ผมนากิ แมวขาวสุดเจ๋งแจ๋วที่ถูกแม่เลี้ยงใจร้ายถีบออกจากบ้านเด็กกำพร้า อะไรนะ?! ให้ฉันไปหาเงินในสภาพแบบนี้เนี่ยนะ?!! จริง ๆ มันก็ไม่ยากหรอก~ แต่ทำไม...ฉันต้องลงดันเจี้ยนกับไอ้จิ้งจอกขี้เก๊กนี่ด้วย!!!
ดราม่า,แอคชั่น,ตลก,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,โลกครึ่งสัตว์,เวทมนตร์,หวาน,อาณาจักร,นักผจญภัย,ดันเจี้ยน,โรงเรียนเวทมนตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ผมนากิ แมวขาวสุดเจ๋งแจ๋วที่ถูกแม่เลี้ยงใจร้ายถีบออกจากบ้านเด็กกำพร้า อะไรนะ?! ให้ฉันไปหาเงินในสภาพแบบนี้เนี่ยนะ?!! จริง ๆ มันก็ไม่ยากหรอก~ แต่ทำไม...ฉันต้องลงดันเจี้ยนกับไอ้จิ้งจอกขี้เก๊กนี่ด้วย!!!
ผู้แต่ง
YANI
เรื่องย่อ
“หลบไปซะไอ้จิ้งจอกสมองกล้าม ฉันจะจัดการมันเอง” ผมพูดอย่างเย้ยหยันกับชายร่างสูงข้าง ๆ และเดินไปหาเจ้าแมงมุมยักษ์เบื้องหน้าอย่างขึงขังมั่นใจ
กะอีแค่แมงมุมยักษ์ฉันไม่ต้องพึ่งหมานั่นหรอก~
ผมกำมือเดินไปหาเจ้าแมงมุมร้ายอย่างท้าทาย ดวงตาของมันแดงก่ำ มีฟันใหญ่แหลมคม และตัวใหญ่มาก ๆ ... ใหญ่เกือบเท่าบ้านหลังย่อมเลยนะนั่น แต่กลัวซะที่ไหน!
“แกตัวเท่ามดจะไปทำอะไรมันได้?” ผมชะงัก ไอ้หมาจิ้งจอกข้างหลังมันพูดจาถากถางพลางกอดอกด้วยท่าทีดูถูก แถมยังชายตามองผมอย่างกับเห็นแมลง วิ่งกลับไปต่อยสักทีดีไหมเนี่ย!
“เงียบไปเลย! เก็บปากไว้กินหญ้าเถอะ! ฉันไม่ต้องการให้หมาจิ้งจอกอย่างแกช่วย!!” ผมชี้หน้าด่าชายร่างสูงอย่างฉุนเฉียว หูและหางพลันก็ตั้งขึ้นตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
“ก็ถ้าโดนมันเล่นงานขึ้นมาก็อย่าขอให้ฉันช่วยก็แล้วกันไอ้แมวเด็ก!!”
เจ้าจิ้งจอกนั่นมันตะคอกกลับมาด้วยความโกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าเก่า แต่แมวแกร่งอย่างผมสนใจพวกสมองกล้ามซะที่ไหน!
“คอยดูเถอะ!!”
หลังจากดูเชิงได้พักนึง ผมโก่งตัวกระโจนใส่เจ้าแมงมุมยักษ์ตรงหน้าหวังจะใช้กรงเล็บเฉือนตามัน
แต่มันกลับพ่นใยมาพันตัวผมจนเหลือแต่หัวโผล่ออกมา อะไรเนี่ย! ใยเหนียวชะมัด! ผมตกลงพื้นแข็ง ๆ และพยายามดิ้นสุดแรง
แต่เจ้าแมงมุมน่าเกลียดนั่นมันใช้ขาหน้าดึงร่างของผมที่ถูกห่อใยขึ้นไปห้อยต่องแต่งอยู่เหนือหัวมัน ก่อนที่ปากอันใหญ่โตของมันจะอ้าออกเผยให้เห็นฟันคมกริบนับไม่ถ้วน กลิ่นโคตรเหม็นคาวเลย!
