พอฉันมีใจ อยากเป็นแฟนนายจริงๆ นายกลับบอกว่ามันไม่เวิร์ก แต่พอฉันถอยออกมา นายกลับบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน หึ! กราบเท้าฉันสิ แล้วฉันจะคิดเรื่องของนายดูอีกที
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,พระเอกโบ้,พระเอกหล่อ,พระเอกเลว,redsun,yaygoh,เนปจูน,แฮค,หล่อรวย,อร่อย,ฟินแซบ,ออริ,นางแบบ,โมเดลลิ่ง,งาน N,พริตตี้,ช่างเครื่อง,อกหัก,ชาย-หญิง,ความรัก,แฟน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงในห้องนอนที่คอนโดของแฮค ความรู้สึกปวดเมื่อยเกาะกุมไปทั้งตัวโดยเฉพาะขาหนีบด้านใน อาการหนักเป็นพิเศษ
อึก! แค่ลุกขึ้นนั่ง หย่อนขาไปด้านข้างเพื่อจะลงจากเตียง ตรงกลางลำตัวก็ปวดแปลบ เสียดลึกอยู่ในท้องน้อย เจ็บจนต้องหยุดนิ่งชั่วครู่ รอให้อาการทุเลาลงถึงค่อยๆ ขยับ หย่อนขาลงวางบนพื้น ดันตัวลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง
อาการเจ็บตามเนื้อตัวที่กำลังฟ้องอยู่ตอนนี้ทำฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ นึกถึงเรื่องร้อนแรงเมื่อคืนแล้วก็รู้สึกอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี
แล้วเสื้อผ้าฉันล่ะ?
ฉันก้มลงมองร่างกายที่เปลือยเปล่าของตัวเองหลังทิ้งผ้าห่มลงบนเตียง
อยู่ตรงโซฟา… หรือว่าทางเดิน
แต่จะให้เดินโทงๆ ออกไปแบบนี้ก็ไม่น่าดีเท่าไหร่ ฉันกวาดสายตามองหาสิ่งที่พอจะสวมได้ เห็นผ้าคลุมห้อยอยู่ที่หน้าประตูบานหนึ่ง กำลังจะเดินไปหยิบ ประตูอีกบานก็เปิดเข้ามาซะก่อน
แฮค!
หัวใจฉันกระตุกวูบ รีบหันไปคว้าผ้าห่มบนเตียงขึ้นมาปิดร่างเปลือยของตัวเองเอาไว้ทันที
“ตื่นแล้วเหรอ” แฮคไม่ใส่ใจท่าทีประดักประเดิดของฉัน ดวงตาคมหวานไร้แววหวั่นไหว คงมีแค่ฉันที่หวนรำลึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน
มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะไม่มีเยื่อใย แต่ก็อดรู้สึกเจ็บที่ใจไม่ได้อยู่ดี
แต่พอคิดว่าเรื่องเมื่อคืนก็เป็นแค่งาน จิตใจที่กำลังสับสนก็สงบลง
“อืม ตื่นแล้ว” ฉันตอบแฮค มองเขาด้วยแววตาที่ปราศจากความอ่อนไหวเหมือนเมื่อครู่
“มีเสื้อผ้าอยู่ในตู้สีขาว เลือกได้ตามสบาย รีบอาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วเดี๋ยวไปหาไรกินระหว่างทาง”
แฮคปิดประตูออกไปทันทีที่พูดจบ ไม่เปิดโอกาสฉันถามอะไรสักคำ
“....”
