พอฉันมีใจ อยากเป็นแฟนนายจริงๆ นายกลับบอกว่ามันไม่เวิร์ก แต่พอฉันถอยออกมา นายกลับบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน หึ! กราบเท้าฉันสิ แล้วฉันจะคิดเรื่องของนายดูอีกที
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,พระเอกโบ้,พระเอกหล่อ,พระเอกเลว,redsun,yaygoh,เนปจูน,แฮค,หล่อรวย,อร่อย,ฟินแซบ,ออริ,นางแบบ,โมเดลลิ่ง,งาน N,พริตตี้,ช่างเครื่อง,อกหัก,ชาย-หญิง,ความรัก,แฟน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ให้ไปส่งไหน”
กุมถามหลังจากขับรถพ้นประตูออกมา
“....”
ฉันครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนบอกให้กุนไปส่งที่หอพักแทนที่จะเป็นคอนโดแฮค ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกไม่ดี ไม่อยากเจอแฮคตอนนี้ รอให้เขาใจเย็นลงค่อยคุยกันน่าจะดีกว่า
“จูนพักแถวนี้เหรอ” กุนเอ่ยขึ้นหลังขับรถเข้ามาในซอยหอพัก “ก่อนหน้านี้ให้ไปส่งอีกที่ไม่ใช่เหรอ”
น้ำเสียงกุนเหมือนไม่มีอะไร แต่ทำไมฟังแล้วรู้สึกเหมือนกำลังโดนล้วงความลับยังไงก็ไม่รู้
“อ๋อคือหอพักจูนอยู่แถวนี้น่ะ” ฉันขี้เกียจโกหก บอกไปตรงๆ ยังไงกุนก็เข้าใจว่าฉันกับแฮคเพิ่งคบหากันอยู่แล้ว ให้รู้ว่าฉันมีหอพักอยู่อีกที่ก็ไม่น่าจะกระทบกับแผนการของแฮคเท่าไหร่
แฮคจะรู้มั้ยเนี่ยว่าฉันกังวลแทนเขาขนาดไหน แล้วดูที่เขาตอบแทนฉันสิ ปล่อยให้รอจนเหงือกแทบแห้ง เหอะ!
“อ่อ... หิวหรือเปล่า หาอะไรกินก่อนมั้ย จะได้คุยเรื่องเรซควีนด้วย”
“เอาสิ เดี๋ยวจูนเลี้ยง อยากกินอะไร”
“แถวนี้อะไรอร่อย”
“อยากกินอะไรล่ะ จะได้แนะนำถูก”
“แล้วแต่จูนเลย”
“ก็มีแต่ตามสั่งน่ะ จิ้มจุ่ม? ชาบู? เนื้อย่าง...” ฉันให้ตัวเลือก
“ชาบูแล้วกัน อยากกินอะไรร้อนๆ”
“งั้นตรงไป แล้วเลี้ยวขวาแยกหน้า ร้านอยู่ตรงขวามือ”
เจอร้านแล้วแต่กว่าจะหาที่จอดรถได้ก็ต้องขับเลยร้านไปอีกไกล ต้องเดินย้อนกลับมาเอง
“สวัสดีค่ะลูกค้า มากี่ที่คะ” พนักงานเอ่ยต้อนรับพร้อมกับรอยยิ้มเชิญชวนทันทีที่เราทั้งคู่เดินมาถึงหน้าทางเข้าร้าน
“สองค่ะ”
“ลูกค้าจะเลือกเป็นชุด หรือเป็นบุฟเฟ่ต์คะ”
“เอาแบบไหนเหรอ”
“แล้วแต่จูนเลย”
ตามใจสุดๆ
“เป็นบุฟเฟ่ต์แล้วกันค่ะ”
ฉันหันไปบอกพนักงาน หลังจากนั้นก็มีแนะนำเกี่ยวกับเครื่องดื่มกับน้ำซุป ให้เลือกว่าจะเอาแบบไหน “กุนกินเผ็ดได้หรือเปล่า”
