เดินเล่นอยู่ดี ๆ ก็มีแมวมองเข้ามาชวนให้ไปถ่ายหนังผู้ใหญ่ ไอ้เราก็กำลังว่างอยู่ซะด้วยสิ แบบนี้ก็ว้าวุ่นเลย :-(
ชาย-ชาย,เรื่องสั้น,ผู้ใหญ่,รัก,#พล็อตหาเรื่อง ,#Nc18+,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
13 – พรุ่งนี้ว่างหรือเปล่า
‘พรุ่งนี้ว่างหรือเปล่า ไปเดตกับฉันสิ’
เป็นประโยคที่คุณโฮโจเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่พวกเราทำกิจกรรมร้อน ๆ กันในห้องน้ำคับแคบจนเสร็จสรรพ พายได้แต่พยักหน้ารับหงึกหงักด้วยรู้สึกว่าสองแก้มมันร้อนฉ่าขึ้นมาราวกับกำลังไหม้ ไม่คิดว่าคนแข็งกระด้างแบบเขาจะมีมุมกุ๊กกิ๊กแบบนี้ด้วย และมันก็จั๊กจี้อยู่ในหัวใจของเจ้าตัวเล็กแบบที่ไม่สามารถเอาออกได้จนถึงวันรุ่งขึ้น
เรานัดเจอกันในตอนสายของวันธรรมดาวันหนึ่ง และไม่ได้ออกไปไหนไกลจากตัวเมืองซัปโปโรมากนัก ช่วงต้นเดือนเมษายนที่ฮอกไกโดเป็นช่วงที่อากาศเริ่มอุ่นขึ้นจนไม่มีหิมะกองทับถมแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้อากาศดีมากถึงขนาดที่ทำให้ทุ่งดอกไม้บานสะพรั่งอะไรขนาดนั้น โฮโจจึงเริ่มต้นวันด้วยการพาไปทานร้านอร่อยแบบที่นักท่องเที่ยวไม่ค่อยรู้จักนัก ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งดอกซากุระเริ่มบานบ้างแล้ว
น้องพายเลือกต้นที่มีดอกสีชมพูฟูฟ่องที่สุดแล้วให้พี่เขาถ่ายรูปให้นิดหน่อย พอเอาภาพที่ได้ไปลงในอินสตาแกรม ทั้งไลก์ทั้งคอมเมนต์ก็หลั่งไหลเข้ามาไม่มีหยุด มีทั้งจากเพื่อนที่ไทยและเพื่อนที่ญี่ปุ่น แต่เพื่อนที่ญี่ปุ่นซึ่งรับรู้ถึงความเป็นไปปัจจุบันน่ะดูจะคอมเมนต์ได้แสบสันที่สุดแล้ว
: ฮอกไกโดอีกแล้วจ้า
: เอ.. ที่โตเกียวก็มีซากุระนี่นา ทำไมพายของพวกเราไปดูไกล๊ไกล
: ใครถ่ายให้น้อ
ไล่อ่านไปก็ยิ้มไป เพราะถึงจะยังไม่ได้บอกอะไรเพื่อน ๆ มากนัก แต่ไอ้พวกเด็กอินเตอร์ที่มีประวัติทางโลกสุดโชกโชนพวกนั้นก็คงจะพอเดาได้แล้วล่ะว่าเขากำลังมีหนุ่ม
พายไม่ได้ไล่ตอบอะไรกลับไป แต่พอเลื่อนออกจากหน้ารูปภาพตัวเองก็เจอเข้าโปรไฟล์ของคนคนหนึ่งที่เพิ่งติดตามกันเมื่อไม่กี่นาทีก่อน พอกดเข้าไปดูก็เห็นว่าเจ้าของแอคเคาท์อัพสตอรี่เป็นภาพต้นซากุระต้นเดียวกับพาย แถมยังมุมเดียวกันเป๊ะ ๆ แบบที่ถ้าเจ้าพวกเพื่อน ๆ ตัวดีสืบเจอแอคเคาท์นี้จากแอคเคาท์พาย ก็คงจะรู้กันได้ง่าย ๆ ว่าใครคือหนุ่มสุดฮอตที่ทำเอาคนไม่อะไรกับใครอย่างพายพุ่งมาไกลถึงฮอกไกโดทันทีหลังเรียนเสร็จ
“ไปกันครับ”
