บ่วงเจ้าคำหอม (พีเรียด,BL) - ตอนที่ ๕ เบาะแสจากภาพความฝัน โดย ดาวดวงที่ห้า @Plotteller

คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?

บ่วงเจ้าคำหอม (พีเรียด,BL) - ตอนที่ ๕ เบาะแสจากภาพความฝัน โดย ดาวดวงที่ห้า @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,#BL,พีเรียดไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ ๕ เบาะแสจากภาพความฝัน

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

จากความมืดมิดที่มีเพียงแสงจันทร์คอยส่องสว่างอย่างโดดเดี่ยว ยามนี้กลุ่มดาวบนท้องฟ้าเริ่มส่องแสงระยิบระยับเป็นเพื่อนคู่ใจ ต้นพิกุลพัดไหวเอนอ่อนตามสายลมยามรัตติกาล แม้ความหนาวเย็นเริ่มแผ่ซ่าน แต่ทาสหนุ่มกลับไม่ได้รู้สึกถึงความหนาวเย็นเลยแม้แต่นิดเดียว ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนพื้นอย่างสบายใจ อาจเป็นเพราะไม่ได้พักผ่อนมาเป็นเวลาติดต่อกันเกือบทั้งสัปดาห์ ทันทีที่หลับตาลงเขาถึงได้หลับใหลง่ายดายเช่นนี้ก็เป็นได้

เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ที่ดวงวิญญาณของคุณชายคำหอม ไม่เคยเห็นพบกล้าทาสหนุ่มผู้เป็นที่รักนอนหลับอย่างสบายใจเช่นนี้ เขาเห็นแต่ภาพของความโศกเศร้าเสียใจ จนไม่ยอมกินยอมนอนติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน

แต่วันนี้กลับแตกต่างออกไป แม้จะอยู่ท่ามกลางความหนาวของหยาดน้ำค้างในยามรัตติกาล แต่อย่างน้อย ๆ ภาพที่คนรักได้กินอิ่ม นอนหลับสบาย ก็ทำให้คุณชายคำหอมรู้สึกหายห่วงไปได้ในระดับนึง แม้อยากจะมอบความอบอุ่นให้กับอีกฝ่ายมากเพียงใด แต่สุดท้ายคุณชายคำหอมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ทำได้เพียงนั่งลงข้างกายคนรัก ไม่จากไปไหนเหมือนอย่างทุกคืนที่ผ่านมา

ดวงวิญญาณของคุณชายคำหอม ลอบมองสีหน้าสงบสุขของคนรักที่กำลังหลับใหลอย่างสบายใจ แม้แต่ในยามหลับใหลทาสหนุ่มผู้เป็นที่รัก ยังคงกำมาลัยดอกไม้แห้งเหี่ยวเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าหากปล่อยให้หลุดมือไป มาลัยดอกไม้ในมือจะหายไปจากตนตลอดกาล เมื่อเห็นเช่นนั้น ใบหน้าของคุณชายคำหอมเริ่มแฝงไปด้วยความเศร้าโศก เพราะความรู้สึกผิดและความสงสารที่ต้องปล่อยให้คนรักต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมันกัดกินหัวใจไม่จบไม่สิ้น อีกทั้งความอันตรายที่อาจจะมาเยือนคนรักของตนในอีกไม่ช้า มันยิ่งทำให้คุณชายคำหอมรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

“แม้กระทั่งข้าตายจาก พี่กล้าของข้าก็ยังถูกหมายหัวมิจบมิสิ้นสินะ”

ดวงตาของคุณชายคำหอมเบิกกว้างด้วยความไม่อยากเชื่อถึงสิ่งที่เห็น แม้ว่าทาสหนุ่มจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่คุณชายคำหอมยังมองเห็นสายตามากมายอยู่ไกล ๆ ยังคงจับจ้องมายังคนรักของตนอย่างไม่วางตา คนพวกนั้นมีแผนการอะไรกันแน่

