บ่วงเจ้าคำหอม (พีเรียด,BL) - ตอนที่ ๑๘ เรื่องที่น่าลำบากใจ โดย ดาวดวงที่ห้า @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

.

.

.

จากการได้พูดคุยกันเพียงแค่ไม่กี่ประโยค ฉัตรก็รับรู้ได้ทันทีว่าคุณชายคำหอมน่าจะสนใจในตัวพบกล้าอยู่ไม่น้อย สังเกตได้จากตลอดระยะเวลาที่พวกเขาได้พูดคุยกัน ทุกประโยคที่เอ่ยออกมาจากปากของคุณชายคำหอม มักจะมีชื่อของพบกล้าอยู่ด้วยเสมอ

ก่อนหน้านี้ฉัตรเห็นเพียงหยาดน้ำตา และความผิดหวังจากนัยน์ตาของคุณชายคำหอม แต่ในยามนี้ฉัตรกลับรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในทางตรงกันข้าม อาจเป็นเพราะพบกล้าหรือเพื่อนสนิทของเขา ค่อนข้างมีอิทธิพลต่อจิตใจของคุณชายคำหอมก็เป็นได้

ไหนจะถ้อยคำที่หวนไปถึงอดีตอันเยาว์วัยระหว่างคุณชายคำหอมกับพบกล้า ไหนจะถ้อยคำที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเสียยิ่งกว่าผู้เป็นนายกับทาสรับใช้ ไหนจะถ้อยคำที่เอ่ยออกมาจากความรู้สึกจากใจจริง ไหนจะรอยยิ้มและท่าทางมีความสุข ยามที่ได้เอ่ยถึงอีกฝ่าย

แน่นอนว่าเพียงแค่ได้ฟังทุกถ้อยคำที่เอ่ยออกมาจากปากของคุณชายคำหอม ฉัตรก็เข้าใจและรับรู้ถึงความรู้สึกของคุณชายคำหอมได้เป็นอย่างดี

แม้ใจหนึ่งจะรู้สึกดีใจที่คุณชายคำหอมดีกับเพื่อนสนิทของเขา แต่อีกใจหนึ่งฉัตรกลับรู้สึกเป็นห่วงพวกเขามากขึ้น เพราะหากคุณชายคำหอมชอบพอเพื่อนสนิทของเขาขึ้นมาจริง ๆ หรือหากเพื่อสนิทของเขาเผลอใจไปชอบพอคุณชายคำหอมขึ้นมาเช่นกัน อย่างที่ฉัตรกำลังคาดเดาอยู่นั้น มีหวังเรื่องนี้ไม่ได้จบที่พวกเขาถูกกีดกันออกจากกันแน่นอน แต่มันจะกลายเป็นเรื่องราวที่มีปัญหาใหญ่โตเกินกว่าที่พวกเขาทั้งคู่จะรับมือไหวอย่างแน่นอน

เมื่อคนหนึ่งเป็นถึงบุตรชายเจ้าเมืองผู้สูงศักดิ์ ต่างจากอีกคนหนึ่งที่เป็นเพียงทาสในเรือนแสนจะต่ำต้อย ซึ่งแน่นอนว่าเพียงแค่นี้ต่อให้ไม่ใช่ฉัตรที่รับรู้ คนอื่น ๆ ก็พอจะเดาออกว่าพวกเขาทั้งคู่ ต่างไม่มีความเหมาะสมกันเลยแม้แต่นิดเดียว

และที่สำคัญพระยาคมศักดิ์ผู้เป็นบิดาของคุณชายคำหอม ทั้งยังมีศักดิ์เป็นเจ้านายของพบกล้า คงไม่มีทางยอมให้เรื่องราวพวกนี้เกิดขึ้นมาได้แน่นอน พระยาคมศักดิ์คงคิดหาวิธีขัดขวางทุกทาง เพื่อกีดกันพวกเขาออกจากกัน และคงจะหาคนที่เหมาะสมกับบุตรชายของเขา เหมาะสมทั้งหน้าตา ฐานะ ยศศักดิ์ รวมไปถึงพื้นฐานครอบครัว มากกว่าที่จะเป็นทาสรับใช้ในเรือนแสนต่ำต้อยอย่างพบกล้าแน่นอน

เพียงแค่ลองคาดเดาล่วงหน้า ฉัตรก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก หากสิ่งที่เขาคิดดันเป็นจริงขึ้นมา เรือนพระยาคมศักดิ์แห่งนี้น่าจะไม่มีทางอยู่อย่างสงบได้อีก ดีไม่ดีอาจจะต้องเกิดการสูญเสียอะไรบางอย่างไปอย่างไม่มีวันหวนกลับเลยก็ว่าได้

