พอฉันมีใจ อยากเป็นแฟนนายจริงๆ นายกลับบอกว่ามันไม่เวิร์ก แต่พอฉันถอยออกมา นายกลับบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน หึ! กราบเท้าฉันสิ แล้วฉันจะคิดเรื่องของนายดูอีกที
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,พระเอกโบ้,พระเอกหล่อ,พระเอกเลว,redsun,yaygoh,เนปจูน,แฮค,หล่อรวย,อร่อย,ฟินแซบ,ออริ,นางแบบ,โมเดลลิ่ง,งาน N,พริตตี้,ช่างเครื่อง,อกหัก,ชาย-หญิง,ความรัก,แฟน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ปริ๊นซ์เอาเสื้อคลุมมาให้ฉัน แล้วหันหลังให้ตอนที่ฉันลุกขึ้นจัดแจงมัดแขนเสื้อคลุมต่างเข็มขัด รัดชุดกางเกงกระโปรงที่โดนกระชากขาดเอาไว้ไม่ให้หลุดเอว
เสร็จแล้วก็เดินตามหลังไอ้เด็กนั่นออกจากงานมาที่รถ เป็นรถคนละคันกับของแฮค รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นคนละคันแต่ก็แอบเสียดายไม่ได้เพราะกระเป๋ากับสมาร์ตโฟนฉันดันอยู่บนรถของแฮค ขาดสมาร์ตโฟนไปสักเครื่องก็เหมือนโดนตัดแขนตัดขา แล้วฉันจะทำอะไรได้ ฮึ่ย
“เทียนคือใครเหรอ”
ฉันถามระหว่างอยู่บนรถ ความจริงแล้วก็ไม่อยากสนใจหรอกแต่เพราะความเงียบที่น่าอึดอัดนี่เลยต้องหาเรื่องมาพูด แต่คำแรกที่หลุดออกมาดันเป็นชื่อผู้หญิงที่ทำให้แฮครีบร้อนทิ้งฉันไป
ปริ๊นซ์เงียบ ไม่ใช่ปกปิดแต่เหมือนไม่รู้จะตอบยังไงมากกว่า
“ถามเฮียเอาเองเถอะ”
เด็กนั่นบอก แล้วก็ไม่พูดอะไรอีกตลอดทาง จนถึงที่พัก เขายื่นคีย์การ์ดคอนโดแฮคให้แล้วปล่อยให้ฉันเดินขึ้นมาตามลำพัง
ฉันเหมือนหุ่นยนต์ตัวหนึ่งที่ถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้ เดินขึ้นห้องอย่างเชื่อฟังคำสั่ง
บ้าเอ๊ย!
เพราะเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ถึงห้องก็อาบน้ำเข้านอนทันที ไม่มีความคิดอดตาหลับขับตานอนรอคนที่ไม่รู้ว่าจะกลับมาหรือเปล่า
โชคดีที่ความอ่อนเพลียทำให้หลับลงอย่างง่ายดาย
ฉันลืมตาตื่นโดยไม่รู้ว่าเวลา ไถตัวลงจากเตียง ข้อเท้าข้างที่เคล็ดอาการดีขึ้นมากแล้ว มีรู้สึกเจ็บตอนเดินอยู่บ้างแต่ก็ไม่หนักเท่าเมื่อคืน
หิวน้ำจริงๆ
ฉันเดินออกจากห้องหลังทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จ เดินตรงไปทางห้องครัวแบบหัวสมองกลวงโบ๋ ตั้งใจหาอะไรเติมท้องที่กำลังหิว
แต่... แผ่นหลังที่นั่งงองุ้มอยู่ตรงเคาน์เตอร์ในครัวทำฉันผวา ตกใจหัวใจร่วงไปอยู่ตาตุ่ม
“แฮค?”
“....”
