เมื่อหญิงสาวที่มีพลังมองเห็นโลกมืดเหนือธรรมชาติ มาเจอกับทายาทมหาเศรษฐีร้อยล้านที่ตามหาความจริงเกี่ยวกับอดีตบางอย่างของตน เส้นบางๆ ที่กั้นระหว่างโลกมนุษย์กับโลกมืดเกิดเบลอเสียจนแทบแยกไม่ออกอีกต่อไป
พารานอมอล,ลึกลับ,อาชญากรรม,รัก,ผจญภัย,ผจญภัย,ดราม่า,ชาย-หญิง,ลึกลับ,สยองขวัญ,หลอน,วิญญาณ,พระเจ้า,ผี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พวกเขาออกเดินทางอีกครั้ง การขับรถให้ความรู้สึกถนัดมือมากขึ้นเพราะเธอขับระยะทางไกลพอสมควรเมื่อวานจนเริ่มชินกับรถเช่าคันนี้ ท้องฟ้าแจ่มใสยามสายให้ความรู้สึกปลอดภัยราวกับว่าทุกอย่างเป็นปกติอย่างที่ควรจะเป็น
นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เธอต้องร่วมเดินทางหรือไปไหนมาไหนกับใคร แถมคนข้างๆ ตอนนี้ไม่ใช่เพื่อนหรือคนรู้จักทั่วไป แต่กลับเป็นชายหนุ่มร่างสูงหล่อเหลาเหมือนพระเอกหลุดออกมาจากจอหนังเกาหลี
ปกติหวานไม่ใส่ใจกับความสวยหล่อของคนรอบกายนัก ภาพวิญญาณคนตายรอบตัวที่เธอเห็นแทบตลอดเวลา ทำให้ปลงกับสังขารที่ไม่เที่ยงแท้แน่นอน แต่ชายที่นั่งข้างๆ เธอตอนนี้ ไม่เพียงมีรูปกายแสนงาม แต่ดูเหมือนมีจิตใจอ่อนโยนอีกด้วย
อีกไม่กี่ชั่วโมงพวกเขาก็จะไปถึงเกาะกำพันกันแล้ว ทิวทัศน์โดยรอบดูคุ้นตาสำหรับหวานแม้จะผ่านมานานหลายปีเต็มที เธอรู้สึกปวดมวนท้องขึ้นมาอีกแล้ว เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มีเหตุให้ต้องหวนคิดถึงบ้านเกิด
หวานวางแผนจะหาที่พักในพื้นที่ใกล้เคียง ก่อนจะค่อยคิดกันทีหลังว่าควรจะเริ่มภารกิจตามหาความจริงเกี่ยวกับแม่ของคุณการันต์เมื่อสิบแปดปีก่อนกันยังไง
เธอหันไปมองการันต์โดยสัญชาตญาณที่รู้สึกเหมือนถูกมอง เขามองเธออยู่จริงๆ ด้วย นี่เขามองเธออยู่แบบนั้นมานานแค่ไหนแล้วนะ?
"มีอะไรเหรอคะ?" หวานถามรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวไปถึงหู
เขาไม่ได้หลบสายตา ยังคงมองหน้าเธอ ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มเข้ากันอย่างสมบูรณ์แบบกับใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตร "ผมแค่สงสัยว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่"
หวานขมวดคิ้ว ชำเลืองมองเขาก่อนหันความสนใจกลับไปที่ท้องถนน "ก็..ไม่ได้คิดถึงอะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ แค่ขับรถเพลินๆ"
การันต์หันกลับไปมองถนนข้างหน้า "พูดตามตรง.. ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่านี่เป็นไอเดียที่ดี"
หวานเลิกคิ้ว "หมายความว่าไงคะ?"
