เมื่อหญิงสาวที่มีพลังมองเห็นโลกมืดเหนือธรรมชาติ มาเจอกับทายาทมหาเศรษฐีร้อยล้านที่ตามหาความจริงเกี่ยวกับอดีตบางอย่างของตน เส้นบางๆ ที่กั้นระหว่างโลกมนุษย์กับโลกมืดเกิดเบลอเสียจนแทบแยกไม่ออกอีกต่อไป
พารานอมอล,ลึกลับ,อาชญากรรม,รัก,ผจญภัย,ผจญภัย,ดราม่า,ชาย-หญิง,ลึกลับ,สยองขวัญ,หลอน,วิญญาณ,พระเจ้า,ผี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ณ คอนโดหวาน
หวานใช้เวลาช่วงเช้าเช็กอีเมลและเคลียร์งานที่ค้างคาอยู่ให้เสร็จ เช้านี้มีงานแปลเข้ามาอีกสี่รายการและหวานตัดสินใจปฏิเสธไปทั้งหมด หลังเขียนอีเมลตอบปฏิเสธงานทั้งสี่บริษัทเสร็จ หวานเอนพิงพนักเก้าอี้ ตายังจ้องจอคอมตรงหน้าก่อนถอนใจยาวด้วยความรู้สึกเสียดาย งานแปลที่หวานทำมีทั้งแปลเว็บไซต์ทั้งเว็บ หนังสือทั้งเล่ม หรือแม้แต่ทำซับลงซีรี่ส์ทั้งซีซั่นป้อนเน็ตฟลิกซ์ แทบทุกงานใช้เวลานานและเดดไลน์กระชั้นเสียจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน ปกติหวานจะรับงานเกือบทุกงานที่เรทเงินค่าตอบแทนดี เพราะยิ่งรับมากก็ยิ่งได้เงินมาก แต่งานล่ามที่เธอไปรับมานี่สิ ทำให้ตารางงานของเธอวุ่นวายไปหมด
"พรุ่งนี้มารับผมบ่ายโมงนะครับ" คุณการันต์ เจ้านายชั่วคราวของเธอสั่งไว้เมื่อคืน ใบหน้าหล่อเหลาโผล่ขึ้นมาในใจ ริโกะซังบอกเธอว่าเขามาเมืองไทยเพื่อหาซื้อที่ดินในกรุงเทพฯเพื่อการลงทุน แต่ดูเหมือนเขามีแผนการอื่นที่ไม่อยากให้คนที่บริษัทรู้ เมื่อคืนหลังส่งเขาที่โรงแรม ก่อนแยกกันเขาพูดกับหวานว่า:
"หวานซัง พรุ่งนี้ผมอยากให้คุณมารับผมด้วยรถอีกคัน"
"รถอีกคันเหรอคะ" หวานทวนคำถามงงๆ
"รถที่ไม่เรียกสายตาคนอื่นจนเกินไปน่ะ" การันต์ตอบ
"เอ่อ.. ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณไม่ชอบรถหรู แค่คิดว่าอยากให้คุณได้นั่งสบายๆ น่ะค่ะ" หวานเอ่ยปากขอโทษก่อนจะยั้งปากตัวเองไว้ทัน นึกด่าตัวเองในใจที่เป็นคนชอบออกตัวเอ่ยปากขอโทษเร็วเกินไปตลอดทั้งๆ ที่จริงๆ ไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย "ว่าแต่.. พรุ่งนี้จะไปไหนเหรอคะ?"
