เมื่อหญิงสาวที่มีพลังมองเห็นโลกมืดเหนือธรรมชาติ มาเจอกับทายาทมหาเศรษฐีร้อยล้านที่ตามหาความจริงเกี่ยวกับอดีตบางอย่างของตน เส้นบางๆ ที่กั้นระหว่างโลกมนุษย์กับโลกมืดเกิดเบลอเสียจนแทบแยกไม่ออกอีกต่อไป
พารานอมอล,ลึกลับ,อาชญากรรม,รัก,ผจญภัย,ผจญภัย,ดราม่า,ชาย-หญิง,ลึกลับ,สยองขวัญ,หลอน,วิญญาณ,พระเจ้า,ผี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หวานถอนใจยาวก่อนพูดกับโอ๊ตเพื่อนสนิท “ไม่มีทางเลือก คืนนี้นายนอนห้องฉันแล้วกัน”
โอ๊ตยิ้มกว้างก่อนรวบหวานเข้าในอ้อมกอดแนบแน่น
“โอ๊ย!” หวานผลักเพื่อนรักออกห่างด้วยความรำคาญ ตามองการันต์ด้วยความเกรงใจ “น้อยๆ หน่อยแก”
“รู้นะว่าเป็นห่วง” โอ๊ตพูดก่อนยกมือลูบหัวหวานเบาๆ ทำเอาเธอผมกระเซิง
เธอผลักมือเขาออกก่อนหันไปทางการันต์เจ้านาย “ฉันไม่ไว้ใจพนักงานโรงแรมนี้ คืนนี้โอ๊ตคงต้องนอนห้องฉันนะคะ ไว้พรุ่งนี้เราค่อยหาทางขยับขยาย”
การันต์มองหวาน ยิ้มน้อยๆ ก่อนพยักหน้ารับรู้ หวานบอกว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน แต่เขาไม่คิดว่าจะเป็นเพื่อนแบบที่สนิทกันขนาดนอนห้องเดียวกันได้ เขาไม่ใช่คนหัวโบราณ ผู้ชายกับผู้หญิงนอนห้องเดียวกันไม่ได้หมายความว่าจะต้องมีอะไรกันเสมอไป แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกๆ นะ.. และถึงทั้งสองคนจะเป็นมากกว่าเพื่อนและจบลงที่ได้มีอะไรกันคืนนี้ มันเรื่องอะไรของเขาที่จะรู้สึกไม่พอใจแบบที่เป็นอยู่?
คืนนั้น หลังจากทุกคนแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง การันต์นอนก่ายหน้าผากจ้องเพดาน ภาพหญิงสาวผมดำขลับหน้าตาสะสวยปรากฏในกรอบความคิด เขาชอบทุกอย่างที่เป็นเธอ ทั้งแว่นกรอบดำ ทั้งใบหน้าไร้เครื่องสำอาง ทั้งอากัปกิริยาน่าเอ็นดูเวลาเขาและเธอนั่งกินข้าวด้วยกัน และเวลาเธอตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความหาญกล้าเมื่อต้องได้สัมผัสกับสิ่งน่าหวาดกลัวที่ไม่มีใครอื่นสามารถเห็นได้
ในเวลาเพียงหนึ่งวันที่ได้ใช้เวลาอยู่กับเธอ เขาได้รู้จักตัวตนของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ หวานซังเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาเคยพบ ที่ไม่เคยแสดงท่าทีเขินอายหรือถูกใจรูปลักษณ์ภายนอกของเขาแม้แต่นิดเดียว ทุกบทสนทนา ทุกการกระทำระหว่างเขากับเธอ ล้วนแต่เป็นไปในกรอบของการทำงานในหน้าที่ล่ามให้กับเขา สิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกใกล้ชิดกับเธอเกินกว่าความเป็นเจ้านายและลูกจ้าง คือการที่เธอเล่าเรื่องราวของชีวิตในอดีตที่ฝังใจให้เขาได้ฟัง
แต่ความใกล้ชิดนั้นเทียบไม่ได้เลยกับมิตรภาพที่เธอมีต่อโอ๊ต..
เขาพลิกตัวนอนตะแคง ‘นี่เราคิดอะไรอยู่นะ?’เขาถามตัวเองก่อนผล็อยหลับไป
--------
เช้าวันรุ่งขึ้น หวานกับโอ๊ตนั่งอยู่ที่ร้านอาหารในโรงแรมแล้วตอนเขาลงไปถึง แต่บนโต๊ะยังว่างเปล่า
“สวัสดีค่ะคุณการันต์” หวานทักทายพร้อมรอยยิ้ม ส่วนโอ๊ตยกมือขึ้นข้างหนึ่งเป็นเชิงทักทาย
การันต์ยิ้มให้โอ๊ตก่อนหันมาทักทายหวานก่อนลงนั่งบนเก้าอี้ตรงกันข้าม “เมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่าครับ?”
