คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ชาย-ชาย,#BL,พีเรียดไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ผู้แต่ง
ดาวดวงที่ห้า
เรื่องย่อ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วน
*****
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องราวแต่งที่เกิดจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละคร ฉาก สถานที่
และเหตุการณ์ในเรื่องล้วนสมมุติขึ้นมาทั้งหมด
ไม่ได้มีการพาดพิงถึงใคร ไม่ได้เน้นหลักความสมเหตุสมผลหรือหลักการความเป็นจริงเท่าที่ควรนะคะ
นิยายวายพีเรียด ไม่อิงประวัติศาสตร์ใด ๆ ภาษาที่ใช้อาจไม่ถูกต้องทั้งหมด อาจมีการใช้ถ้อยคำหยาบคาย เพื่อให้เข้ากับบริบทของตัวละคร (ตรงส่วนนี้ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ)
เนื้อหาในนิยายมีการแบ่งแยกชนชั้นทางสังคมอย่างชัดเจน มีการใช้อำนาจ การดูถูกเหยียดหยาม การถูกกีดกันต่าง ๆ มีฉากความรุนแรง กักขัง ทำร้ายร่างกาย บังคับขู่เข็ญ ไปจนถึงฆาตกรรม มีการกล่าวถึงไสยศาสตร์ ความเชื่อ วิญญาณ ความสูญเสีย
ตัวละครในเรื่องบางตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม ไม่ควรลอกเลียนแบบ
*****
เรื่องราวความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน นำไปสู่โศกนาฏกรรมที่ยากจะลืมเลือน
เมื่อคุณชายคำหอม บุตรชายเพียงคนเดียวของพระยาคมศักดิ์ ผู้ปกครองเมืองภูคำใต้ ดันไปตกหลุมรัก พบกล้า ทาสหนุ่มในเรือนของตนเข้าอย่างจัง และเพราะความผูกพันที่ทั้งคู่มีให้กันตั้งแต่เยาว์วัย ทำให้พวกเขาต่างชอบพอกัน จนก่อตัวเป็นความรักในที่สุด แต่มันดันติดปัญหาตรงที่พวกเขาทั้งคู่ไม่เหมาะสมที่จะเคียงคู่กันเลยสักนิดนี่สิ
เมื่อคนหนึ่งเป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์ กับอีกคนเป็นแค่ทาสใช้แรงงานผู้ต่ำต้อย
เมื่อคนหนึ่งมีคู่หมั้นหมายที่เหมาะสมกันทั้งหน้าตา ฐานะและยศศักดิ์ กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีความเหมาะสมใด ๆ เลยสักนิดเดียว
เมื่อคนหนึ่งรักมากจนแสดงออกมาอย่างชัดเจน กับอีกคนที่รักมากแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้
เมื่อคนหนึ่งรักสุดหัวใจ จนไม่สนเรื่องความถูกต้องและความเหมาะสมใด ๆ กับอีกคนที่รักสุดใจ แต่ไม่สามารถมอบความรักให้อีกฝ่ายได้ เพราะเจียมตัวว่าเราต่างไม่คู่ควรกัน
*****
ความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน หากยังคงฝืนรักกันต่อไป อาจนำมาซึ่งความสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปตลอดกาล
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
.
.
.
เสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว สลับกับเสียงไก่ขันดังขึ้นเป็นจังหวะบางครั้งคราว แสงแดดที่ส่องผ่านต้นพิกุล เกิดเป็นแสงและเงาสลัวซับซ้อนไปมา ส่วนหนึ่งกระทบลงบนพื้นดินโดยตรง อีกส่วนหนึ่งกระทบเข้ากับผิวกายสีน้ำผึ้งของทาสหนุ่มผู้นอนหลับใหล ก่อนที่ในอีกไม่กี่นาทีต่อมาความร้อนจากแสงแดดที่กระทบใบหน้าและผิวกายนั้นจะเป็นตัวปลุกชั้นดี
ทาสหนุ่มค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาช้า ๆ สายตาของเขาพร่ามัวไปชั่วขณะ ก่อนจะค่อย ๆ ปรับโฟกัสให้คงที่ จากที่นอนราบอยู่บนพื้นดินมาตลอดทั้งคืน พลันต้องดีดตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างเร็วไว ความสะลึมสะลือพลันหายไปทันที เมื่อสายตาของเขาจับจ้องไปรอบด้าน บรรยากาศรอบด้านบ่งบอกให้ทาสหนุ่มที่เพิ่งตื่นจากฝันร้าย ได้รับรู้ว่าในยามนี้ได้เข้าสู่ช่วงสายของวันใหม่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ข้างกายยังคงมีถาดสำรับอาหารว่างเปล่าวางอยู่ ผมเผ้ารุงรังไม่เป็นทรง เนื้อตัวเริ่มมอมแมมอย่างเห็นได้ชัด แผ่นหลังเปียกโชกเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ลมหายใจและหัวใจเต้นถี่รัว หยาดน้ำตาที่แห้งเหือดตามหางตา ฝ่ามือข้างขวายังคงกำมาลัยดอกไม้แห้งเหี่ยวเอาไว้แน่น เป็นตัวกระตุ้นว่าบัดนี้ทาสหนุ่มได้กลับมาเผชิญกับโลกแห่งความจริงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
.
