คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ไทย,BL,พีเรียดไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ผู้แต่ง
ดาวดวงที่ห้า
เรื่องย่อ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วน
*****
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องราวแต่งที่เกิดจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละคร ฉาก สถานที่
และเหตุการณ์ในเรื่องล้วนสมมุติขึ้นมาทั้งหมด
ไม่ได้มีการพาดพิงถึงใคร ไม่ได้เน้นหลักความสมเหตุสมผลหรือหลักการความเป็นจริงเท่าที่ควรนะคะ
นิยายวายพีเรียด ไม่อิงประวัติศาสตร์ใด ๆ ภาษาที่ใช้อาจไม่ถูกต้องทั้งหมด อาจมีการใช้ถ้อยคำหยาบคาย เพื่อให้เข้ากับบริบทของตัวละคร (ตรงส่วนนี้ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ)
เนื้อหาในนิยายมีการแบ่งแยกชนชั้นทางสังคมอย่างชัดเจน มีการใช้อำนาจ การดูถูกเหยียดหยาม การถูกกีดกันต่าง ๆ มีฉากความรุนแรง กักขัง ทำร้ายร่างกาย บังคับขู่เข็ญ ไปจนถึงฆาตกรรม มีการกล่าวถึงไสยศาสตร์ ความเชื่อ วิญญาณ ความสูญเสีย
ตัวละครในเรื่องบางตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม ไม่ควรลอกเลียนแบบ
*****
เรื่องราวความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน นำไปสู่โศกนาฏกรรมที่ยากจะลืมเลือน
เมื่อคุณชายคำหอม บุตรชายเพียงคนเดียวของพระยาคมศักดิ์ ผู้ปกครองเมืองภูคำใต้ ดันไปตกหลุมรัก พบกล้า ทาสหนุ่มในเรือนของตนเข้าอย่างจัง และเพราะความผูกพันที่ทั้งคู่มีให้กันตั้งแต่เยาว์วัย ทำให้พวกเขาต่างชอบพอกัน จนก่อตัวเป็นความรักในที่สุด แต่มันดันติดปัญหาตรงที่พวกเขาทั้งคู่ไม่เหมาะสมที่จะเคียงคู่กันเลยสักนิดนี่สิ
เมื่อคนหนึ่งเป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์ กับอีกคนเป็นแค่ทาสใช้แรงงานผู้ต่ำต้อย
เมื่อคนหนึ่งมีคู่หมั้นหมายที่เหมาะสมกันทั้งหน้าตา ฐานะและยศศักดิ์ กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีความเหมาะสมใด ๆ เลยสักนิดเดียว
เมื่อคนหนึ่งรักมากจนแสดงออกมาอย่างชัดเจน กับอีกคนที่รักมากแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้
เมื่อคนหนึ่งรักสุดหัวใจ จนไม่สนเรื่องความถูกต้องและความเหมาะสมใด ๆ กับอีกคนที่รักสุดใจ แต่ไม่สามารถมอบความรักให้อีกฝ่ายได้ เพราะเจียมตัวว่าเราต่างไม่คู่ควรกัน
*****
ความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน หากยังคงฝืนรักกันต่อไป อาจนำมาซึ่งความสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปตลอดกาล
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
.
.
.
