คิดว่าโลกหมุนรอบดวงทิตย์มาโดยตลอด แต่วันนี้ 'เมฆ' รู้แล้วว่าโลกหมุนรอบ 'พี่หมื่นปี' ต่างหาก
รัก,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,ไทย,หมื่นเมฆ,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังนั่งมองวิวข้างทางแก้เขินไปราว ๆ ชั่วโมงกว่า รถบัสก็เลี้ยวเข้ามาในโรงเรียนประจำหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เมื่อรถจอดสนิท พี่ปั้นก็ลุกขึ้นมาชี้แจงรายละเอียดที่พัก ว่าผู้ชายพักส่วนไหน ผู้หญิงพักส่วนไหน ก่อนให้ลงรถไปทักทายผู้ใหญ่บ้าน
คุณลุงผู้ใหญ่บ้านในวัย 50 นิด ๆ ดูเป็นคนใจดีมีเมตตาบอกให้ทุกคนไปกินข้าวกันที่โรงอาหาร บรรดาแม่บ้านทำไว้รอแล้ว เมฆเดินตามฝูงชนไป โดยข้าง ๆ ก็มีพี่หมื่นปีเดินไปด้วย
ค่ายของชมรมถ่ายภาพ ไม่ใช่แค่เลือกสถานที่สวย ๆ มาถ่ายภาพเท่านั้น พี่ปั้นบอกว่าการจัดค่ายแต่ละครั้งจะเลือกสถานที่ ที่คนไม่ค่อยรู้จัก หรือไม่ค่อยมีคนมาเที่ยวเท่าไหร่ เพื่อช่วยโปรโมตให้กับสถานที่นั้น ๆ หลังจากจบค่ายแล้ว จะให้คนในชมรมประกวดภาพถ่ายกัน จะมีการโหวตรูปที่ดีที่สุดในเพจของชมรม เพื่อให้อีกหลาย ๆ คนได้รู้ว่ามีสถานที่สวย ๆ แบบนี้อยู่
ส่วนสถานที่พัก พี่ปั้นเลือกเป็นโรงเรียนประจำหมู่บ้าน โดยเสนอช่วยซ่อมบำรุงบางส่วนของโรงเรียน เป็นค่าที่พัก ทำแบบนี้แล้วนอกจากจะประหยัดงบ ก็ยังได้ช่วยสังคมอีกด้วย
พอมาถึงโรงอาหารก็เห็นว่ามีป้าแม่ครัวยืนอยู่ ป้า ๆ บอกจะช่วยตักข้าวให้ ทีแรกจะล้างจานให้ด้วย แต่ทุกคนห้ามไว้
เราเดินทางกันมาตอน 4 โมงเย็น ตอนนี้ก็เกือบ 4 ทุ่มกันไปแล้ว แค่ป้า ๆ แม่ครัวมารอพวกเขาก็เกรงใจจะแย่ ยังให้มาล้างจานให้อีกก็เกินไป
ทุกคนต่อแถวอย่างเป็นระเบียบเพื่อไปตักข้าว ดูไปดูมาไม่เหมือนเด็กมหา’ ลัย แต่เหมือนเด็กประถมกันมากกว่า ถาดที่ใช้เป็นถาดหลุม ได้ข้าวกันแล้วแยกกันไปนั่งตามมุมต่าง ๆ ของโรงอาหาร และด้วยความที่โรงเรียนแห่งนี้มีแต่เด็กประถม โต๊ะในโรงอาหารจึงเตี้ยไปสำหรับพวกเรา ผู้ใหญ่บ้านเลยให้คนช่วยกันย้ายโต๊ะไปกอง ๆ อีกฝั่งของโรงอาหาร ดังนั้นทุกคนจึงต้องนั่งพื้น
เมฆที่รับข้าวมาแล้วก็กวาดตาหาที่ว่าง อยู่ ๆ ก็รู้สึกถึงแรงแตะเบา ๆ ที่ข้อศอก เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นพี่หมื่นปี พี่เขาชี้ไปที่มุมหนึ่งที่ไม่ค่อยมีคน ทั้งสองจึงเดินเป็นนั่ง พี่ธีร์ และ พี่เอิ้นก็เดินตามมา
