คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ไทย,BL,พีเรียดไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ผู้แต่ง
ดาวดวงที่ห้า
เรื่องย่อ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วน
*****
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องราวแต่งที่เกิดจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละคร ฉาก สถานที่
และเหตุการณ์ในเรื่องล้วนสมมุติขึ้นมาทั้งหมด
ไม่ได้มีการพาดพิงถึงใคร ไม่ได้เน้นหลักความสมเหตุสมผลหรือหลักการความเป็นจริงเท่าที่ควรนะคะ
นิยายวายพีเรียด ไม่อิงประวัติศาสตร์ใด ๆ ภาษาที่ใช้อาจไม่ถูกต้องทั้งหมด อาจมีการใช้ถ้อยคำหยาบคาย เพื่อให้เข้ากับบริบทของตัวละคร (ตรงส่วนนี้ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ)
เนื้อหาในนิยายมีการแบ่งแยกชนชั้นทางสังคมอย่างชัดเจน มีการใช้อำนาจ การดูถูกเหยียดหยาม การถูกกีดกันต่าง ๆ มีฉากความรุนแรง กักขัง ทำร้ายร่างกาย บังคับขู่เข็ญ ไปจนถึงฆาตกรรม มีการกล่าวถึงไสยศาสตร์ ความเชื่อ วิญญาณ ความสูญเสีย
ตัวละครในเรื่องบางตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม ไม่ควรลอกเลียนแบบ
*****
เรื่องราวความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน นำไปสู่โศกนาฏกรรมที่ยากจะลืมเลือน
เมื่อคุณชายคำหอม บุตรชายเพียงคนเดียวของพระยาคมศักดิ์ ผู้ปกครองเมืองภูคำใต้ ดันไปตกหลุมรัก พบกล้า ทาสหนุ่มในเรือนของตนเข้าอย่างจัง และเพราะความผูกพันที่ทั้งคู่มีให้กันตั้งแต่เยาว์วัย ทำให้พวกเขาต่างชอบพอกัน จนก่อตัวเป็นความรักในที่สุด แต่มันดันติดปัญหาตรงที่พวกเขาทั้งคู่ไม่เหมาะสมที่จะเคียงคู่กันเลยสักนิดนี่สิ
เมื่อคนหนึ่งเป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์ กับอีกคนเป็นแค่ทาสใช้แรงงานผู้ต่ำต้อย
เมื่อคนหนึ่งมีคู่หมั้นหมายที่เหมาะสมกันทั้งหน้าตา ฐานะและยศศักดิ์ กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีความเหมาะสมใด ๆ เลยสักนิดเดียว
เมื่อคนหนึ่งรักมากจนแสดงออกมาอย่างชัดเจน กับอีกคนที่รักมากแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้
เมื่อคนหนึ่งรักสุดหัวใจ จนไม่สนเรื่องความถูกต้องและความเหมาะสมใด ๆ กับอีกคนที่รักสุดใจ แต่ไม่สามารถมอบความรักให้อีกฝ่ายได้ เพราะเจียมตัวว่าเราต่างไม่คู่ควรกัน
*****
ความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน หากยังคงฝืนรักกันต่อไป อาจนำมาซึ่งความสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปตลอดกาล
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
.
.
.
