คิดว่าโลกหมุนรอบดวงทิตย์มาโดยตลอด แต่วันนี้ 'เมฆ' รู้แล้วว่าโลกหมุนรอบ 'พี่หมื่นปี' ต่างหาก
รัก,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,ไทย,หมื่นเมฆ,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
7.45 น.
โรงอาหารคณะบริหาร
ตื่นเต้น
นี่คือความรู้สึกของหมื่นปี ไม่รู้เหมือนกันว่าตื่นเต้นทำไม
แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เขาทำอะไรอยู่
ย้อนกลับไปเมื่อคืน น้องเมฆ คนนั้นทักไอจีเขามา บอกจะคืนชีท
ทั้ง ๆ ที่ชีทนั่นไม่ใช่ของเขา มันเป็นของไอ้เอิ้น ที่ไอ้ธีร์เอาไปเขียนชื่อเขาเล่นตอนเรียน แต่ก็ตอบน้องไปว่าเป็นของเขา พอน้องถามว่ารีบใช้ไหม ก็ดันตอบว่ารีบ ทั้ง ๆ ที่มันไม่จำเป็นต้องใช้ เพราะเป็นชีทของปีที่แล้ว เอิ้นมันหยิบมาผิด
สุดท้ายก็นัดน้องมาคืนชีทที่ไม่ใช่ของเขา และ ไม่ได้สำคัญอะไรจนได้ นอกจากนั้นเมื่อคืนเขายังคุยกับน้องเมฆนาน นานแบบไม่เคยเป็น
เขาสนใจน้องเมฆ...
หมื่นปีคิดแบบนั้น และถ้าเขาไม่คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป หมื่นปีก็คิดว่าน้องเมฆก็สนใจเขาเช่นกัน สังเกตได้จากไอจีที่น้องใช้มันกดติดตามเขาแค่คนเดียวเท่านั้น อีกอย่างเมื่อวานเขาเห็นข้อความที่น้องถามว่า
‘แล้วชอบเมฆไหมครับ?’
เขาไม่รู้ว่าเมฆที่น้องหมายถึง คือ ก้อนเมฆบนท้องฟ้า หรือเมฆที่หมายถึงตัวน้องเอง แต่ถ้าหมายถึงก้อนเมฆบนท้องฟ้า น้องจะยกเลิกข้อความทำไม
ถูกไหม?
เอาเถอะ ไม่ว่าน้องจะหมายถึงเมฆแบบไหน หมื่นปีก็ตอบไปแล้วว่าชอบ
ชอบทั้งก้อนเมฆ และน้องเมฆที่เป็นคน...
ดังนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนมีความสนใจซึ่งกันและกัน จะทำความรู้จักกัน เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ถูกไหม?
“ขอโทษครับ พี่หมื่นปีรอนานไหม” เสียงของเมฆดังขึ้น พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ตรงข้ามเขา แล้วนั่งลง
“ไม่หรอก พี่มาเร็วน่ะ” หมื่นปีตอบ
“นี่ครับ ชีทของพี่” เมฆล้วงชีทเรียนออกจากกระเป๋าส่งให้หมื่นปี คนเป็นพี่ก็รับไปใส่กระเป๋า
“ขอบคุณนะ” หมื่นปีเอ่ยขอบคุณพร้อมยิ้มนิด ๆ “เมฆกินข้าวรึยัง กินข้าวด้วยกันก่อนไหม”
“ครับ” เมฆเงียบไปนิดหนึ่งก่อนตอบ หมื่นปีสังเกตว่าหูน้องแดงขึ้นเล็กน้อย “พี่หมื่นปีมีร้านแนะนำไหมครับ”
“พี่คิดว่าเรามีร้านประจำที่โรงอาหารคณะพี่แล้วซะอีก”
“หือ?”
“ก็พี่เห็นเรามากินข้าวที่นี่เช้า กลางวัน เย็น เป็นอาทิตย์แล้ว”
“อ่าาาา” คนอ่อนกว่าก้มหน้า ใบหูที่แดงเล็กน้อยเมื่อกี้ ตอนนี้กลับแดงขึ้นอีก “เห็นด้วยเหรอครับ” เมฆถามเบา ๆ
“เมฆเป็นคนที่หน้าตาดี เวลาเราไปที่ไหนก็มีแต่คนมอง” หมื่นปีเอ่ยชม
“ไม่สู้พี่หรอกครับ” เมฆเงยหน้าขึ้นมายิ้มกับเขา
เขินเหมือนกันแฮะ
หมื่นปียิ้มตอบ ก่อนชวนเมฆไปร้านอาหารตามสั่งร้านประจำของเขา
------------------------
“แล้วจะไปเรียนเลยหรือเปล่า” หมื่นปีถามหลังจากเขาทั้งสองทานข้าวกันเรียบร้อยแล้ว
“ผมมีเรียนบ่ายครับ” เมฆตอบ
“อ้าว ทำไมไม่บอกพี่ล่ะ จะได้ไม่ต้องรีบมา”
“แต่พี่มีเรียนเช้านี่ครับ”
“หือ?”
