คิดว่าโลกหมุนรอบดวงทิตย์มาโดยตลอด แต่วันนี้ 'เมฆ' รู้แล้วว่าโลกหมุนรอบ 'พี่หมื่นปี' ต่างหาก
รัก,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,ไทย,หมื่นเมฆ,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากเมฆบอกจะจีบพี่หมื่นปีไปวันนั้น เขาก็เริ่มจากการสมัครสื่อโซเชี่ยลต่าง ๆ เพื่อติดตามข่าวสารของพี่หมื่นปี ถึงเขาไม่เคยจีบใคร เขาก็รู้ว่าถ้าจะจีบใครสักคนต้องเริ่มจากรู้จักคนคนนั้นก่อน เมฆจึงขอเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊กของพี่หมื่นปีแล้ว
...แต่พี่เขาไม่รับ
นั่นแหละ เขารู้อยู่แล้วว่าพี่เขาคงไม่รับคนแปลกหน้าเป็นเพื่อน แต่อย่างน้อยไอจีของพี่หมื่นปีก็เป็นสาธารณะล่ะวะ ก็พอให้เมฆได้ส่องบ้าง
“นั่งหน้าเครียดอะไรวะ” กัสถาม
“อยากรู้จักพี่หมื่นปีมากกว่านี้ ทำไงดี” เมฆพึมพำขึ้น
“ห๊ะ!” เบียร์กับกัสร้องขึ้น จนอาจารย์หน้าห้องต้องหันมามอง
“คุยอะไรกัน บัณฑิตา กษิดิส สนใจอาจารย์หน่อย ตั้งใจเรียนแบบเมฆาบ้าง”
เมฆเงยหน้าขึ้นมายิ้มรับ
ทั้งเบียร์และกัสได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ อยากบอกอาจารย์เหลือเกินว่า อย่าโดนรูปลักษณ์เด็กเรียนของไอ้เมฆหลอกเอา ท่าทางมันเหมือนตั้งใจเรียนก็จริง แต่ในสมุดมันมีแต่ชื่อพี่หมื่นปี เขียนเต็มไปหมด
ไอ้เมฆ ไอ้เพื่อนบ้าผู้ชายยยย!!!
------------------------
“มึงจริงจังเรื่องพี่หมื่นปีมากปะ” เบียร์ถามขึ้นหลังจากอาจารย์ออกจากห้องไป
“จริงจังมาก” เมฆตอบเพื่อนแต่มือกลับไถไอจีดูรูปพี่หมื่นปี ที่เอาจริง ๆ ก็มีไม่กี่รูป ส่วนมากแล้วพี่หมื่นปีมักจะลงรูปท้องฟ้าในแต่ละวัน แต่ละช่วงเวลา
น้องเมฆอยากเป็นก้อนเมฆในรูปพี่หมื่นปีบ้างงงง
“แล้วมึงจะทำยังไงต่อ” กัสถาม
“ต้องรู้จักพี่หมื่นปีให้มากกว่านี้” เมฆบอก
“ยังไง?” เบียร์ทำหน้างง
“ไปกินข้าวคณะบริหารกัน” เมฆชวน
“พี่เขาอยู่ที่นั่น?” กัสทำหน้าสงสัย “มึงไม่คิดว่าเขาจะไปกินข้าวเที่ยงที่อื่นเหรอ”
“เผื่อเจอไง”
------------------------
ก็บอกแล้วว่าเผื่อเจอ สุดท้ายก็เจอนั่นแหละ ตัวจริงพี่หมื่นปีดูดีกว่าในรูป รังสีความ อย่ามายุ่ง ที่แผ่ออกมาก็มากกว่าในรูป สิบเท่า
เมฆได้แต่มองอย่างยิ้ม ๆ โต๊ะที่เขานั่งมันค่อนข้างหลบมุม ทำให้ส่องได้อย่างถนัด ถึงแม้ไม่ใกล้โต๊ะที่พี่หมื่นปีนั่ง แต่ก็ไม่ไกลเกินกว่าจะเห็นว่าคนโตกว่ากำลังกินอะไรอยู่
โต๊ะของพี่หมื่นปี ประกอบด้วยผู้ชายอีก 2 คน ที่ก็ดูหน้าตาดีไม่ต่างจากพี่หมื่นปี
