บ่วงเจ้าคำหอม (พีเรียด,BL) - ตอนที่ ๒๑ ความเหมาะสมที่รู้อยู่เต็มอก โดย ดาวดวงที่ห้า @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

.

.

.

สำหรับคุณชายคำหอมแล้ว อิสระหรือแม้กระทั่งความต้องการของตนเอง เป็นสิ่งที่เขาแทบจะไม่เคยได้รับตั้งแต่เติบโตมา หากอยากได้หรือต้องการสิ่งใดก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอ ถึงจะได้มันมา

ตั้งแต่เด็กจนโตเขามักถูกตีกรอบ ถูกบังคับและถูกกดดันจากคำสั่งต่าง ๆ นานา เพียงเพราะตนเองนั้นเป็นบุตรชายของเจ้าเมือง ผู้มียศศักดิ์สูงสุดในเมืองภูคำใต้แห่งนี้ ความคาดหวังและพฤติกรรมต่าง ๆ จึงต้องอยู่ในความดูแลของบิดาทั้งสิ้น และมันจะไม่ใช่เรื่องผิดเลย หากบิดาจะควบคุมพฤติกรรมของเขา เพื่อไม่ให้เขาหลงผิด ทำในสิ่งที่ผิดหลักการ ไม่ว่าจะทำผิดกฎหมายบ้านเมือง หรือทำพฤติกรรมเลวร้ายที่ส่งผลเสียต่อชาวเมือง ครอบครัว หรือแม้กระทั่งต่อตัวเขาเองก็ตาม

แต่คุณชายคำหอมไม่เคยมีพฤติกรรมเช่นนั้นเลยสักนิด ตั้งแต่เด็กทำผิดอย่างมากก็แค่ดื้อดึง เอาแต่ใจตนเอง ตามวัยของเขาก็เท่านั้น และเมื่อเติบโตมีความรู้ผิดชอบชั่วดีมากขึ้น เขาทำตามคำสั่งในสิ่งที่บิดาต้องการ ไม่มีข้อบกพร่องใด ๆ และทำเช่นนั้นมาตลอดหลายปี 

แล้วเหตุใดเพียงแค่เขาต้องการที่จะตัดสินใจเลือกทางเดินชีวิตของตนเองบ้าง และมันก็เป็นเพียงแค่เรื่องเดียวเท่านั้น ที่เขาต้องการทำตามใจตนเอง แต่เขากลับไม่มีสิทธิ์มีเสียงใด ๆ ไม่สามารถตัดสินใจ หรือแม้แต่จะเลือกทางเดินได้เลย

คุณชายคำหอมแค่ต้องการความรักและคู่ครองที่มาจากการตัดสินใจของตนเอง ไม่ใช่ความรักและคู่ครองที่มาจากการบังคับของบิดาเหมือนอย่างเรื่องอื่น ๆ แล้วเหตุใดคุณชายคำหอมถึงไม่มีสิทธิ์ได้ทำตามใจตัวเองเลยล่ะ นั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว

และเพราะเรื่องความรักเป็นสิ่งเดียว ที่ทำให้คุณชายคำหอมไม่สามารถกักเก็บความรู้สึกเสียใจเอาไว้ได้ เขาถึงได้เสียใจและร่ำไห้ทุกครั้งที่ถูกบิดาบังคับ และก็เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้คุณชายคำหอมกล้าขัดคำสั่งของบิดาถึงขนาดทะเลาะกันเป็นเรื่องราวใหญ่โตเหมือนในยามนี้ได้

“กระทั่งจะเลือกคู่ครองในชีวิต ข้ายังมิมีสิทธิ์ได้เลือกเองเลยฤๅขอรับท่านแม่” น้ำเสียงสั่นเครือ เอ่ยถามมารดาของตน 

“คำหอม แม่ขอโทษ ขอโทษที่ไม่สามารถช่วยอะไรลูกได้เลย”

“ท่านแม่…”

