อะไรบางอย่างทำให้ ผักชี นนทพัทธ์ ได้พบกับอัลฟ่าแปลกหน้าท่ามกลางฤดูใบไม้ร่วงอันแสนสวยงามของประเทศอิตาลี ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังรัต และตัวเขาเองก็กำลังฮีต
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,รัก,BL,Omegaverse ,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อะไรบางอย่างทำให้ ผักชี นนทพัทธ์ ได้พบกับอัลฟ่าแปลกหน้าท่ามกลางฤดูใบไม้ร่วงอันแสนสวยงามของประเทศอิตาลี ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังรัต และตัวเขาเองก็กำลังฮีต
ผู้แต่ง
Jamie
เรื่องย่อ
“ไม่ทราบว่าจะดื่มชาหรือกาแฟระหว่างรอดีครับ คุณ…”
ผักชีเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาไม่ได้สนทนากันสักคำจึงไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของกันและกัน ทว่าพอสายตาของเขาหันมาสบกับอีกฝ่าย ดวงตาคู่คมก็โชนขึ้น ตาสีอำพันสวยดูอบอุ่นที่เขาเห็นเมื่อครู่กลับกลายเป็นสีเงินเคร่งดุ มันสว่างวาบดูน่ากลัว หน้าอกอันอุดมไปด้วยมัดกล้ามกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักหน่วง ผักชีเบิกตากว้าง ลมหายใจสะดุด
ชายคนนี้กำลังเข้าสู่ช่วงรัต!
สถานการณ์ตรงหน้าทำให้เพิ่งตระหนักได้ว่าเขาเปิดประตูบ้านเชื้อเชิญชายแปลกหน้าเข้ามาโดยไม่ทันได้คิด ผักชีรู้สึกว่าช่องทางเบื้องหลังของเขาขับหลั่งสารบางอย่างออกมาตามธรรมชาติจนแฉะไปหมด มันไหลเยิ้มออกมาเยอะจนเลอะที่หว่างขา ลมหายใจของเขาติดขัดขึ้นเรื่อยๆ ความต้องการผสมพันธุ์เริ่มเด่นชัดและกำลังจะเข้าทดแทนสติสัมปชัญญะของเขาที่รางเลือนลงทุกที
เขาเองก็กำลังเริ่มฮีตเช่นกัน
สวัสดีค่ะ เขียนนิยายโอเมก้าเวิร์สเรื่องแรก ครั้งแรกในชีวิต โดนตกเข้ามาในวงการโดยน้องนักเขียนทั่นหนึ่ง 555
ก่อนเขียนเราหาข้อมูลมาเยอะพอสมควร ขออภัยล่วงหน้าด้วยนะคะหากมีข้อผิดพลาด
ปกนี้เป็นปกดองที่ดองมาตั้งแต่ปี 2020 ได้ใช้แล้ว เย้!
จริงๆ แล้วมีแพลนจะออกอีกเรื่องนึงก่อนนะ แต่พล็อตอันนี้มาก็เลยแซงทุกคิว รักล้นครัวแม่ขอโทษษษษษษ 555
นิยายมีทั้งอีบุ๊กและรูปเล่มนะคะ
เนื่องจากมีอีบุ๊กแล้ว เราจึงเริ่มทำการติดเหรียญนิยายแล้วนะคะ โดยตอนปกติจะติดตอนละ 5 เหรียญ ตอนที่มี NC จะติดตอนละ 10 เหรียญ ส่วนตอนใหม่จะเปิดให้อ่านฟรี 1 วัน (24 ชั่วโมง) ก่อนติดเหรียญค่ะ
อัปนิยายสัปดาห์ละ 1 ครั้ง ทุกวันเสาร์ เวลา 17:00 นะคะ