รีบไปไหนเนี่ย
ฉันมองบานประตูตรงหน้านิ่งก่อนจะสูดหายใจลึก เบือนสายตาไปทางตู้สีขาวที่เขาบอก เดินมาเปิดดูอย่างสงสัย มีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่จริงด้วย แถมยังสวยๆ ทั้งนั้น ของใครกัน... พี่น้องหรือว่าแฟน? แต่ได้ยินว่าเขาไม่เคยคบใครจริงจัง เพราะงั้นน่าจะเป็นเสื้อผ้าคนอื่น อะไรกันนะ ช่างเถอะ จะของใครก็ไม่เกี่ยวกับฉันหรอก แค่ขอยืนสักชุดคงไม่เป็นไร อีกอย่างแฮคก็อนุญาตแล้วด้วย
ฉันเลื่อนดูชุดที่อยู่ในไม้แขวนแบบผ่านๆ ก่อนหยิบชุดที่คิดว่าน่าจะใส่ได้พอดีออกมา เป็นเดรสผูกคอผ้ายีนยาวเข้ารูป สวมแล้วทำให้ลำตัวดูยาวระหง แต่ถึงจะมีเสื้อผ้าสำรองให้ ก็ยังไม่หมดปัญหาอยู่ดี ฉันถือชุดเดรสที่จะใส่มาวางพาดบนเตียง สวมผ้าคลุมอาบน้ำ เดินออกมาหาแฮคข้างนอก
เดินออกมาตามทางเมื่อคืน ตรงไปที่โซฟาเบดแต่แฮคไม่อยู่ ที่อยู่คือร่องรอยของเราสองคนเมื่อคืน สิ่งของที่โดนปัดตกจากโซฟายังกระจัดกระจายอยู่บนพื้น พอมีเวลาได้มองชัดๆ ถึงรู้ว่าเป็นพวกโมเดลของเล่น ของสะสมที่พวกผู้ชายฮิตมีกัน
คราบบนโซฟาสะดุดตาฉันมากที่สุด ความรู้สึกอายพวยพุ่งขึ้นมาจากทุกอณูขุมขน ฉันหน้าร้อนจัด ภาพชวนหัวใจสั่นที่เราทั้งคู่สอดประสานกันอย่างบ้าคลั่งผุดขึ้นในหัวเป็นช็อตๆ
บ้าเอ๊ยตอนอยู่โรงแรมยังไม่มีร่องรอยให้เห็นเด่นชัดขนาดนี้
แล้วจะทำยังไงกับคราบพวกนี้ดี ฉันรู้สึกร้อนรน กวาดตามองหาแฮคไปพลาง โอ๊ย ไม่รู้ด้วยแล้ว
ฉันตัดสินใจปล่อยผ่านไปก่อน เดินออกมาตามทางที่ทอดไปยังประตูคอนโด
เสื้อผ้าที่โดนสลัดทิ้งกองเกลื่อนบนพื้นอยู่แบบไหนก็ยังอยู่แบบนั้น ไม่มีวี่แววของการเก็บกวาด
ฉันสูดหายใจลึก มันอัดอั้นในใจบอกไม่ถูก ก้มเก็บเสื้อผ้าทั้งของตัวเองเดินกลับมาที่โซฟาเบด มองชุดชั้นในที่เปื้อนแล้วผ่อนลมหายใจยาว ถึงจะเอาไปซักตอนนี้จะได้ใส่ตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ถ้ามีเครื่องซักผ้าก็น่าจะพอถูไถได้
ฉันพับเสื้อกับกางเกงตัวเมื่อวานวางซ้อนกันเสร็จก็ถือชุดชั้นในติดมือมา เดินหาเครื่องซักผ้าในคอนโดแฮค
ที่นี่กว้างขวางกว่าที่คิด นอกจากห้องนอนที่ฉันอยู่ก่อนหน้าก็มีห้องอื่นอีก ฉันลองเปิดเข้าไปดูปรากฏว่าเป็นห้องนอนอีกห้องที่ใหญ่กว่า มีประตูสามบานเชื่อมติด ภายในห้องไม่มีคนอยู่ แต่บนเตียงมีรอยยับของผ้าห่ม
เมื่อคืนหลังจากฉันหลับไปแล้วเขาแยกออกมานอนที่นี่งั้นเหรอ เหอะ กำลังจะสื่อว่านี่เป็นพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่ต้องการให้คนนอกเข้ามายุ่มย่ามใช่หรือเปล่า ไม่งั้นเขาคงไม่พาฉันเข้าห้องนั้นหรอก
ฉันไม่อยากใส่ใจการแบ่งเส้นของแฮค ได้ยินเสียงดังมาจากประตูที่แง้มเปิดเล็กน้อย พอเดินเข้าไปส่องดูก็เห็นแฮคกำลังนั่งหน้าเคร่งอยู่หน้าจอพีซีขนาดใหญ่ แสงไฟที่สะท้อนออกจากหน้าจอพลอยทำให้ผิวหน้าแฮคสว่างจ้าเป็นพิเศษ
“…!!!” แฮคชะงัก หันใบหน้าที่สวมแว่นกรอบบางมาทางประตู พอเห็นฉันเขาก็ชักสีหน้าแรงใส่
“เข้ามาทำไม อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ”
น้ำเสียงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เขาลุกจากเก้าอี้ เดินมาที่ประตูพร้อมกับดันฉันออกห่าง ก่อนจะใช้มือดึงประตูปิดจากทางด้านหลัง
“เอ่อ… ฉันกำลังหานายอยู่ ไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาทำอะไร”
“ฉันไม่ชอบคนสอดรู้สอดเห็น ทีหลังก็ระวังตัวหน่อย”
ฉันอ้าปากค้าง กลืนคำพูดที่อยากจะบอกลงคอ พยักหน้าเจื่อนๆ แบบงุนงง เพราะสายตาที่ฉุนเฉียวของแฮคกำลังประกาศกร้าวว่าไม่พอใจฉันที่ล่วงล้ำเข้ามาในพื้นที่ที่เขาไม่ได้อนุญาต
“ฉัน…” ฉันอ้ำอึ้ง หาเสียงตัวเองไม่เจอเฉียบพลัน
“อะไร” แฮคทำเสียงดังกลับ ฉันยอมรับว่าตกใจ มองตอบสายตาแข็งกระด้างของแฮคอย่างไม่พอใจ ยกชุดชั้นในในมือขึ้น
“ฉันแค่จะถามว่ามีเครื่องซักผ้ามั้ย จะได้ซักใส่”
แฮคหรี่ตามอง ครู่หนึ่งก็ผ่อนลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ไม่มี แต่ข้างล่างมีร้านสะดวกซื้อ น่าจะมีขาย”
“แล้วใครจะลงไปซื้อ” ฉันถามกลับหน้าเครียด “อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันเดินไปซื้อเอง”
“สั่งในแอปฯ เดี๋ยวมีคนเอาขึ้นมาส่ง” เขาทำหน้ารำคาญหนักกว่าเดิม
“แอปฯอะไร?”
