คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ชาย-ชาย,#BL,พีเรียดไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ผู้แต่ง
ดาวดวงที่ห้า
เรื่องย่อ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วน
*****
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องราวแต่งที่เกิดจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละคร ฉาก สถานที่
และเหตุการณ์ในเรื่องล้วนสมมุติขึ้นมาทั้งหมด
ไม่ได้มีการพาดพิงถึงใคร ไม่ได้เน้นหลักความสมเหตุสมผลหรือหลักการความเป็นจริงเท่าที่ควรนะคะ
นิยายวายพีเรียด ไม่อิงประวัติศาสตร์ใด ๆ ภาษาที่ใช้อาจไม่ถูกต้องทั้งหมด อาจมีการใช้ถ้อยคำหยาบคาย เพื่อให้เข้ากับบริบทของตัวละคร (ตรงส่วนนี้ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ)
เนื้อหาในนิยายมีการแบ่งแยกชนชั้นทางสังคมอย่างชัดเจน มีการใช้อำนาจ การดูถูกเหยียดหยาม การถูกกีดกันต่าง ๆ มีฉากความรุนแรง กักขัง ทำร้ายร่างกาย บังคับขู่เข็ญ ไปจนถึงฆาตกรรม มีการกล่าวถึงไสยศาสตร์ ความเชื่อ วิญญาณ ความสูญเสีย
ตัวละครในเรื่องบางตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม ไม่ควรลอกเลียนแบบ
*****
เรื่องราวความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน นำไปสู่โศกนาฏกรรมที่ยากจะลืมเลือน
เมื่อคุณชายคำหอม บุตรชายเพียงคนเดียวของพระยาคมศักดิ์ ผู้ปกครองเมืองภูคำใต้ ดันไปตกหลุมรัก พบกล้า ทาสหนุ่มในเรือนของตนเข้าอย่างจัง และเพราะความผูกพันที่ทั้งคู่มีให้กันตั้งแต่เยาว์วัย ทำให้พวกเขาต่างชอบพอกัน จนก่อตัวเป็นความรักในที่สุด แต่มันดันติดปัญหาตรงที่พวกเขาทั้งคู่ไม่เหมาะสมที่จะเคียงคู่กันเลยสักนิดนี่สิ
เมื่อคนหนึ่งเป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์ กับอีกคนเป็นแค่ทาสใช้แรงงานผู้ต่ำต้อย
เมื่อคนหนึ่งมีคู่หมั้นหมายที่เหมาะสมกันทั้งหน้าตา ฐานะและยศศักดิ์ กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีความเหมาะสมใด ๆ เลยสักนิดเดียว
เมื่อคนหนึ่งรักมากจนแสดงออกมาอย่างชัดเจน กับอีกคนที่รักมากแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้
เมื่อคนหนึ่งรักสุดหัวใจ จนไม่สนเรื่องความถูกต้องและความเหมาะสมใด ๆ กับอีกคนที่รักสุดใจ แต่ไม่สามารถมอบความรักให้อีกฝ่ายได้ เพราะเจียมตัวว่าเราต่างไม่คู่ควรกัน
*****
ความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน หากยังคงฝืนรักกันต่อไป อาจนำมาซึ่งความสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปตลอดกาล
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
.
.
.