.
นับเป็นความฝันที่ยาวนานกว่าค่ำคืนไหน ๆ หลังจากที่คุณหญิงจันทร์หอมและฉัตร อดีตทาสรับใช้ของคุณชายคำหอมได้กลับไป ความมืดมิดเริ่มเข้าปกคลุมทั่วบริเวณ ก่อนที่แสงจันทร์จะสาดส่องลงมา ให้ความสว่างในยามค่ำคืน เสียงจิ้งหรีด ดังแซ่ซ้องไปชั่วขณะ ก่อนที่บรรยากาศโดยรอบเริ่มเงียบสงบลง ความเหงาโดดเดี่ยวเข้ามากัดกินจิตใจของพบกล้าอีกครั้ง สายตาที่ว่างเปล่าทอดมองไปยังต้นพิกุลเด่นตระหง่านไม่วางตา ความคิดถึงคะนึงหาจะเข้ามากอบกุมจิตใจอีกครั้ง
แววตาเศร้าหมองของพบกล้าจับจ้องไปยังถาดสำรับอาหารชั้นดีที่คุณหญิงจันทร์หอมสั่งให้ฉัตรจัดเตรียมไว้ให้ ก่อนที่หยาดน้ำตาและภาพความทรงจำจะค่อย ๆ ไหลย้อนมา แน่นอนว่าการได้กินอาหารดี ๆ สำหรับทาสหนุ่มใช้แรงงานนั้น เป็นเรื่องยากที่จะเกิดขึ้น และแทบไม่มีทางเกิดขึ้นกับชีวิตของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ
อาหารส่วนมากที่ตกถึงท้องของทาสใช้แรงงาน ส่วนใหญ่มักเป็นข้าวสวยกับน้ำพริก หากวันไหนผู้เป็นนายใจดีหน่อย ก็จะอนุญาตให้พวกเขาสามารถกินข้าวสวยกับเนื้อสัตว์ได้ เพียงแค่นั้นสำหรับชีวิตของทาสใช้แรงงานนับว่าเป็นโชคดีที่เกิดขึ้นในชีวิตแล้ว
พวกเขาไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตของตนจะโชคดีกว่านี้มาก่อน จนกระทั่งเมื่อประมาณหนึ่งเดือนก่อนที่คุณชายคำหอมจะจากไป คุณชายคำหอมมักสั่งให้ทาสคนครัวทำอาหารดี ๆ ให้กับทาสใช้แรงงานได้กินอิ่มกันทุกคน แม้คุณชายคำหอมจะถูกพระยาคมศักดิ์ผู้เป็นบิดา ดุด่าเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยมีวันไหนเลย ที่ทาสใช้แรงงานต้องกลับไปกินข้าวสวยกับน้ำพริกอีก ความโชคดีที่ทาสใช้แรงงานได้รับ มาจากความเมตตาและต้องการของคุณชายคำหอม
แต่เมื่อคุณชายคำหอมได้จากไป ทาสใช้แรงงานต้องกลับมากินข้าวสวยกับน้ำพริกอีกตามเคย แต่ก็ยังดีที่คุณหญิงจันทร์หอมเล็งเห็นถึงความสำคัญของเรื่องนี้ เธอจึงสานต่อความต้องการของบุตรชาย เรื่องที่ต้องการให้ทาสใช้แรงได้มีอาหารดี ๆ ตกถึงท้อง เพราะเหตุนี้ทาสใช้แรงงานในเรือนทุกคนถึงได้รักและซื่อสัตย์ต่อคุณชายคำหอม เมื่อคุณชายคำหอมจากไปพวกเขาเองก็เสียใจอยู่ไม่น้อย แม้จะทำใจกับการจากไปของคุณชายคำหอมได้แล้วก็ตาม แต่ความทรงจำที่มีต่อคุณชายคำหอมยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง
และเพราะเหตุนี้เมื่อได้จ้องมองถาดสำรับอาหารตรงหน้า พบกล้าถึงได้ร่ำไห้ออกมาโดยไม่ต้องอธิบายเป็นคำพูดใด ๆ เขากำลังคิดถึงคุณชายคำหอมอีกแล้ว
“มันคงจะดีนะขอรับ หากท่านและข้าได้มานั่งทานอาหารด้วยกัน” น้ำเสียงซึม ๆ เอ่ยออกมาจากความรู้สึกในใจของพบกล้า
“คุณหญิงจันทร์หอมบอกให้ข้าทานนี่ให้หมดเสียด้วยสิขอรับ หากแต่ในยามนี้ข้ามิอยากอาหารเลยสักนิด ข้าคิดถึงท่านเหลือเกินขอรับ” น้ำเสียงซึม ๆ ยังคงเอ่ยต่อไปเรื่อย ๆ
“ข้ารู้ว่าท่านต้องเป็นห่วงข้า หากท่านมาเห็นเข้าคงจะดุด่าข้าอีกเป็นแน่สินะขอรับ ข้าคิดถึงน้ำเสียงของท่านจังขอรับ คิดถึงเหลือเกิน”
แม้ริมฝีปากจะเอ่ยคำพูดออกมา หากแต่แววตาเศร้าหมองยังคงจับจ้องไปยังต้นพิกุลไม่วางตา ก่อนที่จะมีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในโสตประสาทของเขา
“และข้าเองก็มิได้อยากขัดต่อความต้องการของคุณหญิงจันทร์หอมนักหรอกขอรับ จะเป็นเช่นไรไหมขอรับ หากข้าจะนำอาหารนี่ไปทานด้วยกันกับท่าน”
ว่าจบพบกล้าก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกถาดสำรับอาหารที่วางอยู่ขึ้นมา ก่อนจะย่างกรายออกจากห้องพักของคุณชายคำหอม ห้องพักที่คุณหญิงจันทร์หอมอนุญาตให้พบกล้าเข้ามาดูแลทำความสะอาด
เดิมทีห้องพักของคุณชายคำหอม พบกล้าแทบจะไม่มีสิทธิ์เข้ามาเหยียบเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะความเห็นอกเห็นใจและความสงสาร คุณหญิงจันทร์หอมถึงได้มอบหมายให้พบกล้าและฉัตร ช่วยกันดูแลทำความสะอาดห้องพักของคุณชายคำหอม
แน่นอนว่าพบกล้าเองก็ไม่ได้เข้ามาที่ห้องพักของคุณชายคำหอมบ่อยครั้ง จะเข้ามาก็ต่อเมื่อเขาเห็นว่าถึงเวลาที่ต้องดูแลรักษาความสะอาด หรือเวลาที่ต้องการหาหลักฐานในการสืบหาความจริง แม้กระทั่งเวลาที่เขารู้สึกโดดเดี่ยว คิดถึง จนต้องพาตัวเองมาอยู่ในที่ที่คุณชายคำหอมเคยอยู่ แน่นอนว่าคุณหญิงคำหอม และฉัตรมักจะเห็นทาสหนุ่มนั่งน่าเศร้า หรือไม่ก็นั่งร่ำไห้อยู่บนพื้นห้องเสมอ
แม้ช่วงแรก ๆ พระยาคมศักดิ์จะไม่พอใจกับการกระทำของพบกล้า แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องทำเป็นไม่สนใจ เพราะภรรยาสุดที่รักเป็นฝ่ายมาขอร้องเขาเอง