หวานพยักหน้า “ห้องโอเคเลยค่ะ ไม่มีอะไร”
การันต์มองไปรอบๆ เห็นโต๊ะยังว่างเปล่า “ทำไมยังไม่สั่งอาหารล่ะครับ?”
“ยังเช้าอยู่เลย เลยคิดว่ารอคุณก่อนดีกว่า จะได้ทานมื้อเช้าพร้อมกัน” หวานพูดพร้อมยิ้มสุภาพ
ทั้งสามนั่งทางมื้อเช้าด้วยกันเงียบๆ หวานเหลือบตามองการันต์บ่อยครั้ง เธอคิดย้อนกลับไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอนอนห้องเดียวกันกับโอ๊ต..เขาจะคิดกับเธอยังไงนะ? ผู้หญิงกับผู้ชายนอนห้องเดียวกันทั้งคืน มันจะทำให้เขาเข้าใจผิดหรือเปล่า? แถมโอ๊ตก็เป็นอะไรไม่รู้ กอดเอากอดเอาต่อหน้าคุณการันต์จนเธอรำคาญ
โอ๊ตสังเกตเห็นหวานแอบมองการันต์ เขายกมือลูบหัวหวานพลางยิ้มตาหยี “กินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ”
หวานรีบผลักมือเพื่อนออกก่อนมองเขาตาเขียวเป็นเชิงเตือนให้หยุดเล่น
การันต์ยิ้มอ่อน มองหวานกับเพื่อนของเธอเงียบๆ
--------
บรรยากาศยามสายของเกาะกำพันสดชื่น ลมทะเลพัดปะทะใบหน้าเมื่อทั้งสามเดินออกจากโรงแรมมุ่งไปที่ลานจอดรถ หวานกับการันต์ตั้งใจจะไปหาย่าภากับพ่อของหวานอีกครั้งเพื่อขุดค้นข้อมูลเกี่ยวกับแม่ของการันต์ให้ได้มากที่สุด
“นั่งข้างหลังเลยไป” หวานหันไปบอกเพื่อนพลางผลักเขาไปทางเบาะหลัง
โอ๊ตขึ้นนั่งเบาะหลังอย่างว่าง่าย “ได้ทุกอย่าง ขอให้บอก” เขาพูดลอยๆ
พอหวานนั่งประจำที่คนขับและการันต์นั่งด้านข้าง โอ๊ตพูดต่อ “ว่าแต่.. เจ้านายแกเขามาทำอะไรที่นี่กันแน่น่ะหวาน?” โอ๊ตถามพลางพยักหน้าไปทางการันต์
หวานรู้สึกว่าการพูดจากันเป็นภาษาไทยโดยไม่แปลให้เขาฟังเป็นการไม่เหมาะสมและเสียมารยาท เธอหันไปทางการันต์แล้วแปลสิ่งที่โอ๊ตพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นให้เขาฟัง “ฉันจะไม่บอกโอ๊ตถึงเหตุผลที่แท้จริงที่คุณมาที่นี่” เธอพูด “แค่ว่าคุณกำลังหาซื้อที่เพื่อการลงทุน”
การันต์พยักหน้ารับ “ขอบคุณนะครับ ขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องโกหก” เขาพูดเสียงแผ่วอย่างรู้สึกผิด
หวานส่ายหน้าเร็วๆ “เรื่องแค่นี้เอง สบายมากค่ะ” เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม
ที่โต๊ะหน้าบ้าน หวาน การันต์ ย่าภาและพ่อจักรนั่งอยู่ด้วยกันเงียบๆ ก่อนหน้านี้หวานๆ ไล่ให้โอ๊ตไปเดินเล่นที่ชายหาด ไปหาอะไรกิน หรือไม่ก็รอในรถเพราะเธอรับปากกับการันต์ว่าจะไม่บอกเพื่อนของเธอถึงเหตุผลที่พวกเขามากันที่นี่ โอ๊ตทำท่าไม่พอใจนิดหน่อยแต่ก็ยอมทำตามที่เธอบอก
การันต์หยิบรูปถ่ายของแม่นภาออกมาอีกครั้งแล้ววางไว้กลางโต๊ะ พ่อของหวานมองรูปนั้นด้วยดวงตาเศร้าหมอง ส่วนย่าภามองลูกชายตัวเองเงียบๆ
“คุณรู้จักผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมครับ?” การันต์ถามและหวานแปลเป็นไทยให้พ่อและย่าภาฟัง พ่อจักรหวานมองการันต์ “คุณเป็นลูกชายของเธอเหรอ?”