“กระทั่งในเรือนพักอาศัย ก็ยังมีผู้มิหวังดีต่อพี่กล้า ไยคนพวกนั้นช่างใจดำอำมหิตต่อพี่กล้าของข้าเช่นนี้ พี่กล้าของข้าไปทำอะไรให้คนพวกนั้นกัน”

…

“คนพวกนั้นเป็นคนของท่านพ่อ ฤๅเป็นคนของผู้ใดกันหนา เหตุใดข้าถึงมิเคยเห็นหน้าคร่าตาพวกเขาเลยสักนิด”

แม้ตอนมีชีวิตอยู่คุณชายคำหอมไม่เคยคิดโกรธแค้นผู้ใดมาก่อน แต่ในยามนี้เริ่มเผยให้เห็นใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เพราะสิ่งที่เขาเห็นตั้งแต่กลายเป็นดวงวิญญาณไร้ตัวตน มีคนจ้องแต่จะทำร้ายทาสหนุ่มผู้เป็นคนรักของตน ไม่ทางวาจาก็ทางร่างกาย

ทั้งโดนดุด่า โดนดูถูกเหยียดหยามสารพัด ไหนจะมีการจงใจแกล้ง ใช้งานหนักอย่างสารพัด จากทาสด้วยกันเองบ้าง จากผู้เป็นบิดาบ้าง แต่พบกล้ากลับไม่เคยโต้ตอบเลยสักนิด คุณชายคำหอมได้แต่เสียใจและเจ็บปวดใจทุกครั้ง เมื่อได้เห็นภาพพวกนั้น

ยังดีที่อย่างน้อย ๆ มารดา และฉัตรทาสคนสนิท คอยแวะเวียนมาดูแลปกป้องพบกล้าบ้าง ไม่เช่นนั้นคุณชายคำหอม อาจจะต้องเสียใจและรู้สึกผิดมากกว่านี้เป็นแน่ เสียใจและรู้สึกผิดที่ปล่อยให้คนรักถูกข่มเหง ถูกรังแกอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ แต่กลับช่วยคนรักไม่ได้เลย และต่อให้ไม่รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง ว่าเพราะเหตุใด คนรักของตนถึงต้องเจอแต่เรื่องเลวร้ายเช่นนี้ แต่คุณชายคำหอมก็พอจะคาดการณ์ได้ว่า

ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะความโกรธแค้นที่ผู้เป็นบิดามีต่อคนรักของตน จึงได้สั่งให้บรรดาทาสรับใช้คอยกลั่นแกล้ง รังแก และคอยจับตาดูพบกล้าทุกฝีก้าว หรือส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะความโกรธแค้นของคู่หมั้นคุณชายคำหอมที่มีต่อพบกล้า จึงส่งคนมาคอยจับตาดูพบกล้าทุกฝีก้าวเช่นกัน นั่นก็เป็นเหตุผลที่ฟังดูเป็นไปได้ ด้วยความที่บิดาและคู่หมั้นของตน มีสนิทสนมกันในระดับหนึ่ง จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย หากพระยาคมศักดิ์ผู้เป็นบิดา จะอนุญาตให้คนของคู่หมั้นคุณชายคำหอมเข้ามาพักอาศัยและจับตาดูพฤติกรรมของพบกล้าถึงในเรือน จึงอาจเกิดการกระทบกระทั่งกับพบกล้าไปบ้าง และหากคนกลุ่มนั้นเป็นคนของคู่หมั้นจริง ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยหากคุณชายคำหอมจะไม่คุ้นหน้าคุ้นตาคนพวกนั้น