นิยาย Omegaverse นี้จะเป็นเซ็ตนิยาย ชื่อเซ็ต Tales of the three brothers เล่าเรื่องราวของสามพี่น้อง ผักบุ้ง ผักชี และผักแว่น
จะออกเล่มเป็นลำดับตามนี้นะคะ
1. เรื่องของน้องคนกลาง ผักชี : คุณในฤดูใบไม้ร่วง [อัลฟ่า x โอเมก้า]
2. เรื่องของพี่คนโต ผักบุ้ง : ผักบุ้งxไฟแดง [อินิกม่า(ไฟแดง) x อัลฟ่า (ผักบุ้ง)]
3. เรื่องของน้องคนเล็ก ผักแว่น : น้องแว่นที่ไม่ใส่แว่น [อัลฟ่า x โอเมก้า]
แต่ละเรื่องน่าจะทิ้งช่วงกันประมาณหกเดือนนะคะ ฝากติดตามด้วยน้าา
ฝากกดเข้าชั้น กดใจ คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้เราด้วยน้า
ฝากสกรีมแท็ก #คุณในฤดูใบไม้ร่วง ด้วยค่า
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชาย หากไม่ใช่แนวที่คุณชอบ กดปิดหน้าได้เลยค่ะ
นิยายเรื่องนี้เป็นแนว Omegaverse ซึ่งเป็นโลกสมมติที่ไม่มีอยู่จริง
เนื้อหาในนิยายอาจมีถ้อยคำไม่สุภาพบ้างเป็นบางครั้งเพื่ออรรถรส และมีการบรรยายการร่วมเพศแบบละเอียด
เนื้อหานิยายบางตอนไม่เหมาะสมสำหรับนักอ่านซึ่งมีอายุต่ำกว่า 18 ปี
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
04/06/2024 - 08/08/2024
ในค่ำคืนที่ฝนตกหนักราวกับฟ้ารั่ว ห้องนั่งเล่นอันโอ่โถงของครอบครัว ภัทรชนน มีบรรยากาศค่อนข้างอบอุ่น ลูกๆ ของครอบครัวนี้กำลังนั่งคุยกันเรื่องทริปที่กำลังจะมาถึง ภัทรชนนไม่ได้ร่ำรวยล้นฟ้าจนถึงขั้นมหาเศรษฐี แต่ก็จัดว่ามีฐานะดีมากในระดับต้นๆ เนื่องจาก นริศร์ดนย์ บิดาอัลฟ่าผู้ให้กำเนิดมาจากตระกูลผู้ดีเก่าอันสูงศักดิ์ ส่วน นนทกูล มารดาโอเมก้านั้นแม้จะไม่ได้มาจากครอบครัวที่มั่งคั่งเช่นเดียวกับครอบครัวของคนเป็นพ่อ แต่ก็เป็นคนเรียนดี ส่งผลให้เข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยชั้นนำได้ และเพราะกลิ่นฟีโรโมนเฉพาะตัวเป็นกลิ่นดอกการ์ดีเนียอันน่าหลงใหล ทำให้นนทกูลป๊อบมากในมหาวิทยาลัย ส่วนลูกผู้ดีอย่างนริศดนย์เองก็ป๊อบไม่แพ้กันเพราะทั้งจากชาติตระกูลและรูปลักษณ์ภายนอกที่โดดเด่นอย่างหาตัวจับยาก
เมื่อคนป๊อบประจำมหาวิทยาลัยสองคนมาเจอกัน เรื่องของทั้งสองก็มาจบลงที่การแต่งงานหลังเรียนจบ และตอนนี้ก็มีโซ่ทองคล้องใจถึงสามคน นั่นคือ ผักบุ้ง นัธวัฒน์ ผักชี นนทพัทธ์ และน้องเล็ก ผักแว่น นริศร์ธร ที่ล้วนแล้วแต่เป็นลูกชายที่หน้าสวยเหมือนแม่ ผักบุ้งเป็นอัลฟ่าเพียงคนเดียวโดยกำเนิด ในขณะที่น้องๆ ทั้งสองเป็นโอเมก้า หรือพูดให้ถูกก็คือ ผักบุ้ง นัธวัฒน์เคยเป็นอัลฟ่า ทว่าถูกเปลี่ยนเพศรองให้กลายเป็นโอเมก้าโดยสามีคู่พันธะที่เป็นอินิกม่า และตอนนี้ทั้งสองก็มีน้องผักกาดแก้วเป็นหลานสาวตัวน้อยๆ คนแรกของครอบครัว
