พอฉันมีใจ อยากเป็นแฟนนายจริงๆ นายกลับบอกว่ามันไม่เวิร์ก แต่พอฉันถอยออกมา นายกลับบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน หึ! กราบเท้าฉันสิ แล้วฉันจะคิดเรื่องของนายดูอีกที
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,พระเอกโบ้,พระเอกหล่อ,พระเอกเลว,redsun,yaygoh,เนปจูน,แฮค,หล่อรวย,อร่อย,ฟินแซบ,ออริ,นางแบบ,โมเดลลิ่ง,งาน N,พริตตี้,ช่างเครื่อง,อกหัก,ชาย-หญิง,ความรัก,แฟน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย แล้วทำไมแฮคถึงมาอยู่ที่นี่ได้
ฉันอาการไม่ต่างจากคนเห็นผี... ขนลุกซู่ไปหมด ยังไม่ทันเข้าใจอะไร เขาก็ลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันกับกุน สายตาเลือดเย็นมองเราทั้งคู่แล้วหยุดนิ่งอยู่ที่ฉัน
“เล่นเสร็จแล้วใช่มั้ย”
“ห๊ะ” ฉันสบตาแฮคอย่างสับสน
“เสร็จแล้วก็กลับ”
“....”
แฮคพูดเสร็จ เดินผ่านฉันออกไป แต่พอเห็นว่าฉันไม่ขยับ เขาก็หันกลับมาคว้าข้อมือฉัน กระตุกให้ตามออกไป
“เฮ้!” กุนเรียก
“....” แฮคชำเลืองมองกลับไปที่กุน “กูมารับเมียกลับ มึงมีปัญหาอะไร”
คำเดียวแต่สะดุ้งคู่ กุนหน้าสลดทันควัน มองฉันด้วยสายตาเสียดาย “ขอโทษนะจูน เรายังไม่ได้เลี้ยงข้าวเลย”
“อะอือ”
“หึ!” แฮคแค่นเสียงในลำคอ กระตุกข้อมือฉันออกไปไม่ปล่อยให้ฉันพูดหรือร่ำลากุนดีๆ เลย
ส่วนกุนเอาแต่ทำหน้าเครียดขรึม มองแฮคพาฉันออกไปด้วยสายตาไม่ยินยอมแต่กลับไม่ได้ห้ามหรือขัดขวาง ราวกับกำลังรู้สึกผิดที่มาเดทกับแฟนคนอื่นแล้วโดนจับได้ยังไงยังงั้น
ฉันถูกแฮคลากมาที่รถโดยไร้อุปสรรคซึ่งจอดอยู่คนละฝั่ง เพราะงั้นฉันเลยไม่ระแคะระคายว่าเขาอยู่ที่นี่
“รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
ฉันกลั้นใจถามหลังจากถูกเขาบังคับให้ขึ้นรถแต่แฮคไม่ตอบ เขาแค่พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เหมือนหงุดหงิด เงียบตลอดทางจนถึงคอนโด
“....”
ห้าทุ่มกว่า ฉันเดินตามเขาเข้าห้องอย่างเซ็งๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะปริปาก ฉันก็ไม่มีใจจะไปเซ้าซี้ด้วย ไม่คุยก็ดี จะได้ไม่ต้องเครียดเพิ่ม
ฉันเดินแยกออกไปทางห้องนอนตัวเอง ตั้งแต่เรื่องคราวก่อน ฉันก็อาศัยอยู่ที่คอนโดแฮคตลอด มีแวะไปเอาของที่หอตัวเองบ้างแต่ไม่ได้ค้าง เพราะแฮคยื่นคำขาดว่าห้ามฉันไปนอนที่อื่นโดยไม่มีเขา ไม่งั้นเขาจะหักค่าขนม คนเห็นแก่เงินอย่างฉันมีเหรอจะกล้าหือ
“เอาน้ำมากินหน่อย”
“หา?” ฉันชะงัก
“น้ำเย็นแก้วนึง”
“....”
ฉันเหลือกตาขึ้นมองเพดาน ถอนหายใจพรืด เดินลงส้นไปทางห้องครัว หยิบแก้วกดน้ำเย็นให้คุณชาย กลับมาที่ห้องโถงแต่เขาดันไม่อยู่แล้ว มีแค่เสื้อคลุมที่ถอดทิ้งเอาไว้ นิสัยเสียไม่เปลี่ยน ว่าแต่ไปไหนแล้วเนี่ย
ฉันเดินเข้ามาในห้องนอนแฮค ประตูห้องคอมที่เชื่อมถึงกันเปิดค้างเอาไว้ มีเสียงเปิดคลิปดังลอดออกมา แฮคอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย
ฉันเดินผ่านประตูที่เปิดอ้า มองแฮคนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันสามารถเดินเข้าออกห้องนี้ได้โดยไม่โดนแฮคเขม่น
“น้ำ...”
บนจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ คลิปที่ฉันโดนแม่เขาด่าถูกกดหยุดเอาไว้ แฮคหันมามองน้ำเย็นในมือฉันก่อนจะหยิบไปดื่มแล้วส่งคืน
“ขอเบียร์”
“....” เรื่องที่ถูกใช้หยิบของจิปาถะฉันไม่ใส่ใจหรอก แต่คลิปนั่นเขาไม่คิดจะพูดอะไรกับฉันสักนิดเลยหรือไง
“ดูคลิปทำไมเหรอ” ฉันสงสัย แค่จะดูคลิปต้องดูผ่านจอที่ใหญ่ขนาดนี้เพื่ออะไร สายตาไม่ดี หรือในจอสมาร์ตโฟนดูแล้วไม่สะใจ ถึงต้องขยายบนจอที่ใหญ่ขึ้นงั้นเหรอ
“ลบ”
“หือ ลบ...” ฉันเอียงคอ สมองทำงานอย่างหนักเพื่อทำความเข้าใจคำพูดสั้นๆ ของแฮค ก่อนจะนึกไปถึงตอนที่คุยกับกุน “หมายถึงลบคลิปเหรอ ลบที่แปลว่าลบออกจากโซเชียลเลยอ่ะนะ”
“สงสัยอะไร ไปเอาเบียร์มาได้แล้ว”
“....”
ฉันอยากซักไซ้ต่อ แต่เพราะท่าทางรำคาญของแฮคก็เลยต้องตัดใจ เดินออกมาหยิบเบียร์ให้เขา อารมณ์ขุ่นมัว
เบียร์สินะ... ฉันหยิบเบียร์ในตู้เย็นออกมาแล้วก็ชะงัก มองไปที่ชั้นอาหารเสริมของตัวเองกับกระป๋องเบียร์สลับกัน ปกติฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้แต่ลองพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสสักหน่อยคงไม่เป็นอะไร
ว่าแล้วก็เอาสมาร์ตโฟนขึ้นมากดไลฟ์ เริ่มต้นด้วยการทักทายผู้ติดตามที่ทั้งตั้งใจเข้ามาดูและที่หลงเข้ามาด้วยรอยยิ้มสดใส ประหนึ่งว่าวันนี้ไม่เคยมีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้น
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันไลฟ์ แต่เป็นครั้งแรกที่ไลฟ์แบบส่วนตัว ไม่มีงานเข้ามาเกี่ยวข้อง
มีคนดูไม่กี่สิบคน แหงล่ะ ฉันไม่ใช่เซเลปฯ หรืออินฟลูฯ ชื่อดัง แค่ผู้หญิงหน้าตาสวยที่พอจะเดินผ่านหน้ากล้องได้คนหนึ่ง
␥ Live 🎦
“อะแฮ่ม! สวัสดีค่ะทุกคน เนปจูนเองคร่า~ ดึกแล้วยังไม่นอนกันใช่มั้ยคะ... จูนก็ยังไม่นอนค่ะ แอบง่วงอยู่นะ แต่ยังนอนไม่ได้เพราะโดนคุณแฟนใช้มาหยิบเบียร์ในตู้เย็น ฮ่าๆ”
ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กล้องเหมือนคนบ้า หยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาแกว่งหน้ากล้องแป๊บหนึ่งก็เอาลง ต่อด้วยแพลนกล้องไปที่ชั้นวางอาหารเสริม
“แต่ว่านี่ค่ะ ชาสุขภาพดีกว่าเป็นไหนๆ จูนจะชงใส่น้ำอุ่นแบบนี้นะคะ ...ชาดีมีประโยชน์ทำให้หลับสบายอีกด้วย เสร็จแล้วก็ใส่ถาด...”