แต่อะไรเนี่ย นี่ฉันต้องตายตั้งแต่เริ่มเลยเหรอ! ไม่ได้นะ ยังไม่ทันได้เงินสักแดงแถมฉันยังมีน้องที่ต้องกลับไปหาอีกนะ! ถึงจะไม่อยากพูดก็เถอะแต่...
“ช่วยด้วยไอ้หมาสมองกล้าม!!!” ผมตะโกนสุดเสียงจนแสบคอไปหมด แต่ก็เหลือบไปมองเจ้าหมานั่นหวังได้รับคำตอบที่ดี
“เฮ้อ... ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมไอ้แมวเด็ก” เจ้าจิ้งจอกถอนหายใจหน้าตายและมองดูผมห้อยต่องแต่งอย่างไร้ทางหนี
อยู่ ๆ จากที่กำลังโดนหย่อน ตัวผมกลับโดนเหวี่ยงเป็นวงกลมเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ไอ้แมงมุมเวรนี่ทำอย่างกับฉันเป็นของเล่นเลย!
มันเหวี่ยงตัวผมไปมาจนเริ่มเวียนหัวแต่เจ้าหมานั่นก็ยังยืนกอดอกดูอยู่แบบนั้น
“ช่วยทีเถอะ! ฉันยังมีน้องที่ต้องกลับไปหานะ! เวียนหัวจะแย่อยู่แล้ว~!!”
เพราะโดนเหวี่ยงจนมึนทำให้เห็นแต่โลกที่หมุนไปมาผมเลยไม่รู้ว่าเจ้าหมานั่นรับคำขอหรือเปล่า
แต่ในตอนนั้นจู่ ๆ จากที่โดนเหวี่ยงไปมาผมก็รู้สึกเหมือนกำลังร่วงอีกครั้ง
“ว้าก!!” ถึงจะมึนจนไม่รู้เรื่องแต่ผมก็ร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก ตกลงข้างล่างทั้งที่มีปากแมงมุมรออยู่ฉันก็ตายน่ะสิ!!
แต่ตอนที่ร่างของผมกำลังร่วงหล่นอย่างไม่มีอะไรฉุดรั้ง ทันใดนั้นผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาประคองร่างที่ห่อใยของผมเอาไว้ สิ่งนั้นวางผมลงกับพื้นหินขรุขระ
“เฮ้! ไหวหรือเปล่าไอ้แมวเด็ก!!” ผมได้ยินเสียงเจ้าหมานั่นอยู่ใกล้ ๆ อาการมึนของผมเริ่มหายไป
ในที่สุดสายตาเจ้ากรรมก็กลับมามองเห็นอีกครั้ง สิ่งที่ผมเห็นคือโยชิโระที่ดูผมเหมือนเอ่อ...กังวลเหรอ ไม่สิ น่าจะแค่สงสัยมากกว่า
“โอย...อยากอ้วกแต่ไม่มีอะไรอยู่ในท้องด้วยซ้ำ...” ผมโอดครวญและพึมพำด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว ไม่เอาแบบนั้นอีกแล้วนะขอร้อง...
บนเพดานถ้ำตอนนี้มีแมงมุมยักษ์สิบตัวกำลังไต่ลงมา ผมและเจ้าหมาตกใจจนไม่กล้าขยับ
นะ นี่จะบอกว่ามอนสเตอร์ทั่วไปในดันเจี้ยนนี้คือแมงมุมยักษ์เนี่ยนะ?! ดันเจี้ยนบ้าบออะไรเนี่ย!!
ในตอนที่สติกำลังหลุดเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “วิ่ง!!!”
เจ้าหมาตะโกนและวิ่งกลับไปทางเดิมอย่างรวดเร็วผมที่ตกใจก็รีบวิ่งตามไปติด ๆ
พวกแมงมุมยักษ์โดดลงมาจากเพดานถ้ำส่งแรงสั่นสะเทือนไปทั่วบริเวณ เสียงอันน่าหวาดหวั่นดังไล่หลังเรามาอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ตัวที่แกฆ่าไม่ใช่บอสมันเป็นแค่มอนสเตอร์ในดันเจี้ยนไอ้หมาสมองกล้าม!!! แล้วแบบนี้เราจะไปสู้บอสดันเจี้ยนได้ยังไง?!!” ถึงจะวิ่งหนีสุดชีวิตแต่ผมก็ไม่วายบ่นเจ้าหมาข้างหน้า
“เอาตอนนี้ให้รอดก่อนเถอะ!!! วิ่งให้เร็วไอ้แมวเด็ก!!!”