วันนี้ทั้งสามกำลังนั่งดูสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญๆ ของเมืองฟลอเรนซ์ เมืองในภาคกลางของประเทศอิตาลี ที่ตั้งอยู่ในแคว้นตอสคานา เนื่องจากผักชีตัดสินใจไปเรียนต่อที่นั่น อีกไม่นานก็จะถึงวันเดินทางแล้ว แต่พี่น้องก็ยังไม่เลิกหาที่เที่ยว
“หนูอยากไปหอศิลป์อุฟฟีซีกับวังปิตตี” ผักแว่นน้องเล็กของบ้านพูดขึ้นพลางชี้มือไปยังรูปภาพในเว็บไซต์ท่องเที่ยวบนไอแพด
“เดี๋ยวพอไปถึงก็ได้ไปเดินเที่ยวทั่วปะเหอะ”
“ก็กลัวพี่บุ้งจะไม่พาน้องไปนี่นา เห็นบอกแต่ว่าจะไปพิพิธภัณฑ์แฟชัน จะไปถนนสายแฟชัน อะไรๆ ก็แฟชันอ่า” น้องเล็กกระเง้ากระงอด
“ก็แหม ฟลอเรนซ์เป็นเมืองสำคัญของอุตสาหกรรมแฟชันอิตาลี แล้วก็มีศักดิ์เป็นเมืองหลวงแฟชันอันดับ 15 ของโลกเลยเชียวนะ จะไม่ให้เจ้าแม่แฟชันอย่างพี่อยากไปดูได้ไง” ผักบุ้งลอยหน้าลอยตาเถียงน้อง
“ฟลอเรนซ์ไม่ได้เด่นแค่เรื่องแฟชันซะหน่อย ที่ชีเลือกไปเรียนที่นั่นก็เพราะฟลอเรนซ์เป็นเมืองแห่งสถาปัตยกรรมเรอแนซ็องส์ มีอนุสาวรีย์และงานศิลปะเต็มไปหมด” ผักชีแย้งแล้วหันไปหาน้องเล็ก “ถ้าพี่บุ้งไม่พาไป เดี๋ยวพี่พาไปเองจ้ะน้องแว่น”
น้องแว่นที่ไม่ได้ใส่แว่นได้ยินก็ยิ้มแป้นให้พี่ชายที่ใจดีที่สุดในบรรดาพวกเขาก่อนหันไปแลบลิ้นใส่พี่ชายคนโต ผลก็คือโดนผักบุ้งเขกศีรษะไปหนึ่งที แล้วก็ผลักกันไปผลักกันมาสุดท้ายทั้งสองก็ตีกันจนผักชีต้องจับแยกเหมือนเคย
หลังการทะเลาะกันเล็กๆ ของพี่ใหญ่กับน้องเล็ก ผักชีก็หอบเอาตัวเองกลับเข้าไปในห้องนอนส่วนตัว ในบรรดาพี่น้องสามคน ผักชี นนทพัทธ์ เป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัวที่สุด เขาเป็นโอเมก้าในฝันของอัลฟ่าหลายคนเพราะทั้งมีใบหน้าสวยหวาน รูปร่างบอบบาง และนิสัยอ่อนโยน แต่เพราะเป็นคนเงียบๆ ชอบเก็บตัวและควบคุมตัวเองเก่งจึงทำให้จนป่านนี้ก็ยังไม่เคยคบใคร นนทพัทธ์ตัดสินใจไปเรียนต่อที่ฟลอเรนซ์เพราะใจรักงานศิลปะและรักประเทศอิตาลีมากเป็นพิเศษ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ทว่าผักชีรู้สึกผูกพันและเฝ้าฝันว่าสักวันหนึ่งต้องไปใช้ชีวิตช่วงหนึ่งที่อิตาลีให้ได้ การได้รับการตอบรับเข้าเรียนนับว่าเป็นฝันที่เป็นจริงของเขาเลย