พอฉันมีใจ อยากเป็นแฟนนายจริงๆ นายกลับบอกว่ามันไม่เวิร์ก แต่พอฉันถอยออกมา นายกลับบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน หึ! กราบเท้าฉันสิ แล้วฉันจะคิดเรื่องของนายดูอีกที
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,พระเอกโบ้,พระเอกหล่อ,พระเอกเลว,redsun,yaygoh,เนปจูน,แฮค,หล่อรวย,อร่อย,ฟินแซบ,ออริ,นางแบบ,โมเดลลิ่ง,งาน N,พริตตี้,ช่างเครื่อง,อกหัก,ชาย-หญิง,ความรัก,แฟน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
H.A.C.K – 1
ตั้งแต่กลับจากเขาค้อ ผมเพิ่งขึ้นมาเหยียบคอนโดเนี่ยแหละ ผ่านมากี่วันแล้วไม่แน่ใจเหมือนกัน ขี้เกียจนับ
ทว่าคอนโดกลับว่างเปล่า ไม่มีเงาของผู้หญิงที่ควรจะอยู่รอ คอยออดอ้อนเอาอกเอาใจอย่างที่หวังไว้
จะว่าไปยัยนั่นก็ไม่เคยมีโมเมนต์แบบนั้นเลยนี่หว่า ชื่ออะไรแล้วนะ แล้วนี่หายไปไหน ทำไมห้องถึงเงียบเชียบแบบนี้ ผมเลื่อนดูรายชื่อติดต่ออยู่หลายรอบกว่าจะนึกชื่อเธอออก
<< เนปจูน
.....
<< เนปจูน
ไม่รับว่ะ
หืม... ในไลน์มีแชตที่คุยกันเอาไว้ด้วยนี่หว่า อ้อ ผมบอกว่าจะไปรับที่ยิมนี่เอง อย่าบอกนะว่างอน ผมมองข้อความสุดท้ายของเนปจูนแล้วกดโทรไปอีกรอบโดยไม่สนว่ากี่โมงกี่ยาม
แต่ไร้วี่แววจนผมหงุดหงิด คิดๆ ไปแล้วการที่ต้องมาโทรเช็ก มาแชตตามผู้หญิงแบบนี้ไม่ใช่ผมเลยว่ะ คนรักหรือก็ไม่ใช่ เป็นแค่คู่นอนที่ถูกเลื่อนขั้นมาเป็นขาประจำเข้าหน่อยก็เล่นตัวขนาดนี้เลยเหรอ ผมโยนสมาร์ตโฟนทิ้งลงบนโซฟาเบด ถอดเสื้อผ้าอย่างไม่ใส่ใจ เดินเปลือยเข้าห้องน้ำ
ผมนอนแช่อยู่ในอ่างน้ำอุ่นๆ เหลือบมองเพดาน ระวังไม่ให้แผลโดนน้ำ ในหัวครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้ ไอ้ฮานกลับมาแล้ว... ไอ้เวรริกกี้โดนพ่อแท้ๆ เล่นงาน
ส่วนไอ้เหี้ยเรซ... ผมอย่างเกลียดขี้หน้ามันเลยว่ะ มันไล่เทียนออกจากเซฟเฮาส์แต่พอผมจะคิดจะเคลมจริงๆ แม่งก็ทำเป็นหวงก้างสุด แยกเขี้ยวใส่ผม ดุอย่างกับหมา สรุปจะเอายังไงกันแน่วะ
ผมหลับตาลง รอจนจิตใจสงบนิ่งสักพักก็ลุกขึ้น ก้าวขาเปียกชุ่มออกจากอ่าง เดินมาคว้าผ้าขนหนูพันกายท่อนล่าง หยิบอีกผืนซับหน้าซับคอเดินออกจากห้องน้ำที่เชื่อมกับห้องนอน ผ่านประตูที่เปิดโล่งเข้ามาในห้องทำงานทั้งที่ยังเช็ดตัวไม่แห้งสนิทดี ดึงเก้าอี้ออกนั่งแบบเปลือยๆ นี่แหละ มันรู้สึกว่าหัวโล่งสบายดี