และอีกส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเรื่องที่พบกล้าพยายามตามสืบหาความจริงของเรื่องที่เกิดขึ้นอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนใหญ่คนโต ถึงขั้นที่ต้องสั่งให้คนที่แม้แต่คุณชายคำหอมยังไม่เคยพบเคยเจอ คอยจับตาดูพบกล้าเอาไว้ หากเข้าใกล้ความจริงเมื่อใด ถึงเวลานั้นให้จัดการได้ทุกเมื่อก็เป็นไปได้ แต่ว่านั่นเป็นเพียงสิ่งที่คุณชายคำหอมคาดการณ์เอาไว้ ความจริงจะเป็นเช่นไรคุณชายคำหอมเองก็ไม่อาจรู้ได้

“เรื่องนี้พี่กล้าของข้ามิใช่คนผิดเลยสักนิด เหตุใดถึงต้องจับผิดทุกฝีก้าวกันด้วยเล่า”

ทั้ง ๆ ที่คนรักของตนไม่ได้มีพิษมีภัยกับผู้ใดเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะเหตุใดคนรักของตนถึงต้องถูกผู้อื่นกระทำก่อนเสมอมา คุณชายคำหอมเองก็ไม่เข้าใจเลยสักนิด หรือเป็นเพราะคนรักของตนเป็นแค่ทาสใช้แรงงานผู้ต่ำต้อย ที่ดันข้ามหน้าข้ามตาไปเป็นคนรักของบุตรชายเจ้าเรือน ถึงได้มีแต่คนเกลียด และโกรธแค้นเต็มไปหมดเช่นนี้

แต่หากจะให้ถูกต้อง การที่พบกล้าเป็นคนรักของคุณชายคำหอม มันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรเลย พบกล้าไม่ใช่คนผิดตั้งแต่แรก หากมันจะผิดมันคงผิดที่คุณชายคำหอมเองเสียมากกว่า ผิดที่มีใจให้กับทาสหนุ่ม จนไม่สามารถปล่อยทาสหนุ่มไปได้เลย

คุณชายคำหอมรักพบกล้ามาตลอด รักมาก่อนที่ตนจะมีคู่หมั้นเสียอีก แต่ความรักของคุณชายคำหอม ดันถูกกีดกันเสมอมา ถูกกีดกันมาตลอด จนพบกล้ากลายเป็นผู้ร้ายลักขโมยคู่หมั้นของคนอื่นในสายตาทุกคนไปเสียแล้ว

หากจะโกรธจะเกลียดพบกล้า บางทีคนพวกนั้นควรมาโกรธและเกลียดตัวเขาเสียมากกว่า ที่ดันไปรักคนที่ไม่สมควรรัก ดันไปรักคนที่ไม่คู่ควรกับตน แต่จะทำอย่างไรได้ เพราะความรักที่คุณชายคำหอมมีต่อพบกล้า มันมากล้นเกินกว่าจะมอบให้ผู้อื่นได้เสียแล้ว

“ฤๅมันผิดที่ตัวข้าเอง ที่ปล่อยให้พี่กล้าต้องอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางศัตรูผู้อาฆาตมากมายเช่นนี้”

แม้ตอนมีชีวิตอยู่ ก็ไม่อาจปกป้องคนรักของตนได้ หากแต่ต่อจากนี้ไปคุณชายคำหอมจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยคนรักของตนให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของศัตรูผู้อาฆาตให้ได้ ต่อให้ไม่สามารถชี้ทางบอกตรง ๆ ได้ แต่อย่างน้อย ๆ ขอแค่ได้บอกให้อีกฝ่ายรับรู้ในความฝันได้ก็ยังดี

