คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ไทย,BL,พีเรียดไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ผู้แต่ง
ดาวดวงที่ห้า
เรื่องย่อ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วน
*****
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องราวแต่งที่เกิดจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละคร ฉาก สถานที่
และเหตุการณ์ในเรื่องล้วนสมมุติขึ้นมาทั้งหมด
ไม่ได้มีการพาดพิงถึงใคร ไม่ได้เน้นหลักความสมเหตุสมผลหรือหลักการความเป็นจริงเท่าที่ควรนะคะ
นิยายวายพีเรียด ไม่อิงประวัติศาสตร์ใด ๆ ภาษาที่ใช้อาจไม่ถูกต้องทั้งหมด อาจมีการใช้ถ้อยคำหยาบคาย เพื่อให้เข้ากับบริบทของตัวละคร (ตรงส่วนนี้ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ)
เนื้อหาในนิยายมีการแบ่งแยกชนชั้นทางสังคมอย่างชัดเจน มีการใช้อำนาจ การดูถูกเหยียดหยาม การถูกกีดกันต่าง ๆ มีฉากความรุนแรง กักขัง ทำร้ายร่างกาย บังคับขู่เข็ญ ไปจนถึงฆาตกรรม มีการกล่าวถึงไสยศาสตร์ ความเชื่อ วิญญาณ ความสูญเสีย
ตัวละครในเรื่องบางตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม ไม่ควรลอกเลียนแบบ
*****
เรื่องราวความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน นำไปสู่โศกนาฏกรรมที่ยากจะลืมเลือน
เมื่อคุณชายคำหอม บุตรชายเพียงคนเดียวของพระยาคมศักดิ์ ผู้ปกครองเมืองภูคำใต้ ดันไปตกหลุมรัก พบกล้า ทาสหนุ่มในเรือนของตนเข้าอย่างจัง และเพราะความผูกพันที่ทั้งคู่มีให้กันตั้งแต่เยาว์วัย ทำให้พวกเขาต่างชอบพอกัน จนก่อตัวเป็นความรักในที่สุด แต่มันดันติดปัญหาตรงที่พวกเขาทั้งคู่ไม่เหมาะสมที่จะเคียงคู่กันเลยสักนิดนี่สิ
เมื่อคนหนึ่งเป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์ กับอีกคนเป็นแค่ทาสใช้แรงงานผู้ต่ำต้อย
เมื่อคนหนึ่งมีคู่หมั้นหมายที่เหมาะสมกันทั้งหน้าตา ฐานะและยศศักดิ์ กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีความเหมาะสมใด ๆ เลยสักนิดเดียว
เมื่อคนหนึ่งรักมากจนแสดงออกมาอย่างชัดเจน กับอีกคนที่รักมากแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้
เมื่อคนหนึ่งรักสุดหัวใจ จนไม่สนเรื่องความถูกต้องและความเหมาะสมใด ๆ กับอีกคนที่รักสุดใจ แต่ไม่สามารถมอบความรักให้อีกฝ่ายได้ เพราะเจียมตัวว่าเราต่างไม่คู่ควรกัน
*****
ความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน หากยังคงฝืนรักกันต่อไป อาจนำมาซึ่งความสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปตลอดกาล
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
.
.
.
ความโกรธแค้นทั้งหมด ถูกระบายด้วยการกระทำอันป่าเถื่อน ของบุคคลที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนดีที่น่ายกย่อง
ขุนไตรภพระบายความโกรธแค้นทั้งหมดด้วยการทำร้ายร่างกายพบกล้า หากเป็นคนอื่นอาจจะมีการต่อสู้กลับอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องตนเองตั้งแต่ครั้งแรกที่โดนกระทำ ไม่ยอมหลบหนีจนกว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยวาจาขอโทษ หรือจนกว่าอีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปเสียเอง
หากแต่พบกล้า ทาสหนุ่มที่ไม่มีความกล้าแม้แต่จะสู้กลับเลยแม้แต่น้อย เพราะเขารู้ตัวดี ต่อให้เขาจะตอบโต้ด้วยวิธีการต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นการพยายามอธิบาย พยายามเกลี้ยกล่อม หรือแม้จะสู้กลับเพื่อปกป้องตนเอง พบกล้าก็เป็นฝ่ายแพ้อยู่ดี พบกล้าพ่ายแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยด้วยซ้ำ พ่ายแพ้ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็ไม่ใช่คนผิดเลยสักนิด หรือจะเรียกว่าพ่ายแพ้ตั้งแต่เกิดมาก็ว่าได้
วาสนาของทาสหนุ่มผู้ต่ำต้อย จะเอาอะไรไปสู้กับท่านขุนมูลนายชนชั้นสูงได้ เพราะเหตุนี้สิ่งที่พบกล้าสามารถทำได้ มีเพียงแต่จะต้องอดทนยอมรับในโชคชะตาของตนเองก็เท่านั้น หรือไม่ก็ต้องหาทางหลบหนีจากการกระทำอันป่าเถื่อนของไตรภพอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ
“กูล่ะเจ็บใจฉิบหาย ยามที่คำหอมเลือกจะเมินเฉยกู แต่กลับมาสนใจคนต่ำต้อยอย่างมึง กูเกลียดมึงฉิบหาย!”