เสียงตะโกนร้องเรียกของคุณชายคำหอม ดึงดูดความสนใจของผู้คนในโรงครัวไปเสียหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งพบกล้า ทาสหนุ่มผู้เป็นเป้าหมายหลักของคุณชายคำหอมเช่นกัน
สายตาของเหล่าทาสที่กำลังต่อแถวเข้าคิวรับกล้วยบวชชี ต่างพากันจับจ้องและเกิดการตั้งคำถาม บ้างก็หันมาจับกลุ่มพูดคุยกัน ราวกับต้องการรับรู้ว่า คุณชายคำหอมต้องการออกคำสั่ง พบกล้า หรือเป็นพบกล้าไปทำเรื่องอะไรผิดมา คุณชายคำหอมถึงได้ตะโกนร้องเรียกดังลั่นโรงครัวเช่นนั้น
แต่พวกเขาลืมสิ้นไปแล้วว่า ในโรงครัวไม่ได้มีแค่พวกเขาเท่านั้น ยังมีผู้เป็นนายอย่างคุณชายคำหอมและแขกสูงศักดิ์ อย่างขุนไตรภพอยู่ภายในที่แห่งนี้ด้วย แต่เพราะความอยากรู้อยากเห็นมันมีมากกว่าจะยอมให้พวกเขายืนอยู่เฉย ๆ ได้
พบกล้าสังเกตเห็นทาสในเรือนพากันจับจ้องมาที่ตน ก็รู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน แม้จะถูกเอ่ยถามจากบรรดาทาสด้วยกันเองบ้าง พบกล้าก็ไม่สามารถตอบคำถามเหล่านั้นกลับไปได้เลย เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้แน่ชัดเช่นกัน ว่าคุณชายคำหอมมีเรื่องอะไรจะพูดคุยกับเขา หรือว่าเขาไปทำผิดอะไรต่อคุณชายคำหอมไปบ้าง
“ไอ้กล้า เอ็งไปทำอะไรผิดต่อคุณชายคำหอมมาวะ” ทาสในเรือนเอ่ยถามขึ้นมา
“ข้า…ข้าเองก็มิรู้เช่นกัน”
“อย่ามาโกหกนักเลย ข้าเห็นว่าช่วงนี้คุณชายก็ดูติดเอ็งมาก เอ็งจะมิรู้เรื่องได้อย่างไรวะ”
“…”
“ไอ้เจ้าพวกนี้นี่ มิต้องทำเป็นอยากรู้เรื่องคนอื่นนักเลย”
“แหม…ยัยผกา ว่าแต่คนอื่นเขา เอ็งก็อยากรู้เรื่องไอ้กล้าเหมือนกันมิใช่รึไง”
“อยากรู้ให้มันมีขอบเขตเสียบ้าง คุณชายคำหอมก็คงมิอยากให้พวกเอ็งมาแอบสอดรู้เรื่องนี้เช่นกัน”
ผกา ทาสในโรงครัว ผู้กำลังทำหน้าที่แจกจ่ายกล้วยบวชชีกับฉัตร เอ่ยแทรกขึ้นมาอีกครั้ง
“ใช่…ข้าก็เห็นด้วยกับพี่ผกา พวกเอ็งหัดเกรงใจคุณชายกับแขกบ้างสิวะ มายืนจับกลุ่มคุยกันยามนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน” ฉัตรที่ยืนฟังอยู่นานพูดเสริมเช่นกัน
“นั่นคุณชายคำหอมจ้องมากงนี้มิวางตาเลย พวกเอ็งเลิกจับกลุ่มกันได้แล้ว ไป ๆ แยกย้าย”
ทันทีที่ผกาพูดจบ ทาสในเรือนที่กำลังจับกลุ่มกันก็สลายตัวไปในทันที ก่อนที่จะทำตัวให้เป็นปกติ กลับมาต่อแถวเข้าคิวรับกล้วยบวชชีดังเดิม
ส่วนพบกล้าที่เห็นว่าคุณชายคำหอมกำลังจ้องมาที่เขาอย่างไม่วางตานั้น ยิ่งทำให้พบกล้าไม่กล้าขยับตัวไปไหน แม้จะไม่มีแรงกดดันจากการถามไถ่ของเหล่าทาสในเรือน แต่เพราะความประหม่าและตื่นตระหนกก็ทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เพราะเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองไปทำเรื่องอะไรผิดมา คุณชายคำหอมถึงได้แสดงสีหน้าบูดบึ้งใส่เขาเช่นนี้
“ไอ้กล้า ข้าว่าเอ็งรีบไปหาคุณชายคำหอมเถอะ กงนี้ข้าจัดการต่อเอง”
ฉัตรเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าพบกล้าเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน
“เอ้อ…เอ็งรีบไปเถอะไอ้กล้า อย่าให้คุณชายต้องรอนานเลย” ผกาพูดเสริมขึ้น
“อ้อ…อืมได้สิพี่”