ทาสหนุ่มค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาช้า ๆ สายตาของเขาพร่ามัวไปชั่วขณะ ก่อนจะค่อย ๆ ปรับโฟกัสให้คงที่ จากที่นอนราบอยู่บนพื้นดินมาตลอดทั้งคืน พลันต้องดีดตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างเร็วไว ข้างกายยังคงมีถาดสำรับอาหารว่างเปล่าวางอยู่ ผมเผ้ารุงรังไม่เป็นทรง เนื้อตัวเริ่มมอมแมมอย่างเห็นได้ชัด เป็นผลมาจากเศษหญ้าเศษดินที่ติดตามร่างกาย แผ่นหลังเปียกโชกเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ลมหายใจและหัวใจเต้นถี่รัว หยาดน้ำตาที่แห้งเหือดตามหางตา ฝ่ามือข้างขวายังคงกำมาลัยดอกไม้แห้งเหี่ยวเอาไว้แน่น เป็นตัวกระตุ้นว่าบัดนี้ทาสหนุ่มได้กลับมาเผชิญกับโลกแห่งความจริงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาภาวนาก่อนจะเข้าสู่ช่วงนิทรานั้น จะเป็นเหตุบังเอิญหรือคำภาวนาของเขานั้นเป็นจริงก็แล้วแต่ อย่างน้อย ๆ ในช่วงเวลานี้ พบกล้าก็มีความสุข แม้มันจะเป็นความสุขเพียงแค่เสี้ยววินาที เพราะโลกแห่งความจริงหลังจากตื่นจากฝัน มันทำให้เขาต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่เรื่อยไป

“ฮึก…เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วขอรับ เพียงแค่ได้เห็นหน้าท่าน แม้จะเป็นเพียงความฝัน ข้าก็มีความสุขมากพอแล้วขอรับ”

น้ำเสียงสั่นเครือเจือปนด้วยความดีใจ พบกล้าไม่อาจเก็บซ่อนความรู้สึกของตนได้ อย่างน้อย ๆ การตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่นี้ ทำให้พบกล้ารู้สึกแตกต่างไปจากทุกวัน ภาพความฝันอันเลือนราง จะเรียกว่าฝันร้ายอย่างเดียวก็คงไม่ได้ เพราะเศษเสี้ยวในฝันร้ายนั้น ยังคงมีภาพฝันเรื่องราวดี ๆ ที่เกิดขึ้น

เพียงแค่ได้เห็นคนรักของตนอีกครั้ง พบกล้าก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ภาพความฝันที่มีคนรักคอยเป็นห่วงเป็นใย คอยเตือนให้เขาระวังตัวเองมาก ๆ คอยเตือนให้เขาใช้ชีวิตอย่างมีสติ ภาพของคนรักที่ยังคงมีรอยยิ้มสดใสที่ทำให้โลกอันมืดมิดของพบกล้า สว่างไสวขึ้นมาได้ในชั่วขณะหนึ่ง มันเป็นอะไรที่ยากจะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ รอยยิ้มสดใสแบบเดิมแบบที่เขาเคยได้รับในตอนที่อีกฝ่ายยังคงมีชีวิตอยู่ ราวกับว่าอีกฝ่ายไม่เคยเจอเขาไปไหนไกลเลย

ในขณะเดียวกันภาพความฝันนั้นก็นำมาให้เขาได้รับรู้อะไรบางอย่างเช่นกัน แม้มันจะเป็นฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนเขาไปไม่จบไม่สิ้น แต่อย่างน้อย ๆ พบกล้าก็คิดว่าคุณชายคำหอมอาจต้องการให้เขาได้เห็นสิ่งนี้ เผื่อว่าบางทีสิ่งที่พบกล้าได้เห็นนี้ มันอาจทำให้เขาคิดอะไรออก

แม้มันอาจจะกระตุ้นความเสียใจ และอาจเป็นฝันร้ายที่ติดอยู่ในใจพบกล้า ที่ต้องทนเห็นภาพบาดตาบาดใจ ภาพเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับคนรักของตน แต่กลับช่วยอะไรคนรักเลยไม่ได้ด้วยซ้ำไปตลอดกาลก็ตาม แม้แม้จะเสียใจมากแต่พบกล้าก็พยายามทำใจเช่นกัน

