เกิดใหม่ทั้งทีไม่ได้พรเลยสักอย่าง พระเจ้าขี้งกเอ๊ย แถมยังเงยหน้าตื่นขึ้นมาในซอยเปลี่ยวด้วยร่างผอมแห้งเพราะไดเอทเกินขนาด ยังดีที่ร่างเธอมีเงิน งั้นเก็บแมวตรงหน้าไปเลี้ยงเป็นเพื่อนเลยแล้วกัน!
แฟนตาซี,รัก,slow life,น่ารัก,fluff,feel good,slice of life,โรแมนติก,นิยายชายหญิง,พระเอกคลั่งรัก,แมว,ยุคดวงดาว,สตรีมเมอร์,เกิดใหม่ ,ต่างโลก,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เกิดใหม่ทั้งทีไม่ได้พรเลยสักอย่าง พระเจ้าขี้งกเอ๊ย แถมยังเงยหน้าตื่นขึ้นมาในซอยเปลี่ยวด้วยร่างผอมแห้งเพราะไดเอทเกินขนาด ยังดีที่ร่างเธอมีเงิน งั้นเก็บแมวตรงหน้าไปเลี้ยงเป็นเพื่อนเลยแล้วกัน!
ผู้แต่ง
Meyanee173
เรื่องย่อ
สตรีมเมอร์ช่องหม่าวเมี๊ยววันนี้ก็น่าอิจฉาเหมือนเดิม
.
.
นั่งป้อนข้าวแมวจรบนฟุตบาทอยู่ดีๆ จู่ๆก็โดนมอเตอร์ไซค์เสยจนตุยคาที่ ไอบ้าเอ๊ย ชีวิตดีๆในประเทศT ถ้าได้เกิดใหม่ขอให้อยู่ในที่ที่เจริญๆหน่อยเถอะ
"นั่นคือสิ่งที่เธอคิดก่อนตายไม่ใช่หรือไง ถ้าตามแต้มบุญก็ทำให้ได้อยู่หรอกนะ แต่พรข้ออื่นที่ขอมาตามหลังน่ะคงไม่ได้หรอก"
พอได้ฟังคำพูดของพระเจ้าแล้วหญิงสาวก็ได้แต่ทำท่าหมดอาลัยตายอยาก นี่แต้มบุญของเธอมันมีเท่าไหร่กันแน่เนี่ย พระเจ้าก็ขี้งกไม่แถมพรให้หน่อยเลย เศร้าน้ำตาจิไหล
ตัดพ้อไม่ทันไรก็โดนพระเจ้าดีดนิ้วให้ไปเกิดใหม่ซะแล้ว… เอวัง
.
.
.
สวัสดีค่าทุกคน ยินดีต้อนรับเข้าสู่นิยายฟีลกู๊ดสุดคิ้วทึค่ะ! ครั้งนี้ไรท์มาแปลกกว่าทุกครั้งเลยเพราะตัวเอกของเรื่องนี้ไม่ใช่ใครอื่น นั่นก็คือเหล่าน้องเหมียวสุดน่ารักยังไงล่ะคะะ เรื่องราวของสตรีมเมอร์สาวสวยที่มีแมวในครอบครองเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แถมแต่ละตัวก็น่ารักน่าชังจนตกผู้ชมเป็นทาสได้ไปตามๆกันจะดำเนินไปอย่างไร กดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือกันไว้ได้เลยค่ะ!
เรื่องนี้มีพระเอกนะคะ แต่พระเอกค่าตัวแพงมาก(ฮา) แต่ถ้าผู้ชมสมทบทุนค่าตัวพระเอกเยอะก็อาจจะคิดอีกที--แค่กๆ
พูดคุยกันได้ที่
#หม่าวเมี๊ยวแมวประเสริฐ หรือแท็กที่
Twitter ของไรท์ ก็ได้ค่า(จิ้มที่คำได้เลยมันจะลิ้งไปที่ทวิตค่ะ)😸🫶🏻
ปัง!! ตุบ!
