รีบหนีไปก่อนความตายจะหาผมเจอ (Ordinary Peculiar Rules For My Death Wish) - เกริ่นนำ . โดย Monique Chen @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,พารานอมอล,ลึกลับ,ตะวันตก,ผจญภัย

ปี 2024 ผมตายและตื่นขึ้นมาใหม่ในปี 1880 โดยมีเขาคอยห้ามไม่ให้ผมตายซ้ำอีกรอบ เรามีกฎง่าย ๆ ที่ต้องทำตาม และกฎข้อสุดท้ายคือ ต่อให้ผมจะอยากตายแค่ไหนแต่ก็ "ห้ามตายจนกว่าเขาจะอนุญาต"

ผู้แต่ง

Monique Chen

เรื่องย่อ

Genre : Dark Romanticism+Dark Fantasy (somewhat in between), Coming of Age, (a bit of)Slice of Life

Twitter (X) Tag : #รีบหนีไปก่อนความตายจะหาผมเจอ

---

ค้นเจอสมุดบันทึกลายมือพิกลเขียนบ่นถึงชีวิตประจำวัน

กับเรื่องราวของผู้คนที่คนเขียนดูไม่ค่อยจะชอบมันสักเท่าไร

ในบันทึกมีคนที่ใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในห้องสมุดแต่ก็หวังจะได้เจอใครสักคน

มีคนที่ชอบผจญภัยแต่ก็ไม่กล้าออกไปไหนไกลกว่าเขตเมือง

แล้วก็มีคนที่อยากตายแต่ดันได้ลองใช้ชีวิตใหม่อีกรอบ

.

.

ในปี 1881 วันพฤหัสบดีและเดือนกันยายน

สุขสันต์วันตายครบ 1 ปีและขอแสดงความเสียใจที่วันพรุ่งนี้ก็ครบ 1 ปีที่ต้องมาอยู่ที่นี่

วันนี้คงไม่มีเรื่องอะไรจะเล่าเหมือนเคย เพราะเอาแต่คิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

ไม่ว่าจะเหตุกลใดที่ทำให้ผมได้ชีวิตที่สองนี้มา เหมือนอย่างกับมีคนไม่พอใจที่ผมใช้ชีวิตแรกได้ห่วยบัดซบ แต่ขอเรียนให้ทราบตามจริงว่า ชีวิตที่สองนี้ผมก็ไม่ได้ใช้มันได้ดีสักเท่าไร หมายถึงมันเป็นชีวิตที่ผมเองก็ไม่พอใจ และเหมือนจะมีอีกหลายคนที่ไม่ค่อยพอใจที่ผมมีชีวิตอยู่เช่นกัน

...

คำเตือน : ภายในสมุดบันทึกเล่มนี้คงจะมีกลิ่นน้ำมันวาฬติดอยู่บ้าง เพราะใช้มันเป็นเชื้อเพลิงโคมไฟตะเกียง

รีบหนีไปก่อนความตายจะหาผมเจอ (Ordinary Peculiar Rules For My Death Wish)-เกริ่นนำ .,รีบหนีไปก่อนความตายจะหาผมเจอ (Ordinary Peculiar Rules For My Death Wish)-1 ー วันครบรอบตาย,รีบหนีไปก่อนความตายจะหาผมเจอ (Ordinary Peculiar Rules For My Death Wish)-2 ー เออร์เนสต์ ฮัดสัน

ในปี 1881 วันพฤหัสบดีและเดือนกันยายน

สุขสันต์วันตายครบ 1 ปีและขอแสดงความเสียใจที่วันพรุ่งนี้ก็ครบ 1 ปีที่ต้องมาอยู่ที่นี่

วันนี้คงไม่มีเรื่องอะไรจะเล่าเหมือนเคย เพราะเอาแต่คิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

ไม่ว่าจะเหตุกลใดที่ทำให้ผมได้ชีวิตที่สองนี้มา เหมือนอย่างกับมีคนไม่พอใจที่ผมใช้ชีวิตแรกได้ห่วยบัดซบ แต่ขอเรียนให้ทราบตามจริงว่า ชีวิตที่สองนี้ผมก็ไม่ได้ใช้มันได้ดีสักเท่าไร หมายถึงมันเป็นชีวิตที่ผมเองก็ไม่พอใจ และเหมือนจะมีอีกหลายคนที่ไม่ค่อยพอใจที่ผมมีชีวิตอยู่เช่นกัน

ผมเพิ่งจะวางปากกาขนนก (ที่ทำจากขนห่านในฟาร์ม) ลงหลังจากที่เขียนบรรทัดนั้นจบ แล้วได้แต่ทอดหายใจมองแสงไฟจากตะเกียงน้ำมันทอสลัวบนหน้าสมุดบันทึก ก็เพราะอย่างที่เขียนไป ผมใช้เวลาช่วงนี้ไปกับการถามตัวเองว่า ผมกำลังทำอะไร หรือผมเป็นใคร หรืออะไรทำนองนั้น แม้กระทั่งตอนที่เหม่อมองสมุดบันทึกเฉย ๆ ก็ยังคงคิดวนแต่เรื่องนั้น

ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงจะสังเกตได้ว่าปกหนังของมันดูเยินกว่าครั้งแรกที่ผมได้เห็นเมื่อปีกลาย เห็นแล้วก็ยิ่งพาให้นึกถึงเรื่องที่ผ่านมา เพราะเอาเข้าจริงชีวิตผมกับปกสมุดก็สภาพไม่ต่างกัน นั่นแหละผมจึงตระหนักได้ว่าความจริงตอนนี้มีความคิดมากมายแล่นชนกันอยู่ในหัว เหมือนกับสมองของผมเป็นเบราเซอร์และมีแท็บมากมายที่ผมไม่ได้ปิด มันมีเรื่องนู้นเรื่องนี้สลับเข้ามาไม่หยุด คุณก็คงพอจะเดาได้ใช่ไหม นี่ยังไม่รวมเรื่องฟักทองในแปลงหลังบ้านที่แวะเข้ามาในสมองผมเป็นพัก ๆ อีก

เอาเถอะ ถึงอย่างนั้นผมก็คิดว่ามันเป็นห้วงเวลาอันดีที่ผมจะได้ลงมือเขียนบันทึกเล่มใหม่นี้ขึ้น

ต้องยอมรับว่ามันเป็นความคิดที่ยังไม่ผ่านการไตร่ตรองอย่างดีนัก แต่ผมแทบไม่ลังเลที่จะหยิบขนห่านอันนั้นขึ้นมาจุ่มหมึกอีกครั้ง แล้วจรดมันเขียนบนหน้ากระดาษที่คุณกำลังอ่านอยู่นี้ (ต้องขออภัยถ้าหากลายมืออ่านยากไปบ้าง ผมเพิ่งจะฝึกใช้ขนนกต่างปากกาลูกลื่นได้ปีเดียวเท่านั้นเอง) ผมจินตนาการว่าคุณคงได้พบบันทึกเล่มนี้ในอีกหลายร้อยปีให้หลัง และในตอนนั้นคุณคงจินตนาการไม่ออกหรอกว่าผู้เขียน - ซึ่งก็คือผม – เป็นใคร เพราะเนื้อหาที่คุณจะได้อ่านต่อจากนี้ ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณก็จะคิดว่ามันบ้าบอมาก แต่เชื่อเถอะว่าผมไม่ได้โกหกคุณเลยสักคำ ส่วนผมที่กำลังเขียนอยู่ในตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่าคุณคือใคร แต่ผมคงจะดีใจมาก ถ้าหากมีใครสักคนจากห้วงเวลาเดียวกับที่ผมจากมา ได้บังเอิญผ่านมาอ่านเรื่องราวมากมายที่จะถูกเล่าลงในหน้าต่อ ๆ ไปนี้ เพราะอย่างน้อยนั่นจะทำให้บันทึกของผมกลายเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่า การเดินทางย้อนเวลากว่า 140 ปีสามารถเกิดขึ้นได้จริง ๆ

ดังนั้นผมจะถือโอกาสชิงขอบคุณคุณเสียก่อน ด้วยเพราะคุณบังเอิญกวาดสายตามาจนเจอบรรทัดนี้พอดี และก่อนที่ผมจะเล่าเรื่องราวบ้าบอที่เกิดขึ้นกับผม ผมมีข้อตกลงสามสี่ข้อที่อยากจะขอร้องให้คุณตกลงก่อนที่เราจะไปกันต่อ

ถ้าหากคุณอ่านแล้วพบว่าไม่สามารถปฏิบัติตามได้ ขอให้วางสมุดบันทึกเล่มนี้และสิ่งอื่นใดที่มาพร้อมกันไว้ที่เดิม อย่าแตะต้องหรือเปิดหน้าอื่นต่อไปอีก

ข้อตกลงระหว่างเรามีตามนี้

ข้อแรก ขอให้สมุดบันทึกเล่มนี้คงอยู่ในสภาพเดิม คุณจะต้องไม่เขียนอะไรลงในหน้ากระดาษ แม้มันจะมีที่ว่างหรือมีบางอย่างล่อใจให้เขียนก็ตาม และแน่นอนว่าแม้กระดาษมันจะกรอบใกล้ขาดแค่ไหนก็ห้ามทำมันขาดแม้เพียงนิดเดียว เพราะคุณคงไม่อยากพบเจออะไรอะไรที่เหมือนการดูหนัง 4DX หรอก (ถึงจะอยาก ผมก็ไม่เห็นด้วยอยู่ดี) อย่าหาว่าผมเป็นตาแก่ขี้หวงเลย ผมเพียงแต่แนะนำแนวทางที่ดีที่สุดในการอ่านบันทึกเล่มนี้ให้ก็เท่านั้น

