันพารุ่นน้องตัวดีนั่นออกจากห้องไป
ปึง!
“เธอจะไปไหน? ธามบอกให้รอที่นี่ไม่ใช่เหรอ??” ภูผาถามฉันขึ้น เพราะทันทีที่ประตูปิดลงฉันก็เตรียมที่จะเดินออกจากห้องไปด้วยเหมือนกัน
“ทำไมฉันต้องรอด้วยล่ะ” ฉันพูดเพียงแค่นั้นแล้วก็เดินออกมาซึ่งภูผาเองก็ไม่ได้ห้ามอะไรอีก
ฉันขึ้นแท็กซี่ที่หน้าคอนโดของภูผาแต่ปลายทางไม่ได้จะกลับห้องของตัวเองหรอก ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวตอนนี้เพราะว่าความรู้สึกในใจฉันมันกำลังตีกันอยู่ทั้งเสียใจน้อยใจแล้วก็โกรธ ฉันต้องการที่ระบาย…