เมฆที่เหมือนพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกมา ก็ก้มหน้าซ่อนความเขินแทบไม่ทัน
หึ ๆ จับได้แล้วว่าที่มานั่งอยู่โรงอาหารคณะบริหารทั้งอาทิตย์นี่มาทำอะไร ถึงขั้นรู้ว่าเขามีเรียนกี่โมงนี่มันไม่ธรรมดาแล้วล่ะ
เจ้าเด็กเมฆนี่!
“พอดีอาจารย์ยกคลาสเช้า” หมื่นปีบอกคนตรงหน้ายิ้ม ๆ
“ครับ”
“ถ้าไม่รีบไปไหนก็นั่งด้วยกันก่อนไหม” หมื่นปีเอ่ยชวน เขายังอยากอยู่กับน้องเมฆอีกสักพัก
“ไม่รีบครับ” เมฆเงยหน้ารีบตอบทันที นั่นทำให้คนเป็นน้องได้สบตากับหมื่นปีที่มองอยู่ก่อน
“หึ” หมื่นปีหัวเราะเล็กน้อย
น่ารัก...
ทั้งคู่เงียบใส่กันสักพัก ก่อนเมฆก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม ไม่ต่างกับหมื่นปีที่นั่งมองคนเป็นน้องอย่างยิ้ม ๆ
------------------------
หมื่นปีและเมฆต่างหยิบชีทเรียนขึ้นมาอ่านกันอย่างเงียบ ๆ แต่มันไม่ได้เหงา เขามักเหลือบตาขึ้นมามองเมฆอยู่บ่อย ๆ เมฆเองก็ไม่ต่างกัน หมื่นปีรู้ได้ยังไงเหรอ
ก็มีบางครั้งที่เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับน้องยังไงล่ะ
นี่เป็นครั้งแรกที่หมื่นปีผู้ไม่ชอบอ่านหนังสือเรียนเวลามีคนอื่นอยู่ด้วย ยอมรับว่า การอ่านหนังสือกับใครสักคนมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น
เพียงแต่ใครสักคนที่ว่า ต้องเป็นคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้นนะ
หมื่นปีเงยหน้าขึ้นมามองเมฆ แต่รอบนี้เขากลับเห็นว่าคนเป็นน้องคิ้วขมวดเล็กน้อย
“เป็นอะไร” หมื่นปีอดถามไม่ได้
“งงนิดหน่อยครับ” เมฆเงยหน้าขึ้นตอบ
“วิชาอะไร” หมื่นปีถามแบบไม่ทันคิด ถ้าน้องตอบมาเป็นวิชาเฉพาะของเอก เขาคงจะตอบอะไรไม่ได้
“จิตวิทยา วิชาม. ครับ” โชคดีที่วิชาที่น้องไม่เข้าใจเป็นวิชาบังคับของม. ที่ตัวเขาผ่านมาแล้ว
หมื่นปีถือวิสาสะเลื่อนเก้าอี้ไปข้าง ๆ เมฆ ก่อนก้มมองชีทเรียนของน้อง
“อือ พี่ผ่านมาแล้ว เราเรียนกับอาจารย์คนไหน” เนื่องด้วยเป็นวิชาของม. จึงมีอาจารย์สอนหลายคน แต่ละคนก็มีแนวการสอนต่างกัน แต่ข้อสอบนั้นออกเหมือนกัน ดังนั้นใครที่ลงเซคอ.ที่สอนไม่รู้เรื่องก็แย่ไป
“อ.สมศรีครับ”
“คนเดียวกันเลย เดี๋ยวช่วย”
“ทฤษฎีนี้ครับ” เมฆชี้ตรงส่วนที่ไม่เข้าใจ หมื่นปีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเริ่มอธิบายเนื้อหาให้คนเด็กว่าฟัง ด้านเมฆเองก็จดคำอธิบายของหมื่นปีลงในสมุดอย่างตั้งใจ
“ประมาณนี้แหละ”
“ขอบคุณครับ”
จังหวะที่หมื่นปีพูดจบ เมฆก็เงยหน้าขึ้นมาขอบคุณเขาพอดี ทำให้ได้รู้ว่าหน้าของเขาสองคนใกล้กันขนาดไหน
ใกล้จนเห็นขนตายาว ๆ ของน้อง
ใกล้จนเห็นแก้มใส ๆ
ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจ
“อะแฮ่ม!” อยู่ ๆ ก็มีเสียงไอมาขัดจังหวะ
หมื่นปีเลื่อนหน้าออกมาจากเมฆช้า ๆ อย่างจำใจ ก่อนหันไปหาต้นเสียง
ไอ้เหี้ยธีร์!!
