พอฉันมีใจ อยากเป็นแฟนนายจริงๆ นายกลับบอกว่ามันไม่เวิร์ก แต่พอฉันถอยออกมา นายกลับบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน หึ! กราบเท้าฉันสิ แล้วฉันจะคิดเรื่องของนายดูอีกที

แฟนจ้างก็มีหัวใจ - 49 ไม่สำคัญก็เหนื่อยหน่อย โดย Yaygoh @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,พระเอกโบ้,พระเอกหล่อ,พระเอกเลว,redsun,yaygoh,เนปจูน,แฮค,หล่อรวย,อร่อย,ฟินแซบ,ออริ,นางแบบ,โมเดลลิ่ง,งาน N,พริตตี้,ช่างเครื่อง,อกหัก,ชาย-หญิง,ความรัก,แฟน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

แฟนจ้างก็มีหัวใจ

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ

แท็คที่เกี่ยวข้อง

พระเอกโบ้,พระเอกหล่อ,พระเอกเลว,redsun,yaygoh,เนปจูน,แฮค,หล่อรวย,อร่อย,ฟินแซบ,ออริ,นางแบบ,โมเดลลิ่ง,งาน N,พริตตี้,ช่างเครื่อง,อกหัก,ชาย-หญิง,ความรัก,แฟน

รายละเอียด

พอฉันมีใจ อยากเป็นแฟนนายจริงๆ นายกลับบอกว่ามันไม่เวิร์ก แต่พอฉันถอยออกมา นายกลับบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน หึ! กราบเท้าฉันสิ แล้วฉันจะคิดเรื่องของนายดูอีกที

ผู้แต่ง

Yaygoh

เรื่องย่อ

รื่องเริ่มต้นที่ งานปาร์ตี้หนึ่ง เนปจูนเผลอนอนกับแขกระหว่างรับงาน พอตื่นมาก็นึกได้ว่าตัวเองเสียเปรียบเพราะไม่ได้เซ็นสัญญารับงาน(เอนหลัง) แค่เอนเตอร์เทรนอย่างเดียว 

จึงไปทวงส่วนต่างจากแขก(แฮค) ประจวบกับแฮคถูกแม่คลุมถุงชนพอดี จึงจับเนปจูนมาเป็นแฟนจ้างแลกกับค่าตัว


ความโอนเก่ง โอนไว ของแฮคทำให้เนปจูนปฏิเสธไม่ออก

แุถมความใกล้ชิดก็ค่อยๆ ทำให้หัวใจสาวหวั่นไหว เผลอมีใจให้แฮค ทั้งที่แฮคมันชอบหาย ไลน์ไม่ตอบ มาเจอเฉพาะตอนอยาก 


แต่ก็โดนแฮคปฏิเสธ  บอกว่าคบกันมันไม่เวิร์ก เนปจูนก็เลยหนีไปหาหนุ่มคนใหม่แบบเจ็บๆ 

แต่ไอ้โบ้ดันมานึกได้ทีหลังว่าชีวิตนี้ขาดเนปจูนแล้วเหมือนจะตายให้ได้ งานง้อก็มา เล่นใหญ่ถึงขั้นตกบันไดหนีไฟ 😌


