จะเป็นอย่างไรเมื่อโนอาร์ เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเพียงเพราะว่าเขาวิ่งไปช่วยเจ้าสุนัขตัวน้อย เลยทะลุมิติเข้าไปเป็นฮันเตอร์ฝึกหัด แต่เข้าฝึกคลาสแรกก็สร้างเรื่องจนทำให้พระเอกของเราสนใจซะงั้น
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,รัก,แฟนตาซี,วัยว้าวุ่น,ระบบเกม,มอนสเตอร์,Boy Love,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,Yaoi,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมืองบรูวองกา ประเทศ K
เมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนที่มีฐานะ หน้าที่การงานระดับประเทศและมีเทคโนโลยีล้ำสมัย เรียกได้ว่าเป็นเขตคนใหญ่ คนโตเลยก็ว่าได้ นอกจากจะเป็นเมืองที่เจริญแล้ว เมืองนี้ยังไม่เคยมีมอนสเตอร์โจมตีเลยสักครั้งเดียว
เมืองแห่งนี้พึ่งถูกสร้างขึ้นมาได้ประมาณ 20 ปีเศษ และยังเป็นที่ก่อตั้งสมาคมลับ ผมพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลที่นี่นาน 5 วันแล้ว
หลังจากที่ได้สติ ก็ได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยม ถึงจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน แต่ผมก็ยังอยากออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง และด้วยคำสั่งของจอมพลเดวิดทำให้ผมไม่กล้าทำอะไรไปมากกว่านอนอยู่บนเตียง
หลังจากฟื้นตัวผมรู้สึกว่าร่างกายผมไม่ปกติ แต่อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยา และที่แปลกไปกว่านั้นคือปานสีแดงลายมังกรบริเวณหน้าอกข้างซ้ายมันค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น
ภาพของชายหญิงคู่นั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวผม ผมคิดว่ามันอาจเกิดจากเพลงที่ผมร้องก่อนที่สติจะดับวูบไป ทำให้ผมฝันเป็นตุเป็นตะเช่นนี้ แต่เรื่องปานสีแดงทำไมมันถึงได้ชัดขึ้นนั้นผมก็หาสาเหตุไม่ได้เหมือนกัน
อีก 3 วันผมถึงจะได้กลับบ้าน แต่เนื่องด้วยร่างกายผมฟื้นตัวเร็ว และกลับมาเป็นปกติ ผมจึงขอคุณเดวิดออกจากโรงพยาบาล เพื่อที่เวลาที่เหลือผมอาจจะออกไปเปิดหู เปิดตา ณ ที่แห่งนี้
“คุณเดวิดครับ เหลือเวลาอีกตั้ง 3 วันกว่าผมจะได้กลับบ้าน และตอนนี้ผมก็หายดีแล้ว ผมขอไปเดินเที่ยว เปิดหู เปิดตา บ้างได้ไหมครับ…นอนอยู่โรงพยาบาลมาตั้งหลายวัน เบื่อจะแย่เลยครับ” ผมถามออกไปขณะที่เขากำลังยืนคุณกับคุณหมอ
“เดี๋ยวฉันให้หมอมาตรวจเช็กอีกที ถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เดี๋ยวฉันจะให้คนพาหนูไปพักที่บ้านฉันก่อน”
คุณลุงเดวิดหรือจอมพลเดวิด ผู้บัญชาการสูงสุดของสมาคมลับ-กิลด์เอ็กซ์ ที่ฮันเตอร์ทุกคนเกรงกลัวในอำนาจ ถึงภายนอกจะดูน่ากลัว เข้มงวด และมีความเป็นผู้นำสูงมากสำหรับทุกคน แต่เมื่อผมทำความรู้จัก คุณเดวิดก็เหมือนพ่อคนหนึ่งที่อบอุ่นและใจดีมากสำหรับผม
“ขอบคุณครับ ^^”