มหาวิทยาลัยมีหลักสูตรภาษาอังกฤษล้วนให้สำหรับนักศึกษานานาชาติก็จริง แต่ผักชีเตรียมตัวเรียนภาษาอิตาเลียนมาปีกว่าแล้วทำให้เขาสามารถสื่อสารภาษาอิตาเลียนได้ดี ครอบครัวของเขาจะเพียงตามไปส่งและอยู่เที่ยวด้วยเป็นเวลาสองสัปดาห์เท่านั้น จนถึงตอนนี้ทั้งพี่ใหญ่และน้องน้อยคนสุดท้องถึงได้ผลัดกันงอแงเรื่องจะไปไหนกันบ้างไม่เลิกเสียที ครอบครัวเขาก็มักยกโขยงไปเที่ยวกันแบบนี้เสมอ และนี่ก็ไม่ใช่ทริปแรกที่ไปต่างประเทศด้วยกันเสียหน่อย แต่ทั้งสองคงสนุกกระมังที่ได้เถียงกันเรื่องที่เที่ยวแบบนี้
นนทพัทธ์วางไอแพดลงบนโต๊ะหนังสือแล้วเปิดยูทูบเพลย์ลิสต์เพลงอิตาเลียนท็อป 100 ตลอดกาล พอทำนองเพลงแรกที่เป็นเพลง Nel blu dipinto di blu ซึ่งขับร้องโดย โดมินิโก โมดูโน ผู้เป็นตำนานขึ้น โอเมก้ารูปร่างผอมบางก็คลี่รอยยิ้มบางๆ เขาบิดปลายเท้าเดินไปยังเตียงหลังใหญ่ ทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม สูดลมหายใจเข้าลึก ยิ้มให้กับเพดานห้องสีขาวสะอาดแล้วพึมพำออกมา
“เดี๋ยวเราจะได้เจอกันแล้วนะ เมืองในฝันของชี”
ตุ๊กตาเป็ดฟูนุ่มถูกคว้ามากอดเอาไว้แนบอก
“ไปด้วยกันนะน้องโฮป”
ผักชีคุยกับ น้องโฮป ตุ๊กตาเป็ดตัวโปรดแล้วเอาหน้าฟัดลงไปบนพุงนุ่มๆ ของมัน กลิ่นฝนและอากาศเย็นๆ จากคืนฝนพรำทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ไม่นานโอเมก้าหน้าหวานก็ผล็อยหลับไป เมื่อเข้าสู่ห้วงนิทรา ดินแดนแห่งความฝันก็มักพาให้นนทพัทธ์ล่องลอยไปยังประเทศอิตาลีเสมอ ภาพฝันคืนนี้นำพาให้เขาเห็นฤดูกาลต่างๆ ผ่านผันไปในเวลาชั่วพริบตา จนถึงฤดูกาลที่เขาชอบที่สุด นั่นก็คือฤดูใบไม้ร่วง แม้สีสันสวยงามของใบไม้หลากสีไม่สามารถคงอยู่ยั่งยืนนานก็ตาม
มหาวิทยาลัยที่นนทพัทธ์จะเข้าศึกษาเริ่มเปิดเรียนในเดือนตุลาคม แต่ครอบครัวภัทรชนนจะไปเที่ยวและดูอะพาร์ตเมนต์ที่ลูกชายคนกลางจะต้องไปอยู่อาศัยตั้งแต่ช่วงสัปดาห์ที่สองของเดือนกันยายน ซึ่งเป็นช่วงเริ่มต้นของฤดูใบไม้ร่วงพอดี ทำให้ผักชีตั้งหน้าตั้งตารอเพื่อให้ถึงวันเดินทางอย่างใจจดใจจ่อ
เช้าวันนี้เป็นอีกวันที่ครอบครัวของพี่คนโตมาค้างอ้างแรมกันที่บ้านภัทรชนน ผักบุ้งแต่งงานและแยกออกไปอยู่กับสามี ใช้นามสกุลอัครพิศิษฏ์มาได้หลายปีแล้ว แต่ก็มักมาค้างที่บ้านใหญ่กับครอบครัวอยู่บ่อยๆ ความเห่อหลานทำให้สวนหลังบ้านที่พวกเขามักไปนั่งรับประทานอาหารเช้าร่วมกันกลายเป็นสนามเด็กเล่นขนาดย่อมที่เต็มไปด้วยของเล่นเด็ก ไม่ว่าจะเป็นชิงช้า ไม้กระดก ไม้ลื่น บ่อน้ำเด็ก และอื่นๆ
