จะเป็นอย่างไรเมื่อโนอาร์ เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเพียงเพราะว่าเขาวิ่งไปช่วยเจ้าสุนัขตัวน้อย เลยทะลุมิติเข้าไปเป็นฮันเตอร์ฝึกหัด แต่เข้าฝึกคลาสแรกก็สร้างเรื่องจนทำให้พระเอกของเราสนใจซะงั้น
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,รัก,แฟนตาซี,วัยว้าวุ่น,ระบบเกม,มอนสเตอร์,Boy Love,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,Yaoi,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เหมือนมาก เหมือนมากจริง ๆ เหมือนตามที่คุณบอกเลยค่ะ” คุณโรสมองหน้าผมอยู่นานสองนานจึงพูดขึ้นพร้อมกับมีน้ำใส ๆ คลอเคล้าในดวงตา
“เหมือนใครเหรอครับ”
“เหมือน...”
“คุณโรส ผมว่าเราทานข้าวกันดีกว่า ถ้าหากช้าเดี๋ยวจะตกเครื่องเอา” คุณเดวิดพูดขัดขึ้น ทำให้คุณโรสมีสีหน้าที่เจื่อนลงเล็กน้อย
“เดี๋ยววันนี้นายเอารถฉันไปหนึ่งคันนะ” คุณเดวิดกล่าวเสริม พร้อมยื่นกุญแจรถให้
“ขอบคุณครับท่าน”
“เอ้อ...อีกเรื่องฉันกับคุณโรสจะต้องไปประชุมที่ต่างประเทศหนึ่งสัปดาห์ ฉันฝากนายดูแลที่นี่ตอนฉันไม่อยู่ด้วยนะ”
“ไม่ต้องห่วงนะครับท่าน เดินทางปลอดภัยครับ”
“แล้วนายจะพักอยู่ที่นี่กี่วันล่ะ”
“อีก 2 วันครับ”
“พร้อมโนอาร์เลยสิ งั้นฉันจะให้คนมาดูอีกที่”
“ครับ”
ผมกับคุณโรสนั่งฟังบทสนทนา พร้อมกับรับประทานอาหาร แต่ดูเหมือนว่าจะมีแค่ผมที่ทาน หลังจากนั้นผู้เป็นเจ้าของบ้านก็ขอตัว ผมนั่งทานอาหารเช้าแบบเงียบ ๆ คนเดียว แกล้งทำเมินไม่สนใจผู้ที่นั่งอยู่ตรงข้าม
ตอนนี้ภายในห้องเหลือแค่ผมกับพี่วิคเตอร์สองคน คุณป้าแม่บ้านเดินออกไปพร้อมคุณเดวิดและคุณโรส ผมสัมผัสได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองผมอยู่ และเมื่อผมเผลอสบสายตากับสายตาคู่นั้น ใช่ครับ จะเป็นใครไปได้ก็เราอยู่ในห้องกันแค่สองคน
เมื่อไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ ผมจึงก้มหน้าก้มตาทานอาหารที่อยู่ตรงหน้า แต่ก็มีอยู่แวบหนึ่งที่ผมเงยหน้ามองบุคคลตรงหน้าก็ยังมองผมไม่วางตา
“มองอะไรครับ ไม่ทานข้าวเหรอ” ผมถามเพราะพี่วิคเตอร์เอาแต่มองแต่ผม ไม่ทานอะไรเลยสักคำ
“แค่พี่เห็นเธอทานได้ขนาดนี้ พี่ก็อิ่มแล้วครับ”
“มองกันขนาดนี้ ใครจะไปกล้าทานล่ะครับ”
“นี่ไม่กล้าแล้วเหรอครับ”