มาดูกันว่า ผัวที่ดีคือผัวใหม่ หรือ จะกินของเก่า

สารบัญ

แฟนจ้างก็มีหัวใจ-บทนำ -,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-1 สูญเสียการควบคุม,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-2 เศษความหวาน,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-3 คู่กรณี,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-4 ปุบปับไหว้แม่,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-5 ผลพลอยได้,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-6 แพ้คนโอนเก่ง,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-7 งานกินข้าว,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-8 ริมทาง (NC),แฟนจ้างก็มีหัวใจ-9 ดั่งการเสพติด NC,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-10 ขอบเขต,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-11 ไม้กันหมา,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-12 อยู่ดีๆ โลกกลมเฉยเลย,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-13 ชุมนุมนักแข่ง (1),แฟนจ้างก็มีหัวใจ-14 ชุมนุมนักแข่ง (2),แฟนจ้างก็มีหัวใจ-15 หนีเสือปะจระเข้,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-16 ค่าปิดปาก,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-17 การแข่งนัดพิเศษ,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-18 ไม่ทันตั้งตัว NC,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-19 ข้อผูกมัด NC,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-20 แฟนจ้าง,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-21 ปากแจ๋ว,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-22 ทิ้งขว้าง,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-23 เจตนาแฝง NC++,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-24 เขาสั่งให้รอ,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-25 หมาหวงก้าง,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-26 ต่างจังหวัด NC++,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-27 ความใส่ใจของเขา NC++,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-28 ตัวแถม,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-29 เครื่องมือคลายเครียด NC,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-30 วิกฤตเป็นตาย,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-31 คนเสียอาการ,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-32 การไถ่โทษ NC20++,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-33 ภัยความเงียบ,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-34 หาย ไลน์ไม่ตอบ,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-35 หายมา หายตอบ ไม่โกง,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-36 ผีเข้าผีออก,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-37 สมบทบาท,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-38 หลุดอาการ,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-39 ข้อต่อรอง NC,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-40 จิตใจทำด้วยอะไร NC,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-41 แค่เป็นห่วงก็ผิด,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-42 แค่เป็นห่วงก็ผิด NC,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-43 คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-44 รุ่นน้องโรงเรียนเก่า,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-45 คุณแม่สามี,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-46 หลุมหลบภัย,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-47 กดทับอยู่ในใจ,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-48 หวานอมขมกลืน NC,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-49 ไม่สำคัญก็เหนื่อยหน่อย,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-50 อารมณ์ดึงดูด,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-51 ความอยาก NC++,แฟนจ้างก็มีหัวใจ-52 ติดลม NC++

เนื้อหา

49 ไม่สำคัญก็เหนื่อยหน่อย




“....”

สุดท้ายก็ไม่ทันเรียนคาบเช้า... แต่ก็มาอยู่ดีเพราะนัดกินข้าวเที่ยงกับยะหยาเอาไว้

“แก ทางนี้ๆ”

เสียงสดใสของยะหยาที่โบกมือเรียกทำฉันยิ้มออก น่าจะเป็นรอยยิ้มที่สบายใจที่สุดในช่วงนี้แล้วมั้ง

“รถติดมากเลย รอนานหรือเปล่า”

“ครึ่งชั่วโมง”

ยะหยาพูดหน้าตาเฉย เล่นเอารู้สึกผิดเลยแฮะ ฉันยิ้มเจื่อน “ไปหาอะไรกินเลยมั้ย”

“อื้มไปสิ”

“กินอะไร”

ฉันหันไปถามระหว่างเดินออกจากตึกเรียน ฉันเพิ่งมาถึงยังไม่ทันได้นั่งก็ต้องไปแล้ว ตลกมาก

“อืม เตี๋ยวไก่มะระป่ะ”

“เอาดิ”

“เค”

ฉันกับยะหยามุ่งหน้าไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวใต้ต้นมะขามใหญ่เจ้าดัง เป็นอีกหนึ่งร้านเด็ดใกล้มหา’ ลัย มาทีไรคนก็แน่นร้านตลอด

“หยาแกว่าจะมีโต๊ะว่างมั้ย” ฉันเอ่ยอย่างท้อใจเมื่อเห็นหลังขาวๆ นั่งกันเต็มร้าน

“ร้านอร่อยก็งี้แหละ นั่นไง มีโต๊ะว่างอยู่”

ยัยยะหยาท่าทางจะเปรี้ยวปากอยากกินเส้นแซ่บๆ มาก พุ่งไปหาโต๊ะว่างยิ่งกว่าความเร็วแสง

“ฉันเอาเกาเหลาน้ำใส” ฉันบอกเมนูให้ยะหยาจด

“เอาแคปหมูมั้ย”

“ไม่ล่ะ ถ้าแกอยากกินก็สั่งเลย”

“อืมๆ แค่นี้เนอะ”

“อืม” ฉันพยักหน้า แล้วยัยนั่นก็โบกมือเรียกคนมารับเมนู

“คนเยอะตลอดเลยร้านนี้”

“อืม”

เราสองคนพูดคุยกันระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ

ติ๊ง!