สำหรับฉัตรแล้วเขาไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องราวเลวร้ายเหล่านั้นขึ้น เพราะเขาไม่อยากเห็นใครต้องมานั่งเศร้าโศกเสียใจอีกต่อไป เพียงแค่เห็นคุณชายคำหอมเสียใจถึงขนาดวิ่งออกมาจากงานเลี้ยงฉลองในค่ำคืนนี้ ก็สร้างความเจ็บปวดให้กับฉัตรอยู่ไม่น้อย

แม้ว่าฉัตรเพิ่งจะเคยเจอคุณชายคำหอมในวันนี้เป็นครั้งแรกก็ตาม แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงบุตรชายของผู้มีพระคุณ ฉัตรก็ย่อมเจ็บปวดใจไม่แพ้คุณหญิงจันทร์หอม ที่ต้องทนเห็นบุตรชายเสียใจแต่กลับทำอะไรไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว และหากอนาคตข้างหน้าต้องมีใครเสียใจอีก ฉัตรเองก็คงจะเป็นฝ่ายที่เสียใจไม่น้อยหน้ากว่าใครเป็นแน่

.

.

.

หลังจากเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง คุณชายคำหอมตัดสินใจจะกลับเข้าไปที่งานเลี้ยง เพื่อจัดการทุกสิ่งทุกอย่างให้เสร็จสรรพเรียบร้อย แน่นอนว่าทั้งฉัตรและพบกล้าเองก็เห็นด้วยกับการตัดสินใจของคุณชายคำหอม พวกเขาทั้งสามคนจึงพากันเดินไปยังจุดหมายปลายทางด้วยความระมัดระวัง แน่นอนว่าตลอดทางที่พวกเขาเดินไป บทสนทนาที่ได้ยินมักจะมีชื่อของพบกล้าออกมาจากปากของคุณชายคำหอมไม่เปลี่ยนแปลง ส่วนพบกล้าที่ถูกคุณชายคำหอมพูดถึงอยู่บ่อยครั้ง ก็ได้แต่เดินตามทั้งสองคนอย่างเงียบ ๆ โดยที่เขาเองก็ไม่กล้าเอ่ยปากใด ๆ

เมื่อเห็นว่าบุตรชายของตนกลับเข้ามาที่งาน หลังจากหายหน้าหายตาออกไปจากงานนานเป็นชั่วโมง พระยาคมศักดิ์ก็แสดงท่าทีไม่พอใจเล็กน้อย เพราะได้เห็นพบกล้าทาสหนุ่มที่เขาไม่ปลื้มเดินตามหลังบุตรชายเข้ามาด้วย แม้จะมีฉัตรที่เป็นทาสติดตามของคุณหญิงจันทร์หอมอยู่ใกล้ ๆ ด้วยก็ตาม แต่พระยาคมศักดิ์ก็ไม่พอใจอยู่ดี 

แน่นอนว่าพบกล้าที่เห็นสายตาของพระยาคมศักดิ์ กำลังจับจ้องมายังตนอย่างไม่พอใจเล็กน้อย เขาก็รีบกล่าวบอกลาคุณชายคำหอมทันที ก่อนจะรีบเดินตรงไปยังจุดที่ทาสในเรือนกำลังทำงานกันอยู่ นั่นจึงทำให้พระยาคมศักดิ์สามารถบรรเทาความไม่พอใจลงไปได้บ้าง

“หายไปนานเชียวหนา มานั่งนี่สิ อย่ามัวแต่ยืนอยู่ คนอื่น ๆ เขารอเจ้าอยู่”

พระยาคมศักดิ์พูดกับบุตรชายของตน เมื่อเห็นว่าคุณชายคำหอมเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน

“ขออภัยขอรับท่านพ่อ”

เก้าอี้ข้างพระยาคมศักดิ์ถูกเลื่อนออกมาอย่างช้า ๆ โดยทาสติดตามคนใหม่อย่างฉัตร ก่อนที่จะเชื้อเชิญให้คุณชายคำหอมนั่งลง แน่นอนว่าคุณชายคำหอมเองก็ไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณฉัตรเช่นกัน ส่วนฉัตรที่ได้ยินคุณชายคำหอมกล่าวขอบคุณ ก็ยิ้มรับพร้อมกับกล่าวขอบคุณเป็นการแสดงความเคารพอีกฝ่ายเช่นกัน ก่อนที่ฉัตรจะถอยออกมาในที่ของตน