ราวกับทุก ๆ สิ่ง ทุก ๆ อย่างหยุดเคลื่อนไหว สายตาของชายหนุ่มมองไปยังเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย สิ่งที่เห็นตรงหน้ามันยากเกินกว่าจะให้เขายืนหยัดและทำใจยอมรับความจริงได้ ในยามนี้ความเจ็บปวดทางกายยังไม่เท่าความเจ็บปวดทางใจ ชายหนุ่มค่อย ๆ คุกเข่าลงช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ กอบกุมฝ่ามือเย็นเฉียบของชายผู้เป็นที่รักเอาไว้แน่น
“กะ…เกิดเหตุอันใดขึ้นอย่างนั้นฤๅขอรับ ไยคุณชายของข้าถึงมานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นกงนี้กัน”
น้ำเสียงสั่นเครือของชายหนุ่ม ถามขึ้นเพื่อหวังจะได้คำตอบ ว่าเกิดเหตุอะไรขึ้นกับคนรักของเขากันแน่
“นี่มึงยังโผล่หน้ามาให้กูเห็นอีกรึ…ไอ้กล้า!”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของพระยาคมศักดิ์ดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณ ดวงตาแข็งกร้าวของเขาจ้องมองไปยังทาสหนุ่มตรงหน้าอย่างอาฆาตแค้น ก่อนที่สายตาของเขาจะไปสะดุดเข้ากับแผ่นหลังของทาสหนุ่มผู้นี้ ที่บริเวณแผ่นหลังยังคงมีร่องรอยของบาดแผล จากการถูกเฆี่ยนตีจำนวนมาก อีกทั้งสภาพร่างกายดูสะบักสะบอมไม่ต่างจากคนโดนซ้อมแทบปางตายสักเท่าไร
ทาสหนุ่มตรงหน้า คือคนที่เขาสั่งทำโทษไปเมื่อคืนนี้ และเป็นบุคคลเดียวที่ทำให้เขาโกรธแค้น ถึงขั้นอยากจะฆ่าให้ตายเองกับมือเลยก็ว่าได้
“ฮึก…นายท่าน ได้โปรด…ได้โปรดบอกข้าเถิด เหตุใดคำหอมของข้าถึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ขอรับ”
แม้รู้ดีว่าในยามนี้เขาไม่ควรต่อปากต่อคำกับผู้เป็นนาย แต่เพราะความสงสัยและความเสียใจที่ต้องสูญเสียคนรักไปกะทันหัน ทำให้ทาสหนุ่มไม่ได้สนใจคำสั่ง หรือแม้กระทั่งความถูกผิดใด ๆ ทาสหนุ่มยังคงร่ำไห้พร้อมกับพยายามถามไถ่เพื่อต้องการคำตอบจากผู้เป็นนายไม่หยุดหย่อน
“สามหาว! คำหอมของมึงเช่นนั้นรึ ริอ่านพูดคำนั้นออกมาได้”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของพระยาคมศักดิ์ดังขึ้นอีกครั้ง คำพูดของทาสหนุ่มเมื่อครู่นี้ ราวกับเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์โกรธแค้นขุ่นเคืองในใจของพระยาคมศักดิ์ให้ปะทุขึ้นมา
“…” ทาสหนุ่มจ้องมองไปยังลำคอของชายผู้เป็นที่รักอย่างใจเจ็บ ก่อนจะต้องรู้สึกสะเทือนใจกับคำพูดของผู้เป็นนายอีกครั้ง
“เป็นแค่ทาสใช้แรงงานต่ำต้อย มิรู้จะที่ต่ำที่สูง มิรู้ถูกผิดใด ๆ เพราะมึงมักใหญ่ใฝ่สูง ลูกกูถึงได้จากกูไปเช่นนี้ไงวะ!”