ผมเช็กโปรแกรมแข่งรวมถึงระบบและแอปฯ ต่างๆ ที่ผมรับทำ ...ปิดท้ายด้วยกระดานเทรดหุ้นกับคริปโตฯ
กว่าจะเสร็จสิ้นภารกิจบนหน้าจอสี่เหลี่ยมก็เช้าพอดี แปดโมงกว่าเข้าไปแล้ว ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เดินแบกความอ่อนล้าออกมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หลับสนิท
ตื่นมาอีกทีก็มืดค่ำแล้ว... ท้องผมส่งเสียงร้องโครกครากประท้วงออกมาทันที คำว่าตื่นเพราะหิวไม่เกินจริง
ผมอาบน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นอีกรอบ สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยพร้อมสำหรับการออกไปข้างนอก เดินมาหาสมาร์ตโฟนที่โยนทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ออกจากห้อง เช็กแจ้งเตือนระหว่างทางไปที่รถ
คุณนายเฮเลนโทรมาหลายสาย ในแชตก็มีแจ้งเตือนแต่ผมขี้เกียจอ่าน ปัดทิ้งไปก่อนไว้ค่อยดูทีหลัง แต่ไหนแต่ไรเราก็ไม่ค่อยได้ยุ่งกันอยู่แล้ว นานๆ ทีเจอกันครั้งหนึ่ง นัดกินข้าวตามประสาแม่ลูก มีช่วงหลังๆ นี่แหละที่แม่เข้ามากะเกณฑ์กับชีวิตผมมากเป็นพิเศษ ไม่รู้ครึ้มอะไรขึ้นมานึกอยากจับคู่ผมกับลูกเพื่อนซะงั้น
น้องพัฟฟินก็ไม่ได้แย่ แต่การหลับหูหลับตาคบผู้หญิงตามใจแม่มันก็ไม่ต่างจากการเอาเชือกมาผูกคอตัวเองซึ่งผมยังไม่พร้อมขนาดนั้น การจะเลือกใครสักคนมาเป็นคู่ชีวิตผมก็ต้องรู้สึกรักและหวงแหนด้วย แต่พัฟฟินที่ถือเชือกเตรียมเอาไว้คล้องคอผมแบบนั้น แค่มองหน้าสวยๆ ของน้องผมก็อึดอัดใจแล้ว ต่อให้แม่จะบอกให้ลองคบดู... ผมก็ไม่ไว้ใจ เกรงว่าถ้าเผลอแตะต้องนิดๆ หน่อยๆ จะโดนจับคลุมถุงชนทันทีเลยน่ะสิ
รถวิ่งเข้ามาจอดเยื้องหน้าห้องแถวโทรมๆ หลังหนึ่ง
แฮค : ถึงแล้วนะ กำลังลงไป
ผมส่งข้อความก่อนลงจากรถ เดินผ่านร้านขายหมูปิ้งข้างทาง ตรงไปยังห้องแถวที่เป็นเป้าหมาย ประตูบานเลื่อนเปิดทิ้งเอาไว้แค่ช่องเล็กๆ เท่ากับหนึ่งคนลอดผ่าน เผยให้เห็นบานประตูกระจกด้านในอีกชั้นหนึ่ง ผมกดออดสองครั้ง ยืนรอไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้
“พี่แฮค” คนตรงหน้าทำหน้าตกใจที่เห็นผม “นั่นหัวไปโดนอะไรมาคะ? บาดเจ็บเหรอ”
“ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แล้วไม่เห็นไลน์พี่เหรอ” ผมทักท้วงระหว่างแทรกตัวผ่านบานประตูกระจกที่เปิดออกเข้ามาข้างใน
“คะ? กรีนยังไม่ได้ดูโทรศัพท์เลยค่ะ ตั้งแต่เมื่อคืน...”