กุน : เที่ยงนี้กินข้าวไหนอ่ะจูน

“....” ฉันเปิดข้อความในสมาร์ตโฟนอ่าน ฉันคงเผลอแสดงสีหน้าหนักใจออกมาจนเตะตายะหยาเข้า ยัยนั่นถึงได้ทักออกมา

“ใครอ่ะ แฮคเหรอ”

“อ๋อ เปล่า... เป็นกุน”

“พ่อหนุ่มนักแข่งอีกคนสินะ แล้วทักมาว่าไง”

ฉันยื่นโทรศัพท์ให้ยะหยาดูแทนคำตอบ

“คลิปนี่ ดูไม่ได้แล้วอ่ะ”

ยะหยากดคลิปที่ค้างอยู่ในแชต ปลายทางฟ้องว่าไม่พบคลิปดังกล่าว

“หืม” ฉันเอาสมาร์ตโฟนกลับมา ลองกดดูบ้าง ดูไม่ได้เหมือนกัน “ไม่ได้จริงด้วยอ่ะ”

“คลิปที่แกโดนด่าหรือเปล่า” ยะหยาเลิกคิ้วสงสัย

“ใช่ คลิปนั่นแหละ”

“เมื่อคืนฉันเองก็เห็นแวบๆ แต่ว่าอยู่ดีๆ มันก็หายไปเลย”

ยะหยาทำหน้างง แต่ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความยินดีที่คลิปนั้นหายไป ฉันว่าแถวนี้คงไม่มีใครหวังดีและเป็นห่วงฉันจากใจจริงเท่าเธออีกแล้วล่ะ

จู่ๆ ก็นึกถึงบทสนทนากับแฮคเมื่อคืน เขาพูดว่า ‘ลบ’ หรือว่าจะลบคลิปนี่ออกจากระบบได้จริง

เรื่องจริงเหรอเนี่ย... ระหว่างที่ฉันกังขาในความสามารถของแฮค เสียงยะหยาก็ดังขึ้นอีก

“...แต่คลิปที่แกไลฟ์เมื่อคืนมีคนตัดไปลงเรียกยอดวิวเยอะอยู่นะ ฉันทันดูไลฟ์แกด้วย หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น แฮคเลือกอะไรเบียร์หรือชา”

“เอ่อ ฮ่าๆ” ไม่คิดว่าเธอเองก็สนใจเรื่องนั้นด้วย ฉันนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า ภาพแฮคนอนหลับสนิทไม่สนโลกนั่นยังคงสร้างบาดแผลให้ไม่หาย “แกก็รู้ว่าฉันทำคอนเทนต์ ไม่มีอะไรหรอก”

“เหรอ แต่ว่า... แกไม่เป็นอะไรแน่เหรอ”

“หมายถึง?”

“ก็เห็นแกบ่นว่าตั้งแต่ไปเป็นเรซควีนคราวนั้นก็ไม่ค่อยมีงานเลยนี่ แล้วยังมีคลิปที่โดนด่าอีก ไหวหรือเปล่าจูน”

“ไม่ไหวบอกไหวแหละแก”

“คุ้มมั้ยอ่ะ”

ติ๊ง!

