รัก,รักโรแมนติด,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ภู่ ภุมเรศ & แพร์ พาณินี
เรื่อง : รักละไมเพื่อนพี่ชาย
เขียน : ที่รักของพระจันทร์
ภาพ : 1st_FFempty
ลงสี : Anifa Kaseilot
BG : Bluee Duckk
Twitter : @ladymoooon19914
Facebook : ที่รักของพระจันทร์ Summer World
บทนำ
“ไอ้ภู่! แกไปลักเด็กที่ไหนมา”
เด็กชายภุมเรศที่อีกไม่กี่วันจะได้ใช้คำนำหน้าว่านายแล้วนั้น หันไปกลอกตามองบนใส่พี่สาววัยสิบเจ็ดปี ซึ่งเป็นนักกีฬาฟุตบอลหญิงของโรงเรียน โดยเจ้าตัวตะโกนถามเสียงดังลั่นมาจากสนาม ทำเอาคนอื่นๆ หันมามองคนลักเด็กอย่างเขาเป็นตาเดียว
แต่เฮ้ย! เขาไม่ใช่คนลักเด็กสักหน่อย
“น้องไอ้โพธิ์มันน่ะเจ๊ผึ้ง มันต้องอยู่ซ้อมแข่งภาษาไทยกับอาจารย์ เลยให้ผมไปรับมาจากโรงเรียนอนุบาล” ภุมเรศตะโกนบอกเสร็จก็เดินจูงมือเด็กหญิงวัยห้าขวบในชุดกระโปรงสีแดงเดินต่อ
โรงเรียนอนุบาลของเด็กหญิงนั้นอยู่ห่างออกไปไม่ไกลจากโรงเรียนนี้นัก ดังนั้นทุกวันหลังเลิกเรียน ผู้เป็นพี่ชายจะเดินไปรับและพากันขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
ทว่าทั้งสัปดาห์นี้คนเป็นพี่ต้องอยู่ซ้อมการแข่งขันทางวิชาการจนถึงห้าโมงเย็น เจ้าตัวกลัวว่าน้องสาวจะรอนานจึงวานเขาซึ่งเป็นเพื่อนสนิท ให้ไปรับมาให้หน่อยและช่วยอยู่เล่นเป็นเพื่อนจนกว่าตัวเองจะซ้อมแข่งเรียบร้อยแล้ว
“โรงเรียนใหญ่จังเนอะ” อยู่ๆ เด็กหญิงเจ้าของขาสั้นๆ เดินแต่ละก้าว แต่ละที ดูปุ๊กปิ๊กไปหมดก็เอ่ยขึ้นมา เมื่อเดินได้เพียงครึ่งทางที่จะไปหาพี่ชาย ซึ่งตอนนี้อยู่ตึกหลังสุดของโรงเรียน
ภุมเรศยิ้มด้วยความเอ็นดู “พักก่อนได้นะ เพราะถึงจะรีบเดินไปหาพี่ชาย แต่ก็ยังกลับบ้านไม่ได้อยู่ดี”
ดังนั้นเด็กชายจึงพาเด็กหญิงแวะนั่งที่โต๊ะใต้ร่มไม้หน้าอาคารเรียน ก่อนที่เจ้าตัวจะหยิบเอาขนมออกมาจากกระเป๋านักเรียนแล้วส่งมาให้เขา
“แกะให้หน่อยค่ะ”
เขาหยิบมาและดึงปากถุงขนมให้แยกออกจากกันพลางเอ่ยถาม เพื่อชวนคุย “เอาขนมมาจากไหนเหรอ”
“ป๊าให้มาเมื่อเช้า หนูเก็บเอาไว้กินเย็น” เด็กหญิงตอบพลางล้วงมือเข้าไปในถุงขนม “ให้”
“ขอบคุณครับ”
ภุมเรศยื่นมือไปรับน้ำใจจากเด็กหญิง ก่อนส่งขนมเข้าปากพลางมองไปรอบๆ โรงเรียนที่ยังคงดูมีชีวิตชีวา แม้ว่านักเรียนส่วนใหญ่จะกลับบ้านไปแล้ว แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่อยู่เพื่อซักซ้อมสำหรับการแข่งขันทางวิชาการ
“น้องใครเหรอภู่” น้ำเสียงอ่อนหวานที่เอ่ยทักทำให้ภุมเรศยิ้มออกมา
“น้องไอ้โพธิ์ครับ” เขาตอบ ก่อนจะเอ่ยถามกลับไปด้วยความเขินอาย “ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ”
“อยู่ช่วยอาจารย์ซ่อมชุดรำที่จะใช้วันพรุ่งนี้น่ะ”
“ให้ผมเดินไปส่งนะ” แต่พอเผลอหันกลับไปสบตากับดวงตาแป๋วๆ ภุมเรศก็ต้องหักอกหักใจ “เออ...คงไปไม่ได้”
“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่เดินไปเองได้ ไม่หลงในโรงเรียนตัวเองหรอก” เธอยิ้มกว้าง “คืนนี้เอาไว้โทรหานะ”
ภุมเรศยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางมองแฟนของตัวเองที่กำลังเดินห่างออกไปอย่างไม่รีบร้อน ที่สุดของชีวิต ม.ต้น ของเขาก็ต้องเรื่องนี้นี่แหละ ที่ได้เป็นแฟนกับพี่ ม.หก นางรำคนสวยของโรงเรียนมาเจ็ดวันแล้ว โดยที่ก่อนหน้านี้ได้แต่แอบชอบอีกฝ่ายมาเป็นปี
“แฟนครูฟ้า”
“ครูฟ้าไหน” ภุมเรศเลิกคิ้วสูงด้วยความงุนงง
“ก็ครูฟ้าที่เป็นครูอนุบาลหนึ่งทับสอง” เด็กหญิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา
“แต่ครูฟ้าน่าจะเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ เขาไม่ใช่แฟนกันหรอก”
คนถูกถามพยักหน้าแรงๆ “ผู้หญิงกับผู้หญิงก็เป็นแฟนกันได้ ป๊าบอก”
“ก็จริงครับ แต่...” เขาก็อยากจะบอกเหมือนกันว่าพี่สาวคนนั้นเป็นแฟนของพี่ด้วยนะ
แล้วสรุปว่าเรื่องมันเป็นมายังไงกันละเนี่ย ภุมเรศได้แต่สงสัย จนกระทั่งอีกไม่กี่วันต่อมา เขาจึงได้รู้ว่าแฟนของตัวเองคบซ้อนอยู่จริงๆ
แฟนตัวจริงคือครูอนุบาล ส่วนกับเขาที่เด็กกว่า แค่คบเล่นสนุกๆ เอาไว้อวดเพื่อนในกลุ่มว่ามีคนเด็กกว่ามารักชอบและคอยซื้อขนมให้กิน
ยัยผู้หญิงนิสัยเสีย ทำอย่างนี้กับเด็กชายผู้มีหัวใจบริสุทธิ์ผุดผ่องได้ยังไง!
เรื่องในครั้งนั้นทำเอาภุมเรศฝังใจ เหมือนถูกคำสาป เขาแทบไม่ได้คบใครอีกเลยจนกระทั่งอายุสามสิบปีเลยทีเดียว
สิบห้าปีต่อมา...
“ไอ้ภู่ ไหนๆ ก็ทางผ่านมาคอนโดกูอยู่แล้ว แวะรับน้องแพร์ที่มหา’ ลัยหน่อย”
