ตราบนิจนิรันดร์ความรักแท้ ย่อมพ่ายแพ้แก่โชคชะตา แม้ห่างไกลแค่ไหนสุดปลายฟ้า ยินดีฝ่าเพื่อพบเจอเธออีกครั้ง
รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,#พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,#พล็อตหาเรื่อง ,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
You are my sun and I'm your moon
ตราบนิจนิรันดร์ความรักแท้ ย่อมพ่ายแพ้แก่โชคชะตา แม้ห่างไกลแค่ไหนสุดปลายฟ้า ยินดีฝ่าเพื่อพบเจอเธออีกครั้ง
"ไม่ว่าความรักของเขาทั้งคู่จะถูกกีดกันด้วยสิ่งใดเขาไม่เคยหวั่นไหวหรือยอมแพ้ "
แต่ถ้าหาก กีดกันด้วยโชคชะตา ถ้าเขาไม่ยอมแพ้ เขาต้องทำยังไง
โปรดติดตาม You are my sun and I am your moon
เรื่องราวของพระอาทิตย์และพระจันทร์ที่ไม่มีวันบรรจบกัน
‘เทียนเยว่อิง’ ทายาทสายตรงเพียงคนเดียวของตระกูลเทียนผู้สืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์สุดท้ายของจีน ตระกูลเทียนเป็นตระกูลที่มีอำนาจมากที่สุดในการดูแลบ้านเมืองและเปรียบเสมือนราชาผู้ขับเคลื่อนเศรษฐกิจของประเทศ บิดาของเขาได้คาดหวังที่จะให้เขาขึ้นเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป เพื่อให้มีทายาทสืบต่อ แต่เทียนเยว่อิงกลับไม่ได้มีความสนใจในสตรีผู้ใด เขากลับมอบหัวใจให้กับชายหนุ่มสายเลือดนักรบซามูไรอย่าง
‘ฮารุกิ ฮาโระโตะ’ ชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นที่มีดีกรีเป็นถึงบุตรชายคนเดียวของยะสึระกิ ฮาโระโตะ ที่จะต้องเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำต่อจากผู้เป็นพ่อ ตระกูลฮาโระโตะเป็นตระกูลที่มีอำนาจมากที่สุดในญี่ปุ่นและคนรักของเขาคือผู้สืบทอดสายเลือดซามูไร นักรบแห่งตะวัน
เมื่อบิดาของเขารู้ความจริง เขาถูกสั่งห้ามติดต่อกับคนรักทั้งยังถูกกักบริเวณ ไม่ว่าจะไปไหนก็จะมีบอร์ดี้การ์ดนับสิบคนติดตามไปด้วยทุกที่ พ่อของเขาดูแลเขาอย่างเข้มงวดมีเพียงแค่เหม่ยลี่เพื่อนรักของเขาเท่านั้นที่คอยส่งข่าวคนรักให้ฟังเวลามาเยี่ยมเขาเท่านั้น เยว่อิงยังจำวันที่พ่อของเขารู้ความจริงได้ดี
เพี้ยะ! เสียงฝ่ามือหนาของประมุขของบ้านฟาดลงบนใบหน้าของบุตรชายอย่างแรง แก้มขาวแดงขึ้นเป็นรอยนิ้วมือ ริมฝีปากบางมีเลือดออกมาบริเวณขอบปาก
“เยว่อิง! ลูกบ้าไปแล้วรึไง ตระกูลเราสืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์จีน ลูกกล้าทำให้ตระกูลเราเสื่อมเสียเกียรติขนาดนี้ได้ยังไง ลูกจะมีหน้าไปพบบรรพบุรุษได้ยังไง!” เทียนอี้เซียวประมุขของบ้านตะหวาดลั่น ร่างบางของเยว่อิงสั่นเทานัยน์ตาคู่สวยบอบช้ำน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ฮารุกิปราดตัวเข้าไปโอบกอดร่างของคนรักที่บัดนี้แตกสลายอย่างไม่เหลือชิ้นดี เยว่อิงทรุดตัวลงร้องไห้แทบขาดใจ
“ป๊า...ฮึก แต่เรารักกัน เยว่อิงรักพี่ซัน...ฮึก” คนตัวเล็กในอ้อมแขนสะอื้นจนตัวโยน เสียงร้องไห้ของคนรักบาดลึกเข้าไปในหัวใจของฮารุกิราวกับโดนมืดเป็นพันเล่มมากรีดหัวใจให้เป็นริ้วๆ เขาพยายามสะกัดกั้นความรู้สึกที่ก่อตัวอยู่ในใจ ถ้าหากตอนนี้เขาอ่อนแอไปอีกคน คนตัวเล็กจะยิ่งแย่ไปมากกว่านี้
