พอฉันมีใจ อยากเป็นแฟนนายจริงๆ นายกลับบอกว่ามันไม่เวิร์ก แต่พอฉันถอยออกมา นายกลับบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน หึ! กราบเท้าฉันสิ แล้วฉันจะคิดเรื่องของนายดูอีกที
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,พระเอกโบ้,พระเอกหล่อ,พระเอกเลว,redsun,yaygoh,เนปจูน,แฮค,หล่อรวย,อร่อย,ฟินแซบ,ออริ,นางแบบ,โมเดลลิ่ง,งาน N,พริตตี้,ช่างเครื่อง,อกหัก,ชาย-หญิง,ความรัก,แฟน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าดังขึ้น ฉันไม่มีเวลามาเศร้าสลด หยิบโทรศัพท์ออกมาเช็ก
เป็นแจ้งเตือนคำสั่งซื้อในแอปขายของ ถือโอกาสนี้ไล่อ่านข้อความเก่าจากเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ยังไม่ได้อ่านไปด้วย จากนั้นก็นั่งไถ IG ดูโน่นดูนี่ไปเรื่อยจนเบื่อก็สะพายกระเป๋าออกจากคอนโดแฮค กลับหอพัก เพราะไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม... กลับห้องแพ็กของส่งลูกค้าดีกว่า
แฮคหายไปจากชีวิตฉันเลยตั้งแต่กลับมาจากเขาค้อ เอาฉันไปปล่อยทิ้งที่คอนโดเหมือนปล่อยแมวปล่อยหมา ไม่ทักไม่โทรมา ไม่ปฏิสัมพันธ์อะไรใดๆ ทั้งนั้น อย่างกับคนไม่รู้จักกันแหนะ
ฉันหลังจากโดนแม่เขาเฉ่งที่คอนโดวันนั้นก็ยังอึนๆ รู้สึกแย่ไม่หาย คำว่าผู้หญิงชั้นต่ำมันติดอยู่ในใจเหมือนเอากาวแปะไว้ ยากที่จะลบออกจริงๆ
หรือจะเป็นอย่างที่ริกกี้ทำนายเอาไว้
“เล่นตัวไปก็แค่นั้น ไอ้แฮคมันเบื่อเร็ว อีกเดี๋ยวก็เปลี่ยนจากเธอเป็นคนอื่น ไม่ต้องคิดมาก พยายามยังไงก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้”
ฉันยังจำคำริกกี้ได้ไม่ลืม... เขาดูมั่นใจมาก มากซะจนฉันรู้สึกอยากเอาชนะ
แต่คิดอีกที ก็เหนื่อย... ไม่รู้จะอยากเอาชนะไปเพื่ออะไร แฮคดีตายล่ะ
แฮค : อยู่ไหน
ฉันกำลังนั่งเหม่ออยู่ในฟิตเนสระหว่างพัก กะพริบตามองชื่อที่เด้งขึ้นบนจอชัดๆ
...เป็นแฮคจริงๆ นึกว่าตาฝาดคิดไปเองซะอีก
เนปจูน : ฟิตเนส ทำงานอยู่ มีไร
แฮค : ฟิตเนสที่เดิมเหรอ
เนปจูน : อืม
แฮค : เดี๋ยวไปรับ
เนปจูน : OK
ฉันคิดอยู่แป๊บหนึ่ง ใจหนึ่งอยากปฏิเสธแต่ก็แอบคาดหวังแปลกๆ เลยตอบรับไป การมีผู้ชายมารับถึงที่ก็เป็นเรื่องที่เอาไว้อวดคนได้เหมือนกัน ถึงไม่รู้จะอวดไปเพื่ออะไรก็เถอะ
แต่...
ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
เนปจูน : อยู่ไหนน่ะ มาหรือยัง
....
จนฟิตเนสปิดไอ้บ้าแฮคก็ยังไม่อ่านไลน์
เนปจูน : แฮค?
....
ฉันทักไปอีกก็เงียบ เวร! ระยำเอ๊ย!
