ไพริน สาวน้อยวัย16 ปีได้เห็นว่าจริงๆแล้วที่พ่อให้เธอมาหาได้ปีล่ะครั้งเพราะฉันคือลูกเมียน้อย เลยตัดสินใจเรียนจนได้อยู่ห้องกิ๊ฟแล้วพวกเราก็โดนวางยาพิษ โชคชะตาก็ทำให้ฉันและเพื่อนๆย้อนเวลากลับไปเมื่อสามปีที่แล้วเพื่อตามหาคนร้าย
รัก,ดราม่า,อาชญากรรม,ไทย,ชาย-หญิง,มหาวิทยาลัย,ย้อนเวลา,แก้ไขอดีต,วัยรุ่น,โรงเรียนไทย,นิยายชายหญิง,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก ,นิยายรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไดอารี่สีชาด
ไพริน สาวน้อยวัย16 ปีได้เห็นว่าจริงๆแล้วที่พ่อให้เธอมาหาได้ปีล่ะครั้งเพราะฉันคือลูกเมียน้อย เลยตัดสินใจเรียนจนได้อยู่ห้องกิ๊ฟแล้วพวกเราก็โดนวางยาพิษ โชคชะตาก็ทำให้ฉันและเพื่อนๆย้อนเวลากลับไปเมื่อสามปีที่แล้วเพื่อตามหาคนร้าย
ไดอารี่หน้าที่ 23
ได้เวลาสนุกแล้วสิ
หลังจากที่ฉันแข่งวิ่งกับน้ากันต์ได้จบลง พวกเราก็ไปที่บ้านฉันแล้วไม่นานงานวันเกิดย้อยหลังของฉันก็เกิดขึ้น ฉันไม่คิดว่าน้ากันต์จะกล้าให้รถFerrari 296 GTB 2022 ซึ่งเป็นรถที่เขารักมากเพราะเป็นรถที่น้ากันต์อยากได้อยู่แล้ว
"รินลองขับดูสิน้าว่าหนูน่าจะชอบแล้วที่สำคัญหนูจะได้ไม่ต้องมีคนมาส่ง" น้ากันต์หันมาถลึงตาใส่ด้วยความไม่ชอบหน้าเพราะตอนที่ฉันอยู่ม.3 ที่ไปค้างบ้านเต้ แล้วมันทำให้น้ากันต์ไม่สบายใจแต่ฉันก็บอกไปแล้วว่าตอนนั้นฉันนอนกับแม่เต้แถมมีหลักฐานด้วยเป็นวิดีโอจากกล้องวงจรปิด
"ไอกันต์หลานมันยังไม่18เลยนะให้รถหรูมันแล้วเหรอ" น้าสาถามน้ากันต์แบบนั้นแต่ด้วยความว่าเต้เคยสอน ฉันไม่สนใจใครทั้งนั้นจากนั้นก็ปิดประตูแล้วสตาร์ทรถออกไปขับไปจนตอนนี้ถึงบ้านส่วนตัวของตัวเองโดยส่งข้อความบอกเต้ว่าเดี๋ยวกลัวไป ฉันขับด้วยความเร็ว80 กม.ต่อชั่วโมงซึ่งมันไม่ได้เร็วเลยสำหรับ Ferrari 296 GTB 2022 เลยสักนิด
"ขอบคุณนะคะน้ากันต์สำหรับของขวัญชิ้นนี้" ฉันบอกน้ากันต์และน้านุ๊กก่อนจะทยอยได้ของขวัญแน่นอนว่าส่วนมากได้เป็นเงินพองานเสร็จฉันเลยขับรถ Ferrari 296 GTB 2022 กลับเพราะพรุ่งนี้ฉันต้องไปรับพลอยกับอามที่สนามบิน โดยขากลับนั้นคนที่นั่งกลับด้วย คือวาวี่ที่มากับฉัน ส่วนที่เหลือก็ไปเต้ แล้วพวกเราทั้ง5คนกล่าวลาแล้วก็มุ่งหน้ากลับหอ
