บ่วงเจ้าคำหอม (พีเรียด,BL) - ตอนที่ ๒๙ ศัตรูแค้นตัวฉกาจ โดย ดาวดวงที่ห้า @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

.

.

.

ภาพของคุณชายคำหอมและทาสหนุ่มผู้เป็นศัตรูตัวฉกาจ ที่กำลังพูดคุยกัน แม้เขาจะไม่ได้ยินบทสนทนาที่ทั้งสองพูดคุยกัน แต่ท่าทางมีความสุขล้นของคุณชายคำหอมในยามนี้นั้น ไม่อาจทำให้ไตรภพทนนั่งมองต่อไปได้ คุณชายคำหอมไม่เคยแสดงท่าทีมีความสุขเวลาที่อยู่กับเขา กลับกันเพียงแค่ได้เห็นหน้าทาสหนุ่มผู้ต่ำต้อย สีหน้าแห่งความสุขก็พลันเอ่อล้นขึ้นมาทันที

ความรู้สึกราวกับโดนหยามเกียรติ โดนหักหน้าไม่รู้จบสิ้น ยิ่งทำให้ไตรภพรู้สึกเคียดแค้นมากทั้งสองคนนั้นมากขึ้นไปใหญ่ ใบหน้านิ่วคิ้วขมวดปนกับอารมณ์ขุ่นเคืองใจ ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนจะรีบสาวเท้าไปยังจุดหมาย หวังจะแยกทั้งสองคนให้ออกจากกันโดยเร็ว โดยไม่สนใจสายตาของบรรดาทาสทั้งหลายอีกต่อไป เพราะหากเขาไม่รีบแยกทั้งสองคนนั้นออกจากกัน สิ่งที่เขาพยายามทำมาทั้งหมดนั้น มันแทบจะสูญเปล่าทันที

ยิ่งไตรภพขยับเข้าใกล้เป้าหมายมากขึ้นเพียงใด น้ำเสียงหยอกล้อของคนทั้งคู่กับยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ บทสนทนาที่แม้แต่เขาจะไม่ได้เข้าไปร่วมวงสนทนา แต่ผ่านมาแค่ได้ยินมันก็ทำให้เขารับรู้ได้ว่าทั้งสองคนนี้กำลังมีความสุขกันมากเลยทีเดียว ไตรภพได้แต่แอบคิดอยู่ในใจ หากคุณชายคำหอมมองกลับมาที่เขา เหมือนกับที่มองทาสหนุ่มต่ำต้อยนั่นบ้าง บางทีตัวเขาอาจจะทำให้คุณชายคำหอมมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ และบางทีในอนาคตข้างหน้า หากพวกเขามีปัญหาขึ้นมาจริง ๆ ตัวเขาอาจเลือกที่จะไม่ทำร้ายคุณชายคำหอม ตามเป้าหมายที่วางไว้ ไม่ว่าจะด้วยจิตใจหรือร่างกายก็ตาม เขาอาจจะเลือกวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ก็เป็นได้

แต่ดูท่าทางแล้วสิ่งที่เขาแอบคิดอยู่ในใจคงไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน เพราะคุณชายคำหอมเลือกปฏิเสธเขาแทบจะทุกทาง และเลือกที่จะเปิดรับทาสหนุ่มผู้ต่ำต้อยกว่าเขา นั่นเป็นสิ่งที่ไตรภพรับไม่ได้ที่สุด เขาเกลียดความพ่ายแพ้ เกลียดการถูกมองข้าม และเกลียดที่ต้องถูกแย่งของที่หมายปองเอาไว้

“อื้อ…เช่นนั้นพี่ก็ทานให้หมดหนา ข้าใส่ความรักและความตั้งใจเข้าไปเต็มถ้วยเลย”

“ดูคุณชายพูดเข้าสิขอรับ ผู้ใดมาได้ยินจะเข้าใจผิดได้นะขอรับ”

“ข้ามิสนหรอกหนา สิ่งที่ข้าสนใจในยามนี้มีเพียงพี่กล้าเท่านั้น”

คุณชายคำหอมและพบกล้ายังคงพูดจาหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน โดยไม่รู้เลยว่าทุกถ้อยคำที่พวกเขาเอื้อนเอ่ยออกมา จะมีอีกบุคคลหนึ่งได้ยินทั้งหมด

ภาพแห่งความสุขของเป้าหมายและทาสหนุ่มต่ำต้อย เป็นอะไรที่น่าขันสำหรับไตรภพในยามนี้อย่างมาก บทสนทนาหยอกล้อกันที่เขาแอบได้ยินนั้น ดันมากระตุกต่อมความโกรธแค้นให้เขามากยิ่งขึ้นไปอีก โกรธแค้นถึงขั้นที่อยากจะเดินเข้าไปกระชากทั้งสองคนนี้ออกจากกัน ก่อนจะจัดการลงโทษให้สาสมกับที่ทำให้เขาโกรธแค้นเสียจริง