“ผมอิ่มแล้วครับ เราไปกันเลยไหม”
“พี่ล้อเล่น” พี่วิคเตอร์พูดแล้วยิ้มกว้าง
“ผมอิ่มแล้วจริง ๆ ครับ”
“งั้นพี่เก็บจานเอง โนอาร์ไปรอพี่ด้านนอกก็ได้ครับ”
“เดี๋ยวผมเก็บเองครับ”
“ไปนั่งรอด้านนอกเถอะครับ พี่ทำได้แค่นี้เอง”
เราสองคนแย่งกันเก็บจานอาหารที่อยู่บนโต๊ะ แต่เสียงคงจะดังออกไปด้านนอกจนทำให้คุณป้าแม่บ้านสามคนเดินเข้ามาพร้อมถาดวางจาน
“ไม่ต้องเถียงกันหรอกค่ะ เดี๋ยวป้าเก็บเอง พวกคุณสองคนจะออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอคะ” แม่บ้านคนเมื่อวานที่พาผมไปที่ห้องพูดพร้อมกับเก็บจานอาหารที่เหลือใส่ถาด
ดูจากชุดแม่บ้านที่ใส่แตกต่างกับแม่บ้านอีกสองคนที่เข้ามาพร้อมกัน คุณแม่บ้านแคทคงจะเป็นหัวหน้าแม่บ้านแน่ ๆ
“ให้ผมช่วยดีกว่าครับ ผมเกรงใจ” ผมพูดตอบเพราะผมเกรงใจจริง ๆ ทานก็ทานคนเดียวยังจะต้องให้คนอื่นมาเก็บให้อีก
“ไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณไปเถอะ เดี๋ยวออกไปสายจะร้อนเอา”
“งั้นผมจะซื้อของมาฝากนะครับ”
ผมพูดพร้อมกับใช้หางตามองไปทางพี่วิคเตอร์ที่กำลังยืนอมยิ้มอยู่ ไม่รู้ไปอารมณ์ดีมาจากไหน ผมเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องตรงไปที่โรงจอดรถ
หลังจากผมเดินมารอที่โรงจอดรถสักพักพี่วิคเตอร์ก็เดินตามมาพร้อมกับกระเป๋าและหมอนหรือตุ๊กตาอะไรสักอย่าง ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในรถสีดำสัญชาติเยอรมันคันหรู ข้างคนขับ เสื้อผ้าที่ผมใส่มาเที่ยววันนี้เป็นเสื้อเชิ้ตฮาวายแขนสั้นสีน้ำเงิน กางเกงยีน เป็นชุดสบาย ๆ เพราะสภาพอากาศที่นี่ไม่ร้อน
ผมพึ่งสังเกตเห็นว่าพี่วิคเตอร์แอบไปเปลี่ยนเสื้อมาให้แมตซ์กับผม ประหนึ่งว่าเป็นชุดคู่ ถึงว่าหายไปไหนไม่มาสักที
“จะไปที่ไหนก่อนดีครับ หรือมีที่ที่อยากไปไหม”
“ผมไม่รู้เหมือนเลยครับ แต่ว่าอยากไปเดินเที่ยวที่สวย ๆหรือไม่ก็แลนมาร์คของที่นี่”
“เมืองนี้ไม่มีที่แบบนั้นหรอก แต่ถ้าจะไปที่สวย ๆ พี่มีอยู่หนึ่งที่ แต่ไกลหน่อย โนอาร์จะไปไหมครับ”
“ไปครับ ว่าแต่พี่เอาตุ๊กตามาด้วยทำไมเหรอครับ”
“ตัวที่วางอยู่เบาะหลังอะเหรอ” พี่วิคเตอร์ตอบกลับมา พลันเงยหน้าแล้วมองไปที่กระจกมองหลัง
“ใช่ครับ”
“มันคือหมอนผ้าห่ม พี่เอามาติดรถไว้ เพราะแอร์รถคันนี้มันเย็นมาก”
“...”