“ได้นิดหน่อย”
“ถ้างั้นเอาน้ำดำแล้วกันค่ะ”
“...โอเคค่า รอตั้งเตาสักครู่นะคะ”
เราทั้งคู่แยกย้ายกันไปตักอาหารมาจนเต็มโต๊ะ หม้อชาบูก็ตั้งเสร็จพอดี
“มาร้านนี้บ่อยเหรอ” กุนเอ่ยขึ้นหลังจากทุกอย่างลงตัวแล้ว เราทั้งคู่นั่งฝั่งข้าม อาหารสดวางเต็มโต๊ะ
“ไม่บ่อยหรอก นานๆ ทีกิน แล้วเป็นเรซควีนต้องทำอะไรบ้างเหรอ”
“ไม่ได้ทำอะไรมากหรอก ใส่ชุดสวยๆ คอยเป็นหน้าเป็นตาให้ทีมน่ะ”
ไม่ต้องใช้ความสามารถอย่างอื่นเลยเหรอ แค่สวยก็เป็นได้แล้ว? ฉันซ่อนความรู้สึกส่วนลึกเอาไว้ เอ่ยถามรายละเอียดเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย แต่ก็ยังให้คำตอบกุนไม่ได้ว่าจะรับงานหรือเปล่า พอคิดจะตอบตกลงใบหน้าแฮคก็โผล่ขึ้นมา ไม่สิ ฉันไม่ได้คิดไปเอง นั่นมันแฮคตัวจริงเสียงจริงไม่ใช่เหรอ
“....” ฉันเบิกตามองร่างสูงที่เดินดุ่มๆ เข้ามาในร้านอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“...!!!” กุนมองตามสายตาของฉันไป สีหน้าเครียดขึงขึ้นมาทันทีที่เห็นแฮค เหมือนคนพร้อมบวกตลอดเวลา
โต๊ะชาบูคงไม่คว่ำหรอกใช่มั้ย
ฉันมองแฮคที่เดินเข้ามาที่โต๊ะ อดหวั่นใจไม่ได้ ไม่คิดว่าเขาจะตามมา
ร่างสูงมาถึงก็ลากเก้าอี้ที่ว่างข้างฉันออกนั่งโดยไม่รอให้ใครเอ่ยชวน หน้าด้านไร้ยางอายที่หนึ่ง
“มาเพิ่มอีกที่หนึ่งใช่มั้ยคะ” พนักงานรีบเดินเข้ามาถาม
“มาเฝ้าเมีย” แฮคจ้องฉันนัยน์ตาดุดัน
“....”
บรรยากาศบนโต๊ะเงียบกริบ เงิบกันหมด
ฉันรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า รีบบอกพนักงาน
“เพิ่มค่ะ เพิ่มอีกที่”
“ได้ค่ะ พี่ตักอาหารได้เลยค่ะ เป็นบุฟเฟ่ต์ เดี๋ยวหนูลงในบิลล์ให้เป็นสามที่” พนักงานพูดเสร็จก็ผละออกไปอย่างไวราวกับไม่อยากรับรู้ปัญหาของลูกค้า
แฮคเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เหมือนตั้งใจจะกวนประสาทฉันกับกุนมากกว่าที่จะมากินข้าว
“มึงนี่ก็ดมกลิ่นเก่งนะ เป็นหมาหรือไง” กุนทักขึ้น แค่ประโยคแรกก็เปรี้ยวตีนแล้ว พูดกันดีๆ ไม่เป็นหรือไงนะ ฮึ่ย
“เหอะ” แฮคจะพูดอะไรสักอย่างแต่ฉันรีบตัดบทก่อน ไม่อยากให้เกิดสงครามน้ำลายบนโต๊ะอาหาร
“จะกินอะไร เดี๋ยวไปตักมาให้”
“....” นัยน์ตาคมกริบของแฮคชำเลืองมอง
ได้ผล! แฮคเปลี่ยนมาสนใจฉันแทน แต่สิ่งที่เขาทำกลับเกินคาดไปเล็กน้อย
