ตราบนิจนิรันดร์ความรักแท้ ย่อมพ่ายแพ้แก่โชคชะตา แม้ห่างไกลแค่ไหนสุดปลายฟ้า ยินดีฝ่าเพื่อพบเจอเธออีกครั้ง
รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,#พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,#พล็อตหาเรื่อง ,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
You are my sun and I'm your moon
ตราบนิจนิรันดร์ความรักแท้ ย่อมพ่ายแพ้แก่โชคชะตา แม้ห่างไกลแค่ไหนสุดปลายฟ้า ยินดีฝ่าเพื่อพบเจอเธออีกครั้ง
"ไม่ว่าความรักของเขาทั้งคู่จะถูกกีดกันด้วยสิ่งใดเขาไม่เคยหวั่นไหวหรือยอมแพ้ "
แต่ถ้าหาก กีดกันด้วยโชคชะตา ถ้าเขาไม่ยอมแพ้ เขาต้องทำยังไง
โปรดติดตาม You are my sun and I am your moon
เรื่องราวของพระอาทิตย์และพระจันทร์ที่ไม่มีวันบรรจบกัน
‘ฮารุกิ ฮาราโตะ’ ชายหนุ่มผู้สืบสายเลือดนักรบซามูไรที่มีชื่อเสียงล่ำลือมากอย่างช้านาน ผู้นั้นคือ ‘ฮิคาริ ฮาโระโตะ นักรบแห่งตะวัน’ ผู้มีความยุติธรรม แน่วแน่ และเที่ยงตรง และมีชื่อเสียงที่สุดในยุคนั้น
ตระกูลฮาโระโตะสืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคนจนมาถึง ‘ยะสึระกิ ฮาโระโตะ’ พ่อของเขา ในวันที่ฮารุกิลืมตาขึ้นมาดูโลก ผู้อาวุโสในตระกูลได้ทำนายดวงชะตาของเขา สิ่งที่ทุกคนต่างกล่าวเหมือนกันคือ ฮารุกิคือฮิคาริกลับชาติมาเกิดอย่างแน่นอน พ่อของเขาได้คาดหวังให้เขาขึ้นเป็นประมุขต่อจากตนอย่างแน่วแน่ เพียงแต่ฮารุกิไม่ได้ต้องการในตำแหน่งนั้นเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าฝีมือในการจับซามูไรของเขาจะไม่เป็นสองรองใคร แต่เขาก็ไม่ชอบการใช้กำลัง เพราะคำสอนที่สืบต่อกันมาของฮาโระโตะคือการรักษาความสงบสุขของบ้านเมืองที่ถูกดูแลโดยตระกูลใหญ่ ปกป้องผู้อ่อนแอ รักษาเกียรติและศักดิ์ศรีของสายเลือดนักรบซามูไร
พ่อของเขาสอนเสมอว่าสักวันหากเรามีคนที่เรารักต่อให้เราเคยปฎิเสธมันมากเพียงใด วันหนึ่งที่เขาอยากปกป้องใครสักคนขึ้นมา เขาจะละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมกับจับดาบซามูไรขึ้นมาเพื่อปกป้องคนที่เขารักและวันนี้เขาเข้าใจสิ่งที่พ่อพูดแล้ว
วันที่เขาตัดสินใจคว้าดาบซามูไรขึ้นมาครั้งแรกคงเป็นวันที่เยว่อิงคนรักของเขาถูกศัตรูของตระกูลฮาโระโตะจับตัวไป เป็นวันแรกที่ความใจเย็นดั่งน้ำแข็งของเขาถูกพังทะลายลง เขาไม่รอช้าที่จะทำตามจดหมายที่ถูกส่งมาว่าถ้าหากเขาไม่ไป พวกมันจะฆ่าเยว่อิงคนรักของเขาทันที