เท้าแมวจ๋าของผมทำหน้าที่สุดความสามารถ ถึงพวกแมงมุมจะอยู่ค่อนข้างไกลแต่ฉันก็ขอไม่หันกลับไปมองเด็ดขาด! ผมคิดไปพลางก็คิดปิดตาด้วยความกลัว
แต่ในตอนที่กำลังวิ่งตามแผ่นหลังของเจ้าหมาไปบนพื้นหินหยาบ ๆ เซนต์เผ่าแมวของผมก็สั่นเตือนถึงอะไรบางอย่างที่พุ่งเข้ามาเร็วมาก ๆ
ผมรีบเบี่ยงหลบไปข้าง ๆ อย่างฉับพลันและไอ้สิ่งนั้นก็พุ่งผ่านไป ทำให้ผมล้มลงกับพื้น
“เจ้าแมว!!”
หมอนั่นหันกลับมาและทำท่าเหมือนจะเข้ามาช่วย
“ไม่ต้องสนใจฉัน! แกรีบไปซะ!!”
ผมเหวี่ยงมือไล่เจ้าหมาทั้งที่ยังไม่ลุก ร่างสูงทำท่าเหมือนลังเลแต่สุดท้ายเขาก็วิ่งไป
ไอ้ที่พุ่งมาเมื่อกี้มันคือพิษ แมงมุมพวกนั้นพ่นมาไกลขนาดนี้เชียว!
ผมรีบลุกขึ้นและสำรวจร่างกายของตัวเอง ไอ้พิษเวรนั่นเฉียดโดนเสื้อกับกางเกงรวมถึงผ้าคลุมของผม มันกำลังสลายเสื้อผ้าอย่างช้า ๆ เหมือนไฟที่ค่อย ๆ ไหม้ลามขึ้นมา
“บัดซบเอ้ย!!”
เห็นแบบนั้นผมก็รีบถอดเสื้อผ้าทิ้งทันที ถ้าที่เคยอ่านมาเป็นจริง พิษลักษณะนี้จะมีฤทธิ์ย่อยสลายทุกอย่างที่สัมผัส
ถ้าเกิดไม่ทำแบบนี้สภาพของผมก็คงเละเป็นเถ้าธุลีไม่ต่างจากเสื้อผ้าแน่ ๆ นี่แมงมุมบ้าอะไรทำไมถึงมีพิษอันตรายแบบนี้เนี่ย?!
ทั้งตัวผมตอนนี้มีแค่กางเกงในขาสั้นกับร่างกายอันผอมเพรียวสุดขาวเนียน ถึงจะน่าอายแต่ในสถานการณ์แบบนี้มันใช่เวลาคิดเรื่องนั้นซะที่ไหน?! พวกมันตามมาแล้ว!!
ต้องขอบคุณจมูกอันเฉียบคมของเผ่าแมว มันทำให้ผมวิ่งสุดฝีเท้าตามกลิ่นของเจ้าหมาได้ เสียงของพวกแมงมุมที่โกรธแค้นเหมือนโดนสุมไฟดังระงมตามหลังมาอย่างน่าสะพรึง
วิ่งไปได้ไม่นานกลิ่นของเจ้าหมาก็หายไปตรงสี่แยก เวรล่ะสิ!! แล้วฉันต้องไปทางไหนต่อ?!
ผมเริ่มประคองสติไม่อยู่ กลิ่นของเจ้าหมาหายไปดื้อ ๆ แบบนี้แล้วผมต้องทำยังไง?!
เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ฝูงแมงมุมยักษ์วิ่งตามมาได้ทัน พวกมันส่งเสียงแสบแก้วหูและอ้าปากกว้างพร้อมจะเขมือบผมอย่างไร้ความปรานี
“ว้าก!!!” ผมกรีดร้องพร้อมเอาแขนขึ้นมากันหน้าอย่างจวนตัว แต่ในพริบตานั้นก็มีอะไรบางอย่างมากระชากตัวผมออกมา ทำให้รอดจากพวกแมงมุมได้อย่างหวุดหงิด
มันปิดปากและรัดส่วนอกของผมแน่น ผมพยายามดิ้นสุดแรงหวังจะให้สิ่งนั้นปล่อย
“ใจเย็นนี่ฉันเอง! อย่าขยับ!”
ผมลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ นั่นเป็นเสียงของโยชิโระ เขาพาผมเข้ามาหลบในซอกกำแพงด้วยความรวดเร็ว มันไม่ไกลจากจุดที่ช่วยมากนัก
ผมใจเย็นและหยุดดิ้นตามที่เขาบอก เขากำลังชะเง้อหน้าออกไปมองข้างนอก
พวกแมงมุมคำรามเสียงดังกึกก้องส่งแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ มาถึงยันซอกกำแพงหินที่เราอยู่
“พวกมันคลั่งกันใหญ่เลย โชคดีที่แมงมุมไม่มีหูหรือจมูก เราหลบในนี้ได้แน่แค่ต้องรอก่อน...”
จากนั้นไม่นานเสียงดังระงมก็หายไปพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนแต่ผมก็ยังกังวลอยู่
“เหมือนพวกมันจะไปแล้วนะ...” พอได้ยินแบบนั้นจากปากเจ้าหมาผมก็วางใจลงได้บ้าง
แต่ปล่อยก่อนไหม..? สงสัยจะมัวแต่ระแวงพวกแมงมุมเขาเลยยังไม่ปล่อยผมซะทีเดียว
อยู่ ๆ มือของเจ้าหมาที่จับหน้าอกก่อนหน้าก็เลื่อนลงจนนิ้วเขี่ยเข้ากับยอดอกของผม
“อื้อ!!!” ผมหลุดส่งเสียงออกมาทั้งที่ยังโดนปิดปากอยู่
ความรู้สึกเสียวสะท้านแล่นเข้ามาทำเอาผมสะดุ้งตกใจ ผมใช้หัวกระแทกคางเจ้าหมาจนเขาปล่อยและรีบหนีออกห่างทันที
“โอ๊ย!! ทำอะไรของแกน่ะ!!” เจ้าหมาพูดพลางจับคางด้วยความเจ็บแสบ
“ไม่ต้องพูดเลย!!!”
ผมนั่งเอียงเข้ากำแพงและขดตัวกอดไหล่ตัวเองอย่างขายขี้หน้า ใบหน้าของผมร้อนผ่าว หูแมวบนหัวตกลงและหางก็พันเข้าหาตัวบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ควบคุมไม่อยู่ โคตรน่าอายเลย!!
ผมขมวดคิ้วจ้องเจ้าหมาอย่างอาฆาตอยากจะขู่ไม่ให้เข้ามาใกล้
ส่วนเขาก็มองกลับมาด้วยสีหน้าอึ้งราวกับไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ก็แน่สิใครมันจะไปเคยเห็น!!
หลังจากจ้องกันได้ครู่หนึ่งเจ้าหมาก็เบือนหน้าหนีและเกาหลังหัวราวกับรู้สึกผิด
“ฉัน...ขอโทษ”
ผมตาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ นี่ฉันหูฝาดเหรอ? เจ้าหมาจิ้งจอกที่ดูจะเกลียดแมวอย่างผมเข้าไส้พูดขอโทษออกมาง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ?
ผมเบี่ยงหน้าหนีด้วยความอยากจะเก็บทรงหน่อย ๆ
“มะ มันไม่ใช่ความผิดนายหรอก ขอบคุณมากที่ช่วย...อีกแล้ว” ผมพูดอย่างหลังด้วยเสียงที่แผ่วเบา ชักรู้สึกเหมือนเป็นถ่วงขึ้นมาแล้วสิ...