“แม่เองก็มิอยากให้ลูกต้องจมอยู่กับความเศร้าโศกเช่นนี้”

“…”

“เรื่องนี้หากจะมีคนผิด แม่ขอรับผิดไว้เอง ผิดที่ไม่สามารถช่วยลูกได้ ผิดที่ไม่มีสิทธิ์ได้โต้ตอบใด ๆ กับท่านพ่อของลูก ผิดที่แม่คนนี้ไม่สามารถมอบความสุขให้ลูกได้เลย”

คุณหญิงจันทร์หอมพยายามข่มน้ำตาของตนเองไว้ไม่ให้ไหลออกมา เธอเองก็เสียใจและรู้สึกผิดต่อบุตรชาย ที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

“ฮึก…ท่านแม่ ท่านแม่มิใช่คนผิดนะขอรับ ท่านแม่อย่าโทษตัวเองเลยขอรับ”

“คำหอม ลูกรู้ใช่ฤๅไม่ ว่าสุดท้ายแล้วคำสั่งของท่านพ่อ มิมีผู้ใดสามารถขัดคำสั่งได้ แม้กระทั่งตัวแม่เอง”

“ฮึก…ข้ารู้ขอรับ ข้ารู้ดีขอรับท่านแม่”

เพราะรู้ดีคุณชายคำหอมถึงได้รู้สึกน้อยใจ และเสียใจอยู่เช่นนี้ ไม่ใช่แค่เขาที่ไม่มีสิทธิ์ขัดคำสั่งใด ๆ ต่อบิดา แต่รวมไปถึงมารดาของเขา ที่เป็นภรรยาสุดที่รักของบิดาเองก็เช่นกัน

“ถ้าเช่นนั้น ลูกก็ทำตามคำสั่งของท่านพ่อไปก่อน เมื่อถึงวันนั้นจริง ๆ เราค่อยมาหาทางแก้ไขกันใหม่ แม่รู้ว่าคนอย่างลูกมิมีทางยอมแพ้แน่นอน”

“ท่านแม่…” น้ำตาที่เคยไหลออกมาเป็นสายก่อนหน้านี้ ถูกเช็ดออกไปโดยฝ่ามืออันอบอุ่นของมารดาผู้ให้กำเนิด

“แม่เชื่อว่า หากลูกมิได้รักกับพี่ไตรภพเขา และพี่ไตรภพเองก็มิได้เล็งเห็นว่าลูกรักเขา เมื่อถึงวันนั้นท่านพ่อของเจ้าก็อาจจะเปลี่ยนใจ มิให้พวกเจ้าหมั้นหมายกันก็ได้หนา”

ในเมื่อไม่มีทางขัดคำสั่งสามีได้ คุณหญิงจันทร์หอมถึงได้หาทางออกของเรื่องนี้ให้กับบุตรชาย ซึ่งเธอคิดว่าวิธีนี้คงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่าย

“ท่านแม่คิดเช่นนั้นฤๅขอรับ”

“แม่ก็มิแน่ใจ แต่มันก็เป็นทางเดียว ที่สามารถพิสูจน์ให้ท่านพ่อรับรู้ได้ ในเมื่อมิได้รักกัน หากยังฝืนต่อไป ก็รังแต่จะมีปัญหาตามมา แต่แม่ขออย่างเดียว”

“อะไรฤๅขอรับ”

“หากลูกมิได้ชอบพี่ไตรภพจริง ๆ ก็อย่าให้ความหวังพี่เขาเลยหนา และหากวันใดลูกเกิดรักเขาขึ้นมาจริง ๆ ถึงวันนั้นก็อย่าได้ปฏิเสธพี่เขาเลย เข้าใจฤๅไม่”

“ฮึก…ขอรับท่าน ข้าเชื่อท่านแม่นะขอรับ”