ต่อให้สาเหตุที่ทำให้บุตรชายต้องจากไป แท้จริงอาจไม่ได้เกี่ยวข้องกับทาสหนุ่มตรงหน้าเลยสักนิด แต่เพราะความโกรธแค้นที่พระยาคมศักดิ์มีต่อทาสหนุ่มผู้นี้มันมากมายเกินกว่าจะให้อภัยได้ เขาถึงได้โยนความผิดทั้งหมดที่เกิดจากผู้ใดก็ไม่รู้ ให้กับทาสหนุ่มผู้นี้แทน
“ท่านพี่! เหตุใดถึงต้องพูดจาร้ายแรงเช่นนี้ หากลูกของเราได้ยินเข้า ท่านมิคิดบ้างฤๅ ว่าคำหอมจะเสียใจมากเพียงใด”
คุณหญิงจันทร์หอม ผู้เป็นภรรยาของพระยาคมศักดิ์ที่ทนเห็นสามีตนเองด่าทอทาสหนุ่ม ผู้เป็นที่รักของลูกชายตนเองไม่ได้ เธอจึงพยายามห้ามปรามสามีไม่ให้พูดจากระทบกระเทือนจิตใจทาสหนุ่มผู้นี้ไปมากกว่านี้ เพราะเธอรู้ดีว่าอีกฝ่ายเองก็เสียใจอยู่ไม่น้อย และเธอก็ไม่อยากให้ลูกชายที่จากไปแล้วต้องเสียใจเพราะพ่อผู้เป็นพ่อยังคงไม่โกรธแค้นคนรักของตนเช่นกัน
“…”
เพราะคำกล่าวของภรรยา ทำให้พระยาคมศักดิ์ได้แต่ยืนนิ่งเงียบไม่โต้ตอบใด ๆ แม้ในใจของเขาจะโกรธแค้นและอยากจะเข้าไปลากตัว ทาสหนุ่มตรงหน้ามาลงโทษให้สาสมกว่านี้ก็ตาม เขาก็ไม่อาจทำได้ เพราะคุณหญิงจันทร์หอม ผู้เป็นภรรยาสุดที่รักคอยปกป้องทาสหนุ่มรายนี้มาแต่ไหนแต่ไร
เมื่อเห็นว่าคุณหญิงจันทร์หอมกำลังเอื้อมมือมาหาตน ทาสหนุ่มจึงรีบคลานเข่าเข้าไปหาคุณหญิงจันทร์หอม ผู้เปรียบเสมือนมารดาคนที่สองของเขาทันที
“ฮึก…คุณหญิง คุณหญิงขอรับ”
“กล้าลูก…น้องมิอยู่แล้ว ฮึก...คำหอมมิอยู่กับพวกเราอีกต่อไปแล้วหนา”
ฝ่ามือที่เริ่มเหี่ยวย่นไปตามอายุของคุณหญิงจันทร์หอม แตะวางไปที่ศีรษะของทาสหนุ่มอย่างเบามือ ก่อนจะค่อย ๆ ลูบไล้เป็นการปลอบใจ แม้คุณหญิงจันทร์หอมจะเสียใจมากแค่ไหนที่ต้องสูญเสียลูกชายไป แต่ในยามนี้เธอเองไม่ลืมที่จะปลอบใจทาสหนุ่มที่เธอเองก็เอ็นดู ไม่ต่างจากลูกชายที่แท้จริงของเธอเช่นกัน
“คุณหญิง ฮึก…มิจริง มิจริงใช่ฤๅไม่ ผู้ใดมันทำร้ายคุณชายของข้า ผู้ใดกันขอรับ”
หยาดน้ำตาลูกผู้ชาย ที่ต่อให้เจอเรื่องราวเลวร้ายก็แทบไม่เคยไหลริน หากแต่ยามนี้มันยากเกินกว่าจะฝืนทนได้ไหว เสียงสะอื้นร่ำไห้แทบขาดใจ และหยาดน้ำตาไหลรินเป็นสาย ชวนให้บรรยากาศรอบข้างแลดูโศกเศร้าเข้าไปใหญ่
“มึงไง! เพราะมึง…เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะมึง หากมึงหัดเจียมเนื้อเจียมตัว มิปล่อยตัวปล่อยใจจนเลยเถิดไปมีอะไรกับลูกกู ป่านนี้ลูกชายกู…คำหอมของกู คงไม่ตายอย่างน่าอนาถเช่นนี้!”