กุน : ยุ่งอยู่เหรอ

“หืม ใครอ่ะ” ยะหยาทำหน้าสงสัย

“กุน”

“ชอบแกชัวร์”

“ฮ่าๆ ไม่รู้ดิ ไม่อยากมั่นหน้าน่ะ ถ้าไม่ใช่ขึ้นมานี่อายเลยนะ อีกอย่างแฮคก็อยู่ทั้งคน จะให้คบซ้อนก็ไม่ได้”

“ไม่ใช่แฟนแกจริงๆ สักหน่อย” ยะหยาบู้หน้า ไม่ชอบใจที่ฉันให้ความสำคัญกับแฮคมากเกินไป

“....”

ฉันเองก็ลำบากใจเหมือนกัน ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งถลำลึก ชอบคาดหวังอะไรแปลกๆ จากแฮค ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรคิด



หลายชั่วโมงต่อมา

ฟิตเนสเซนเตอร์

ฉันดูคลิปไลฟ์สดงานแฟชั่นโชว์แบรนด์วิมานต่อจากเมื่อคืน ช่วงท้ายงาน คนที่ขึ้นไปรับช่อดอกไม้ไม่ใช่คุณเฮเลนแต่เป็นพัฟฟิน ในฐานะดีไซเนอร์หลักที่ออกแบบชุด ได้ซีนไปเต็มๆ และภาพนิ่งที่ถ่ายเป็นกลุ่มก็มีกรีนสวมชุดเดินแบบรวมอยู่ในนั้นด้วย

ยิ่งไล่ดูภาพ ก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่มีที่สำหรับฉันให้ยืนข้างแฮค ฉันยังจะไปปากเก่งใส่แม่เขาอีก ฮ่าๆ สิ้นหวังสุดๆ

“จูน เฮ้!”

“ค่ะพี่โบตั๋น” ฉันเก็บสมาร์ตโฟนลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง

“ไหวมั้ย พี่จะทำคลิปสอนออกกำลังกาย ช่วยพี่หน่อย”

“ได้ค่ะ”

“ไม่รีบกลับใช่หรือเปล่า”

ฉันส่ายหน้า “ไม่รีบ”

ตั้งแต่เมื่อเช้า แฮคก็เงียบไปเลย ไม่รู้ป่านนี้ตื่นหรือยัง ฉันเลื่อนดูแชตในไลน์แต่ก็ไม่ได้ส่งอะไรไป เพราะไม่อยากเสียอารมณ์

แฮคชอบดองแชต กับอ่านแล้วไม่ตอบ ถ้าฉันทักไปก็ต้องคอยเช็กว่าเขาตอบอะไรกลับมาหรือเปล่า มันเหนื่อย

♆♆✦♆♆



ภายในออฟฟิศสีขาวสะอาด บรรยากาศเงียบสงบ เหมาะกับการทำงานที่ต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์

พัฟฟินนั่งไถหน้าจอ ชื่นชมความสำเร็จจากงานแฟชั่นโชว์ที่เพิ่งจัดเสร็จไปหมาดๆ ทว่ายังไม่ทันได้อิ่มเอมกับผลงานของตัวเองเต็มที่คลิปไลฟ์สดของจูนกับแฮคที่มีคนตัดต่อมาลงในโซเชียลก็เด้งผ่านหน้าฟีด

ถึงทั้งคู่จะไม่ใช่คนดังในโซเชียลแต่ก็เป็นที่รู้จักในแวดวงของตัวเอง สังคมนักแข่งไม่มีใครไม่รู้จักแฮค เช่นกันวงการสาวงามพริตตี้และสาย ‘N’ ก็ไม่มีใครไม่รู้จักเนปจูน

“ตะเองจะมานั่งดื่มชาเป็นเพื่อนเค้าเหรอ”

เสียงทะเล้นของแฮคดังออกมาจากในคลิป คว้าเนปจูนเข้าไปกอดอย่างหน้าไม่อายทั้งที่กำลังไลฟ์อยู่กำลังตอกย้ำว่าทั้งคู่ไม่สะทกสะท้านต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องแต่งตัวของงานแฟชั่นโชว์เลยสักนิดเดียว