ข้อสอง ในระหว่างอ่านบางช่วง บางตอน คุณอาจจะได้ยินเสียงแกรกกรากดังจากในสมุดบันทึก นั่นเป็นสัญญาณว่าบางสิ่งบางอย่างที่ถูกผนึกเอาไว้รับรู้ได้ถึงการมาเยือนของคุณ พยายามอย่าสนใจ อย่าให้มันรู้ว่าคุณรู้สึกถึงมัน

แต่ถ้าหากทำไม่ได้ จงระวังมุมมืดทุกมุมภายในห้อง อย่าละสายตาเมื่อมันปรากฏตัว อาจเวลาเกินครึ่งชั่วโมงในการเผชิญหน้ากับมันแต่อย่าได้หวาดกลัวไป คุณจะไม่เป็นไรตราบใดที่คุณไม่ป้อนอาหารที่เรียกว่าความกลัวให้มัน จงจำไว้ว่ายิ่งเราหวาดกลัวเท่าไรมันก็จะยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น

ข้อสาม ขณะที่เขียนอยู่นี้ ผมยังไม่อาจทราบได้ว่าจะมีโอกาสได้เขียนเรื่องราวฉลองครบ 1 ปีที่ได้มาอยู่ที่นี่หรือไม่ แต่หากคุณได้อ่านแล้วพบว่าผมยังไม่ตายในวันนี้ ฝากคุณยินดีกับผมที่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตต่ออีกสักหน่อยด้วย แต่ถ้าหากผมไม่ได้เขียนต่อก็ขอให้รู้ไว้ว่าผมคงตายไปแล้ว ฝากให้คุณตั้งใจใช้ชีวิตของคุณเองต่อไปหน่อยนะ

ข้อสี่ โปรดจำเอาไว้ว่าการบันทึกนั้นมีเพียงผู้เขียนเท่านั้นที่จะแสดงมุมมองและเรื่องราวให้คุณได้ บันทึกจะทำหน้าที่ต่างประตูที่เปิดให้คุณได้ใกล้ชิดกลับอดีตของผู้เขียนเท่านั้น จงอย่าปล่อยจิตใจของคุณให้ล่องลอยเพราะเสียงกระซิบจากอดีตอาจกำลังซุ่มรอจะดักดึงคุณให้จมดิ่งไปพร้อมมัน

คำเตือน : ภายในสมุดบันทึกเล่มนี้คงจะมีกลิ่นน้ำมันวาฬติดอยู่บ้าง เพราะใช้มันเป็นเชื้อเพลิงโคมไฟตะเกียง

พนันได้เลยว่าถ้าเก็บรักษาดีหน่อย ต่อให้คุณจะคุ้ยเจอสมุดเล่มนี้อีก 200 ปี กลิ่นฉุนกึกนี่ก็ไม่หายไปง่าย ๆ หรอก ดังนั้นหากกลิ่นมันทำให้ปวดหัวระหว่างอ่านก็พักดื่มชาเลม่อนบาล์มดู มันช่วยได้ ผมทดสอบด้วยตัวเองแล้ว (ตัวหนังสือเล็ก ๆ เบี้ยว ๆ เหมือนถูกเขียนเบียดเข้ามาในบรรทัดสุดท้ายทีหลัง) 

ถ้าหากคุณไล่ตามตัวอักษรมาจนถึงบรรทัดนี้โดยไม่เก็บสมุดบันทึกคืนที่เดิม ผมจะขอทึกทักเอาว่าคุณตกลงยอมปฏิบัติตามเรื่องที่เราคุยกันไว้เลยแล้วกัน

ผมดีใจและรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่งที่ใครสักคนกำลังตั้งใจอ่านเรื่องของผม คุณจะเป็นคนแรก ๆ ที่ได้รู้เรื่องราวซึ่งผมไม่เคยบอกใคร เป็นเรื่องราวที่ผมอาจต้องเก็บงำไว้คนเดียวจนตาย

ผมชื่อ เกล็น พอร์เตอร์ ผมทำงานในฟาร์มและฤดูกาลนี้เรากำลังปลูกฟักทอง แต่สิ่งที่ผมยังไม่ได้บอกใครเพราะตั้งใจจะบอกคุณเป็นคนแรกนั่นก็คือ นี่เป็นการใช้ชีวิตรอบที่ 2 ในโลกที่ผมไม่รู้จัก และต้องต่อสู้กับบางสิ่งบางอย่างที่พร้อมจะฆ่าเราได้ทุกวินาทีด้วยร่างกายที่ไม่ใช่ของผมด้วยซ้ำ

...