คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ชาย-ชาย,#BL,พีเรียดไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ผู้แต่ง
ดาวดวงที่ห้า
เรื่องย่อ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วน
*****
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องราวแต่งที่เกิดจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละคร ฉาก สถานที่
และเหตุการณ์ในเรื่องล้วนสมมุติขึ้นมาทั้งหมด
ไม่ได้มีการพาดพิงถึงใคร ไม่ได้เน้นหลักความสมเหตุสมผลหรือหลักการความเป็นจริงเท่าที่ควรนะคะ
นิยายวายพีเรียด ไม่อิงประวัติศาสตร์ใด ๆ ภาษาที่ใช้อาจไม่ถูกต้องทั้งหมด อาจมีการใช้ถ้อยคำหยาบคาย เพื่อให้เข้ากับบริบทของตัวละคร (ตรงส่วนนี้ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ)
เนื้อหาในนิยายมีการแบ่งแยกชนชั้นทางสังคมอย่างชัดเจน มีการใช้อำนาจ การดูถูกเหยียดหยาม การถูกกีดกันต่าง ๆ มีฉากความรุนแรง กักขัง ทำร้ายร่างกาย บังคับขู่เข็ญ ไปจนถึงฆาตกรรม มีการกล่าวถึงไสยศาสตร์ ความเชื่อ วิญญาณ ความสูญเสีย
ตัวละครในเรื่องบางตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม ไม่ควรลอกเลียนแบบ
*****
เรื่องราวความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน นำไปสู่โศกนาฏกรรมที่ยากจะลืมเลือน
เมื่อคุณชายคำหอม บุตรชายเพียงคนเดียวของพระยาคมศักดิ์ ผู้ปกครองเมืองภูคำใต้ ดันไปตกหลุมรัก พบกล้า ทาสหนุ่มในเรือนของตนเข้าอย่างจัง และเพราะความผูกพันที่ทั้งคู่มีให้กันตั้งแต่เยาว์วัย ทำให้พวกเขาต่างชอบพอกัน จนก่อตัวเป็นความรักในที่สุด แต่มันดันติดปัญหาตรงที่พวกเขาทั้งคู่ไม่เหมาะสมที่จะเคียงคู่กันเลยสักนิดนี่สิ
เมื่อคนหนึ่งเป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์ กับอีกคนเป็นแค่ทาสใช้แรงงานผู้ต่ำต้อย
เมื่อคนหนึ่งมีคู่หมั้นหมายที่เหมาะสมกันทั้งหน้าตา ฐานะและยศศักดิ์ กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีความเหมาะสมใด ๆ เลยสักนิดเดียว
เมื่อคนหนึ่งรักมากจนแสดงออกมาอย่างชัดเจน กับอีกคนที่รักมากแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้
เมื่อคนหนึ่งรักสุดหัวใจ จนไม่สนเรื่องความถูกต้องและความเหมาะสมใด ๆ กับอีกคนที่รักสุดใจ แต่ไม่สามารถมอบความรักให้อีกฝ่ายได้ เพราะเจียมตัวว่าเราต่างไม่คู่ควรกัน
*****
ความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน หากยังคงฝืนรักกันต่อไป อาจนำมาซึ่งความสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปตลอดกาล
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
.
.
.
หลังจากได้รับรู้ข้อมูลบางอย่าง เสียงฝีเท้าตึงตังปะปนไปด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกของเหล่าข้าทาสบริวารทั้งหลายแหล่ ที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาเรือนไทยแห่งนี้ดังขึ้นไม่ขาดสาย ทุกคนต่างเร่งรีบสาวเท้าไปยังจุดหมายเดียวกันโดยเร็วทันที และเพราะเหตุนั้น ส่งผลให้บรรยากาศรอบด้านในยามนี้ดูวุ่นวายไปเสียหมด
ณ ที่แห่งนี้ คือเรือนไทยยกสูงขนาดใหญ่โต ซึ่งทำมาจากไม้สักทั่วทั้งหลัง อีกทั้งบริเวณรอบตัวเรือนยังมีพื้นที่กว้างขวางเกินบรรยาย บ่งบอกได้ถึงยศศักดิ์และบารมีเจ้าของเรือนไทยแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี ผู้คนในเมืองนี้ส่วนใหญ่ไม่ได้มียศศักดิ์สูงส่งมากนัก ล้วนแล้วแต่เป็นบ่าวไพร่ ไม่ก็เป็นข้าทาสบริวารของเหล่าผู้มียศศักดิ์กันทั้งนั้น
เพราะเหตุนี้ ถึงได้มีน้อยคนนักที่สามารถสร้างเรือนไทยไม้สักหลังใหญ่โตเช่นนี้ได้ และหากจะให้กล่าวถึงบุคคลที่สามารถสร้างเรือนไทยหลังใหญ่โตเช่นนี้ได้ ก็มีอยู่เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ...‘พระยาคมศักดิ์’ ผู้ปกครองเมืองภูคำใต้แห่งนี้
.
