หญิง-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,รัก,มัธยมปลาย,วาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
.
.
.
“เห้ยมึง ซื้อน้ำปั่นร้านเจ๊จอยกันปะ“
“ได้ดิ แล้วมึงล่ะหลิว”
เจ้าของชื่อคนสวยได้แต่ก้มมองโทรศัพท์ของตนและทำหน้าไม่สบอารมณ์ตลอดทางที่กลับจากโรงเรียนกับเพื่อนสาวของตน ใบหน้าเธอนั้นสื่อถึงความเศร้าหมองในตัว ซึ่งปกติแล้วหลิวจะมีความร่าเริงและยิ้มแย้มตามประสาเด็กวัยรุ่นทั่วไป แต่ดูเหมือนว่าช่วงนี้หลิวจะเศร้าบ่อยเป็นพิเศษ แน่นอนว่าเพื่อนของเธอเมย์และแตงกวาก็ต้องสังเกตูถึงความผิดปกติในช่วงนี้ของเพื่อน
“กูว่าไม่อะมึง กลับบ้านเลยดีกว่า”
“โห่ไรวะ ทำหน้าดี ๆ หน่อยดิมึง”
“กูถามจจริงเถอะ มึงชอบมันจริง ๆ หรอวะ ข่าวลือมันก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่นะ”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ น่านฟ้าก็ไม่ได้แย่เลยนะ”
“ถ้าเป็นหน้าตาน่านฟ้าก็สวยนะ แต่นิสัยหยิ่งมาก”
“กูกับอีแตงเห็นมึงนั่งสมัครแอคไอจีไปจีบมันตั้งหลายแอค โดนบล็อกทุกแอค“
”เป็นกูกูไม่ทนนะ คนในโรงเรียนมั้ยก็ไม่“
”คนในโรงเรียนที่หล่อ ๆ ดีกรีนักกีฬาก็มีนะ เผื่อมึงจะเปลี่ยนใจ“
”ไม่ว่ะ กูจีบน่านฟ้ามาตั้งหลายครั้งกูจะจีบต่อจนกว่ากูจะจีบติด“
”อ๋อจ้า แค่มึงส่งอิโมจิไปนางยังบล็อกเลย แล้วบอกว่าจีบ”
“ไม่รับความเห็นต่าง“
หลิวได้ทำทีเป็นเอามือปิดหูและเดินหนีจากเพื่อน แน่นอนว่าเธอย่อมรู้ดีว่าสิ่งที่เพื่อน ๆ ของเธอพูดนั้นเป็นความจริง น่านฟ้าหรือคนที่เธอชอบและพยายามทักไปคุยด้วยผ่านทางสื่อได้กั้นกำแพงกับเธอไว้สูงมากจนยากที่จะทำให้มันพังลง แต่ความพยายามและย่อท้อของหลิวก็ไม่เคยแสดงออกมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว
*୨୧ ┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈ ୨୧*
เมื่อถึงห้องนอน ร่างบางได้ล้มตัวลงบนเตียงขนาดกลางไม่ใหญ่จนเกินไป
“อันนี้เป็นแอคที่ 6 ที่สมัครแล้วนะ ยังจะบล็อกกันอีกหรอ”
หญิงสาวได้ส่งเสียงร้องโอดครวญออกมาอีกครั้ง ความพยายามทั้งหมดที่เธอทำเหมือนจะสูญปล่าว ในใจลึก ๆ ของเธอนั้นก็ยังได้แค่หวังลม ๆ แล้ง ๆ กับตัวเอง บางครั้งก็มีบ้างที่หญิงสาวตั้งคำถามกับตัวเองเหมือนที่คนอื่น ๆ นั้นยังคงตั้งคำถามจนถึงปัจจุบัน ทำไมเธอถึงชอบคนที่ชื่อว่าน่านฟ้าขนาดนั้นล่ะ หลิวไม่เคยแม้แค่จะปลายตามองชายใดแม้แต่เพียงคนในโรงเรียนเดียวกัน และกลับเป็นเด็กจากต่างโรงเรียนที่คว้าหัวใจของเธอเอาไว้ได้
สิ่งที่คนทั่วไปไม่เคยได้รับรู้แม้แต่เพื่อนสนิทของหล่อนอย่างเมย์และแตงกวายังไม่มั่นใจเกี่ยวกับตัวเพื่อนสาวคือ หลิวชอบคนที่เป็นเพศเดียวกับเธอ อย่างไรก็ตามเพื่อนสนิทของเธอทั้งสองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นน่านฟ้า
