ไพริน สาวน้อยวัย16 ปีได้เห็นว่าจริงๆแล้วที่พ่อให้เธอมาหาได้ปีล่ะครั้งเพราะฉันคือลูกเมียน้อย เลยตัดสินใจเรียนจนได้อยู่ห้องกิ๊ฟแล้วพวกเราก็โดนวางยาพิษ โชคชะตาก็ทำให้ฉันและเพื่อนๆย้อนเวลากลับไปเมื่อสามปีที่แล้วเพื่อตามหาคนร้าย
รัก,ดราม่า,อาชญากรรม,ไทย,ชาย-หญิง,มหาวิทยาลัย,ย้อนเวลา,แก้ไขอดีต,วัยรุ่น,โรงเรียนไทย,นิยายชายหญิง,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก ,นิยายรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไดอารี่สีชาด
ไพริน สาวน้อยวัย16 ปีได้เห็นว่าจริงๆแล้วที่พ่อให้เธอมาหาได้ปีล่ะครั้งเพราะฉันคือลูกเมียน้อย เลยตัดสินใจเรียนจนได้อยู่ห้องกิ๊ฟแล้วพวกเราก็โดนวางยาพิษ โชคชะตาก็ทำให้ฉันและเพื่อนๆย้อนเวลากลับไปเมื่อสามปีที่แล้วเพื่อตามหาคนร้าย
ไดอารี่หน้าที่ 22
ฉันมาทำอะไรที่นี่
พวกเราทุกคนมารวมตัวกันโดยไม่ได้นัดหมายกัน ตอนนี้เวลาประมาณ 03.00 น. ซึ่งตอนนี้ทุกคนเริ่มนั่งไว้พระสวดมนต์ แต่ละคนต่างสวดให้แต่ละศาสนาของตนพอพวกเราสวดเสร็จเดชก็หยิบเทียนมาจุดแต่ดูเหมือนว่ายิ่งจุดก็ยิ่งจุดไม่ติดเท่านั้นไม่พอธูปเองก็ไม่ติดไม่นานไฟหน้าพระพุทธรูปก็ดับลง
"กริ๊ด!!!!!!!" ผู้หญิงทุกคนต่างวิ่งมากอดกันไม่นานพวกเราทั้งหมดก็เริ่มเห็นวิญญาณ 2 ตนแถมดูจะเป็นผีที่น่าจะมาขอส่วนบุญ แต่มาขอใครหรืออะไรฉันไม่รู้นะ เพราะฉันใส่บาตรประจำวันพระ
"หิวจังเลย ขออาหารหน่อย ขอบุญหน่อย" วิญญาณ2 ตนนั้นก็ยังม่หยุดพวกเราเลยต้องตั้งนะโม 3 จบ ต่อจากนั้นก็เริ่มท่องคาถา
"พุทโธ อะระหัง พุทธังรักษา ธัมโม อะระหัง ธัมมังรักษา สังโฆ อะระหัง สังฆังรักษา ภูตผีทั้งหลาย คิดร้ายตัวข้า อะนันตา สูญเปล่า " พวกเราท่องบทสวดตามเต้แน่นอนว่ามันได้ผลวิญญาณพวกนั้นกระเด็นหายไปแล้ว
"ตอนนี้พวกเราเรียบกลับห้องกันเถอะ" มิเกลพูดก่อนที่พวกเราทั้ง10 จะเดินเกะกลุ่มกันจนเจอพี่รปภ.ที่เห็นพวกเราแล้วพอเล่าเรื่องให้ฟังเขาก็บอกว่าเรื่องนี้เป็นทุกปีพวกรุ่นพี่ของพวกเราก็เคยเจอเหมือนกันพี่รปภ.เลยพาพวกเราแต่ล่ะคนมาส่งที่ห้องแล้วพี่เขาเตือนว่าให้สวดมนต์แล้วค่อยนอน
เช้าวันต่อ
ฉันตื่นขึ้นมาแล้วลุกออกมาจากเตียงเวลาประมาณ06.00 น. ฉันก็เดินไปดูที่ตู้เย็นห้องเต้ดูเหมือนวันนี้จะได้ทำอาหารไทยฟิวชั่นญี่ปุ่นโดยมีข้าว แซลมอนย่างซอสเทริยากิ ซุปต้มยำกุ้ง น้ำผักสูตรพิเศษ เหมือนจะเป็นเซ็ทอาหารแล้ว แต่แน่นอนว่าของหวานคือพุดดิ้งใบเตยมะพร้าว ทั้งหมดมีอยู่10 ชุด