ร่างสูงโน้มตัวมาโอบเอวฉันทั้งที่นั่งเก้าอี้คนละตัวแล้วพูดใกล้ๆ หู “ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปตักเอง เอาอะไรเพิ่มมั้ย? เดี๋ยวตักมาเผื่อ”
เขายิ้มหวาน ถามกลับด้วยน้ำเสียงเอาใจใส่
พ่อไมโครเวฟ
“ไม่เป็นไร กินหมดแล้วค่อยไปตักเพิ่ม” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธพลางดันแฮคออกห่าง รู้สึกอึดอัดกับการกระทำที่มากเกินจำเป็นของแฮค
“เดี๋ยวมา ...เปลี่ยนใจแล้ว มาช่วยถือหน่อย” แฮคลุกขึ้น ทว่ายังไม่ทันจะก้าวพ้นเก้าอี้เขาก็หันกลับมารั้งแขนฉันขึ้นเดินออกจากโต๊ะไปด้วยกัน
“อะไรของนายเนี่ย เป็นเด็กหรือไง” ฉันบ่นเสียงเบาพอได้ยินกันแค่สองคน
“เรื่องอะไรจะปล่อยเธอนั่งกับมันสองคนล่ะ”
“นายตามมาถูกได้ยังไง รู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่” ฉันขี้เกียจเถียงแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย
“เป็นหมาไง ดมกลิ่นเก่ง”
แฮคตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงประชดปนขุ่นเคือง ฉันรู้ว่าเขาไม่พอใจแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้วจริงๆ
แฮคตักของไม่เยอะ เหมือนเขาเองก็ไม่ได้หิวหรือกินมาแล้วก็ไม่รู้ ฉันถอนหายใจเบาๆ ขณะเดินตามเขากลับมาที่โต๊ะ
พออยู่กันสามคน บรรยากาศบนโต๊ะอย่างตึง อาหารอืดเต็มกระเพาะอย่างรวดเร็ว รู้สึกอิ่มทั้งๆ ที่กินไปได้นิดเดียว
“เรียกเก็บตังค์เลยมั้ย” ฉันถามเมื่อเห็นว่าทุกคนเริ่มนิ่ง
“เอาสิ ต้องไปทำธุระต่ออีก” แฮคเอ่ย
“ธุระอะไร”
ฉันขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีแปลกๆ
แฮคมองหน้าฉันนิ่งไม่ตอบ แต่โบกมือเรียกพนักงานแทน “น้องเก็บตังค์”
เกลียดความคลุมเครือของเขาจริงๆ จะมีสักครั้งมั้ยที่ไม่กั๊ก พูดให้เคลียร์โดยที่ฉันไม่ต้องมานั่งเดา
“เอ่อ ลูกค้าทานเหลือ ทางร้านขออนุญาตปรับตามกฎนะคะ”
“อืม”
พนักงานเก็บอาหารบนโต๊ะไปชั่งก่อนจะถือบิลค่าอาหารพร้อมค่าปรับกลับมา
“ฉันจ่ายเอง” ฉันออกตัว ยื่นมือไปหยิบบิลมาดูราคา ก่อนหน้านี้ฉันบอกกุนว่าจะเลี้ยงก็ต้องรับผิดชอบคำพูดตัวเอง
“ไม่ต้องทอน” แฮควางแบงก์พันห้าใบบนถาดเล็กๆ ที่พนักงานใส่บิลมา ฉันยังไม่ทันเปิดดูบิลในสมุดด้วยซ้ำ และมั่นใจว่าต่อให้รวมค่าปรับด้วยก็ไม่ถึงห้าพัน
“นี่...”
“ลุก!”