“การที่เจ้าเอื้อนเอ่ยออกมาว่า มิสนใจสิ่งอื่นใด นั่นก็รวมไปถึงตัวข้าด้วยสินะ” น้ำเสียงเย็นชาเอื้อนเอ่ยออกมาในทันที

หลังจากอดทนฟังบทสนทนาของทั้งคู่มานาน ในที่สุดไตรภพก็เลือกที่จะเผชิญหน้ากับเป้าหมายของเขาอีกครั้ง แต่ที่ต่างออกไปจากทุกครั้งคือ เป้าหมายของเขาจากคุณชายคำหอม ได้แปรเปลี่ยนไปที่ทาสหนุ่มอย่างพบกล้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ในยามนี้สายตาเคียดแค้นของไตรภพเลือกที่จะจ้องมองไปยังทาสหนุ่มอย่างไม่วางตา แม้ว่าตัวเขากำลังตั้งคำถามกับคุณชายคำหอม แต่ไตรภพนั้นแทบจะไม่ได้มองหน้า หรือสนใจคุณชายคำหอมเลยสักนิด

“ว่าอย่างไรล่ะ ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่หนา”

เมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากปากของอีกฝ่าย ไตรภพจึงละความสนใจจากทาสหนุ่มไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมามองคุณชายคำหอมที่กำลังมีท่าทีกระวนกระวายใจ

“ข้ามิได้…”

“เจ้าจะบอกข้าว่ามิได้คิดเช่นนั้น ข้ากำลังคิดมาก ข้ากำลังเข้าใจผิดไปเอง เหมือนอย่างทุกครั้งที่ผ่านมาสินะ”

ไม่รีรอให้คุณชายคำหอมได้พูดจบ ไตรภพก็เอ่ยแทรกขึ้นมาทันที แน่นอนว่าคุณชายคำหอมเองก็ได้แต่นิ่งเงียบ ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พูดในสิ่งที่ต้องการ เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะเถียงกับไตรภพที่กำลังอารมณ์เสีย จนแทบจะควบคุมพฤติกรรมของตนไม่อยู่

“หากจะมิให้ข้าคิดมากเช่นนั้น ไยเจ้าถึงเอาแต่มองข้ามความรู้สึกข้าเช่นนี้ล่ะ”

“ท่านพี่…ได้โปรดใจเย็น ๆ ก่อนขอรับ”

“จะให้ข้าใจเย็นได้อย่างไรกัน ในเมื่อเจ้าชอบทำตัวให้ข้าหงุดหงิดอยู่เรื่อย มันใช้ได้ที่ไหนกันล่ะ”

หากเป็นก่อนหน้านี้ ไตรภพเลือกที่จะไม่พูดจาถากถางคุณชายคำหอมเหมือนในยามนี้แน่นอน แต่ที่เขาต้องแสดงพฤติกรรมเช่นนี้ เพราะสิ่งที่เขาได้รับมามันตลอดที่อยู่กับคุณชายคำหอม ทำให้ไตรภพไม่สามารถนิ่งดูดายได้อีกต่อไป เขาจึงเลือกที่จะแสดงอารมณ์และความรู้สึกนึกคิดที่กักเก็บเอาไว้ออกมาจนหมด แม้ว่านั่นจะรวมไปถึงลักษณะนิสัยและพฤติกรรมที่แท้จริงของเขาด้วยก็ตาม

“ท่านพี่…”

“มิต้องเอ่ยวาจาให้มากความ ยามนี้ข้ากำลังหงุดหงิดอย่างมาก ข้ามิอยากอารมณ์เสียจนเผลออาละวาดใส่เจ้า และแน่นอนหากข้าจะอาละวาดใส่เจ้าคงมิเป็นไรใช่ฤๅไม่”

ว่าจบไตรภพก็เปลี่ยนเป้าหมายหันมามองยังทาสหนุ่มทันที และแน่นอนว่าท่าทีของทาสหนุ่มอย่างพบกล้าเมื่อถูกตั้งคำถาม เขาก็ไม่ได้ตอบโต้ใด ๆ เพราะรู้ดีว่าในยามนี้เขาไม่ควรจะเอ่ยวาจาใด ๆ ออกไป เพราะน้ำเสียงและถ้อยคำที่ไตรภพเอื้อนเอ่ยออกมานั้น มันช่างเยือกเย็นและแฝงไปด้วยแรงแค้นเสียยิ่งกว่าทุกครั้งเสียอีก