หลังจากที่เสร็จจากสวนสาธารณะ คุณโฮโจพาไปเที่ยวต่อที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำซึ่งอยู่ใจกลางเมือง ซัปโปโรเป็นเมืองที่พายตกหลุมรักอยู่ซ้ำ ๆ แม้จะเป็นเมืองที่ห่างไกลจากเมืองหลวงอย่างโตเกียว แต่ความเจริญเข้าถึงอย่างทะลุปรุโปร่ง มีทั้งสวนสัตว์ ทั้งอควาเรียมอยู่กลางเมือง มีทั้งโรงละคร และแหล่งช็อปปิงก็ไม่ได้น้อยหน้าใคร นี่ยังไม่นับสถานที่ท่องเที่ยวนอกเมืองที่เต็มไปด้วยธรรมชาติอันหลากหลายและสวยงามมาก ๆ เลยด้วยซ้ำ ของกินก็อร่อย เรียกได้ว่าไม่มีวันเที่ยวได้ครบแหง ๆ แค่ในเมืองก็มีตัวเลือกมากมายจนเลือกแทบไม่ได้อยู่แล้ว
สงสัยหลังจากนี้เขาต้องให้หนุ่มฮอกไกโดพาเที่ยวบ่อย ๆ แล้วล่ะมั้ง
“คุณโฮโจ ดูปลากระเบนสิ มันน่ารักจัง”
“หน้าเหมือนนาย”
“หา ไม่จริงอะ”
พวกเราเล่นสนุกกันจนลืมเวลา ออกมาจากพิพิธภัณฑ์ได้ก็ตอนที่ฟ้ามืดแล้ว และอากาศก็เย็นลงอย่างรวดเร็วจนเจ้าตัวเล็กรีบพาคุณโฮโจเข้าไปหลบลมหนาวที่อิซากายะเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่มาคราวที่แล้วแล้วมันอร่อยถูกปาก
เรานั่งคุยกันที่ร้านกินดื่มจนดึก เบียร์แก้วแล้วแก้วเล่าถูกเติมใหม่ไม่มีขาด พายดื่มเก่ง และคุณโฮโจเองก็ดื่มเก่งเสียจนบรรยากาศไหลลื่นไปหมด แก้มของพวกเขาขึ้นสีชมพูจาง ๆ หลังจากการดื่มอันยาวนาน และแล้วก็ถึงเวลาอันสมควรที่จะต้องแยกย้าย เมื่อออกมาจากร้านอิซากายะขนาดเล็ก ก็มีเกล็ดน้ำแข็งสีขาวสะอาดโปรยปรายลงมาทักทาย
“โอ๊ะ หิมะตกล่ะ” น้องพายพูดขึ้นมาก่อน ขณะที่ยื่นฝ่ามือออกไปรับไอเย็นให้มันละลายจางหายไปอยู่บนฝ่ามือ แววตาที่เต็มไปด้วยประกายงดงามช้อนขึ้นมองไปบนท้องฟ้ามืดมิด เห็นหิมะตกหนักกระทบกับแสงนวลจากไฟถนนก็รู้สึกว่ามันค่อนข้างจะโรแมนติกอย่างบอกไม่ถูก หากไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำว่าการกระทำเล็ก ๆ นั่นตกอยู่ภายใต้สายตาของใครบางคนทั้งหมด ใครบางคนที่ลอบมองซีกใบหน้าระเรื่อแล้วคิดว่าเขาสวยจัง ใครบางคนที่อากาศเย็นจัดจนทำให้มองเห็นลมหายใจอุ่น ๆ ของเด็กอายุน้อยกว่าแล้วก็เอาแต่คิดว่าทำไมถึงมีเสน่ห์มากมายขนาดนี้
“กลับกันเถอะ ก่อนที่มันจะตกหนักกว่านี้”
“จริงสิ ผมพกร่มมาด้วยครับ”
อะไรก็ดูเป็นใจไปหมดในคืนนี้
เพราะโรงแรมของน้องพายอยู่กลางใจเมือง มันจึงใกล้กับอะไรไปเสียหมด แถมยังใกล้กับสถานีรถไฟฟ้าเอามาก ๆ เสียจนคุณโฮโจต้องออกปากขอไปส่งน้องก่อน แล้วตัวเองค่อยนั่งรถกลับ และเพราะว่าคุณโฮโจตัวสูงกว่า เขาจึงอาสาเป็นคนถือร่มสีเหลืองสดใสที่ขัดกับภาพลักษณ์ของตัวเองเป็นอย่างมากให้