ฉันกำลังจะแย้ง แต่แฮคเอ่ยคำเดียวเส้นเสียงฉันก็เหมือนถูกลบหายไป สุดท้ายฉันก็ต้องลุกตามเขาแบบฝืนๆ
“งั้นลากันตรงนี้เลยนะกุน” ฉันหันไปมองกุนที่เดินตามมาด้านหลัง ถึงกุนจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและคอยจิกกัดแฮคตลอดเวลาที่มีโอกาส แต่ฉันก็ยังรู้สึกผิดต่อกุนอยู่ดี อยากขอโทษ อยากแก้ตัวด้วยการนัดกินข้าวใหม่แต่ไม่อยากพูดต่อหน้าแฮค กังวลว่าจะมีปัญหากันอีก
“จูนจะกลับยังไง ค้างที่นี่หรือว่าไปกับมัน” เสียงกุนคล้ายมีคมมีดแฝง ฟังแล้วบาดใจแปลกๆ
“อะไรของมึงวะ กินเสร็จแล้วก็รีบกลับไปเลยไป” แฮคแยกเขี้ยว
“หมาหวงก้าง” กุนพึมพำ นัยน์ตาเยือกเย็นใส่แฮค แต่พอมองฉันกลับทำตาหวานละมุน ปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้ไวมาก “น่าเสียดายที่มีคนขัดจังหวะ ไว้แก้มือครั้งหน้าเราเลี้ยงเอง “
“อืม ขับรถดีๆ ล่ะ”
“ให้ไปส่งหอพักหรือเปล่า” กุนจะไปแต่ไม่ไปสักที หันกลับมาถามเหมือนเพิ่งนึกได้
ใบหน้าแฮคอึมครึมแล้วอึมครึมอีก
“มึงรีบไสหัวไปได้แล้ว เลิกวุ่นวายเมียกูสักที” แฮครั้งเอวฉันไปโอบแน่นตอกย้ำว่าฉันคือสมบัติของเขา
น่ารำคาญชะมัด ฉันแกะมือเขาออกอย่างไม่ชอบใจ
“ไปนะจูน ถ้ามีอะไรทักมาได้ตลอด ไม่ต้องเกรงใจ เพื่อจูนแล้วเรายินดีช่วยเสมอ” กุนมองท่าทางรังเกียจรังงอนที่ฉันมีต่อแฮคแล้วพูดออกมา เขาทิ้งสายตาจริงจังมองฉันครู่ใหญ่ก่อนจากไป
“....” เป็นสายตาที่ชวนหวั่นไหวมาก
“เก็บอาการหน่อย มันไปโน่นแล้ว” แฮคเอามือมาโบกตรงหน้าฉัน ทำให้ฉันรู้สึกตัวว่ากำลังใจลอย
“เหอะ!” ฉันเบะปากใส่เขาทันที
“ถ้าจะคบกับมันก็รอหน่อย ให้เรื่องทางนี้จบก่อน”
“....”
ที่พูดนี่คือใจกว้างหรือว่ากลัวตัวเองเสียหายกันแน่ ช่างเถอะ หงุดหงิดกับคำพูดสิ้นคิดของแฮคไปก็เท่านั้น
“แล้วที่บอกว่ามีธุระต่อนี่บลัฟใช่มั้ย” ฉันจำที่แฮคพูดได้ ถามเพื่อให้เคลียร์ๆ ถ้าแค่บลัฟกุนเล่นเฉยๆ ฉันจะได้รีบกลับไปนอนเพราะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
“ไม่ใช่บลัฟ”
“....?”
“ไปขึ้นรถ เดี๋ยวดึก”
“ขึ้นรถไปไหน” ฉันขมวดคิ้ว เกลียดความบงการของแฮคที่สุด
“....” แฮคไม่ตอบ จ้องฉันเสร็จก็หมุนตัวเดินนำออกไป
ฮึ่ย! ฉันกระทืบเท้าทีหนึ่ง แต่ถึงจะไม่พอใจยังไง ขาเจ้ากรรมก็ยังก้าวตามเขาไปราวกับมีสายจูง
