จะเป็นอย่างไรเมื่อโนอาร์ เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเพียงเพราะว่าเขาวิ่งไปช่วยเจ้าสุนัขตัวน้อย เลยทะลุมิติเข้าไปเป็นฮันเตอร์ฝึกหัด แต่เข้าฝึกคลาสแรกก็สร้างเรื่องจนทำให้พระเอกของเราสนใจซะงั้น
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,รัก,แฟนตาซี,วัยว้าวุ่น,ระบบเกม,มอนสเตอร์,Boy Love,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,Yaoi,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในคืนที่มืดมิดนี้ยังมีแสงจันทราส่องแสงลงมาพอให้มีแสงรำไร ๆ ปราสาทร้างยังคงอยู่ในความเงียบสงบเหมือนเป็นตัวปกปิดของเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น บรรยากาศสงบเงียบจนทำให้ได้ยินแม้แต่ลมพัดเบา ๆ ส่งเสียงฉี่ฉี่ผ่านทางโขดหินเป็นเสียงที่ชวนให้คนอยู่ในปราสาทรับรู้ถึงความเงียบสงบของคืนนี้
นอกจากบรรยากาศจะเงียบสงัด สภาพแวดล้อมภายในยังเต็มไปด้วยซากปรักหักพังของชิ้นส่วนต่าง ๆ ภายนอกปราสาท อีกทั้งยังเต็มสิ่งปฏิกูลส่งกลิ่นเหม็น
เพล้ง!
เสียงข้าวของตกแตกกระจายดังมาจากด้านในปราสาทโดยฝีมือของหญิงวัยกลางคนที่กำลังโกรธ ความเกรี้ยวกราดผุดขึ้นมาบนใบหน้านั้น พร้อมกับส่งสายตาดุมองไปยังชายชุดดำตรงหน้า
“ไม่ได้เรื่อง งานแค่นี้พวกแกก็ยังทำพลาด”
“ขอโทษครับ พวกคนของกิลด์เอ็กซ์มันเข้ามาช่วยได้ทัน”
“ฉันอุตส่าห์ส่งมังกรซาฮัก คลาส SS+ ไปจัดการมัน”
“ขอโทษครับ”
“ออกไปได้แล้ว ก่อนที่ฉันจะอารมณ์ไม่ดีไปมากกว่านี้!”
“ครับท่าน”
ใบหน้าที่มีแต่รอยเหี่ยวย่น และรอยแผลเป็นครึ่งซีก ตอนนี้แดงก่ำเพราะความโกรธแค้นต่อลูกสมุนที่ทำงานพลาด ปราสาทร้างบนเกาะเซนติเนลแห่งนี้ ยังเป็นที่กบดานของพวกที่ทำผิดกฎฮันเตอร์และพวกที่คิดต่อต้านสมาคมลับ
＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊
คฤหาสน์จอมพลเดวิด
หลังจากนั้นผมกับพี่วิคเตอร์ก็เดินตามแม่บ้านมานั่งรอคุณเดวิดเจ้าของคฤหาสน์ และต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรจึงเกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง ในจังหวะนั้นเองไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่จึงหันหน้าไปถามพี่วิคเตอร์ว่า
“คืนนี้พี่นอนที่นี่กับผมไหมครับ”
“ครับ??”
“เอ่อ หมายถึงพักที่นี่หน่ะครับ อย่าเข้าใจผิดนะ” ผมรีบอธิบายด้วยใบหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันตา
“^^” ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้ม
“พี่วิคเตอร์อมยิ้มทำไมครับ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย”
“เปล่าครับ พี่ก็พักที่นี่แหละ แต่หลังจากโนอาร์กลับไปแล้ว พี่ถึงจะกลับไปพักที่บ้านพี่”
“บ้านพี่อยู่ที่เมืองนี้เหรอครับ”
“ครับ พ่อกับแม่พี่อยู่ที่เมืองนี้”
“งั้นผมขอสมัครเป็นลูกอีกคนของพ่อแม่พี่ได้ไหมครับ”
“ถ้าเป็นลูกสะใภ้น่าจะได้อยู่นะครับ”
“o_o” คำตอบที่ออกมาจากปากหนาได้รูปนั้น ทำเอาผมเขินจนทำอะไรไม่ถูก พวงแก้มแดงก่ำไปจนถึงใบหู
“เขินเหรอครับ”
“ปะ เปล่าครับ” ใบหน้าของผมแดงวาบจึงรีบเบนสายตาไปทางอื่น แต่ก่อนที่ผมจะเขินไปมากกว่านี้ คุณเดวิดก็กลับมาถึงคฤหาสน์พอดี
“สวัสดีครับท่าน” พี่วิคเตอร์กล่าวทักทาย