พบกล้าค่อย ๆ ย่างกรายมาถึงต้นพิกุล จุดหมายปลายทางที่อยู่ไม่ไกลจากห้องพักของคุณชายคำหอมมากนัก แม้จะมีเพียงแสงจันทร์สาดส่องให้ความสว่างอยู่เพียงน้อยนิด หากแต่ทาสหนุ่มกลับไม่มีความเกรงกลัวใด ๆ เขาเลือกที่จะวางถาดอาหารลงบนพื้นใต้ต้นพิกุล ต้นไม้ที่มีความทรงจำดี ๆ ที่เกิดขึ้นกับเขาและคุณชายคำหอม ก่อนจะนั่งลงบนพื้น พร้อมกับเปิดสำรับอาหารช้า ๆ
“ดูสิขอรับ อาหารพวกนี้เป็นของชอบของตัวเจ้าทั้งนั้นเลยหนาขอรับ”
เมื่อได้เห็นอาหารในถาดสำรับอาหารที่คุณหญิงจันทร์หอมมอบให้ ส่วนใหญ่เป็นของที่คุณชายคำหอมชอบ และมีบางส่วนที่คุณชายคำหอมชอบชวนให้เขากินด้วยบ่อยครั้ง นั่นยิ่งทำให้ทาสหนุ่มอดคิดถึงคนรักของตนไม่ได้ และเพราะเหตุนี้เขาถึงได้ตั้งใจเอ่ยชวนคนรักให้มาทานอาหารพวกนี้ด้วยกัน เหมือนอย่างที่คุณชายคำหอมเคยเอ่ยปากชวนเขาอยู่เสมอ
“หากท่านหิว มาทานกับข้าได้นะขอรับ ส่วนนี้ข้าแบ่งเอาไว้ให้ท่าน ส่วนที่เหลือข้าสัญญาจะทานให้หมดเองขอรับ ท่านจะได้มิต้องเป็นห่วงข้า”
อาหารภายในถาดสำรับอาหาร ถูกแบ่งออกเป็นจำนวนสองส่วนเท่า ๆ กัน โดยฝีมือของพบกล้า ส่วนหนึ่งเป็นของตัวเขาเอง และอีกส่วนเป็นของคนรักที่จากไป หากแต่มีอาหารอยู่อย่างหนึ่งที่ทาสหนุ่มเลือกตักให้ตัวเองน้อยกว่าของคนรัก นั่นก็คือ แกงมัสมั่นไก่ ของโปรดของคุณชายคำหอม
.
.
ใช้เวลาไม่นานในที่สุดอาหารชั้นดีตกลงสู่ท้องของทาสหนุ่มจนหมด เหลือเพียงส่วนของคนรักที่จากไปที่ยังไม่มีท่าทีจะลดลงไปเลย ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่อาหารส่วนนั้นจะไม่ลดลง กลับกันหากอาหารส่วนนั้นลดลงทั้ง ๆ ที่ตัวของพบกล้าเองไม่ได้แตะต้อง ก็น่าจะสร้างความแปลกใจอยู่ไม่น้อย
แสงจันทร์เคลื่อนตัวส่องสว่างมาทางต้นพิกุลมากขึ้น ก่อนที่พบกล้าจะค่อย ๆ เงยหน้าแหงนมองท้องฟ้า เห็นจันทร์เต็มดวงลอยเด่นสง่าเดียวดายอยู่บนท้องฟ้ายามมืดมิด เหมือนกับเขาที่เหงาโดดเดี่ยวท่ามกลางความมืดมิดเช่นกัน
“จันทร์เต็มดวงทีไร ข้าคิดถึงแต่ใบหน้าของตัวเจ้าทุกทีเลยขอรับ ป่านนี้ตัวเจ้าคำหอมของข้าเป็นเช่นไรบ้าง สบายดีใช่ฤๅไม่ เหตุใดถึงมิมาให้ข้าพบเห็นเลยล่ะขอรับ”
คืนจันทร์เต็มดวงเป็นช่วงเวลาที่พบกล้าและคุณชายคำหอมมีความสุขที่สุดในโลก เป็นวันที่พวกเขามั่นคงต่อความรู้สึกของกันและกัน และยังเป็นวันที่มีแต่ความเจ็บปวดที่สุดในโลกเช่นกัน มันเป็นวันที่พวกเขาตกลงมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน ก่อนที่จะถูกพระยาคมศักดิ์จับได้ และลงโทษอย่างแสนสาหัส และยังเป็นวันสุดท้ายที่พวกเขาทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน ก่อนที่ในอีกหนึ่งวันถัดมาจะมีฝ่ายหนึ่งจากไปตลอดกาล
