พุดซ้อนหวนรัก #whatproject​​ - บทที่ 4 การจากไป โดย k.n. star​ light​ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

"พุดเป็นไรว่ะ" กันต์คว้ามือพุดและถามออกไป

"ไม่ ไม่มี" พุดกระชากมือกลับก่อนจะรีบวิ่งไปเพื่อจะออกจากโรงเรียน

หลังจากที่เห็นพุดเป็นแบบนั้นกันต์พุ่งตัวขึ้นบันไดไปอย่างเร็ว ก่อนจะเจอกับชินและผู้หญิงอีกคนที่เสื้อผ้าอยู่ในสภาพหลุดจากระเบียบและยับยู้ยี้ ผมทั้งคนทั้งสองกระเซอะกระเซิง

"พุด พุด!!!" ชินตะโกนออกไปทางที่พุดวิ่งออกไป

"เฮ้อะ" กันต์ส่งเสียงออกมา

"เฮ้อะ เหี้ยอะไรว่ะ" ชินหันมาพูดกับกันต์ที่ยื่นอยู่

"ก็เฮ้อะมึงไงไอ้เหี้ย" กันต์พุ่งตัวเข้าไปต่อยปากของชินอย่างแรงก่อนที่จะหันหลังเดินออกมาจากที่ตรงนั้น เขารีบลงบันไดไปอย่างรวดเร็วแล้วเริ่มวิ่งออกไปจนถึงประตูของโรงเรียน ก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นกลุ่มคนที่กำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่แต่กันต์ก็ยังไม่ได้เอะใจอะไร เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรไปหาพุดพร้อมๆ กับข้ามถนนไปอีกฟังพร้อมๆ กัน จนในที่สุดเขาที่ต้องเดินผ่านทางนั้นอยู่แล้วก็ได้หันไปเห็นว่ามีคนนอนนิ่งอยู่กลางถนนพร้อมกับเลือดที่ใหลอยู่บนพื้นและใบหน้าที่คุ้นเคย ก่อนที่เขาจะพุ่งตัวฝ่าผู้คนเข้าไปอย่างเร็วเพราะคนที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือเพื่อนอย่างพุด กันต์ทรุดตัวลงข้างๆ ร่างของพุด เขาจ้องมองไปที่ร่างที่นอนนิ่งิยู่พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลออกมาเรื่อยๆ ก่อนที่ทีมกู้ภัยจะมาถึงแล้วรีบกันตัวผู้คนโดยรอบออก รวมถึงตัวของกันต์ด้วยจากนั้นทีมกู้ชีพจึงเริ่มรีบนำตัวของพุดส่งโรงพยาบาล โดยที่มีกันต์ไปด้วย เขาทำได้แค่เพียงนั่งมองร่างของเพื่อนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนรถี่กำลังวิ่งไปบนถนนเพื่อตรงไปที่โรงพยาบาล เสียงพูดคุยและอุปกรณ์ต่างๆ บนรถส่งเสียงดังวุ่นวายอยู่ในรถ

ชายหนุ่มที่หน้าวิตกราวกับว่าคิดอะไรบ้างอย่างอยู่ "คนเจ็บไม่มีญาติคนอื่นหรอครับ" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งถามมาทที่กันต์

"อ๋อ ครับ มีครับ"

"ติดต่อเลยก็ได้ครับ"

"ทำไมครับ" กันต์ถามกลับด้วยสีหน้าตกใจ แต่ก็ไรเสียงตอบกลับ

เขาไม่รอช้ารีบหยิบมือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อที่จะโทรหาแม่ของพุด

"คุณแม่สวัสดีครับ" //

"อ่อออ คือออว่า" //

"คือ พุดโดนรถชนครับแม่" //

"คือตอนนี้กำลังส่งโรงบาล คือถึงแล้วครับ" //

"คุณแม่คือเอ่ออ" //

"ครับ ครับ" //

กันต์รีบเก็บโทรศัพท์ จนรถหยุดลงทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก พุดถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินโดยที่มีกันต์ตามติดตลอดทางก่อนที่ถูกกันตัวไม่ได้เข้าไปข้างใน เขาได้แต่ยืนมองประตูที่ปิดอยู่ ก่อนที่จะมีชายวัยกลางคน คนนึงเดินเข้ามาที่บริเวณหน้าห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าท่าทางรีบร้อน ก่อนที่กันต์ที่สังเกตเห็นจะรีบตรงดิ่งเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว เขาใช่มือหนาจับไปที่คอเสื้อแล้วดันคนอายุรุ่นพ่อเข้ากำแพงอย่างแรงด้วยความโกรธ

