รัก,รักโรแมนติด,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนพิเศษ
“ป๊า น้องจะตายเหมือนแม่ไหม”
นั่นเป็นคำถามที่พฤทธิ์จำได้ว่าทำให้ผู้เป็นพ่อร้องไห้ ในตอนที่น้องสาววัยเพียงขวบกว่ากำลังป่วยเป็นไข้เลือดออก อาการหนักมากจนต้องอยู่ในห้องไอซียู แต่สุดท้ายพาณินีก็รอดชีวิตและกลายมาเป็นแก้วตาดวงใจของเขากับพ่อ อีกทั้งยังเป็นสิ่งที่ทำให้พ่อลูกไม่ห่างเหินกันไปเพราะเรื่องการเสียชีวิตของผู้เป็นมารดา
หลายสิบปีผ่านมาที่เขาเฝ้ารักและดูแลน้องสาวเป็นอย่างดี ในที่สุดวันหนึ่งก็มีใครบางคนมากุมมือน้องสาวของเขาเอาไว้ ใครคนนั้นก็คือเพื่อนของตัวเอง ซึ่งภุมเรศไม่มีส่วนไหนให้เขาว่าได้เลย
ดังนั้นในที่สุดหลังจากพาณินีเรียนจบและกลับไปอยู่กับบิดาได้สามปี รักระยะไกลที่แข็งแรงดีเสมอก็มาถึงวันของพวกเขา เมื่อทั้งคู่ตัดสินใจแต่งงานกัน
พฤทธิ์จึงได้มายืนอยู่ตรงนี้และกำลังถือสังข์รดน้ำอวยพรให้กับคู่บ่าวสาว “มีความสุขมากๆ นะน้องแพร์” ทั้งที่ก่อนหน้านี้คิดคำอวยพรไว้เยอะแยะมากมาย สุดท้ายก็พูดออกมาได้แค่นี้เอง เพราะถ้าพูดมากกว่านี้เสียงคงสั่นมากไปกว่านี้แน่ๆ
และเมื่อน้องสาวเอียงแก้มมาให้เขาหอม คนเป็นพี่จึงก้มลงหอมเบาๆ บนแก้มน้องสาวอย่างอ่อนโยน ชั่วขณะหนึ่งก็นึกถึงสมัยก่อนที่น้องชอบให้เขาหอมแก้มขึ้นมา แล้วก็ต้องยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาเร็วๆ เพราะกลัวโดนล้อ
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะ” พาณินีปลอบพี่ชายพลางยิ้มกว้าง แต่ตัวเองก็น้ำตาคลอเบ้าเช่นกัน จนพี่ชายต้องช่วยยื่นมือไปเช็ดให้
ส่วนเพื่อนของเขานั้น แค่เพียงสบตาก็เป็นอันรู้กันว่า ภุมเรศสัญญาว่าจะรักและดีกับน้องสาวของเขาไปตลอดชีวิต พฤทธิ์จึงวางใจและปล่อยให้น้องสาวได้ใช้ชีวิตกับสามีที่รักอย่างสบายใจ
*****
ตอนที่ต้องอยู่ห่างจากบิดาเพราะไปเรียนต่อ พาณินีก็รู้สึกใจหาย แต่คราวนี้เธอจะย้ายไปอยู่บ้านของตัวเองซึ่งเป็นเรือนหอของเธอกับภุมเรศ จึงรู้สึกใจหายกว่าเดิมมาก
“ป๊าอยู่คนเดียวกับมอคค่าได้น่า ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก โน่นแหละรอให้ป๊าแก่จนเดินเองไม่ไหวแล้วค่อยมารับไปอยู่ด้วย” สุนัขตัวโปรดเหมือนเข้าใจว่าเจ้านายคุยอะไรกัน มันจึงมานอนหมอบอยู่ข้างๆ เท้าของพิพัฒน์