แน่นอนว่าคุณชายคำหอมเองก็ไม่ได้ปิดกั้น เขารับฟังในสิ่งที่มารดาพยายามหาวิธีการต่าง ๆ มาช่วยเขาอย่างเต็มใจ ในเมื่อหัวใจของเขามันไม่เคยมีพื้นที่ใด ๆ ให้กับไตรภพเลยด้วยซ้ำ ทั้งหัวใจของเขาหากจะยกให้ใครสักคน คนคนนั้นก็ต้องเป็นพบกล้าแน่นอนอยู่แล้ว

ซึ่งเรื่องนี้คุณชายคำหอมก็ไม่มีอะไรต้องกังวลให้มากความ เว้นเสียแต่ว่าฝ่ายของไตรภพจะใช้วิธีการสกปรกมาทำให้เขาติดกับ ตรงส่วนนี้อาจจะยากต่อการรับมือไปบ้าง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คุณชายคำหอมให้คำมั่นสัญญากับตนเองว่า เขาจะไม่มีทางเบนใจไปให้ชายที่ชื่อไตรภพ เป็นอันขาด

“แม่ว่าลูกควรไปนอนได้แล้วหนา กลับไปพักผ่อนให้สบายกายสบายใจ นี่ก็มืดค่ำมากแล้ว แม่เป็นห่วงเจ้ามากหนา”

“ถ้าเช่นนั้นข้าไปนะขอรับท่านแม่”

เพราะไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของมารดาไปมากกว่านี้ คุณชายคำหอมถึงได้ตัดสินใจที่จะกลับไปพักผ่อน แต่ในขณะที่เขากำลังจะก้าวเดินออกไป จู่ ๆ คุณหญิงจันทร์หอมก็เข้ามาคว้าตัวเขาไว้ กอดปลอบใจอย่างอบอุ่น พร้อมกับพูดอะไรบางอย่าง ที่ทำให้คุณชายคำหอมรู้สึกตื้นตันใจอีกครั้ง

“สุขสันต์วันเกิดนะลูกรัก แม่ดีใจที่เจ้าเกิดมาเป็นลูกของแม่”

น้ำเสียงไพเราะ อีกทั้งฝ่ามืออุ่น ๆ พยายามลูบไล้ไปตามศีรษะของบุตรชายอย่างเบามือ

“ขอบคุณขอรับท่านแม่ ข้ารักท่านแม่ที่สุดในโลกเลย”

.

.

ในขณะเดียวกันทางด้านของฉัตร

หลังจากที่บรรดาทาสในเรือน ต่างขยันขันแข็งช่วยกันเก็บกวาดบริเวณที่จัดงาน เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็พากันแยกย้ายกันกลับเรือนไปพักผ่อน แต่ดูเหมือนยังมีสองหนุ่มที่ไม่ยอมแยกย้ายไปพักผ่อนเสียที

“นี่ไอ้ฉัตร เอ็งมิตามไปดูแลคุณชายคำหอมรึไง เที่ยวมาถามมากความกับข้าอยู่ได้”

น้ำเสียงเป็นกันเอง สอบถามเพื่อนสนิทที่เอาแต่ตามติดเขาต้อย ๆ ตั้งแต่งานเลี้ยงจบลง จนถึงตอนนี้ฉัตรก็เอาแต่ตั้งคำถามใส่เขาไม่จบไม่สิ้น จนพบกล้าเริ่มรู้สึกรำคาญอยู่หน่อย ๆ

“ข้าตามแล้ว แต่คุณชายคำหอมกำลังโมโห บอกว่าจะไปหาบิดา เลยมิให้ข้าตามไปด้วย”

“…”

“คุณชายคำหอม บอกให้ข้ากลับไปพักผ่อนได้เลย ค่อยเจอกันใหม่วันพรุ่งนี้ เป็นเอ็งจะกล้าขัดคำสั่งคุณชายไหมล่ะ”

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ฉัตรตอบกลับเพื่อนสนิทด้วยท่าทีเป็นกังวลเล็กน้อย