ก่อนที่คุณชายคำหอมจะสิ้นใจ พบกล้าได้เห็นอะไรบางอย่าง แม้มันค่อนข้างสะเทือนใจต่อตัวเขา แต่อย่างน้อย ๆ มันก็ช่วยให้เขาสามารถตามหาความจริงบางอย่างได้ ภาพอันเลือนรางเพียงเสี้ยววินาที ที่พบกล้าได้เห็นฆาตกรจิตใจเหี้ยมโหด แม้ผู้กระทำจะปกปิดใบหน้าด้วยผ้าสีดำเข้ม แต่สัญลักษณ์บนดาบ และรอยสักรูปสมิงที่บ่งบอกถึงตัวตนของอีกฝ่าย ทำให้พบกล้ารับรู้ได้ทันทีว่าคนคนนั้นเป็นผู้ใดกัน...มันเป็นสัญลักษณ์ของโจรป่ากลุ่มหนึ่ง

แม้ในเมืองภูคำใต้แห่งนี้ จะมีกลุ่มโจรป่าชุกชุม บรรดากลุ่มโจรป่าน้อยใหญ่เต็มพื้นที่ แต่อย่างน้อย ๆ ทางการก็สามารถตามเก็บกวาดกลุ่มโจรป่าที่คอยสร้างความเดือดร้อนให้กับบรรดาชาวเมืองได้ ยกเว้นโจรป่ากลุ่มหนึ่ง กลุ่มโจรป่าที่ทางการพยายามตามล่ามากว่าสิบ ๆ ปี แต่ก็ไม่สามารถจับตัวโจรป่าพวกนั้นได้เสียที

กลุ่มโจรป่าพวกนั้นมีทั้งฝีมือ และการพรางตัวยอดเยี่ยม แม้กระทั่งทางการที่มีฝีมือดีในการไล่ล่า ตามจับกุมตัวผู้กระทำความผิดตั้งแต่สมัยที่กลุ่มโจรพวกนี้เริ่มก่อตัวขึ้นมาจนถึงปัจจุบัน ยังต้องแพ้พ่ายให้กับการไล่ล่าตามจับกลุ่มโจรป่ากลุ่มนี้ แม้จะยังตามจับตัวไม่ได้ แต่ทางการก็ไม่ได้นิ่งดูดายกับการปล่อยให้กลุ่มโจรป่ากลุ่มนี้ออกอาละวาด สร้างความเดือดร้อนให้กับชาวเมืองภูคำใต้ ทางการยังคงตามล่าไม่หยุดหย่อนเช่นกัน

และรอยสักบนฝ่ามือรูปสมิง เป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงกลุ่มโจรป่า…สมิงตาพราน กลุ่มโจรป่ารับจ้างผู้เหี้ยมโหดที่ทางการพยายามตามจับกุมตัวมาเป็นสิบ ๆ ปี กลุ่มโจรป่าที่ชอบลักขโมยข้าวของผู้มียศศักดิ์ใหญ่โตไปจนถึงเข่นฆ่าผู้คน กลุ่มโจรป่าที่มีค่าหัวไม่ต่ำกว่าหลักล้าน

ซึ่งพบกล้าคิดว่าคนร้ายที่พรากชีวิตคนรักของเขาไป ต้องเป็นหนึ่งในสมาชิกกลุ่มโจรป่าสมิงตาพรานแน่นอน เพราะสัญลักษณ์ที่เขาเห็นในความฝันนั้น ดันเป็นสัญลักษณ์ของกลุ่มโจรป่ากลุ่มนี้จริง ๆ แล้วเหตุใดโจรป่าพวกนั้นถึงมาพรากชีวิตของคุณชายคำหอมไปจากเขาตลอดกาล ตกลงแล้วในค่ำคืนนั้นเกิดอะไรเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ นั่นเป็นสิ่งที่ติดอยู่ในใจของพบกล้า แม้ไม่รู้ว่าภาพที่เห็นในความฝันนั้นจะเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับคนรักของตนจริง ๆ หรือไม่ แต่อย่างน้อยสิ่งนี้มันก็เป็นเบาะแสชั้นดี ที่พบกล้าไม่ควรมองข้ามไป