ไม่รีรอให้เสียเวลา พบกล้าค่อย ๆ ย่างกรายเดินเข้าไปหาคุณชายคำหอมอย่างช้า ๆ ส่วนทางด้านคุณชายคำหอมเองเมื่อเห็นว่าพบกล้าค่อย ๆ เดินเข้ามาตน จากใบหน้าบูดบึ้งเพื่อหวังแกล้งพบกล้าก่อนหน้านี้ ได้พลันหายแทบจะในทันที
ก่อนจะรีบลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินตรงไปหาพบกล้าทันที โดยไม่สนใจคู่สนทนาอย่างไตรภพ ที่ไม่สบอารมณ์กับพฤติกรรมของคุณชายคำหอมในยามนี้เป็นอย่างมาก
และการกระทำของคุณชายคำหอมเช่นนั้น ทำให้ไตรภพรู้สึกเจ็บใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยังคงฝืนยิ้มปนหัวเราะเบา ๆ ราวกับว่ากำลังเอ็นดูในพฤติกรรมของคุณชายคำหอม
แต่จริง ๆ แล้ว เขาแค่ฝืนเสแสร้งสร้างภาพต่อหน้าทาสในโรงครัว ให้ทาสเหล่านั้นได้เห็นแต่พฤติกรรมดี ๆ ของตนก็เท่านั้น เผื่อทางด้านพระยาคมศักดิ์จะสอบถามถึงพฤติกรรมของเขา ว่าเหมาะสมกับคุณชายคำหอมหรือไม่ และหากทาสในเรือนเห็นพฤติกรรมที่ดีของเขาในวันนี้ นั่นก็เท่ากับว่าเขากำลังได้เปรียบคนในใจของคุณชายคำหอมไปแล้วขั้นหนึ่ง
แต่ในยามนี้ไตรภพกลับรู้สึกพ่ายแพ้ทาสหนุ่มต่ำต้อย ที่แทบไม่ต้องทำอะไรเลยสักนิด ต่างจากเขาที่พยายามสร้างภาพจนเริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย และน่ารำคาญใจเสียจริง หากไม่เห็นแก่แผนการของบิดา คนอย่างไตรภพย่อมไม่มีทางยอมวิ่งตามผู้อื่นให้เสียแรงเปล่าเช่นนี้อยู่แล้ว
แต่เพื่อบิดาไตรภพถึงยอมลงทุนลงแรง ยอมเสียหน้า ยอมเสียเกียรติ ลดตัวมาวิ่งไล่ตามคนที่เขาแทบจะไม่ได้หลงใหล ไม่ได้พึงชอบและอยากครอบครองมากขนาดนั้น หากแต่หลายสิ่งหลายอย่างในตัวของคุณชายคำหอม ค่อนข้างมีประโยชน์ต่อตัวเขาและบิดา ไตรภพก็ยินดีทำทุกอย่างเพื่อให้แผนการสำเร็จ โดยไม่สนใจวิธีการเช่นกัน
และแม้ในยามนี้ สีหน้าของเขาจะแสดงออกว่ายิ้มแย้ม แต่ภายในใจของนั้น กลับรู้สึกโกรธแค้นและไม่พอใจกับพฤติกรรมของคุณชายคำหอมมากเลยทีเดียว เขาทำได้เพียงข่มอารมณ์โกรธแค้นเหล่านั้นเอาไว้ในใจ ไม่สามารถเอ่ยถ้อยคำใด ๆ ออกมาได้เลย
‘ทั้ง ๆ ที่ข้าก็นั่งอยู่กงหน้าเจ้าแท้ ๆ ไยเจ้ากลับมิคิดสนใจข้า ให้มากกว่าไอ้ทาสชั้นต่ำนั่น’
…
‘การกระทำของเจ้าช่างหยามเกียรติข้ายิ่งนัก’
ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองไปยังภาพของคุณชายผู้สูงศักดิ์ และทาสหนุ่มผู้ต่ำต้อยกำลังพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ค่อนข้างสร้างความรำคาญ สร้างความไม่พอใจให้กับไตรภพอยู่ไม่น้อย
‘ไอ้ทาสชั้นต่ำนั่น มันมีดีกว่าข้ากงไหนวะ ไยเจ้าถึงยอมลดตัวไปเกลือกกลั้วกับคนอย่างมัน’
ความขุ่นเคืองใจนั้น ทำให้ไตรภพอยากจะเดินเข้าไปแทรกกลางระหว่างสองคนนั้น และอยากจะต่อว่าทาสหนุ่มให้รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวเสียบ้าง แต่มันติดที่ในยามนี้เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้เลย เขาต้องรอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม รอเวลาที่แผนการของบิดาจะดำเนินไปตามขั้นตอน และเมื่อถึงเวลานั้นเขาจะเป็นฝ่ายกำจัดทุกสิ่งทุกอย่างที่คอยขวางหูขวางตาไปให้พ้นทางเอง
‘อีกมินาน มึงกับกูจะได้เห็นดีกัน ไอ้พบกล้า!’