"กลิ่นหอมจังเลยค่ะ" คนที่เดินมาคือเต้ที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหน ฉันก็ทำทุกอย่างเสร็จแล้วทุกคน ก็ทยอยกันกินก่อนที่จะไปเรียน 09.30 น. จนครูประจำชั้นเดินเข้ามาแล้วมาบอกกิจกรรมกีฬาสี ซึ่งแน่นอนว่าการแบ่งสีคือ แบ่งตามสายที่เรียน อย่างวิทย์-คณิตอยู่สีเขียว ห้องศิลป์-ภาษาอยู่สีชมพู และห้องกิ๊ฟอยู่สีฟ้า โดยแต่ล่ะชั้นจะมีคนร่วมกิจกรรมทั้งหมด 270 คน โดยห้องเด็กกิ๊ฟต้องร่วมกิจกรรมทั้งหมดโดยห้ามเว้นว่างสักอย่าง ไม่นานทางโรงเรียนก็ประกาศให้ส่งตัวแทนไปประชุมซึ่งพวกเราส่งวาวี่ และคีตะไป
"จากที่ดูมาเหมือนจะมี ฟุตบอล เทนนิส บาสเกตบอล วอลเลย์บอล ชักเยอร์ วิ่ง4x100 เต้นcover ส่วนทางด้าน E-Sportsจะมี PUBG และ RoV (Arena of valor) " วาวี่ผู้ที่ไปร่วมประชุมงานกีฬาสีได้เอาข่าวสารมาบอกทุกคนโดยพวกเราก็ไม่รอช้าในการเลือกคนเพราะทุกคนนั้นนอกจากเรื่องเรียนแล้วกีฬาก็ถือว่าเด่นอยู่แล้ว อย่างเต้ถนัดบาส เดชถนัดเทนนิส วาวี่วิ่ง4x100 วอลเลย์บอล 6 คนรวมชายหญิง แต่ฟุตบอลนี้คือปัญหาเพราะกติกาต้องมี11คนแต่ไม่เป็นไรเพราะพวกเราได้ขอร้องรุ่นพี่ม.5 เพื่อให้เขาช่วยโดยการแลกเปลื่ยน เราก็ต้องส่งตัวแทนไปช่วยม.5 ด้วยเหมือนกัน ส่วนชักเยอร์นั้นเล่นคนล่ะ 5 คน แยกชายหญิง E-sport เราก็ได้ทำการกระจายกันไปโดยให้ทางฝ่ายผู้หญิงลง RoV (Arena of valor) ส่วนผู้ชายPUBG เพราะวาวี่ไม่ถนัดเกมนี้
"เอาล่ะกระจายงานกันแล้วถ้างั้นพวกเราไปฝึกกันนะ" วาวี่บอกก่อนที่พวกเราจะไปซ้อมกัน โดยแต่ละคนก็ไปซ้อมกับรุ่นพี่ที่เล่นกีฬาเดียวกัน
"ฉัน วาวี่ กร มิเกล ไปซ้อมวิ่งก่อนนะ" แล้วพวกเราก็เริ่มวิ่งจากโรงเรียนจนถึงท่าน้ำนนท์ซึ่งมันห่างจากโรงเรียนไม่ไกลมาก บรรยายกาศยามเย็นสบายและพวกเราก็ถึงท่าน้ำนนท์ แล้วก็พบกับพี่ไนท์ที่พึ่งเลิกงานมาพร้อมกับพี่เฟิร์นที่ถือของที่จะเอาไปทำกับข้าว
"ไงรินมาหากับข้าวเหรอ" พี่ไนท์ถามฉันก่อนที่พวกเราจะแยกกัน เพราะเต้ขับรถTesla Model S ซึ่งพอพวกเรารู้ก็เลยขึ้นรถแล้วทุกคนในรถก็ต่างงอแงเพราะหิวมาก แล้วอยู่ๆรถTesla Model S ก็มาหยุดที่บ้านเดชเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อหลายเดือนก่อนที่ฉันโดนวางยา พ่อเดชได้ข้อมูลแล้วพบว่าคนที่ทำคือผู้มีอิทธิพลที่เคยล้มละลายแต่ที่ลุกขึ้นได้เพราะได้เมียหนุนหลัง
"ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยหาข้อมูลให้หนู" ฉันบอกกับพ่อเดชแล้วพวกเราทุกคนก็ทานข้าวที่บ้านเดชโดยส่วนมากที่บ้านเดชมักจะทำอาหารอิตาลีให้กิน บนโต๊ะก็มีสปาเก็ตตี้ ไก่อบน้ำผึ้ง และสลัดผัก พวกเรานั้นต่างกินเหมือนคนอดอย่าง เพราะรสชาติอร่อยมากจนเรียกได้ว่ารสชาตินั้นระดับภัตตาคารเลยมีอยู่คนหนึ่งถามแม่เดชว่า
"คุณน้าคะรสชาติแบบนี้ทำร้านอาหารขายได้เลยนะคะ" มิเกลบอกก่อนที่จะโดนวาวี่แย่งเนื้อไก่ในจานไปด้วยความที่ฉันอิ่มแล้วเลยเอาเนื้อไก่ที่ฉันตักมาให้มิเกล