“ฮารุกิ ลูกจะไปไหน” ยะสึระกิปรายตามองบุตรชายที่มีท่าทีร้อนรน ผิดวิสัยลูกชายของเขานัก
“ไอ้เคนจิ มันจับเยว่อิงไป ผมต้องไปช่วยน้อง” ฮารุกิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน
“พ่อไม่ยอมให้แกเอาชีวิตไปทิ้ง แกคิดยังไงถึงจะไปคนเดียวห้ะ”ยะสึระกิรู้ดีว่าคนอย่างเทียนอี้เซียวไม่มีทางปล่อยให้ลูกชายคนเดียวของตัวเองเป็นอะไรอย่างแน่นอน และเขาก็ไม่ต้องการให้ลูกชายของเขาต้องไปเสี่ยงชีวิตเป็นอันขาด
“ผมต้องไปครับพ่อ!” ฮารุกิกล่าวอย่างหนักแน่น
“พ่อไม่ให้แกไป พวกแกมาพาตัวนายน้อยกลับห้องนอน!” ยะสึระกิหันไปสั่งลูกน้อง ลูกน้องนับสิบคนกรูเข้ามาหาฮารุกิ
“พ่อครับ! ฉันบอกให้พวกแกปล่อยไง!” ฮารุกิยื้อยุดกับเหล่าบรรดาลูกน้อง ทำเอาเหล่าลูกน้องต้านทานแรงมหาศาลของนายน้อยตนไม่ไหว จนยะสึระกิต้องมาจัดการ
“พ่อครับ ปล่อยผมออกไปเถอะ ผมขอร้อง” ฮารุกิกล่าวอ้อนวอน ยะสึระกิที่อยู่อีกฟากของประตูได้แต่เม้มปากเก็บความรู้สึกห่วงบุตรชายไว้ในใจก่อนจะแข็งใจเดินออกไป
“พ่อทำเพื่อแกนะ ฮารุกิ”ยะสึระกิเอ่ยแผ่วเบาจนแทบไม่มีใครได้ยิน เขาเสียฮิเดโกะไปคนหนึ่งแล้ว เขาจะไม่ยอมเสียฮารุกิไปอีกคนเด็ดขาด
แม้เขาจะถูกผู้เป็นพ่อห้ามและทัดทานหรือแม้กระทั่งถูกจับขังไว้ก็ไม่มีสิ่งใดจะมาขัดขวางเขาได้ คนอย่างฮารุกิไม่มีวันยอมแพ้
ร่างสูงโปร่งของฮารุกิเดินตรงไปยังห้องโถงประจำตระกูล ในยามราตรีที่เงียบสงัด มีเพียงเงาของร่างสูงระหงที่กำลังมองไปยังแท่นขนาดใหญ่ ที่ที่ดาบซามูไรประจำตระกูลตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า
“ขอให้บรรพบุรุษของฮาโระโตะคุ้มครองลูกหลานฮาโระโตะทุกคนให้เอาชนะความชั่วร้ายด้วย” จบคำมือหนาก็เอื้อมไปหยิบดาบประจำตระกูลพร้อมก้าวออกจากบ้านไปในทันที
“หึ มาแล้วเหรอไอ้ฮารุกิ หว่า ไม่มีลูกน้องตามมาซะด้วย”ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ทั้งเนื้อตัวเต็มไปด้วยลายสักกล่าวเสียงเหี้ยม พร้อมเดาะลิ้นเล่นเหมือนเล่นสนุก ก่อนจะกล่าวต่อไป
“มา วัดกันตัวต่อตัว ถ้าแกชนะ แกก็มาเอาตัวคนรักแกกลับไป แต่ถ้าไม่ชีวิตของแกต้องจบลงที่นี่” เคนจิกล่าวเสียงเหี้ยมให้ร่างสูงผู้มาใหม่พร้อมกับปรายตามองไปยังร่างบอบบางที่ตนพึ่งสั่งสอนไปก่อนหน้านี้
ร่างสูงโปร่งของฮารุกิหันไปเห็นสภาพของคนรักของตนเองที่บัดนี้ใบหน้าสวยซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด แก้มขาวมีรอยฝ่ามือประทับอยู่จนขึ้นสีแดงเข้ม เลือดสีแดงสดไหลรินออกมาจากขอบปากบางของคนตัวเล็ก ฮารุกิโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