…
‘เสี้ยนหนามอย่างมึง กูจะกำจัดไปให้พ้นทาง’
.
.
.
ใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข ผู้ใดมองเห็นเป็นต้องหลงใหล ผู้ใดมองเห็นเป็นต้องหลงรัก ดวงตาหวานหยดย้อย กับรอยยิ้มจริงใจของคุณชายคำหอมที่ส่งมาให้เขามันช่างงดงาม จากความกังวลและความตื่นกลัวก่อนหน้านี้ สามารถทำให้พบกล้าคลายความกังวลลงไปได้
“ข้าทำให้พี่ตกใจใช่ฤๅไม่”
แค่เห็นท่าทางของอีกฝ่าย คุณชายคำหอมก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของพบกล้าได้ทันที
“ก็นิดหน่อยขอรับ”
“ข้าขอโทษที่ทำให้พี่ตกใจ นี่ของพี่ รับไปสิ”
ถ้วยขนมหวานในมือถูกยื่นออกไปตรงหน้าของพบกล้า
“คุณชายเรียกข้ามา เพื่อสิ่งนี้ฤๅขอรับ”
“อื้อ...ใช่แล้ว”
“โธ่คุณชาย ข้าก็นึกว่าข้าทำผิดอะไรมา คุณชายถึงได้เรียกข้าเช่นนั้น”
แน่นอนว่าพบกล้าที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกโล่งใจ จนเผลอยิ้มออกมา ตัวเขาไม่ได้ทำอะไรผิดต่อคุณชายคำหอม และคุณชายคำหอมเองก็ไม่ได้ต้องการต่อว่าใด ๆ เพียงแค่ต้องการมอบถ้วยขนมหวานในมือให้กับพบกล้าก็เท่านั้นเอง
“ฮ่าฮ่า…พี่กล้า พี่อย่าได้กังวลมากไปสิ”
“อันที่จริง คุณชายมิต้องทำให้ข้าขนาดนี้ก็ได้ขอรับ ข้าไปต่อแถวเหมือนคนอื่น ๆ ก็ได้นะขอรับ”
“ก็ข้าอยากให้พี่กับมือเองนี่ อีกอย่างข้าอยากคุยกับพี่ด้วย”
“จะดีรึขอรับคุณชาย มิใช่ว่าคุณชายมีแขกอยู่ฤๅขอรับ”
พบกล้าเหลือบมองไปยังแขกคนพิเศษของคุณชายคำหอม ที่ยังคงจ้องมองมายังพวกเขาอย่างไม่วางตา แม้พบกล้าจะไม่รู้แน่ชัดว่าไตรภพคิดอะไรอยู่ในใจ แต่ดูจากสายตาแข็งกร้าวที่จับจ้องมาอย่างกับโกรธแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ก็พอจะทำให้พบกล้ามั่นใจได้ในทันที ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจเขาเป็นอย่างมาก
“พี่ภพเขามิว่าอะไรหรอก เห็นฤๅไม่พี่กล้า พี่ภพเขายังยิ้มให้เลยนั่น”
คุณชายคำหอมหันกลับไปมองที่ไตรภพ และทันทีที่ไตรภพเห็นว่าคุณชายคำหอมหันกลับมามองเขา จากสายตาแข็งกร้าว แปรเปลี่ยนไปเป็นยิ้มแย้มให้ในทันที และก็แน่นอนว่าทันทีที่คุณชายคำหอมหันกลับมาพูดคุยกับพบกล้าอีกครั้ง ใบหน้ายิ้มแย้มของไตรภพนั้นแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นเคืองใจดังเดิม
แน่นอนว่าทุกการกระทำของไตรภพนั้น อยู่ในสายตาของพบกล้าทั้งหมดเช่นกัน เขาถึงเลือกที่จะปล่อยผ่าน ไม่สบตากับอีกฝ่ายที่ยังคงจ้องมองมาที่เขาไม่วางตา