ร่มที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องใช้ร่วมกับใคร และเพราะว่าอยากพกมันในกระเป๋าได้ตลอดจึงเลือกคันเล็ก ๆ เข้าไว้ ยามนี้ทำให้พวกเขาต้องเดินอิงแอบกัน ภายใต้หิมะตกหนักจนบรรยากาศพร่าเลือนแบบที่ว่าใครมองฝ่าเข้ามาก็คงจะไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แขนล่ำของคนอายุมากกว่าในเวลานี้ถูกเด็กหนุ่มยึดเอาไว้เพื่อกันลื่นล้ม และเป็นเขาเองที่ลดความเร็วของการเดินตัวเองลงเพื่อให้คนขาสั้นกว่าเดินด้วยกันได้อย่างไม่ลำบาก
“ถึงแล้วล่ะครับ”
ทนฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังจนมึนหัว แบบที่ไม่รู้เลยว่าเดินจากถนนหนึ่งมาอีกถนนหนึ่งได้ตั้งแต่เมื่อไร คุณโฮโจหยุดยืนที่หน้าป้ายชื่อโรงแรมที่น้องเคยยกขึ้นมาเป็นบทสนทนาตอนที่เรานั่งดื่มอยู่ด้วยกัน ให้เจ้าตัวเล็กรีบปล่อยแขนพี่เขาออกเพราะชักจะติดหนึบเกินไปแล้ว ร่างเล็กกว่าขยับมายืนประจันหน้าพี่เขา ภายใต้ร่มคันเล็กพวกเขาใกล้ชิดกันมากกว่าปกติ ใกล้มากจนกลัวว่าอีกคนอาจจะได้ยินเสียงบางอย่างเต้นตึกตักอยู่ในอก ณ ขณะนี้
“ข..ขึ้นมาก่อนมั้ยครับ” เวลานั้นน้องพายช้อนสายตาถามคนตัวสูงกว่า แล้วก็มานึกเขินเอาทีหลังด้วยรูปประโยคมันดูสองแง่สองง่ามอย่างไรไม่อาจทราบ ขณะคุณโฮโจกำลังกดสายตานิ่งงันลงมามอง เขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรทั้งนั้นจนน้องพายเริ่มอาย ไม่แน่ว่าที่เขานิ่งเงียบไปเช่นนี้เพราะคิดว่าน้องพายจะพาขึ้นไปทำอะไรหรือเปล่านะ
“ไม่ล่ะ นายเข้าไปเถอะ”
“แต่หิมะตกหนักมาก ล..แล้วผมก็จะไม่ให้คุณยืมร่มด้วย!” น่าประหลาดที่รั้งพี่เขาเอาไว้ขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่เป็นพวกขี้เกียจสนใจเรื่องคนอื่นแท้ ๆ น่าประหลาดที่หาข้ออ้างน่าขำมาพูดเอาตอนนี้ ทั้ง ๆ ที่เป็นพวกหยิ่งยโสจนคนอื่นเหม็นขี้หน้าอยู่บ่อย ๆ แท้ ๆ แต่พายยังไม่อยากให้วันนี้จบลงสักหน่อย ขณะคนได้ฟังเรื่องร่มสีเหลืองขำออกมาน้อย ๆ แล้วให้ตายเถอะ ยิ่งเขายิ้ม ก็ยิ่งหล่อชะมัด
“สถานีอยู่แค่ตรงนี้เอง” โฮโจพูดแล้วโบ้ยหน้าน้อย ๆ ไปอีกทาง ให้เจ้าตัวเล็กยืดตัวมองข้ามบ่าใหญ่ไปก็เห็นทางเข้าสถานีรถไฟฟ้าที่อยู่แค่ตรงข้ามฝั่งถนนเท่านั้น น้องพายหน้ามุ่ยขึ้นมาในบัดดล ขณะโฮโจ ไดกิกดสายตามองแล้วยิ้มน้อย ๆ ราวกับกำลังรอฟังว่าเจ้าเด็กจะพูดอะไรต่ออีก ทว่าน้องพายกลับทำเพียงแค่ส่งฝ่ามือมากุมเสื้อกัน แล้วพูดจาอ้อมแอ้มน่ารักน่าชัง
“แต่ผมอยากอยู่กับคุณโฮโจต่ออีกหน่อยนี่ครับ ไม่ได้เหรอ..”
