คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ไทย,BL,พีเรียดไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ผู้แต่ง
ดาวดวงที่ห้า
เรื่องย่อ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วน
*****
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องราวแต่งที่เกิดจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละคร ฉาก สถานที่
และเหตุการณ์ในเรื่องล้วนสมมุติขึ้นมาทั้งหมด
ไม่ได้มีการพาดพิงถึงใคร ไม่ได้เน้นหลักความสมเหตุสมผลหรือหลักการความเป็นจริงเท่าที่ควรนะคะ
นิยายวายพีเรียด ไม่อิงประวัติศาสตร์ใด ๆ ภาษาที่ใช้อาจไม่ถูกต้องทั้งหมด อาจมีการใช้ถ้อยคำหยาบคาย เพื่อให้เข้ากับบริบทของตัวละคร (ตรงส่วนนี้ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ)
เนื้อหาในนิยายมีการแบ่งแยกชนชั้นทางสังคมอย่างชัดเจน มีการใช้อำนาจ การดูถูกเหยียดหยาม การถูกกีดกันต่าง ๆ มีฉากความรุนแรง กักขัง ทำร้ายร่างกาย บังคับขู่เข็ญ ไปจนถึงฆาตกรรม มีการกล่าวถึงไสยศาสตร์ ความเชื่อ วิญญาณ ความสูญเสีย
ตัวละครในเรื่องบางตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม ไม่ควรลอกเลียนแบบ
*****
เรื่องราวความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน นำไปสู่โศกนาฏกรรมที่ยากจะลืมเลือน
เมื่อคุณชายคำหอม บุตรชายเพียงคนเดียวของพระยาคมศักดิ์ ผู้ปกครองเมืองภูคำใต้ ดันไปตกหลุมรัก พบกล้า ทาสหนุ่มในเรือนของตนเข้าอย่างจัง และเพราะความผูกพันที่ทั้งคู่มีให้กันตั้งแต่เยาว์วัย ทำให้พวกเขาต่างชอบพอกัน จนก่อตัวเป็นความรักในที่สุด แต่มันดันติดปัญหาตรงที่พวกเขาทั้งคู่ไม่เหมาะสมที่จะเคียงคู่กันเลยสักนิดนี่สิ
เมื่อคนหนึ่งเป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์ กับอีกคนเป็นแค่ทาสใช้แรงงานผู้ต่ำต้อย
เมื่อคนหนึ่งมีคู่หมั้นหมายที่เหมาะสมกันทั้งหน้าตา ฐานะและยศศักดิ์ กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีความเหมาะสมใด ๆ เลยสักนิดเดียว
เมื่อคนหนึ่งรักมากจนแสดงออกมาอย่างชัดเจน กับอีกคนที่รักมากแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้
เมื่อคนหนึ่งรักสุดหัวใจ จนไม่สนเรื่องความถูกต้องและความเหมาะสมใด ๆ กับอีกคนที่รักสุดใจ แต่ไม่สามารถมอบความรักให้อีกฝ่ายได้ เพราะเจียมตัวว่าเราต่างไม่คู่ควรกัน
*****
ความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน หากยังคงฝืนรักกันต่อไป อาจนำมาซึ่งความสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปตลอดกาล
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
.
.
.