“แล้วเอ็งก็ทำตามที่คุณชายสั่งเหรอวะ”

“ก็เออน่ะสิ คุณชายคำหอมโมโหขนาดนั้น ข้าก็กลัวเป็นนะเว้ย กลัวไปขัดใจคุณชายเข้า ข้าอาจโดนลูกหลงไปด้วย”

“ให้ตายสิวะ มิใช่ว่าคุณชายเดินหลงไปไหนอีกนะเว้ย”

พบกล้าที่รู้สึกเป็นห่วงคุณชายคำหอมมาก ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะกังวลเช่นกัน หากอีกฝ่ายตรงไปหาพระยาคมศักดิ์ก็ดีไป แต่ถ้าคุณชายคำหอมไม่ได้ตรงไปยังห้องของพระยาคมศักดิ์ แต่กลับเดินหลงไปไหนต่อไหน พบกล้าก็กลัวว่าคุณชายคำหอมอาจจะได้รับอันตรายได้

“เอ็งมิต้องห่วงไปหรอกไอ้กล้า ก่อนหน้าที่จะมาหาเอ็ง ข้าแอบตามคุณชายไปห่าง ๆ คุณชายไปหาพระยาคมศักดิ์จริง ๆ”

ก่อนหน้านี้ฉัตรเองก็เป็นห่วงคุณชายคำหอมไม่ต่างจากพบกล้า เขาถึงได้แอบตามอีกฝ่ายไปห่าง ๆ และเมื่อเห็นว่าคุณชายคำหอมเข้าไปยังห้องของพระยาคมศักดิ์จริง ๆ ฉัตรถึงได้ปลีกตัวออกมาช่วยเหล่าทาสในเรือน เก็บกวาดสถานที่ให้เรียบร้อย เพราะแบบนี้เขาถึงได้มีเวลาว่างมานั่งพูดคุยกับพบกล้าในยามนี้

“…” แม้จะได้ยินในสิ่งที่ฉัตรพูดออกมา แต่ความรู้สึกของพบกล้าก็ยังเป็นห่วงคุณชายคำหอมอยู่ดี

“หากเอ็งยังกังวลอยู่ อีกสักเดี๋ยวข้าก็กลับไปเรือนนอน ค่อยแวะเวียนไปดูคุณชายคำหอมที่ห้องพักก่อนก็ได้” เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของเพื่อนสนิท ฉัตรถึงได้พูดขึ้นมาแบบนั้น

“เช่นนั้นก็ดีไป”

“ว่าแต่เรื่องที่คุณชายคำหอมกับขุนไตรภพ ที่จะหมั้นหมายกัน มันจะเกิดขึ้นจริง ๆ เหรอวะ”

ประโยคคำถามถูกเอ่ยถามขึ้นมาจากฉัตรอีกครั้ง เพราะเขาเชื่อว่าเรื่องนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้คุณชายคำหอมอารมณ์เสียเช่นนั้น

“เรื่องของเจ้านาย เอ็งอย่าไปเสือกให้มากความนักเลย”

แม้ในใจพบกล้าเองจะคิดเหมือนเพื่อนสนิท แต่พบกล้าคิดว่าการที่พวกเข้าตั้งคำถาม ถึงเรื่องของคุณชายคำหอมในเวลาแบบนี้ มันดูจะไม่เหมาะสมสักเท่าไร เขาถึงได้ตอบกลับเพื่อนสนิทไปแบบนั้น

“เอ็งมิเห็นสีหน้าคุณชาย ตอนพระยาคมศักดิ์ประกาศกร้าวเหรอวะ ข้าว่าคุณชายของข้าต้องถูกบังคับแหง ๆ”

“มิรู้สิ พระยาคมศักดิ์คงเล็งเห็นความดีอะไรในตัวขุนไตรภพก็เป็นได้ แต่ถึงอย่างไรซะ ข้าว่าพวกเขาทั้งคู่ก็เหมาะสมกันดี”