“น้องผักกาดแก้วอ้าปากสิคะลูก อ้า อ้ามมม” เสียงผักบุ้งที่กำลังป้อนอาหารเช้าให้ลูกสาววัยสองขวบกว่านั้นเป็นเสียงที่ทำให้ผักแว่นกลอกตามองบน
“ทีกับน้องไม่เห็นเคยใช้เสียงแบบนี้เลย”
“ก็น้องมันน่าหยิกตลอดปะล่ะ”
ผักชีพ่นลมหายใจออกมาขณะตักอาหารเข้าปาก ข้ามคืนแล้วคู่นี้ยังไม่เลิกเถียงกันอีก
“โตจนมีลูกแล้วยังไม่เลิกทะเลาะกับน้องอีก” แม่นนทกูลเปรยขึ้นอย่างไม่จริงจังนัก ผักบุ้งมองค้อนแม่ ทำหน้าเจ้าแง่เจ้างอนแต่ก็ไม่ได้ต่อปากต่อคำ กลับหันไปอ้อนผัวแทน
“พี่ไฟ บุ้งโดนรุมอ่า”
“โอ๋ๆ อยากได้อะไรคะเดี๋ยวพี่หามาปลอบใจ”
ผัวอย่างไฟแดง ชนาธิป อัครพิศิษฏ์ ก็ขยันเอาใจเหลือเกิน นั่นยิ่งทำให้ผักแว่นกลอกตามองบนจนตาแทบเหลือก มองสองคนผัวเมียที่อี๋อ๋อกันอย่างออกนอกหน้าจนลืมลูกแล้วหันไปคุยกับพี่คนกลางแทนก่อนที่จะสำลักความหวานตายคาโต๊ะ
“ช่วงปิดเทอมหนูไปอยู่กับพี่ชียาวๆ ได้ไหมอะ ขืนอยู่บ้านแล้วพี่บุ้งมาค้างบ่อยๆ ไม่ตีกันตายหนูก็เหม็นความรักตายกันพอดี”
ไม่วายค่อนขอดพี่คนโต ทำให้ผักชีหัวเราะชอบใจ
“พี่ตามใจน้องแว่นเลย ถ้าพ่อกับแม่อนุญาตก็มาอยู่กับพี่ช่วงปิดเทอมใหญ่ได้” พูดพลางปรายตาไปมองบิดาและมารดา
“ถ้าดูแลกันได้ก็ไปเถอะ โตๆ กันหมดแล้วนี่” ภัทรชนนผู้พ่อเป็นคนตอบ
“น้องแว่นยังเรียนม.ปลายอยู่เลย ยังไม่โตซะหน่อย”
“นั่นสินะ ถ้างั้นก็ไม่ให้ไปคนเดียวละ”
“พ่ออะ!”
น้องคนเล็กทำท่าปั้นปึ่งแง่งอนเรียกเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูจากคนทั้งโต๊ะ
“ก็น้องบอกเองนี่ลูกว่ายังไม่โต” นนทกูลเอ่ยอย่างเอ็นดูแล้วเอื้อมมือไปบีบแก้มนุ่มๆ ของลูกคนสุดท้อง เพราะเป็นแม่ ผักแว่น นริศร์ธร จึงทำเพียงปากยื่นแต่สายตาส่งไปมองค้อนคนเป็นพ่อจนตาเขียวปัด
แต่มีหรือที่นริศร์ดนย์จะสะทกสะท้านกับสายตาเชือดเฉือนของลูกชายโอเมก้าตัวน้อย เขาทำเพียงหัวเราะในลำคอแล้วรับประทานอาหารเช้าต่อก่อนหันไปพูดกับลูกคนกลาง
“เวลาน้องไปอยู่ด้วยก็ดูแลกันดีๆ ล่ะ อย่าให้ไปซนที่ไหนจนเดือดร้อน”
นั่นเป็นคำอนุญาตอย่างกลายๆ ทำให้คนทำแก้มพองลมเริ่มยิ้มได้อีกครั้ง
“พ่อก็ตามใจมันตลอดอะ ถึงเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ไง” ผักบุ้งเปรยขึ้นอย่างไม่จริงจังนักแล้วหันไปแลบลิ้นตอบน้องชายที่แลบลิ้นใส่เขาทันทีที่เขาเปิดปาก