ผลตรวจออกภายในหนึ่งชั่วโมง ร่างกายผมปรกติราวกับว่าไม่เคยโดนพิษร้ายแรงมาก่อน ผมกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของ ไม่นานก็มีบุคคลปริศนาเดินเข้ามาในห้อง
“รอก่อนนะครับ ผมขอเก็บของก่อน”
“…” ไม่มีเสียงตอบกลับ
ผมเก็บของต่อโดยที่ไม่ได้สนใจ เพราะกลัวคนที่คุณเดวิดส่งมาจะรอนาน ตอนมาก็มาตัวเปล่า แต่ทำไมตอนออกของมันเยอะขนาดนี้ ทั้งของเยี่ยม เสื้อผ้า เอกสารและยาต่าง ๆ อีก
“พี่ช่วยครับ จะได้เสร็จเร็วขึ้น” เสียงของบุคคลที่สองที่พึ่งเข้ามาในห้องดังขึ้นใกล้ ๆ ผม พร้อมกับกำลังยื่นมือเข้ามาช่วย
“ขอบ…คะ คุณ” ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียงนั้นกลับพบว่าเขาคือพี่วิคเตอร์ พี่ที่ผมแอบสงสัยอยู่ว่าเขาชอบผมหรือเปล่า
“พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไงครับ” ผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ มันคงไม่ใช่ความบังเอิญหรอก ผมข้ามประเทศมาอยู่อีกประเทศหนึ่งแล้วก็ยังไม่วายมาเจอกันได้อีก นี่ถ้าผมกลับไปที่ที่ผมจากมาได้ ผมยังจะเจอพี่วิคเตอร์อีกหรือเปล่า แต่ถ้าเจอก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเจ้ากรรม นายเวรหรือจะเป็นพรหมลิขิตที่มีคนเคยบอกไว้ว่า ‘คู่กันแล้ว ไม่แคล้วคลาดกัน’
“พี่เอวานให้พี่มาคอยดู เอ่อ…โนอาร์หน่ะ เพราะว่าอีกหนึ่งสัปดาห์จะมีงานเลื่อนขั้นและติดยศให้กับฮันเตอร์ที่ทำสังหารมอนสเตอร์ได้ตามกฎบัญญัติ”
“พี่แกเลยไม่ว่าง ยุ่งอยู่กับการเตรียมงาน แต่เดี๋ยวอีก 2 วัน คุณลุงกับคุณป้าก็จะมานะ” พี่วิคเตอร์พูดเสริม
“คุณพ่อกับคุณแม่ผมเหรอครับ”
“ครับ…เรารีบเก็บของกันเถอะ เดี๋ยวคนขับรถจะรอนาน”
ผมพยักหน้าเป็นการตอบรับ และเก็บของต่อด้วยท่าทางที่เก้ ๆ กัง ๆ ทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ภายในห้องกันสองคน วันนี้พี่วิคเตอร์สวมชุดสบาย ๆ กางเกงยีนและเสื้อยืดสีขาว สวมใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีดำทับ
‘คนอะไรใส่ชุดธรรมดาแค่นี้ แต่หล่อเป็นบ้าเลย’
ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ภายในรถลีมูซีนสีดำ คันหรู หลังคาเปิดได้สุดคลาสสิค ภายในรถประดับด้วยหินแกรนิตสลักด้วยทองคำ พร้อมกับหนังสีดำสุดหรู
ผมเคยได้ยินหรืออ่านเจอมาในอินเทอร์เน็ตว่ารถลีมูซีนรุ่นนี้สามารถกันกระสุน แรงระเบิดระดับปานกลางและยังมีอุปกรณ์ช่วยเหลือต่าง ๆ อีกมากมาย สมฐานะผู้บัญชาการสูงสุด ไม่อยากคิดเลยว่าบ้านจะใหญ่ขนาดไหน
ตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาในรถ ยังไม่มีใครพูดหรือชวนคุยอะไรเลยแม้แต่คำเดียว ภายในรถเงียบสงัดจนสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายได้ บรรยากาศอันน่าอึดอัดเช่นนี้ จะต้องมีใครสักคนทำลายมันแล้วล่ะ ผมจึงใช้โอกาสนี้ถามเรื่องต่าง ๆ และทำความรู้จักพี่วิคเตอร์ไปด้วยเลย
“พี่วิคเตอร์มาอยู่ที่นี่ถึงวันไหนเหรอครับ”
“พี่กลับทีหลังโนอาร์ 1-2 วันครับ เพราะต้องอยู่รอทำธุระให้ทางกิลด์”
“พรุ่งนี้พี่วิคเตอร์ว่างไหมครับ”
“ว่างครับ?”