ทุกการกระทำของบุตรชายอยู่ในสายตาของคุณหญิงจันทร์หอมตลอดเวลา และเธอเองก็รับรู้ได้ว่าบุตรชายน่าจะพึงพอใจในตัวฉัตรอยู่ไม่น้อย ไม่เช่นนั้นคุณชายคำหอมจะไม่มีทางยอมให้ใครมาติดตามและทำอะไรอย่างนี้ให้เป็นแน่

หลังจากนี้คุณหญิงจันทร์หอมก็คงไม่ต้องกังวลว่าจะมีทาสคนไหน ที่สามารถมารับหน้าที่ในการติดตามบุตรชายของตนได้บ้าง เพราะคุณชายคำหอมเองก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับการมีทาสติดตามสักเท่าไร นั่นจึงเป็นปัญหาที่คุณหญิงจันทร์หอมมักกังวลอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อเธอได้เห็นภาพนั้นความกังวลก่อนหน้านี้ก็พลันจางหายไปในทันที เพราะดูท่าฉัตรน่าจะเป็นคนที่เหมาะสมจะเป็นทาสติดตามคุณชายคำหอมมากที่สุด

“เอาหน่า ๆ มิเป็นไรหรอก เอ็งก็อย่าไปดุคำหอมนักเลย ดูสิร่ำไห้จนตาบวมหมดแล้ว”

พระยาไตรเทพเอ่ยแทรกขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของตน ทำท่าทางจะดุด่าบุตรชายอีกครั้ง

“คืนนี้เจ้าโชคดีไปที่มีคนคอยห้ามปราม มิเช่นนั้นข้าคงโมโหเจ้าไปมากกว่านี้” พระยาคมศักดิ์หันมาพูดกับบุตรชายของตน

“…” แน่นอนว่าสำหรับคุณชายคำหอมแล้ว การที่ได้ยินบิดาเอ่ยออกมาเช่นนั้น มันทำให้เขารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย

“เอ้อไอ้ภพ เอ็งมีอะไรจะให้คำหอม ก็ให้เขาซะ อีกประเดี๋ยวพวกเราต้องเดินทางกลับกันแล้ว”

พระยาไตรเทพหันมาพูดกับบุตรชายของตนทันที เมื่อเห็นว่าบรรยากาศภายในโต๊ะเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงพยายามหาทางทำให้บรรยากาศภายในโต๊ะกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง

“ขอรับท่านพ่อ”

ไตรภพตอบกลับบิดาของตน ก่อนที่เขาจะหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ ขนาดของกล่องที่ไตรภพนำออกมาวางนั้นไม่ได้ใหญ่โตมาก แต่กลับดูสวยงามเกินบรรยาย แม้จะไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ด้านใน แต่พระยาคมศักดิ์ที่ลอบมองทุกการกระทำของไตรภพ ก็พอจะมองออกว่าของชิ้นนั้นน่าจะเป็นของขวัญที่ไตรภพตั้งใจเตรียมมาให้บุตรชายของตนเป็นแน่ เพราะเหตุนี้พระยาคมศักดิ์ถึงได้ดูถูกอกถูกใจอยู่ไม่น้อย และมันคงจะดีกว่านี้ หากบุตรชายของคนได้ครองคู่กับไตรภพคนนี้

“หากข้าคาดเดามิผิด ของชิ้นนั้นเอ็งตั้งใจมอบให้คำหอมสินะ” พระยาคมศักดิ์แกล้งเอ่ยถามเป็นนัย ๆ กับไตรภพ

“ขอรับ ของชิ้นนี้ข้าเลือกเองกับมือ และข้าก็ค่อนข้างมั่นใจว่าน้องคำหอมจะต้องชอบขอรับ”

ไตรภพตอบกลับอย่างไม่ลังเล เพราะของชิ้นนี้เขาตั้งใจไปเลือกซื้อเองกับมือ

“ของชิ้นนั้นคงมีราคาสูงมิน้อยสินะ”

พระยาคมศักดิ์เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะมองกล่องไม้แกะสลักที่ฝังด้วยทอง ดูสวยงามและเด่นสะดุดตา เพียงแค่กล่องไม้นั้นก็ค่อนข้างมีราคาสูงมากพออยู่แล้ว แต่ไตรภพกลับเลือกกล่องไม้แกะสลักฝังด้วยทองคำอีก มันก็ยิ่งมีราคาสูงไปอีก