"นี่ไง" เขาทำสัญญาณมือชี้ที่หวานทีที่ตัวเขาเองทีซ้ำๆ "คุณกับผม เดินทางไปยังที่ที่ทำให้คุณเครียดที่สุด" เขาหันมามองเธอสีหน้าจริงจัง "รู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวยังไงก็ไม่รู้"
หวานถอนใจยาว ใช้มือข้างที่ว่างหยิบมือถือมากดๆ สองสามครั้งจนสลิปเงินที่ริโกะซังโอนมาให้เมื่อวันก่อนปรากฎบนจอแล้วยื่นให้เขา "เห็นนี่มั้ยคะ?" เธอถาม "นั่นเงินที่ฉันได้รับล่วงหน้าเพื่อเป็นล่ามประจำตัวคุณ"
เขาเลิกคิ้วมองเธอเป็นเชิงถาม
หวานยิ้ม "คุณรู้มั้ยว่าบางครั้งน่ะ เงินเป็นยานะ" หวานพูดร่าเริง "เงินขนาดนี้เครียดแค่ไหนก็เอาอยู่ค่ะ" เธอหัวเราะ
การันต์หัวเราะตาม จากนั้นหยุดหัวเราะกะทันหัน "ผมรู้หรอกว่าคุณเก็บอาการเก่ง" เขาพูดเสียงอ่อนโยน "แต่ถ้าทนไม่ไหวจริงๆ ผมอยากให้บอกผมนะ ไม่จำเป็นต้องฝืนทนกับอะไรเพื่อผมทั้งนั้น"
หวานหันไปมองเขาพลางยิ้มอ่อน "ขอบคุณค่ะ แต่ฉันโอเคจริงๆ"
เขายังมองเธอนิ่งนาน และหวานอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงเป็นห่วงเป็นใยเธอเกินจำเป็นแบบนี้ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนตัวเองหลุดเข้ามาอยู่ในโลกแห่งความฝัน.. ฝันหวานที่มีอยู่จริงแค่ในโลกนิยายรักโรแมนติก
หวานส่ายหน้าเร็วๆ 'เย็นไว้ไอ้หวาน.. เขาก็แค่พูดเป็นมารยาท แกจะคิดมากไปไหนเนี่ย!' หวานเตือนตัวเองในใจก่อนยกกำปั้นขึ้นเคาะข้างหัวตัวเองเบาๆ
การันต์เลิกคิ้วก่อนยิ้มอ่อนโยนก่อนพูด "ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมอยากปรึกษาอะไรคุณหน่อย"
"ค่ะ อะไรเหรอคะ"
"เราเป็นแฟนกันดีมั้ยครับ?" การันต์พูดเสียงเรียบ
หวานเบรครถกะทันหัน ทั้งเธอและการันต์ถลำไปข้างหน้า "ว่าไงนะคะ?"
การันต์ยิ้ม "ผมหมายถึงว่าเราแกล้งทำเป็นแฟนกันดีมั้ย เวลาสืบหาข้อมูลที่เกาะกำพันจะได้ง่ายขึ้น ประมาณว่าเราเป็นแฟนกัน และคุณตัดสินใจกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดแล้วเลยพาผมไปด้วย"
"อะ-- อ๋อ" หวานหน้าแดง "ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา"
"โอเค ขอบคุณนะครับ" เขาพูดเบาๆ ใบหน้ายังเปื้อนยิ้มอ่อนโยน
-------
บ่ายสามโมงแล้ว พวกเขามาถึงเกาะกำพันในที่สุด ทุกอย่างรอบตัวยังเหมือนเดิมแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ราวกับมีคนกดปุ่มหยุดเวลาของเมืองเล็กๆ ใกล้ทะเลนี้เอาไว้ หวานจัดแจงจองที่พักสองห้องติดกันของโรงแรมในพื้นที่ จากนั้นมุ่งหน้าไปยังบ้านเกิดซึ่งห่างออกไปไม่ไกล
หวานไม่ได้บอกพ่อและย่าภาล่วงหน้าว่าจะมาเยี่ยม บ้านของเธอไม่มีรั้วรอบ เป็นเพียงบ้านปูนเปลือยหลังเล็กๆ บนลานกว้าง รายล้อมไปด้วยกระถางดอกไม้น้อยใหญ่ โต๊ะเล็กๆ กับเก้าอี้สองตัวที่คุ้นตาตั้งอยู่หน้าบ้าน ทั่วบริเวณดูเงียบสงบ
เธอจอดรถข้างตัวบ้าน "รอแป้บนะคะ" เธอบอกการันต์ ก่อนเดินลงจากรถ
"พ่อ.. ย่าภา.. หวานเอง!" หวานร้องเรียกเสียงดังจากนั้นเงียบรอพลางมองไปรอบๆ
สักพัก มีเสียงเคลื่อนไหวมาจากด้านในตัวบ้าน หวานเรียกอีกครั้ง "พ่อ.. ย่าภา"
ประตูบ้านเปิดในที่สุด หญิงชราผมขาวโพลนปรากฎขึ้นที่กรอบประตู หวานผงะ ตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ย่าภาแก่ตัวลงมากจนเธอใจหาย หญิงชราในเสื้อคอกระเช้าสีฟ้ากับผ้าถุงเก่าแต่สะอาดสะอ้านสีน้ำตาลมองเธอนิ่งนาน ก่อนจะมีแววกระจ่างในดวงตาเหมือนจำอะไรขึ้นมาได้ รอยยิ้มกว้างยิ่งทำให้รอยเหี่ยวย่นที่หางตาและข้าวแก้มชัดเจนขึ้น "หวาน.. หวานเหรอลูก!"
"ย่าภา.." หวานกระซิบ ความรู้สึกผิดถาโถมในใจ ด้วยความโกรธที่ไม่มีใครยอมบอกเธอถึงสาเหตุการตายของแม่ เธอผูกใจเจ็บและหันหลังให้กับย่าภาเมื่อหลายปีก่อน ปล่อยให้พ่อกับย่าภาต้องอยู่กันตามลำพังโดยไม่ได้รู้ข่าวคราวใดๆ จากเธอเลย
แต่นั่นเป็นความผิดของพ่อและย่าภาจริงหรือ?