ของขวัญวันเกิดจากพบกล้าเป็นเพียงกำไลเชือกถักธรรมดา แต่มันกลับสร้างมูลค่าทางจิตใจให้กับคุณชายคำหอมได้มากกว่า บรรดาเครื่องประดับหรูหราของตนเอง หรือแม้กระทั่งเครื่องประดับที่ได้รับมาจากขุนไตรภพเมื่อคืนนี้เสียอีก
และแม้ว่าในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เขาจะต้องเจอหน้ากับขุนไตรภพตามคำสั่งของบิดาอีกครั้ง และจะต้องเลือกใส่เครื่องประดับบางอย่างตามคำขอของขุนไตรภพ ที่ต้องการให้เขาใส่เวลาพบเจอกัน แต่คุณชายคำหอมเลือกที่จะมองข้ามเครื่องประดับพวกนี้ไป กลับกันคุณชายคำหอมเลือกที่จะไม่ถอดกำไลเชือกถักออก แม้มันดูไม่เข้ากันกับชุดที่ใส่เลยสักนิดเดียวก็ตาม
หลังจากใช้เวลาแต่งเนื้อแต่งตัวไม่นาน คุณชายคำหอมและฉัตรก็พากันเดินลงมาจากเรือน ก่อนจะพากันเดินไปยังเรือนหลักที่อยู่ไม่ไกล แม้คุณชายคำหอมไม่ได้อยากมานั่งปั้นหน้าฝืนยิ้มมีความสุข ร่วมรับประทานอาหารเที่ยงกับขุนไตรภพมากนัก แต่ก็เลือกที่จะมาอยู่ดี เพราะเขาไม่อยากมีปัญหากับบิดาในภายหลัง
ระหว่างเดินไปยังเรือนหลัก สายตาของคุณชายคำหอมดันสะดุดเข้ากับแผ่นหลังของทาสหนุ่มในเรือนคนหนึ่ง ที่กำลังขะมักเขม้นกับการถอนหญ้าที่ขึ้นรก พร้อมกับทาสอีกสองสามคนที่กำลังช่วยกันตัดแต่งต้นไม้ไม่ให้มันดูรกจนเกินไป
จากใบหน้าบึ้งตึงอย่างไม่สบอารมณ์ ที่ถูกบังคับให้ไปร่วมวงรับประทานอาหารตามคำสั่งของบิดา กลับแปรเปลี่ยนให้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าขึ้นมาทันใด เพราะทาสหนุ่มคนนั้นคือคนที่คุณชายคำหอมอยากเจอมากที่สุด
“พี่กล้า!”
เพราะเสียงตะโกนร้องเรียกของคุณชายคำหอมที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้เหล่าทาสใช้แรงงานที่กำลังช่วยกันถอนหญ้า รวมไปถึงตัดแต่งต้นไม้ จำเป็นต้องละสายตาจากงานที่ทำ และหันไปยังต้นเสียงโดยไม่ได้นัดหมายกันทันที
เว้นเพียงทาสหนุ่มคนหนึ่ง ที่ไม่ได้สนใจเสียงเรียกใด ๆ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานที่ตนเองได้รับมอบหมายอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อหวังจะให้งานตรงหน้าเสร็จสิ้นโดยเร็ว
“พี่กล้า พี่พบกล้า ทางนี้ ๆ”
คุณชายคำหอมพยายามตะโกนเรียก แต่เมื่อไม่เห็นว่าคนที่ตนเรียกจะหันกลับมามอง คุณชายคำหอมจึงเลือกที่จะเดินตรงไปหาอีกฝ่าย แทนที่จะเดินตรงไปยังเรือนหลัก ส่วนฉัตรที่เห็นคุณชายคำหอมเดินไปหาพบกล้า เขาเองก็ไม่ได้ห้าม เพราะดูเหมือนในเวลานี้พระยาคมศักดิ์และขุนไตรภพ ยังคงเดินทางมาไม่ถึง จึงปล่อยให้คุณชายคำหอมได้ทำตามใจตัวเอง ส่วนเขาก็เลือกที่จะเดินตามอยู่ไม่ห่าง
“ไอ้พบกล้าเว้ย!”