แต่ในสายตาเขา พี่หมื่นปีดีที่สุด
------------------------
“กูรู้สึกแปลก ๆ” ธีร์ชายหนุ่มตัวเล็กทักขึ้น ทำให้เอิ้น และหมื่นปีเงยหน้าจากอาหารตรงหน้าขึ้นมามอง
“ข้าวแปลกไปเหรอ” เอิ้นถาม
“เหมือนมีใครมองเลยว่ะ” ธีร์เหลียวซ้ายมองขวา
“ปกติปะ เวลาไอ้หมื่นปีมาทีไรก็มีคนมองงี้ตลอด ไม่ชินอีกเหรอ” เอิ้นพาดพิงถึงหมื่นปีที่นั่งข้าง ๆ
หมื่นปีเป็นดั่งของบูชา ของคณะบริหาร หล่อ นิ่ง ขึ้นหิ้ง ไม่มีใครกล้าจีบ และไม่อยากให้ใครมาจีบมัน ดังคำกล่าวของเจ้ดาด้า เจ้าของเพจ โลกของด้า ที่คอยอัปเดตเรื่องซุบซิบในมหาลัย ที่ว่า
‘หมื่นปีไม่ควรเป็นของใคร หมื่นปีควรเป็นของเราทุกคนนน’
“เออ มึงควรลดความหล่อลงมาบ้างนะหมื่นปี” ธีร์หันมาคุยกับหมื่นปี
“ไร้สาระ” หมื่นปีพูดขึ้น และก้มหน้ากินข้าวอย่างไม่ใส่ใจ
------------------------
เสียงอย่างหล่อ
เมฆที่นั่งแอบหลังเสาคิดในใจ ฮืออ วันนี้คุ้มแล้ว
“ทำหน้าฟินนนน” เบียร์กระซิบเบา ๆ
“คลั่งรักเขาไปหมด” กัสเสริม
8.00 น.
โรงอาหารคณะบริหาร
หนึ่งอาทิตย์แล้ว
หนึ่งอาทิตย์ที่นายเมฆาคนนี้ มากินข้าว เช้า กลางวัน เย็น ที่โรงอาหารคณะบริหาร เพียงเพื่อมาเจอพี่หมื่นปี ก็เจอบ้างไม่เจอบ้าง แต่เขาก็ได้ข้อมูลจากการสังเกตไม่น้อย
วันจันทร์ วันพุธ พี่หมื่นปีจะมากินข้าวที่โรงอาหารก่อนขึ้นเรียนตอน 10 โมง
แต่ทุกวันจะกินข้าวเที่ยงที่คณะตลอด
ตอนเย็นแวะมาหลังเลิกเรียนบ้าง
ทุกครั้งจะซื้อข้าวอยู่แค่ 2 ร้าน คือ ร้านข้าวตามสั่ง อาหารจะเวียนไปตามอารมณ์ ส่วนใหญ่จะเป็นของทะเล เช่น กะเพราทะเล ราดหน้าทะเล พริกแกงทะเล
อีกร้านคือร้านข้าวมันไก่ ข้าวมันไก่ต้มไม่หนังพิเศษ ราดน้ำจิ้มเยอะ ๆ
กินแค่น้ำเปล่าเท่านั้น
การแต่งตัวของพี่หมื่นปีเป็นแบบแผนตายตัว เสื้อกับกางเกงนักศึกษา เอาเสื้อใส่ในกางเกง แต่มักพับแขนเสื้อขึ้น และปลดกระดุมสองเม็ดบนตลอด
ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้ม แต่ก็สนใจเวลาเพื่อนพูด
เวลาพี่หมื่นปีมาที่โรงอาหารมักมีคนมองตลอด แต่เหมือนพี่เขาจะเฉย ๆ คงชินแล้วกับสายตาเหล่านั้น
เมฆยิ้มกับข้อมูลที่จดลงในสมุด ที่เขาตั้งชื่อไว้ว่า ‘สมุดคลั่งรักหมื่นปี หมื่น ๆ ปี’
------------------------
“มองอะไรไอ้ธีร์” เอิ้นเดินมาตบหลังเพื่อนเบา ๆ เมื่อเห็นว่าธีร์ไม่ยอมเดินไปที่โต๊ะประจำสักที
“นู่น” ธีร์พยักหน้าไปทางมุมหนึ่งของโรงอาหาร ทั้งเอิ้น และหมื่นปีจึงมองตาม
หล่อ...