เขายังคงนั่งนิ่ง แขนวางพาดอยู่บนบาร์ ข้างหนึ่งถือขวดเหล้า ข้างหนึ่งถือแก้วชอต กลิ่นเหล้าหึ่งไปทั้งตัว เสื้อผ้ายังเป็นชุดเดิมกับเมื่อคืน ผ้าก๊อซบนหัวกาวหลุดด้านหนึ่ง
“แฮค... ได้นอนหรือยังเนี่ย”
ฉันลืมความหิวของตัวเองไปชั่วขณะ เดินมาด้านหน้าแฮคแล้วมองเขาชัดๆ หน้านี่โทรมซะ สภาพผิวไม่ต้องพูดถึง ขอบตาคล้ำอีกต่างหาก
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“....” นิ้วที่จับขวดเหล้าเอาไว้กระดิกหลังจากนิ่งอยู่นาน ก่อนรินใส่แก้ว ท่าทางเหมือนคนสติหลุด
จู่ๆ เป็นอะไรมาอีกเนี่ย ฉันมองเขากระดกเหล้าเพียวรวดเดียวหมดแก้ว แล้วเผลอทำหน้าฝาดเฝื่อนออกมา ทั้งที่คนดื่มอย่างแฮคสีหน้าไม่เปลี่ยน
แฮคสายตาเลื่อนลอย บรรยากาศหม่นหมองไหลเวียนรอบตัว ขนาดฉันมองยังพลอยจิตหลุดไปด้วย
“นี่นายเป็นอะไรน่ะ อย่างกับคนอกหัก”
ฉันยอมรับว่าปากพล่อย แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะไปจี้ใจดำอะไรแฮค เพราะน้ำหน้าอย่างเขาไม่มีทางโดนผู้หญิงหักอกหรอก มีแต่จะไปล่อลวงคนอื่นซะมากกว่า ทว่าแฮคกลับชำเลืองมองฉันตาขวาง อย่างกับฉันเพิ่งปล่อยหมัดฮุกเข้าที่หน้าไปจังๆ
อย่าบอกนะว่าอกหักมาจริงๆ น่ะ
“เทียน”
ฉันลองเดา... มีแค่ชื่อนี้ที่นึกออก
“...!!!” สายตาเย็นเยือกของแฮคทำฉันรู้สึกตัว แต่คำพูดที่หลุดออกไปแล้วมันเอากลับคืนมาไม่ได้
“เอ่อ... ฉันก็แค่พูดไปเรื่อยน่ะ ไม่มีไรหรอก” ฉันสบตาแฮคแล้วยิ้มจืดเจื่อน บอกให้เขารู้ผ่านสีหน้าว่าไม่ได้ตั้งใจจะหาเรื่อง
หมับ! จู่ๆ แฮคก็คว้ามือฉันไปจับ เขากำแน่นจนเจ็บ
“เธอรู้อะไร!”
“รู้อะไร... ไม่รู้เลยสักอย่าง” ฉันละล่ำละลักตอบ สบตาแฮคอย่างสับสน พยายามดึงมือออกแต่ทำไม่ได้
“รู้ชื่อเทียนได้ยังไง”
หา! นี่เขาคิดว่าฉันโง่มากหรือไงนะ
“เมื่อคืน คนที่ทำให้นายรีบร้อนออกไปก็ชื่อเทียนไม่ใช่เหรอ”
“....”
ไม่รู้ทำไม แฮคจ้องหน้าฉันนิ่งแล้วจู่ๆ ก็ปล่อยมือ หันไปรินเหล้าดื่มต่อ
“นี่ ฉันว่าพอได้แล้ว สภาพนายตอนนี้ควรหยุดดื่มแล้วไปนอนจะดีกว่า”
ฉันจับมือแฮคที่กำลังจะยกแก้วขึ้นเอาไว้ เขาสะบัดออกทันที แต่นั่นก็ทำให้เหล้าหกออกไปครึ่งหนึ่ง ฉันไม่สนใจเหล้าที่กระเด็นมาโดนตัว เพราะว่าแฮคกำลังจะเทเหล้าเพิ่ม ต้องรีบห้ามเขาก่อน
“หยุดนะแฮค”
“ยุ่ง!”
เขาสะบัดฉันออก
“นี่ ฉันหวังดีนะ เวลามีเรื่องทุกข์ใจยิ่งดื่มก็ยิ่งจมไม่รู้เหรอ ถ้าอยากจะลืมก็ต้องทำหัวให้โล่งแล้วไปนอน รับรองนายจะมีสมองเอาไว้คิดเรื่องดีๆ มากกว่านี้”
ฉันกำลังโกรธที่เห็นคนทำร้ายตัวเอง แม้ว่าจะเป็นแฮคก็เถอะ โตขนาดนี้แล้วก็น่าจะรู้ว่าการดื่มโต้รุ่งมันไม่มีต่อสุขภาพ ฉันไม่สนหรอกนะว่าเขาเจออะไรมา แต่เห็นแล้วมันเกะกะลูกตา
“ไปนอน!”