“ยุ่งอยู่เหรอ เห็นส่งข้อความมา พี่ว่างช่วงนี้พอดีก็เลยแวะมาเอา” ผมวางมือบนหัวกรีนด้วยความเอ็นดู จ้องขอบตาดำคล้ำแล้วถอนหายใจ “ได้นอนบ้างยัง”
“เพิ่งจะงีบไปได้ชั่วโมงเดียวเอง ว่าแต่พี่ให้กรีนซื้อของพวกนี้ทำไมคะ มันเป็นของมือสองนะ”
กรีนพูดพลางเดินนำผมไปยังกล่องพัสดุที่มีร่องรอยการแกะแล้ว ผมเพิ่งสังเกตชุดที่เธอใส่ตอนมองจากข้างหลังชัดๆ กางเกงขาสั้นเห็นถึงแก้มก้นมองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ได้ใส่ซับใน ส่วนเสื้อก็เป็นเสื้อกล้ามแบบที่มีฟองน้ำในตัวหาซื้อได้ตามตลาดนัด จับถอดสองทีก็ล่อนจ้อนแล้ว ทำไมไม่รู้จักระวังตัวบ้างเลยวะ
ถึงแม้การสวมใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นแบบนี้มันจะน่ารักน่ามอง เข้ากับภาพลักษณ์สบายๆ รวบผมตึงเป็นโดนัทด้านหลัง ใบหน้าไร้การแต่งเติมเผยผิวสดเนียนใส แต่การรวบผมทรงโดนัทแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ
“เถอะน่า ไม่ต้องรู้หรอก” ผมไม่ได้เสียสมาธิจากสิ่งที่อีกฝ่ายถาม แม้จะรู้สึกไม่สบายใจกับการแต่งตัวที่ดูสบายเกินเหตุของกรีน
“พี่จะเซอร์ไพรส์ใครเหรอคะ”
กรีนย่อตัวลงหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมออกมาตรวจสอบ ส่งสายตากลมแป๋วมาทางผม
“ไม่ได้เซอร์ไพรส์แค่ช่วยซื้อ” ผมบอกปัดความสงสัยเหมือนตอนที่ส่งข้อความมาขอความช่วยเหลือ ให้กรีนช่วยซื้อของที่กำลังไลฟ์สดอยู่ให้ แน่นอนว่าผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเองทั้งหมด
“หืม... เหมือนคนที่เอามาปล่อยจะมีปัญหาเรื่องเงิน หรือว่าเป็นคนที่พี่กำลังสนใจอยู่?”
“แค่กๆ ไม่ต้องรู้หรอกน่า”
ผมไม่ชอบเอาเรื่องส่วนตัวของตัวเองมาพูดพร่ำเพรื่อแม้จะสนิทกันขนาดไหนก็ตาม
“พี่จะเอาของพวกนี้ไปทั้งหมด พี่อยากแบ่งให้กรีนแต่มันเป็นของมือสอง กรีนลองเลือกกระเป๋าที่อยากได้มาสักใบ แล้วพี่ซื้ออันใหม่ให้เป็นค่าตอบแทนที่ช่วยพี่เรื่องนี้”
“ไม่เอาหรอกค่ะ กรีนไม่ใช่เด็กเลี้ยงพี่สักหน่อย”
“แน่ใจ? แล้วนี่ใส่ชุดอะไร ตั้งใจจะยั่วพี่หรือไง” ผมรวบเอวคนตรงหน้าเข้ามากอด เชยคางขึ้นอย่างหยอกเล่น ร่างกายนุ่มนิ่มเบียดกับด้านหน้าให้ความรู้สึกจั๊กจี้ไม่เบา ดวงหน้าเล็กได้รูปเอียงขึ้น ดวงตากลมโตมองตอบไม่มีหลบเลี่ยง
“กรีนใส่แบบนี้อยู่แล้ว พี่จะมาหวั่นไหวเอาอะไรป่านนี้คะ ปล่อยเถอะ กรีนบอกแล้วไงว่าไม่อยากเหนื่อยใจน่ะ”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะกับท่าทีไร้เยื่อใยของกรีน คลายมือออก แต่สายตายังคงมองหน้าอกขาวนวลที่ซ่อนอยู่ในฟองน้ำบางๆ ปิดรอยนูนแข็งของหัวนมไม่มิด
“เลิกแกล้งสักทีเถอะค่ะ ถ้าจะแค่มาเอาของ ก็รีบๆ เอากลับไปเถอะ กรีนจะได้ทำงานต่อ”
“?”