ฉันโง่เองแหละที่ดันไปคาดหวังลมๆ แล้งๆ จากหมอนั่น รู้งี้ติดรถพี่โบตั๋นไปก็ดี แล้วฉันก็ต้องกดเรียกรถแท็กซี่ผ่านแอป Comet นั่งกลับหอพัก
>> แฮค
ตีสามกว่า เสียงสายเรียกเข้าดังไม่รู้กี่รอบ ฉันงัวเงียควานหาสมาร์ตโฟน เห็นชื่อ ‘แฮค’ ฉันตัดสายแล้วปิดแจ้งเตือนแบบไม่ลังเล แล้วก็ไม่รับรู้อะไรอีกยันเช้า
คว้าโทรศัพท์มาดู 7 สายไม่ได้รับ... จากแฮคทั้งหมด ในไลน์กับ Messenger ก็มีสายโทรเข้าเหมือนกัน ดี... ให้รู้ซะบ้างว่าการถูกเมินมันเป็นยังไง
แต่เหมือนคนที่ว้าวุ่นจะเป็นฉันซะเอง วันนั้นทั้งวันฉันจดจ่ออยู่แต่กับสมาร์ตโฟน คอยเช็กอยู่นั่นว่าแฮคทักมาหรือเปล่าแต่ก็ไม่มีเลย แชตล่าสุดคือตอนตีสามห้าสิบ ทักมาโวยวายว่าทำอะไรอยู่ถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ หายไปไหน ทำไมไม่อยู่คอนโด... บลาๆ
ฉันอ่านและก็ตอบไปตั้งแต่เช้าแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ สงสัยจะอ่านอีกทีตอนตีสามมั้ง ช่างเหอะ วันนี้ฉันมีงานเรซควีนที่นัดกับกุนไว้ พักเรื่องแฮคไว้ก่อนก็ดี คิดมากแล้วปวดหัว ให้งานช่วยดับความฟุ้งซ่านน่าจะดี
กุนรับรองฉันดีทุกอย่าง ตั้งแต่มารับที่หอพักจนถึงสถานที่แต่งตัวเหมือนกลัวว่าฉันจะชิ่งหนียังไงยังงั้น ระหว่างทางก็คอยเทคแคร์ดูแลไม่หยุด คอยถามตลอดว่าเอาอะไรมั้ย หิวหรือเปล่า อยากกินอะไรบอกเดี๋ยวซื้อมาให้
เอาใจใส่ฉันยิ่งกว่าไอ้คนที่จ้างฉันเป็นแฟนอีก
“....”
กุนยืนตะลึง เมื่อเห็นฉันเดินออกมาจากตู้คอนเทนเนอร์เคลื่อนที่ ที่อยู่ไม่ไกลจากสนามแข่ง ตู้เดียวกับวันนั้นเลย ทว่าวันนี้มีแค่ฉันคนเดียว แต่สถานที่แต่งหน้าทำผมก็ยังเป็นตู้คอนเทนเนอร์หลังเก่าหลังเดิม ช่างหน้าช่างผมถูกจ้างมาโดยเฉพาะ ฉันไม่ต้องลำบากอะไรเลย แค่อยู่เฉยๆ กุนจัดการให้ทั้งหมด
ฉันสวมชุดทีมอีเกิลสปีด เป็นแบบกางเกงกระโปรงสั้นโชว์ต้นขาสวยๆ ใส่คู่กับบูทยาวสีขาวขุ่น ท่อนบนเป็นครอปแขนยาวตรงอกเปิดเว้าเป็นรูปหัวใจ ให้ความรู้สึกเซ็กซี่เย้ายวน เดินไปทางไหนก็มีแต่คนเหลียวหลังตาม
“กุน?”
“หือ... อืม”
เขากลืนน้ำลายด้วยแหละ ฉันว่าฉันเห็น
“จ้องอะไรขนาดนั้น ไปได้ยัง”
“จูนสวยขนาดนี้ ไม่จ้องก็บ้าแล้ว”
“สวยจริงอ่ะ?” ฉันส่งสายตาขี้เล่นกลับไป
“จริง อยากได้เป็นแฟนเลยล่ะ” กุนพยักหน้าหนักแน่น เขยิบเข้ามาใกล้ขึ้น
คิ้วฉันกระตุกทันที เอียงหน้าเว้นระยะห่างจากกุนเล็กน้อย “ปากหวานแบบนี้กับทุกคนน่ะสิ”
“หวานแค่กับคนที่ชอบเท่านั้น” นัยน์ตากุนหยาดเยิ้มซะจนฉันไม่กล้าสบตา รีบตัดบทสนทนาก่อนที่จะโดนเขารุกไล่มากไปกว่านี้
ภาพแฮคปรากฏขึ้นในใจ ถ้าเป็นแฮค... หัวใจฉันจะเต้นแรงกว่าตอนนี้หรือเปล่านะ
แน่นอนว่าถูกหยอดคำหวานใครๆ ก็ต้องดีใจ แต่ไม่ใช่ทุกคนจะทำให้รู้สึกใจเต้นแรง แม้แต่กับกุน ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ ยิ้มหวานตอบเขาเหมือนที่เคยยิ้มให้กับทุกคนที่มักชื่นชมรูปลักษณ์ฉันขณะทำงาน
“ลอยแล้วเนี่ย จะไปได้ยัง”
“ไปสิ พี่คริสต้องพอใจมากแน่ๆ”
ชื่อนี้ทำฉันชะงักไปครู่หนึ่ง นึกถึงตอนที่โดนจับเหวี่ยงใส่ตู้คอนเทนเนอร์แล้วยังหลอนไม่หาย
“เห็นแบบนั้นแต่พี่คริสก็ใจดีกว่าที่คิดนะ ไปเถอะ ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก”
และเหมือนกุนจะรับรู้ว่าฉันกำลังกังวล เขาเอ่ยปลอบพร้อมฉวยข้อมือฉันไปจับ ดึงให้เดินตาม
“....”
แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าหายใจไม่ทั่วท้องเลยล่ะ อย่างกับจะมีเรื่องอะไรสักอย่างให้เสียวไส้เล่นอย่างนั้นล่ะ
เห็นว่าเป็นงานแข่งที่ส่งได้แค่ทีมละหนึ่งคัน ดังนั้นจึงไม่ต้องการคนเยอะ มีเรซควีนประจำทีมแค่คนเดียวก็พอ หน้าที่หลักคือคอยยืนประกบรถกับนักแข่งก่อนลงสนามจริง
และคนที่ลงแข่งวันนี้ไม่ใช่กุน แต่เป็นคริส...
ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องประกบคริส แต่ถึงจะเตรียมใจมาแล้ว พอเผชิญหน้ากันจริงๆ ก็อดที่จะอึดอัดไม่ได้อยู่ดี
“พี่คริส”
กุนเรียกร่างสูงที่อยู่ในชุดแข่งเต็มยศ บรรยากาศรอบตัวน่าเกรงขาม ดูถูกไม่ได้เลยสักนิด
“มาแล้วเหรอ เรซควีนที่มึงดันนักดันหนาน่ะ”
ฉันกลั้นหายใจกับสายตาคมปลาบที่มองมาราวกับจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าออก แสร้งยิ้มไม่รู้สึกรู้สา ท่องไว้เพื่องาน...
“สวัสดีค่ะพี่คริส วันนี้จูนก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ”
“หึ” คริสยิ้มมุมปาก ก้าวตรงเข้ามาหาฉัน สายตาเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้ใจแปลกๆ “ได้ยินว่าไอ้แฮคมันหิ้วเธอไปกกที่เขาค้อด้วย แล้วทำไมถึงปล่อยให้มารับงานฝั่งนี้อีกล่ะ”
ไม่ถากถางเปล่าๆ แต่คริสรั้งเอวฉันเข้าใกล้ โน้มหน้าลงมาจับจ้องสายตาฉันในระยะประชิด
หัวใจฉันกระตุกวูบด้วยตั้งตัวไม่ทันกอปรกับไม่กล้าผลักเขาออกแบบแรงๆ ทำได้แค่เกร็งรอยยิ้มสู้ “พี่คริสสงสัยอะไรเหรอคะ”
“พี่คริส ผมเป็นคนขอให้จูนมาทำเอง ไม่มีอะไรหรอก” กุนออกหน้า กระวนกระวายที่เห็นคริสมือไวใส่ฉันแบบนี้
“กูรู้ว่ามึงสนใจ แต่ของแบบนี้มันแบ่งกันชมได้ไม่ใช่เหรอวะ” คริสพูด ไม่ชำเลืองไปทางกุนสักนิด สายตาหลุบต่ำจ้องมองร่องอกที่เสื้อเปิดเว้าเป็นรูปหัวใจ ฉันรู้สึกร้อนวูบไปทั้งตัว
“พี่คริส”
กุนเสียงเครียด ทำให้คริสคลายวงแขนออกอย่างเสียดาย
แต่ฉันหัวใจจะวาย ต้องขอบคุณกุนที่ไม่ปล่อยให้คริสรังแกฉันตามใจชอบ
“ไอ้แฮครู้มั้ยว่าเธออยู่ที่นี่” คริสหรี่ตามอง ยังติดใจเรื่องแฮคไม่หาย
“....” ยิ่งฉันเงียบ นัยน์ตาคมก็ยิ่งเพิ่มระดับความดุดันขึ้นเรื่อยๆ
“ผัวเมียทะเลาะกันเหรอวะ” คริสแค่นเสียงหยัน กายห่างออกไปแล้วแต่ยังทิ้งสายตามองมา กลับสู่โหมดจริงจัง “รู้หน้าที่นะ”
“ผมบรีฟแล้วพี่” กุนออกหน้าแทนฉันอีกแล้ว
“เออ” คริสเค้นเสียงอย่างรำคาญก่อนหันมาเรียกฉันเสียงดุดัน “ไปได้แล้ว ต้องไปถ่ายรูปกับรถ”
“....” ฉันพยักหน้า เดินตามคนพูดไปเงียบๆ โดยมีกุนทำท่าทาง “สู้ๆ” คอยส่งกำลังใจมาให้ ช่วยให้ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้างนิดหน่อย