"ลุงขับรถประสาอะไร เป็นบ้าไปแล้วรึไง ถ้าพุดเป็นอะไร ลุงตายแน่" กันต์ตะคอกพร้อมๆ กับจับชานคนนั้นกระแทกกำแพงเป็นจังหวะ

"เธอว่าเพื่อนเธอชื่ออะไรนะ" ชายวัยกลางคนถามอย่างสงสัย

"มันไม่ใช่เรื่องของลุงเลยซักนิดเดียว อย่ายุ่งให้มากได้มั้ย" กันต์ตอบไปด้วยอารมณ์ร้อนแต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบกับของชายวัยกลางคนกันต์ที่เห็นว่าชายคนนั้นเงียบไปจึงปล่อยมือออกมา แล้วเดินไปนั่งจ้องประตูห้องฉุกเฉิน ส่วนชายอีกคนก็นั่งลงที่เก้าอี้แถวฝั่งตรงข้าม 

เวลาผ่านไปสักพัก จนในที่สุดแก้วและดวงเดือนทั้งคู่รีบเร่งก้าวเท้าอย่างรวดเร็วตรงมาที่กันต์ ก่อนที่เขาจะรีบเข้าไปรับตัวของแก้วและดวงเดือนแล้วพามานั่ง

"พุดล่ะลูก" แก้วเอ่ยถาม

"ยังอยู่ในห้องฉุกเฉินอยู่เลยครับแม่" กันต์ตอบกลับไป

แก้วหันไปหาดวงเดือน "ฉันไม่น่าปล่อยให้ตาพุดไปโรงเรียนเลยพี่ดวงเดือน"

"ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกแก้ว" ดวงเดือนพูดพร้อมๆ กับวางมือไว้บนไหล่ของแก้ว

"ใช่ครับ ไม่ใช่เพราะคุณแม่หรอกครับ" กันต์กล่าวขึ้นแล้วมองไปที่ชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม

"เขาเป็นใครหรอลูก"

"คนที่ชนพุดครับ"

จบประโยคคำพูดของกันต์ บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ความเงียบเป็นเวลาหลายชั่วโมงก่อนที่จะมีเสียงประกาศเรียกหาญาติของพุด แก้วและดวงเดือนลุกขึ้นยืนและเดินไปยังห้องของแพทย์เพื่อพูดคุยถึงอาการของพุด โดยที่ชายคนนั้นกำลังจะเดินตามไปด้วย

"นี่ๆ คุณ!" กันต์ลุกขึ้นมาขว้างทางเขาเอาไว้ "ลุง!!"

"ผมชื่อ นิล เด็กอย่างเธอนี่ อย่ายุ่งเรื่องครอบครัวคนอื่นได้มั้ย" เขาคนนั้นหรือนิลตอบโต้กันต์กลับไป

"ลุงนั้นแหละคนนอก แล้วก็ยังเป็นคนผิดของเรื่องนี้ด้วย" กันต์สวนกลับไป

"แล้วแต่เธอแล้วกัน แต่พุดซ้อนต้องไม่เป็นอะไรแน่" นิลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

"บ้าอะไรของลุง พุดซ้อนอะไร เพื่อนผมชื่อพุด แก่จนเลอะเลือนแล้วหรอ" 

"ผมแก่กว่าคุณนะ มารยาทมีบ้างมั้ย ปากดีจริงๆ"

"ผมไม่ได้มีดีแค่ปากนะ หมัดก็ดี" พูดจบกันต์กำหมัดแล้วชกไปที่หน้าของนิล แต่กลับถูกหยุดเอาไว้ได้ ก่อนที่จะใช้อีกมือต่อยไปที่อกอย่างเต็มแรง จนนิลเกือบเสียหลัก กันต์ที่ทำสำเร็จยิ้มออกมาที่มุมปากแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม ตามด้วยนิลที่ก็รีบกลับมานั่งอยู่ที่เดิมเช่นกัน