“งานด่วนของว่าพี่ลูกสะใภ้แม่พี่น่ะ”
“พัฟฟินเหรอ” ผมใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะประมวลผลคำพูดของกรีนเสร็จ ทั้งกรีนและพัฟฟินต่างก็เป็นรุ่นน้องผมที่โรงเรียนเก่าจึงไม่แปลกที่พวกเราจะรู้จักกัน แต่กว่ากรีนจะจบมาได้ก็ลำบากพอตัวเพราะเป็นช่วงที่ครอบครัวเธอเจอวิกฤตล้มละลายพอดี แล้ว “บลู” ที่เป็นพี่สาวกรีนก็ดันมาเสียเพราะอุบัติเหตุอีก เป็นอะไรที่สาหัสน่าดู
ผมกับบลูเป็นเพื่อนกัน สมัยเรียนบลูจะเป็นคนที่คอยตามงาน ทวงงานส่งอาจารย์อยู่บ่อยๆ ก็เลยสนิทกันเพราะแบบนั้น ทำให้รู้จักกับกรีนไปด้วย หลังจากที่บลูเสีย ผมก็ยังติดต่อกับกรีนเรื่อยๆ แรกๆ ก็สงสาร แต่หลังๆ มาก็กลายเป็นความผูกพัน เอ็นดูเหมือนเป็นน้องสาวที่ผมต้องคอยดูแลคนหนึ่ง
“อืม เอางานที่เรียนมาทิ้งไว้ให้ แล้วตัวเองไปทำงานห้องเสื้อหน้าตาเฉย นิสัยดีมั้ยล่ะคะ”
กรีนพูดแบบไม่เกรงใจ เจตนาคงไม่ได้แค้นเคืองอะไรหรอก แค่อยากบ่นให้ใครสักคนฟังเท่านั้นแหละ
“แล้วกรีนไม่ปฏิเสธไปล่ะคะ” ผมลูบหัวกรีนเบาๆ
หมับ... จู่ๆ กรีนก็โผเข้ากอดผมแน่น ซุกหน้าพ่นลมหายใจร้อนกรุ่นลงตรงซอกคอ
“พี่แฮค”
“กรีน?”
“เหนื่อยจังเลยค่ะ อยากนอนกอดใครสักคนจัง”
“....” ผมไม่รู้ว่าเธอแค่พูดอ้อน หรือมีเจตนาอื่นเคลือบแฝง เพราะหลายครั้งผมก็เดาอารมณ์ซับซ้อนของกรีนไม่ออก
“เมื่อกี้ยังบ่นว่าไม่อยากเหนื่อยใจอยู่เลยไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้จะมายั่วพี่เพื่อ”
“ฮ่าๆ พี่แฮคก็ช่วยหลับหูหลับตาให้กรีนหน่อยไม่ได้เหรอ กรีนเหนื่อยเพราะไม่ได้พักผ่อน พี่ช่วยทำให้กรีนหลับสบายหน่อยสิคะ”
คำขอร้องที่มาพร้อมแรงเบียดดันอันร้อนรุ่ม ผมกลืนน้ำลายเอือก รู้สึกพลุ่งพล่านยากจะควบคุม
มือที่ปล่อยทิ้งเอาไว้ข้างลำตัว ขยับขึ้นจับก้นนวลนิ่มและแผ่นหลังบาง ผลักใส่ผนัง ตามประกบปิดริมฝีปาก มอบจูบที่ร้อนแรงให้
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา หลังความคลุ้มคลั่งผ่านพ้น
“ไปแล้วเหรอ”
กรีนคว้าแขนผมที่กำลังลุกขึ้น
“อืม เมื่อกี้เสียงเตือนข้อความเข้ารัวๆ วันนี้มีงานแข่งที่สนามด้วย ไม่รู้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