ผมพยักหน้ารับและหันกลับมามองออกไปนอกหน้าต่าง ทัศนียภาพด้านนอกเต็มไปด้วยตึกสูงเสียดฟ้า เรียงสลับกันอย่างเป็นระเบียบ
จากตึกสูงติด ๆ กันก็เริ่มลดลงเหลือให้เห็นบ้างพอประปราย เมื่อขับมาสักพักทั้งสองฝั่งถนนเมื่อมองแล้วกลับเห็นแต่ทุ่งหญ้ากว้าง ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเราจะขับรถออกห่างจากเมืองมาเรื่อย ๆ
ทุ่งหญ้ากว้างสีเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา พลิ้วไหวไปตามแรงลม กว่าจะมาถึงที่แห่งนี้ ก็ใช้เวลามากพอสมควร พี่วิคเตอร์ขับรถต่อมาอีกสักพักก็เลี้ยวรถไปทางถนนดินแดง ขรุขระ ตรงหน้ามีป้าย ‘พื้นที่ส่วนบุคคล บุคคลภายนอกที่ไม่ได้รับอนุญาตห้ามเข้าเด็ดขาด’ และเหล็กกั้นขนาดใหญ่
เมื่อขับมาถึงพี่วิคเตอร์ก็เปิดประตูลงจากรถเดินตรงไปที่ไม้กั้นนั้นและใช้นิ้วหัวแม่มือสัมผัสไปบริเวณด้านบนของเหล็กกั้นนั้น ทำให้มีหน้าต่างสี่เหลี่ยมป๊อปอัพขึ้นมาสแกนใบหน้า เพียงชั่วพริบตาเดียวเหล็กแท่งนั้นก็เปิดขึ้น ผมมองการกระทำนั้นด้วยความประหลาดใจ ถึงแม้จะออกมานอกเมือง แต่ก็ยังมีเทคโนโลยีที่ล้ำสมัยนี้อยู่ในที่ที่ห่างไกลเช่นนี้
พี่วิคเตอร์กลับเข้ามาขับรถต่อไปอีก สองข้างทางดูร่มรื่นแต่ก็วังเวง เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ น่าจะมีอายุมากกว่า 100 ปีเป็นอย่างต่ำ แต่เหมือนพี่วิคเตอร์จะรับรู้ถึงความสงสัยของผมจึงเอ่ยขึ้น
“ที่นี่เป็นที่ของคุณพ่อพี่เองครับ เป็นที่ของบรรพบุรุษ ต้นตระกูลแอสลันสืบทอดต่อกันมา”
“ผมไม่คิดว่าจะมีที่แบบนี้อยู่ในเมืองที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีนะครับ”
“พี่ชอบแอบมาที่นี่บ่อย ๆ ตอนขี้เกียจฝึก”
“มันไกลมากเลยนะครับ”
“แต่สบายใจนะ”
“เอ่อครับ”
และเราก็มาถึงด้านในนี้มีน้ำตกและต้นไม้ล้อมรอบปกคลุมไปทั่วบริเวณ ผมเปิดประตูรถ แรงลมอ่อน ๆ ปะทะเข้าร่างบาง ที่นี่มีอากาศเย็นที่สบายตัว หายใจเข้าไปแล้วสดชื่น
ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อถ่ายรูปทิวทัศน์และบรรยากาศรอบข้างที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว มีน้ำตกขนาดกลาง ไม่ได้ใหญ่มาก บรรยากาศที่นี่เย็นสบาย สดชื่น
“เดี๋ยวพี่ถ่ายให้เอาไหม”
“ขอบคุณนะครับ ^^”
ผมโพสต์ท่าถ่ายรูปต่าง ๆ เปลี่ยนที่ เปลี่ยนมุมตามที่พี่วิคเตอร์บอก ถ่ายทั้งรูปและวิดีโอ
“พี่มาถ่ายบ้างไหมครับ เดี๋ยวผมถ่ายให้”
“พี่ไม่ค่อยชอบถ่ายรูปตัวเอง ถนัดแต่ถ่ายให้คนอื่น”
“ถ้างั้นผมขอถ่ายรูปคู่กับพี่เก็บไว้เป็นที่ระลึกได้ไหมครับ”
“ได้สิ มาเดี๋ยวพี่เป็นคนถือถ่ายเองครับ”
“...” ผมที่คิดจะชวนถ่ายพอเป็นพิธี เพราะเมื่อกี้ยังปฏิเสธอยู่เลย ไหงกลับคำเร็วขนาดนี้
แชะ!
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น ผมก้มหน้าลงด้วยความเขิน เราสองคนใกล้ชิดกันจนผมได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย และนี่เป็นรูปคู่รูปแรกของผมกับพี่วิคเตอร์กับสถานที่ที่สวยงาม ช่างเป็นอะไรที่ลงตัว ผมที่กำลังเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง และในจังหวะนั้นเองพี่วิคเตอร์ก็โน้มใบหน้าลงมาพอดี
จุ๊บ แชะ!
“...”
ใบหน้าพี่วิคเตอร์ที่โน้มลงมาในตอนแรก บัดนี้ริมฝีปากหนาได้รูปประกบลงมาบนริมฝีปากของผม สัมผัสนั้นนุ่มนวลชวนให้หลงใหล ถึงแม้จะเป็นเวลาแค่ไม่กี่วิ
“ขอโทษครับ...พี่ขอรูปนี้นะครับ”
“...”