"ไหนๆ ก็มีรถแล้วพรุ่งนี้พาพลอยไปทะเลไหมจ๊ะ" มิเกลบอกผ่านมือถือของวาวี่ ไม่นานพวกเราก็ถึงโรงเรียน พี่รปภ.ก็เรียกให้เปิดแล้วพอเห็นหน้าฉันแล้วลุงเขาก็ยิ้มแล้วให้ของขวัญมาให้พอฉันรับมาก็เอาใส่กระเป๋าไว้พอพวกเราแยกกลับห้องฉันก็ลองเปิดของขวัญที่เหลือรวมทั้งที่พี่รปภ.ให้ด้วย
"น้าคุณไม่ดูชอบผมนะครับ" เต้เดินมากอดแล้วเอาหน้ามาซบไหล่ฉันที่กำลังแกะของขวัญวันเกิดตั้งแต่ที่ได้จากงานจนถึงพี่รปภ. บอกเลยว่าของที่ฉันได้มีแต่ยาลดน้ำหนักบ้างแหละคอร์สออกกำลังกายบ้างแหละ
"พวกผู้ใหญ่นี้ก็สรรหาอะไรแบบนี้มา รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน" เต้พูดด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ระดับหนึ่ง เพราะจากที่เห็นในข่าวมันไม่ได้มีผลดีเลยมีแต่ผลเสียด้วย
"ฉันได้มาก็ไม่เคยกินเลยนะแล้วส่วนมากฉันก็เอาไปให้พลอยด้วย" เพราะพ่อแม่พลอยจะเอายาพวกนี้ไปตรวจสอบแล้วถ้ามีสารที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์ก็จะส่งให้ตำรวจเพื่อทำการจับกุม
"ดีแล้วครับ ผมไม่อยากให้คุณเป็นอันตราย" เต้บอกก่อนจะช่วยฉันจัดการเก็บกระดาษห่อของขวัญแล้วฉันกับเต้ แยกกันไปจัดกระเป๋าของตัวเองจนเสร็จฉันที่เตรียมไปไม่กี่อย่างพอจัดเสร็จก็มองของขวัญที่พี่รปภ.พร้อมโน๊ตที่มีข้อความว่า
(สุขสันต์วันเกิดนะหนูรินที่พี่ให้หนูไปมันคงช่วยป้องกันตัวหนูได้นะแล้วก็พี่ก็ขอบคุณมากที่เอาขนมมาให้พี่ตลอด ขอให้ประสบความสำเร็จนะครับ) สิ่งที่ลุงให้มาคือพวงกุญแจป้องกันตัว ตอนแรกฉันก็ไม่เคยคิดจะซื้อเพราะมันอะไรที่ไกลตัวมาก แต่พอเจอเหตุการณ์ตอนนั้นฉันก็พร้อมเอามันติดตัวตลอด
เช้าวันต่อมา
พวกเราทุกคนก็เริ่มเดินทางกันโดยทางเต้ก็เอารถToyota Coaster ซึ่งมันเป็นรถอเนกประสงค์สามารถไปได้สูงสุด20คน โดยเรื่องใบขับขี่และอะไรก็ตามที่จะทำให้ตำรวจเรียกนั้น ทางเดชจัดการให้แล้ว พวกเราเลยเดินทางไปถึงสนามบินดอนเมืองเพื่อไปรับพลอยกับอามโดยใช้เวลาประมาณ1 ชั่วโมงก็ถึงสนามบินดอนเมือง
"ริน เต้ ทางนี้" คนที่โบกมือเรียกคือพลอยส่วนอามนั้นกำลังแลกเงินอยู่โดยที่รอบนี้พวกนั้นได้วางแผนว่าจะไปพัทยาใต้ที่จังหวัดชลบุรีส่วนที่พักนั้นฉันก็เลือกจะพักที่โรงแรมที่น้านุ๊กเป็นเจ้าของ แถมยังติดกับทะเลอีก