แน่นอนว่าสำหรับพระยาคมศักดิ์ที่เป็นถึงผู้ปกครองเมืองภูคำใต้ ของเพียงแค่นี้เขาย่อมซื้อได้ง่ายดายอยู่แล้ว แต่สำหรับไตรภพที่เพิ่งจะเรียนจบและทำงานราชการได้ไม่กี่ปี ก็มีเงินมากพอจะซื้อของราคาสูงมาเป็นของขวัญให้คุณชายคำหอมได้นั้น ย่อมสร้างความแปลกใจให้กับพระยาคมศักดิ์อยู่ไม่น้อย

แต่ไม่ว่าจะแปลกใจมากเพียงใด พระยาคมศักดิ์ก็ให้การยอมรับเลยว่า ไตรภพเป็นคนที่เก่งและเหมาะสมกับบุตรชายของตน มากกว่าคนอื่น ๆ เสียอีก

“มิสูงมากเท่าใดหรอกขอรับ เพียงแค่นี้เอง ข้าสามารถซื้อให้น้องคำหอมได้อยู่แล้วขอรับ”

ไตรภพตอบกลับก่อนจะหันไปยิ้มให้คุณชายคำหอมอย่างจริงใจ เขาตั้งใจซื้อของชิ้นนี้ให้คุณชายคำหอมโดยเฉพาะ เพราะเหตุนี้ไตรภพถึงได้ลอบมองปฏิกิริยาของคุณชายคำหอม ยามที่เขาพูดถึงของขวัญชิ้นนี้ แน่นอนว่าสำหรับไตรภพแล้วเพียงแค่ได้เห็นคุณชายคำหอมยิ้มตอบกลับตน เพียงเท่านี้เขาก็มีความสุขมากพอแล้ว

แต่ดูท่าคุณชายคำหอมจะไม่ได้คิดอะไรกับของขวัญชิ้นนี้สักเท่าไร เพราะเขาไม่ได้ดีใจจนออกนอกหน้าที่จะได้รับของขวัญราคาสูงเกินตัว หรือรู้สึกตกตะลึงเมื่อได้เห็นของชิ้นนั้นเลยสักนิดเดียว

คุณชายคำหอมนั่งมองของขวัญชิ้นนั้นอยู่นาน แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ ออกมา เขาเพียงแค่คิดในใจว่า ต่อให้ของขวัญที่เขาได้รับมา จะมีราคาสูงมากเพียงใด ก็ไม่ได้ทำให้เขามีความสุข เท่ากับการที่เขาได้รับคำอวยพร เพียงแค่ประโยคเดียว จากคนที่ตนชอบพอ แม้จะไม่มีของขวัญราคาสูง แม้จะไม่มีสิ่งของใด ๆ เพียงแค่เขาได้รับคำอวยพรที่ออกมาจากปากทาสหนุ่มก่อนหน้านี้ นั่นก็ทำให้คุณชายคำหอมมีความสุขที่สุดแล้ว

แต่เมื่อใดก็ตามที่ไตรภพพยายามหันมาพูดคุยหรือยิ้มกับตน คุณชายคำหอมจะพูดคุยและยิ้มตอบกลับไตรภพเพื่อเป็นมารยาทเสมอ

“ฮ่าฮ่าไอ้เทพ ข้าว่าลูกเอ็งนี่ นิสัยเหมือนเอ็งสมัยก่อนมิมีผิด”

พระยาคมศักดิ์หันมาเอ่ยกับเพื่อนสนิทของตน เมื่อได้ยินคำตอบจากไตรภพ ซึ่งค่อนข้างทำให้เขาพึงพอใจอยู่ไม่น้อย

“ฮ่าฮ่า แน่นอนสิวะ ข้าสอนลูกเสมอ จะให้ของกับคนที่ชอบทั้งที มันต้องมีค่าและเหมาะสมกับคนคนนั้นหน่อยสิวะ จะให้แค่ของต่ำต้อยก็คงมิสมควรเท่าไร”

พระยาไตรเทพตอบกลับด้วยน้ำเสียงขบขัน แต่ประโยคที่เขาเอ่ยออกมา ค่อนข้างกระทบกระเทือนถึงใครหลายคนอยู่ไม่น้อย 

“ฮ่าฮ่า มันก็จริงของเอ็ง ลูกของข้ากับลูกของเอ็ง เหมาะสมกันเสียยิ่งกว่าอะไร” พระยาคมศักดิ์เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

“ย่อมเป็นเช่นนั้นแน่นอนอยู่แล้วสิวะ”

“ข้าตั้งใจซื้อสิ่งนี้มาให้เจ้า หวังว่าเจ้าจะชอบหนา”

