ชาย-ชาย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ผจญภัย,ตะวันตก,ทะลุมิติ,คอมเมดี้,บู๊,พระเอกเทพ,ตัวร้าย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ว่าไง โผล่หน้ามาให้หายคิดถึงสักที”
คาเลนกล่าวทักทายบิทเทอที่เดินเข้ามาในตรอกซึ่งเป็นเส้นทางประจำในเขตที่เขาดูแล คุณพระเอกไม่ได้มีท่าทางแปลกใจแม้แต่น้อย ออกจะดูชินชากับการปรากฏตัวของแอนนาลิสท์คนนี้เสียด้วยซ้ำ
“มีธุระอะไร?”
“ถ้านายทำงานวันนี้เสร็จเมื่อไร ช่วยมาหาฉันที่บ้านได้มั้ย?”
“ได้ จะเริ่มล่าศิลาต่อแล้วเหรอ?”
คาเลนเลิกคิ้วมองก่อนจะถามกลับ “นายดูกระตือรือร้นจะล่าศิลาจังเลยนะ”
“ฉันทำเพราะเรื่องที่นายต้องรักษาคำสาปฉันต่างหาก”
“ใช่ซิ~ ฉันมันก็มีประโยชน์แค่นั้น~” คาเลนทำเสียงกระซิกปลอมๆ
“ฉันไปพูดแบบนั้นตอนไหน อีกอย่างนายก็ตัวไม่ใช่เล็กๆ ทำอย่างกับตัวเองเป็นเด็กไปได้”
“ไม่ใช่เรื่องผิดสักหน่อยที่ฉันจะเป็นแบบนี้” หนุ่มผมดำยาวมัดหางต่ำว่าพลางยื่นซองน้ำตาลให้กับคนตรงหน้า บิทเทอรับมาแกะออกพบว่ามันคือแซนด์วิช “คงยังไม่ได้กินอะไรเหมือนเดิมสินะ”
“นายคิดว่าต้องทำอาหารเช้าให้ฉันทุกครั้งเลยรึไง?”
คนทะเล้นยักไหล่แล้วกลอกตาไปมา
“เปล่าสักหน่อย~ นั่นซื้อมาต่างหาก”
ฮันเตอร์ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดเหล่านั้นแล้วกินอาหารเช้าที่อีกฝ่ายให้มา คาเลนเห็นดังนั้นกำลังจะหันหลังเดินออกไป ก่อนพระเอกจะเอ่ยถามขึ้นมาซะก่อน “คาเลน” เจ้าชื่อเหลียวกลับพร้อมเลิกคิ้ว
“นายกินข้าวรึยัง?”
“ยัง”
“ไปหาอะไรกินด้วยล่ะ”
ครั้นได้ยินคาเลนจึงเผยยิ้มแหย่แล้วพูดเสียงยียวน “แสดงความเป็นห่วงแบบนี้ น้ำตาฉันเริ่มไหลแล้วสิ—” ยังไม่ทันที่หนุ่มผมยาวดำจะเวิ่นเว้อจบ บิทเทอก็พูดแทรกขึ้นพร้อมส่งสายตาพิฆาตมา
“ไสหัวไปสักที”
“อยู่ๆ ก็ดุซะงั้น หนีดีกว่า~”
เขาหัวเราะเบาๆ แล้วเดินออกจากตรอกไปทันที ทางด้านนักล่าเสพติดภูตมองตามแผ่นหลังอีกฝ่ายจนกระทั่งลับตาไป จากนั้นกินแซนด์วิชต่ออย่างเงียบสงบ
‘พอไม่มีหมอนั่นอยู่เมื่อไร ทุกอย่างก็เงียบตลอด...’
‘...’
‘ไม่ชอบแบบนี้เลย’
ณ เมืองธานที่มีผู้คนมากหน้าหลายตาดำเนินกิจวัตรต่างๆ ตอนนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว ซึ่งต่อจากนี้คุณพระเอกได้มาตามนัดที่บ้านคาเลน พอถึงจุดหมายจึงยกหลังมือเคาะบานประตู ไม่นานก็เปิดออกโดยชายผมยาวดำ
“ยินดีที่ได้เจออีกครั้ง คุณฮันเตอร์—”
“ไม่ยินดี”
แขกหนุ่มว่าแล้วดันคาเลนเข้าไปในบ้านทันที ฮันเตอร์สาวเท้าเดินตามหลังเจ้าบ้าน ก่อนสายตาจะปรายมองคนนำ แล้วสังเกตเห็นใครบางคนที่ไม่คิดว่าจะอยู่ที่แห่งนี้ แต่กลับมานั่งในห้องรับแขกด้วยท่าทางเรียบนิ่ง
“นี่มันอะไรกัน?”