"สวัสดีค่ะน้านุ๊กหนูรินนะคะ" ฉันทักทายคนในสายก่อนจะบอกรายละเอียดทั้งหมดโดยน้านุ๊กเองก็จัดให้โดยเป็นห้อง VIP เตียงเดียว 2ห้องโดยในแต่ละห้องจะมีเตียงขนาด 3.5 ฟุตอยู่6 เตียง ห้องน้ำ 2 ห้อง ห้องครัว ห้องทำงาน อ่างส่วนตัวแถมห้องของพวกเราก็ติดกันด้วยที่สำคัญคือสามารถวิ่งลงทะเลได้เลยโดยไม่ต้องเดินไปหน้าโรงแรม
"ขอบคุณนะคะสำหรับที่พัก แต่หนูขอถามได้ไหมคะว่าห้องเตียงเดียวมีด้วยเหรอคะ" ฉันถามน้านุ๊กที่เหมือนไม่กล้าตอบเพราะน้ากันต์นั่งอยู่ข้างๆ ส่วนออกัสคงอยู่นนทบุรี ฉันก็วางสายจากนั้นก็มุ่งหน้าขับรถไปพัทยาใต้โดยใช้เวลาราว 3 ชั่วโมงเมื่อรถหยุดลงฉันและเพื่อนๆ ก็เรียกลงจากรถแล้วมองทะเลที่สวยสุดลูกหูลูกตาพร้อมลมกับเสียงคลื่นที่กระทบกับฝั่งมันทำให้ความเครียดที่สะสมกันมาได้บรรเทาลงถึงมันจะแค่2วันแต่พวกเราก็ดีใจที่ได้พักจากเรื่องเรียน
"สวัสดีค่ะคุณไพรินทางเราได้เตรียมห้องไว้ให้แล้วเชิญทางนี้เลยครับ" พนักงานต้อนรับเดินมาหาฉันดูจากท่าทางคงกะมาประจบ แต่ไม่นานพวกเราก็แยกกันเข้าห้องเพื่อเปลื่ยนเป็นชุดเดินชายหาด
ไม่นานพวกเราก็เปลี่ยนเสร็จทุกคนเข้าคู่กันมากเหมือนเตรียมมาเที่ยวทะเล100% พวกเราก็นั่งเรือส่วนตัวของทางโรงแรมไปเที่ยวโดยจุดแรกคือ เกาะขามใหญ่ เพราะคริสตัลผู้เป็นคนหาข้อมูลบอกว่าที่ เกาะขามใหญ่นั้น เป็นจุดที่ดำน้ำสวยมาก หลังจากที่เรือจอดที่จุดดำน้ำโดยทางคนขับเรือบอกว่าให้เวลา15นาที พวกเราก็ลงทยอยลงแน่นอนว่าระดับพวกเราต้องเป็นดำน้ำตื้นพอได้ดูคือสวยมากแล้วฉันที่มีกล้องสำหรับถ่ายในน้ำเลยถ่ายทุกอย่างไว้ไม่นานพวกเราก็ขึ้นเรือเพื่อจะไปเกาะต่อไปนั้นก็คือ เกาะล้านแต่พวกเราก็ลงเดินแล้วชมบรรยากาศบนเกาะไม่นานก็เดินทางไปต่อที่ เกาะแสมสาร ซึ่งเป็นจุดดำน้ำ อีกจุดโดยรอบนี้มีคนไม่ลงนั้นคือ เต้เพราะเหมือนว่าเจ้าตัวหน้าจะเหนื่อยจากการขับรถด้วย
"พี่ครับ พาผมไปเกาะขามน้อยหน่อยได้ไหมครับ" คีตะเป็นคนบอกกับพี่คนขับเรือฉันที่เห็นสีหน้าของคนขับเรือเลยลุกออกไปถาม