น้ำเสียงเดือดดาลยังคงต่อว่าทาสหนุ่มไม่หยุดหย่อน
“ดะ…ได้โปรดพอเถอะขอรับ…ทะ…ท่านขุน”
“แม้กูจะรับรู้เรื่องของมึงมาบ้างแล้ว แต่กูแค่มิอยากเชื่อว่าเรื่องที่ท่านอากล่าวมาทั้งหมด มันจะเป็นเรื่องจริง จนกระทั่งกูได้มาเห็นเองกับตา”
“อึกก…ข้าเจ็บขอรับ ดะ…ได้โปรดหยุดเถอะขอรับท่านขุน”
ความเจ็บปวดไม่อาจทำให้พบกล้าฝืนทน ยิ่งไตรภพโมโหมากเท่าไร ก็ยิ่งถาโถมแรงทั้งหมดใส่เขา โดยไม่สนเลยว่าบรรดาหมัดหนัก ๆ จะกระทบบริเวณส่วนใดของทาสหนุ่ม
ทางด้านพบกล้าเอง แม้จะเจ็บปวดระบมไปเสียหมด แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะปกป้องกันร่างกายของตนเองไม่ให้ได้รับอันตรายไปมากกว่านี้ พบกล้าพยายามใช้แขนทั้งสองข้างปิดบังบริเวณศีรษะเอาไว้ เพื่อป้องกันการกระทบกระเทือนจากการโดนทำร้ายร่างกาย
“บุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูล เลือกที่จะหลงรักทาสรับใช้ในเรือน แทนที่จะเลือกคนที่เหมาะสมเฉกเช่นกูมาเป็นคู่ครอง และการที่คำหอมเลือกต่อต้านท่านอา สาเหตุส่วนหนึ่งก็มาจากมึง” ไตรภพต่อว่าและทำร้ายพบกล้าไม่หยุดหย่อน
“อึก…ท่านขุนขอรับ ข้ามิได้คิดอะไรกับคุณชายคำหอมเลยนะขอรับ”
“มิได้คิด มิได้คิดอย่างนั้นรึ กล้าเอ่ยออกมาได้มิอายปาก หากมึงมิคิดอะไรกับคำหอมจริง ๆ ไยมึงถึงมิทำตามคำสั่งกูตั้งแต่แรก!”
“อึกกก! ข้า…”
“กูอยากรู้เสียจริง คนอย่างมึงมันมีอะไรดีกว่ากูนักหนา คำหอมถึงได้เลือกที่จะปกป้องมึงสุดตัวเช่นนี้”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตะเบ็งใส่ทาสหนุ่มที่ไม่สามารถทรงตัวได้ ก่อนจะเหวี่ยงอีกฝ่ายลงที่พื้นอย่างไม่สนใจไยดี
“แฮ่ก ๆ” พบกล้าได้แต่นอนหายใจโรยรินอยู่บนพื้น โดยไม่ได้ตอบโต้ใด ๆ
“มึงมันก็แค่ทาสรับใช้ มึงมันก็แค่เศษสวะ แต่เหตุใดกูถึงต้องพ่ายแพ้คนอย่างมึง น่าเจ็บใจฉิบหาย!”
