เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงก็ดี่ยวยุค80's - ตอนที่9 ใจที่เต้นแรง โดย เพลงมีนา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

กั๋วคังเหรินนอนหลับสนิทอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แรกทีเดียวเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะนอนหลับได้ แต่เมื่อหัวถึงหมอนกลับหลับลึกแทบจะทันที เขาตื่นเช้าเป็นปกติ ชีวิตเหมือนไม่ได้จากบ้านหลังนี้ไปไหน หลังจากอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็เดินออกมาจากห้องนอน แต่กลับพบว่ามีร่างเล็กๆ ยืนแหงนหน้ามองเขาดู

           ‘เด็กๆตื่นเช้าเหมือนกันเหรอ’

           “คุณพ่อ..” เด็กหญิงพูดขึ้นก่อนแต่ผลักน้องชายให้เดินมาข้างหน้า 

           ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยนแล้วเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหา เมื่อวานเด็กๆ ตื่นเต้นที่พบเขา หยิบของเล่นมาอวดจูงมือเขาไปรอบบ้าน พาไปดูไก่ที่เลี้ยง ด้านหลังยังมีแปลงผักขนาดเล็กที่ปลูกพืชผักหลากหลาย เขาแอบสังเกตว่าเหมือนสิ่งตรงหน้าจะเพิ่งเปลี่ยนแปลงไม่นานมานี้เอง เขาไม่ได้โกรธที่หลินเหยาซื่อทำกับบ้านแบบนี้ เธออาจจะเพิ่งตัดใจเรื่องของเขาได้ หรือไม่ก็เพราะอาการความจำเสื่อมของเธอเอง น่าแปลกที่เธอจำเขาไม่ได้ แต่กลับจำทักษะการวาดภาพ ออกแบบและตัดเย็บที่เขาเคยเห็นเธอทำอยู่ระยะหนึ่งแล้วจู่ๆ ก็เลิกไป นั้นน่าจะเป็นตอนที่เธออายุแค่สิบสี่หรือสิบห้า  หลินเหยาซื่อเป็นชอบงานศิลปะมาแต่ไหนแต่ไร เคยปักผ้าเช็ดหน้าและยื่นให้เขาด้วยท่าทีประหม่าขืนอาย คุณพ่อของเธอคือผู้มีพระคุณของเขา แต่เขาก็เห็นเธอเป็นน้องสาว และรู้ดีว่าในวันที่เรียนจบจะกลับมาทำงานตอบแทนบุญคุณท่านประธานที่ช่วยเขาและแม่

           แต่ไม่คาดคิดว่าจะถูกยื่นเงื่อนไขให้รับตำแหน่งลูกเขย 

           แม้เป็นการแต่งงานที่จำใจแต่ง แต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายหลินเหยาซื่อ ยังคงดูแลเธออย่างดี ไม่เคยให้เธอต้องลำบากทำงานแต่อย่างใด มีเพียงเรื่องหัวใจที่ไม่สามารถบังคับได้ หากไม่เพราะคืนนั้น เขาดื่มเหล้าไปมาก เป็นคืนเดียวที่เขามีความสัมพันธ์ทางร่างกายของภรรยาที่ถูกต้องแม้แต่งงานกันมานานนับปีหลังจากสร่างเมา เขากลับโกรธที่เธอปล่อยตัวเองให้มาอยู่ใกล้เขายามที่เขาไม่อาจควบคุมตนเองได้ สีหน้าซีดเผือดของเธอทำให้เขารู้สึกผิด แต่ทิฐิทำให้เขาปั้นปึ่งเย็นชาใส่ ชีวิตคู่จึงดูเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม 

           “คุณพ่อ” 

         เสียงเด็กชายตัวน้อยยังพูดไม่ชัดนักแต่เรียกกั๋วคังเหรินให้ตื่นจากภวังค์ ยังไม่ทันเอ่ยปากพูดอะไร ป้าฮุ่ยชิวก็เดินเร็วๆ ตรงมาทางเขา 

           “ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย คุณหนูกับคุณชายน้อยไปรบกวนหรือเปล่าเจ้าคะ”

           “ไม่หรอก” เขาตอบแล้วยกมือวางบนศีรษะของเด็กทั้งสอง “ทำไมเด็กๆ ตื่นเช้ากันจัง”

           “คุณหนูกับคุณชายน้อยตื่นพร้อมป้าเจ้าค่ะ” นางพูดเพราะกลัวว่าคุณผู้ชายจะเข้าใจผิดว่านางดูแลเด็กไม่ดีให้ตื่นไม่เป็นเวลา “ปกติป้านอนห้องเดียวกับคุณๆ ส่วนคุณผู้หญิงทำงานดึกนอนไม่เป็นเวลา เกรงว่าจะรบกวนเวลานอนของลูกเลยแยกไปนอนอีกห้อง แต่เพิ่งแยกห้องนอนไม่นานนี่นะเจ้าคะ ปกติคุณนายดูแลคุณหนูทั้งสองดีมาก ต้องอ่านนิทานให้ลูกฟัง กล่อมจนกว่าจะหลับถึงจะออกไปทำงาน”

           ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาไม่มีสิทธิตำหนิหลินเหยาซื่อด้วยซ้ำ 

           “ก่อนหน้านี้คุณผู้หญิงล้มป่วยหมดสติไปเจ็ดวัน คุณหนูทั้งสองกลัวคุณผู้หญิงจะไม่ตื่นจึงชอบมาปลุกด้วยตัวเอง เอ่อ...ประเดี๋ยวป้าพาคุณหนูคุณชายลงไปชั้นล่างเองเจ้าค่ะ”

           “ไม่เป็นไร ผมพาไปเอง ป้าไปทำอาหารเช้าเถอะ เหยาซื่อตื่นมาจะได้กินข้าวเช้าด้วยกัน”

           “ค่ะๆ” ป้าฮุ่ยชิวยิ้มกว้าง นางหวังใจว่าคุณหนูกับคุณชายจะช่วยเป็นกาวประสานใจให้คนทั้งสองได้ครองรักกันเช่นคู่สามีภรรยาทั่วไป 

           ป้าฮุ่ยชิวเดินลงบันไดไปแล้ว เขาก้มมองลูกฝาแฝดทั้งสอง เด็กๆ จูงมือเขาไปที่ห้องนอนของหลินเหยาซื่อ ตั้งแต่แต่งงานกันก็แย่งห้องนอนมาตลอด เขาลังเลครู่หนึ่งก่อนค่อยๆ หมุดลูกบิดเปิดประตูเข้าไป เด็กทั้งสองปล่อยมือเขาแล้วถลาไปเกาะที่เตียงนอนของมารดาแต่กลับไม่กล้าแตะตัว ได้แต่นั่งจ้องมองใบหน้าที่หลับตาอย่างเหนื่อยล้า เขานึกถึงเรื่องที่ป้าฮุ่ยชิวพูด เด็กๆต้องอยู่ด้วยความรู้สึกอย่างไรนะ พ่อก็อยู่ในรูปถ่ายส่วนแม่ก็หมดสติหลับนอนนิ่งอยู่หลายวัน กั๋วคังเหรินค่อยๆ นั่งลงริมเตียง ก้มมองใบหน้าที่คุ้นเคย  ใบหวานระบายยิ้มทั้งที่ดวงตาพริ้มหลับ เขามองอย่างหลงใหลก่อนที่มือเรียวเล็กจะยื่นออกมาจากผ้าห่มมาประกบใบหน้าของเขาอย่างแม่นยำแล้วยื่นริมฝีปากมาจุ๊บแก้มเขาแรงๆ

           หลินเหยาซื่อประหลาดใจที่ไม่ใช่แก้มนุ่มๆ ของลูก เธอจึงลืมตาขึ้นแล้วพบว่าเป็น...

           “คุณ...” 

           เสียงเด็กๆ หัวเราะคิกคักแล้วกระโดดกอดหลินเหยาซื่อ หญิงสาวได้สติรีบปล่อยมือแล้วหันมากอดเด็กๆ แล้วหอมแก้มแก้เขิน 

           “หย่งหย่ง ลี่ลี่เป็นเด็กดี เด็กดีต้องตื่น” เธอพูดกับลูกแฝดไม่กล้าสบตากับผู้ชายที่ยังนั่งนิ่งอยู่ริมเตียง 

           “หย่งหย่งเป็นเด็กดี”

           “ลี่ลี่ก็เป็นเด็กดี”

         “ถูกแล้วๆ เด็กดีตื่นเช้า” เธอจับแก้มนุ่มๆ ของลูกแล้วก็หันมามองชายหนุ่มที่สายตายังจ้องเธออยู่ หญิงสาวรู้สึกตัวจึงก้มมองแล้วพบว่า กระดุมชุดนอนเปิดอยู่ เผยให้เห็นทรวงอกกลมกลึงที่ไร้ชุดชั้นใน ก็เธอไม่ชอบใส่บราเซียนอนนี่น่า แล้วก็นอนคนเดียวจนชินแล้ว

           กั๋วคังเหรินบังคับสายตาให้มองไปทางลูกฝาแฝดที่ยังกอดแม่อยู่ เขายื่นมือออกไป เด็กๆ ก็โผเข้าหาอ้อมกอดของเขาทันที

           “คุณตื่นแล้วก็จัดการตัวเองให้เรียบร้อย ผมจะพาลูกไปชั้นล่างเอง”

           “ค่ะ”