พอฉันมีใจ อยากเป็นแฟนนายจริงๆ นายกลับบอกว่ามันไม่เวิร์ก แต่พอฉันถอยออกมา นายกลับบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน หึ! กราบเท้าฉันสิ แล้วฉันจะคิดเรื่องของนายดูอีกที
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,พระเอกโบ้,พระเอกหล่อ,พระเอกเลว,redsun,yaygoh,เนปจูน,แฮค,หล่อรวย,อร่อย,ฟินแซบ,ออริ,นางแบบ,โมเดลลิ่ง,งาน N,พริตตี้,ช่างเครื่อง,อกหัก,ชาย-หญิง,ความรัก,แฟน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เอี๊ยด!!!
ฉันเบรกรถหน้าทางเข้าตึก ยังไม่ทันขยับเกียร์แฮคก็รีบเปิดประตูออกจากรถ ลงไปอ้วกที่พื้นอย่างหนัก
“....” อะไรจะขนาดนั้น อ่อนไปหรือเปล่า เป็นนักซิ่งไม่ใช่เหรอ
ถึงฉันจะขับรถไม่เก่ง แต่เทียบกับสนามแข่ง ฉันว่ารถที่วิ่งในสนามแข่งยังน่าหวาดเสียวกว่าอีก
เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลรีบวิ่งมาดูโดยไม่ต้องรอให้เรียก ฉันรีบใส่เบรกมือแล้วตามไปดูอาการแฮค
“เป็นอะไรมาครับ”
เจ้าหน้าที่มองสภาพแฮค สีหน้านิ่งสนิทแต่ว่าสายตาเผยความอิหลักอิเหลื่อออกมานิดๆ เดาว่าน่าจะเพราะกลิ่นปลาร้า
ฉันที่นั่งอยู่ในรถมากับแฮคหลายนาทีก็เริ่มจะเวียนหัวแล้วเหมือนกัน กลิ่นปลาร้าในห้องแอร์อบอวลมากจริงๆ
“โดนขวดปลาร้าฟาดหัวค่ะ ไม่รู้แผลลึกหรือเปล่า” ฉันเล่าอาการบาดเจ็บให้พี่เจ้าหน้าที่ฟัง ขณะช่วยเขาพยุงแฮคนั่งรถเข็นตรงเข้าห้องฉุกเฉิน
“ขอบัตรประชาชนคนไข้ด้วยครับ”
“เอ่อ...”
ฉันละล้าละลัง รีบมาเลยไม่ได้เตรียมของพวกนั้น ไม่รู้ด้วยว่าอยู่ไหน
“อยู่ในรถ” แฮคบอกน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะถูกหามขึ้นเตียงแล้วโดนรูดม่านปิด
ฉันเดินออกมาหาบัตรประชาชนในรถแฮค ก่อนจะเอารถไปหาที่จอดดีๆ แล้วเดินมายื่นบัตรให้กับเจ้าหน้าที่ที่กำลังรออยู่
ระหว่างที่ฉันทำเรื่องให้เขาที่โต๊ะด้านหน้า เจ้าหน้าที่ก็ช่วยกันปฐมพยาบาลแฮคบนเตียงด้านในห้องฉุกเฉิน แต่เพราะเป็นโรงพยาบาลขนาดเล็ก จุดให้บริการจึงแทบจะอยู่ติดกัน ฉันได้ยินเสียงพยาบาลสาวบอกให้เขาถอดเสื้อทิ้ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก
แฮคเย็บไปสองเข็ม... เจ้าหน้าที่เล็มผมและทำความสะอาดบริเวณแผลให้แล้ว แต่ว่าส่วนอื่นแฮคต้องไปจัดการเอง และใช่ค่ะ มันคือสิ่งที่ฉันควรต้องรับผิดชอบ ช่วยแฮคล้างหัวในห้องน้ำโรงพยาบาลแบบยากลำบากเพราะต้องคอยระวังไม่ให้น้ำไปโดนแผลเย็บอีก เป็นท้อ... กว่าจะเสร็จแขนฉันแทบเป็นตะคริว
“นี่เสื้อนาย” ฉันยื่นเสื้อที่เปื้อนคราบเลือดกับน้ำปลาร้าคืนให้เขาหลังออกจากห้องน้ำ หมอนั่นหันมาฉวยเสื้อจากมือฉันยัดใส่ถังขยะใบแรกที่เจอทันที
“ทิ้งเลยเหรอ” ฉันอึ้ง ถ้ารีบเอากลับไปซักก็น่าจะออกอยู่นะ เครื่องซักผ้าที่บ้านพักรีสอร์ตก็ใช้ดีด้วย
“กุญแจรถ” แฮคเสียงเหี้ยมใส่ ยื่นมือออกมา ฉันละสายตาจากถังขยะมามองเขาด้วยความรู้สึกเป็นห่วง
“ฉันขับ...”