เมื่อเห็นใบหน้าฟกช้ำไปด้วยบาดแผล และหยาดเลือดที่ไหลออกมาจากใบหน้าของทาสหนุ่มที่กำลังหายใจโรยริน รอยยิ้มเย้ยหยันก็เผยให้เห็นออกมา การที่ได้เห็นพบกล้าเจ็บตัวด้วยน้ำมือของตนเอง ช่างเป็นอะไรที่สะใจสำหรับไตรภพเป็นอย่างมาก ความโกรธแค้นไม่มีที่สิ้นสุด
แม้พบกล้าจะนอนหายใจโรยรินก็ไม่ได้ให้ไตรภพรู้สึกสงสารและรู้สึกผิดเลยสักนิด เขายังคงใช้ฝ่าเท้าของตนเตะซ้ำไปยังคนที่นอนหายใจโรยรินอยู่ดี
ในช่วงจังหวะที่ขุนไตรภพกำลังยกฝ่าเท้าของตน หวังจะเหยียบย่ำลงบนอกแกร่งของพบกล้า ทาสหนุ่มที่รู้สึกถึงอันตรายก็พลันพลิกตัว ก่อนจะรีบคลานออกไปด้วยสภาพอิดโรยในทันที
ยิ่งพบกล้าพยายามคลานหนี ขุนไตรภพก็หัวเราะชอบใจ ก่อนจะเดินตามไปทำร้ายอยู่ดี
ไตรภพตั้งใจจะใช้วิธีนี้ ในการสั่งสอนพบกล้าให้รู้จักเกรงกลัวเขา และจะได้หลาบจำ ไม่กล้ามาวุ่นมายกับว่าที่คู่หมั้นของเขาอีก
“ฮ่าฮ่า…นี่มึงคิดจะหนีกูพ้นอย่างนั้นรึ คลานเชื่องช้าเช่นนี้จะหนีรอดได้อย่างไรเล่า”
“อึกก! ดะ…ได้โปรดหยุดเถอะขอรับ ข้าเจ็บไปทั้งตัวแล้วขอรับ”
“เจ็บงั้นรึ กูเคยเตือนมึงดี ๆ หากแต่มึงมิยอมฟังกูเอง ก็จงเป็นกระสอบทรายรองมือรองตีนกูไป จนกว่ากูจะพอใจเสียเถอะ”
“ฮึก…อึกก”
แม้ในยามนี้พบกล้ารู้สึกเจ็บปวด สะบักสะบอมแทบเจียนตาย จนไม่อาจฝืนทนลุกขึ้นนั่งได้ เขาได้แต่ทิ้งตัวลงบนพื้นหญ้าอีกครั้ง ฝืนทนปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทำตามใจตนเอง ส่วนทางไตรภพเองที่เห็นท่าทางเจ็บปวดของทาสหนุ่มก็รู้สึกสะใจขึ้นมากขึ้นไปอีก ยิ่งพบกล้าเจ็บปวดมากเพียงใด ไตรภพก็ยิ่งสะใจมากขึ้นเท่านั้น
จำนวนหมัดแล้วหมัดเล่า ถูกอัดเข้ากรอบหน้าของทาสหนุ่มไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง ไหนจะบาดแผลจากร่องรอยฟกช้ำตามร่างกาย ที่เริ่มจะเห็นเด่นชัดมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว หากเขาไม่สามารถหลุดพ้นจากการกระทำอันป่าเถื่อนของขุนไตรภพได้ มีหวังพบกล้าอาจสิ้นลมในไม่ช้า
ด้วยเหตุนี้พบกล้าได้แต่ภาวนาขอให้มีใครสักคนเข้ามาพบเห็นและให้การช่วยเหลือเขาได้ หากไม่มีผู้ใดพบเห็นเลยแม้แต่น้อย พบกล้าก็ได้แต่หวังและภาวนาขอให้ขุนไตรภพพึงพอใจที่จะระบายอารมณ์โกรธแค้น และสามารถระงับอารมณ์โกรธแค้นลงได้ในเร็วไว เพราะเขาเองก็ไม่ได้อยากสิ้นลมอย่างน่าอนาถ กลายเป็นวิญญาณที่ต้องสิงสถิตอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นี้
.
.
.