เพราะความแค้นส่วนตัว ทำให้พระยาคมศักดิ์ไม่สนใจสิ่งใด เขาชี้หน้าต่อว่าทาสหนุ่มอย่างรุนแรง ต่อให้ภรรยาสุดที่รักของเขาจะปกป้องและปลอบใจทาสหนุ่มมากแค่ไหน แต่คนอย่างพระยาคมศักดิ์ ผู้ที่เป็นถึงเจ้าเมืองภูคำใต้ ไม่มีทางให้อภัยทาสหนุ่มผู้นี้แน่นอน
“…”
“หากคำหอมมิหนีออกจากห้อง เพื่อไปช่วยมึงเมื่อคืนนี้ ลูกกูคงมิตาย เพราะมึง…ไอ้กล้า เพราะมึงคนเดียว ลูกกูต้องตายเพราะมึงคนเดียว!”
“นะ…นายท่าน ข้าขอโทษขอรับ ข้ารู้ว่าที่ข้าทำมันผิด หากแต่เราทั้งคู่รักกันจริง ๆ นะขอรับ”
ในยามนี้แม้เขาจะเจ็บปวดมากเพียงใด แต่ทาสหนุ่มก็รีบคลานเข่าไปยังเบื้องหน้าของพระยาคมศักดิ์ทันที เขาร่ำไห้ก้มหน้าลงไปกับพื้นพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษ เพราะรู้สึกผิดต่อผู้เป็นเจ้านายโดยเร็ว
เรื่องที่คุณชายคำหอมด่วนจากไป แม้จะไม่ใช่ความผิดของเขาเลยก็ตาม แต่ทาสหนุ่มผู้นี้ก็ยอมเป็นฝ่ายเอ่ยคำว่าขอโทษ ทาสหนุ่มรู้ดีว่าในเวลานี้พระยาคมศักดิ์ ผู้เป็นนายของเขากำลังรู้สึกเช่นไร ฉะนั้นหากอีกฝ่ายจะโกรธแค้นเขาถึงเพียงนี้ ย่อมไม่ใช่เรื่องผิด และเขาเองก็ไม่ได้โกรธแค้นผู้เป็นนายเช่นกัน
“รัก…รักเช่นนั้นรึ ริอ่านพูดออกมาได้ มึงมันรักแค่ตัวมึงเอง ส่วนลูกกูก็ดันดื้อรั้นมิยอมเชื่อคำกู กลับไปหลงเชื่อคารมน้ำเน่าของมึง”
“…”
“หากมึงรักลูกกูจริง มึงควรปล่อยให้ลูกกูได้ตบแต่งกับคนที่เหมาะสม แต่นี่มึงกลับแย่งชิงคำหอมไปจากอีกฝ่าย มึงกล้ามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับลูกกู มึงมันก็แค่คนเห็นแก่ได้ นี่นะเหรอคำว่ารักของมึง”
“ข้า…ข้าผิดไปแล้ว นายท่านขอรับ ข้ามิได้อยากให้เรื่องมันเป็นเช่นนี้จริง ๆ นะขอรับ” ทาสหนุ่มยังคงก้มหน้าก้มตา ขอโทษรู้สึกผิดต่อผู้เป็นนายไม่หยุดหย่อน
“ลูกกูต้องจากไปด้วยสภาพน่าอนาถเช่นนี้อีก ไอ้กล้า…มึงจำคำกูไว้ ต่อให้มึงก้มกราบตีนกูเป็นร้อยครั้งพันครั้ง กูก็มิมีทางให้อภัยมึง จนกว่ามึงหรือกูจะตายจากกันไปเท่านั้น จงจำเอาไว้ให้ดี!” พระยาคมศักดิ์ยังต่อว่าทาสหนุ่มไม่หยุดหย่อน
แม้ว่าบุตรชายของตน จะมีใจและรักกับทาสหนุ่มผู้นี้ ถึงขั้นข้ามหน้าข้ามตาไม่สนใจถูกผิด ไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับทาสหนุ่มผู้นี้ ทั้ง ๆ ที่เขาต้องการให้บุตรชาย ได้หมั้นหมายกับคนที่เหมาะสมกว่านี้ และเกือบจะได้ตบแต่งกัน ในอีกไม่กี่วันแล้วแท้ ๆ
แต่บุตรชายของเขากับทาสหนุ่มผู้นี้ ไม่สนใจถูกผิดใด ๆ ฉะนั้นแล้วต่อให้บุตรชายของตนจากไปแล้วก็ตาม หากแต่พระยาคมศักดิ์ก็ไม่มีทางให้อภัยทาสหนุ่มผู้นี้เด็ดขาด จนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายจากกันไป หากไม่ใช่เขาที่ตายจากก็ต้องเป็นทาสหนุ่มเท่านั้น ความโกรธแค้นของเขาถึงจะดับสูญไป
“ท่านพี่! ข้าว่าท่านควรไปสงบสติอารมณ์เสียก่อน ท่านมิควรพูดเช่นนี้ในขณะที่คำหอมยังนอนอยู่กงนี้”
เพราะคำพูดบั่นทอนจิตใจของผู้เป็นสามี ทำให้คุณหญิงจันทร์หอมไม่อาจทนมองภาพนั้นได้อีกต่อไป เธอรีบเข้าไปห้ามผู้เป็นสามีทันที
“กระทั่งลูกตาย เจ้าก็ยังสนใจแต่ความรู้สึกมัน เจ้ายังคงปกป้องมันเช่นนี้ ข้าผิดหวังในตัวเจ้าจริง ๆ จันทร์หอม”
ยิ่งได้เห็นภรรยาสุดที่รัก พยายามปกป้องทาสหนุ่มตรงหน้ามากแค่ไหน ยิ่งทำให้พระยาคมศักดิ์อารมณ์เสียเข้าไปใหญ่
“แล้วท่านจะให้ข้าทำเช่นไร ถึงไอ้กล้ามันจะเป็นแค่ทาส แต่มันก็เป็นคนรักของลูกเรา ยามนี้คำหอมจากไป ท่านมิคิดบ้างฤๅ ว่าไอ้กล้าจะเสียใจเพียงใด ไยท่านถึงได้ใจร้ายต่อไอ้กล้าและลูกของเราอยู่ร่ำไป”
คุณหญิงจันทร์หอมไม่อยากให้ผู้เป็นสามีมาต่อว่าทาสหนุ่มโดยไม่มีเหตุผลเช่นนี้ อย่างน้อย ๆ หากสิ่งที่เธอพูดมันอาจจะกระทบกระทั่งจิตใจสามีไปบ้าง แต่มันก็ยังดีกว่าจะอยู่เฉยให้ผู้เป็นสามีเอาแต่ต่อว่าทาสหนุ่มอยู่ฝ่ายเดียว
“คนรักที่ได้มาจากการลักขโมยของผู้อื่น เจ้าจะให้ข้ายินดีกับมันเช่นนั้นรึ อีกเพียงแค่สองวัน คำหอมกับลูกชายไอ้เทพก็จะได้ตบแต่งกันแล้วแท้ ๆ”
พระยาคมศักดิ์โต้ตอบภรรยาของตนทันที แม้ในใจเขาไม่ได้อยากจะมายืนเถียงภรรยาสุดที่รักอยู่เช่นนี้ แต่การที่ภรรยาสุดที่รักของเขาพูดจากระทบกระทั่งจิตใจเขา เพื่อช่วยทาสหนุ่ม มันก็ยิ่งทำให้พระยาคมศักดิ์รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจภรรยาสุดที่รัก และรู้สึกโกรธแค้นทาสหนุ่มเข้าไปใหญ่
“แต่ลูกชายเรากลับถูกทาสในเรือน ริอ่านใฝ่สูงแอบมาเด็ดดอกฟ้าแย่งคู่หมั้นผู้อื่นมาเป็นของตน แถมยังมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันอีก เจ้าจะให้ข้ายินดีกับมันรึ”
“หากท่านมิบังคับลูก จุดจบมันก็คงมิลงเอยเช่นนี้เช่นกัน ความผิดนี้หากจะโทษผู้ใด ท่านก็ควรจะโทษตัวท่านเองเช่นกัน” คุณหญิงจันทร์หอมพูดออกมาจากความรู้สึกในใจ และความเป็นจริงที่เธอรับรู้มาตลอด
“นี่เจ้า! กล้าเถียงข้าเพราะปกป้องมันเชียวรึ ความรู้สึกผัว เจ้าก็มิคิดจะสนใจกันแล้วสินะ”
“ข้ามิเคยมิสนใจความรู้สึกของท่าน ถึงอย่างไรท่านก็ยังเป็นผัวของข้า ท่านยังเป็นคนที่ข้ารักตลอดมา”
“ถ้าเช่นนั้น ไยเจ้าถึงเอาแต่ปกป้องมัน แทนที่จะเชื่อฟังคำข้า!”