“เราเองก็ตามใจน้องมาตั้งแต่เล็กไม่ใช่หรือยังไงกัน ถึงจะทะเลาะกันตลอดก็เถอะ” คนเป็นแม่เอ่ยแซว
ถึงแม้พี่น้องคู่นี้จะตีกันไม่เว้นแต่ละวัน แต่ว่าผักบุ้งเป็นคนที่รักและตามใจน้องๆ มาก แค่เป็นคนปากไวและชอบแกล้งขัดใจสนุกๆ เท่านั้นเอง
พอแม่พูดแบบนั้นผักบุ้งก็ทำแก้มพองแล้วหันไปอ้อนผัวตามเดิม พี่ไฟแดงรูปหล่อก็รีบโอนเงินเข้าบัญชีเมียเพื่อปลอบใจตามสไตล์คนรักเมียที่ทั้งหล่อ รวย และชอบใช้เงินแก้ปัญหาเพื่อเมียจนเป็นเรื่องปกติ
ในที่สุดวันเดินทางก็มาถึง ครอบครัวภัทรชนนและครอบครัวอัครพิศิษฏ์ของลูกชายคนโตเหมาที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาสเพื่อให้ทั้งครอบครัวมีความเป็นส่วนตัว โดยเฉพาะยิ่งต้องเดินทางไกลกับหลานสาวคนเดียวของครอบครัวอย่างน้องผักกาดแก้วด้วยแล้ว ตลอดการเดินทางควรต้องเป็นไปอย่างสมูธที่สุด และการเดินทางด้วยสายการบินที่ได้รางวัลสายการบินยอดเยี่ยมอันดับหนึ่งหลายปีติดกันก็พาสองครอบครัวไปถึงยังประเทศอิตาลีอย่างสะดวกสบายและปลอดภัย
รถลีมูซีนที่ได้รับการติดต่อเอาไว้ล่วงหน้าเดินทางมารับพวกเขาไปส่งยังโรงแรมหรูที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากอะพาร์ตเมนต์ของผักชีมากนัก ผักชีจะขนของย้ายไปที่อะพาร์ตเมนต์สองวันก่อนครอบครัวของเขาจะเดินทางกลับไทย ช่วงนี้จึงนอนโรงแรมสบายๆ กับครอบครัวไปก่อน
แม้จะเถียงกันจนคอขึ้นเอ็น ทว่าพอมาถึงและพักกันจนหายอ่อนเพลียจากการเดินทางแล้ว สถานที่แรกที่ผักบุ้งชวนทุกคนไปก็คือหอศิลป์อุฟฟีซี เขาทำเป็นไม่เห็นรอยยิ้มแบบผู้ชนะของน้องคนเล็กแล้วเดินไปคลอเคลียกับไฟแดงที่อุ้มน้องผักกาดแก้วที่ยังหลับปุ๋ยไว้แนบอก
“หลังหอศิลป์ไปต่อวังปิตตีเลยนะ” ผักแว่น นริศร์ธร พูดเสียงใส
“อืม ก็ได้นะ ข้ามสะพานเวกกิโอแล้วน่าจะเดินต่อไปได้” ผักชีตอบน้องพลางเปิดแผนที่ศึกษาเส้นทางไปด้วย “เดินเยอะหน่อยนะ ไหวกันหรือเปล่า”
สายตาของผักชีมองตรงไปยังพี่ชายคนโตที่เพิ่งบอกเขาเมื่อเช้าว่ารู้สึกวิงเวียนศีรษะและสงสัยว่าอาจจะตั้งท้องลูกคนที่สองก็ได้ เพราะเขากับไฟแดงเพิ่งเข้าช่วงฮีตและรัตยาวนานถึงสามวันสามคืนก่อนวันเดินทางแค่ไม่กี่วัน อาการเพิ่งออกตอนอยู่บนเครื่องเลยยังไม่ได้ตรวจสอบการตั้งครรภ์
“ไหวๆ หายเวียนหัวแล้ว มาเที่ยวมันก็ต้องเดินเยอะแบบนี้แหละ ถ้านั่งลีมูซีนไปทุกที่ก็ไม่สนุกสิ”
ผักบุ้งขานตอบแล้วทำท่าเบ่งกล้ามแห้งๆ ให้น้องดูเป็นเครื่องยืนยัน ส่วนไฟแดงก็เดินประคองเมียอย่างกับท้องโย้ใกล้คลอดแล้วก็ไม่ปาน