“อีกอย่างข้าอยากฟังความเห็นจากปากพี่ด้วย”
“ดะ…ได้สิ ขอรับคุณชาย”
“พี่ลองทานดูสิ ข้าตั้งใจทำเพื่อพี่มากเลยนะ”
“คุณชายมิได้ทำให้ทุกคนฤๅขอรับ”
“จริง ๆ แล้วข้าก็ตั้งใจทำเพื่อทุกคนนั่นแหละ แต่กับพี่กล้าข้าตั้งใจทำให้เป็นพิเศษเลยหนา”
ถ้อยคำและรอยยิ้มจริงใจที่คุณชายคำหอมแสดงออกมา ทำให้พบกล้ามั่นใจแล้วว่าคุณชายคำหอมมีใจให้เขาจริง ๆ เหมือนอย่างที่สหายรักเคยบอกเขาก่อนหน้านี้
“ชะ...เช่นนั้นแล้ว ข้าต้องขอบคุณคุณชายมากนะขอรับ”
“พี่ลองชิมดูสิ เป็นอย่างไรอร่อยฤๅไม่”
ทันทีที่คุณชายคำหอมว่าจบ พบกล้าก็ไม่รีรอให้เสียเวลา กล้วยบวชชีในถ้วยถูกตักขึ้นมาลิ้มลองรสชาติอย่างช้า ๆ
“อืม…อร่อยสิขอรับ ถึงรสชาติจะหวานไปเล็กน้อย แต่ก็อร่อยมากเลยขอรับคุณชาย”
“พี่มิชอบรสชาติหวานหรอกฤๅ”
จากรอยยิ้มกว้าง ๆ เมื่อได้ฟังคำตอบจากปากของพบกล้า คุณชายคำหอมแทบจะหุบยิ้มลงในทันที เพราะกำลังโทษตัวเองอยู่ในใจที่ดันทำออกมา ไม่ถูกปากทาสหนุ่มเท่าที่ควร
“จริง ๆ ข้ามิได้มีรสชาติที่ชอบตายตัวหรอกขอรับ ข้าทานได้หมด เพียงแต่รสชาติหวานมาก ๆ มันจะทำให้ข้าแสบคอขอรับ”
“อันที่จริงก่อนพี่จะเดินมาถึงข้า ข้าแอบเติมความหวานเพิ่มเข้าไป เพราะอยากให้พี่ได้รับความหวานจากข้าเพิ่มไปอีก”
“ความหวานที่คุณชายเอ่ยถึง ข้าว่าข้าได้รับมากพอเลยขอรับ”
“ฮ่าฮ่า...พี่กล้านี่ก็มีอารมณ์ขันไม่แพ้ข้าเลยหนา ว่าแต่พี่รู้สึกแสบคอมากฤๅไม่”
ถ้อยคำของทาสหนุ่ม ค่อนข้างทำให้คุณชายคำหอมพอใจอยู่ไม่น้อย
“ข้ามิได้รู้สึกแสบคอเลยขอรับคุณชาย และต่อให้ข้าจะแสบคอมากเพียงใด ในเมื่อสิ่งนี้เป็นของโปรดข้า ข้ามิยอมทานเหลือแน่นอนขอรับ”
แม้ความจริงแล้วกล้วยบวชชีในถ้วยนี้ค่อนข้างหวานสำหรับเขาอยู่ไม่น้อย แต่พบกล้าไม่สามารถทำลายความตั้งใจของคุณชายคำหอมได้เลย
“อื้อ…เช่นนั้นพี่ก็ทานให้หมดหนา ข้าใส่ความรักและความตั้งใจเข้าไปเต็มถ้วยเลย”
“ดูคุณชายพูดเข้าสิขอรับ ผู้ใดมาได้ยินจะเข้าใจผิดได้นะขอรับ”
“ข้ามิสนหรอกหนา สิ่งที่ข้าสนใจในยามนี้มีเพียงพี่กล้าเท่านั้น”
คุณชายคำหอมและพบกล้ายังคงพูดจาหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน โดยไม่รู้เลยว่าทุกถ้อยคำที่พวกเขาเอื้อนเอ่ยออกมา จะมีอีกบุคคลหนึ่งได้ยินทั้งหมด
“การที่เจ้าเอื้อนเอ่ยออกมาว่า มิสนใจสิ่งอื่นใด นั่นก็รวมไปถึงตัวข้าด้วยสินะ”