“ท่านพี่มิได้จะอาละวาดใส่ข้า แต่ท่านพี่กำลังพาลไปที่ผู้อื่นนะขอรับ”

“ผู้อื่นที่เจ้าว่า คือไอ้ทาสต่ำต้อยนี่สินะ เจ้าสนใจความรู้สึกมัน แต่กลับมิเคยคิดที่จะสนใจความรู้สึกข้าเลยสักนิด”

“ท่านพี่ ไยท่านถึงพูดจาเช่นนี้ขอรับ”

“แล้วมันเป็นอย่างไรเล่า ที่ข้าพูดมามันผิดกงไหน ในเมื่อเจ้ามิได้สนใจสิ่งอื่นใด นอกจากเจ้าทาสต่ำต้อยผู้นี้อยู่แล้วนี่”

“ข้าว่าท่านพี่สงบสติอารมณ์ก่อนเถอะขอรับ ข้ามิอยากให้ทาสในเรือนเห็นทาสพี่ด้วยสภาพเช่นนี้”

คุณชายคำหอมที่เริ่มสังเกตเห็นบรรดาทาสในเรือน พากันจับจ้องมาที่พวกเขา ก็กลัวว่าเรื่องที่เกิดในโรงครัวอาจจะถูกพูดต่อจนสร้างชื่อเสียงด้านลบให้กับไตรภพได้ หรือไม่เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดจะไปถึงหูบิดาจนอาจเกิดปัญหาต่าง ๆ ตามมาอีกก็เป็นได้ ทางที่ดีที่สุดคือต้องทำให้ไตรภพใจเย็นลง

“แล้วมันอย่างไรเล่า อยากจะมองข้าในแง่ไหนก็แล้วแต่พวกมัน ในเมื่อข้าพยายามทำเพื่อเจ้า อดทนเพื่อเจ้า แต่เจ้ากลับเลือกที่จะมองข้ามข้าอยู่เรื่อยไป”

แน่นอนว่าต่อให้คุณชายคำหอมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติเพียงใด หากแต่ผู้ฟังอย่างไตรภพที่ในยามนี้มีอคติเต็มไปหมด กลับมองข้ามทุกสิ่งทุกอย่างไป และเข้าใจว่าคุณชายคำหอมกำลังหาทางช่วยอีกฝ่ายมากกว่าจะเป็นห่วงเขาจริง ๆ

“เจ้าเป็นคนทำให้ข้าแสดงด้านนี้ออกมาเองหนา แล้วในยามนี้จะมาห้ามข้าด้วยเหตุใดกัน”

“ท่านพี่…”

เมื่อเห็นว่าคุณชายคำหอมไม่ตอบโต้ใด ๆ กลับมา ไตรภพถึงได้เปลี่ยนเป้าหมายไปยังทาสหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ข้างกายอีกฝ่ายทันที

“ส่วนเจ้า! เป็นแค่ทาสต่ำต้อย ที่มิว่าข้าเจอกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เจ้าก็ยังคงวุ่นวายกับคู่หมั้นข้ามิเลิกสินะ”

“ขออภัยที่ข้าอาจทำให้ท่านขุนมิพอใจ แต่คุณชายคำหอมเป็นนายของข้านะขอรับ ท่านขุนจะพบเจอข้าบ่อยครั้งคงมิใช่เรื่องแปลกอะไร” พบกล้าเองก็ตอบโต้อีกฝ่ายแทบจะในทันที

“แปลกสิ แปลกกงที่เจ้าชอบทำตัวสนิทสนมกับคู่หมั้นข้า ทั้ง ๆ ที่ข้าเป็นคู่หมั้นของนายเจ้า แต่พวกเจ้าก็ยังพากันพูดจาหยอกล้ออย่างมีความสุข จนลืมสิ้นไปเสียแล้วว่าข้ายังอยู่กงนี้”

“ขออภัยหากข้าทำให้ท่านขุนมิพอใจนะขอรับ ต่อจากนี้ข้าจะระวังตัว และวางตัวให้เหมาะสมกว่านี้ขอรับ”

“มิใช่แค่ระวังตัว แต่ข้ามิอยากให้คนต่ำต้อยอย่างเจ้ามาอยู่ใกล้คู่หมั้นของข้าอีก”

“ข้าเกรงว่าจะมิได้ขอรับ ในเมื่อคุณชายคำหอมก็เป็นนายของข้านะขอรับ ท่านขุนจะมิให้ข้าเข้าใกล้คุณชายคำหอมได้เช่นไรขอรับ”

“หึ…เห็นได้ชัดว่าเจ้าคิดจะขัดคำสั่งข้าสินะ”

“ขออภัยขอรับ เพียงแต่ข้ารับฟังคำสั่งจากนายของข้าเท่านั้นขอรับ”