เชอร์เบลได้ยินเสียงประตูเปิดเสียงดังก่อนที่เสียงเหมือนของแข็งกระทบพื้นจะตามมา เธอค่อยๆ ลดมือที่ยกกันตัวเองไว้ก่อนหน้านี้ลง เห็นชายหนุ่มผมสีน้ำเงินมีใบหน้าที่คุ้นเคยทำสีหน้าโล่งใจเมื่อมองมาทางเธอ ฝ่ามือทั้งสองข้างเหยียดสุดมือแต้มด้วยไอพลังงานสีน้ำเงิน มองไล่ตามไปก็พบกลุ่มพลังงานรูปร่างเดียวกับนักวิจัยโรคจิตคนนั้นกำลังกดเจ้าตัวให้นอนลงบนพื้น ราวกับถูกเงาของตนจับเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น
"นี่ นี่มัน--"
"คุณเชอร์เบล ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ"
วิลเลียมถามและยื่นมือข้างหนึ่งที่กลับไปเป็นสีปกติมาให้เธอฉุดตัวเองลุกขึ้น เชอร์เบลไม่ตอบแค่รีบลุกแล้วไปหลบข้างหลังร่างสูงใหญ่ของเขาอย่างรวดเร็ว
"ขอโทษแทนพี่ชายของผมด้วยนะครั--"
"อะไรทำให้แกคิดว่าแค่มือเดียวจะหยุดฉันได้หือ น้องชาย ประมาทเกินไปนะ"
คนที่นอนพังพาบอยู่บนพื้นเมื่อครู่กลับผุดลุกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว เขาจับเงาของตนเองยัดลงไปที่พื้นอย่างป่าเถื่อนแล้วกางโล่สีฟ้าใสนั้นออกมาอีกครั้งเงาสีน้ำเงินเข้มก็สลายไป วิลเลียมเห็นดังนั้นก็ใช้สองมือปั้นเงาร่างใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง แต่การเข้าประชิดตัวก็ล้มเหลวเพราะโล่นั้นกันเอาไว้ได้แบบสมบูรณ์แบบ
"อะไรกัน ไม่เจอหน้าแปปเดียวทำไมอยากทำร้ายพี่อย่างนี้วิลลี่"
อาร์เธอเหยียดยิ้ม พูดกับน้องชายตนด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ขณะที่ผลักโล่ให้กระแทกพลังกลับไปอย่างแรงจนวิลเลียมต้องกระโดดถีบตัวถอยออกมา พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ก็พี่กำลังจะทำร้ายคนอื่นผมก็ต้องมาหยุดอีกแล้วน่ะสิ เงาผสานมือพันหน้า!"
เงาของเธอถูกดึงออกไปพร้อมกับเงาของคนที่ปกป้องเธออยู่ โผล่ขึ้นมาอีกสองร่างช่วยกันเข้าไปจับโล่ด้วยกันกับเงาของนักวิจัยที่เป็นพี่ชายของวิลเลียม ทำให้ที่โล่สีฟ้าใสเกิดรอยมือบุบเข้าไปรอบๆ เป็นหลายพันมือ เป็นผลให้เจ้าตัวที่ถูกจับขังภายในโล่ของตนขยับไปไหนไม่ได้ชั่วขณะ
"พี่ไม่ได้ทำร้ายสักหน่อย แค่ทดสอบเธอนิดๆ หน่อยๆ เอง! เดอะเซคคั่นชีลด์!"
ทันทีที่พูดจบโล่ที่ถูกจับอยู่ก็ถูกยุบเข้าไปกระทันหัน แต่ก่อนที่เงาทั้งสามจะถึงตัว พลังสีฟ้าใสก็ตรงเข้ามายังอกของวิลเลียมอย่างจัง โล่กันพลังจิตเป็นไปตามชื่อของมันตรงตามตัว พลังข้างนอกเข้าไม่ได้ พลังภายในไม่ได้ออก ดังนั้นเงาร่างสีน้ำเงินเข้มจึงหายไปทันที แต่วิลเลียมที่ถูกกำจัดร่างเงาไปก็ไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด
"คิดว่าผมไม่รู้ไม้นี้ของพี่รึไง!"
เขาพุ่งตัวไปยังชายตรงหน้าพร้อมกับเงื้อเข็มฉีดยาแท่งหนึ่งขึ้นมาเล็งและไปที่คอ โล่ที่สองเมื่อถูกใช้งานจะทำให้โล่ที่หนึ่งหายไป ดังนั้นเมื่อโล่หนึ่งกลับมายังพี่ชายที่ปกป้องตัวเองโล่ที่สองที่มาขวางพลังของเขาก็ต้องหายไปเช่นกัน
ปัง!