“แล้วเอ็งมิเสียใจเหรอวะ” ฉัตรเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง

“เหตุใดข้าต้องเสียใจ ข้าก็ต้องดีใจสิวะ ในอนาคตคุณชายของข้าจะมีคนที่เหมาะสม ทั้งหน้าตา ฐานะและยศศักดิ์มาดูแลเชียวนะเว้ย”

แม้แววตาและสีหน้าจะเศร้าหมองยามที่พูดถึงเรื่องนี้ แต่พบกล้าก็รู้สึกยินดี และพูดออกมาจากความรู้สึกจริง ๆ ของเขา หากจะหาคนที่เพียบพร้อมและคู่ควรกับคุณชายคำหอม ผู้เป็นถึงบุตรชายของเจ้าเมือง คนอย่างไตรภพดูจะเหมาะสมมากกว่าผู้ใด อย่างที่พระยาคมศักดิ์ว่าไว้จริง ๆ

ไตรภพมีทั้งหน้าตาอันหล่อเหลา มีอำนาจ ฐานะ และยศศักดิ์ไม่แพ้ผู้ใด แม้อีกฝ่ายจะดูไม่เป็นมิตรกับเขาสักเท่าไร แต่กับคุณชายคำหอม ไตรภพแสดงท่าทางชัดเจนว่าเขาทั้งชอบและอยากดูแลอีกฝ่าย เพราะแบบนี้พบกล้าถึงได้เล็งเห็นว่าพวกเขาทั้งคู่เหมาะสมกันมากกว่าผู้ใด มากกว่าเขาเองเช่นกัน

“เสียใจก็พูดออกมาเถอะ ข้ารู้ว่าเอ็งคิดถึงและยังรอคุณชายมาตลอด แถมคุณชายเองก็ดูเหมือนจะปลื้มเอ็งซะขนาดนั้น”

ฉัตรที่เห็นใบหน้าของเพื่อนสนิทเริ่มเศร้าหมองลงยามที่พูดถึงเรื่องนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร แม้ว่าพบกล้าจะไม่เคยพูดออกมาตรง ๆ หรือยอมรับว่าแอบมีความรู้สึกดี ๆ ให้คุณชายคำหอมเช่นกัน แต่ฉัตรก็พอจะมองออก และเขาก็มองออกมาตั้งนานแล้วด้วย เพราะแบบนี้ฉัตรถึงได้รู้สึกสงสารเพื่อนสนิทที่ไม่ยอมรับความจริง ว่าภายในใจของพบกล้ายามนี้ก็รู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อย

“ไอ้ฉัตร เอ็งก็รู้ว่าคนต้อยต่ำอย่างข้า มิคู่ควรกับดอกฟ้าอย่างคุณชายหรอกว่ะ”

“...”

“ข้าแค่คิดถึงคุณชายคำหอมในช่วงวัยเด็กก็เท่านั้น มิได้รู้สึกไปแบบอื่นอย่างที่เอ็งคิด และข้าคิดว่า คุณชายคำหอมเองก็คงคิดเหมือนข้าเช่นกัน”

แม้ในใจจะรู้สึกเสียใจอย่างที่ฉัตรว่าเอาไว้จริง ๆ แต่สุดท้ายแล้วคนอย่างพบกล้าทำได้เพียงยอมรับความจริง และทำในสิ่งที่ถูกต้อง ดีกว่าจะสนใจแต่ความรู้สึกตนเอง หากยังดื้อด้านไม่ยอมรับความจริง และไม่ทำในสิ่งที่ถูกต้อง อาจนำมาปัญหาต่าง ๆ เข้ามาให้ตัวเขาและคุณชายคำหอมในภายภาคหน้าก็เป็นได้

“เฮ้อ…ข้าละสงสารทั้งคุณชายและเอ็งเสียจริง”

“เหตุใดต้องสงสารข้า”

“เอ็งย่อมรู้อยู่แก่ใจ”