"แพคเสื้อผ้าสัก 3-4 ชุดนะครับ พรุ่งนี้เราต้องเดินทางไกล"
หวานเลิกคิ้ว
"พรุ่งนี้.. เราจะไปเกาะกำพันกัน" เขาพูดเสียงเรียบ
หวานเบิกตากว้าง "เกาะกำพันเหรอคะ ถามได้มั้ยคะว่าไปที่นั่นทำไม"
การันต์มองตาหวานตรงๆ "พรุ่งนี้นะ.. ไว้พรุ่งนี้ผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง"
_______
หวานถอนใจยาวอีกครั้งก่อนหันไปมองกระเป๋าเสื้อผ้าบนเตียง 'นี่แกจะบ้าไปแล้วเหรอวะหวาน เก็บเสื้อผ้าตามผู้ชายงี้เลยเนี่ยนะ' เธอบ่นกับตัวเองในใจ เธอไม่ได้แพคอะไรเยอะ เพราะก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมากมาย มีแค่ชุดลำลอง 2 ชุด ชุดทำงาน 2 ชุด ชุดนอน ชุดชั้นใน และของจิปาถะเผื่อไว้อย่างไฟฉาย ไฟแช็ก พาวเวอร์แบงค์
ด้วยเหตุผลบางอย่าง หวานไม่คิดว่าเขาบินมาที่เมืองไทยเพื่อหาซื้อที่ดิน เขาดู.. เคร่งเครียดและเศร้าเกินไป อะไรคือเหตุผลที่ทำให้ทายาทมหาเศรษฐีพันล้านของญี่ปุ่นมีสีหน้ามุ่งมั่นและเศร้าหมองในเวลาเดียวกัน? อะไรคือเหตุผลที่เขาเดินทางมาไกลถึงที่นี่คนเดียวเงียบๆ โดยหลอกคนที่บริษัทว่ามาหาซื้อที่ดิน? และที่สำคัญ..
'เขาจะไปทำอะไรที่เกาะกำพันนะ..'
_________
4.30 น.
การันต์ตื่นเช้าเป็นพิเศษ ไม่สิ.. เขายังไม่ได้นอนเลยต่างหาก ความตื่นเต้นปนตึงเครียด ที่ในที่สุดจะได้เดินทางไปยังบ้านเกิดของแม่นภาทำให้เขานอนไม่หลับทั้งคืน เขายืนมองออกไปนอกหน้าต่าง ฟ้ายังมืดอยู่แต่เริ่มมีผู้คนเดินไปมาบ้างแล้ว แม่ค้าแผงลอยเริ่มลากรถเข็นมาตั้งขายข้างถนนตรงนั้นตรงนี้ รถราเริ่มวิ่งกันขวักไขว่
หวานซังดูจะเป็นคนที่ไว้ใจได้ ตั้งแต่พบกันครั้งแรกเมื่อวาน การันต์ไม่เคยเห็นท่าทีเอาอกเอาใจเขาเกินไปเหมือนที่คนอื่นรอบตัวเขาแสดงออก ทั้งที่เธอรู้ถึงฐานะและยศตำแหน่งของเขาเป็นอย่างดี แต่ก็ยังปฏิบัติต่อเขาเฉกเช่นเจ้านายธรรมดาคนหนึ่ง การันต์ยิ้มเล็กๆ เมื่อนึกภาพหญิงสาวหน้าตาสะสวยหากแต่ไร้เครื่องสำอางใดๆ 'ยังมีผู้หญิงแสนธรรมชาติแบบนี้อยู่ในโลกอีกเหรอ?' เขาคิดในใจ
ถ้าเขาคิดจะหาสาเหตุการตายของแม่ให้พบ เขาจะต้องการความช่วยเหลือของหวานซัง นั่นหมายถึง.. เขาจะต้องเปิดใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง... และบอกเธอถึงเหตุผลที่แท้จริงที่เขาเดินทางมาที่นี่
เขาตั้งใจไม่ลงไปทานอาหารเช้าโรงแรมและใช้เวลาช่วงเช้าเตรียมตัวเดินทางไกลไปที่เกาะกำพันบ่ายวันนี้แทน หวานซังดูแปลกใจเมื่อได้ยินคำว่า "เกาะกำพัน" เขาเองไม่ได้ถามถึงเหตุผล แต่คิดว่าคงเป็นเพราะเธอคิดว่าระยะทางจากกรุงเทพถึงที่นั่นไกลพอสมควรก็เป็นได้ เขาเลือกสวมเสื้อโปโลสีฟ้าอ่อนคาดแถบสีขาวช่วงหน้าอกกับกางเกงยีนส์ จากแผนที่ ระยะทางขับรถระหว่างกรุงเทพและเกาะกำพันต้องใช้เวลา 6 ชั่วโมงเลยทีเดียว เขาหวังว่าวันนี้หวานซังจะเลือกใส่เสื้อผ้าลำลองสบายๆ หน่อย ไม่อย่างนั้นการขับรถทางไกลในชุดทำงานคงให้ความรู้สึกอึดอัดน่าดู