ทางด้านคุณชายคำหอม เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจจนนั่งไม่ติดที่ ตั้งแต่ไตรภพพาตัวพบกล้าออกไป ก็ผ่านมากว่าสามสิบนาทีแล้ว แต่ยังไม่มีท่าทีว่าไตรภพนั้นจะพาพบกล้ากลับมา ตามที่เอ่ยวาจาเอาไว้ก่อนหน้านี้
“พี่ฉัตร…ข้าเป็นห่วงพี่กล้าเหลือเกิน ไยป่านนี้แล้วยังมิกลับมากันเลยเล่า” น้ำเสียงกังวลพยายามเอ่ยถามทาสติดตามของตน
“คุณชายขอรับ ใจเย็น ๆ ก่อนขอรับ มันอาจจะมิมีอะไรก็ได้นะขอรับ”
“…”
“ขุนไตรภพอาจจะแค่กำลังพูดคุยกับไอ้กล้าอยู่ก็เป็นได้นะขอรับ”
ฉัตรตอบกลับด้วยน้ำเสียงแน่วแน่และท่าทางที่ใจเย็น ที่แสดงออกมาเช่นนั้นก็เพียงเพราะต้องการให้คุณชายคำหอมคลายความกังวล หากแต่ความรู้สึกภายในใจของฉัตรนั้น ก็รู้สึกเป็นกังวลไม่ต่างจากคุณชายคำหอมเลยแม้แต่น้อย แต่เขาไม่สามารถท่าทีกังวลได้ เพราะเกรงว่าหากเขาแสดงท่าทีออกไป คุณชายคำหอมจะยิ่งเป็นห่วงพบกล้ามากขึ้นกว่าเดิม
“แค่พูดคุยกัน ต้องใช้เวลายาวนานถึงเพียงนี้เลยฤๅพี่ฉัตร”
“…” ฉัตรนิ่งเงียบกับคำถามของคุณชายคำหอม เพราะเขาเองก็ไม่สามารถให้คำตอบกับคุณชายคำหอมได้
“แล้วถ้าหากเกิดเรื่องกับพี่กล้าขึ้นมาจริง ๆ ล่ะพี่ฉัตร ข้าควรทำเช่นไรดี ฮึก…ข้าควรจะทำเช่นไรดี”
หยาดน้ำตาที่เพิ่งจะเหือดแห้งไป พลันต้องหลั่งไหลออกมาอีกครั้ง
“คุณชายขอรับ…”
“ฮึก…ข้ากลัว กลัวเหลือเกินพี่ฉัตร กลัวจะเกิดเรื่องมิดีกับพี่กล้า”
“คุณชาย…”
“ฮึก…มิได้การแล้ว ข้ามัวแต่จะนั่งรออยู่กงนี้มิได้ ข้าต้องไป”
แม้จะรู้สึกเสียใจ หากแต่ความรู้สึกเป็นห่วงพบกล้ามันมากล้นเกินกว่าจะมัวมานั่งร้องไห้ เมื่อคิดได้เช่นนั้นคุณชายคำหอมก็รีบเช็ดน้ำตา ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นจากที่นั่งหวังจะออกไปตามหาพบกล้าทันที
“คุณชายขอรับ นั่นคุณชายจะไปไหนขอรับ” ฉัตรที่เห็นคุณชายคำหอมกำลังจะวิ่งออกไปจากโรงครัว ก็รีบเข้ามาขวางไว้
“พี่ฉัตรอย่าห้ามข้า ข้าต้องไปพี่ฉัตร ข้าต้องไปหาพี่กล้า”
“แต่คุณชายขอรับ ขุนไตรภพเอ่ยไว้ว่ามิให้คุณชายตามไปนะขอรับ”
“ข้าจะไปพี่ฉัตร นี่มันผิดปกติเกินไป พี่ภพเองก็มิได้รู้จักพี่กล้าเป็นการส่วนตัว ถึงขนาดที่ต้องพูดคุยกันจนหายไปนานถึงเพียงนี้ พี่ฉัตรอย่าได้ห้ามข้าเลยหนา”
“บ่าวมิได้อยากห้ามคุณชายเลยขอรับ หากแต่บ่าว…แค่กลัวน่ะขอรับ” น้ำเสียงตะกุกตะกักและสีหน้าเป็นกังวลเผยให้เห็นออกมา
“พี่ฉัตร พี่กลัวอะไรรึ”