“ไม่ต้อง!” เขาขึ้นเสียง จ้องฉันนัยน์ตาเขียวปัด มันไม่ใช่สายตาของผู้ชายที่กำลังมองแฟนตัวเองอยู่แน่ๆ ถ้าใครมาเห็นเข้าคงได้สงสัยในความสัมพันธ์ของเราจริงๆ แต่ที่นี่คงไม่มีใครมาจับจ้องพวกเรา เพราะงั้นเขาจึงไม่ต้องระวังอะไรเลยสินะ
“นายขับไหวเหรอ” ฉันส่งกุญแจให้แฮค มองศีรษะที่มีผ้าก๊อซปิดของเขาอย่างรู้สึกไม่ดี
แฮคไม่เสียเวลาพูด เขาได้กุญแจก็ตรงขึ้นรถเลย ไม่คิดจะเรียกฉันสักคำ
แฮคหยิบเสื้อคลุมที่พาดอยู่หลังเบาะมาสวมทับท่อนบนเปลือยเปล่าแบบลวกๆ สตาร์ทเครื่องได้ก็บึ่งไปทันทีไม่เหลียวมาทางฉันสักนิด
ถึงรีสอร์ตเขาก็เดินดุ่มๆ เข้าบ้านพัก หยิบแค่สมาร์ตโฟนกับกระเป๋าสตางค์ไป กุญแจเสียบทิ้งไว้ที่รถนี่แหละ ฉันผ่อนลมหายใจเฮือก พอถึงรีสอร์ตก็ไม่ได้ร้อนใจเหมือนอยู่โรงพยาบาลแล้ว ค่อยๆ เดินตามแผ่นหลังกว้างของแฮคไป กำลังคิดว่าจะขอโทษเขาอีกครั้งยังไงดี เสียงพูดคุยจากคนที่อยู่ข้างหน้าก็ดังขึ้น
“...มึงไปไหนมาวะ แล้วในครัวมีอะไรแตกเนี่ย ฝีมือมึงเหรอ” คนพูดคือผู้ชายที่เคยนัวเนียกับผู้หญิงในห้องซักล้างเมื่อตอนกลางวัน รู้สึกจะชื่อริกกี้? ถ้าจำไม่ผิด
ฉันอยู่ห่างจากแฮคหลายก้าว แต่ก็ยังได้ยินบทสนทนาที่เกิดขึ้น
สายตามุ่งร้ายของแฮคชำเลืองกลับมาทางฉันทันที เอาซะฉันเย็นสันหลังวาบ ขาแข็งจนไม่กล้าเดินต่อ
“เก็บกวาดให้เรียบร้อย”
เสียงแฮคเหี้ยมเกรียมจนไม่รู้จะเกรียมยังไงแล้ว เขาดูแค้นใจหนักมากที่โดนฉันทำร้ายจนต้องเย็บไปสองเข็ม แล้วพอพูดเสร็จก็เดินฉับๆ ออกไปเลยเหมือนเหม็นขี้หน้าฉันมาก!
ริกกี้มองตามเงาแฮคแล้วส่ายหน้า... ก่อนชำเลืองกลับมาที่ฉัน “จากสภาพไอ้แฮคแล้ว เธอเอาขวดน้ำปลาร้าฟาดหัวมันหรือไง ถึงได้เหม็นคลุ้งครัวขนาดนี้”
ฉันนิ่งเงียบ ไม่ตอบ ริกกี้ที่ตอนแรกแค่เดาสุ่มไปเล่นๆ ชะงัก... “จริงเหรอ!? อุวะ... ฮ่าๆ ถึงว่าทำไมมันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น ฮ่าๆ แล้วผมแหว่งๆ นั่น เย็บเหรอ... กี่เข็ม?”
“สอง” ฉันมองริกกี้ที่ขำจนน้ำตาเล็ด ไม่เข้าใจว่ามันน่าตลกตรงไหน
“เอาขวดอะไรฟาดไม่เอาแต่เอาขวดน้ำปลาร้าเนี่ยนะ ฮ่าๆ ถ้าไม่อยากเช็ดถูเองก็โทรเรียกคนของรีสอร์ตมาจัดการก็ได้ จริงสิ ยังไม่ได้ถามชื่อเลย เรซควีนจากทีมอีเกิ้ลสปีด” น้ำเสียงชอบใจเอ่ยถามชื่อฉัน
“จูน เนปจูน...”
“อืม” ริกกี้มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบ เป็นสายตาที่ฉันไม่ถูกชะตาด้วยเลย มันเหมือนฉันเป็นของชิ้นหนึ่งที่กำลังโดนประเมินราคา “ได้ยินว่าเธอเป็นคู่ขากับมันช่วงนี้ แล้วไม่พอใจอะไรถึงได้เล่นกันแรงแบบนั้น”
คู่ขาเหรอ... ฉันรู้สึกหน้าร้อนวูบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
แฮคคงไม่ได้เล่าเรื่องฉันให้ใครฟัง เขาน่าจะเก็บฉันเอาไว้ในพื้นที่ส่วนตัวเงียบๆ เพราะดูได้จากที่ไม่เคยแนะนำให้เพื่อนๆ ของเขารู้จัก ตั้งแต่มาที่นี่ฉันก็ไม่เคยได้เข้าไปปะปนกับสังคมของแฮคเลย ไม่สิ ต้องบอกว่าตั้งแต่แรกเลยถึงจะถูก สำหรับแฮคฉันเป็นแค่คนนอกมาตลอด
เป็นแค่แฟนจ้างที่เขาจะยุติสถานะเมื่อไหร่ก็ได้ ทั้งที่รู้ดีแก่ใจ... แต่ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ
“มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ ฉันแค่จะเตือนสติแฮค...”