เดชส่งเสียงร้องเรียกอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าคุณชายคำหอมค่อย ๆ เดินตรงมาทางนี้ ก่อนจะใช้เท้าถีบ เพื่อสะกิดพบกล้าที่กำลังถอนหญ้าอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ใกล้กัน
“โอ๊ย! อะไรของพี่วะเนี่ย ถีบมาได้”
ด้วยความที่พบกล้ากำลังนั่งยอง ๆ ถอนหญ้าอยู่ เมื่อถูกสะกิดด้วยฝ่าเท้าของทาสหนุ่มรุ่นพี่ มันก็ทำให้เขาไม่ทันระวัง จนก้นกระแทกลงกับพื้นในทันที สายตาอาฆาตจึงมองค้อนไปยังทาสหนุ่มรุ่นพี่ที่กำลังหัวเราะเขาอยู่หน่อย ๆ
“ฮ่าฮ่า ทำเป็นบ่นไอ้เด็กนี่” แม้เดชจะไม่ได้ตั้งใจทำให้พบกล้าเจ็บตัว แต่การได้เห็นอีกฝ่ายลงไปกองกับพื้น มันก็ทำให้เขาอดขำไม่ได้
“แล้วพี่จะถีบกันทำไมเล่า”
“แล้วเอ็งจะขยันอะไรนักหนา คุณชายคำหอมเรียกเอ็งดังขนาดนั้น ยังมิได้ยินอีก ไอ้เด็กนี่หูตึงเสียแล้วรึไง”
เดชได้แต่บ่นแซวทาสหนุ่มรุ่นน้อง ที่ทำตัวไม่รู้เรื่องรู้ราวใด ๆ
“ห๊ะ พี่ว่าอะไรนะ คุณชายคำหอมเรียกข้าอย่างนั้นรึ”
เพราะมัวแต่ตั้งใจทำงานของตนเองให้เสร็จเร็วไว เพื่อหวังว่าหลังจากเสร็จงานถอนหญ้าตรงนี้ ตัวเขาจะได้รีบไปพักผ่อน หลังจากที่นอนหลับไปได้เพียงสองชั่วโมงเท่านั้น เนื่องจากเมื่อคืนนี้เขามัวแต่ใช้เวลาไปกับการทำกำไลเชือกถักเพื่อเป็นของขวัญให้กับคุณชายคำหอม ผู้เป็นนายของเขา
และหากพบกล้าทำงานในส่วนตรงนี้เสร็จเร็ว เขาก็จะได้มีเวลาไปนอนหลับพักผ่อน เพื่อจะได้ตื่นมามีแรงทำงานอื่น ๆ ในช่วงเย็นอีกครั้ง เพราะแบบนี้พบกล้าจึงไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเท่าที่ควร เขาถึงได้ไม่ได้ยินเสียงเรียกร้องของคุณชายคำหอม แม้ว่าเสียงเรียกนั้นจะดังเพียงใดก็ตาม
“ก็เออสิวะ ดูเหมือนคุณชายมีเรื่องจะคุยกับเอ็ง คุณชายเดินมานู่นแล้วไง”
เมื่อเห็นว่าคุณชายคำหอมเดินตรงมาทางนี้ จากที่นั่งจมอยู่บนพื้น พบกล้าก็รีบดีดตัวลุกขึ้นอย่างเร็วไว เพื่อไม่ให้คุณชายเห็นสภาพน่าสมเพชของเขา แต่พบกล้าหารู้ไม่ว่าทุกการกระทำของเขาเมื่อครู่นั้น คุณชายคำหอมมองเห็นทั้งหมด แถมยังแอบขำอยู่ในใจเสียด้วย
.
.
“สวัสดีขอรับคุณชาย”
ทันทีที่คุณชายคำหอมมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา เดชก็เป็นฝ่ายทักทายอีกฝ่ายก่อน ก่อนที่ทาสคนอื่น ๆ จะเดินเข้ามาทักทายเช่นกัน
“อื้อ…พวกเจ้านี่ขยันกันจริงหนา อากาศก็ร้อนเช่นนี้ พวกเจ้าคงเหนื่อยกันแย่”
แม้จะยังไม่เข้าสู่ช่วงเที่ยง แต่สภาพอากาศตลอดทั้งเดือนนี้ก็ถือว่าค่อนข้างร้อนเลยทีเดียว และยิ่งต้องมาทำงานกลางแดด คุณชายคำหอมแทบไม่อยากนึกสภาพเลยว่าตนเองจะอดทนได้เท่ากับทาสในเรือนหรือไม่
“พวกข้ามิเหนื่อยหรอกขอรับ มันเป็นหน้าที่ของพวกข้าอยู่แล้วขอรับคุณชาย”