“หื้อ? ก็ราวินไง”
คาเลนมองตามทิศสายตาบิทเทอก็ตอบกลับ
“ไม่ ฉันจะถามว่าทำไมหมอนั่นถึงมาอยู่บ้านนายได้”
“ฉันอนุญาตเอง”
“เหตุผลที่นายอนุญาต?”
“ฉันเป็นคนพาเขามาเมืองนี้ จะไล่ให้เขาไปอยู่โรงแรมมันออกจะเกินไป”
บิทเทอได้ฟังแบบนั้นถึงกับส่ายหน้าอ่อน “อย่าบอกนะว่านายจะพาเขาเดินทางด้วยน่ะ” คาเลนไม่ตอบอะไรเพียงยิ้มบางให้
‘เอาแล้ว อาการขี้ระแวงคุณพระเอกกำเริบอีกแล้ว ถึงสองคนนี้จะไม่ได้มีปัญหาอะไรกันมาก่อน แต่เพราะคนหนึ่งเป็นพระเอกแล้วอีกคนหนึ่งเป็นหนึ่งในตัวร้าย เลยไม่น่าจะถูกกัน...ละมั้ง? (สกิลการเดาล้วนๆ )’
“อย่าเพิ่งแยกเขี้ยวใส่สิ เราเข้าไปคุยกันก่อนเถอะ”
คาเลนเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับราวินในห้องรับแขก ตามด้วยบิทเทอที่นั่งเก้าอี้เดี่ยวเยื้องจากทั้งสองคน เพิ่งจะรวมตัวกันได้ไม่ถึงนาที แต่ไหงชายผมยาวดำกลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศครึ้มๆ ลอยเหนือหัวทั้งสอง เขากระแอมไอเลือกไม่สนใจเริ่มบทสนทนาต่อ
“หลังจากนี้เราจะเริ่มออกตามหาศิลาแห่งไอเรท เป้าหมายครั้งนี้จะลำบากนิดหน่อย เพราะสถานที่ตั้งต้นไม่แน่ชัด อาจจะต้องใช้เวลานานกว่าจะหาเจอ”
“พอรู้รูปแบบพลังมั้ย?”
“ไม่แน่ชัดเหมือนเดิม” คาเลนตอบคำถามบิทเทอ “จากภูมิประเทศที่บอกในบันทึกนี้มีจุดสังเกตได้ชัดว่าเป็นพื้นที่ห่างจากบ้านเมือง อยู่แถบเนินเขามีน้ำตก”
“ศิลานี้แอบตั้งหลักในเขตทุรกันดารอีกแล้วสิท่า”
หลังฮันเตอร์กล่าวเช่นนั้น คาเลนก็นิ่งคิด “แน่นอน รับรองเลยว่าครั้งนี้เดินทางลำบากกว่าเดิมหลายเท่าตัว” บิทเทอหรี่ตามองลงอย่างครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยปากขึ้น
“ฉันพอจะนึกออกนะ”
“ว่ามาสิ”
“น้ำตกมีอยู่สองสามที่ ห่างออกไปคนละทิศคนละทางหมด ถ้าจะให้ตามดูแต่ละที่คงกินเวลาเดินทางเป็นเดือนๆ ” คาเลนได้ฟังแบบนั้นเลยหยิบเอาบันทึกขึ้นมา เปิดไปยังหน้าที่เขียนถึงศิลาแห่งไอเรทเอาไว้ สายตากลอกอ่านก่อนชายผมยาวดำจะพูดออกมาลอยๆ
“น้ำตกย้อนกลับ”
บิทเทอเลิกคิ้วมอง “อะไร”
“มันเขียนไว้ในนี้น่ะสิว่าน้ำตกที่ไหลย้อนกลับ ถ้าได้ข้อมูลเพิ่มแบบนี้แล้ว นายพอจะตัดตัวเลือกออกได้มั้ยล่ะ” นักล่าเสพติดหนุ่มขมวดคิ้วเป็นปมหลังได้เบาะแสมาเพิ่ม
“ไม่มีเลยนะ ฉัน..นึกไม่ออก”
“งั้นเหรอ”
“...”
“งั้นถ้าน้ำตกไม่ได้ไหลย้อนกลับตลอดล่ะ?”