ฉันหาถาดใกล้ๆ มาวางแก้วชาร้อนที่มีไอโชยขึ้นมากับกระป๋องเบียร์เย็นๆ ที่มีไอเย็นเกาะให้เห็นชัดๆ
ก่อนยกไปเสิร์ฟก็เอาหน้าเข้ามาในกล้องแล้วพูด
“มาดูกันค่ะว่าคุณแฟนจะเลือกอะไร” ตบท้ายด้วยขยิบตาแบบขี้เล่นทีหนึ่ง
“มาแล้วค่ะ” ฉันกระซิบใส่กล้องที่ถือมาอย่างระมัดระวัง เพราะรู้ดีว่าแฮคค่อนข้างหวงความเป็นส่วนตัว เขาอาจจะไม่สบายใจที่จะให้คนอื่นเห็นห้องนอนตัวเอง ตอนที่ถือกล้องเดินเข้ามาฉันแค่เอาจ่อหน้าตัวเองใกล้ๆ ก็สามารถปิดทิวทัศน์ด้านข้างได้แล้ว
“ทำไมไปนาน” แฮคชำเลืองมามอง คิ้วเข้มกระตุกนิดๆ ทีหนึ่งเมื่อเห็นถาดในมือที่มีเบียร์กับแก้วชา
“มาแล้วๆ รอนานเลยเหรอ” ฉันส่งสัญญาณบอกให้เขารู้ว่ากำลังไลฟ์อยู่ ยังไม่ได้แพลนกล้องไปที่หน้าแฮค
“หืม” ใบหน้าเรียบตึงฉายแววยุ่งยากใจแวบหนึ่งก่อนจะกระตุกมุมปาก ปรับเปลี่ยนอารมณ์อย่างกับสับสวิตช์ไฟ มองถาดที่ฉันวางลงพลางเอ่ยออกมา “ตะเองจะมานั่งดื่มชาเป็นเพื่อนเค้าเหรอ”
“///!!”
ฉันอึ้ง รู้สึกจั๊กจี้ไปทั้งตัวกับคำเรียกปุบปับของแฮค ตะ... ตะเองงั้นเหรอ ไอ้บ้า!
ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนหัวไว แต่แบบนี้มันน่าอายเกินไปแล้ว คนฟังอย่างฉันแทบจะร้องยี้ออกมาแหนะ
แล้วดูหน้าสิ... ยังจะยิ้มทะเล้นออกมาอีก กำลังเยาะเย้ยฉันอยู่แน่ๆ
หมับ!
“อ๊ะ!”
จู่ๆ แฮคก็รั้งฉันลงไปนั่งบนตัก กล้องสั่นตามการเคลื่อนไหว ก่อนจะนิ่งเมื่อทุกอย่างเข้าที่ หน้าจอปรากฏใบหน้าแฮคที่ซ้อนอยู่ข้างหลังกำลังยิ้มกวนๆ ใส่กล้อง
“แล้วถ่ายอะไร” แฮคเกยคางเอาไว้บนบ่า จงใจเอียงหน้าเข้าหาลำคอ ระบายลมหายใจอุ่นๆ ใส่ใต้คาง
อึก... ฉันข่มความรู้สึกอ่อนไหวเอาไว้ไม่ปล่อยให้เล็ดลอดออกมาทางสีหน้า ยิ้มหวานใส่กล้องแบบไม่สะทกสะท้าน
“ถ่ายเล่นๆ น่ะ แล้วก็ชานี่ไม่ได้จะดื่มเองนะ แต่เอามาให้แฮคเลือก”
แฮคแอบจุ๊บต้นคอฉันอย่างไวแล้วกะพริบตาใสซื่อใส่กล้อง
“นี่!” ฉันตำหนิ ตรงที่โดนจุ๊บรู้สึกหวิวไหว ผิวแก้มร้อนวูบวาบ
“เลือก? ทำไมต้องเลือก”
“เลือกสิ” ฉันย้ำ ดัดเสียงให้ฟังดูน่ารัก
“เบียร์กับชา?”
“อื้ม จะกินอะไร”
“นั่นสิ จะกินอะไร เบียร์หรือชา... หรือว่า...” แฮคยกยิ้มมุมปาก ปรายสายตาเจ้าเล่ห์ใส่กล้องก่อนเอื้อมมือมาแย่งกล้องไปปิดไลฟ์
“อ๊ะ... นี่ ทำอะไรน่ะ”
ฉันโวยวายเพราะรู้สึกว่าภารกิจยังไม่สำเร็จ แต่กลับได้รับสายตาดุดันข่มขวัญกลับมาแทน ท่าทีของเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลย
“ทางนี้ต่างหากที่ต้องถามว่าเธอตั้งใจจะทำอะไร”
คำพูดคำจากลับมาเย็นชาเหมือนเดิมแล้ว
เหอะ!
“ก็ไม่อะไร แค่... ไลฟ์เล่นๆ”
“....” แฮคหรี่ตาลงมอง
ฉันหลบสายตาไปทางอื่นทันที “หวังผลด้วยประมาณนึง”
“....”