ย่าภาโผเข้ากอดหวานแน่น "หวาน เป็นยังไงบ้างลูก โอย.. ย่าคิดถึงหนูเหลือเกิน หายไปอยู่ไหนมา"
หวานยกมือขึ้นกอดย่าภาน้ำตารื้น ย่าภาตัวเล็กกว่าเดิมมากและให้ความรู้สึกเปราะบาง ราวกับว่าช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาได้ย่อขนาดของย่าภาให้เล็กลงทุกที
เมื่อย่าภาคลายอ้อมกอด หวานยิ้ม "ย่าภา.." เธอพูดออกมาได้แค่นั้น
ย่าภาพาหวานมาที่โต๊ะไม้หน้าบ้าน พอหวานลงนั่ง ย่าภาผละไปจัดแจงเอาน้ำท่ามาต้อนรับ หวานมองตามร่างเล็กเดินกะเผลกนิดๆ ก่อนฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าการันต์ยังรออยู่ในรถ
หวานลุกเดินไปที่รถ "มาเถอะค่ะ" เธอบอกการันต์
ร่างสูงก้าวลงจากรถ ก่อนเดินตามหวานมาอย่างว่าง่ายไปทางโต๊ะหน้าบ้านที่ซึ่งตอนนี้ย่าภานั่งรออยู่แล้วพร้อมแก้วน้ำสองใบบนโต๊ะ
"ย่าภา นี่เอ่อ.." หวานพูดติดขัด 'ไม่ได้สิ เป็นแฟนกันจะเรียก "คุณ" คงดูไม่สมจริง' หวานฉุกคิด "นี่การันต์ค่ะ" เธอแนะนำพลางผายมือไปทางการันต์ซึ่งตอนนี้โค้งคำนับต่ำไปถึงระดับเอว
ย่าภามองเขาตาโตด้วยสายตาชื่นชม "สวัสดีจ้ะพ่อหนุ่ม" หญิงชรายิ้มอบอุ่นพลางชี้ไปทางเก้าอี้ใกล้ตัว "เอ้า นั่งก่อนๆ" ก่อนหันมาทางหวานใบหน้าเปื้อนยิ้มกว้าง "แหม แฟนรูปหล่อแท้"
หวานหน้าแดง "เขาพูดภาษาไทยไม่ได้นะย่าภา เขาเป็นคนญี่ปุ่น" หวานหันไปทางการรันต์และแนะนำย่าหวานเป็นภาษาญี่ปุ่น เขาพยักหน้ารับ ยิ้มกว้างพร้อมโค้งคำนับซ้ำๆ
"อ้าวเหรอ ว้า.. แล้วจะพูดกันรู้เรื่องได้ยังไงล่ะเนี่ย ฮะๆๆๆ " ย่าภาหัวเราะอารมณ์ดี ก่อนเอื้อมมือไปกุมมือการันต์แล้วพูดอย่างอ่อนโยน "ยินดีต้อนรับนะพ่อหนุ่ม"
หวานแปลสิ่งที่ย่าภาพูดให้เขาฟัง การันต์ก้มรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เขาดูอ่อนน้อมถ่อมตนน่าเอ็นดูต่อหน้าย่าภา
"ว่าแต่.. พ่อไม่อยู่เหรอย่าภา?" หวานถามพลางชะเง้อมองไปรอบตัว
"พ่อเขาออกไปตกปลาตั้งแต่เช้าแล้ว หัวค่ำก็คงจะกลับมานั่นละ" ย่าภาตอบเรื่อยๆ "ว่าแต่หวานเถอะ หายไปไหนมา ทำไมไม่ส่งข่าวมาบ้างเลยลูก?"
หวานก้มหน้า ความทรงจำเก่าๆ เริ่มหวนกลับมาอีกครั้ง เธอไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องเดิมๆ อีก แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความดื้อรั้นเล็กๆ ที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ หวานไม่เคยลืมภาพของแม่ในวันนั้น และไม่เคยลืมช่วงเวลาที่ทั้งพ่อและย่าภาต่างเอาแต่ปกปิดความเป็นจริงและไม่ยอมพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอหรือใครฟังทั้งนั้น
ย่าภามองหวานนิ่งอยู่พักใหญ่ ความเจ็บปวดปรากฎขึ้นในแววตา "แล้วได้กินอะไรกันมาหรือยังล่ะ?" ย่าภาพูดพลางลุกยืน ทำทีจะไปหาอะไรมาให้หลานรักและแฟนหนุ่มกิน
หวานยังก้มหน้าเงียบ เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นหรือสานต่อความสัมพันธ์ที่แสนลึกซึ้งแต่ในขณะเดียวกันก็เก่าขึ้นสนิมนี้ได้อย่างไร ทั้งที่ก็รู้ว่าทั้งเธอ ย่าภา และพ่อ ต่างก็เจ็บปวดใจไม่ต่างไปจากเธอ
"ทำไม.." เธอเงยยมองย่าภา "ทำไมแม่ถึงฆ่าตัวตาย?" หวานถามน้ำเสียงแน่วแน่
-- จบตอน --