ในช่วงจังหวะที่ไม้เรียวกำลังจะลงมากระทบกับแผ่นหลังของคุณชายคำหอม ทาสติดตามที่ไม่สามารถทนมองอยู่เฉย ๆ อย่างฉัตร ก็รีบวิ่งเข้ามาใช้ตัวเองบดบังตัวคุณชายคำหอมไว้ได้พอดิบพอดี และโชคดีที่พระยาคมศักดิ์ยั้งมือของตนเอาไว้ได้ ทำให้ฉัตรไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ
“ฮึก...นายท่านขอรับ อย่าทำร้ายคุณชายของข้าเลยขอรับ” ฉัตรรีบวิ่งเข้ามาโอบคุณชายคำหอมเอาไว้ อีกทั้งพยายามขอร้องอ้อนวอนต่อพระยาคมศักดิ์ไม่ให้ลงโทษคุณชายคำหอม
“พี่ฉัตร พี่จะเข้ามาช่วยข้าทำไม ข้าบอกให้พี่อยู่เฉย ๆ ไง!” คุณชายคำหอมที่เห็นคนตรงหน้าพยายามช่วยเขาอย่างสุดกำลังก็บ่นเอ็ดขึ้นมา
“ฮึก...บ่าวมิสามารถทนมองดูเฉย ๆ ได้ขอรับคุณชาย”
ทั้งคุณชายคำหอมและคุณหญิงจันทร์หอม ออกคำสั่งไม่ให้เขาเข้ามายุ่งเกี่ยว แน่นอนว่าพวกเขาทั้งสองต่างก็ปกป้องฉัตรเหมือนกันทั้งคู่ แต่ฉัตรที่เป็นเพียงทาสของพวกเขากลับต้องทนอยู่เฉย ๆ เป็นฝ่ายถูกปกป้องนั้น ช่างไม่เหมาะสมจริง ๆ เพราะเหตุนั้นทำให้ฉัตรเลือกที่จะขัดคำสั่งของผู้เป็นนาย
“เจ้ากล้าดียังไงมาขวางทางข้า!” พระยาคมศักดิ์ตวาดลั่นอีกครั้ง
“นายท่านขอรับ ฮึก...ได้โปรดเถอะขอรับ ได้โปรดอย่าลงโทษคุณชายของข้าเลยนะขอรับ”
“พวกเจ้ารีบมาพาตัวมันออกไปให้พ้นทางข้า บัดเดี๋ยวนี้!” พระยาคมศักดิ์ออกคำสั่งให้ทาสคนอื่น ๆ รีบมาพาตัวฉัตรออกไป ก่อนที่ความอดทนของเขาจะถึงขีดสุด
“ปล่อยพี่ฉัตรไปเสีย พวกเจ้าทุกคนอย่าได้แตะต้องตัวเขา!” เมื่อเห็นว่าทาสในเรือนพยายามเข้ามาฉุดกระชากดึงฉัตร คุณชายคำหอมเอ่ยห้ามอย่างสุดกำลังเช่นกัน
“เร็ว ๆ สิวะ รีบพามันออกไปให้พ้นทางข้า!”
“ขออภัยขอรับคุณชาย พวกข้าต้องทำตามคำสั่งนายท่าน”
ทาสในเรือนที่เข้าใจความรู้สึกคุณชายคำหอม ก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอโทษ เพราะคำสั่งของพระยาคมศักดิ์นั้นเป็นคำขาดสำหรับพวกเขามากกว่าคำสั่งของคุณชายคำหอม พวกเขารีบมาพาตัวของฉัตรให้ออกไปจากบริเวณนั้นทันที
“ฮึก...คุณชายขอรับ” แม้จะถูกพาตัวออกไป แต่ฉัตรก็ไม่ลืมที่จะหันกลับมามองผู้เป็นนายของเขา
“พี่ฉัตร!”
“ข้าจะลงโทษบุตรชายข้า ห้ามมิให้ผู้ใดก็ตามเสนอหน้าไหนเสนอหน้ามาขวางข้าอีก มิเช่นนั้นกูจะลงโทษพวกมึงทั้งหมด!” เมื่อเห็นว่าตัวเกะกะออกไปพ้นทาง พระยาคมศักดิ์ก็ประกาศกร้าวอีกครั้ง