"มีอะไรหรือเปล่าคะพี่" ฉันถามพี่คนขับเรือก่อนที่พี่แกจะเล่าว่าเกาะขามน้อยมันเป็นเกาะผีเพราะสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ได้มีทหารอเมริกาเข้ามาแล้วอาศัยในอยู่ สมัยนั้นก็มีโรคไข้ป่าระบาดจนทหารต่างพากันเสียชีวิตแล้วนอกจากนั้นพอสงครามจบลง เกาะก็กลายเป็นที่ทิ้งศพนักโทษประหาร จากความตั้งใจอยากไปของ คีตะก็หายไปกลายเป็นกลัวและไม่นานก็ถึงแผ่นดินใหญ่พวกเราก็ต่างกันมาเปลื่ยนเสื้อผ้าและออกไปข้างนอกเป็นชุดที่เหมาะกับการเล่นวอลเลย์บอล
พวกเราต่างซ้อมวอลเลย์บอลโดยกรรมการคือ น้านุ๊กที่กลับมาถึงพอดีส่วนน้ากันต์นั้นออกกำลังกายอยู่ที่ฟิตเนสของโรงแรม พวกเราเล่นกันจนเวลาผ่านไปก็ได้ผู้ชนะนั้นก็คือ ฝ่ายผู้หญิงส่วนแพ้ก็โดยบังคับให้เป็นทาส 1 วันโดยหลังจากที่เล่นกันเสร็จพวกเราก็อาบน้ำกันแล้วก็เดินมาทานอาหารเย็นโดยมีผู้ชายมาบริการให้มันยิ่งทำให้บรรยายกาศดูโรแมนติกมาก
"คุณผู้หญิงสนใจทานอะไรเพิ่มไหมครับ" เต้ถามฉันก่อนที่ฉันจะบอกว่าพอแล้วเขาเลยไปจัดการของตัวเองไม่นานน้านุ๊กก็เดินมาเรียกฉัน
"รินน้ามีอะไรจะบอก คือตอนนี้น้ากันต์กำลังหาคนมาดูตัวให้หนู น้าเป็นห่วงหนูดูแลตัวเองด้วยนะ" น้านุ๊กบอกก่อนที่ฉันจะเดินออกไปแล้วไม่นานฉันไปเจอกับวาวี่ที่ดูท่าทางแปลกๆ แต่พอมองดูดีๆ มันคือกล่องถุงยางที่อยู่ในถุง
"เดี๋ยวนะวาวี่จะซื้อไปใช้กับใครเหรอ" ฉันถามวาวี่ด้วยถ้าทางสงสัย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เพราะที่ซื้อมาให้นั้นซื้อมาให้มังกร
"แล้วทำไมวาวี่ต้องออกมาซื้อให้ล่ะ" ฉันถามวาวี่ที่ดูเหมือนไม่อยากจะพูดออกมา แล้วพวกเราก็เดินมาถึงห้องพักห้องหนึ่งที่อยู่ห่างจากพวกเรามาก
"มังกรฉันมาแล้วนะ เอารูปมาคืนได้แล้ว" วาวี่เคาะประตูห้องที่มังกรอยู่ก่อนจะยืนรูปภาพที่สำคัญคืนให้ พอเธอได้ของแล้วอยู่ดีๆ วาวี่ก็นั่งลงไปกลับพื้นพร้อมกับปล่อยน้ำตาอาบแก้มโดยไม่สนใจว่าตรงที่ปล่อยออกมาจะเป็นทางเดิน
"เป็นอะไรไหมวาวี่ เดี๋ยวฉันเรียกคนมาช่วยนะ" ฉันที่จะวิ่งไปตามคนมาอยู่ดีๆ วาวี่ที่นั่งอยู่ที่พื้นก็จับกระโปรงฉันไว้ แล้วโชคดีที่คีตะเดินผ่านมาแล้วก็เรียบเดินมาหาพวกเรา พอคีตะเห็นภาพที่มือวาวี่ก็ถึงกับต้องเผยรอยยิ้มให้เห็นเขี้ยวเล็ก แล้วอุ้มวาวี่ด้วยท่าเจ้าหญิงจนถึงห้อง
จบ