พอได้ยินคำว่าขอบคุณเจ้าหมาก็เหมือนจะนิ่งเงียบไป เขายืนขึ้นอย่างน่าเกรงขาม เงาดำของชายร่างสูงบดบังผมจนมิดทำเอารู้สึกระแวงขึ้นมา
เขาดึงผ้าคลุมออกทิ้งกองไว้กับพื้นเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวชัด ๆ จากนั้นเขาก็เริ่มปลดกระดุมทีละเม็ดอย่างเงียบงัน
เห็นแบบนั้นผมก็ช็อกตกใจ ใบหน้าของผมร้อนผ่าวยิ่งกว่าเก่า ความคิดบาปหนามากมายเริ่มผุดขึ้นมาในหัว แต่มันไม่ดีกับตัวผมเองทั้งนั้น
“เดี๋ยว ๆ !! นะ นายคิดจะทำอะไรน่ะ?!!” ผมพูดอย่างฟุ้งซ่าน หางกับหูของผมก็พลันตั้งขึ้นด้วยความหวาดผวา
เขาคงไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นใช่ไหม?! แต่ในตอนนั้นเจ้าหมาก็โยนเสื้อใส่ผมจนคลุมทั้งหน้า ผมค่อย ๆ ดึงเสื้อออกจนกลับมามองเห็น
“!!!” ผมตกใจจนหูตั้ง
เบื้องหน้าของผมคือโยชิโระที่มีร่างกายกำยำ มีสัดส่วนที่สูงแต่ผอมเพรียว เขามีกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ และหุ่นลีนมากจนผมยังตกใจ กล้ามแขน กล้ามอก และกล้ามหน้าท้องที่เรียงกันสวยงาม ไอ้หมอนี่หุ่นโคตรดีเลย!!
“ฉันไม่รู้ว่านายอยู่ในสภาพนั้นได้ยังไง...แต่เอาเสื้อฉันไปใส่ก่อน ยังไงฉันก็มีผ้าคลุมอยู่แล้ว”
สิ้นเสียงพูดนั้นเจ้าหมาก็หยิบผ้าคลุมขึ้นมาใส่แบบเดิม เขายังคงดูขี้โมโหเหมือนปกติ...
ผมก้มมองเสื้อที่เขาโยนให้พลางคิดอย่างลังเลหน่อย ๆ แต่เขาอุส่าถอดโยนให้แบบนี้จะปฏิเสธก็ออกจะใจร้ายไปหน่อย อีกอย่างเสื้อนี่ก็...หอมจังแฮะ
“~!!” ผมรีบตั้งสติอย่างเขินอายก่อนจะคิดไปไกลและรีบใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวทันที ผมติดกระดุมตั้งแต่อกลงไปพอควรและลองลุกขึ้นยืน
“เอาจริงดิ...” ผมพูดเชิงบ่นกับสภาพของตัวเอง เสื้อขาวนี่ตัวใหญ่เกินไปหน่อยสำหรับแมวตัวเล็ก ๆ อย่างผม
แน่สิก็เจ้าของมันตัวสูงขนาดนั้น... ชายเสื้อน่าจะยาวเกินเอวไปประมาณครึ่งต้นขาได้มั้ง แถมแขนเสื้อก็ยาวจนห้อยต่องแต่งตามความยาวของมัน
ถึงจะเซ็งหน่อย ๆ แต่ก็ดีกว่าไม่ใส่ล่ะนะ...
ผมหันไปมองเจ้าหมาและหวังว่าเขาจะไม่หัวเราะ แต่ผิดคาด... เขาจ้องผมตาไม่กระพริบเหมือนตกใจกับภาพที่เห็น แววตาของเขาทำให้ผมรู้สึกประหม่าปนระแวงแปลก...
“มะ มองอะไรของนาย?” ผมเอ่ยถามพลางเอียงข้าง พลันก็หูตกด้วยความรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก
เหมือนพึ่งรู้ตัว เจ้าหมารีบเบือนหน้าหนีและเหมือนจะแดงหน่อย ๆ
เขาเอามือขึ้นมาปิดหน้าราวกับเขินอายจากนั้นก็เอ่ยถาม “แล้ว...เกิดอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าของนาย?”
ผมคิดครู่หนึ่งอย่างหนักใจ แล้วผมต้องอธิบายยังไงให้เขาเข้าใจดีล่ะเนี่ย..?