.
บรรยากาศภายในเรือนของพระยาคมศักดิ์ ยามนี้เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องตกอกตกใจของเหล่าผู้มาเยือนใหม่ ตามมาด้วยเสียงร่ำไห้คร่ำครวญ ดังระงมปะปนไปกับเสียงก่นด่าดังไปทั่วบริเวณ อีกทั้งกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นความเศร้าโศกลอยคละคลุ้งตลบอบอวลไปทั่วทั้งเรือน
สืบเนื่องมาจากเจ้าของร่างบาง ผู้เปรียบเสมือนดอกไม้งาม ที่ทุกคนในเรือนนี้ต่างเฝ้าทะนุถนอมและดูแลมาเป็นอย่างดี ได้ด่วนจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ด้วยสภาพน่าสยดสยองและน่าสงสารเป็นที่สุด
“ไอ้สวะชาติชั่วนั่น มันเป็นผู้ใดกัน ถึงกล้ามาทำเรื่องเลวระยำกับลูกกูเช่นนี้ได้!”
เสียงตะโกนก่นด่าของชายผู้มียศศักดิ์สูงสุดในที่แห่งนี้ และยังมีศักดิ์เป็นบิดาของเจ้าของร่างบางที่นอนจมกองเลือดอย่างน่าอนาถใจดังขึ้น
ด้วยน้ำเสียงโทสะและอารมณ์แห่งความโกรธแค้นนั่น พาให้เหล่าข้าทาสบริวารต่างเกรงกลัวจนไม่มีผู้ใดกล้าขยับตัวไปไหน
“ฮึก…ฮือ ผู้ใด…ผู้ใดมันกล้าทำร้ายลูกข้าเช่นนี้ คำหอมลูกข้า…เหตุใดเจ้าถึงจากแม่ไปเร็วเช่นนี้”
ด้านของหญิงค่อนข้างมีอายุ ไม่สามารถฝืนยืนได้อีกต่อไป เธอเข่าทรุดลงกับพื้นทันทีเมื่อได้เห็นร่างไร้วิญญาณของคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี
หยาดน้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย ความกระวนกระวายใจทำให้เธอรีบขยับกาย เข้าไปคว้าร่างไร้ซึ่งลมหายใจของบุตรชายเข้ามากอดไว้แน่น โดยไม่สนใจเลยว่าตัวเธอจะต้องเปรอะเปื้อนไปด้วยของเหลวสีแดงสด ที่ติดตามตัวของลูกชายเช่นกัน
หัวอกคนเป็นแม่แทบใจสลาย ยามได้เห็นลูกชายเพียงคนเดียวของตน มาด่วนจากไปด้วยสภาพน่าอนาถใจถึงเพียงนี้
ตามเนื้อตามตัวของบุตรชาย ไม่มีร่องรอยฟกช้ำใด ๆ ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้เพื่อป้องกันตัว นั่นจึงทำให้เธอคาดการณ์ได้ว่า บาดแผลบริเวณลำคอเป็นรอยเฉือนขนาดใหญ่นั่น อาจเกิดจากมีดสั้นหรืออาวุธที่มีความคมมากพอ และบริเวณบาดแผลจุดนี้ น่าจะเป็นจุดที่ทำให้ลูกชายสุดที่รักของเธอสิ้นลมหายใจในทันที โดยไม่ทันได้ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือใด ๆ
“ฮึก…คุณชาย คุณชายของบ่าว ผู้ใดมันกล้าทำกับคุณชายถึงเพียงนี้ คุณชายของบ่าวเจ็บฤๅไม่ขอรับ”
เกิดอะไรขึ้นกับผู้เป็นนายของเขากันแน่ ใครหน้าไหนมันกล้าทำร้ายคุณชายของเขา ใครหน้าไหนมันช่างมีจิตใจต่ำทราม ถึงขนาดกล้ามาฆ่า บุตรชายเพียงคนเดียวของท่านเจ้าเมืองถึงในเรือนเพียงนี้ ใครหน้าไหนมันกล้ามาฆ่าปาดคอคุณชายของเขากัน
