ชาย-ชาย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ผจญภัย,ตะวันตก,ทะลุมิติ,คอมเมดี้,บู๊,พระเอกเทพ,ตัวร้าย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
‘รู้อะไรมั้ย? ทั้งสองชีวิตนี้คนที่ผมเคยง้อมีแค่สามคน พี่ชาย และ แฟนเก่า ส่วนคนที่สามน่ะเหรอ?’
‘ใช่ มันคือไอ้พระเอกเวรนี่ไงล่ะ!?’
“คุณโลฮาส ผมเอาแซนด์วิชมาให้”
คาเลนว่าแล้วโยนแซนด์วิชห่อด้วยซองน้ำตาลให้ บิทเทอยกมือขึ้นรับของอัตโนมัติ มองอาหารพกง่ายกินเร็วในมือสลับกับหนุ่มผมยาวดำซึ่งยังคงส่งยิ้มมาเหมือนเดิม ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนอยู่ในตรอกเดิมที่เจอกันครั้งแรก ช่วงนี้คาเลนมักจะแวะเวียนมาหาฮันเตอร์หนุ่มบ่อยๆ จึงไม่ยากที่จะจำเส้นทางและเขตที่อยู่ในความดูแลของคุณพระเอกได้
“....”
‘ว่าแต่ไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยเหรอวะ?’
เมื่อเห็นบิทเทอเงียบไป คาเลนก็อดไม่ได้ที่ตั้งคำถาม ทั้งสองจ้องหน้ากันพักหนึ่งโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร แต่บรรยากาศมันก็ไม่ได้น่าอึดอัดเพราะรอยยิ้มพิมพ์ใจสุดกวนของคาเลน
“ไม่ใช่ว่าฉันปฏิเสธไปชัดแล้วเหรอ?”
ฮันเตอร์หนุ่มแกะซองแซนด์วิชออกแล้วกินเข้าไปทันที ปกติเขาคงไม่รับของกินจากคนแปลกหน้า แต่เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คาเลนเอาของต่างๆ มาให้เลยหยวนได้ ย้อนไปวันก่อนหน้า สิ่งที่ฮันเตอร์หนุ่มได้รับนั่นมีตั้งแต่ตุ๊กตา เครื่องประดับ ลูกกวาด ดอกไม้ หรืออะไรต่อมิอะไรที่ประหลาดๆ
ประหลาดที่ว่าก็อย่างเช่น ก้อนหิน
‘นี่คงดีที่สุดในทุกอย่างที่ได้มาแล้วล่ะ’
บิทเทอคิดพร้อมทานแซนด์วิชไปพลาง ขนมปังไร้ขอบประกบไส้ในเนื้อย่าง ไข่ ผักสองสามอย่างและน้ำซอส ซึ่งรสชาติก็จัดว่ามาไม่ได้แย่อะไร คาเลนเห็นคุณพระเอกกินอย่างสบายใจจึงกอดอกพิงไหล่กับกำแพงมองไป
“บางทีคุณควรจะใจอ่อนนะ”
“เอาข้าวมาให้ฉันกินทุกวันฉันก็ไม่ใจอ่อนหรอก”
“ทำไมล่ะ? มันไม่อร่อยพอเหรอ?”
“อร่อยมากกว่านี้ฉันก็ไม่ไป”
“เพราะอะไรล่ะ?”
