เมื่อหญิงสาวที่มีพลังมองเห็นโลกมืดเหนือธรรมชาติ มาเจอกับทายาทมหาเศรษฐีร้อยล้านที่ตามหาความจริงเกี่ยวกับอดีตบางอย่างของตน เส้นบางๆ ที่กั้นระหว่างโลกมนุษย์กับโลกมืดเกิดเบลอเสียจนแทบแยกไม่ออกอีกต่อไป
พารานอมอล,ลึกลับ,อาชญากรรม,รัก,ผจญภัย,ผจญภัย,ดราม่า,ชาย-หญิง,ลึกลับ,สยองขวัญ,หลอน,วิญญาณ,พระเจ้า,ผี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
27 มกราคม พ.ศ. 2566
การันต์ไม่ได้หลับเลยตลอดระยะเวลาหกชั่วโมงบนเครื่อง ความทรงจำเกี่ยวกับแม่นภาถาโถมกลับมาหาเขาราวคลื่นแรงกระทบชายฝั่ง สิบแปดปีแล้วสินะ ที่แม่นภาจากไปอย่างเป็นปริศนา เขาเคยเอ่ยปากถามพ่อหลายต่อหลายครั้ง แต่ได้รับเพียงสีหน้าแสนเศร้าเป็นคำตอบทุกครั้งไป นานเข้า.. เขาจึงหยุดถาม
"รับอะไรเพิ่มมั้ยคะ?" แอร์โฮสเตสหน้าตาสะสวยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเชิญชวญบ่งบอกถีงความสนใจในตัวเขาอย่างเห็นได้ชัด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกและคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย เหล่าแอร์โฮสเตสวนเวียนมาพูดคุยกับเขาบ่อยจนเกินจำเป็น และเขาตอบปฏิเสธไปทุกครั้งอย่างสุภาพแต่แทบไม่ได้สบตาพวกเธอเลย ปฏิกิริยาเยี่ยงนี้ไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับเขา นับตั้งแต่เขาเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น เขาสังเกตเห็นท่าทีของผู้คนรอบกายที่เปลี่ยนไป โดยเฉพาะผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกัน อาจเพราะความที่เขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลมหาเศรษฐีพันล้าน หรือเพราะความจริงที่ว่าเขาเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นรูปร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาบาดใจ ทำให้สาวๆ รอบตัวให้ความสนใจเขามากจนน่ารำคาญ
ท้องฟ้าสีฟ้าสดใสนอกหน้าต่างตอนนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับความรู้สึกของเขา เขามุ่งมั่นเสียเหลือเกินที่จะเดินทางมาประเทศไทย เพื่อตามหาหลักฐานหรือข้อมูลบางอย่างที่แม่นภาอาจทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง หลักฐาน.. ที่เขาอาจจะพอได้ใช้เป็นเงื่อนงำเพื่อสืบหาสาเหตุการตายที่แท้จริงของแม่นภา แต่เขาจะทำได้จริงหรือ? การันต์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังมองหาอะไรอยู่ ตอนแม่นภาเสีย เขาอายุเพียงแปดปี แทบจะไม่รู้เรื่องราวอะไรเอาเลย
-------------------------------
คอนโดของหวาน
ติ๊ด.. ติ๊ด.. ติ๊ด..
นาฬิกาปลุกส่งเสียงดังกังวาลทั่วคอนโด หวานพลิกตัวมือควานหานาฬิกาปลุกบนโต๊ะข้างเตียง 'บ่ายโมงกว่าแล้วเหรอเนี่ย!' ลุกพรวดขึ้นนั่งพลางถอนใจ
ปกติหวานไม่ใช่คนนอนตื่นสาย แต่เมื่อคืนคอนโดหวานมีแขกไม่ได้รับเชิญ 2 "ตน" มานั่งอยู่ปลายเตียงทั้งคืน ตนหนึ่งร้องไห้สะอึกสะอื้น ส่วนอีกตนนั่งจ้องหวานตาเขียวตลอดคืน แทนที่จะได้นอน หวานต้องโอ๋วิญญาณตนหนึ่งให้หายเศร้าและสอบถามเรื่องราวกับอีกตนหนึ่งว่าไปโกรธอะไรใครมา
เธอเตรียมเช่ารถไว้ตั้งแต่เมื่อวานเพื่อขับไปรับคุณการันต์ที่สนามบินวันนี้เวลาบ่ายสองครึ่ง หวานลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เธอรับเงินมาแล้ว ก้อนใหญ่เสียด้วย อย่างไรเสียก็ต้องพยายามทำหน้าที่ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