หรือแท้จริงแล้ว สาเหตุที่ทำให้ผู้เป็นนายของเขาด่วนจากไป เป็นเพราะฝีมือของกลุ่มโจรป่าพวกนั้นกันแน่ นั่นเป็นคำถามที่ติดอยู่ในใจของทาสคนสนิท
สืบเนื่องมาจากเมื่อคืนนี้ มีหลายเหตุการณ์เกิดขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่ที่สร้างความตกอกตกใจให้กับคนในเรือนนี้มากที่สุด เห็นทีจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตรงบริเวณเรือนไทยหลังเล็กเสียมากกว่า
เรือนไทยหลังเล็ก ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของเหล่าทาสบริวารที่คอยดูแลคุณชายคำหอม ผู้เป็นลูกชายของพระยาคมศักดิ์พักอาศัยอยู่ ได้ถูกกลุ่มโจรป่าขึ้นมาลักขโมยของ อีกทั้งยังถูกรื้อค้นและทำลายข้าวของจนเสียหายไปบางส่วน
โชคดีที่บรรดาทาสพวกนั้นเห็นเข้าเสียก่อน จึงไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต บรรดาทาสทั้งหลายแม้จะไม่มีอาวุธเหมือนอย่างโจรป่าพวกนั้น แต่พวกเขากลับไม่มีความเกรงกลัวใด ๆ อีกทั้งยังพยายามไล่ตามจับโจรป่าพวกนั้น แต่โจรป่าพวกนั้นดันหลบหนีไปเสียก่อน
และโชคดีที่กลุ่มโจรป่าพวกนั้นไม่บุกขึ้นไปยังเรือนหลักและเรือนรอง ซึ่งมีเจ้าของเรือนนอนหลับพักผ่อนกันอยู่ ไม่อย่างนั้นพวกเขาไม่อยากจะคิดเลยว่า โจรป่าพวกนั้นจะฆ่าแกงเจ้าของเรือนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องหรือไม่
หากจะให้เจาะจงว่า สาเหตุที่ทำให้คุณชายคำหอม ผู้เป็นนายของตนถูกฆ่าตายเพราะเจอกลุ่มโจรป่าพวกนั้น ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะเมื่อคืนนี้...
ฉัตร ทาสคนสนิทของคุณชายคำหอม เป็นคนเฝ้าผู้เป็นนายของตน จนเข้านอนเหมือนอย่างทุกคืน และฉัตรก็มั่นใจแล้วว่าคุณชายของตนหลับสนิทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉัตรถึงได้ออกมาจากห้องพักของผู้เป็นนาย และไม่ลืมที่จะใส่กลอนล็อกประตูด้านนอกห้องเอาไว้อย่างหนาแน่น ตามคำสั่งของพระยาคมศักดิ์
ก่อนจะกลับมาพักผ่อนที่เรือนเล็กได้ไม่ทันไร ฉัตรและทาสคนอื่น ๆ ก็ต้องมาเผชิญกับเหตุการณ์ไล่ล่าและตามจับกลุ่มโจรป่าพวกนั้นต่อ
แน่นอนว่าทั้งฉัตรและทาสคนอื่น ๆ ก็มั่นใจว่าโจรป่าพวกนั้นไม่ได้บุกขึ้นไปยังเรือนรอง เรือนที่คุณชายคำหอมพักอาศัยอยู่แน่นอน และพวกเขาก็มั่นใจด้วยว่าคุณชายคำหอมเอง ก็ไม่ได้ออกมาจากห้องในช่วงเวลาที่โจรป่าบุกมาเสียด้วย
เพราะเหตุนี้ ฉัตรถึงได้มั่นใจว่าไม่มีทางที่คุณชายของตน จะออกจากห้องพักและมาเจอกับกลุ่มโจรป่าได้ แต่เหตุใดในยามนี้คุณชายคำหอมถึงกลายเป็นร่างไร้วิญญาณ หรือคุณชายของตนจะหลบหนีออกมาจากห้องพัก โดยไม่มีผู้ใดพบเห็นเลยแม้แต่คนเดียวจริง ๆ ฉัตรได้แต่สงสัยและร่ำไห้ไม่หยุด
.
.