คำแรกที่หมื่นปีคิดได้ คือ น้องมันหล่อ
ดูเป็นคุณชาย ดูเป็นเด็กเรียน
ที่สำคัญคือช่วงหนึ่งอาทิตย์นี้ เขาเจอน้องมันที่โรงอาหารทุกวัน
“ใครวะ” เอิ้นถาม
“น้องเมฆ ปี 1 คณะวิทยาศาสตร์ ผู้ที่ได้รับสมญานามว่า หมื่นปี 2” ธีร์ตอบเพื่อน
หมื่นปีทำหน้ายุ่งเล็กน้อย น้องก็คือน้อง เขาก็คือเขา
น้องไม่เหมือนเขา
น้องดูน่าเข้าใกล้มากกว่า
หมื่นปีคิดแบบนั้น
“หือ” เอิ้นทำหน้าตาสงสัย
“มึงมองนะเอิ้น น้องมันหล่อ หุ่นดี เรียนเก่ง แต่ออกจะนิ่ง ๆ ใครเข้าไปขอเฟซฯ ขอไลน์ น้องก็จะบอกว่า ‘ไม่เล่นครับ’ ทั้งวันจมอยู่กับชีทเรียน มึงไม่เห็นเหรอว่าตั้งแต่น้องมันมากินข้าวที่นี่ มีคนมากินข้าวโรงอาหารเยอะกว่าแต่ก่อนอีก” ธีร์ร่ายยาว “มึงว่ามันไม่เหมือนไอ้หมื่นปีเหรอวะ”
เอิ้นพยักหน้าเห็นด้วย
ก็จริงอย่างที่ธีร์มันพูด ช่วงนี้มีคนมากินข้าวที่โรงอาหารคณะบริหารเยอะขึ้น แต่ละคนไม่มองหมื่นปีก็มองน้อง แต่คนโดนมองกลับไม่สนใจอะไร คงชินแล้ว
“มึงรู้ละเอียดจังวะธีร์” เอิ้นมองอย่างสงสัย
“เพจเจ้ด้าไง” ธีร์ตอบ “กูแฟนตัวยงเลยเว้ยย”
“อีกนานไหม เมื่อย” หมื่นปีทักขึ้น เอิ้นและธีร์ที่ยืนคุยกันจึงรีบเดินนำไปที่โต๊ะทันที กลัวโดนพ่อหมื่นปีเตะก้านคอ
หมื่นปีเหลือบไปมองทางเมฆที่กำลังจดอะไรยุกยิกด้วยสีหน้าจริงจังอย่างต่อเนื่อง ก่อนเดินไปที่โต๊ะ
------------------------
ทางด้านเมฆที่ทุกคนคิดว่าน้องกำลังจมอยู่กับเนื้อหาเรื่องเรียนนั้น
กำลังจดบันทึกในหัวข้อ
วันนี้พี่หมื่นปีกินอะไร...
