เมื่อหญิงสาวที่มีพลังมองเห็นโลกมืดเหนือธรรมชาติ มาเจอกับทายาทมหาเศรษฐีร้อยล้านที่ตามหาความจริงเกี่ยวกับอดีตบางอย่างของตน เส้นบางๆ ที่กั้นระหว่างโลกมนุษย์กับโลกมืดเกิดเบลอเสียจนแทบแยกไม่ออกอีกต่อไป
พารานอมอล,ลึกลับ,อาชญากรรม,รัก,ผจญภัย,ผจญภัย,ดราม่า,ชาย-หญิง,ลึกลับ,สยองขวัญ,หลอน,วิญญาณ,พระเจ้า,ผี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คำเตือน: ตอนนี้มีฉากการฆ่าตัวตาย โปรดหลีกเลี่ยงหากเป็นทริกเกอร์และควรใช้วิจารณาในการอ่าน
หมายเหตุ: หวานกับการันต์พูดคุยกันเป็นภาษาญี่ปุ่น
___________________
"เกาะกำพัน..." หวานมองหน้าเขา "เป็นบ้านเกิดฉันเองค่ะ"
การันต์ชะงัก "จริงเหรอครับ บังเอิญจัง!" เขาพูดสีหน้าตื่นเต้น
"ค่ะ" หวานตอบใบหน้าซีดเผือด "ฉัน.. ฉันเกิดและโตมาในหมู่บ้านเล็กๆ ที่นั่น"
"ดีเลย ดีมากๆ เลยครับ ถ้างั้นผมคงไม่ต้องกังวลว่าจะหาความจริงไม่พบสินะ" การันต์พูดด้วยความตื่นเต้น
หวานลุกพรวดจากเก้าอี้ก่อให้เกิดเสียงขาเก้าอี้ลากบนพื้นดังลั่น การันต์สะดุ้งจากความเคลื่อนไหวกะทันหัน มือที่ถือช้อนอยู่ชะงักค้างกลางอากาศเงยขึ้นมองหวาน
"ห้องน้ำ!" เธอพูดเสียงดัง "ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ"
"เอ่อ.. ครับ เชิญเลย" การันต์ตอบงงๆ
หวานเดินเร็วๆ ไปทางห้องน้ำโรงแรมที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก พอเข้าไปในห้องโอ่โถงที่มีห้องน้ำหลายห้องเรียงเป็นแถวเธอปิดประตูแล้วลงกลอน
หวานวางกระเป๋าสะพายใกล้หนึ่งในหลายอ่างล้างมือตรงข้ามกระจกบานใหญ่ เปิดก๊อกน้ำล้างมือเร็วๆ แล้วเลยวักมาประพรมใบหน้าด้วย เธอมองใบหน้าซีดเผือดของตัวเองในกระจก พยายามสงบสติอารมณ์และหัวใจตนเองที่เต้นเร็วแรง
เธอใจหาย.. หลายปีมาแล้วที่เธอจากบ้านเกิดมาใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพ ความทรงจำบางอย่างที่นั่นเจ็บปวดเกินไปและเธอไม่อยากจะนึกถึงมันอีก หวานหลับตาปี๋ขณะภาพความทรงจำถาโถมกลับมาในใจอีกครั้ง
****
"แม่.. แม่จ๋า.." หวานในวัยเพียงเจ็ดขวบร้องเรียกแม่ ตอนแม่ทำกับข้าวมื้อกลางวันอยู่ในครัว เธอลงมานอนรับลมเย็นๆ อยู่ที่ใต้ถุนบ้านจนเผลอหลับไป ตอนนี้ย่ำค่ำแล้ว ท้องฟ้าเปลี่ยนจากสีฟ้าสว่างเมื่อเช้าเป็นสีส้มออกแดงก่ำ ทั้งบ้านเงียบงันอย่างน่าประหลาด หวานได้ยินพ่อบอกแม่เมื่อเช้าว่าจะออกไปหาปลากับย่าภา พวกเขาคงจะกลับมาถึงบ้านในอีกไม่ช้า
"แม่.." หวานเรียกแม่อีกครั้งขณะเดินขึ้นบันไดกลับขึ้นบ้าน แปลก.. เธอไม่ได้กลิ่นอาหารหรือเสียงทำกับข้าวใดๆ เด็กน้อยเดินไปทางห้องครัวแต่มองไม่เห็นใครจึงเดินเลยไปยังห้องนอน ใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ บ้านเงียบเกินไป.. ด้วยเหตุผลบางอย่าง เด็กน้อยรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเอามากๆ
ประตูห้องนอนของแม่เปิดแง้มอยู่ เด็กน้อยค่อยๆ ผลักเปิดประตูเข้าไปช้าๆ ที่ตรงกลางห้องในระดับสายตา หวานเห็นเท้าเปลือยเปล่าสองข้างห้อยอยู่เหนือพื้น หวานตาเบิกโพลง พยายามเข้าใจภาพที่เห็นตรงหน้าขณะเลื่อนสายตาขึ้นมองร่างไร้วิญญาณของแม่ที่ห้อยจากขื่ออยู่กลางห้องใบหน้าบวมปูด
****
หวานลืมตาพร้อมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ในหัวเบาโหวงเหมือนเพิ่งหลุดออกมาจากอีกโลกหนึ่ง เธอกระชับมือสองข้างที่เกาะขอบอ่างล้างมือไว้แน่นพลางมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก จนถึงทุกวันนี้ หวานก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไม.. แม่ถึงฆ่าตัวตาย
หลังงานศพของแม่ พ่อและย่าภาปิดปากเงียบไม่ยอมพูดถึงแม่กับเธออีก พวกเขาโกหกทุกคนในหมู่บ้านว่าแม่ของหวานหัวใจวายตายแต่หวานรู้ดีว่านั่นไม่ใช่ความจริง ไม่ว่าเธอจะพยายามถามพวกเขาอย่างไรก็ไร้ผล ตั้งแต่นั้นมา ความโกรธเกลียดพ่อกับย่าตกตะกอนในใจหวานมาตลอด เมื่อโตมากพอช่วยเหลือตัวเองได้ เธอก้าวออกจากบ้านหลังนั้นพร้อมให้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันกลับไปเหยียบเกาะกำพันอีก
หวานสูดหายใจยาว ถ้าเธอรู้ตั้งแต่แรกว่างานล่ามส่วนตัวนี่เกี่ยวข้องกับบ้านเกิด เธอจะยังตกลงรับงานอยู่หรือเปล่านะ.. เธอส่ายหน้า รู้ดีว่ามันสายเกินกว่าที่จะถามคำถามนี้แล้ว ตอนนี้เจ้านายชั่วคราวของเธอรออยู่ข้างนอกนั่น แถมพวกเขายังเตรียมพร้อมจะออกเดินทางในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้วด้วย..