ฉันไม่รู้และก็ไม่สน แย่งแก้วกับขวดเหล้ามาจากแฮค เททิ้งลงอ่างล้างจานทันที
“เฮ้ย! ทำบ้าอะไรน่ะ”
แฮคตามมาห้าม แต่ไม่ทันเพราะเทไปหมดแล้ว เขากระตุกข้อมือข้างที่ถือขวดเหล้าเปล่าขึ้นมามอง กัดฟันกรอด
“รู้มั้ยว่าขวดนี้เท่าไหร่”
ฉันไม่รู้หรอก แต่จากสายตาเดือดดาลนั่นคงแพงน่าดู
“นายดื่มเยอะเกินไป มันไม่ดีต่อสุขภาพ”
ฉันฝืนแสดงความห่วงใยที่มีต่อเขาในฐานะเพื่อนมนุษย์ ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาดันเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันและคำพูดถากถาง
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะชอบเหรอ รู้ฐานะตัวเองซะเองบ้าง”
อึก... โคตรจุก
“เออ! ก็ได้ ฉันผิดเองที่เป็นห่วง ฉันไม่ยุ่งแล้วก็ได้ เชิญกินให้ตายไปเลย แล้วก็ไม่ต้องนอนนะ กินมันยันพรุ่งนี้มะรืนนี้ให้หัวใจวายตายเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี จะได้หมดเวรหมดกรรมสักที!”
แฮคนิ่งงันคงคิดไม่ถึงว่าฉันจะรัวใส่เป็นชุดแบบนั้น เหอะ! ไอ้คนมั่นหน้า จอมหลงตัวเอง
ขยะเปียก!
ฉันสลัดแฮคออก จะเดินหนี แต่มือบ้าๆ นั่นก็ตามมาคว้าเสื้อฉันเอาไว้ น่ารำคาญจริงๆ
“ไปไหน”
“ปล่อย”
“ทำลายทรัพย์สินคนอื่นแล้วจะเดินหนีไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ”
“อึก ทรัพย์สินบ้าอะไรมันก็แค่เหล้ามั้ย นี่นาย... จะทำอะไร”
แฮคดึงลำตัวด้านข้างฉันไปกอด ซุกใบหน้าลงมา ระบายลมหายใจร้อนกรุ่นที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์เข้มข้นใส่ดวงแก้ม เป็นกลิ่นที่ชวนเวียนหัวมากสำหรับคนที่เพิ่งตื่นและยังไม่ได้กินอะไรเลยอย่างฉัน รู้สึกเหมือนจะวูบ เลือดไปเลี้ยงสมองไม่เพียงพอ
“เธอต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง”
“ห๊ะ หา... อุ อุบ... อื้อ~”
ริมฝีปากแห้งผากฉกเข้ามากดแนบสนิท สัมผัสแตกระแหงบดคลึงอย่างเร่าร้อน หัวใจฉันกระตุกวูบ นัยน์ตาเบิกโพลงอย่างแตกตื่น
“อื้อ~ แฮะแฮค... นี่ มีสติหน่อย อ๊ะ!”
ฉันทั้งผลักทั้งดันร่างโทรมๆ ของแฮคออกห่าง ริมฝีปากที่สลัดหลุดจากจูบบ้าดีเดือดนั่นปวดแสบปวดร้อนไปหมด
แฮคซุกหน้าลงไซ้ซอกคอฉัน ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แขนรัดเอวแน่นจนดิ้นไม่หลุด ฝ่ามือหนากุมขยำแก้มก้นผ่านชายกระโปรงชุดนอนที่เนื้อผ้าทั้งลื่นและพลิ้ว
หัวใจฉันเต้นไม่เป็นส่ำ ขืนเป็นแบบนี้ได้ถูกจับกินแน่ๆ
แต่ว่าไอ้หมอนี่ทำไมแรงเยอะขนาดนี้นะ ไม่ได้นอนไม่ใช่เหรอ แถมยังดื่มโต้รุ่งอีกต่างหาก
“อื้อ~ แฮค... นาย อ๊ะ”
นิ้วแข็งๆ ปาดผ่านหว่างขา ลากไล้หาร่องสะโพกอย่างช่ำชอง จิตใจที่ฟุ้งซ่านอยู่แล้วยิ่งเตลิดไปกันใหญ่ ขาอ่อนเปลี้ยกะทันหัน มือที่ดันหน้าอกเขาออกเปลี่ยนมาเกาะยึดเอาไว้ไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้น
นิ้วเรียวยาวแทรกเข้ามาในช่องทางร้อนชื้น รูดรั้งเข้าออกเงียบๆ ไม่พูดหรือส่งเสียงใดๆ ออกมา มีแค่ฉันที่ครางเสียงสั่น แม้แต่ลมหายใจยังยากจะควบคุมให้เป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่แฮคกลับนิ่งสงบ นอกจากมือที่ล่วงล้ำกับแขนที่โอบรัดแน่น ก็ไม่แสดงอาการให้เห็น
เหมือนเข้าโหมดประหยัดพลังงานแต่รุกไม่หยุด