“เธอไม่ได้เต็มใจมากับมันหรือไง”
ริกกี้พูดราวกับรู้ว่าฉันจะเตือนสติแฮคเรื่องอะไร แต่พวกเขาเป็นเพื่อนกัน ไม่แปลกถ้าจะรู้พฤติกรรมของอีกฝ่าย
“....” ฉันสบตาริกกี้เงียบๆ
ฉันพูดได้หรือเปล่าล่ะว่าถูกแฮครวบหัวรวบหางมาน่ะ
“เล่นตัวไปก็แค่นั้น ไอ้แฮคมันเบื่อเร็ว อีกเดี๋ยวก็เปลี่ยนจากเธอเป็นคนอื่น ไม่ต้องคิดมาก พยายามยังไงก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้”
“....” พูดแบบนี้ ต้องการจะบอกอะไรฉันเหรอ
ฉันมองแผ่นหลังกว้างที่เดินจากไป ในอกรู้สึกหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม
ฉันตระหนักอยู่ตลอดว่าที่ยืนข้างๆ แฮคไม่ใช่ที่ของฉัน... ไม่เคยเป็นของฉัน... และฉันก็ไม่เคยคิดอยากได้ แต่พอมีคนมาพูดตอกย้ำฉันกลับไม่พอใจ อยากจะเอาชนะขึ้นมา อยากพิสูจน์ให้เห็นว่าถ้าฉันจะครอบครองแฮคจริงๆ ฉันก็ทำได้ เนปจูนซะอย่าง
ฉันไม่ได้เรียกพนักงานรีสอร์ตตามที่ริกกี้แนะนำ เก็บกวาดเศษแก้วกับคราบน้ำปลาร้าในครัวด้วยตัวเอง ใช้เวลานานเหมือนกันกว่าจะเสร็จ อีกอย่าง ถึงจะล้างมือหลายรอบแล้วกลิ่นก็ยังติดมืออยู่เลย ฉันไม่อยากคิดสภาพแฮคที่โดนราดทั้งหัวเลยจริงๆ
ฉันกลับเข้าห้องก็ดึกแล้ว แฮคไม่อยู่บนเตียง ตอนที่กำลังคิดว่าเขาไปไหนสายตาก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์กับสมาร์ตโฟนบนหัวเตียง ไม่กี่อึดใจประตูห้องน้ำก็เปิดออก ร่างสูงเปลือยท่อนบนมีผ้าขนหนูพันหลวมๆ อยู่ที่เอวเดินออกมา ก้าวเท้าเปียกไปทางตู้เสื้อผ้า
“ให้ช่วยหรือเปล่า”
ฉันพุ่งเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กตัดหน้าแฮค ยกขึ้นจะช่วยเช็ดผมให้ แต่แฮคไหวกายหลบ มองฉันด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ
“ไม่ต้อง จะทำอะไรก็ไปทำ อย่ามายุ่งกับฉัน”
“งอนเหรอ?” ฉันลองทำเสียงน่ารักๆ ถาม ดูว่าแฮคจะมีปฏิกิริยายังไง เขาขมวดคิ้ว หรี่ตาลงจ้องฉันด้วยสายตาแปลกๆ ทันที
“เธอลองเอาน้ำปลาร้าราดหัวดูสิ แล้วจะเข้าใจว่าฉันรู้สึกยังไง”
“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ.... ยกโทษให้ฉันเถอะนะ จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ หายโกรธนะ ดีกันๆ”
ฉันอ้อนหนักกว่าเดิมแบบที่ไม่เคยทำกับเขามาก่อน ยื่นนิ้วก้อยออกไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยแฮคอย่างถือวิสาสะ เขาสะบัดทิ้งเหมือนสะบัดแมลง
แรงอยู่นะ แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ไม่ยอมเกี่ยวก้อยงั้นก็พุ่งเข้าไปกอดมันซะเลย
หมับ!
“นี่...” แฮคชะงัก อึ้งกับการจู่โจมของฉัน
“ยกโทษให้ฉันนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ หรือถ้านายไม่พอใจจะเอาปลาร้ามาเทราดฉันคืนก็ได้”
ฉันเงยหน้าขึ้นทำดวงตากลมแป๋วใส่แฮค
“....”
การกระทำของฉันทำให้แฮคถึงกับเสียอาการ แต่ไม่นานนัยน์ตาคมเข้มก็ค่อยๆ คืนสู่ความสงบกระทั่งนิ่งขรึมจนชวนหัวใจสั่น