"ตกลงเพื่อนเธอชื่ออะไร" นิลเอ่ยถามขึ้นอีกแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ

ในขณะเดียวกันด้านในห้องแพทย์ที่แก้วและดวงเดือนกำลังฟังผลจากแพทย์บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความมืดมนถึงแม้ภายในห้องจะเต็มไปด้วยเเสงสว่างจากไฟที่เปิดอยู่ภายในห้อง

"ญาติของ อินทวา สินะครับ" นพ. ถามขึ้นมาเพื่อนเปิดการสนทนา

บทสนทนายืดยาวออกไปอยู่พักใหญ่ ทั้งเรื่องการรักษา การพักฟื้นและเรื่องอื่นๆ มากมาย 

หลังจากที่พูดคุยจนจบทั้งสองเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าที่วิตกกังวลยิ่งกว่าเดิม กันต์ที่เห็นแบบนั้นจึงรีบเดินเข้าไปหา

"เป็นยังไงบ้างครับแม่"

"หมอก็บอกว่าตอนนี้ค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะฟื้นตอนไหน แล้วก็ยังออกจาก ICU ไม่ได้ด้วย อาจเป็นพรุ่งนี้ ถ้าดีกว่านั้นก็คงเป็นคืนนี้" แก้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นคอน

"ถ้าอย่างนั้นแม่กลับบ้านก่อนเถอะครับ"

"แม่ต้องอยู่" แก้วล้มลงทั้งคำพูด จนทุกคนตรงนั้นต่างพุ่งตัวเข้ามาช่วยประคองตัวขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้

ดวงเดือนหยิบยาดมออกมาให้จากกระเป๋าเพื่อนำมาให้แก้วดม

"ป้าดวงเดือนผมว่าให้แม่กลับก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมอยู่เอง"

"จะดีหรอ"

"ครับ พุดก็เพื่อนผม ผมห่วงเขามากเหมือนกันครับ"

"ได้ แต่ถ้าดึกเกินไปก็กลับบ้านนะ"

"ครับ"

กันต์ช่วยดวงเดือนประคองตัวแก้วไปยังรถที่จอดไว้ที่ลานด้านล่างก่อนจะร่ำลาเป็นมารยาทแล้วเดินกลับขึ้นมารออยู่ที่เดิม

"ลุง ทำไมยังอยู่" กันต์ถามออกไป ก่อนที่นิลจะลุกยืนขึ้นแล้วเดินจากไป "อะไรของเขา" กันต์บ่นกับตัวเองเขายังคงนั่งมองไปที่ประตูห้องฉุกเฉินอยู่เหมือนเดิมจนเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น

ไม่นานนัก นิลเดินกลับมาพร้อมถุงต่างๆ ในมือพร้อมกับที่เขาสังเกตเห็นกันต์ที่หลับอยู่จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วใช้แก้วกาแฟเย็นๆ ในมือแปะไปที่แก้มของกันต์จนเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมา "เฮ้ยย!!!" กันต์หันไปทางที่นิลยืนอยู่ "ทำอะไรเนี้ยลุง!! แล้วทำไมยังไม่กลับอีก!!" เขาโวยวายใส่นิล

"ก็มารอดูคนหลับไง" นิลนั่งลงข้างๆ กันต์ "ไหนจะเฝ้าเพื่อนมาหลับแบบนี้ถ้าหมอตามจะทำไง"

"แล้วเกี่ยวอะไรกับลุงด้วย"

"ก็เกี่ยวน่ะสิ เกี่ยวมากด้วย" นิลพูดพร้อมๆ กับจ้องมาที่หน้าของกันต์ ก่อนที่ทั้งคู่จะผละหน้าออกจากกัน "เอ้า นี่โกโก้ปั่น กินได้มั้ย"

"แล้วถ้าผมไม่กินล่ะ อยู๋ดีๆ คนที่ไม่รู้จักก็เอาของมาให้กิน แถมยังเป็นคนที่ใจโหดอีก เพราะงั้นผมว่าไม่ดีกว่านะครับ" พูดจบเขาลุกขึ้นเดินไปกดน้ำที่่ตู้กดน้ำที่อยู่แถวๆ นั้น ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิม "เอ่อออ ถ้าจะอยู่ก็ช่วยกลับไปที่เดิมด้วยนะครับ" เขาชี้นิ้วไปที่ฝั่งตรงข้าม "เชิญครับ"

"ครับ" นิลตอบกลับแล้วเดินตรงไปที่กล่องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดพร้อมกับป้ายที่ระบุว่ามันคือถังขยะ แล้วใช้เท้าเหยียบลงไปที่เเป้นเหยียบเพื่อเปิดฝาถังขยะ

"นี่ลุงทำอะไรนั่น!!" กันต์ที่เห็นแบบนั้นทักขึ้นมา

"ทิ้งไง ก็ซื้อมาให้แล้วเธอไม่กินนี่"

"ฮ่ะ!!" กันต์เดินตามไป "นี่ลุง ไม่มีใครสอนรึไงว่าอย่ากินทิ้งกินขว้าง"

"สอน แต่ผมมีอันจะกิน" นิลยิ้มมุมปาก

"แล้วคนที่ไม่มีล่ะ ลุงนี่น่าโมโหจริงๆ" กันต์กระชากถุงของกินทั้งหมดออกมาจากมือนิลแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม โดยที่มีนิลมองตามหลังแล้วเผลอยิ้มออกมา

บรรยากาศ​ภายใน​ที่มืดและเงียบเชียบในค่ำคืนที่เปลี่ยวเหงา​แก้วยืนมองไปรูปของสามีตนเองด้วยสีหน้ากังวลเพราะอาการของพุด

"คุณ​คะ ช่วยตาพุด ช่วยลูก ด้วยนะคะ ช่วยเป็นแสงเทียนนำทางให้ลูกด้วยนะ"

"ลุง ทำไมยังอยู่" กันต์ถามออกไป ก่อนที่นิลจะลุกยืนขึ้นแล้วเดินจากไป เขาเดินตรงไปเรื่อย​ๆ "นี่ฉันจะลุกออกมาทำไมเนี้ย" นิลบ่นกันตัวเอง เขาเดินลงมาจนถึงด้านหน้าของตึกโรงพยาบาล​ก่อนที่จะเลี้ยวเข้าไปในร้านกาแฟ 

"สวัสดี​ครับ​!" เสียงพนังงานในร้านดังขึ้น "รับอะไรดีครับ"

"ไอซ์อเมริกา​โนแล้วก็~~" นิลยิ้มออกมาจากมุมปาก "โกโก้ปั่น" ก่อนที่จะเริ่มสั่งขนมต่างๆในตู้

ผ่านไปไม่นานมาออเดอร์​ที่สั่งก็เสร็จสิ้น นิลเดินไปรับของมากมายที่เขาสั่งแล้วเดินออกจากร้านมา "เยอะไปรึเปล่านะ" 

"พี่ผมอยากกินเค้กจัง"

"ไมาได้หรอกนะ ต้องเก็บเงินเป็นค่ารักษา​ของพ่อนะ"

เสียงของสองพี่น้องดังเข้ามาในหูของนิล

"เอานี่สิ" นิลพูดพร้อมยื่นขนมในมือให้กับคนน้อง

"เอ่อออ จะดีหรอครับ" คนพี่พูดขึ้น

"เอาไปเถอะ ฉันน่าจะซื้อเยอะไปด้วย เอาไปกินเถอะ" 

"ขอบคุณ​นะครับ ขอบคุณ​ คุณ​ลุงด้วยสิ" คนพี่ลูบหัวน้องเบาๆ

"ขอบคุณ​ครับ" 

นิลยืนมองทั้งสองที่เดินออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนที่เขาจะเดินมาจนถึงหน้าห้องฉุกเฉินแล้วได้เจอกับกันต์ที่เผลอหลับอยู่

"เหมือน​ว่าเราจะรู้ตัวช้าไปสินะ" ยิ้มมุมปาก

*********************************************

ตัวอย่าง บทถัดไป

//รออัพเดต//

🌟🌟 นิยายเรื่องนี้อยู่ภายใต้นามปากกา​ k.n. star​ light เนื้อเรื่องทั้งหมดจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่แต่งภายใต้นามปากกา k.n.star​ light​​ 🌟🌟

ติดตามเพื่อรับข่าวสาร

ig : iamnine.krp

x : @iamninekrp

threads : iamnine.krp

public : 2024/05/03