และดูเหมือนว่าถ้อยคำนั้นจะได้ผลเป็นอย่างดี ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยว เพราะกลัวตนเองจะเดือดร้อนกันทั้งนั้น แม้ต่างฝ่ายต่างรู้สึกสงสารคุณชายคำหอมมากเพียงใด สุดท้ายแล้วพวกเขาก็เลือกที่จะปล่อยให้พระยาคมศักดิ์ทำตามใจตน
แม้แต่สหายรักอย่างพระยาไตรเทพเองก็ไม่กล้าเข้าไปห้ามปรามเหมือนช่วงแรก เพราะเขารู้ดีว่าเมื่อใดก็ตามที่สหายรักโมโหเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้ ห้ามปรามไปก็มีแต่จะถูกลูกหลง ทางที่ดีต้องปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทำตามใจตนจนกว่าจะพึงพอใจ
“เจ้าอย่าเข้าไปเลยจันทร์หอม ไอ้ศักดิ์มันอารมณ์ร้ายเช่นนั้น”
แน่นอนว่าพระยาไตรเทพไม่ลืมที่จะคอยห้ามปรามไม่ให้คุณหญิงจันทร์หอมภรรยาของสหายรักเข้าไปขวางทางเช่นกัน เพราะเขากลัวว่าคุณหญิงจันทร์หอมจะถูกลูกหลงจากอารมณ์โมโหร้ายของพระยาคมศักดิ์ได้
“ฮึก...ท่านพี่ปล่อยข้าเถิด ข้าจะไปช่วยลูก”
“ข้ามิอยากให้มีคนต้องเจ็บตัวเพิ่ม จันทร์หอมเจ้าต้องอยู่กับข้ากงนี้ อย่าเข้าไปเกะกะไอ้ศักดิ์เสียดีกว่า”
พระยาไตรเทพรับรู้ความรู้สึกเสียใจของอีกฝ่ายดี แต่ที่เขาต้องทำเช่นนี้เพราะไม่อยากให้ภรรยาของสหายรักต้องถูกลูกหลงได้
“ฮึก...คำหอมลูกแม่” ภาพของบุตรชายที่กำลังจะถูกไม้เรียวยาวฟาดลงบนแผ่นหลัง ไม่อาจทำให้คุณหญิงจันทร์หอมนิ่งดูดายได้เลย
“ข้าเองก็อยากจะช่วยคำหอมเช่นกัน แต่เจ้าก็รู้นิสัยของสามีเจ้าดีนี่ อย่าไปทำให้มันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้จะดีต่อทุกคนมากกว่าหนา”
“ฮึก...ข้า ฮึก ข้าเข้าใจแล้ว”
“หากเจ้ามิอยากเห็นภาพสะเทือนใจ ก็ไปนั่งพักกงนั้นเสียก่อน ข้าจะให้เจ้าภพไปอยู่กับเจ้า”
พระยาไตรเทพเอ่ยขึ้น ก่อนจะหันไปหาบุตรชาย ส่วนขุนไตรภพที่ได้ยินทั้งหมดก็เข้าใจได้ทันทีว่าบิดาของเขาต้องการให้เขาทำอะไร
“คุณน้าจันทร์หอม ไปนั่งพักกับข้าก่อนเถอะขอรับ” ขุนไตรภพเอ่ยขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ พยุงคุณหญิงจันทร์หอมให้เดินออกไปจากบริเวณ จะได้ไม่ต้องทนเห็นภาพบาดใจ
“มิเป็นไรท่านพี่ มิเป็นไรเจ้าภพ ข้า...ฮึก ข้าไปเองได้เจ้าค่ะ” คุณหญิงจันทร์หอมเอ่ยขึ้น ก่อนที่ทาสติดตามของคุณหญิงจันทร์หอมจะมาพยุงเธอให้ออกไปจากตรงนั้น
เมื่อเห็นว่ามีทาสติดตามบางส่วนเดินตามคุณหญิงจันทร์หอมออกไป พระยาไตรเทพก็ไม่ลืมที่จะบอกทาสติดตามเหล่านั้น
“พวกเจ้าก็ดูแลนายหญิงของพวกเจ้าด้วยล่ะ”
“เจ้าค่ะนายท่าน”
.
.
ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยมีครั้งไหนเลย ที่คุณชายคำหอมได้รับความอบอุ่นจากบิดาของตน สิ่งที่คุณชายคำหอมได้รับมามีเพียงคำสั่งที่ต้องทำตาม ถ้อยคำดุด่าที่ต้องจำใจยอมรับมัน หยาดน้ำตาที่เอ่อไหลออกมาทุกครั้งที่มีปากเสียงกัน ความเสียใจที่ไม่เคยได้รับการปลอบใจ ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจจากการถูกลงโทษ
แม้เคยคิดว่าเมื่อเวลาพัดผ่านไป เมื่อเขาเติบโตขึ้น ทุกคำสั่ง ทุกถ้อยคำดุด่า ทุกหยาดน้ำตา ทุกความเสียใจ และทุกความเจ็บปวดที่เคยเกิดขึ้นจากบิดา จะเลือนหายไปตามกาลเวลา แต่คุณชายคำหอมดันคิดผิด เขาคิดผิดไปเองว่าบิดาจะปล่อยให้เขาทำตามใจตนเอง ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตอิสระ ไม่ต้องถูกบังคับอีกต่อไป คุณชายคำหอมคิดผิดไปเองจริง ๆ
“ท่านพ่อรีบลงโทษข้าเถิดขอรับ ข้าจะได้รีบพาพี่กล้าออกไปจากกงนี้เสียที” คุณชายคำหอมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง หากยังปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปมากกว่านี้ มีหวังพบกล้าได้เหลือแต่ร่างไร้วิญญาณจริง ๆ
“ตัวเองยังเอาตัวมิรอด ริอ่านจะไปช่วยมันอีก”
“ท่านพ่อสัญญากับข้าแล้วนี่ขอรับ อย่าลืมสิ้นสิขอรับ”
“หึ!ย่อมได้สิ หลังจากนี้อย่ามาหาว่าข้าใจร้ายกับเจ้าก็แล้วกัน”
“ท่านพ่อก็ใจร้ายกับข้ามาตลอดอยู่แล้วนี่ขอรับ”
“ยี่สิบครั้ง!หากต้องการจะช่วยไอ้พบกล้า เจ้าก็ทนให้ได้ก็แล้วกัน”
ไม้เรียวในมือถูกง้างขึ้นเต็มวงแขนอีกครั้ง แม้ในใจพระยาคมศักดิ์ไม่ได้อยากทำร้ายบุตรชายต่อหน้าทุกคนบนเรือนเช่นนี้ แต่ในเมื่อคุณชายคำหอมยังดื้อด้านไม่ยอมฟังตน พระยาคมศักดิ์ก็ต้องทำเพื่อเช่นนี้ เพื่อเป็นบทเรียนให้กับบุตรชาย บรรดาทาสในเรือนต่างไม่กล้าพอที่จะทนดูคุณชายคำหอมถูกลงโทษได้ ต่างก็พาก้มหน้าก้มตาลงกับพื้นทันที เว้นเสียแต่พระยาไตรเทพและขุนไตรภพที่ยังคงมองดูเหตุการณ์ทั้งหมด
พรึบ!เสียงที่เกิดจากแรงตวัดไม้เรียวนั้นค่อนข้างดังกังวานเป็นวงกว้าง ไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่โดนลงโทษด้วยฝีมือของพระยาคมศักดิ์ หากไม่เจ็บตัวแทบปากตาย ก็ป่วยไข้จนต้องนอนซมอยู่หลายสัปดาห์ มีบางรายที่ไม่อาจทนพิษบาดแผลได้ก็ล้มตายลงในที่สุด แค่สิบครั้งสำหรับเหล่าทาสก็คิดว่ารุนแรงมากพอแล้ว แต่นี่คุณชายคำหอมผู้เป็นถึงบุตรชายของพระยาคมศักดิ์กลับต้องโดนลงโทษถึงยี่สิบครั้ง
เพียงแค่ได้ยินเสียงตวัดไม้เรียว ภายในใจคุณชายก็เริ่มหวาดหวั่นแล้ว หากโดนขึ้นมาจริง ๆ เขาจะสามารถทนได้ไหวอย่างที่คิดไว้หรือไม่ ต่อให้จะต้องเจ็บจนตัวตาย คุณชายคำหอมก็ตั้งมั่นกับตนเองว่าเขาจะต้องปกป้องพบกล้าให้ได้ คุณชายคำหอมค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงช้า ๆ ราวกับว่าเขาพร้อมและเต็มใจที่จะรับบทลงโทษนี้แล้ว ไม่รีรอให้เสียเวลาพระยาคมศักดิ์ตัดสินใจฟาดไม้เรียวลงบนแผ่นหลังของบุตรชายทันที
ขวับ! ขวับ! เสียงที่ได้ยินนั่นคือเสียงของไม้เรียวที่กระทบลงบนแผ่นหลังเข้าอย่างจัง จากที่ปิดเปลือกตาอยู่ คุณชายคำหอมก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความแปลกใจ เพราะรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่แปลกไป สายตาของคุณชายคำหอมจับจ้องไปยังบิดาอย่างมึนงง ทั้ง ๆ ที่ไม้เรียวนั่นน่าจะกระทบลงบนแผ่นหลังของเขาอย่างแรงถึงสองครั้งด้วยกัน และต่อให้หลบได้ก็ไม่มีทางที่จะเกิดเสียงดังขนาดนั้นแน่นอน แต่เพราะสาเหตุใดที่ทำให้คุณชายคำหอมไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิดเดียว
ไม่ทันที่คุณชายคำหอมจะได้คิดอะไรมาก จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงร้องของใครบางคน ก่อนที่จะต้องตกใจเมื่อหันไปยังต้นเสียง
“อึก!” เป็นพบกล้าในสภาพสะบักสะบอม ใช้แผ่นหลังรับไม้เรียวแทนเขา
“พี่กล้า!”