ผมและพี่วิคเตอร์ลุกขึ้นยืนพร้อมกับก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการทำความเคารพ
“มาถึงกันนานหรือยัง”
“สักพักแล้วครับ” พี่วิคเตอร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงนอบน้อม
“ฉันฝากดูแลโนอาร์ด้วยนะ ส่วนที่หลับที่นอนฉันให้แม่บ้านเตรียมให้แล้วล่ะ…ตามสบายกันเลยนะ”
“ครับท่าน”
“ขอบคุณนะครับ” ผมส่งยิ้มให้คุณลุงหลังจากพูดจบ
“แคทเดี๋ยวพาแขกไปที่ห้องนอนที่ฉันให้เตรียมไว้นะ” คุณเดวิดสั่งให้แม่บ้านพาพวกผมสองคนไปที่ห้องพัก
“ค่ะ คุณผู้ชาย”
“ตามป้ามานะคะ”
เราทั้งสองคนเดินตามคุณป้าแม่บ้านมาที่ห้องนอน ห้องที่พวกเราพักอยู่บริเวณชั้นสองของคฤหาสน์ ห้องที่คุณลุงเตรียมให้เราอยู่ด้านในสุด เป็นห้องที่ตรงข้ามกัน ผมเลือกห้องด้านขวา ส่วนพี่วิคเตอร์ก็ได้ห้องทางซ้ายไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เสร็จแล้วพวกคุณสองคนลงไปรับประทานอาหารที่ชั้นล่างนะคะ ป้าจัดโต๊ะให้เรียบร้อยแล้ว”
“ขอบคุณนะครับคุณแคท”
ผมเอ่ยขอบคุณก่อนที่จะเข้าห้อง แต่พี่วิคเตอร์ก็ถามคำถามผมมาหนึ่งข้อ แต่คำถามนั้นเป็นคำถามที่ผมไม่อยากได้ยินมากที่สุดในตอนนี้ เพราะว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านผม
“โนอาร์กลัวผีไหมครับ?”
“กลัวสิครับ พี่จะถามผมทำไมเนี่ย”
“ถ้ากลัวคืนนี้มานอนกับพี่ได้นะครับ”
“o-o” ดวงตาคู่นั้นฉายประกายความเจ้าเล่ห์ แววยิ้มในดวงตายิ่งชวนให้ผมใจเต้นแรง
“มานอนไหมครับ”
“ผมว่าพี่น่ากลัวกว่าผีเสียอีกครับ”
“^^”
“ผมไม่คุยกับพี่ละ ไปทานข้าวดีกว่า”
“รอพี่ด้วยสิครับ”
ผมปิดประตูและรีบเดินลงมาทานข้าว โดยที่ไม่รอคนขี้แกล้ง การบอกว่าลงมาทานข้าวเป็นแค่ข้ออ้างเพราะผมเขินจนไม่กล้ามองหน้าหรือสบตา ผมทานได้แค่สามถึงห้าคำก็ขอด้วยขึ้นมาอาบน้ำ พักผ่อน ไม่ใช่ว่าอาหารไม่อร่อย เพียงแต่ผมไม่ค่อยหิวเท่านั้น
ผมรีบปิดประตูห้อง ขาเรียวยาวของผมเดินไม่กี่ก้าวก็มาถึงเตียง คำพูดและสีหน้า แววตาของพี่วิคเตอร์เมื่อสักครู่นี้ทำให้ผมลืมเรื่องกลัวผีไปเลยทีเดียว ผมนั่งยิ้มคนเดียวมา 5 นาทีแล้ว ยิ้มจนปวดแก้มหมดแล้วก็ยังไม่หยุดคิดถึงคำพูดพี่เขาพูดอยู่ที่หน้าประตู
‘บ้าหน่า นี่เราหยุดยิ้มไม่ได้เลย เป็นอะไรของนายเนี่ยโนอาร์’
เพราะพี่วิคเตอร์คนเดียวเลย แค่คำพูดไม่กี่ประโยคยังเป็นขนาดนี้ แล้วพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันสองคนผมจะไหวเหรอ ผมเลิกคิดฟุ้งซ่าน จึงตัดสินใจเดินเข้าไปอาบน้ำ สระผม ทำธุระส่วนตัวของตัวเองให้เรียบร้อย
ผมทำทุกอย่างเสร็จใช้เวลาไม่นาน เพราะรู้สึกเพลีย ๆ ง่วง ๆ และต้องนอนพักเอาแรงไว้สำหรับเดินเที่ยวเมืองในวันพรุ่งนี้อีกด้วย ผมมานั่งเป่าผมบนเตียง และสอดส่ายสายตาสำรวจห้องนอนห้องนี้ ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีครีมตัดกับสีของผนังห้อง
ตึ๊ง!
[วิคเตอร์ แอสลัน ส่งข้อความถึงคุณ]
[วิคเตอร์ แอสลัน ส่งข้อความถึงคุณ]
ตึ๊ง!
[วิคเตอร์ แอสลัน ส่งรูปภาพถึงคุณ]
ข้อความจากชายหนุ่มที่มีหน้าตาอันหล่อเหลา นัยน์ตาสีฟ้า ชวนให้หลงใหล ข้อความที่ส่งมาสองข้อความแรกผมยังไม่ได้เปิดอ่าน แต่ทำไมอันล่าสุดมีรูปภาพมาด้วยล่ะ ด้วยความอยากรู้ผมจึงกดดูด้วยความเร็วแสง
วิคเตอร์ แอสลัน
21:21 น.