“คือว่า...ไอ้พวกแมงมุมยักษ์มันพ่นพิษได้ด้วย แถมมีฤทธิ์รุนแรงพอจะทำลายทุกอย่างที่สัมผัส พวกมันยิงได้โคตรไกลและแม่นยำเอาเรื่องเลย”
โยชิโระดูจะตกใจกับสิ่งที่ผมบอก
“แล้วนายรู้ได้ยังไง?” เขาถามเช็คความแน่ใจว่าผมไม่ได้มั่วนิ่ม ผมนึกถึงเรื่องก่อนหน้าและพยายามเรียบเรียงคำพูด
“ก็มันยิงใส่ฉันตอนที่ฉันล้มน่ะสิ ถึงตอนนั้นฉันจะหลบได้แต่มันก็เฉียดโดนเสื้อผ้าของฉัน เพราะแบบนั้นฉันเลยต้องถอดเสื้อผ้าทิ้งให้หมดไม่งั้นฉันคงโดนพิษกัดกร่อนจนไม่เหลือซากไปแล้ว”
เจ้าหมาใช้มือจับที่ปลายคางของตัวเองเหมือนกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“ถ้าเกิดมันเป็นพิษแบบพ่นที่เป็นของเหลว...ฉันน่าจะใช้สายฟ้าได้”
พอเจ้าหมาพูดแบบนั้นมันก็ทำให้ผมตกใจ
“นี่นายคิดจะสู้กับแมงมุมยักษ์สิบตัวพร้อมกันเนี่ยนะ?! บ้าไปแล้วเหรอ?!” ผมโวยวายใส่เจ้าหมาอย่างตื่นตระหนก พลันก็ยกแขนขึ้นมาตามอารมณ์
เขาต้องบ้าแน่ ๆ ถึงสายฟ้าจะสลายพิษได้แต่ถ้าพวกมันรุมยิงพร้อมกันสิบตัวนายจะทำยังไงเล่า?!
แต่เหมือนเจ้าหมาจะฉุนกับคำพูดของผมไม่น้อยก็เลยพูด
“อย่ามาดูถูกกันน่า!! ฉันมั่นใจว่าจัดการพวกมันพร้อมกันได้ แต่...ฉันต้องพึ่งนาย”
ผมหูผึ่งทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ในที่สุดเจ้าหมาที่โชว์เก่งมาตลอดก็ปริปากขอให้แมวสุดแกร่งอย่างผมช่วย! ได้รู้สึกว่าเป็นผู้ชนะสักที!
“ว่ามาได้เลยฉันจะช่วยอย่างเต็มที่!!” ผมพูดพลางชี้ตัวเองอย่างมั่นอกมั่นใจ
///
“ฉันขอถอนคำพูด!!! ว้าก!!!” ผมร้องเสียงหลงในถ้ำของดันเจี้ยนที่คุ้นเคย ตอนนี้ผมกำลังวิ่งหนีเอาชีวิตรอดจากไอ้แมงมุมยักษ์ที่วิ่งไล่มาอย่างเอาเป็นเอาตาย
ไม่น่าไปรับปากไอ้หมาเวรตะไลไฟลุกนั่นเลย!! ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะให้ฉันมาเป็นเหยื่อล่อ!! แผนบ้าบออะไรให้ฉันมาวิ่งล่อแมงมุมอำมหิตพวกนี้ไปหาเขาที่ชาร์จพลังอะไรสักอย่างรออยู่!! มันน่าเชื่อถือตรงไหน?! คิดแล้วก็อยากร้องไห้~!!
แถมยังมีหน้ามาบอกว่าอย่าให้เสื้อฉีกขาด แล้วจะเอาให้ใส่ทำซากอะไรตั้งแต่แรก!!
“เหมี๊ยว!! อย่าเล็งหางแมวจ๋าของฉันสิ~!!” ผมกระโดดหลบพิษที่เจ้าแมงมุมพ่นไล่มาได้อย่างเฉียดฉิว พลันก็ดึงหางเข้าหาตัวและพูดอ้อนวอนราวกับเด็กน้อย ก่อนจะวิ่งต่อทันที
ยังดีที่เจ้าหมานั่นยังใช้เวทสายฟ้าแปลก ๆ เคลือบตัวผมไว้ เห็นบอกว่ามันเป็นออร่าที่จะปล่อยสายฟ้าระยะสั้น ๆ ออกมาทำลายพิษที่เข้าใกล้
ถ้าไม่โดนพิษเต็ม ๆ ออร่าสายฟ้านี่ก็พอจะช่วยผมได้ แถมมันยังทำให้ผมวิ่งเร็วมากจนหนีแมงมุมสุดคลั่งพวกนั้นได้
ด้วยเซนต์ของเผ่าแมว ผมวิ่งไปพลางหลบหลีกพิษอย่างพริ้วไหว ชายเสื้อและแขนเสื้อก็ปลิวไสวไปข้างหลังเผยให้เห็นผิวขาวเนียนตรงช่วงลำตัว
ไอ้พวกแมงมุมก็ไล่ล่าผมแบบสุดชีวิตจริง ๆ นี่ฉันไม่ไปฆ่าเพื่อนแกมาหรือไง?! ไอ้หมาเวรนั่นมันทำหรอก!!