เสียงร่ำไห้ยังคงดังระงมไม่หยุดหย่อน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันร้ายแรงกว่าที่ทุกคนในเรือนนี้จะตั้งรับไหว พวกเขาต่างไม่รู้เรื่องเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณชายของพวกเขากันแน่ เหตุใดคุณชายของพวกเขา ถึงได้กลายเป็นร่างไร้วิญญาณอยู่บริเวณจุดนี้
เนื่องจากจุดที่พวกเขาพบร่างไร้วิญญาณของคุณชายคำหอม คือบริเวณหน้าห้องเก็บของเก่าที่ไม่ได้ใช้งานมานานแล้ว อีกทั้งตรงจุดนี้มันค่อนข้างอยู่ไกลจากตัวเรือนรอง ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของคุณชายคำหอม และไกลจากตัวเรือนเล็กที่เกิดเหตุการณ์โจรป่าบุกขึ้นมาลักขโมยของเมื่อคืนนี้มากเสียด้วย
แม้ห้องเก็บของนี่จะไม่ได้ใช้งานแล้ว แต่ยังดีที่ถัดไปไม่ไกลมากนักยังมีเรือนไม้หลังเล็ก ๆ กระจายตัวอยู่ ไว้ให้ทาสใช้แรงงานได้พักอาศัยอยู่ ทำให้บริเวณนี้ไม่ได้รกร้างและน่ากลัวมากเท่าใด ปัจจุบันห้องเก็บสภาพทรุดโทรมนี้ ได้กลายเป็นห้องสำหรับกักขัง ทำโทษบรรดาข้าทาสบริวารที่ทำผิดคำสั่งผู้เป็นนายไปเสียแล้ว
และที่น่าแปลกใจอีกอย่างหนึ่งคือ ทั้ง ๆ ที่ถัดจากจุดนี้ไปไม่ไกล ก็เป็นเรือนไม้ของเหล่าทาสใช้แรงงาน แต่เหตุใดถึงไม่มีผู้ใดได้ยินเสียงหรือมองเห็นตอนที่คุณชายคำหอม เดินมายังจุดนี้เลยแม้แต่คนเดียว นั่นเป็นเรื่องที่แปลกมากจริง ๆ
.
.
.
ผู้มาเยือนใหม่ที่ได้ยินเสียงร่ำไห้แทบขาดใจดังระงมอยู่ไม่ไกล ด้วยความสงสัยและความตื่นตระหนกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างที่เขาหลับไป นั่นจึงทำให้เขาตัดสินใจเดินตามเสียงเหล่านั้นมาอย่างไม่ลังเล แม้ว่าร่างกายของเขาในตอนนี้ จะได้รับบาดเจ็บหนักและควรนอนพักรักษาตัวอยู่ที่แต่ในห้องก็ตาม
ชายหนุ่มพาตนเองมาถึงบริเวณที่เกิดเหตุด้วยสภาพทุลักทะเลอยู่ไม่น้อย ก่อนจะเห็นภาพของบรรดาทาสคนสนิทต่างพากันร่ำไห้ระงม ส่วนทาสบางคนเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา ก็แสดงท่าทีตกใจและกระวนกระวายใจอยู่ไม่น้อย
อีกทั้งคุณหญิงจันทร์หอม ผู้เป็นภรรยาเจ้าของเรือน เป็นมารดาของคุณชายคำหอม และยังเป็นผู้ที่คอยให้การช่วยเหลือเขา ก็ไม่วายร่ำไห้ออกมาแทบขาดใจเช่นกัน
ก่อนที่สายตาของชายหนุ่มจะเหลือบไปเห็นใครบางคน นอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขนของคุณหญิงจันทร์หอม แม้ว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนนั้น จะมีเลือดสีแดงสดติดตามเนื้อตามตัว แม้ว่าเขาจะยังไม่เห็นใบหน้าของคนในอ้อมแขนนั้นชัด ๆ แต่ชายหนุ่มก็มั่นใจว่านั่นคือคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี เพราะสายตาเจ้ากรรมดันไปเห็น กำไลเชือกถักที่ข้อมือของคนในอ้อมกอดนั่น มันเป็นเส้นเดียวกันกับที่เขาเคยมอบให้ใครคนหนึ่ง
ชายหนุ่มรีบย่างกายเข้ามาโดยไม่สนเลยว่าตนเองจะเจ็บปวดตามร่างกายมากแค่ไหน ในยามนี้สิ่งที่เขาสนใจ มีเพียงคนที่นอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดของคุณหญิงที่เขาเคารพเท่านั้น
แม้จะมั่นใจว่านั่นคือคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี แต่อีกใจหนึ่ง เขาก็ยังคงหวังและภาวนาให้คนในอ้อมกอดนั่น ไม่ใช่คนเดียวกับที่เขาคิด
ราวกับถูกฟ้าผ่า หัวใจของเขาในยามนี้บีบตัวแน่น จนมันแทบจะแหลกสลายออกเป็นเสี่ยง ๆ ยิ่งได้เห็นใบหน้าเจ้าของร่างนั่นชัดเจนมากเท่าใด มันก็ยิ่งตอกย้ำความจริงมากขึ้นเท่านั้น
ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ราวกับสติขาดหายไปชั่วขณะ เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตนเองเลยว่า นั่นคือร่างไร้วิญญาณของ...ชายผู้เป็นที่รักจริง ๆ