ระหว่างทางไปยังสะพานเวกกิโอมีบ้านโบราณเรียงกันสองแถว ผักชีที่ศึกษาประวัติโดยย่อของเมืองฟลอเรนซ์มาอย่างดีอธิบายให้น้องเล็กฟังว่าสมัยก่อนบ้านเหล่านี้เป็นร้านขายผักหรือเนื้อสัตว์รวมถึงปลา แต่ว่าตอนนี้กลายมาเป็นร้านขายเครื่องประดับหรูหราราคาแพงที่ล่อตาล่อใจจนผักบุ้งขอแวะชมโดยมีไฟแดงเป็นกระเป๋าสตางค์ส่วนตัวเดินตามต้อยๆ ตามระเบียบ
เมื่อข้ามมายังด้านใต้ของแม่น้ำอาร์โนแล้วพวกเขาก็ตัดสินใจแวะรับประทานอาหารกันก่อน เพราะหอศิลป์อุฟฟีซีเป็นสถานที่ยอดนิยมที่สุดแห่งหนึ่งของฟลอเรนซ์ กว่าจะได้เข้าชมภายในก็ต้องรอคิวกันยาวหลายชั่วโมง จนถึงตอนนี้ท้องของแต่ละคนต่างก็ร้องประท้วงแล้วประท้วงอีก การแวะกินอาหารยอดนิยมของชาวอิตาเลียนอย่างพิซซาจึงเกิดขึ้นระหว่างทาง
สองครอบครัวเดินกันอย่างไม่เร่งรีบไปตามแผนที่เพื่อมุ่งตรงไปยังวังปิตตี ถนนหนทางของที่นีมีอายุนับพันปี ถนนอิฐและสถาปัตยกรรมส่งกลิ่นอายของอารยธรรมและทำให้สัมผัสได้ถึงวิถีชีวิตอันเก่าแก่ของชนยุคกลาง มันมีมนต์ขลังและทำให้หัวใจของผักชีถูกเติมเต็มไปด้วยความสุข น่าแปลกที่เขารู้สึกราวกับได้กลับบ้าน ทั้งที่ไม่มีอะไรผูกพันทางสายเลือดกับประเทศนี้เลยแม้แต่น้อย
สายลมอ่อนๆ พัดเอากลิ่นกรุ่นของฤดูใบไม้ร่วงมาปะทะใบหน้า นนทพัทธ์หลับตาลง สูดลมหายใจเข้าปอดลึก แล้วอยู่ๆ ก็รู้สึกตื้นตันขึ้นมาจนน้ำตาคลอหน่วยตาอย่างไม่รู้ที่มาที่ไป เขากลับหลังหันไปยังทางที่เพิ่งเดินผ่านมา มองสถาปัตยกรรมโบราณที่ถูกดูแลรักษาอย่างดีมาหลายชั่วอายุคนแล้วรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาเสียอย่างนั้น อยู่ๆ มือบอบบางของเขาก็แตะลงไปเบาๆ บนต้นคอยาวระหงของตนเอง ทุกอากัปกิริยาเป็นไปโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว และไม่รู้ว่าสิ่งที่เขารู้สึกอยู่นี้มันคืออะไร
วันแรกที่มาถึงแผ่นดินของประเทศอิตาลีที่เขาเฝ้าฝันถึงมานาน นนทพัทธ์ก็ถูกความรู้สึกหลากหลายพุ่งเข้าโจมตีอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวและไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ จึงทำให้เขาไม่ได้รู้สึกว่ามันอาจจะเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่าง หรืออาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่าง
อะไรบางอย่างที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปตลอดกาล