เมื่อหญิงสาวที่มีพลังมองเห็นโลกมืดเหนือธรรมชาติ มาเจอกับทายาทมหาเศรษฐีร้อยล้านที่ตามหาความจริงเกี่ยวกับอดีตบางอย่างของตน เส้นบางๆ ที่กั้นระหว่างโลกมนุษย์กับโลกมืดเกิดเบลอเสียจนแทบแยกไม่ออกอีกต่อไป
พารานอมอล,ลึกลับ,อาชญากรรม,รัก,ผจญภัย,ผจญภัย,ดราม่า,ชาย-หญิง,ลึกลับ,สยองขวัญ,หลอน,วิญญาณ,พระเจ้า,ผี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ณ กินซ่าวัน ชอปปิ้งเซ็นเตอร์, เมืองโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น หมายเหตุ: ทุกคำพูดของการันต์เป็นภาษาญี่ปุ่นทั้งหมด
ทุกอย่างเป็นไปตามที่คาด การันต์เสนอไอเดียการเปิด 'กินซ่าวัน' สาขาแรกในประเทศไทยในที่ประชุม และผู้ถือหุ้นทุกคนต่างปรบมือให้การตอบรับเป็นอย่างดี หลายๆ คนออกความเห็นว่าการันต์มีความคิดสร้างสรรค์เป็นเลิศแถมยังมองการณ์ไกล ตามสถิติ ประเทศไทยเจริญรุ่งเรืองและมีฐานะทางเศรษฐกิจอยู่ในเกณฑ์ดี หากบริษัทใช้กลยุทธ์ที่ดี โอกาสที่โครงการนี้จะประสบความสำเร็จอย่างล้มหลามนั้นเป็นไปได้มาก
การันต์ลุกยืนแล้วโค้งคำนับเหล่าผู้ถือหุ้นอาวุโส ถึงเขาจะเป็นว่าที่ซีอีโอ แต่ก็ไม่เคยวางท่าทีใหญ่โตกว่าใครในบริษัท วัฒนธรรมในที่ทำงานของบริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง 'กินซ่าวัน' ขึ้นชื่อในเรื่องของสภาพแวดล้อมการทำงานที่ดี และมีสถิติความสุขของพนักงานสูงกว่าบริษัทอื่นในอุตสาหกรรมเดียวกัน พ่อและปู่ของการันต์หมั่นสอนเขาเสมอว่าบริษัทจะดีได้ก็ต้องพึ่งพาพนักงาน ถ้าพนักงานรู้สึกรักในงานที่ทำ ทุกอย่างก็จะเป็นไปด้วยดีโดยอัตโนมัติ
การันต์ผลักเปิดประตูออฟฟิศส่วนตัว แสงสว่างส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่หลายบานเรียงตัวกันเป็นแถวจากด้านหนึ่งของผนังไปจรดอีกด้านหนึ่งให้ความรู้สึกอบอุ่นสบายใจ เขาเดินตัวลอยไปยังแถวหน้าต่าง มองดูทิวทัศน์งดงามข้างนอกที่คุ้นเคยพร้อมรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก เขาแทบเก็บความรู้สึกตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ ในที่สุด การเดินทางที่เขาเฝ้ารอมานานกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกเพียงไม่กี่วันข้างหน้านี้
"แม่นภา.. รอผมก่อนนะ อีกไม่นานแล้ว" เขาพึมพำ
ถึงตอนนี้เขาขมวดคิ้วมุ่น ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจ จริงด้วยสินะ ถึงเขาจะพอมีความรู้เรื่องประเทศไทยอยู่บ้าง แต่เขาพูดภาษาไทยไม่ได้เลย แล้วจะไปสืบสาวตามหาเรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้นเมื่อสิบแปดปีก่อนได้ยังไงกัน?
การันต์เดินเร็วๆ ไปที่โต๊ะทำงาน ยกหูโทรศัพท์บนโต๊ะแล้วกดเรียกแผนกการตลาด
ก๊อกๆๆ
"เข้ามาได้"
พนักงานหญิงในชุดสูทกระโปรงเรียบเดินเข้ามา "ค่ะท่าน"
"ริโกะซัง ผมจะเดินทางไปประเทศไทยเสาร์นี้ คงต้องสื่อสารกับคนไทยเยอะอยู่ ช่วยหาล่ามไทย-ญี่ปุ่นให้ที"
"ค่ะท่าน บริษัทมีนักภาษาที่เราจ้างอยู่เป็นประจำ เธอทำงานให้เราจากประเทศไทย ดิฉันจัดการติดต่อให้นะคะ" พนักงานสาวตอบ
"ขอบใจมาก" การันต์ตอบเรียบๆ
-----------
14.30 น. ณ คอนโดของหวาน, กรุงเทพมหานครฯ ประเทศไทย
หมายเหตุ: ต่อไปนี้เป็นบทสนทนาภาษาญี่ปุ่น
กรือ... กรือ...
หวานละสายตาจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้า เบอร์ญี่ปุ่น.. ใครกันนะ?