ไตรภพยื่นกล่องไม้แกะสลักให้กับคุณชายคำหอมอย่างระมัดระวัง แม้ขนาดของกล่องนี้จะไม่ได้ใหญ่โต แต่ก็ค่อนข้างมีน้ำหนักอยู่พอตัว

“ขอบคุณขอรับพี่ภพ”

แม้ไม่อยากจะได้ของราคาสูงเช่นนี้สักเท่าไร เพราะความเกรงใจ เขาไม่ได้อยากได้ของที่มีราคาสูงเกินไป แต่สายตาของบิดา ทำให้คุณชายคำหอมต้องจำใจ ยื่นมือไปลองรับเอาไว้อยู่ดี

“ลองเปิดดูสิ”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น คุณชายคำหอมก็ค่อย ๆ เปิดกล่องไม้ออกมาอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะมองเห็นของที่อยู่ด้านใน นั่นยิ่งทำให้คุณชายคำหอมไม่กล้ารับของขวัญชิ้นนี้ไว้มากขึ้นไปอีก

“มากมายเช่นนี้ ข้ามิกล้ารับไว้หรอกขอรับ”

เครื่องประดับมากมายหลายชนิด ที่อยู่ภายในกล่องไม้นี้ ล้วนแล้วแต่มีราคาทั้งสิ้น แม้ปกติแล้วของพวกนี้จะสวยงาม และเป็นเครื่องประดับที่คุณชายคำหอมชอบมากเพียงใด

แต่ในค่ำคืนนี้ เขากลับไม่ได้รู้สึกชอบของพวกนี้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาเลยสักนิดเดียว ของพวกนี้มีราคาสูงเกินไป สูงกว่าที่คุณชายคำหอมเคยซื้อเองเสียอีก แน่นอนว่าคุณชายคำหอมไม่กล้ารับของพวกนี้ไว้ เพราะเขาเกรงใจและไม่อยากให้ใครยอมลงทุน ซื้อของราคาสูงพวกนี้เพื่อมัดใจเขา อย่างที่ไตรภพกำลังทำอยู่

“รับไปเถอะ มิต้องเกรงใจข้าหรอกหนา ของพวกนี้เหมาะกับเจ้าทั้งนั้น”

ไตรภพเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าคุณชายคำหอมแสดงท่าทางเกรงอกเกรงใจ

“นั่นสิ รับไปเถอะคำหอม ลูกชายข้าตั้งใจมอบให้เจ้า ถือซะว่าเป็นของขวัญจากคนที่ชอบเจ้ามาก ๆ” พระยาไตรเทพเอ่ยขึ้นมาอีกเสียง

“รับไปเถอะ พี่เขาอุตส่าห์ให้เจ้าทั้งที อย่าปฏิเสธน้ำใจเขาเลย”

พระยาคมศักดิ์เอ่ยแทรกขึ้นมาอีกเสียง เมื่อเห็นว่าบุตรชายของตน เริ่มทำตัวขัดใจเขาขึ้นมาอีกครั้ง  

“ถ้าเช่นนั้นข้าต้องขอบคุณมาก ๆ นะขอรับ”

เพราะไม่อยากมีปัญหากับบิดา คุณชายคำหอมจึงจำใจยอมรับของขวัญชิ้นนี้เอาไว้ แม้ใจจริงไม่ได้อยากจะรับเอาไว้ก็ตาม

“เอาไว้เจอกันครั้งหน้า เจ้าช่วยใส่ของพวกนี้มาให้ข้าได้เห็นบ้างก็พอ” ไตรภพเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

“ระ...เราจะยังเจอกันอีกเหรอขอรับ”

คุณชายคำหอมค่อนข้างตกใจกับประโยคของไตรภพอยู่ไม่น้อย เพราะคิดว่าหลังจากผ่านงานนี้ไป พวกเขาจะไม่ได้เจอกันอีก 

“ฮ่าฮ่า เจ้านี่ช่างพูดจาตลกเสียจริง ต้องเจอกันแน่นอนสิ เพราะข้าจะเป็นฝ่ายมาหาเจ้าบ่อย ๆ เอง”

ไตรภพตอบกลับด้วยน้ำเสียงขบขันพร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้คุณชายคำหอม

“ขะ...ขอบรับ” คุณชายคำหอมที่เห็นสายตาเจ้าเล่ห์นั่น ก็ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ตอบกลับอีกฝ่ายอย่างมึนงง

“ฤๅว่าจริง ๆ แล้ว เจ้ามิอยากให้ข้า โผล่หน้ามาหาเจ้าอีกเช่นนั้นฤๅ”