“ดะ...ได้โปรดขอรับนายท่าน ได้โปรดอย่าลงโทษคุณชายเลยขอรับ”
“ไอ้กล้า!ถ้ามึงมิอยากเจ็บตัวเพิ่ม อย่าเสนอหน้ามาขวางกู” พระยาคมศักดิ์ที่เห็นเช่นนั้นก็ต่อว่าพบกล้าทันที
“ข้ามิไปขอรับ หากนายท่านจะลงโทษ ได้โปรดลงโทษข้าแทนเถอะขอรับ”
“ขนาดตัวมึงเองยังเอาตัวมิรอด คิดจะให้กูลงโทษมึงแทนคำหอม มิกลัวตายรึไง”
“ข้า...อึก ข้ามิกลัวขอรับ หากนั่นสามารถทำให้คุณชายคำหอมปลอดภัย ข้าก็มิกลัวขอรับ”
“ดี! พวกมึงจับตัวมันไว้ กูจะลงโทษมันตามคำร้องขอเอง” พระยาคมศักดิ์ออกคำสั่งกับทาสในเรือนอีกครั้ง
“หยุดนะ ข้าขอสั่งห้ามพวกเจ้าแตะตัวเขา” คุณชายคำหอมเองก็ไม่ยอมเช่นกัน
“ในเมื่อมันรนหาที่ตาย อยากจะช่วยเจ้าเอง เจ้าก็อย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายสิคำหอม”
“ท่านพ่อ!”
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ข้าคำหอม!”
“ขอร้อง...ฮึก ข้าขอร้อง อย่าทำอะไรพี่กล้าเลย ข้าฮึก...ข้ายอมแล้วท่านพ่อ ข้ายอมแล้ว”
“หากจะให้ข้าหยุด เช่นนั้นก็จงขอโทษคู่หมั้นเจ้าเสีย และจากนี้ต่อไปอย่าได้คิดเข้าใกล้ไอ้พบกล้าอีก จนกว่าเจ้าจะตบแต่งกับไตรภพ เจ้ามิมีสิทธิ์เข้าใกล้ชายอื่น ได้ยินรึไม่!”
“ฮึก...ข้าเข้าใจแล้วท่านพ่อ แต่ได้โปรดให้ข้าพาพี่กล้าไปรักษาตัวให้หายดี แล้วหลังจากนั้นข้าจะมิยุ่งกับเขาอีก ได้โปรดท่านพ่อ...ข้าขอร้อง”
“ก็ได้ ข้าจะให้โอกาสเจ้าครั้งสุดท้าย หากหลังจากนี้เจ้ายังคิดจะต่อรองกับข้าเรื่องไอ้พบกล้าอีกครั้งเดียว ก็อย่าหวังว่าเจ้าจะได้เห็นมันมีลมหายใจอยู่”
“ฮึก...ข้าเข้าใจแล้วขอรับ” เพราะไม่อยากให้พบกล้าต้องเจ็บตัวไปมากกว่านี้ สุดท้ายแล้วคุณชายคำหอมก็เป็นฝ่ายยอมทำตามข้อตกลงกับบิดาเสียเอง เขายอมแพ้ต่อบิดาเพียงเพราะอยากให้คนที่ตนรักปลอดภัย ต่อให้หลังจากนี้ต่อไปตัวเขาเองจะต้องทนทุกข์ทรมานใจก็ไม่เป็นไร