“เพราะไม่อยากไป”
‘ปฏิเสธทันทีเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนจริงๆ ’
คาเลนคิดแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้มมุมปาก อันที่จริงเขาคงยอมรับคำปฏิเสธไม่มายุ่งกับคุณพระเอกตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว แต่เขายอมเสียเวลาตามง้อผู้ชายคนนี้ไม่มีเบื่อไม่มีท้อ เพราะว่าคาเบิลดันมาคอยถามหาแต่บิทเทอทุกวี่ทุกวัน ซึ่งแน่นอนว่าบอดี้การ์ดจากต่างโลกคนนี้จะไม่ใช่คนเดียวที่ยอมโดนตื๊อหรอก
เขาโดน คุณพระเอกก็ต้องโดนนะครับ
แฟร์สุดๆ เลยแบบนี้
“ถ้าวันหนึ่งคุณไม่เห็นผมมาหาเหมือนทุกวัน คุณจะเสียใจเอาหน่า~”
“เสียใจอะไร”
“อาหารเช้าไง ผมเป็นคนเดียวที่ทำให้คุณกินทุกวันเลยนะ”
บิทเทอกำลังจะอ้าปากกินต่อถึงกับหยุด แล้วเบือนหน้าเพ่งมองกลับ “แค่อาหารเช้า ฉันหากินเองได้หรอก” คาเลนได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอย่างขบขัน แต่สักพัก…
โครกกกก…
ทั้งสองนิ่งไปเมื่อได้ยินเสียงคำรามนั้น มันไม่ใช่เสียงสัตว์ประหลาดน่ากลัวที่ไหน แต่มันมาจากท้องคาเลนที่ร่ำร้องหาอาหารซึ่งยังไม่ตกถึงกระเพาะตั้งแต่เช้า บิทเทอหรี่ตามองพร้อมขมวดคิ้ว ส่วนทางคาเลนเองที่แม้หน้าหนาพอจะมาตื๊ออีกคนเรื่องเดิมๆ ทุกวัน แต่กับเรื่องภาพลักษณ์มันคนละอย่างกัน
“ไร้มารยาท”
คำพูดต่อว่าอย่างตรงไปตรงมาของอีกฝ่าย แทบจะทำเอาคาเลนกระอักเลือดด้วยความอับอาย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ทำได้เพียงหัวเราะเบาๆ แล้วตอบกลับไป
“ของแบบนี้เขาคุมได้ที่ไหนล่ะ คุณโลฮาส”
“ได้สิ”
คาเลนเลิกคิ้ว “ยังไงครับ?”
“แบบนี้...”
บิทเทอว่าแล้วเดินตรงเข้ามาใกล้ ก่อนจะยื่นแซนด์วิชที่เหลือยัดเข้าปากคาเลน ไม่ใช่แค่จ่อแต่เป็นการ ‘ยัด’ เข้าปาก ชายหนุ่มเกือบจะสำลักแต่พอได้รับรสของแซนด์วิช เขาจึงค่อยๆ เคี้ยวกินส่วนที่เหลือเข้าไปด้วยความหิว บิทเทอเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจอ่อนพลางลูบผมบลอนด์ขาวตนเอง
“คราวหน้าจะทำอาหารเช้าให้คนอื่นกินก็กินเองก่อนสิ”
‘ข้อดีของพระเอกที่ผมเห็น นอกจากความเก่งในการสู้กับพวกสัตว์ประหลาดนั่นแล้ว ก็คงเป็นการสร้างจังหวะตกหลุมรักเก่งเนี่ยแหละ’
“คุณโลฮาส”
“อะไรอีก”
“ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วง แต่จะดีมากถ้าคุณยอมไปเจอ—-”
“ไม่ไป”
ดูเหมือนยังไงคุณพระเอกคนนี้ก็ยังเป็นพวกปฏิเสธเก่งเสมอต้นเสมอปลายเหมือนเดิม คาเลนมองตามแผ่นหลังอีกฝ่ายทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆ พลันให้มุมปากเขาเชิดยิ้มเล็กน้อย ครั้นนึกถึงสถานการณ์เมื่อครู่ที่บิทเทอใช้นัยน์ตาสีฟ้ามองมาอย่างเรียบเฉย สวนทางกับการกระทำแสดงถึงความใส่ใจ
‘พระเอกนี่มันมีออร่าตั้งแต่หน้าตายันเงาจริงๆ ’
ในวันต่อๆ มาคาเลนก็ยังคงคอยแวะมาที่เขตนี้บ่อยครั้ง แต่ในวันนี้มันกลับไม่เหมือนกับวันอื่นๆ ที่ผ่านมา เขาเดินเข้ามาในตรอกเดิมอย่างทุกครั้ง หากเป็นปกติมักจะเห็นบิทเทอสูบบุหรี่อยู่จุดนี้เป็นประจำ ชายหนุ่มมองรอบๆ ก่อนจะพบว่าที่พื้นมีก้นกรองบุหรี่เกลื่อนเต็มไปหมด
‘ใครมันมาสูบข้ามวันข้ามคืนกันเนี่ย?’