“คือว่าผมอยากไปเที่ยวชมเมืองนี้ก่อนจะกลับ แต่ไม่อยากไปคนเดียว...เอ่อถ้าไม่เป็นการรบกวน พี่ไปเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหมครับ”
ผมพูดออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทั้งเขินและอายในเวลาเดียวกันที่ต้องเป็นฝ่ายออกปากชวนอีกฝ่ายและตอนนี้พี่เขาก็เอาแต่จ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น
“ได้ครับ ว่าแต่โนอาร์หายดีแล้วเหรอ พี่กลัวว่าเธอจะเป็นลมเป็นแล้งระหว่างทาง”
“สบายมากครับ ^_^”
ท่าทางที่ผมทำเพื่อแสดงให้เห็นว่าผมไม่เป็นอะไรแน่นอน ทำให้พี่วิคเตอร์เผลอหลุดยิ้มออกมา และเมื่อถูกจับได้จึงกลับไปทำหน้านิ่งดังเดิม
“ขอโทษครับ ผมคงตื่นเต้นเกินเหตุ”
“ไม่เป็นไรครับ ^^”
“พี่วิคเตอร์ยิ้มน่ารักจัง ยิ้มบ่อย ๆ นะครับ จะได้เป็นความสดใสของโลกใบนี้ ^_^”
“^-^”
พูดจบผมก็ส่งรอยยิ้มหวาน ๆ ให้พี่วิคเตอร์ไปหนึ่งที เผยให้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของอีกฝ่าย ผมนั่งอยู่ในรถมาประมาณเกือบ ๆ หนึ่งชั่วโมง พวกเราก็มาถึงทางเข้าหมู่บ้านคุณเดวิด
ด้านหน้าทางเข้าประตูที่ 1 มีวงเวียนม้า 6 ตัวตั้งตระหง่านรอบน้ำพุก่อนถึงประตูทางเข้าที่ 2 หมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านที่ขึ้นชื่อเรื่องความปลอดภัยสูงสุด นั่งรถเข้ามาประมาณ 10 นาทีก็ถึงที่หมาย คฤหาสน์ที่คุณเดวิดเรียกว่าบ้าน
“สวยจัง...พี่เคยมาที่นี่ไหมครับ”
“เคยครับ แต่ไม่เคยมานอนค้าง หมู่บ้านนี้ระบบความปลอดภัยสูงมาก”
ผมถามเพราะว่ามีแค่ผมที่ตื่นเต้นที่ได้เห็นที่นี่เป็นครั้งแรก ที่นี่ใหญ่และหรูหราเป็นอย่างมาก
คฤหาสน์หลังนี้มี 3 ชั้น ด้านนอกมีการจัดสวนและมีน้ำตกเล็ก ๆ ภายในบ้านมีห้องรับแขก 5 ห้อง ซึ่งทุกห้องมีเพดานสูง 14 ฟุต ซุ้มหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน คฤหาสน์หลังนี้สร้างขึ้นเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่การตกแต่งแบบเรียบง่ายและดั้งเดิม กลับกลายเป็นรูปแบบที่สะอาดตา ทันสมัย และได้มาตรฐานสูงอย่างไร้ที่ติ
และที่สำคัญที่นี่ยังมีลิฟต์อีก 2 ตัว ระบบรักษาความปลอดภัยล้ำสมัย ชั้นล่างเต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกที่หรูหราที่สุด สระว่ายน้ำขนาดใหญ่และห้องซาวน่า ห้องออกกำลังกาย บอกได้คำเดียวเลยว่า หรูหรามาก
“เชิญคุณทั้งสองตามดิฉันไปรอที่ห้องรับแขกด้านในค่ะ”
หลังจากนั้นผมกับพี่วิคเตอร์ก็เดินตามแม่บ้านมานั่งรอคุณเดวิดเจ้าของคฤหาสน์ และต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรจึงเกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง ในจังหวะนั้นเองไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่จึงหันหน้าไปถามพี่วิคเตอร์ว่า
“คืนนี้พี่นอนที่นี่กับผมไหมครับ”
“ครับ??”