ผมลุกขึ้น มือที่จับแขนอยู่ก็หลุดไปเอง หลังจากสวมเสื้อผ้าเสร็จ หันกลับไปมองกรีนที่เตียง เห็นดวงตากลมแป๋วที่มีแววอิดโรยกำลังจ้องผมอยู่ อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปลูบหัวเบาๆ
“พักผ่อนเถอะ ฝันดีนะ มีอะไรก็ไลน์มาโอเคมั้ย”
“อืมมม ล็อกประตูให้ด้วย” กรีนครางกลับมาอย่างขี้เกียจ สายตาแฝงแววอาลัยอาวรณ์หน่อยๆ เหมือนอยากอ้อนให้ผมอยู่ต่อ แต่นิ่งรอครู่หนึ่งก็ไม่เห็นกรีนจะพูดอะไร ผมก็เลยลุกออกมาโดยไม่ลืมแบกกล่องพัสดุออกมาด้วย
สายตาเหงาหงอยนั่น สงสัยว่าผมจะคิดมากไปเอง แต่ถึงกรีนจะรั้งผมเอาไว้... ผมก็คงไม่ได้อยู่ต่อเพราะรับปากกับทีมไว้แล้วว่าจะไปที่งานแข่งรถ
ต่อให้ผมจะไปหรือไม่ ก็ไม่ส่งผลเสียอะไรกับพวกมันเลยก็เถอะ แต่รับปากแล้วก็ต้องทำให้ได้ ช่วงนี้ยิ่งโดนไอ้เรซแม่งจ้องจะจับผิดอยู่เรื่อย ขืนผมไม่รักษาคำพูดได้โดนมันหาเรื่องแขวะอีก ขี้เกียจมีปัญหา
แต่ถ้าจะให้พูดตรงๆ เลยก็คือนัดของทีมสำคัญกว่า...
ว่าแล้วใครส่งอะไรมาวะ ช่วงที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มได้ยินเสียงเตือนรัวๆ
ผมครุ่นคิด กระทั่งถึงรถ เอากล่องพัสดุเก็บเรียบร้อย เข้ามานั่งบนรถ สตาร์ทเครื่องยนต์เสร็จ ก็ไถหน้าจอดูไปด้วย
“....”
ภาพถ่ายเรซควีนของทุกทีมถูกส่งเข้ามาในกรุปไลน์เรดซัน และก็มีที่ส่งแยกเข้ามาในไลน์ส่วนตัวผมด้วย
เป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง...
เฮียหมู : แฝดน้องเทียน?
เฮียหมู : ทำไมไปใส่ชุดทีมไอ้คริส มันเรื่องอะไรกัน ว่าจะถามตั้งแต่อยู่เขาค้อแล้ว แต่ไม่มีโอกาส
เนปจูนสวมชุดเรซควีนทีมอีเกิลสปีด ที่แม้จะเป็นภาพถ่ายตอนกลางคืน แสงน้อย แต่ผิวขาวๆ ของเธอก็ผุดผ่อง สะท้อนกับแสงไฟนวล ออร่าจับอย่างกับหลอดไฟเคลื่อนที่
ทั้งเรียวขายาว ทั้งร่องอกที่โชว์ไปแล้วครึ่งเต้าจากส่วนเว้าบนคอเสื้อ มีแต่จุดที่น่ามองจนยากจะละสายตา
บ้าเอ๊ย
ขนาดผมเห็นแค่รูปยังร้อนเลย พวกที่อยู่หน้างานได้เห็นตัวเป็นๆ จะคึกกันขนาดไหววะ
เนปจูน ยัยนั่นคิดบ้าอะไรอยู่ อุตส่าห์เตือนแล้วว่าให้ทำตัวดีๆ แล้วทำไมยังไปยุ่งกับพวกทีมอีเกิลสปีดอีก คิดจะยั่วโมโหผมหรือยังไงวะ