สูบหนักอย่างกับสูบทั้งคืนได้ขนาดนี้ก็มีคนเดียวที่เขานึกออก นั่นคงไม่พ้นคุณพระเอกซึ่งหายหัวไปไหนไม่รู้แต่เช้า ถ้าคาดการณ์ตามหน้าที่การงานก็รู้ได้เลยว่าเขาออกไป ‘ล่า’ แล้ว คาเลนในทีแรกกะจะยืนพิงกำแพงรออยู่ตรงนี้
แต่….
‘ตามเนื้อเรื่องที่ผมจำได้ ไม่มีทางที่บิทเทอจะล่าในเขตตัวเองได้แบบลอยหน้าลอยตาหรอก แต่ช่วงนี้มาหาหมอนี่กี่ครั้งก็ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง หมายความว่าเนื้อเรื่องนิยายมันยังไม่เริ่ม’
‘หรือบางทีมันอาจจะเพิ่งเริ่มด้วยซ้ำไป’
คาเลนเดินตรงเข้าไปในตรอกซอยลึก เป็นโชคดีที่ผังเมืองนี้ไม่ได้ประหลาดอะไรมาก ซอยต่างๆ เลยไม่ได้เยอะจนน่าสับสน เขาสาวเท้าเดินไปพลางใช้ดวงตาสีน้ำตาลสอดส่อง เสียงปืนและเสียงฟันดาบดังแว่วมาแต่ไกล
แอร่กกก!
เสียงกรีดร้องดังฟังชัดทำเขาสะดุ้งแม้เตรียมใจมาแล้วก็ตาม คาเลนถอนหายใจพร้อมกับลูบเสยผมดำตนขึ้น จากนั้นเริ่มเร่งฝีเท้าหาต้นเสียงที่คาดว่าดังอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้
‘ในที่สุดก็เจอสักที’
คาเลนมาถึงกลับต้องประหลาดใจ ครั้นเห็นบิทเทอยืนนิ่งไม่ต่อสู้ทั้งที่มีภูตอยู่ตรงหน้า เขาเริ่มสำรวจฝ่ายตรงข้าม หัวศัตรูมีรากไม้พันเต็มไปหมดยกเว้นส่วนปาก ตามลำตัวท้วมบวมหนังซีดหย่อนยานเหนือสิ่งอื่นใดคืออาวุธในมือทั้งสองของมันเป็นมีดคู่ คม ใหญ่ และกว้างพอจะพาคนไปเฝ้ายมบาลได้ในฉับเดียว ชายผมดำรีบวิ่งพร้อมคว้าอิฐหักครึ่งข้างทางมาถือไว้มั่น
‘ภูตนั่นเหลือตัวเองเดียว จริงสินะ! ถ้าตรงนี้เป็นฉากแรกในนิยาย งั้นเลี้ยวขวาตรอกหน้านี้ไปต้องเจอภูตหลอนอีกหนึ่ง’
ตึ่ก ตึ่ก ตึ่ก!
พอเร่งฝีเท้าถึงทางแยกจึงหันไปทางซอยขวา พบอีกตัวอย่างที่คาดไว้ มันคือภูตล่อลวง รูปร่างสูงพอๆ กับคนแต่ผอมแห้งจนผิวหนังซีดหดติดกระดูก ทีเด็ดมันไม่ได้อยู่ที่พละกำลัง ความน่ากลัวเจ้านี่อยู่ตรงตาแดงฉานซึ่งทำให้ศัตรูที่สบตามันขยับไม่ได้ เช่นเดียวกับบิทเทอซึ่งโดนตอนนี้
คาเลนตวัดสายตาปรายไป เห็นภูตธรรมดาอีกตัวกลายเป็นศพ เหลืออีกตัวซึ่งกำลังจะพุ่งเข้าโจมตีฮันเตอร์ที่ยืนนิ่ง คาเลนเห็นแบบนั้นก็ง้างแขนปาก้อนอิฐอัดหัวภูตล่อลวงจนหน้ามันสะบัด
แกร่ก!?
ฉับพลันบิทเทอหลุดจากการควบคุมภูตล่อลวง หันไปตั้งรับการโจมตีใบมีดใหญ่ได้ทันท่วงที
“อย่าลืมตอบแทนนะ คุณโลฮาส!”