น่านฟ้าเป็นเด็กที่เรียนเก่งมาก แน่นอนว่าคนที่เรียนเก่งขนาดนี้ต้องอยู่ในโรงเรียนชื่อดังด้านวิชาการและส่วนใหญ่น่านฟ้าจะถูกส่งให้ไปแข่งในการแข่งขันที่เกี่ยวกับวิชาการ ส่วนมากจะได้เป็นรางวัลและเกียรติบัตรกลับไปทุกครั้งทำเอาผู้ใหญ่มากมายต่างชื่นชม นอกจากนี้ยังทำให้คนจากต่างโรงเรียนได้รู้จักน่านฟ้ามากขึ้นไปอีก แต่คนเราก็เปรียบเหมือนเหรียญที่มีสองด้านทั้งด้านดีและไม่ดี
จริงอยู่ที่น่านฟ้าเป็นเด็กผู้หญิงที่ทั้งสวย เรียนเก่งและบ้านมีฐานนะ แต่เธอก็มีนิสัยเสียที่ไม่ชอบเข้าสังคมเลย ถ้ามีคนที่ไม่รู้จักมาทักทายไม่ว่าจะมาดีหรือไม่เธอก็จะถือว่าเป็นคนแปลกหน้าทั้งหมด บ่อยครั้งที่เธอชอบพูดจาขวานผ่าซากและเหน็บแนบคนอื่นจนแม้แต่คนในโรงเรียนเดียวกันกับเธอยังไม่ชอบเธอ
ซึ่งลักษณะของน่านฟ้านั้นถือว่าเป็นขั่วตรงข้ามกับหลิวเลย ทั้งการพูดจา นิสัย บุคลิกต่าง ๆ แต่ไม่ว่าคนอื่นจะมองว่าน่านฟ้านิสัยแย่หรือไม่ดีขนาดไหนก็จะมีหลิวที่คอยชื่นชมน่านฟ้าอยู่จากที่ ๆ ไกลแสนไกลจากที่ ๆ น่านฟ้ายืนอยู่
ในขณะที่หลิวได้คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาจนค่ำมืด ท้องฟ้าจากที่มีสีส้มแดงได้กลายเปลี่ยนเป็นมืดลงไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้มีแสงของบางสิ่งที่ส่องสว่างไสวในยามค่ำคืน
หลิวที่ยังคงมีความเศร้าในเรื่องความรักก็ได้ลุกขึ้นเพื่อที่จะไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ริมระเบียงห้องของตนและทำให้สมองกลับมาปลอดโปร่งอีกครั้ง
เมื่อได้ทำการเปิดประตูระเบียงออกก็ปรากฏเป็นกลุ่มฝนดาวตกมากมายที่กำลังตกลงมาในยามมกลางคืน นอกจากนี้ยังมีกลุ่มดาวมากมายที่เรียงรายอยู่บนท้องฟ้า
“ปกติฝนดาวตกจะเกิดช่วงนี้หรอ“
นัยน์ตากลมสวยได้มองไปบนฟ้าและเจ้าหล่อนก็ได้เริ่มตั้งคำถามกับมันขึ้นมา แต่ถึงอย่างไรในเมื่อปรากฏการณ์ที่น้อยครั้งจะเกิดนี้ก็เกิดขึ้นแล้ว
และถ้ามีเหตุการณ์ที่แปลกแบบนี้คนทั่วไปก็ยังคงชื่นชมความสวยงามของมันต่อเป็นแน่ ซึ่งไม่เหมือนกับหลิน
ร่างอรชรของหญิงสาวได้พิงกับระเบียงของเธอ
“ถ้าเราได้คุยหรืออยู่ในสายตาของน่านฟ้าก็ดีสินะ”
หลิวพูดออกมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไร จ่กนั้นก็มีแสงของดาวดวงหนึ่งที่สสว่างมากขึ้นจนทำให้รู้สึกแปลกกกับเหตุการณื
ไม่กี่นนาทีต่อจากนั้นฝนดาวตกก็ได้หยุดลง หลิวนึกเสียดายตรงที่ลืมถ่ายรูปมันเก็บเอาไว้ เธอได้สบถกับตัวเองเล็กน้อยก่อนที่อากศบริเวณนั้นจะเริ่มเย็นลง ทำให้เธอได้เข้าไปในห้องนอนของตนดังเดิม
ภายในห้องก็ยังคงปกติดังเดมแต่เมื่อเด็กสาวได้มองเข้าไปในกระจกก็ต้องถึงกับตกใจจนนิ่งไปหลายนาที เพราะจากกระจกที่เคยเห็นเงาของเธอก็ได้เห็นเป็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังอ่านหนังสือบนโต๊ะอย่างสงบที่อีกด้านของกระจก ซึ่งผู้หญิงอีกฝั่งนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นน่านฟ้า เด็กที่เรียนจนแทบจะถูกเรียกว่าอัฉริยะ
“เชี่ย...”