แก้มใสขึ้นสีแดง ไม่แน่ใจว่าเพราะฤทธิ์เบียร์ซัปโปโรหรือฤทธิ์จากคำพูดของตัวเองกันแน่ ขณะที่สองร่างยืนใกล้กันจนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ โฮโจคิดว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว จึงได้แต่ช้อนใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นมากดจูบบางเบา เป็นจูบอุ่น ๆ ในบรรยากาศหนาวเหน็บแบบที่นักศึกษาหนุ่มหลับตาพริ้มเพราะรู้สึกดีไปหมด มันทั้งนุ่ม ทั้งอุ่น และกลิ่นน้ำหอมของคุณโฮโจที่ผสมมากับกลิ่นแอลกอฮอล์ก็ช่างละมุนละม่อมเสียจริง อยากจูบกับพี่เขาแบบนี้ไปอีกเนิ่นนาน เพราะอย่างนั้นตอนที่คนตัวใหญ่ผละใบหน้าออกไป เจ้าตัวเล็กถึงเอาแต่ช้อนสายตาสั่นไหว แล้วกระซิบถามเสียงแผ่ว
“คืนนี้ค้างที่นี่ไม่ได้เหรอครับ”
*
ฝ่ามือที่กุมกันเอาไว้อยู่ชวนให้หัวใจเต้นแรงจนหายใจไม่ค่อยสะดวก ขณะนี้น้องพายกำลังพาใครบางคนขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักที่อยู่ชั้นบนสุด ตอนเข้ามาพนักงานโรงแรมคนเดิมมองพวกเขาด้วยสายตาเขอะเขินแบบที่แทบจะหลุดกรี๊ดออกมาเสียให้ได้ พายไม่ได้สนใจอะไรมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่กับโฮโจ เขารู้ทันทีว่าคงเป็นคนที่เคยดูคลิปของพวกเขามาก่อน แม้จะเป็นแพลตฟอร์มที่ทำขึ้นมาเพื่อตอบสนองเกย์ก็เถอะ แต่ก็มีไม่น้อยเลยที่สมาชิกเป็นผู้หญิง
เขาเองก็ไม่ได้สนใจสายตาคนรอบข้างมากมายอยู่แล้ว เพราะถ้าสนใจจริง ๆ ก็คงไม่เลือกทำงานนี้มาตั้งแต่แรก ทั้งยังไม่ปิดบังหน้าตาด้วยซ้ำ และการที่คนอื่นเห็นนักแสดงของค่ายอยู่ด้วยกันนอกเวลางานแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องใส่ใจอะไร เพราะสิ่งที่เขาใส่ใจจริง ๆ ตอนนี้น่ะ คือการเดินจับมือกับเจ้าเด็กไปตามโถงทางเดินของโรงแรม กระทั่งห้องพักสะอาดสะอ้านเผยให้เห็นกับสายตา
“คุณโฮโจ.. จะอาบน้ำก่อนมั้ยครับ” เมื่อเข้ามาถึงห้องปิดทึบที่มีกันแค่สองคนได้ คนอายุน้อยกว่าก็ขยับเปลี่ยนมาใช้สองมือจับมือพี่ไว้ ถามอยู่หน้าห้องน้ำด้วยแววตาออดอ้อนและหน้าแดง ๆ แบบที่โฮโจได้แต่กดสายตายนิ่งงันลงไปมอง พินิจพิเคราะห์นิดหน่อยแล้วพูดเสียงทุ้ม แบบที่คนได้ยินถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“นายจะกินฉันให้ได้เลยสินะ”
“เอ๊ะ ไม่..!”