“ที่ท่านมิมาให้ข้าเห็น เพราะกลัวว่าข้าจะกลัวท่านเช่นนั้นฤๅขอรับ”
แม้รู้ดีอยู่แล้วว่าโลกแห่งความจริง ไม่เหมือนโลกแห่งความฝัน ที่ในความฝันหากต้องการสิ่งใด เพียงแค่หวนนึกถึงและจินตนาการถึงสิ่งสิ่งนั้น ต่อให้บนโลกนี้จะไม่มีจริงก็ตาม ภาพความฝันสามารถสร้างสิ่งสิ่งนั้นได้เสมอ แม้กระทั่งคนที่จากไปแล้วก็ตาม ภาพความฝันยังสามารถจินตนาการว่าคนคนนั้นยังคงอยู่ข้างกายไม่จากไปไหน
เหมือนกับที่พบกล้ามักจินตนาการและวาดฝันที่จะเจอคนรักของตนอยู่เสมอ แม้ว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นจริงตั้งแต่ที่คนรักจากไปเลยก็ตาม เขาก็ยังคงหวังและภาวนาให้มันเกิดขึ้นจริงเสมอ และมันคงจะดีไม่น้อยหากเขาสามารถเจอคนรักได้อีกสักครั้งหนึ่ง ขอแค่ได้เห็นหน้า ได้พูดคุยกับอีกฝ่าย มันคงจะดีไม่น้อย
“ข้ามิได้กลัวท่านเลยหนา ต่อให้ท่านจะมาให้ข้าเห็นในสภาพใดก็ตาม ข้ามิกลัวเลยสักนิด ข้าคิดถึงท่านเสียมากกว่า อย่างน้อย ๆ ก็มาให้ข้าเห็นหน้าท่านบ้างได้ฤๅไม่ขอรับ”
และต่อให้อีกฝ่ายจะมาแบบดวงวิญญาณ หรือมาในรูปแบบใดก็ตาม พบกล้าก็ทำใจยอมรับได้เสมอ เขายินดีและอาจจะดีใจด้วยซ้ำที่ได้เห็นคนรักของตน
“หากในโลกความจริงมิอาจทำได้ ขอแค่ในความฝันก็ยังดีขอรับ ฤๅท่านหากต้องการให้ข้าช่วย ก็บอกข้าให้รับรู้ได้ขอรับ”
….
“แม้ว่าทุกวันนี้ข้าพยายามอย่างเต็มที่ พยายามตามหาตัวคนร้ายที่ทำกับท่านเช่นนี้ให้เจอมากเพียงใด แต่มันยากเหลือเกินขอรับ”
….
“เบาะแสที่น่าจะมี กลับมิเห็นแม้แต่เงา แต่ท่านมิต้องห่วงไป แม้มันจะยากเย็นเพียงใด ข้าจะต้องลากไอ้ชั่วนั่นมาลงโทษให้จงได้ ข้ามิมีทางปล่อยให้มันได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเป็นอันขาด”
ต่อให้การตามหาความจริง หรือการตามหาตัวคนร้ายที่พรากชีวิตคุณชายคำหอมไปจะยากเย็นแสนเข็ญ แม้จะต้องเจ็บปวดกับการตามหาความจริงมากเพียงใด และต่อให้จะต้องพบเจออุปสรรคใด ๆ ก็ตาม เขาก็เลือกที่จะยืนหยัดทำต่อไป เพราะคำสัญญาที่เขาเอ่ยไว้ต่อร่างไร้วิญญาณของคนรัก คือสิ่งสุดท้ายที่พบกล้าสามารถทำให้คุณชายคำหอมได้ ในฐานะคนรักในภพชาตินี้
.
.
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใดแล้ว รู้เพียงว่ายามนี้อาหารในถาดสำรับอาหารที่แบ่งเอาไว้หมดเกลี้ยงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ด้วยฝีมือของพบกล้าเอง เขากลัวว่าหากปล่อยให้อาหารพวกนั้นเหลืออยู่มีแต่จะเรียกบรรดาสัตว์เล็กสัตว์น้อยให้มาดอมดมแทน เพื่อไม่ให้เป็นการเสียของ พบกล้าถึงเลือกที่จะกินเข้าไปเอง โดยไม่ลืมที่จะเอ่ยขออนุญาตจากคนรักของตนก่อน
แม้ในยามนี้ถึงเวลาที่ทาสหนุ่มควรจะกลับไปนอนพักผ่อนที่ห้องพักของตนเต็มที แต่พบกล้ากลับเลือกที่จะเอนตัวลงนอนตรงใต้ต้นพิกุลแทน ต่อให้พื้นจะไม่เรียบสนิท มีทั้งหญ้า ทั้งเศษดินและกรวดหินน้อยใหญ่ปะปนกันไป แม้ว่าจะนอนไม่สบายเหมือนฟูกนอนในห้องพักของตน แม้จะไม่มีผ้าห่มคอยให้ความอบอุ่นในยามค่ำคืน แต่พบกล้าก็ไม่หวั่นใจ เพราะในคืนนี้เขาตั้งใจที่จะนอนใต้ต้นพิกุลนี่ เผื่อว่าในความฝันเขาจะได้เจอคนรักอีกสักครั้งก็เท่านั้นเอง
ฝ่ามือแกร่งชูมาลัยดอกไม้แห้งเหี่ยวขึ้นมามองดู ก่อนจะค่อย ๆ วางลงบนอกแกร่งของตนอย่างช้า ๆ พร้อมกับเอ่ยถึงคนรักของตน
“ตัวเจ้าคำหอมของข้า หากท่านต้องการจะบอกกล่าวสิ่งใดกับข้า ได้โปรดมาหาข้าในความฝันทีเถิดขอรับ ข้าคิดถึงท่านมากเหลือเกิน”
ว่าจบทาสหนุ่มก็ค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะหลับใหลเข้าสู่ช่วงนิทราไป โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของตนนั้น อยู่ในสายตาของใครหลายคน
“พี่กล้า…ฤๅบางทีข้าควรจะทำตามคำขอของพี่ดีหนา ศัตรูพี่อยู่รอบด้านไปเสียหมด จึงมิใช่เรื่องแปลกเลย หากพี่จะหาหลักฐานใด ๆ มิเจอ”
แน่นอนว่าสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องมา คือสายตาเศร้าสร้อย และสายตาเป็นห่วงของดวงวิญญาณคุณชายคำหอมที่มีต่อคนรักของตน บางส่วนคือสายตาแห่งความสงสารของบรรดาทาสคนสนิท ที่นอนพักอาศัยอยู่บริเวณนั้น และสายตาของคุณหญิงจันทร์หอมที่เป็นห่วงความรู้สึกของทาสหนุ่ม
ส่วนสายตาอาฆาตแค้นของคนที่เหลือที่พากันจับจ้องมายังจุดหมายเดียวกัน คือ...ทาสหนุ่มที่กำลังนอนหลับใหลอยู่ใต้ต้นพิกุล คนพวกนั้นเป็นใครกัน แม้แต่คุณชายคำหอมเองก็ไม่รู้จักคนพวกนั้นมาก่อน ใบหน้าของคนพวกนั้นปกปิดไปด้วยผ้า เห็นเพียงส่วนดวงตาที่มองเห็น คุณชายคำหอมจึงไม่รู้ว่าคนพวกนั้นเป็นใครกันแน่
แถมคุณชายคำหอมเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า คนพวกนั้นมีจุดประสงค์อะไรในการจับตาดูทุกการกระทำของพบกล้าเช่นนี้ คุณชายคำหอมรู้เพียงแค่ว่าคนพวกนั้นเริ่มจับตาดูพบกล้าตั้งแต่ช่วงที่พบกล้าเริ่มตามหาหลักฐานแล้ว แม้คนพวกนั้นจะยังไม่ทำอันตรายใด ๆ ต่อตัวพบกล้าโดยตรง แต่คุณชายคำหอมมั่นใจและรับรู้ได้คือ คนรักของตนดันมีศัตรูอยู่รอบด้านจริง ๆ ตั้งแต่ช่วงที่ตนยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ ศัตรูยังคงอยู่รอบด้านคนรักของตนไปเสียหมด
และทางออกเดียวที่คุณชายคำหอมจะช่วยคนรักของตนได้ คือ…ความฝัน เขาจำเป็นต้องทำตามคำขอของคนรักที่เอ่ยขอไว้ก่อนจะหลับใหลไป
คุณชายคำหอมจำเป็นต้องเข้าไปเตือนคนรักของตนในความฝัน แม้ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วตนจะทำได้หรือไม่ แต่ในสถานะดวงวิญญาณไร้ตัวตน มันเป็นทางเลือกเดียวที่เขาสามารถเตือนคนรักได้