หวานแปลเป็นญี่ปุ่นให้การันต์ฟังและเขาพยักหน้ารับ
พ่อจักรสูดหายใจยาว “นภากับพ่อเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยม” เขาเริ่มพูด ยกมือถือบุหรี่ขึ้นดูดเฮือกใหญ่ก่อนพ่นควันยาว หวานสังเกตเห็นมือของพ่อสั่นนิดๆ “ประมาณสิบแปดปีที่แล้ว เธอกลับมาที่นี่..” เขาพูดขณะหวานแปลภาษาอยู่ใกล้ๆ
“บ่ายวันนั้น พ่อไปออกไปหาปลาเหมือนทุกวัน เลยไปเจอนภายืนมองทะเลอยู่ที่สุดหาดนู่น..” พ่อจักรมองเลยออกไปหน้าบ้าน “ตอนแรก พ่อก็จำนภาเขาไม่ได้หรอก เพราะเห็น
แค่จากข้างหลัง เราทั้งคู่ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว แค่คิดว่าคงจะเป็นคนต่างถิ่นที่มาเที่ยวชายหาดแถวนี้ แต่สักพัก พ่อก็ได้ยินเสียงคุ้นหูเรียกมาแต่ไกล..”
--
“จักร”
จักรชะงักแล้วหันไปมอง ตรงหน้า หญิงร่างระหงผมดำขลับ สวมชุดกระโปรงลายดอกไม้ยาวคลุมข้อเท้ายืนอยู่ เขาจ้องมองอยู่สักพัก สับสนว่าทำไมคนแปลกหน้าคนนี้ถึงรู้จักชื่อเขา
“จักร.. นี่ฉันเอง ‘นภา’”
เธอพูดขึ้นอีกครั้ง เขายกมือป้องตาจากแสงแดดที่แผดจ้ายามบ่ายพลางหรี่ตามองคนตรงหน้าอีกครั้ง ใบหน้าสะสวยที่คุ้นเคยยิ้มกว้าง จักรอ้าปากค้าง “นภา.. นภาเหรอเนี่ย?”
ร่างบางเดินเร็วๆ มาทางเขาขณะที่เขาเองก็เดินเข้าไปหาเธอ นภาจับมือทั้งสองของจักรเอาไว้ในสองมือเธอ “จักรจริงๆ ด้วย เป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า?” น้ำเสียงอ่อนโยนถามอย่างตื่นเต้น
“นภา นี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” จักรถามอย่างประหลาดใจ “โอ้โห นี่กี่ปีมาแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน”
“ฉันมาเยี่ยมบ้าน” นภาตอบ “อีกอย่าง ฉันมีเรื่องบางอย่างต้องมาจัดการให้เรียบร้อย”
จักรขมวดคิ้ว “เรื่องที่ต้องจัดการเหรอ เรื่องอะไรกัน มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ”
นภามองจักรอยู่นานก่อนตอบ “จักร.. นายอยากช่วยฉันจริงๆ เหรอ?”
จักรพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม เขาไม่ได้คิดอะไรมาก แน่นอนว่าถ้าเพื่อนของเขาต้องการความช่วยเหลือเขาก็เต็มใจช่วย นภากับเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ที่จริง.. พวกเขาเคยเดตกันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ด้วย แต่พอเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็เลือนรางหายไปตามกาลเวลา เพราะความสัมพันธ์ฉันท์แฟนในวัยเด็กสมัยนั้นไม่ได้มีอะไรจริงจังมากนัก
“ถ้างั้น พรุ่งนี้นายไปทำธุระเป็นเพื่อนฉันได้หรือเปล่า?” นภาถาม มีบางอย่างในสีหน้าของเธอตอนนี้ที่เขาอ่านไม่ออก คล้ายสีหน้าแห่งความเศร้าสร้อยควบรวมกับแววตาของคนที่ผูกใจเจ็บด้วยเรื่องอะไรสักอย่าง
“ได้สิ ไปไหนล่ะ?” จักรถามเรื่อยๆ
“ดีเลย งั้นสี่ทุ่มคืนพรุ่งนี้ เรามาเจอกันที่นี่นะ” นภายิ้ม รอยยิ้มที่ฉายแววโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด
จักรมองหน้าเพื่อน “ตกลง ว่าแต่.. เราจะไปไหนกัน?”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เองแหละ” นภาพูดพลางหลบสายตา “ถ้าพรุ่งนี้ฉันบอกนายแล้วนายเกิดเปลี่ยนใจฉันก็จะไม่ว่าอะไร” เธอพูดเรียบๆ
--
เถ้าบุหรี่ในมือพ่อจักรร่วงลงพื้น แววตาของเขามองเลยชายหาดไปยังความทรงจำวันนั้นที่เขาได้พบกับนภาเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี
เล่ามาถึงตรงนี้ หวานขมวดคิ้วมุ่น แสดงว่าพ่อของเธอรู้จักกับแม่ของคุณการันต์ โลกมันช่างกลมอะไรแบบนี้นะ เธอเหลือบมองการันต์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ตรงกันข้ามกับเธอ การันต์มีสีหน้านิ่งเฉยไร้ความรู้สึกใดๆ
“แม่ของเธอ ไม่ได้กลับมาที่นี่แค่เพราะต้องการมาเยี่ยมบ้านเกิด” พ่อจักรมองการันต์ตรงๆ “นภากลับมาที่นี่.. เพราะสามีมีเมียน้อย”
การันต์สะดุ้งก่อนมองพ่อจักรตาไม่กระพริบคิ้วขมวดมุ่น
----