ทุกอย่างเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนพระเอกจะกล่าวขึ้นเหมือนเพิ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “ฉันจำได้ว่ามีคนเคยเห็นน้ำตกไหลย้อนกลับอยู่ มีแต่คนเดาๆ ว่าเป็นพิธีกรรมประจำชนเผ่าพื้นเมืองหนึ่ง บางทีนั่นอาจจะเป็นน้ำตกที่ไอเรททำให้ไหลย้อนกลับ”
คาเลนยกมือขึ้นทาบอกมองด้วยสีหน้าปลื้มปีติ แต่ไม่รู้ทำไมในสายตาของบิทเทอมันถึงได้แลดูปั่นประสาทมากกว่าจะชื่นชม
‘สมแล้วที่เป็นบิทเทอ! ผมล่ะไม่เคยผิดหวังในตัวคุณพระเอกคนนี้เลยจริงๆ คนอะไรไม่รู้ทั้งต่อสู้เก่ง ความจำดี มีความรับผิดชอบ ปากแข็ง ขี้รำคาญ ปลอบใจคนอื่นไม่เก่ง แถมยังเสพติดการล่าภูตอีก นี่มันเจ๋งสุดๆ ไปเลย…’
‘ว่าแต่เมื่อกี้ผมพูดข้อดีเขาใช่ไหม?’
“โอ้ว~ นายรู้ขนาดนี้ฉันคงไม่มองว่านายเป็นฮันเตอร์แล้วล่ะ” นักล่าเสพติดภูตเดาได้ว่าสิ่งต่อไปที่คู่สนทนากำลังพูดเป็นเรื่องไร้สาระ จึงไม่ได้ตอบอะไร ส่วนทางคาเลนส่งยิ้มยียวนให้ ไม่เหนื่อยล้าที่จะหยอกเล่นอีกฝ่าย
“นายคือแผนที่เดินได้ต่างหาก”
“อย่ากวนประสาท”
ชายผมยาวดำหัวเราะเบาๆ กับการตอบสนองคุณพระเอก “งั้นเราจะเริ่มเดินทางไปที่ที่มีน้ำตกย้อนกลับในวันพรุ่งนี้ หรือถ้ามีธุระอื่นก็ค่อยไปวันมะรืนเอาแล้วกัน”
ราวินซึ่งนั่งเงียบฟังการพูดคุยมานานกล่าวขึ้นมา
“ท่านคาเลน...”
“อะไร ราวิน”
ทั้งสองคนสบตามองกันเงียบๆ ชั่วขณะเหมือนบรรยากาศน่าอึดอัดจะกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มาจากคาเลนและราวิน บิทเทอกลอกตามองพวกเขาอย่างใช้ความคิด ก่อนหนุ่มเจ้าบ้านจะกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงติดตลก
“เลิกกังวลเถอะหน่า~ ราวิน นายเชื่อมือฉันกับบิทเทอก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว” ว่าจบแอนนาลิสท์หนุ่มก็ลุกยืนขึ้นหันไปส่งยิ้มให้พระเอก
“บิทเทอ ช่วยขึ้นมากับฉันหน่อย”
“อืม”
คาเลนเดินล่วงหน้าไปยังบันไดก่อน ชายผมบลอนด์ขาวพอลุกขึ้นจึงปรายตามองอัศวินเล็กน้อย
‘เมื่อกี้นี้ หมอนั่นคิดจะพูดอะไรกับคาเลนกัน? สายตาแบบนั้น ท่าทางเรียบเฉยนั่น’ บิทเทอละสายตาแล้วสาวเท้าขึ้นบันไดไปยังชั้นบนต่อ
‘หมอนั่นกำลังกังวลอะไรเกี่ยวกับคาเลนกัน?’
คำถามที่เกิดจากความสงสัยต่อคาเลนและราวินไม่ควรผุดเข้ามาในความคิดเขา เพราะนั่นไม่เรื่องที่บิทเทอต้องสนใจด้วยซ้ำไป ตนมาที่นี่ คอยเดินทาง วางแผน ทุกอย่างก็เพื่อที่จะได้รักษาคำสาปตัวเอง การที่ชายผมยาวดำผูกสัมพันธ์กับใคร ย่อมไม่ใช่เรื่องที่ชายหนุ่มต้องใส่ใจอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้กลับใส่ใจกับมัน มากเกินกว่าที่ตนเองคิดไว้เสียอีก
“เข้ามาสิ”
ขณะที่ความคิดนักล่าเสพติดภูตกำลังฟุ้งกระจาย พร้อมประเมินหาเหตุผลต่างๆ นานา ทุกอย่างก็หยุดลงครั้นคาเลนเอ่ยปากหลังเปิดประตูเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง
“ห้องนี่มัน...”