คาเลนตะโกนบอกฮันเตอร์พร้อมกับปาอิฐใส่หัวภูตล่อลวงต่อจังๆ จนมันไม่มีเวลาตั้งตัวโต้กลับ ระหว่างนั้นจึงสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้อย่างชะล่าใจพอตัว
‘หวานหมูล่ะทีนี้~ ’
พอถึงตัวภูตล่อลวงได้ประมาณหนึ่งก็หยุดปาอิฐ “ดูไม่จืดเลยนะ ยาหยี~ ” คาเลนเอ่ยอย่างขบขันครั้นเห็นสภาพศัตรูตรงหน้าหัวแตกจนเลือดไหลอาบ เขาเริ่มตั้งการ์ดตามฉบับมวยสากล ก่อนจะยกหมัดซ้ายชี้ไปยังเบ้าตาศัตรูเพื่อบดบังไม่ให้สบตากับมัน
‘เป็นภูตที่แข่งจ้องตาด้วยแล้วแพ้แน่ๆ ’
การจ้องตากับภูตล่อลวงจะทำให้ถูกควบคุมจิตใจ เรื่องนั้นเขารู้ดีเพราะเคยอ่านมาก่อนแล้ว (เป็นประโยชน์จริงๆ เลย เหมือนมีสูตรโกง) คาเลนดึงหมัดซ้ายกลับก่อนชั่วเสี้ยววิจะออกหมัดขวาต่อยท้องภูตจนกระเด้งลอยเหนือพื้น พอศัตรูผงะงอตัวด้วยความเจ็บปวด เขาเลยดึงตัวภูตมาแล้วใช้รักแร้หนีบคอมันไว้ จากนั้นประสานสองมือเพื่อออกแรงรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
แอ่ก...อึก!
ในขณะเดียวกัน ทางด้านบิทเทอกำลังถูกภูตร่างท้วมใช้มีดคู่ใหญ่ไล่ฟันต่อเนื่อง ถึงอย่างนั้นเขาก็เอนตัวหลบได้ทั้งหมดอย่างคล่องแคล่ว จังหวะหนึ่งใบมีดใหญ่ง้างฟันแนวเฉียงใส่ เขาไหวตัวหลบทัน คมมีดจึงปักติดกับกำแพงแทน ฮันเตอร์หนุ่มก้าวเท้าเหยียบมือภูตแล้วกระโดดขึ้นยืนบนแขนใหญ่ของมัน
หึ...
เสียงหัวเราะในลำคอดังลอดออกมา ก่อนเขาจะแทงดาบตนลงแขนมัน เลือดกระเซ็นไหลนองออกไปทั่วพื้น มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แล้วกำลังจะง้างมีดอีกข้างฟันคืน บิทเทอสังเกตได้จึงผละตัวลงจากแขนมันทันใด จากที่มันจะฟันใส่บิทเทอจึงกลายเป็นฟันมีดใหญ่ตัดแขนตัวเองซะงั้น
อ๊ากกกกกก!!
เสียงกรีดร้องดังลั่นพร้อมของเหลวดำไหลจากส่วนฉีกขาด บิทเทอที่ยืนอยู่ไม่ห่างพลอยโดนเลือดดำสาดใส่ไปด้วย เส้นผมบลอนด์ขาวตอนนี้เปรอะไปด้วยโลหิตสีคล้ำ กระนั้นแววตาก็ยังดูกระหายเลือดไม่มีเปลี่ยน
พลั่ก!
โชคร้ายเพราะคาเลนที่กำลังรัดคอภูตล่อลวง กลับต้องมาลื่นล้มเพราะเหยียบใส่กองเลือดดำเข้า ร่างของเขากับภูตกลิ้งไปพร้อมกัน ชายหนุ่มกัดฟันสกัดกั้นความเจ็บก่อนหันไปต่อว่าพระเอกตัวดีทันที “ให้มันน้อยๆ เดี๋ยวก็ปล่อยให้ไอ้เวรนี้ไปแข่งจ้องตาซะเลยหนิ!”
บิทเทอที่ได้ยินอีกคนโวยวายเพียงแค่ยักไหล่ตอบด้วยท่าทางเรียบเฉยนั่น
‘จบจากตรงนี้เมื่อไร เดี๋ยวพ่อจะเฆี่ยนซะให้เข็ดเลย!’