บางคนที่พุ้ยข้าวกันเสร็จเร็ว ก็หอบกีตาร์มาเล่นคลอเบา ๆ สร้างบรรยากาศ ทีแรกมีคนจะต่อลำโพงเปิดเพลง แต่โดนพี่ปั้นโบกหัวไป บอกดึกแล้วเกรงใจชาวบ้านบ้าง
ธีร์มองเมฆที่ตักข้าวกินเงียบ ๆ เมฆที่รู้สึกถึงสายตาที่มองมาจึงเงยหน้าขึ้นสบตากับธีร์ พร้อมเอียงคออย่างสงสัย
“โทษที ๆ” พี่ธีร์ขอโทษเขา “พี่ไม่คิดว่าจะเจอเมฆโหมดนี้อะ”
“หือ?” เมฆมองธีร์งง ๆ โหมดนี้ คือ โหมดไหน เขามีโหมดอะไรด้วยเหรอ
“เมฆดูเป็นคุณชายผู้สูงส่ง รักสะอาด รักเรียน อยู่บนหอคอยสูง” ธีร์บรรยายเมฆตามที่เจ้ด้าบรรยายไว้ในเพจโลกของด้า
เมฆหัวเราะเบา ๆ ก่อนตอบ
“ขอบคุณที่ชมนะครับ จริง ๆ ผมโตมาในบ้านสวน ตอนเด็กก็ปีนต้นไม้ โดดน้ำคลอง ไม่มีหอคอยสูงหรอกครับ ถ้าเป็นต้นไม้สูงก็ว่าไปอย่าง”
ธีร์พยักหน้ารับรู้
เมฆยกยิ้มขึ้นเมื่อนึกถึงช่วงวัยเด็กในบ้านสวน จริง ๆ ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้โทรหา พ่อ แม่ กับพี่ชายเท่าไหร่ เดี๋ยวสุดสัปดาห์หน้าเมฆคิดว่าจะชวนพี่ชายกลับบ้านสักหน่อย
เมฆที่นั่งยิ้มกินข้าวอยู่นั้น ไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มของตัวเองพุ่งแทงใจสาว ๆ ในค่ายจนเพ้อไปกันหมดแล้ว สาว ๆ ในค่ายคิดว่าชีวิตคุ้มเหลือเกินที่ตัดสินใจมาค่ายนี้ ทั้งได้เสพความหล่อล่ำสูงส่งของสามีไทป์พ่อ ผู้ตั้งอยู่บนหิ้งบูชาอย่างพี่หมื่นปี อีกทั้งยังได้เสพความหล่อใสของสามีที่ตั้งหิ้งบูชาไว้ข้าง ๆ พี่หมื่นปีอย่างเมฆ
จริง ๆ รอยยิ้มของเมฆไม่ได้แค่แทงใจสาว ๆ ในค่าย ยังแทงใจหมื่นปี ที่แทบอยากจะเก็บรอยยิ้มนั้นใส่กระเป๋ากลับบ้าน
ไม่ใช่สิ... ต้องเก็บเจ้าเด็กนี่กลับบ้านไปด้วยเลยต่างหาก
‘ไม่รู้ว่าต้องโตท่ามกลางหมู่ดอกไม้
มากมาย ขนาดไหน เธอจึงได้ครอบครอง
รอยยิ้มที่สวยงาม ขนาดนี้’
(เวลาเธอยิ้ม - Polycat)
เสียงร้องเพลงคลอเสียงกีตาร์ลอยมา หมื่นปีแทบอยากจะหันไปยกนิ้วให้คนเล่น ที่ช่างเลือกเพลงได้ตรงกับใจเขาตอนนี้เหลือเกิน
และนั่นก็ไม่ใช่ความคิดของหมื่นปีคนเดียว สาว ๆ ทั้งค่ายก็คิดแบบนี้...
------------------------
หลังจากเสพความหล่อของสามีผู้อยู่บนหิ้งบูชา เอ๊ย!