“แกบ้าไปแล้วรึไง! มันเป็นผู้ชาย แกก็เป็นผู้ชายจะรักกันได้ยังไง อีกอย่าง พ่อของแกมันเลวระยำที่สุด!” ประโยคท้ายคนตรงหน้าตั้งใจจะบอกฮารุกิ มือเหี่ยวย่นชี้มาที่เขา สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความจงเกลียดจงชัง
“แกจะคบกับใครก็ได้ ผู้หญิงคนไหนก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ผู้ชายโดยเฉพาะมันที่เป็นลูกไอ้ยะสึระกิ!” เสียงตะหวาดลั่นของประมุขของบ้านยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ร่างบอบบางของเยว่อิงร้องไห้จนร่างกายสั่นเทา เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปแล้วจริงๆ
“แต่ผมรักเยว่อิง ผมกับพ่อคนละคนกันนะครับคุณลุง อย่ากีดกันเราสองคนเลยนะครับ ผมรักอาเยว่จริงๆ” ร่างสูงเมื่อพูดจบก็คุกเข่าลงตรงหน้าบิดาของคนรัก ผู้ที่มองเขาด้วยความจงเกลียดจงชัง เพียงเพราะแค่เขาเป็นลูกของยะสึระกิงั้นหรือ คนตรงหน้าถึงได้จงเกลียดจงชังเขาถึงเพียงนี้ เขายอมทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดของสายเลือดนักรบซามูไรที่แม้จะต้องตายก็ไม่มีวันยอมก้มหัวให้ใคร แต่วันนี้ เขายอมหมดทุกอย่างแล้ว ขอแค่ได้รัก ได้อยู่เคียงข้างเทียนเยว่อิง ดวงจันทร์เพียงหนึ่งเดียวในใจเขา เขายอมหมดทุกทาง
“ป๊า....ฮึก..อิงขอร้อง อย่ากีดกันเราสองคนเลยนะครับ ฮึก....” เทียนเยว่อิงกล่าว ดวงตากลมโตที่บัดนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา มองไปยังบิดาของตนเอง เขาควรทำอย่างไรดี จะมีหนทางไหนที่จะทำให้พ่อของเขายอมรับในตัวฮารุกิ
“หึ รักกันมากนะใช่มั้ย ได้!” เทียนอี้เซียวหัวเราะในลำคอก่อนที่มือหนาจะหยิบปืนคู่กายออกมา เทียนอี้เซียวปรายตามองไปที่บุตรชายคนเดียวของตัวเอง เขาไม่มีวันยอมให้อนาคตของลูกชายคนเดียวของเขาจะต้องมาจบลงด้วยความอับยศเช่นนี้ ลูกชายของเขาจะแปดเปื้อนกับนักรบซามูไรชั้นต่ำแบบฮารุกิไม่ได้เป็นอันขาด
ปัง! เสียงกัมปนาทแผดเสียงก้องไปทั้งห้องโถงของตระกูลเทียนพร้อมกับร่างสูงของฮารุกิที่ทรุดตัวลง ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วบริเวณช่วงท้อง ฮารุกิกัดกรามแน่นด้วยความเจ็บปวด
“ฮึก..ไม่! พี่ซัน! ” คนตัวเล็กแผดเสียงลั่น ก่อนที่ร่างเล็กจะรีบวิ่งเข้ามา มือสีขาวซีดหยิบผ้าเช็ดหน้าลายพระจันทร์เสี้ยวขึ้นมาห้ามเลือด เสียงร้องไห้ที่แทบขาดใจของคนรักทำให้ก้อนเนื้อในอกซ้ายของฮารุกิปวดหนึบราวกับมีคนพยายามบีบมันให้แหลกสลายไปในเวลานี้ มือหนาของฮารุกิเอื้อมมือมาแตะที่หน้าของคนรัก
“ร้องไห้ทำไมครับคนดี..อึก พี่ไม่เป็นอะไรครับ” ร่างสูงเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนยิ่งทำให้คนตัวเล็กที่ประคองเขาไว้ร้องไห้หนักมากกว่าเดิม
“ฮึก...อานาตะอย่าหลับเด็ดขาดนะครับ อยู่กับอิงก่อนนะฮึก.. อิงจะพาพี่ไปโรงพยาบาล” ร่างบอบบางของเทียนเยว่อิงใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีแบกร่างสูงโปร่งที่บัดนี้ใบหน้าคมซีดเซียวเต็มที ทันทีที่เขากำลังจะก้าวออกจากบ้าน บอดี้การ์ดนับสิบคนมาล้อมพวกเขาเอาไว้ทันที
“หลีก! เราบอกให้หลีกไป!” เยว่อิงตวาดลั่น
ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้ง เทียนอี้เซียวปรายตามองผู้มาใหม่ด้วยสายตาไม่สบอารมณ์นัก
“แกมาเอาลูกชายแกกลับไปซะ อย่าให้มายุ่งกับลูกชายของฉันอีก!”