“ก็แบบ เผื่อมีคนสนใจซื้อชาที่นายเลือกดื่มแทนเบียร์ด้วยน่ะ แต่สุดท้ายก็ไม่เลือก” ฉันลากสายตากลับมามองเขา ทำหน้าประท้วงเล่นๆ ไม่คิดว่าเขาจะถือสา แต่
“ชานี่น่ะเหรอ จะสักเท่าไหร่เชียว”
“หือ”
“มีเท่าไหร่ เดี๋ยวฉันเหมาเอง”
“หา”
“ทำไม หรือว่าไม่อยากขาย”
“อยาก แต่...” ฉันรู้สึกว่าแบบนี้มันไม่ถูกต้อง “นายจะเหมามาทำไม ดื่มเหรอ”
“เปล่า”
“งั้นไม่ต้องหรอก เสียดายของ” ฉันผละออกจากตักแฮค ถึงจะอยากได้เงินแต่ก็ไม่ใช่จะหลับหูหลับตาขายสักหน่อย เก็บไว้ขายให้คนที่อยากได้จริงๆ ดีกว่า
“....” ฉันหยิบเบียร์ออกไปวางนอกถาด กำลังจะลุกขึ้นยืน เขาก็ทักออกมา
“จะไปไหน”
“เอาชาไปเก็บ”
แฮคหรี่ตาลงมองแก้วชาแล้วเลื่อนสายตาขึ้นมามองหน้าฉัน ...สายตาแบบนั้นทำเอาร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที ฉันกลั้นหายใจ ลุกขึ้นยืน
“เรื่องวันนี้ ยังไม่เคลียร์เลยนะ”
ยังไม่ทันก้าวเดิน แฮคก็พูดขึ้น
ฉันมองหน้าเขาเงียบๆ ครู่หนึ่งจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ
“หมายถึงเรื่องไหนล่ะ เรื่องที่ฉันโดนแม่นายด่ากลางห้องแต่งตัว เรื่องคลิป หรือว่าเรื่องกุน”
พูดถึงเหตุการณ์ร้ายๆ ในวันนี้แล้วในอกก็ปวดหนึบขึ้นมา
“เรื่องไอ้กุน”
“....” อาการเจ็บในอกเสียดลึกยิ่งกว่าเดิม “ทำไมต้องเป็นเรื่องกุน ฉันนึกว่านายจะขอโทษเรื่องที่แม่นายด่าฉันซะอีก”
“ว่าไงนะ”
“...!!!”
เมื่อกี้ฉันพูดอะไรออกไป ฉันมองแฮคอย่างสับสน รีบกลบเกลื่อนคำพูดก่อนหน้านี้ทันทีที่ได้สติ
“เปล่า ช่างเถอะ เรื่องกุนไม่มีอะไรหรอก แค่ไปนั่งรถเล่นกันเฉยๆ”
“ไม่มีงั้นเหรอ เธอคิดว่าไอ้กุนมันเข้าหาเธอด้วยความจริงใจหรือไง”
“หมายความว่าไง”
ฉันที่กำลังจะเดินออกมา ชะงักอีกรอบ มองใบหน้ายะเยือกของแฮคแล้วรู้สึกอ่อนล้าแกมผิดหวัง ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดจาให้ร้ายคนอื่นแบบนี้ นิสัยไม่ดี
แทนคำตอบ แฮคเอาแชตที่ถูกแคปมาจากกลุ่มไหนไม่รู้ให้ฉันดู เป็นแชตที่คุยกันว่ากุนพาฉันไปสวีทหวานที่สนามแข่ง ไม่มีข้อความตรงไหนที่สื่อให้เห็นว่ากุนคิดไม่ดีกับฉันสักนิด
แต่เพราะแชตนี่เองสินะ ที่ทำให้แฮคหาฉันเจอ
“แล้วไง ไม่เห็นมีอะไร”
“ฉันบอกให้เธอกลับมารอที่ห้อง แล้วไปอยู่กับมันทำไม”
แฮคจ้องฉันอย่างโกรธแค้น ฉันเมินหน้าหนีสายตาร้อนแรงของเขา ในอกรู้สึกเดือดปุดๆ
“นายก็รู้ว่าฉันไปอยู่กับกุนทำไม”
“หา?”
“ช่างเถอะ ฉันผิดเอง ต่อไปฉันจะระวัง” ฉันเดินออกมาทันที ไม่อยากสนใจอะไรอีก ยิ่งฟังแฮคพูดมากเท่าไหร่ จิตใจฉันก็เหมือนโดนบดละเอียดตามไปด้วย
“เฮ้! จูน จูน!”
“....”