:ทำอะไรอยู่ครับ
:ไม่มานอนกับพี่เหรอ
: [รูปภาพพี่วิคเตอร์ถ่ายหน้ากระจกโชว์ซิกซ์แพ็ก]
:พอเป็นรูปรีบเข้ามาดูเลยนะครับ
ฝันดีนะครับ:
(อิโมจิแลบลิ้น) :
:ฝันดีครับ (อิโมจิหลับ)
‘ส่งรูปมาแบบนี้ใครมันจะนอนหลับได้ล่ะเนี่ย’
ผมพยายามสลัดภาพซิกซ์แพ็กพี่วิคเตอร์ออกจากหัวและข่มตานอน หวังว่าคืนนี้จะไม่ฝันถึงนะครับ ผมครุ่นคิดก่อนจะผล็อยหลับไป
เสียงนาฬิกาปลุกบ่งบอกเวลาที่ต้องตื่น บวกกับแสงแดดอ่อน ๆ กระทบใบหน้าเรียวเล็กทำให้ผมตื่นมางัวเงียเล็กน้อยก่อนที่จะลุกออกจากเตียงกว้าง เก็บที่นอนให้เรียบร้อย จากนั้นจึงเข้าไปอาบน้ำ แต่งตัว หลังจากทำภารกิจส่วนตัวของตนเองเสร็จก็ปาเข้าไป 8 โมงกว่าแล้ว
เนื่องด้วยผมไม่ได้นัดเวลากับพี่วิคเตอร์เอาไว้เลยทำตัวชิลไปหน่อย แต่ไม่ทันไรเสียงเคาะที่หน้าประตูก็ดังขึ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ตื่นหรือยังครับ” เสียงของพี่วิคเตอร์นั่นเอง
“ตื่นแล้วครับ”
“ลงไปทานข้าวกันครับ คุณเดวิดรออยู่ที่ห้องรับประทานอาหาร”
“อีก 5 นาที เดี๋ยวผมลงไปครับ”
“...”
ผมตอบกลับด้วยการตะโกนเพื่อให้คนด้านนอกห้องได้ยินสิ่งที่ผมพูด แต่ในเมื่อไม่ได้ยินเสียงใครตอบกลับมา ผมจึงรีบเก็บของที่จำเป็นใส่กระเป๋าใบเล็กที่คุณลุงให้มาเมื่อวาน และไม่ลืมที่จะปิดไฟและเครื่องปรับอากาศ การให้ผู้ใหญ่รอนาน ๆ ถือว่าเป็นการเสียมารยาท ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูเพื่อลงไปทานข้าว
“อุ้ยย! มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ ผมตกใจหมดเลย”
“พี่รอโนอาร์นั่นแหละครับ จะได้ลงไปพร้อมกัน”
“รอนานหรือเปล่าครับ”
“ไม่นานครับ นานกว่านี้พี่ก็รอมาแล้ว ไปกันเถอะ...ผู้ใหญ่รอนานละ”
“ครับ”
ผมเดินตามพี่วิคเตอร์ลงมาชั้นล่าง ตรงไปที่ห้องรับประทานอาหารอย่างรวดเร็ว กลิ่นอาหารหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณด้านหน้าห้อง ภายในห้องเป็นห้องกว้าง ๆ มีโต๊ะหินอ่อนสีขาวตัวยาวหนึ่งตัว พร้อมกับเก้าอี้สิบสองตัว บนโต๊ะมีอาหารมากมายหลายหลาก รวมทั้งผลไม้และของหวาน
ที่โต๊ะอาหารมีคนนั่งอยู่สองคนคือคุณเดวิดที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ส่วนอีกคนเป็นหญิงวัยกลางคน ซึ่งผมเดาว่าน่าจะเป็นภรรยาของคุณเดวิด
“ขอโทษที่มาช้าครับท่าน” พี่วิคเตอร์กล่าวพร้อมกับโค้งตัวลงเล็กน้อย
“มากันแล้วเหรอ ไม่เป็นไร มา ๆ นั่งก่อน”
ผมเดินมานั่งตรงข้ามกับพี่วิคเตอร์และนั่งข้างกับคนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นคุณหญิงของที่นี่
“นี่โรส ภรรยาของฉันเอง” คุณเดวิดพูดพร้อมผายมือไปที่ภรรยา
“ผมโนอาร์ เวลตันครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวสัก 2-3 วันนะครับ” ผมแนะนำชื่อพร้อมกับส่งยิ้มเล็ก ๆ ตั้งแต่ผมเดินเข้ามาจนมานั่งคุณโรสก็ยังมองผมแบบไม่วางตา แต่สายตานั้นกลับดูอบอุ่นและโหยหาอะไรบางอย่างที่รอมานานแสนนาน