“บ่าวกลัวว่า หากปล่อยคุณชายไปแล้วขุนไตรภพเห็นคุณชายตามไป จะเกิดโมโหจนอาละวาด และทำร้ายคุณชายได้น่ะขอรับ”
ฉัตรเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยใจจริง เขาเป็นห่วงคุณชายคำหอมจากใจจริงเช่นกัน
“ข้ามิเป็นไรพี่ฉัตร หากพี่ภพเขาทำร้ายข้าขึ้นมาจริง ๆ หลังจากนี้ข้าก็คงมิมีเหตุอะไรต้องพบเจอเขาอีกเช่นกัน”
“แต่คุณชายขอรับ…”
“ได้โปรดเถอะพี่ฉัตร อย่าห้ามข้าเลย พี่ก็รู้ว่าในใจข้ามีเพียงพี่กล้าแต่เพียงผู้เดียว หากเกิดอะไรขึ้นกับพี่กล้า พี่คิดว่าข้าจะทนอยู่เฉย ๆ ได้อย่างนั้นฤๅ”
คุณชายคำหอมเองก็เข้าใจถึงเจตนารมณ์ของฉัตรที่เป็นห่วงเขา แต่จะให้เขาทนรออยู่เฉย ๆ โดยไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้วพบกล้ากำลังเผชิญกับปัญหาอะไรอยู่ก็คงไม่ได้ อย่างน้อย ๆ หากเกิดอะไรขึ้นกับพบกล้าจริง ๆ เขาจะได้ช่วยเหลือได้ทัน
“หากคุณชายจะตามไป บ่าวก็จะไปกับคุณชายขอรับ”
“พี่ฉัตร…”
“บ่าวมิมีทางปล่อยให้คุณชายไปแต่เพียงลำพังหรอกขอรับ หลังจากนี้ต่อให้บ่าวจะต้องถูกลงโทษ บ่าวก็จะมิมีทางทิ้งคุณชายแน่นอนขอรับ”
ฉัตรที่เห็นถึงความมุ่งมั่นตั้งใจของคุณชายคำหอม เขาเองก็ไม่อยากขัดต่อความต้องการ แต่การจะไปปล่อยให้คุณชายคำหอมไปเพียงลำพังก็เป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นเช่นกัน หากคุณชายคำหอมจะไปไหน ทำอะไร อย่างไร อย่างน้อย ๆ ก็จำเป็นต้องมีทาสติดตามอย่างเขาคอยอยู่เคียงข้างเช่นกัน
“ฮึก…พี่ฉัตร ข้าขอบคุณ ขอบคุณที่พี่ดีกับข้ามากขนาดนี้”
“อย่าได้ขอบคุณบ่าวเลยขอรับ แค่เห็นคุณชายมีความสุขบ่าวเองก็สุขใจมากแล้วขอรับ”
“ฮึก…เรารีบไปกันเถอะพี่ฉัตร ข้าเป็นห่วงพี่กล้า”
“ขอรับคุณชาย”
ไม่รีรอให้เสียเวลา คุณชายคำหอมและฉัตร ทาสติดตาม รีบออกจากโรงครัว ไปตามหาพบกล้าทันที แม้ไม่รู้ว่าขุนไตรภพพาพบกล้าไปที่ไหน เนื่องจากในเรือนพระยาคมศักดิ์แห่งนี้ มีพื้นที่ใหญ่โตกว้างขวาง และอาจหลงทางได้ทุกเมื่อหากไม่รู้เส้นทาง แต่คุณชายคำหอมก็ไม่ยอมแพ้ในการจะออกตามหาพบกล้าให้เจอเช่นกัน
คุณชายคำหอมตั้งใจจะต้องตามหาพบกล้าให้เจอ และได้เห็นกับตาว่าพบกล้านั้นปลอดภัยดี ถึงจะคลายความกังวลได้ และเมื่อใดก็ตามที่เขาตามหาพบกล้าเจอ แต่กลับพบว่าพบกล้านั้น ได้รับบาดเจ็บหรือได้รับอันตรายจากขุนไตรภพเมื่อใด
เมื่อนั้นและหลังจากนี้ต่อไป คุณชายคำหอมจะเลือกปกป้องพบกล้าด้วยวิธีการของเขาเอง โดยไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น ไม่สนแม้กระทั่งกับบิดาของตนเองก็ตาม