แขนกระทบกับโล่สีฟ้าอย่างแรงจนเกิดเสียง ดวงตาทั้งสองคู่สบกัน ริมฝีปากที่เคยเหยียดยิ้มดูเสียสติกลับมาเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างที่วิลเลียมเห็นจากพี่ชายยามอยู่ตามลำพังกันสองคน เสียงกระซิบเจือความความสุขพูดกับเขาเบาๆ
"ยังเก่งเหมือนเดิมนะวิลลี่"
โล่ที่กันไว้ก่อนหน้านั้นอ่อนตัวลงไหลลงไปกองที่พื้นก่อนที่จะสลายหายไปเป็นละออง นัยน์ตาสีน้ำตาลทองเช่นเดียวกับเขาเบิกอ้าค้างก่อนจะค่อยๆ หลับลงและล้มลงกับพื้น วิลเลียมดึงเข็มฉีดยาที่ขนาดใหญ่กว่าที่เขาเงื้อด้วยมือขวาเมื่อครู่ถึงสองเท่าออกจากเอวของพี่ชายอย่างเบามือ กระซิบด้วยน้ำเสียงเสียใจ
"ขอโทษนะพี่ และขอบคุณ"
วิลเลียมมองเงาของตนที่กลับไปเป็นปกติ เมื่อครู่เขาใช้เคล็ดวิชาลับของตนคือ 'แทนที่เงา' ก่อนที่โล่จะถูกกางออกมาเพียงเสี้ยววิที่เขาใช้พลังได้ก็ให้เงาไปแตะตัวพี่เขาไว้แค่นิดเดียวเท่านั้น จากนั้นก็ใช้แทนที่เงาและปักเข็มฉีดยามี่บรรจุยาสลบฤทธิ์แรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว จุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของไมนด์ชีลด์คือคนที่แตะตัวอยู่จะได้รับการปกป้องให้อยู่ภายใต้โล่เดียวกันไปด้วย ดังนั้นเขาจึงผ่านเข้าไปในโล่ที่ไม่มีทางเจาะนั้นได้สำเร็จ หากแต่ความเป็นจริงถ้าไม่ใช่เขาที่ทำแบบนี้และพี่ชายก็ไม่ได้เอาจริงแบบจะฆ่ากันไปข้าง ไม่ว่าใครก็คงไม่อาจเอาชนะพี่ของเขาได้เช่นกัน ตำแหน่งหัวหน้านักวิจัยไม่ใช่แค่ต้องฉลาด แต่ยังต้องรบเป็นและรบเก่ง เพราะอาจจะต้องออกไปสมทบกับแนวหน้าเพื่อวิจัยยาแก้พิษหรือพลังแก้ทางมอนสเตอร์พื้นถิ่นใหม่ๆ ให้ทันท่วงทีกับกองทัพนั่นเอง
วิเลียมอุ้มพี่ชายที่ร่างเล็กกว่าตนเล็กน้อยไปนอนที่เก้าอี้ยาวดีๆ ก่อนที่จะหันไปหาหญิงสาวที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตั้งแต่ต้นจนจบ
"ไปกันเถอะครับ"
"แต่--"
"เดี๋ยวได้สติเขาก็จัดการตัวเองได้ครับ ไปเถอะ"
มือเล็กถูกฝ่ามือสากที่ใหญ่กว่าเกือบสองเท่ากุมไว้แล้วดึงให้เดินตามออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ชายหนุ่มผมสองสีที่นอนอยู่บนเก้าอี้นุ่มหรี่ตามองตามพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากและเสียงหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ที่ลอยไปตามลม
"เห~ ไม่เบาๆ ดีนะฉีดยาแก้ไว้ก่อน"
"ดูเหมือนคนนี้จะเข้ารอบชิงแฮะ หนูน้อยวิลลี่โตแล้วสิเนี่ย หึหึ"
___________________________________
วิลเลียมโหดมาก แต่พี่ชายโหดกว่า ไรท์พึ่งฝึกเขียนฉากบู๊เป็นยังไงบ้างงง แต่พี่น้องเค้ารักกันนะ สู้กันพอหอมปากหอมคอก็พอเนอะ😂💪🏻
ตอนนี้มาสั้นนิดนึง ไปเจอกันตอนหน้าาา