“เพราะสิ่งที่ท่านพูดในยามนี้ มันร้ายแรงเกินกว่าจะให้ข้าทนอยู่เฉยได้ ถึงอย่างไรไอ้กล้ามันก็เป็นคนรักของลูกเรา มีชีวิต มีจิตใจเช่นเดียวกัน”
ต่อให้เธอจะรักผู้เป็นสามีมากเพียงใด แต่คุณหญิงจันทร์หอมมักไม่ชอบที่ผู้เป็นสามี เอาแต่จงเกลียดจงชัง และคอยกีดกันความรักของทาสหนุ่มที่เธอเอ็นดูและคอยเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ๆ เพราะเหตุนี้เธอถึงต้องคอยห้ามปราม คอยปกป้องทาสหนุ่มจากการถูกสามีด่าทอและจ้องทำร้ายมาตลอด
“…”
“และเพราะข้าทนอยู่เฉยมาเนิ่นนาน ลูกของเราถึงได้มิมีความสุขก่อนจะจากไปเช่นนี้”
การที่คำหอมรักกับทาสหนุ่มในเรือน เรื่องนี้ผู้เป็นแม่อย่างคุณหญิงจันทร์หอม ไม่ได้กีดกันความรักของทั้งคู่ หากแต่ผู้เป็นสามีสุดที่รักกลับไม่เห็นด้วยในความรักของลูกชาย พระยาคมศักดิ์เอาแต่กีดกันความรักของทั้งคู่ และคุณหญิงจันทร์หอมเองก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย เพราะเหตุนี้เธอถึงได้รู้สึกผิดต่อลูกชายที่จากไป และรู้สึกผิดต่อทาสหนุ่มที่เธอเองก็เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ๆ เช่นกัน
“หึ…ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็จงปกป้องมันเอาไว้ให้ดี หากยามใดที่ข้าทนมิไหวอยากจะกำจัดมันไปให้พ้นทาง”
“…”
“และต่อให้เจ้าที่เป็นเมียรักของข้า จะปกป้องมันมากเพียงใด ข้าก็จะมิสนใจอีกต่อไป!”
ว่าจบ สายตาของพระยาคมศักดิ์ก็จ้องมองไปยังทาสหนุ่มที่กำลังเงยหน้าจ้องมองมายังตนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ก่อนที่ตนจะจ้องมองกลับด้วยสายตาอาฆาตแค้น และทาสหนุ่มเองก็ไม่กล้าสู้สายตาของตน ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาลงกับพื้นอีกครั้ง
เมื่อไม่มีอะไรจะพูดอีกต่อไป พระยาคมศักดิ์จึงเดินออกไปอย่างฉุนเฉียว โดยไม่สนใจภรรยาสุดที่รัก หรือแม้กระทั่งสายตาของทาสทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นเลยสักนิด
.
.