ทันใดนั้นเอง เงามืดปรากฎขึ้นในกระจก มันยืนอยู่ด้านหลังเธอ หวานหันขวับไปมองด้านหลังแต่พบเพียงความว่างเปล่า เธอหันกลับมามองกระจกอีกครั้ง
และตอนนั้นเอง เธอมองเห็นหญิงสาวร่างเล็กสวมชุดนักศึกษาสกปรกยืนก้มหน้าอยู่ข้างหลังหวาน ผมเปียกยาวตกปรกหน้า อยู่ๆ อากาศรอบตัวเธอเย็นเยือกขึ้นมากะทันหัน น้ำก๊อกที่ไหลอยู่เมื่อครู่ตอนนี้หยุดชะงักกลายเป็นสายน้ำแข็ง หวานหายใจหอบมองเห็นสายหมอกจากลมหายใจตัวเองยาวเป็นสาย
ร่างในกระจกค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้าๆ จนสบตาหวาน ใบหน้าเขียวม่วงมีเลือดไหลเป็นทางออกจากตาทั้งสองข้าง ปากเผยอพูด "หนาว.. เจ็บ.."
หวานยกมือหนึ่งขึ้นแตะจี้ไม้กางเขนที่คอ อีกมือเอื้อมหยิบกระเป๋าตรงหน้าแล้วสาวเท้ายาวๆ เดินออกจากห้องน้ำโรงแรม
------------
การันต์มองหวานซังเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ "คุณโอเคมั้ย? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"
หวานยิ้มอ่อนพลางส่ายหน้า "ฉันสบายดีค่ะ"
"คุณแน่ใจหรือเปล่า ถ้าไม่ไหว เราเปลี่ยนวันเดินทางได้นะครับ" เขาถาม ตาจ้องตาเธอสีหน้าห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด
หวานมองการันต์นิ่ง ใจอดคิดไม่ได้ว่าทั้งเขาและเธอมีหลายๆ อย่างที่คล้ายคลึงกัน พวกเขาทั้งคู่ต้องเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก แถมยังเป็นการเสียชีวิตที่ลึกลับซ่อนเงื่อนหาคำตอบไม่ได้ ลึกๆ ในใจ เธอรู้สึกได้ถึงความเกี่ยวพันบางอย่างระหว่างกัน ชะตาชีวิต.. ที่นำพาทั้งสองโคจรมาพบกันเพื่อค้นหาความจริงที่เกิดขึ้นในอดีต
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ" เธอยิ้มพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ "เราควรรีบออกเดินทาง ถ้าอยากไปถึงที่หมายไม่ดึกเกินไป แต่ตาฉันไม่ค่อยดีตอนขับรถกลางคืน ถ้ามีอาการประหม่าบ้างก็ไม่ต้องตกใจนะคะ" หวานใช้มันเป็นข้ออ้างเผื่อเจอผีแล้วเกิดกลัวจนเก็บอาการไม่อยู่ ถึงเธอออกจะชินกับการเห็นผีอยู่แทบตลอดเวลา แต่วิญญานที่วนเวียนตามถนนส่วนมากเป็นวิญญาณที่ทั้งสับสนและเต็มไปด้วยความเคียดแค้นแทบทั้งนั้น
"ถ้าอย่างงั้นเปลี่ยนให้ผมขับช่วงกลางคืนแล้วกันครับ" การันต์เสนอ
"จะดีเหรอคะ?" หวานลังเล เธอรับเงินก้อนโตเพื่อทำงานนี้ จะปัดความรับผิดชอบง่ายๆ คงไม่ดีแน่
"ไม่เป็นไร ผมชอบขับรถกลางคืน มันช่วยคลายเครียดได้ดีเลย" การันต์พูดเรื่อยๆ "แค่คุณตกลงช่วยผมก็ดีใจแล้ว"
หวานพยักหน้ารับ
_______________
หวานนำทางการันต์ไปที่รถคันใหม่ที่ลานจอดรถหน้าโรงแรม หวานเอาบีเอ็มไปคืนเมื่อวานและเช่ารถโตโยต้าสีดำมาแทน เธอขึ้นนั่งประจำที่คนขับและการันต์เลือกที่นั่งข้างเธอ
"ถ้าไม่ไหวละก็บอกผมนะ" เขาพูดน้ำเสียงจริงจัง
หวานยิ้มตอบ หวังลึกๆ ในใจว่าหนทางข้างหน้าที่รอพวกเขาอยู่จะไม่โหดร้ายเกินไปนัก
-- จบตอน --