“เอ่อ.. สวัสดีครับ ผม..”
“น้องเมฆ” ธีร์พูดแทรกขึ้นก่อนที่เมฆจะแนะนำตัวเสร็จด้วยซ้ำ “พี่ชื่อธีร์ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เมฆตอบอย่างสุภาพ
“ว่าแต่น้องรู้จักไอ้หมื่นปีเหรอ” ธีร์มองสลับไปมาระหว่างหมื่นปีและเมฆ
“ผมเอาชีทมาคืนพี่หมื่นปีครับ เมื่อวานพี่หมื่นปีลืมไว้”
“ชีทอะไรวะ เมื่อวานมึงเอา...” ธีร์ที่หันไปถามหมื่นปี หุบปากทันที ก็เพื่อนหมื่นปีทำตาดุใส่เขา เป็นเชิงว่าอย่าพูดอะไร ไม่อย่างนั้นมึงโดนขาอันเต็มไปด้วยมัดกล้ามของกูเตะปากแน่ แล้วเด็กตัวน้อยตัวนิดอย่างธีร์จะทำยังไงได้ล่ะ “อ่า..ชีท ชีทที่มึงลืม”
“เที่ยงแล้ว หิวรึยัง?” หมื่นปีหันไปถามเมฆ
“ยังเลยครับ แต่เดี๋ยวว่าจะกลับไปกินที่คณะกับเพื่อน” เมฆตอบยิ้ม ๆ
“แล้วไปยังไง” หมื่นปีมองตามเมฆที่เก็บของลงกระเป๋า
“นั่งรถม.ไปครับ”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” หมื่นปีลุกขึ้น มองหน้าคนตรงหน้าเป็นเชิงว่าอย่าห้าม
“ครับ งั้นไปก่อนนะครับพี่ธีร์ สวัสดีครับ” เมฆตอบหมื่นปี ก่อนหันไปลาธีร์
“ดี ดี” ธีร์รับคำเมฆ ก่อนจะมองตามทั้งสองที่เดินออกไปด้วยแววตาสงสัย
------------------------
“มาแล้ว ๆ พี่หมื่นปีของเรา” หมื่นปีที่เดินยังไม่ทันถึงโต๊ะประจำในโรงอาหารก็ถูกเสียงของธีร์เรียกขึ้น พร้อมกับสายตาของเอิ้นที่มองมาอย่างล้อ ๆ ระหว่างที่เขาไปส่งน้องเมฆ ธีร์คงเล่าให้เอิ้นฟังแล้ว
“เล่ามาซิ” เอิ้นถาม
หมื่นปีขมวดคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงถามว่าเล่าอะไร
“ไอ้นี่ ที่อยู่กับน้องล่ะพูดนั่นนี่ ทีอยู่กับพวกกูไม่อยากจะอ้าปากพูด” ธีร์โวยวายเล็กน้อย
หมื่นปียักไหล่ขึ้น
ก็นี่เพื่อน แต่นั่น คนที่สนใจ มันก็ต่างกันอยู่แล้ว
“น้องเอาชีทมาคืน” หมื่นปีพูดพร้อมกับหยิบชีทในกระเป๋ามาวางบนโต๊ะ
“ชีทที่กูลืมนิ่” เอิ้นหยิบชีทมามอง
“ชีทของปีก่อนที่ไอ้เอิ้นหยิบผิด? ชีทของไอ้เอิ้นที่กูเอาไปเขียนชื่อมึงเนี่ยนะ? แล้วมึงให้น้องเอาคืนทำไม?” ธีร์ทำหน้าสงสัยก่อนเอ่ยถาม “มึงสนใจน้องเมฆ?”
หมื่นปีกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนตอบเพื่อน
“แค่นัดเอาชีทมาคืน”
“ตอแหล.../ เชื่อไม่ได้...” ธีร์ละเอิ้นพูดพร้อมกัน
แค่เอาชีทมาคืน
แล้วก็กินข้าว
แล้วก็นั่งมองหน้า
แล้วก็ไปส่งที่คณะ
แค่นั้นแหละ...