“ห้องทำงานพ่อฉันเอง”
บิทเทอมองรอบๆ เห็นว่าภายในนี้เปรียบเสมือนห้องสมุดขนาดย่อม โดยผู้เป็นเจ้าของแท้จริงนั้นไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว หนังสือมากมายถูกเก็บเอาไว้อย่างเป็นระเบียบบนชั้นวาง สวนทางกับหนังสือและแผ่นกระดาษบางส่วนที่วางบนโต๊ะกว้างกระจัดกระจาย ครั้นฮันเตอร์สำรวจจึงพอคาดเดาได้ว่า ชายผมยาวดำคงใช้สถานที่แห่งนี้ในการจัดเตรียมข้อมูลต่างๆ
“เอาล่ะ งั้นเรามาพูดถึงเรื่องออร่าคำสาปนายกันเถอะ คนดี”
บิทเทอเลิกคิ้วมอง “หาข้อมูลเกี่ยวกับคำสาปฉันได้แล้วเหรอ”
“แน่นอนว่าไม่ แต่ไม่ถึงกับไม่ได้อะไรเลย”
‘การหาทางแก้ออร่าคำสาปให้บิทเทอนั้น ถือเป็นทั้งปัญหาและเรื่องท้าทายสำหรับแอนนาลิสท์อย่างผม เหมือนที่เคยบอกไป บิทเทอแทบจะเป็นข้อยกเว้นของโลกนิยายนี้ บางครั้งโชคดีอย่างเหนือความคาดหมายและหลายครั้งโชคร้ายแบบน่าอนาถ’
‘ดังนั้นการจะหาทางช่วยบิทเทอได้ คือผมต้องเค้นข้อมูลทุกอย่างที่รู้มาจากนิยายและอาชีพตัวเองทั้งหมดนั่นแหละครับ’
“คำสาปปกติจะอยู่กับสิ่งของ หากคำสาปจะรวมกับมนุษย์ได้ คือมนุษย์คนนั้นมีวัตถุคำสาปอยู่ภายใน เหมือนกับภูตที่นายฆ่าทุกวันนั่นแหละ แต่นายน่ะไม่ได้เป็นแบบพวกมัน ใช้ชีวิตได้ปกติเพิ่มเติมแค่ออร่าคำสาปแผ่ออกตลอดเวลา”
“นายพอรู้วิธีการจัดการกับคำสาปนี้รึยัง?”
“ยัง แต่นายไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติเลยเหรอ?”
บิทเทอนิ่งคิดไป “ไม่เลย” คาเลนเลิกคิ้วมองพลางพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ
“คนไข้ไม่บอกอาการแบบนี้หมอคาเลนก็หนักใจแย่นะ”
“แกไม่ใช่หมอ”
“แอนนาลิสท์คล้ายๆ แบบนั้นแหละ ถ้าฉันรักษานาย ฉันคือหมอของนายนะ” ฮันเตอร์จำนนให้กับความกวนประสาทคนตรงหน้า จึงทำได้แค่พรูลมหายใจออกมาอย่างอิดโรย
“ตอนนี้ฉันมันตัวประหลาดงั้นสิ”
ชายผมยาวดำมองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มบาง
“อยู่ๆ ก็ตำหนิตัวเองแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ”
“ก็มันจริง”
“ที่ฉันบอกคือนาย ‘พิเศษ’ ไม่เหมือนใครต่างหาก บิทเทอ”
พูดจบก็ปรายตามองพระเอกยืนเงียบแล้วหันหน้าเบี่ยงไปทางอื่น เขาสังเกตเห็นท่าทางนั้นเลยเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย พบว่าตอนนี้แก้มขาวพ่อนักล่าขึ้นสีแดงเรื่อจนเริ่มลามถึงใบหู อดไม่ได้ที่จะคาเลนจะหลุดยิ้ม มองท่าทีอีกฝ่ายที่พยายามเก็บอาการเคอะเขินนั่นเต็มที่
‘คุณพระเอกคิดอะไรตอนคนอื่นคุยเรื่องจริงจังอยู่เนี่ย นิสัยไม่ดีเลยจริงๆ ’