เดชตอบกลับอย่างภาคภูมิใจ แค่ทำงานตากแดดนิด ๆ หน่อย ๆ หรือต่อจะให้ต้องตากแดดตากลมเป็นวัน ๆ ก็ย่อมทำได้ มันไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรสำหรับทาสใช้แรงงานอย่างพวกเขาอยู่แล้ว แต่เดชก็พอจะรับรู้ได้จากท่าทางและน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยของคุณชายคำหอมดี ว่าอีกฝ่ายคงเป็นห่วงและไม่ได้อยากให้พวกเขาต้องมาทนทำงานตากแดดตากลมเป็นวัน ๆ เช่นนี้
“เช่นนั้น ข้าคงต้องมอบรางวัลให้พวกเจ้าเสียหน่อยแล้ว”
“ขะ…ขอรับ” เดชค่อนข้างมึนงงกับคำพูดของอีกฝ่าย
“วันนี้ข้าตั้งใจจะทำของหวานให้ทาสในเรือนทุกคน ช่วงบ่าย ๆ พวกเจ้าค่อยไปรับที่โรงครัวหนา”
คุณชายคำหอมเอ่ยบอกกับทาสทุกคนที่อยู่บริเวณนี้ เพราะเมื่อคืนนี้เขาเจอแต่เรื่องกระทบกระเทือนจิตใจ จึงไม่มีเวลาได้มาพูดคุยและขอบคุณทาสในเรือนที่ช่วยกันจัดเตรียมงานฉลองวันเกิดให้ และที่สำคัญเพราะคุณชายคำหอมเองก็เล็งเห็นว่า ทาสในเรือนขยันขันแข็งและช่วยกันทำงานอย่างเต็มที่
เพื่อเป็นการขอบคุณ คุณชายคำหอมเองก็อยากตอบแทนอะไรบางอย่างให้พวกเขา และการทำของหวานก็เป็นงานถนัดของคุณชายคำหอม ซึ่งดูจะเป็นตัวเลือกที่ดีเสียด้วย แน่นอนว่าคุณชายคำหอมเองก็ได้ตกลงกับฉัตร ให้มาเป็นลูกมือในการช่วยเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ขอบพระคุณขอรับคุณชาย”
“ข้ามิรบกวนพวกเจ้าแล้ว ข้ามีเรื่องจะคุยกับพี่กล้าเสียหน่อย”
“ขอรับคุณชาย ถ้าเช่นนั้นพวกข้าขอไปทำงานต่อนะขอรับ”
“อื้อ…”
“ไอ้พบกล้า เอ็งไปคุยกับคุณชายซะ เดี๋ยวพวกข้าไปถอนหญ้ากงนู้นเอง” เดชหันมาพูดกับพบกล้า ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินออกไป
“ดะ…ได้สิพี่เดช”
.
.
ทางด้านฉัตร เมื่อเห็นว่าคุณชายคำหอมต้องการพูดอะไรบางอย่างกับพบกล้า เขาก็ตัดสินใจยืนรออยู่ห่าง ๆ ปล่อยให้คุณชายคำหอมและพบกล้าได้พูดคุยกัน
“คุณชายยกโทษให้ข้าด้วยนะขอรับ ก่อนหน้านี้ข้ามิได้ยินเสียงของคุณชายจริง ๆ นะขอรับ”
เพราะเห็นท่าทางเคร่งขรึมของคุณชายคำหอม พบกล้าก็กลัวว่าคุณชายคำหอมจะโกรธที่ก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้ยินที่อีกฝ่าย จึงพยายามขอโทษขอโพย
“ท่าทางตื่นตระหนกนี่มันอะไรกันพี่กล้า พี่กลัวว่าข้าจะลงโทษพี่รึไง”
ว่าจบคุณชายคำหอมก็เผยรอยยิ้มออกมา การได้แกล้งพบกล้าและดูเหมือนอีกฝ่ายจะตกหลุมพราง เป็นอะไรที่น่าขันและน่าเอ็นดูสำหรับคุณชายคำหอมอยู่ไม่น้อย
“คะ…คือว่า”
“เอาเถอะ ข้ามิได้จะต่อว่าพี่เสียหน่อย แค่อยากจะมาขอบคุณพี่ก็เท่านั้นเอง”