เธอเลือกเสื้อทำงานแขนยาวสีดำทับด้วยเสื้อคลุมกันลมสีขาวพร้อมกางเกงทำงานสีเดียวกัน หวานเดินเร็วๆ ออกจากห้อง รถเช่าจอดอยู่ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินของคอนโด ริโกะจังไม่ได้ให้รายละเอียดเกี่ยวกับงานที่หวานต้องทำมากนัก รู้แต่ว่าคุณการันต์เดินทางมาเมืองไทยเพื่อมองหาที่ดินเพื่อการลงทุนอะไรสักอย่าง หลักๆ แล้ว หวานแค่ต้องอำนวยความสะดวกในเรื่องของการสื่อสารเวลาเขาพูดคุยกับคนไทยที่นี่
"เอาวะหวาน ยากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว" หวานพึมพำ มือกดกุญแจเปิดประตูรถ BMW สีดำเงาวับตรงหน้า เสียง ปิ๊บ ดังเบาๆ ฟังดูรื่นหู เธอหวังว่ารถที่เธอตัดสินใจเลือกจะไม่ดูหรูเวอร์จนเกินไป อย่างไรเสีย 'เจ้านายชั่วคราว' ของเธอก็เป็นถึงว่าที่ซีอีโอ แถมค่าเช่าก็เบิกคืนได้เสียด้วย
--------------------------------
สนามบินสุวรรณภูมิ, ประเทศไทย
หมายเหตุ: บทสนทนาระหว่างหวานและการันต์ เป็นบทสนทนาภาษาญี่ปุ่นทั้งหมด
การันต์เคลียร์กระเป๋าเดินทางเรียบร้อยและลงยืนรออยู่ที่ชั้นหนึ่งด้านนอก ตามข้อมูลจากริโกะซัง ล่ามของเขาจะเป็นคนมารับเขาที่สนามบิน ลมร้อนผ่าวพัดปะทะใบหน้า ผู้คนเดินลากกระเป๋าเดินทางและรถราเต็มไปหมด ที่นี่สินะ.. บ้านเกิดแม่นภา
สักพัก มีรถ BMW สีดำสนิทมาจอดเทียบข้าง หญิงสาวคนหนึ่งลงจากรถ เดินตรงมาหาเขา "คุณการันต์ใช่มั้ยคะ?" เธอถาม
แปลก.. เขาคิดในใจ ผู้หญิงคนนี้หน้าตาย ไม่เห็นแสดงท่าทีเชื้อเชิญเกินงามเหมือนผู้หญิงคนอื่นส่วนมากที่เขาเคยเจอมา
หวานโน้มต้วเข้าใกล้เขาอีกนิด ตาเบิกกว้างอีกหน่อย เหมือนจะเช็กให้แน่ใจว่าเขาได้ยินที่เธอถาม "คุณการันต์.. ใช่มั้ยคะ?"
"อ้อครับ คุณคือหวานซังสินะ"
"ใช่ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณการันต์" เธอตอบอย่างเป็นทางการพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ภาษาญี่ปุ่นของเธอถูกต้องไม่มีที่ติ เธอโค้งตัวคำนับ จากนั้นเดินอ้อมไปด้านหลังเพื่อเปิดกระโปรงหลังรถหรู การันต์เดินตาม ยกกระเป๋าเดินทางเข้าใส่ท้ายรถแล้วปิดกระโปรงรถ พวกเขาหันมองหน้ากัน ยิ้มให้กันอย่างสุภาพก่อนเดินขึ้นรถ
หวานออกรถพลางส่ายหัว ริโกะซังไม่ได้บอกเธอเลยว่ามีเจ้านายหน้าตาเหมือนเทพบุตรมาเกิด เธอเลิกคิ้วแล้วบู้ปากเล็กๆ เป็นเชิงทำใจ คนเราบางคนก็โชคดีจังนะ เกิดมาหน้าตาฟ้าประทาน แถมยังรวยแบบไม่ไม่มีวันอดตายไปอีกสามชาติ อยากทำอะไรก็ทำ อยากได้อะไรก็ได้ เธอคิดเงียบๆ พลางวนคิดถึงชีวิตตัวเอง ส่วนบางคนก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนกันไปตามประสา..
พอออกมาพ้นพื้นที่สนามบิน หวานเหลือบตามองการันต์ผ่านกระจกมองหลัง "จะไปไหนก่อนดีคะ?"
"โรงแรมครับ" เขาตอบสั้นๆ หวานพยักหน้ารับ "คนรวยเขาสุภาพกันแบบนี้ทุกคนมั้ยนะ.." หวานคิดในใจ
คุณริโกะส่งข้อมูลเกี่ยวกับที่พักมาให้หวานทางอีเมลแล้วเมื่อวานนี้ โรงแรมหรูอยู่ในย่างใจกลางเมือง หวานไม่คุ้นเคยกับเส้นทางเท่าไหร่ แต่อาศัยจีพีเอสช่วยบอกทาง เธอเหลือบมองการันต์อีกครั้ง เขาหลับตานิ่ง คิ้วเรียวขมวดมุ่นนิดๆ ปล่อยร่างโยกเบาๆ ตามแรงสะเทือนของรถ หวานตัดสินใจขับรถต่อเงียบๆ ใจนึกขอบคุณสวรรค์ที่ดูเหมือนไม่มีวิญญาณตนใดตามติดเจ้านายชั่วคราวของเธอมาจากญี่ปุ่นด้วย
-- จบตอน --