"ขอบใจนะจ๊ะ แต่น้าว่าการทำให้คนเราที่รักกินมันทำให้อาหารอร่อยโดยที่เราเองก็มีความสุข" แม่เดชพูดไม่นานพวกเราก็ช่วยกันเก็บของกันจนถึงเวลา 20.00น. เต้ที่เป็นคนขับรถก็พาพวกเรากลับ โรงเรียน ส่วนเดชนั้นนอนบ้านตัวเองเพราะวันพรุ่งนี้วันเสาร์
พวกเราทุกคนต่างหลับกันหมด เพราะเหนื่อจากการออกกำลังกายส่วนทางเต้นั้นเหมือนจะชินเพราะฉันเคยไปฟิตเนส เขาเริ่มเข้ามาตั้งแต่ม.ต้น แต่สำหรับฉันที่ถนัดแต่กินเลยไม่ค่อยจะออกกำลังกายแต่ที่ยงผอมเพราะควบคุมอาหารเลยทำให้ฉันยังดูผอม
"รู้สึกว่าช่วงนี้ต้องออกกำลังกายบ้างแล้วสิ" ฉันบอกกับเต้ที่กำลังขับรถอยู่ตอนเขาขับรถก็ดูน่ารักดีนะ เพราะหน้าที่จริงจังมันดูแล้วน่าเอ็นดู
"ให้ผู้ไปส่งที่บ้านไหมค่ะ" เต้ถามฉันเพราะเหมือนฉันจะไม่ได้กลับบ้านมาจะเดือนแล้วคงต้องกลับไปบ้าง ส่วนเรื่องที่ไม่ได้กลับก็หาข้ออ้างไว้แล้ว อย่างไม่สบายแล้วก็เตรียมสอบ พอเริ่มเข้าโครงการหมู่บ้านที่เป็นบ้านของน้าสา ฉันก็ได้เจอพี่บีซึ่งพอรู้ว่าบ้านพี่แกอยู่ห่างกันแค่1ซอยฉันก็ดีใจที่ยังมีคนรู้จักอยู่ใกล้ตัวแค่ไหน
"ขอบคุณนะครับที่มาส่ง" ฉันหอมแก้มเต้ก่อนที่เขาจะขับรถออกไป ฉันก็เข้าบ้านแล้วแน่นอนว่าน้ากันต์ก็เดินมาชนฉัน แต่คนที่รับได้คือน้านุ๊ก
"รินเป็นอะไรไหมลูก" น้านุ๊กถามฉันเลยยิ้มแล้วตอบเขาไป น้ากันต์จากจะเอาของขวัญมาให้ก็ทำหน้ารู้สึกผิด ฉันเลยเดินไปปลอบแล้วก็ทำให้เข้าอารมณ์ดีด้วยการแข่งวิดพื้น10ทีแล้ววิ่งไปหยิบปากกาสีชมพูจากน้านุ๊กโดยที่น้านุ๊กจะอยู่ที่สระว่ายน้ำ
"ถ้างั้นก็เริ่ม" คนที่จับเวลาคือออกัสแล้วทุกคนคงคิดว่ายังไงน้ากันต์ต้องชนะเพราะน้ากันต์แกออกกำลังกายบ่อยจนน้านุ๊กงอนเพราะหุ่นที่หล่อเกินคนอายุ 39 ปี แต่ขอโทษนะคะพอดีช่วงนี้หนูขยันออกกำลังกาย
"ป้าสาดูสิครับ พี่รินใส่รองเท้าแล้ววิ่งไปแล้วส่วนพ่อนั้น......เลือกรองเท้า" คนที่รับบทเป็นพิธีกรอย่างออกัสต้องชะงักเมื่อเห็นคนเป็นพ่อเลือกรองเท้าอยู่
"เป็นไปตามแผน" เพราะรองเท้าของน้ากันต์นั้นฉันแอบไว้ในห้องของพี่ไนท์เมื่อหลายเดือนที่แล้วเพราะสิ่งที่น้ากันต์ชอบท้าคือวิ่งตามหาของรอบหมู่บ้าน แล้วไม่นานเหมือนฉันได้ยินฝีเท้าของใครสักคนนั้นก็คือ น้ากันต์ที่มาด้วยรองเท้าของพี่ไนท์
"เล่นน้าแสบนะริน" ฉันได้ยินอย่างนั้นเลยเร่งความเร็วจนเริ่มเห็นสระว่ายน้ำที่ตอนนี้น้านุ๊กอยู่กลางสระ ฉันเลยต้องเรียบถอดชุดเพราะฉันใส่สปอต์บราไว้แล้วฉันก็ว่ายน้ำเพื่อไปเอาปากกาแต่เหมือนน้ากันต์จะกำลังจะถอดกางเกงยีนฉันเลยเร่งว่ายน้ำไปหาน้านุ๊กจนได้มา
"ผู้ชนะคือพี่ไพรินครับ" ทุกคนปรบมือให้แล้วแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็มีพี่บี เต้ วาวี่ กร มิเกล ยืนดูอยู่หลังกิจกรรมน้าหลานได้จบลงพวกเราก็กินเค้กวันเกิดกัน พวกเรานั้นนิ่งเป็นหลับขยับเป็นกินหลังจากกินเค้กกันหมดในเวลาไม่นาน
จบ