เขาลงมานั่งที่ห้องอาหารของโรงแรมหรูเพื่อรอหวานซังโดยมีประเป๋าเดินทางใบเล็กอยู่ข้างกาย ไม่นานนัก หวานซังเดินผ่านประตูร้านอาหารเข้ามาพลางยกมือนิดๆ มาทางเขาเป็นการทักทาย เสื้อเชิ้ตผ้านุ่มเบาสีครีมสว่างและกางเกงสแล็คสีกากีดูเข้ากันดีกับร่างบางน่าทะนุถนอม การันต์ยกมือตอบ เขาเผลอจ้องเธอนานเกินจำเป็น เขารู้ว่าหวานซังเป็นหญิงสาวหน้าตาดีตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบเธอ แต่วันนี้เธอดูผ่อนคลายและยิ่งดูน่ารักเป็นพิเศษ มีบางอย่างเกี่ยวกับเธอที่มีสเน่ห์ดึงดูดใจ บางอย่างที่เขาก็ยังไม่แน่ใจว่าคืออะไร
"สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อน" เขาผายมือไปทางเก้าอี้ตรงข้าม
"ขอบคุณค่ะ" หวานตอบพลางลงนั่ง
"ทานอะไรมาหรือยังครับ สั่งได้เลยนะ ไว้เราคุยกันเรื่องทริปวันนี้ตอนทานอาหารเลยแล้วกัน" การันต์พูดพร้อมรอยยิ้ม
หวานรู้สึกเกรงใจ "เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังไม่หิวเลย"
จ๊อกก....
เสียงท้องร้องดังเจื้อยแจ้วมาจากท้องหวาน เธอหลับตาเม้มปาก ขมวดคิ้วมุ่นก่อนเอามือปัดปอยผมออกจากกรอบหน้าแดงระเรื่อด้วยความละอาย
การันต์กลั้นยิ้ม เขาหันไปหาเด็กเสิร์ฟที่ยืนอยู่ไม่ไกล แล้วพูดเป็นภาษาอังกฤษ "ขอเมนูหน่อยครับ" จากนั้นหันมาทางหวาน "สั่งเถอะครับ ทานเป็นเพื่อนผมนะ ผมเองก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลยมาตั้งแต่เช้า"
หวานยิ้มเขินๆ ก่อนเอื้อมมือไปรับเมนูจากพนักงานเสิร์ฟ
พออาหารเสิร์ฟแล้ว ทั้งสองนั่งทานอาหารด้วยกันไปพลางคุยกันเรื่องทริปไปพลาง
"อย่างที่บอกเมื่อคืน วันนี้เราจะเดินทางไปเกาะกำพันกัน" การันต์เริ่มพูด
หวานมองเขาพลางพยักหน้าเร็วๆ "ค่ะ"
การันต์มองเธออยู่พักใหญ่ "จะไม่ถามเหรอครับว่าไปทำอะไร"
หวานเหลือบมองเขา "ไปทำอะไรคะ"
"ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อการลงทุนหรอก ที่จริง.. ผมมาที่นี่ด้วยเรื่องส่วนตัวต่างหาก" การันต์พูดเสียงเครียด ใบหน้าอ่อนโยนเมื่อครู่ตอนนี้เคร่งขรึม "ผมมาตามหาข้อมูลเกี่ยวกับการตายของแม่ผมเมื่อสิบแปดปีที่แล้ว"
หวานที่มือตักอาหารกำลังจะเอาเข้าปากชะงักค้าง "คุณหมายความว่าแม่ของคุณเสียชีวิตที่เกาะกำพันเมื่อสิบแปดปีที่แล้วเหรอคะ?"
การันต์พยักหน้า "ตอนผมอายุแปดขวบ แม่ผมเดินทางกลับมาที่นี่เพื่อเยี่ยมบ้านเกิด และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นแม่ ไม่มีใครที่บ้านบอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนปิดปากเงียบแม้แต่พ่อของผมเอง ผมรอวันนี้มาตลอดสิบแปดปี ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่"
การันต์พูดจบ รู้สึกเหมือนความหนักอึ้งของความหลังถูกยกออกจากอก เขามองหวานเงียบๆ รอดูปฏิกิริยา
หวานวางช้อนส้อมลงทั้งที่ยังกินไม่เสร็จ "เกาะกำพัน.." หวานพูดช้าๆ ตามองตาชายตรงหน้า "เป็นบ้านเกิดของฉันเองค่ะ"
-- จบตอน --