คำสบถจากปากของหลิวได้ไปเข้าหูของสาวอีกฝั่งเข้า
“ใคร”
น้ำเสียงเรียบเฉยของน่านฟ้าได้ดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาใกล้แหล่งกำเนิดเสียงซึ่งก็คือกระจกที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงมุมห้องนอนของเด็กคนเก่ง
“เออ... เราชื่อว่าหลิวนะ-”
“กูไม่ได้อยากรู้จักมึง”
“มึงทำอะไรกับกระจกของกู”
น่านฟ้าขณะนี้ทำหน้าที่ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากและกอดอกของตัวเองก่อนที่จะดันแว่นกลมของตัวเองขึ้น
“เป็นใบ้หรือไง พูดดิอย่าทำให้กูเสียเวลา”
“คือก่อนหน้านี้มีฝนดาวตกน่ะ-”
“แล้ว?”
“เดี๋ยวเถอะ ฟังที่พูดให้จบก่อนสิ”
“เร็ว ๆ อย่าลีลา”
“คือเราเห็นในการ์ตูนเขาขอพรกับดาวตกอะ เราเลยลองทำบ้าง ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้”
“เพ้อเจ้อ กูต้องมานั่งเสียเวลากับคนน่ารำคราญอย่างมึงอีกหรอเนี่ย แค่คนที่ปั่นมาจีบก็ไล่บล็อกจนนิ้วจะหักอยู่แล้ว กูต้องมานั่งใช้ชีวิตที่มีกระจกมองเห็นแล้วก็ได้ยินมึงอีก”
หญิงสาวจากอีกฝั่งได้ถอนหายใจอย่างระอา
“น่านฟ้ามีคนทักไปหาบ่อยหรอ”
“เออ น่ารำคาญจัด ”
“เราเป็นคนทักไปหาน่านเองล่ะ ”
“กูถามจริงเถอะ มึงว่างขนาดนั้นเลยหรอวะ”
“เพื่อน่านฟ้าเราทำได้”
“ชอบกูรึไงเนี่ย ทำอย่างกับว่าจะจีบ”
“ก็เราจะจีบน่านหนิ ไม่รู้ตัวเลยหรอ”
“อย่าเลย แค่นี้ชีวิตกูก็พอละกับภาระ กูไม่รับภาระเพิ่ม”
“แรงเว่อร์ แต่เราชอบ”
ฝ่ายของน่านน้ำได้ทำหน้าเหยเกใส่สาวตรงหน้าและมองอย่างรังเกียจ ส่วนทางด้านหลินเองก็ดีใจดี๊ด๊าใหญ่ที่ตนได้เข้าใกล้คนที่ตนชอบมากขึ้นด้วยเหตุการณ์ที่เหนือธรรมชาติ
”ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ ละ กูกับมึงต้องมีกฏการอยู่ร่วมกันและมึงห้ามขัดกู“
”ได้เลย บอกกฏมาสิ“
”อย่ารบกวนเวลสาที่กูอ่านหนังสือก็พอ“
ใบหน้าสวยได้พยักขึ้นลงเพื่อเป็นการตอบรับคำขอแกมสั่ง ในความคิดของหลินนั้นแค่ได้อยู่ใกล้ได้คุยกับน่านฟ้าก็เกินพอแล้ว
“แล้วก็อย่าเอาเรื่องที่กูกับมึงคุยกันผ่านกระจกไปบอกใครล่ะ“
”ได้เลยน่านฟ้า“
”ไม่ต้องมาเรียกชื่อกู“
ไม่ว่าหญิงสาวที่สวมแว่นอีกฝั่งของกระจกจะเย็นชาหรือคำพูดของเธอนะคมคายพยายามจะผลักไสเธออย่างไรหลิวก็ไม่ได้รู้สึกเเย่แม้แต่น้อย