“ถ้าไม่สบายต้องรีบโทรบอกแพร์นะคะ” คนเป็นลูกสาวที่กำลังจะย้ายเข้าบ้านใหม่จริงๆ แล้ว หวังว่าบิดาอาจจะเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย แต่เมื่อผู้เป็นพ่อยังยืนยันคำเดิม เธอจึงต้องยอมรับ
พิพัฒน์เดินมาส่งลูกสาวและลูกเขยที่กำลังจะเดินทางกลับจนถึงรถ แม้จะใจหายที่ลูกสาวถึงเวลาที่ต้องยืนด้วยตัวเองอย่างแท้จริงแล้ว แต่ก็เข้าใจว่าคงโอบอุ้มลูกเอาไว้กับอกไปจนตายไม่ได้ จึงต้องทำใจปล่อยพาณินีไป แต่เขาก็ค่อนข้างวางใจเพราะภุมเรศพิสูจน์มาตลอดเกือบห้าปีเต็มว่าพร้อมจะดูแลลูกสาวแสนรักของเขาเป็นอย่างดี
เมื่อสองสามีภรรยากล่าวลาเขาแล้วก็ขึ้นรถและขับห่างไกลออกไป โดยมีชายสูงวัยยืนมองอยู่จนกระทั่งรถของทั้งคู่ลับสายตา เขาจึงเรียกเจ้าเพื่อนสี่ขาคู่ใจกลับเข้าบ้าน แล้วใช้ชีวิตอย่างสงบต่อไปพร้อมทั้งมักจะคอยหวนนึกถึงภรรยาและสำนึกถึงความผิดของตัวเอง โดยเฝ้าภาวนาว่าลูกสาวจะไม่ต้องเจอแบบเดียวกับที่เขาทำกับเธอ
*****
ภุมเรศในวัยสามสิบหกปีได้รับโอกาสในการทำหน้าที่พ่อคน ชายหนุ่มเฝ้ารอถึงเก้าเดือนด้วยความสุข ในที่สุดก็ได้เจอกับลูกชายตัวน้อยเสียที
“น้องแพร์ทำไมลูกน่ารักจัง” ชายหนุ่มที่หัดอุ้มลูกจนคล่องแล้วเอ่ยกับภรรยาที่กำลังนั่งพักหลังจากให้นมลูกเรียบร้อยแล้ว
“ก็ลูกของแพร์กับพี่ภู่นี่คะก็ต้องน่ารักสิ”
คนเป็นคุณพ่อมือใหม่ซึ่งช่วยให้ลูกเรอเรียบร้อยแล้วค่อยๆ วางลูกน้อยลงบนเตียงนอนทารกอย่างเบามือ
“นั่นสิ ลูกเราก็ต้องน่ารักที่สุดอยู่แล้ว” ภุมเรศนั่งลงบนเตียงนอนพลางหัวเราะอย่างมีความสุข ก่อนจะล้มตัวลงนอน เพราะตอนนี้ได้เวลานอนของคนเป็นพ่อแม่แล้วเช่นกัน “คืนนี้ลูกจะร้องไหมนะ”
“ก็ไม่น่าพลาดนะคะ ร้องทุกคืนขนาดนี้”
“ต้องทำใจสิเนอะ”
“ไหนว่าอยากให้ลูกมีสองพี่น้อง เหมือนพวกเราไงคะ นี่แค่คนแรกเองนะคะ” พาณินีที่ล้มตัวลงนอนแล้วเช่นกันหันมาสบตากับสามี
“พี่ก็ยังไม่ได้บอกว่าจะพอแค่นี้สักหน่อย” ภุมเรศยื่นมือไปหยิกแก้มภรรยาที่ดูอิ่มขึ้นหลังจากการท้องลูกคนแรก
“แล้วถ้าอีกคนไม่ใช่ผู้หญิงจะทำยังไงดีคะ”
“เป็นลูกชายทั้งคู่ก็ไม่เป็นไร ลูกเราเหมือนกันแหละน่า”
“ได้ยินแล้วค่อยสบายใจหน่อยค่ะ จะได้ตั้งใจท้องให้เต็มที่”
ชายหนุ่มฟังแล้วก็หัวเราะภรรยา แต่ก็ต้องหัวเราะเบาๆ ด้วยกลัวจะรบกวนลูกจนตื่น
ทว่าอยู่ๆ เสียงคุยก็เงียบลง ไม่ใช่เพราะหยุดคุยกัน ทั้งสองแค่กำลังยุ่งอยู่กับการจูบและแสดงความรักต่อกันในฐานะสามีภรรยาที่แสนรักใคร่กันก็เท่านั้นเอง
:: รัก ::