“ตัวเจ้าคำหอมของข้า หากสิ่งที่ข้าเห็นนั่นเป็นสิ่งที่ท่านต้องการจะบอกข้าให้ได้รับรู้ เห็นทีข้าคงต้องสืบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุดเสียแล้วกระมัง”

ใบหน้าของพบกล้าในยามนี้ แสดงถึงความสับสนอยู่ไม่น้อย ใจหนึ่งก็ฉุกคิดว่าภาพที่เห็นจะเป็นความจริงหรือไม่ แต่อีกใจหนึ่งก็โต้แย้งให้เขาลองเสี่ยงที่จะสืบหาความจริงดู หากไม่เป็นความจริงเขาก็จะได้รับรู้ แต่หากมันเป็นความจริงขึ้นมา แต่เขาเลือกที่จะเฉยเมย พบกล้าคงต้องรู้สึกผิดต่อคุณชายคำหอมไปตลอดชีวิตเป็นแน่

“แม้มันจะอันตรายต่อชีวิตข้า อย่างที่ท่านมาเตือนข้าจริง ๆ ท่านอย่าได้เป็นห่วงข้าไปนะขอรับ”

กลุ่มโจรป่าสมิงตาพรานมีชื่อเสียงเลื่องลือ ในเรื่องการเข่นฆ่าผู้คนเพื่อต้องการของที่หมายปอง และการจะมีเรื่องกับกลุ่มโจรป่าพวกนี้ไม่ใช่เรื่องดีนัก สำหรับพบกล้าแล้วนอกจากพระยาคมศักดิ์ผู้เป็นนายที่น่ากลัวสำหรับพบกล้าแล้ว ก็มีกลุ่มโจรป่าพวกนี้ที่น่ากลัวและไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยมากที่สุด

แน่นอนว่าไม่ใช่เพียงตัวเขาที่มีความเกรงกลัวต่อกลุ่มโจรป่าพวกนี้ แต่ยังมีบรรดาชาวเมืองที่ได้รับผลกระทบย่อมเกรงกลัวกลุ่มโจรป่าพวกนี้เช่นกัน หากภาพความฝันที่คนรักของตนต้องการจะบอกให้รับรู้เป็นเรื่องจริง และดันมีกลุ่มโจรป่าพวกนี้เข้ามาพัวพัน จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่พบกล้า ต้องเกรงกลัวต่อกลุ่มโจรป่าพวกนี้อีกต่อไป แม้จะไม่รู้ที่กบดานของกลุ่มโจรป่าพวกนี้ แต่อย่างน้อยเบาะแสในครั้งนี้ ก็ทำให้เขาสามารถเริ่มสืบหาได้

“จนกว่าเรื่องราวของท่านจะคลี่คลายลง ข้าจะตายมิได้ และข้าจะมิยอมตายเป็นอันขาดขอรับ”

น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวของทาสหนุ่ม พูดขึ้นต่อหน้าต้นพิกุลที่เป็นดั่งตัวแทนคุณชายคำหอม แม้รู้ดีว่าสิ่งที่จะทำต่อไปนี้ อาจเป็นอันตรายต่อชีวิต แต่พบกล้าก็เลือกแล้ว เขาเลือกที่จะเสี่ยงและยืนหยัดตามหาความจริงเพื่อคนรัก เขาจะไม่ยอมตายจนกว่าความจริงทั้งหมดจะถูกเปิดเผย

และเมื่อถึงวันนั้นวันที่ความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผย หากวันนั้นเขาอาจจะต้องตายด้วยฝีมือของใครบางคน อาจจะต้องตายตามคนรักของตนไป เมื่อถึงวันนั้นพบกล้าก็ยินดี ยินดีที่จะจากไปอย่างไม่ลังเล

เว้นเสียแต่ว่าคุณชายคำหอม ชายผู้เป็นที่รัก ไม่ต้องการให้เขาตามไปยังโลกที่อีกฝ่ายอยู่