“พี่แฮค! เมื่อไหร่พี่จะเลิกตาต่ำสักที”

พัฟฟินขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียว นัยน์ตาร้อนวูบวาบ กดแชร์คลิปไปให้เพื่อนสนิทดู



Line~

ภายในห้องแถวซอมซ่อ ที่ข้างในเต็มไปด้วยหุ่นเก่าๆ กับม้วนผ้าวางไม่เป็นระเบียบ เสียงเตือนข้อความดังขึ้น

กรีนเพิ่งกลับจากตลาดนัดหลังมอ แบกถุงผ้าสองถุงใหญ่ลงจากแท็กซี่ เข้ามาในห้องยังไม่ทันเปิดไฟครบทุกดวง เสียงเตือนก็ดังขึ้น เธอเอาสมาร์ตโฟนออกมาเปิดดูด้วยความเหนื่อยล้า

พัฟฟิน : เห็นยัง

คลิปสั้นของแฮคกับเนปจูนเล่นวนหนึ่งรอบ

กรีนถอนหายใจยาว นึกอิจฉาความว่างของเพื่อนที่มีเวลามาใส่ใจกับคลิปไร้สาระแบบนี้ ทั้งที่เธอหัวหมุนจนอยากให้วันหนึ่งมีมากกว่า 24 ชั่วโมงด้วยซ้ำ นึกถึงชุดราตรีก่อนหน้านี้ที่พัฟฟินเอามาให้เธอช่วยปักเลื่อมแล้วก็ปวดหัวหนึบ

กรีน : น่ารักดี

เพราะไม่รู้จะตอบอะไรไป จึงพิมพ์ไปแบบนั้น

พัฟฟิน : เอาอะไรมาน่ารัก โคตรจะน่าเกลียด ขยะแขยง แหวะ

กรีน : ขยะแขยงใคร พี่แฮคหรือผู้หญิง

พัฟฟิน : อีกะหรี่

“....” กรีนถอนหายใจยาว ขี้เกียจคุย เก็บสมาร์ตโฟนแล้วไม่สนใจอีก แม้ว่าจะมีเสียงเตือนดังขึ้นสักกี่ครั้งก็ตาม จนเสียงสายโทรเข้าดังขึ้น

>> แฮค

“ค่ะพี่แฮค”

[เป็นไงบ้าง ขายของวันแรก ราบรื่นดีมั้ย พี่ติดงานก็เลยไม่ได้ไปส่ง โทษที]

เสียงเป็นห่วงเป็นใยแกมรู้สึกผิดจากปลายสายทำให้รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าอ่อนล้าของกรีน ความรู้สึกเหนื่อยหายเป็นปลิดทิ้งทันที

“อื้ม ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีค่ะ ไม่มีปัญหา แต่กรีนประเมินตัวเองสูงไปหน่อย ขนไปสามกระสอบขายหมดไปแค่กระสอบเดียว ที่เหลือเลยต้องขนกลับ โคตรปวดแขนเลย”

[ฮ่าๆ เก่งแล้ว ขายหมดตั้งกระสอบหนึ่งแหนะ]

จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่แฮคเอ็นดูขนาดนี้

กรีนยิ้มกว้าง พูดคุยหัวเราะคิกคักกับแฮคต่ออีกเล็กน้อยก่อนวางสายไปด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ

“อ๊ะ ลืมถามเรื่องคลิปนั่นไปเลย ช่างเถอะ คงไม่มีอะไรหรอก”

กรีนพึมพำ มองใบหน้าตัวเองในกระจก ดวงตาเรียวกลมสะท้อนชัยชนะเล็กๆ แบบไม่ปิดบัง

ขณะที่คนหนึ่งทำได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันที่ไม่สามารถใกล้ชิดเขาได้ ส่วนอีกคนถูกใช้เป็นเครื่องมือไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องโดนตัดทิ้ง

เฮ้อ! น่าสงสาร