“ขอบคุณ คุณชายจะมาขอบคุณข้าด้วยเรื่องอะไรฤๅขอรับ” ทาสต่ำต้อยอย่างเขา มีอะไรให้ผู้เป็นนายอย่างคุณชายคำหอมต้องมาขอบคุณถึงที่กัน
“ก็เรื่องนี้ไง” ว่าจบแขนข้างที่ใส่กำไลเชือกถักก็ถูกยกขึ้นมา และพบกล้าเองก็เข้าใจได้ทันทีเมื่อได้เห็นกำไลเชือกถักที่อยู่บนข้อมือนั่น
“ขะ…ขอรับ คุณชายชอบมันฤๅไม่ขอรับ”
“ชอบสิ พี่กล้าทำให้ข้าทั้งที ข้าชอบมันมากเลยล่ะ”
“ข้าดีใจที่คุณชายชอบมันนะขอรับ”
ก่อนหน้านี้เขากังวลมากว่าอีกฝ่ายจะไม่ชอบ แต่เมื่อเห็นว่าคุณชายคำหอมดูมีชอบกำไลเชือกถักเส้นนี้เป็นพิเศษ เพียงเท่านี้พบกล้าก็รู้สึกหายเหนื่อยแล้ว
“ข้าจะใส่มันไว้ไม่ถอดเลยล่ะ”
“มันจะดีฤๅขอรับคุณชาย ข้าว่ามันดูมิค่อยเข้ากับชุดอื่น ๆ ของคุณชายนะขอรับ”
หากคุณชายคำหอมจะใส่มันไว้ตลอด พบกล้าก็กังวลว่ากำไลเชือกถักแสนธรรมดานี้ มันดูจะไม่ค่อยเข้ากับชุดอื่น ๆ ที่คุณชายคำหอมอาจต้องใส่ออกงานก็เป็นได้
“พี่มิต้องไปกังวลเรื่องนั้นหรอก”
“…”
“ข้าชอบเพราะมันสวยสำหรับข้า ที่ข้าเลือกใส่เพราะข้าชอบและอยากใส่มัน ข้ามิสนใจหากผู้ใดจะมองว่ามันดูมิเข้ากับชุดข้าก็ตาม” คุณชายคำหอมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“คุณชาย…”
“แล้วพี่ล่ะ พี่ว่ามันเข้ากับข้อมือของข้าฤๅไม่”
“เข้าขอรับ มันดูเข้ากับคุณชายที่สุดขอรับ”
“ดีใจจังที่พี่ชมข้า” รอยยิ้มบนใบหน้าไม่อาจปกปิดมันได้อีกต่อไป เมื่อได้ยินคำเอ่ยชมจากคนที่ตนแอบมีใจให้
“ขะ…ขอรับ”
“ของที่พี่ตั้งใจทำให้ข้า ข้าสัญญาจะไม่ทำหาย จะใส่มันไว้อย่างดี” มันเป็นคำสัญญาที่เอ่ยออกมาจากใจจริง
“…”
“แล้วก็พี่กล้า ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดที่พี่ตั้งใจทำให้ข้านะ”
“ขอรับคุณชาย ข้าดีใจที่คุณชายชอบมันขนาดนี้นะขอรับ”
“ช่วงบ่ายนี้ พี่อย่าลืมไปรับของหวานล่ะ พี่ต้องมานะ ข้าตั้งใจทำให้พวกพี่ได้ลองชิมกัน”
ที่คุณชายคำหอมพยายามเน้นย้ำให้พบกล้ามา เพราะของหวานที่เขาตั้งใจจะทำนั้น คุณชายคำหอมอยากให้พบกล้าได้ลิ้มลองรสชาติจากฝีมือของเขาก็เท่านั้นเอง
“แอบบอกข้าก่อนได้ฤๅไม่ขอรับ ว่าของหวานที่คุณชายจะทำคืออะไรขอรับ”
เพราะเห็นว่าคุณชายคำหอมพยายามเน้นย้ำถึงเรื่องนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะอยากรู้ว่าของหวานที่อีกฝ่ายต้องการจะทำคืออะไร
“อืม…ข้าว่าจะลองทำกล้วยบวชชีน่ะ” คุณชายคำหอมเองก็ไม่ลังเลที่จะบอกออกไป
“เช่นนั้น ข้าคงมิพลาดของหวานนี้อย่างแน่นอนขอรับ”
“เพราะกล้วยบวชชี เป็นของโปรดที่พี่ชอบใช่ไหมล่ะ”
“เหตุใดคุณชายถึงรู้ว่าข้าชอบล่ะขอรับ”
พบกล้ารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ที่อีกฝ่ายรู้ว่านั่นคือของโปรดของเขา
“อืม…หากเป็นเรื่องของพี่ ข้าสืบได้มิยากหรอกนะพี่กล้า”