“เข้าไปอาบก่อนเถอะ” เขาพูดขัดกลั้วหัวเราะพลางเอื้อมมือไปดันหัวเจ้าตัวเล็กเบา ๆ ให้น้องพายทำหน้ามุ่ยก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเข้าห้องน้ำไปจริง ๆ ทำเอาโฮโจหลุดขำเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู รอน้องทำธุระจนเสร็จตนถึงค่อยเข้าต่อ ใช้เวลาไม่นานก็ออกมาพร้อมกับตัวหอมฉุยและไอร้อนตามกาย เพราะไม่ได้เตรียมจะมานอนค้างถึงสวมเพียงแค่เสื้อคลุมอาบน้ำต่างชุดนอน เห็นน้องพายนั่งชมวิวอยู่บนที่นั่งตรงขอบหน้าต่างเงียบ ๆ คนเดียวเขาจึงเดินตามไปนั่งด้วย
วิวสวนโอโดริท่ามกลางหิมะยามค่ำคืนช่างเงียบสงบ ทุกอย่างดูเชื่องช้าไปเสียหมดจนกระทั่งเด็กน้อยที่ซบใบหน้าลงกับหัวเข่าสีระเรื่อช้อนสายตาเอื่อยเชื่อยขึ้นมามอง
“คืนนี้ผมยังไม่อยากเข้านอนครับ”
นักศึกษาหนุ่มพูดออกมาโต้ง ๆ จะว่าเมาก็ไม่ใช่ เพราะหลังจากที่อาบน้ำต่างคนก็ต่างสร่างขึ้นมาบ้างแล้ว ขณะนั้น คุณโฮโจได้ยินก็ชะงักไปครู่หนึ่ง สายตาสบตาเคล้าคลึง ก่อนจะเบือนหน้าหนีออกไปมองวิวด้านนอกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแน่นิ่ง
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะครับ”
ไม่แน่ว่า.. ถึงเราจะเคยมีอะไรกันมาหลายครั้งแล้ว แต่เพราะว่านี่เป็นเดตแรก เขาเลยพยายามไม่มาแตะเนื้อต้องตัวหรือเปล่านะ
“วันนี้ฉันตั้งใจจะไม่มีอะไรกับนาย”
จริง ๆ ด้วยแฮะ
น้องพายหน้ามุ่ย ลอบมองเสี้ยวใบหน้าคมคายของคุณโฮโจที่แสร้งเหม่อออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่แล้วก็ขดตัวซุกแก้มกับหัวเข่าเข้าไปอีก ครุ่นคิดอะไรสักพัก หากไม่นานก็ยื่นปลายเท้าไปเขี่ยที่ต้นขาแข็งแรงให้คนอายุมากกว่าหันมามอง แววตาสะท้อนกับแสงไฟด้านนอกช้อนมองคนที่ทำให้หัวใจเต้นตึกตักอยู่ได้ทั้งวัน มันหวานฉ่ำ ออดอ้อน และรักใคร่ ทำเอาบรรยากาศหนักอึ้งเสียจนหายใจลำบาก ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างพวกเขา โฮโจทำได้แค่มองสบตา แล้วก็พร่ำคิดในใจว่าคนอะไรยั่วยวนกันได้เก่งแบบนี้ แค่ส่งสายตามา บรรยากาศรอบข้างก็เปลี่ยนไปหมด สมองรับรู้ว่าน้องต้องการอะไรได้โดยอัตโนมัติ
“นายรู้ว่าฉันชอบ แต่ก็ยังจะทำอะไรแบบนี้อยู่อีกนะ” คนตัวใหญ่พูดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ สายตาเรียบนิ่งกดมองปลายเท้าน้องที่กำลังขยับซุกไซ้ต้นขาแกร่งด้วยจังหวะอ้อยอิ่ง จนต้องเอื้อมมือไปจับข้อเท้าขาวเอาไว้เพื่อให้อีกคนหยุดทุกการกระทำ แล้วน้องพายก็หยุดมันลงจริง ๆ ทว่าริมฝีปากอวบอิ่มพูดต่อด้วยแววเหงาหงอยที่ปนมากับน้ำเสียง
“ผมก็ชอบคุณโฮโจนี่” พูดแล้วก็ซบแก้มลงกับหัวเข่าอีกครั้ง วางสายตาลงไปที่สวนโอโดริ หิมะเริ่มตกเบาลงแล้ว และในเวลาดึกดื่นแบบนี้ก็ไม่มีใครออกมาเดินเพ่นพ่านกันแล้ว ขณะแววตาหวั่นไหวของโฮโจกำลังมองเด็กหนุ่มตรงหน้า ลอบมองใบหูจิ้มลิ้ม และแพขนตายาว บ่าเล็ก ๆ กับหลังฝ่ามือที่เคยกอบกุม ช่างน่าหลงใหลไปหมดทั้งตัว กระทั่งเด็กน้อยเคลื่อนสายตากลับมาสบตาอีกครั้ง เขาก็ไม่อาจทนทานได้อีกต่อไป
“เพราะงั้นคืนนี้.. เราทำเรื่องที่เราอยากทำ ไม่ได้เหรอครับ.. อื้อ..”
#พี่ไดไม่ชอบเด็ก
ถึงน้องจะไม่เก่งเรื่องบนเตียงเหมือนพี่ แต่เรื่องยั่ว หนูให้ลูกสาวหนูเป็นที่หนึ่งค่ะ
ตอนต่อไปตอนสุดท้ายแล้วน้า
ข้างล่างเป็นปลากระเบนที่พี่ไดบอกว่าหน้าเหมือนน้องค่ะ (fact. มีแต่คนบอกว่าน้องพายหน้าดุเหมือนแมว)