พวกมันยิงทั้งใยทั้งพิษมุ่งจะฆ่าผมให้ได้ แต่ผมก็หาทางหลบได้ทุกครั้ง
ไอ้พวกสารเลวเอ้ย! ถึงการหนีพวกมันจะไม่ได้ยากเย็นอะไรแต่มันไม่สนุกเอาซะเลย!!
ผมวิ่งแบบนั้นอยู่พักใหญ่ ๆ ทั้งหนีและหาพวกมันไปด้วย เลี้ยว ซ้ายบ้างขวาบ้าง แมงมุมยักษ์บางตัวไต่อยู่บนกำแพง บางตัวก็เจอโดยบังเอิญระหว่างหนี บางตัวก็ตามหลังพวกของมันมา จำนวนก็เยอะขึ้นเรื่อย ๆ
ทั้งเสียงและแรงสั่นสะเทือนชวนให้รู้สึกเหมือนวิ่งหนีฝูงช้างตัวใหญ์ ๆ แค่เปลี่ยนจากช้างเป็นแมงมุมยักษ์แทน
ผมหันไปมองพวกแมงมุมที่วิ่งไล่มาอย่างไม่ลดละ ห้าตัวแล้วก็ข้างหลังอีกประมาณสี่ตัวรวมตอนนี้เป็นเก้าตัว แล้วอีกตัวอยู่ไหน..?
พูดไม่ทันขาดคำแมงมุมยักษ์ตัวสุดท้ายก็โดดลงมาจากเพดานขวางทางผมอยู่ไกล ๆ
ไม่มีทางอื่นให้ไป ผมต้องตรงไปเท่านั้น มันอ้าปากที่เต็มไปด้วยคมเขี้ยวและคำรามออกมาอย่างน่าสะพรึง
“เวรละ!!” ผมสบถออกมาด้วยความตกใจ
แต่จะหันหลังกลับก็ไม่ได้ เพราะไอ้พวกอำมหิตข้างหลังอีกตั้งเก้าตัวก็อยากจะขย้ำผมเต็มแก่เหมือนกัน
ไม่มีทางเลือก อย่างน้อยตัวเดียวก็น่าจะไม่ยากเท่าเก้าตัวหรอก!
ผมตัดสินใจเร่งความเร็ววิ่งใส่เจ้าแมงมุมยักษ์ที่ขวางทางอย่างไร้ซึ่งความหวาดกลัว
ซึ่งเจ้าแมงมุมอัปลักษณ์ก็ไม่ยอม มันพ่นทั้งใยและพิษใส่ผมไม่ยั้ง แต่ด้วยความเป็นแมวสุดปราดเปรียว ของแค่นั้นไม่ได้แตะผมเลยสักนิด!
ผมวิ่งเข้าไปใกล้เจ้าแมงมุมสารเลวนั่น มันยกขาหน้าทั้งสองข้างขึ้นและแทงลงมาหวังจะสังหารแมวน้อยสุดพริ้วไหวผู้นี้
แต่แน่นอนว่ากะอีแค่ขาโง่ ๆ มันทำอะไรผมไม่ได้หรอก ผมวิ่งหลีกซ้ายหลีกขวาหลบขาอันใหญ่โตของมันได้สบาย ๆ
“ถ้ามีพลังเต็ม ๆ ฉันคงฆ่าแกไปแล้วไอ้แมงมุมหน้าโง่!!”
ด้วยความตัวเล็ก ผมวิ่งลอดใต้ตัวเจ้าแมงมุมนั่นมาได้ ตอนนี้พวกมันครบสิบตัวกำลังวิ่งไล่ตามผมอย่างบ้าคลั่ง เสียงร้องระงมของพวกมันก็ยังคงน่าหวาดหวั่นเช่นเคย ต้องรีบไปแล้ว!