“แกทำอะไรเยว่อิง!” ชายหนุ่มผู้เยือกเย็นบัดนี้เขาเก็บความเยือกเย็นไม่อยู่อีกต่อไป
“ก็แค่ตบมันสักสองสามที”เคนจิกล่าวอย่างไม่สนใจไยดี
“ไอ้เคนจิ!”ดาบในมือของฮารุกิไม่รอช้าฟาดฟันกับดาบของเคนจิทันที เสียงดาบซามูไรปะทะกันเป็นระยะ
ฝ่ายเยว่อิงที่โดนปิดปากอยู่นั้น นัยน์ตาคู่สวยมีน้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสายด้วยความเป็นห่วงคนรักอย่างจับใจ ร่างกายของทั้งสองฝ่ายตอนนี้มีเลือดสีแดงฉ่านไหลรินมาอย่างไม่ขาดสายและในจังหวะที่ฮารุกิเผลอหันมาสนใจคนรักของตนก็เกือบพลาดท่าให้เคนจิ ดาบคมเฉี่ยวเข้าที่ไหล่ขวาของฮารุกิอย่างจัง แต่ในจังหวะนั้นฮารุกิได้หันกลับไปและหลบอย่างว่องไวและปาดดาบไปบริเวณหน้าอกของอีกฝ่ายอย่างจัง จนอีกฝ่ายล้มไปกองกับพื้น
“มือนี้ใช่มั้ย ที่มึงตบเมียกู!” ฮารุกิปาดดาบซามูไรไปที่ข้อมือของอีกฝ่าย คนตรงหน้าไม่สามารถจับดาบซามูไรได้อีกตลอดชีวิต
“คนที่ต้องจบชีวิตวันนี้ ที่นี่ ไม่ใช่กู แต่เป็นมึง!” พูดจบฮารุกิปาดดาบไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย เคนจิชักเกร็งสองถึงสามครั้งก่อนจะสิ้นใจ บรรดาลูกน้องเห็นเจ้านายพ่ายแพ้ก็ต่างรีบหลบหนีเพราะกลัวจะโดนหางเลขไปด้วย พวกเขารู้ดีว่า ตระกูลฮาโระโตะมีอำนาจมากพอที่จะจับพวกเขามาสับเป็นชิ้นๆอย่างไม่ปราณี
ร่างสูงทิ้งดาบซามูไรในมือและปราดตัวเข้าไปหาคนรักที่ตอนนี้อ่อนล้าเต็มที
“คิมิของพี่เป็นยังไงบ้างครับ พี่ขอโทษนะครับ พี่ขอโทษจริงๆที่ดูแลเราไม่ดี” ฮารุกิพูดทั้งน้ำตาพร้อมกับดึงร่างบางเข้ามากอดไว้อย่างหวงแหน ใบหน้าสวยหวานซบลงที่อกกว้างของตน
“ฮึก...ฮือ อานะตะ..เจ็บมั้ยครับฮึก..เยว่อิงขอโทษ ขอโทษที่ทำให้พี่ซันต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ ฮึก...ฮือ...” ร่างบางสะอื้นจนตัวสั่นเทา
ก่อนที่ร่างสูงจะมาถึงในใจเขาทั้งกลัวทั้งสับสนไปหมด กลัวว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาจะบาดเจ็บ กลัวต้องเห็นเขามาตายต่อหน้า เขาที่จะสูญเสียเขาไป กลัวทุกๆอย่าง
“พี่อยู่ตรงนี้แล้ว พี่อยู่ตรงนี้กับเยว่อิงแล้ว ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะครับคนดี”
その勇気くれたね
ขอบคุณที่มอบความกล้าหาญนั้นมาให้
キミとなら怖くない
ถ้ามีเธออยู่ด้วยแล้วละก็อะไรฉันก็ไม่กลัวทั้งนั้น
信じてるから
เพราะฉันเชื่อในตัวเธอ
キミさえいれば
ขอแค่มีเธอ