คาเลนค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับภูตล่อลวงที่หลุดจากการถูกรัดคอไปได้ แต่ตอนนี้ระยะห่างเขากับภูตนั่นค่อนข้างใกล้เลยทีเดียว “ไม่จ้องตานะ เขิน” คาเลนว่าแล้วก็ยื่นมือซ้ายผลักปิดตามัน ก่อนจะง้างหมัดขวาต่อยกลางหน้าศัตรูทันที
แอร่กกก!
มันเหลียวหน้ากลับมาหวังจะจ้องตากลับ แต่ก็พบว่าคาเลนยื่นมือขวามาค้างบังไว้ก่อนแล้ว เขายิ้มอย่างมีชัยตามด้วยต่อยเสยคาง ภูตตัวลอยคว้างกลางอากาศก่อนจะร่วงลงไปชักบนพื้น คาเลนมองไปทางศัตรูหมดสภาพอย่างอดสู
“โอ๋เอ๋~ ไปเกิดใหม่ในฟาร์มแกะนะ เจ้าหนู~”
ว่าจบก็ยกเท้าเหยียบลงบนลำคอ จากนั้นออกแรงบดจนได้ยินเสียงกระดูกดังลั่น
แกร่ง!
ณ ตอนนี้พระเอกกำลังถูกไล่ฟันคล้ายจนตรอก แต่จริงๆ เขาเลือกที่จะไม่โจมตีแล้วหลบอย่างเดียวมากกว่า ภูตเหลือแขนข้างเดียวเข้าตวัดอาวุธคมบ้าคลั่ง จนกระทั่งมันง้างมีดขึ้นสูงจะฟันใส่ บิทเทอก็รับมีดใหญ่ได้ไม่สะทกสะท้าน เพราะการต่อสู้ยืดเยื้อและออกแรงอย่างเปล่าประโยชน์ของมัน ทำให้ศัตรูเหนื่อยล้าไปเอง
ฉะนั้นการที่เขารับแรงโจมตีได้จึงไม่มีอะไรแปลก บิทเทอมองไปทางคู่ต่อสู้ตรงหน้าก่อนเหยียดยิ้มกว้างจนเผยลักยิ้มจาง
ตุ่บ!?
แต่จู่ๆ ศีรษะภูตตรงหน้ากลับขาดออกไปซะดื้อๆ ฮันเตอร์หนุ่มยืนงงอยู่อย่างนั้นพักหนึ่ง พอร่างท้วมล้มลงจึงเผยให้เห็นคาเลนยืนอยู่เบื้องหลัง โดยในมือถือแขนภูตซึ่งถูกตัดออกเมื่อครู่ และเขาใช้มีดใหญ่จากมือที่ขาดนั้นมาบั่นหัวภูตเอง
‘คุณพระเอกจะรู้ตัวมั้ยนะ ว่าเมื่อกี้ตัวเองทำหน้าเหวอขนาดไหน’
“ทาด๊าาาา~”
“แกแย่งเหยื่อฉัน”
บิทเทอว่าแล้วเพ่งสายตามองกลับอย่างเคืองใจไม่น้อย คาเลนได้ยินแบบนั้นถึงกับถอนหายใจออกมา ขัดกับบนใบหน้าซึ่งเปื้อนยิ้มบาง เขาทิ้งแขนของภูตลงบนพื้นเจิ่งเลือดดำไหลไปทุกตารางนิ้ว
“ตอบแทนผมสิ”
“...?”
คาเลนกล่าวพลางยื่นมือไปลูบเช็ดของเหลวดำออกจากเส้นผมขาวคุณพระเอก บิทเทอมองตามฝ่ามือคนตรงหน้าอย่างวยงง ก่อนจะหันมาสบเข้ากับนัยน์ตาน้ำตาลคาเลน ชายหนุ่มมองพระเอกตรงหน้า รู้สึกได้เลยบรรยากาศตอนนี้เหมาะแก่การ...
“ช่วยไปเจอกับคาเบิ—”
“ไม่”
‘ไอ้หมอนี่ไม่คิดจะขออย่างอื่นนอกจากพาไปเจอคาเบิลเลยรึไง..’