"ฮัลโหล" หวานรับสาย
"ฮัลโหลค่าา หวานซัง นี่ริโกะ โทรมาจากบริษัท กินซ่าวัน ค่ะ"
"อ้อค่ะริโกะซัง มีอะไรให้รับใช้คะ" หวานตอบพลางเลิกคิ้ว กินซ่าวันเป็นลูกค้าชั้นดีขาประจำรายหนึ่งของหวาน เท่าที่รู้ กินซ่าวันมีแผนการระยะยาวที่จะมาเปิดตลาดในไทย พวกเขาจัดทำแบบสอบถามทางการตลาดเพื่อรวบรวมความคิดเห็นของคนไทยอยู่หลายครั้งเกี่ยวกับหัวข้อต่างๆ หวานเองนี่แหละที่เป็นคนแปลแบบสอบถามเหล่านั้นจากภาษาญี่ปุ่นเป็นไทย พอคนไทยกลุ่มเป้าหมายกรอกข้อมูลเสร็จ เอกสารเหล่านั้นก็ถูกส่งวนกลับมาที่หวานอีกครั้งเพื่อให้หวานแปลความคิดเห็นนเหล่านั้นจากภาษาไทยเป็นญี่ปุ่นก่อนส่งกลับบริษัทในที่สุด
"วันเสาร์ที่จะถึงนี้ หวานซังว่างมั้ยคะ? ท่านว่าที่ซีอีโอจะเดินทางไปไทย เราต้องการล่ามที่ไว้ใจได้เพื่อช่วยท่านค่ะ" เสียงตอบมาตามสาย
"แต่ฉันเป็นนักแปลนะคะ ไม่เคยทำงานล่ามมาก่อนเลย" หวานตอบไปตรงๆ คนส่วนมากอาจจะคิดว่างานแปลกับงานล่ามนั้นเหมือนกัน แต่ที่จริงแล้วงานสองอย่างนี้ต่างกันอย่างสิ้นเชิง งานแปลที่หวานทำ มีช่วงเวลาการแปลงจากภาษาหนึ่งเป็นอีกภาษาหนึ่งนานกว่า ส่วนงานล่าม การแปลงจากภาษาหนึ่งเป็นอีกภาษาหนึ่งเกิดขึ้น "ทันที" หลังจากที่คนพูดพูดจบ สรุปง่ายๆ คือ คนทำหน้าที่ล่ามจะต้องแปลภาษาด้วยสปีดเร็วปานสายฟ้าแล่บ เพื่อให้บทสนทนาลื่นไหลและต่อเนื่อง หวานหวั่นใจนิดๆ ว่าอาจจะทำงานได้ไม่ดีพอ
"ไม่เป็นไรค่ะหวานซัง ทางเราทำงานร่วมกันกับหวานซังมานาน เราเชื่อว่าหวานซังต้องทำหน้าที่นี้ได้ดีแน่นอน" น้ำเสียงสดใสแกมอ้อนวอนมาตามสาย
หวานลังเล.. จะดีเหรอ? แต่ก็นะ กินซ่าวันใจสปอร์ตตลอด เรทดีจ่ายเร็ว เอาวะ.. ลองดูสักตั้งก็แล้วกัน
"กี่วันคะริโกะซัง" หวานถามพลางยกกระป๋องโค้กจรดปากยกดื่ม เริ่มคำนวณเรทราคารายวันในใจเผื่อเรโกะซังถาม
"อย่างน้อยเจ็ดวันค่ะหวานซัง อาจจะนานกว่านั้น ไม่ต้องห่วงน้าา บริษัทให้เรทวันละห้าหมื่นบาทก่อน ถ้านานกว่าเจ็ดวัน บริษัทเพิ่มให้เป็นวันละเจ็ดหมื่นค่ะ"
ปรื้ด! หวานสำลักโค้กพุ่งออกจากปากเปื้อนเต็มหน้าตัก เธอรีบลุกพรวดมือปัดเสื้อเป็นพัลวัน
"หวานซัง? หวานซังคะ?" เสียงริโกะพูดงงๆ ปนกังวลดังมาตามสาย
"คะ- ค่ะ.."
กิ๊ง... เสียงข้อความแจ้งเตือนดัง หวานยกมือถือขึ้นดู
มันคือสลิปโอนเงินเข้าบัญชีเธอจำนวนสามแสนหน้าหมื่นบาท
หวานอ้าปากค้าง
"ระ.. ริโกะซัง.."
"บริษัทเพิ่งโอนไปให้หวานซังค่าจ้างสำหรับเจ็ดวันแรกนะคะ อย่าลืมเก็บใบเสร็จค่าใช้จ่ายจิปาถะอื่นๆ ไว้ด้วยน้าา บริษัทชำระให้ค่ะ" เสียงร่าเริงดังมาตามสาย
"โอนเร็วจังเลย หวานยังไม่ได้รับปากเลย ขอบคุณนะคะ" หวานใจอ่อน
"ริโกะฝากหวานซังด้วยนะคะ เดี๋ยวริโกะส่งรายละเอียดเที่ยวบินให้ทางไลน์นะคะ"
"ได้ค่ะ" หวานตอบหัวเบาหวิวก่อนวางสาย วันนี้มันวันดีอะไรกันนะ อยู่ๆ เงินก้อนก็หล่นตุบมากองบนตักแบบนี้?
-- จบตอน --