“เฮ้อ…กล้าลูก เจ้าอย่าได้ใส่ใจคำพูดพวกนี้เลย”
เมื่อเห็นว่าทาสหนุ่มยังคงก้มหน้าก้มตาอยู่กับพื้น คุณหญิงจันทร์หอมจึงเป็นฝ่ายเข้าไปพยุงให้ทาสหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะปลอบใจอีกฝ่าย
“ฮึก…คุณหญิง เรื่องนี้ข้าเองก็มีส่วนผิดจริง ๆ ขอรับ”
“เจ้ามิผิดหรอกหนา ที่ผิดคือผู้ที่ฆ่าลูกชายข้าเสียมากกว่า หากแต่เจ้ามิใช่คนผู้นั้น ฉะนั้นอย่าได้โทษตัวเองไป คำหอมเองก็คงมิอยากให้เจ้าคิดเช่นนั้นหรอกหนา”
ฝ่ามือเหี่ยวย่นยังคงลูบไล้ไปที่ศีรษะของทาสหนุ่มอย่างเบามือ ก่อนจะลูบไล้ไปที่ศีรษะของลูกชายสุดที่รัก ที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงเช่นกัน
เธอรู้ดีว่าพวกเขาทั้งสองรักกันมากแค่ไหน การที่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจากไปเช่นนี้ ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ความผิดของคนใดคนหนึ่งเลยสักนิด แน่นอนว่าฝ่ายที่มีชีวิตอยู่ย่อมเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย เพราะแบบนี้เธอถึงได้เป็นห่วงความรู้สึกของทาสหนุ่ม กลัวว่าทาสหนุ่มจะคิดมาก คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ สาเหตุมันเกิดมาจากตนเพียงผู้เดียว
และคุณหญิงจันทร์หอมเองก็รู้ดีว่า หากบุตรชายสุดที่รักของเธอได้เห็นเหตุการณ์ ที่ผู้เป็นบิดามีปากเสียงกับคนรักของตนเมื่อครู่เข้า คำหอมก็คงไม่อยากให้คนรักของตนต้องคิดมากและรู้สึกผิดอยู่เช่นนี้เช่นกัน
“ข้า…ฮึก ข้าจะมิยอมให้เรื่องนี้เงียบหายไป ข้าจะตามหาไอ้ชั่วนั่นให้เจอ ข้าจะลากมันมาลงโทษให้สาสม”
“กล้าเอ๊ย! แม้คำหอมจะจากไป แต่เจ้ายังคงอยู่ ข้ามิอยากให้เจ้าทำเรื่องเกินตัว เจ้าเองก็มีคนจ้องจะกำจัดอยู่ร่ำไป ทางที่ดีข้าว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทางการจะดีและปลอดภัยกับตัวเจ้าหนา”
แม้จะอยากรู้ว่าใครคือผู้อยู่เบื้องหลัง ที่ทำให้บุตรชายสุดที่รักจากไปอย่างน่าสงสัย แต่คุณหญิงจันทร์หอมกลับรู้สึกในใจลึก ๆ ว่าเรื่องนี้มันแปลกมาก เธอรู้สึกไม่ชอบมาพากล และเธอเองก็กลัวว่าทาสหนุ่มจะเป็นอันตราย เธอไม่อยากให้จุดจบของทาสหนุ่มลงเอยเช่นเดียวกับบุตรชายสุดที่รัก เพราะเหตุนี้ทำให้คุณหญิงจันทร์หอม พยายามพูดเตือนสติทาสหนุ่ม
“ข้าทราบดีว่าคุณหญิงเป็นห่วงข้า แต่ข้ามิอาจทนเฉยได้หรอกขอรับ คุณชายคำหอมของข้า มิควรต้องมีจุดจบเช่นนี้”
“...”
“ข้าสัญญา…ข้าจะตามหาตัวไอ้ชั่วนั่นให้เจอ แม้ตัวข้าจะต้องตายจาก ข้าจะลากมันมาลงนรกให้จงได้”
ทาสหนุ่มจับมือของคนรักเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เขาให้สัญญาต่อหน้าคุณหญิงที่เคารพ และให้สัญญาต่อร่างไร้วิญญาณของชายผู้เป็นที่รัก เขาจะตามสืบหาความจริงทั้งหมด คุณชายคำหอมของเขาจะต้องได้รับความยุติธรรม เขาจะตามล่าหาคนที่พรากชีวิตของคำหอมไปให้เจอให้ได้