ฉันถามอย่างคนไม่รู้ คงไม่ได้หมายถึงแอปฯช้อปปิ้งทั่วไปใช่มั้ย? ก็เมื่อกี้เขาบอกว่าเป็นร้านสะดวกซื้อข้างล่าง ถ้าจะมีแอปฯสั่งของก็ต้องเป็นแอปฯของร้านโดยเฉพาะ
แฮคพ่นลมหายใจยาว เดินกลับเข้าไปในห้องนั้นแวบหนึ่งก่อนจะเดินกลับออกมาพร้อมโทรศัพท์มือถือ
หมอนั่นเลื่อนหาแอปฯบนโทรศัพท์ กดเข้าหน้าแรกของแอปฯแล้วส่งมาให้ฉัน
“เอ้า อยากได้อะไรก็เลือกเอา อย่านานล่ะ เดี๋ยวไม่ทันนัด แล้วนี่ยังไม่อาบน้ำใช่มั้ย”
“อืม”
“รีบเลย อย่าให้เสียเวลา”
“รู้แล้วน่า”
ฉันมองค้อนแฮค ถือโทรศัพท์เขาออกมาเลือกชุดชั้นในด้านนอกเพื่อความสบายใจของเราทั้งคู่ ดูเหมือนแอปฯสั่งของจะเป็นแอปฯของคอนโดแห่งนี้โดยเฉพาะ ฉันเดินกลับเข้าห้องนอนที่วางชุดเดรสเอาไว้ นั่งลงบนเตียงเลือกชุดชั้นในแบบง่ายๆ มาหนึ่งชุด เสร็จแล้วก็วางโทรศัพท์เอาไว้บนเตียง ลุกไปอาบน้ำ กะว่าอาบเสร็จของก็น่าจะมาส่งพอดี
แต่พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นชุดชั้นในแบบเดียวกับที่สั่งวางอยู่บนเตียง พร้อมกับโทรศัพท์ของแฮคที่หายไป
“....”
ฉันหยิบผ้าชิ้นน้อยขึ้นมาสวมอย่างไม่อยากคิดอะไรมาก
แต่ก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี มาส่งตอนที่กำลังอาบน้ำอยู่เหรอ ไวกว่าที่คิดแฮะ ฉันหยิบผ้าชิ้นน้อยขึ้นมาดู ถึงจะตะขิดตะขวงใจนิดหน่อยที่ไม่ได้ซักก่อน แต่ก็ดีกว่าใส่ของเดิม
สวมเสื้อผ้าเสร็จ หยิบแป้งพับกับลิปสติกในกระเป๋ามาตบๆ หน้านิดหน่อย ถึงจะรู้สึกไม่สบายใจกับหน้าสดแต่ก็ช่วยไม่ได้ รวบผมขึ้นมัดตึงแล้วเปียเป็นปอยเดียวด้านหลัง ให้ดูทะมัดทะแมงเหมาะกับชุด เดรสตัวนี้มันต้องโชว์คอจะได้ดูระหง
ฉันมองตัวเองในกระจก หลังจากจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมเสร็จจนรู้สึกพอใจแล้วก็เดินออกมา
“....”
แฮคนั่งรออยู่ที่ขอบโซฟาเบดกำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์เงยขึ้นมามอง
“เสร็จแล้ว?”
“อืม” ฉันพยักหน้า ไม่รู้สึกอะไรกับสายตาเฉยชาของแฮคเพราะไม่ได้คาดหวังตั้งแต่แรก ยังไงฉันก็ไม่ได้แต่งหน้า เอาอะไรมาสวยให้เขาตะลึงล่ะ
“ไปกัน”
“แล้ว...” ฉันเหลือบมองคราบบนโซฟาเบด ผิวแก้มร้อนผะผ่าว รู้สึกกระดากอายที่จะพูดแต่ก็อดไม่ได้ มันต้องพูด “จะไม่เก็บกวาดหน่อยเหรอ”
แฮคเลิกคิ้วมองตามสายตาฉัน เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ
“เดี๋ยวแม่บ้านมาทำ”
“....” แม่บ้านงั้นเหรอ น่าอายจังวุ้ย!