เหมือนแขนขาไม่มีแรง ผมเม้มริมฝีปาก ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันควัน
‘จูบแรกของผม’
ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า เอาแต่ยืนก้มหน้ามองพื้น ผมจึงเลือกที่จะเดินไปที่น้ำตก ลงไปนั่งเอาเท้าจุ่มน้ำ
‘อ่า...ผ่อนคลายจัง’
ถ้ารู้ว่าพี่วิคเตอร์จะพามาเที่ยวที่น้ำตกแบบนี้ เขาคงเตรียมเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วยแล้วล่ะ ผมนั่งเอาเท้าแช่น้ำอยู่นาน ส่วนพี่วิคเตอร์ก็เดินสำรวจรอบบริเวณน้ำตก
ผมลุกขึ้นเดินไปดูต้นไม้ใหญ่จนมาเจอบ้านพักเล็ก ๆ สภาพของบ้านเก่าแต่ไม่ทรุดโทรม เหมือนมีคนอยู่ดูแลตลอด เมื่อยืนสังเกตไปอยู่สักพักก็ต้องตกใจเมื่อมีเสียงคนเรียก
“กลับกันได้แล้วครับ”
“ครับ!” ผมตะโกนตอบกลับไป แต่สายตายังคงมองไปที่บ้านพักหลังนั้น ผมได้แต่คิดว่าคงเป็นบ้านที่เอาไว้ให้คนที่คอยดูแลที่นี่อยู่หรือไม่ก็เอาไว้เวลาคนของตระกูลแอสลันมาพัก ผมเดินมาที่รถก็พบกับความว่างเปล่า คนที่เรียกผมเมื่อกี้ไปไหนซะล่ะ
“อยากไปไหนต่อหรือเปล่าครับ” เสียงพี่วิคเตอร์กระซิบข้างหูผม
“พี่วิคเตอร์!ผมตกใจหมด บรรยากาศยิ่งวังเวง ๆ อยู่นะ”
“โดนจุ๊บไปทีเดียวขวัญอ่อนเลยเหรอครับ”
“พี่ วิค เตอร์ ” ใบหน้าของผมร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง
“ปะ ๆ เดี๋ยวพี่พาไปทานอาหารในเมือง”
พี่วิคเตอร์เปิดประตูรถให้ผมพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือให้ผม ผมลืมไปซะสนิทเลยตั้งแต่ที่ถ่ายรูปคู่กับพี่วิคเตอร์ แล้วจากนั้น...ผมรีบก้าวเข้าไปนั่งในรถ ในขณะที่พี่วิคเตอร์ยืนขำพร้อมกับอมยิ้มก่อนปิดประตูรถ และเดินมาฝั่งของตนเพื่อขับรถออกไป วันแห่งความสุขนั้นมักผ่านไปเร็วเสมอ
วันที่...
ไม่รู้ว่าผ่านมากี่วันแล้วหลังจากที่ผมจดบันทึกครั้งล่าสุด ผมขอเริ่มจดบันทึกใหม่ด้วยสมุดบันทึกเล่มนี้แทนก็แล้วกัน หลังจากที่ผมได้รอดจากความตายมาถึงสามครั้ง แต่ครั้งที่สามนี้ผมรู้สึกได้ถึงความแปลกบางอย่างคือ ผมเริ่มฝันเห็นบุคคลสองคนซึ่งน่าจะเป็นคู่สามีภรรยา สวมใส่ชุดสมัยก่อน อีกอย่างคือมีคนพยายามจะฆ่าผม ผมก็ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร ต่อไปผมคงจะต้องระวังตัวให้มากกว่านี้
วันนี้ผมได้ไปเที่ยวที่น้ำตกของตระกูลพี่วิคเตอร์ ที่นั่นสวยมาก อากาศเย็นสบาย แต่ถ้าให้ผมไปตอนกลางคืนผมไม่ไปเด็ดขาด ด้วยความที่มีแต่ต้นไม้ใหญ่อายุหลายร้อยปีกับบรรยากาศที่เงียบพูดว่าป่าช้าก็ไม่ปาน
และผมได้รูปสวย ๆ มาหลายรูปเลย มีรูปคู่กับพี่วิคเตอร์ แต่ผมก็เสียจูบแรกให้พี่วิคเตอร์ด้วยเหมือนกัน พูดแล้วก็เขิน ปากพี่วิคเตอร์นุ่มมาก อ๊ายยย