ปกติแล้วพบกล้าเป็นคนที่ไม่กล้าแสดงท่าทีต่อต้านใคร แต่ไตรภพกลับเป็นคนแรกที่ทำให้เขามีความกล้า สาเหตุหนึ่งก็มาจากการที่อีกฝ่ายพูดจาถากถางแถมยังไม่ให้เกียรติว่าที่คู่หมั้นอย่างคุณชายคำหอมเลยสักนิด นั่นเป็นสิ่งที่พบกล้าไม่ชอบมากที่สุด คือการต้องทนเห็นคนที่ตนเองแอบชอบ ต้องมาเศร้าสร้อยกับว่าที่คู่หมั้น ที่พบกล้าคิดจะยอมรับและหลีกทางให้ตั้งแต่แรกเช่นนี้

และใช่ พบกล้าสังเกตเห็นทั้งสีหน้าและท่าทางของคุณชายคำหอม ที่ทำตัวไม่ถูกจนเผลอแสดงสีหน้าเป็นกังวลแทบจะร้องไห้ ทุกครั้งที่ได้ยินประโยคถากถางออกมาจากปากของไตรภพ

“ดี….ให้มันอย่างนี้สิวะ เจ้าคิดว่าตนเองสูงส่งกว่าข้านักรึไง ถึงได้คิดต่อต้านข้า”

“ท่านพี่…ได้โปรดอย่ามีปากเสียงกันเลยหนา”

คุณชายคำหอมที่เริ่มเห็นท่าไม่ดี จึงรีบเข้ามาขวางทั้งสองคนเอาไว้ ก่อนจะพยายามห้ามปรามไม่ได้ทั้งสองฝ่ายมีปากเสียงกันไปมากกว่านี้ เพราะเขากลัว กลัวว่าหากปล่อยให้ทั้งสองฝ่ายเถียงกันไปมามากกว่านี้ มันจะไม่จบที่แค่การฟาดฟันด้วยคำพูด แต่จะหนักไปถึงขึ้นลงไม้ลงมือกันเลยก็ว่าได้

“สุดท้ายแล้วเจ้าก็เลือกที่จะปกป้องมันก่อนข้าอยู่ดีสินะ”

“ไปกันใหญ่แล้วขอรับ การที่ข้าทำเช่นนี้ มิได้ปกป้องแค่พี่กล้า แต่ข้าก็ปกป้องท่านพี่ด้วยนะขอรับ”

“ปกป้องข้าอย่างนั้นรึ ปกป้องข้าอย่างไรกัน ก็เห็นอยู่ว่าเจ้ากำลังช่วยมันมิให้ข้าอาละวาดใส่มากกว่าสิมิว่า”

“ท่านพี่มิเห็นสายตารอบด้านเลยรึขอรับ ยิ่งท่านพี่โมโหก็มีแต่จะเป็นผลเสียต่อตัวท่านนะขอรับ”

ทุกสายตาที่จับจ้องมามันไม่ได้ทำให้คุณชายคำหอมรู้สึกดีเลยสักนิด เขารู้สึกกังวลไปเสียทุกอย่าง กังวลว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้จะไปถึงหูบิดา จนเกิดปัญหาอื่นตามมาได้

“ในเมื่อมันส่งผลเสียต่อตัวข้าไปแล้ว ก็ช่างมันเพราะข้ามิคิดจะสนใจอยู่แล้ว อย่างน้อย ๆ มันก็ทำให้ข้ารู้สึกดี หากเจ้าปล่อยให้ข้าได้จัดการมันเสียก่อน”

“ท่านพี่…ท่านคิดจะทำอะไรขอรับ”

คุณชายคำหอมที่เริ่มเห็นท่าไม่ดี จึงรีบเข้าไปจูงมือของพบกล้าเอาไว้ก่อนจะผลักอีกฝ่ายให้มาอยู่ด้านหลังตน แน่นอนว่าการกระทำของคุณชายคำหอมเช่นนั้น ยิ่งทำให้ไตรภพรู้สึกไม่พอใจมากขึ้นไปอีก

“ทำอะไรอย่างนั้นรึ ก็คงเอาเรื่องของพวกเจ้าไปคุยกับท่านอาคมศักดิ์ ฤๅข้าควรจะใช้วิธีการอื่นดีหนา”

“ข้าขอร้องท่านพี่ ได้โปรดอย่าเอาเรื่องนี้ไปคุยกับท่านพ่อเลยนะขอรับ”

“เช่นนั้นแล้วก็ปล่อยตัวมันมาให้ข้า แล้วจากนี้ข้าจะตัดสินใจเองว่าจะทำอย่างไรกับมันดี”