เมื่อยะสึระกิเห็นสภาพบุตรชายของคนก็เกิดโทสะขึ้นมาในทันที มือหนาเตรียมหยิบอาวุธขึ้นมา แต่ถูกผู้เป็นลูกชายเอ่ยห้ามไว้
“ป๊า....” ฮารุกิส่ายหน้าเบาๆ
“พาตัวนายน้อยกลับ!” เสียงคำสั่งจากประมุข ทำให้ลูกน้องเข้าไปดึงตัวนายน้อยของตนออกจากอ้อมอกคนรักในทันที
“คุณหนูเยว่อิง ปล่อยนายน้อยก่อนนะครับ”
เทียนเยว่อิงพยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีแต่ก็ไม่เป็นผล ทั้งสองถูกแยกออกจากกันอีกครั้ง
“ฮึก....ฮือ พี่ซัน ฮือ....” เสียงร้องไห้ของคนรักบาดลึกเข้าไปในหัวใจของฮารุกิ หัวใจของเขาเหมือนถูกมีดนับพันเล่มมากรีดซ้ำๆ ชายหนุ่มที่ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาซีดเซียวเต็มที น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ดวงตาคมมองไปยังใบหน้าของคนรักด้วยสายตาเจ็บปวดไม่ต่างกัน แต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนให้แก่คนรักเสมอ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า
“คิมิ..รอพี่นะครับ... พี่จะ..กลับมา พี่..รักอาอิงนะ.....”
เมื่อร่างสูงหายออกไปจากสายตา เยว่อิงก็ทรุดตัวและปล่อยโฮในทันที ร่างบางร้องไห้เสมือนว่าโลกทั้งใบของเขาได้พังทะลายไปหมดแล้ว เทียนอี้เซียวปรายตามองบุตรของตน
“พานายน้อยกลับขึ้นห้อง ดูประตูและหน้าต่างให้ดี อย่าให้นายน้อยหนีไปได้” หลังจากออกคำสั่ง เทียนอี้เซียวก็เดินกลับเข้าไปในทันที
“ผมทำถูกแล้วใช่มั้ยเดือน ผมไม่อยากให้ลูกต้องพบเจอแต่คำนินทาและสายตาเหยียดหยามจากคนอื่น”
มือหนาลูบไปที่กรอบรูปถ่ายที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขามาตลอด ใบหน้าที่เหมือนกับเทียนเยว่อิง เขาไม่สามารถรักษาเดือนดาราไว้ได้ ตอนนี้เขาเหลือแค่เพียงเทียนเยว่อิง ตัวแทนที่เดือนดาราฝากไว้ให้กับเขา เขาจะไม่ยอมให้ดวงใจของเขาต้องแปดเปื้อนหรือถูกคำครหาจากบุคคลภายนอกเด็ดขาด
ในคืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง นี่ก็ผ่านมา3เดือนแล้วสินะ ที่เขาไม่ได้พบเจอกับคนรัก คงมีแค่อาเหม่ยลี่เพื่อนรักของเขา ที่คอยส่งข่าวเรื่องคนรักให้เขาฟังดวงตากลมโตมองไปยังท้องฟ้าในยอมค่ำคืนที่มีเพียงพระจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่กลางฟากฟ้าเพียงแค่ครึ่งดวงเท่านั้น
“ พี่ซัน จะมองพระจันทร์ดวงเดียวกันกับเยว่อิงมั้ยนะ” นัยย์ตาคู่สวยมีน้ำตาไหลรินลงมาอีกครั้ง ความคิดถึง ความโหยหาท่วมท้นอยู่ในอก แต่เขาทำได้เพียงแค่เฝ้ามองพระจันทร์และหวังว่าความคิดถึงของเขาจะถูกส่งไปหาคนรักที่อยู่ห่างไกล
“ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับเรากันนะ ให้เรารักกัน ทำไมต้องพรากเราจากกันด้วย” เทียนเยว่อิงเอ่ยเสียงแผ่วเบา โชคชะตาคงกำหนดมาแล้ว เขาควรจะยอมแพ้ใช่ไหม ถ้าหากเขาไม่ยอมแพ้ล่ะ เขาควรจะทำยังไง
นัยย์ตาคู่สวยมองไปยังพระจันทร์ ขอบตาร้อนผ่าวก่อนที่น้ำตาจะเอ่อล้นและไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย เขาหวังเพียงแค่พระจันทร์จะช่วยส่งความคิดถึงของเขาไปถึงคนรัก แม้ว่าโชคชะตาของเขาทั้งคู่ จะถูกกีดกันมากเพียงใดก็ตาม
ร่างสูงโปร่งของฮารุกิออกมายืนบริเวณริมระเบียง ดวงตาคมทอดมองไปยังพระจันทร์ที่คืนนี้มีเพียงครึ่งเดียว ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆ
“พี่คิดถึงอาเยว่เหลือเกิน เจ้าดวงจันทร์ของพี่....”
天若有义为何相遇却吝惜相聚
ถ้าฟ้าจะให้เราพบกัน ทำไมต้องพรากเราให้จากกัน
万里星河命运误我不认输该如何
หากถูกกีดกันด้วยโชคชะตา ถ้าฉันไม่ยอมแพ้ ฉันควรทำอย่างไร