หลังจากกินข้าวกันเรียบร้อยแล้ว พี่ปั้นจึงให้ทุกคนไปเอาของที่รถ และแยกย้ายกันไปตามห้องที่จัดเตรียมไว้ เมฆรับกระเป๋าก่อนเดินเข้าห้องที่บางมุมก็ถูกจับจองไปแล้ว เมฆเหลือบเห็นมุมกำแพงมุมหนึ่งยังว่างอยู่จึงเดินไปจับจอง ทีแรกว่าจะรอพี่หมื่นปีก่อน เผื่อจะเนียนไปนอนข้าง ๆ แต่ใจเขาไม่กล้าพอ กลัวเขินตาย แค่ช่วงเย็นที่ผ่านมาเจ้าก้อนเนื้อขนาดประมาณ 300 กรัม ในอกข้างซ้ายก็ทำงานหนักจนเขาจ่ายโอทีไม่ไหวแล้ว
แต่ถึงแม้เมฆจะสงสารเจ้าก้อนเนื้อนั่นแค่ไหน แต่ดูเหมือนพี่หมื่นปีจะไม่สงสารมันเท่าไหร่ เพราะพี่เขาเอากระเป๋ามาวางข้าง ๆ ทันทีที่เขาวางของลง
“นอนด้วยนะ”
เมฆมองหน้าคนพูด
พี่หมื่นปี!!!!!!
อยากจะโกนใส่หน้าจริง ๆ เลย
ต้องนอนข้างกันจริง ๆ ใช่ไหม
ถ้าเผลอกอดจะทำยังไงล่ะ
แล้วทำไมพี่ธีร์ กับ พี่เอิ้นต้องมองเขาล้อ ๆ ด้วย!!!
จะเขินตาย!!
------------------------
เมื่อทุกคนจับจองที่นอนกันเรียบร้อยแล้วก็ทยอยพากันไปอาบน้ำ เมฆที่ขี้เกียจไปรอคิวจึงหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านรอ ด้านหมื่นปีก็ไม่ต่างกัน หยิบชีทเรียนมานั่งอ่านข้าง ๆ คนเด็กกว่า
เอิ้นกับธีร์มองสองหล่อที่นั่งตรงหน้าอย่างปลง ๆ
ธีร์ : ขยันสัด
เอิ้น : คู่สร้างคู่สม
ด้วยว่าคนไม่ค่อยเยอะ อีกทั้งยังแบ่งโซนอาบน้ำชาย-หญิง การอาบน้ำจึงค่อนข้างเร็ว ธีร์กับเอิ้นที่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินมาสะกิดเรียกหมื่นปีที่อ่านชีทอยู่ บอกให้พาน้องไปอาบน้ำได้แล้ว
หมื่นปีหันไปมองเมฆที่นั่งเงียบอ่านหนังสือ ใบหน้าที่ดูจริงจังนั่นน่ามองชะมัดเลย อยากมองอีกสักหน่อย แต่มันก็ดึกแล้วนั่นแหละ ควรเรียกน้องไปอาบน้ำได้แล้ว
เมฆที่จมอยู่กับตัวหนังสือ และเนื้อหาการเรียนถูกสะกิดเรียก จึงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พี่หมื่นปีบอกให้ไปอาบน้ำได้แล้ว เขาจึงบิดขี้เกียจ ก่อนเก็บหนังสือ และเตรียมของไปอาบน้ำ พอเดินไปถึงห้องน้ำจึงพบว่า ณ เวลานี้ทุกคนอาบน้ำกันไปหมดแล้ว เหลือแค่พี่หมื่นปีกับเขาแค่สองคน
แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการอาบน้ำด้วยกันเลยสิ
ถึงจะอาบคนละห้องก็เถอะ!
เมฆเดินเข้าไปในห้องน้ำห้องริมสุด และทั้ง ๆ ที่มันมีห้องน้ำ 3 ห้อง แต่พี่หมื่นปีกลับเลือกห้องที่อยู่ติดกับเขา
ฮือ เลิกอ่อยแป๊บหนึ่งได้มั้ยย
เสียงสวบสาบที่ได้ยินเรียกเลือดในร่างกายพุ่งขึ้นมากองกันอยู่บนใบหน้า เมฆรู้ได้เลยว่าหน้าตัวเองแดงแค่ไหน
สงบ สงบ ก่อนเมฆ อาบน้ำ อาบน้ำ!
พอเมฆเริ่มอาบน้ำจึงรู้ว่าตัวเองลืมหยิบครีมอาบน้ำมา จะไม่ใช้ก็ยังไงอยู่ สุดท้ายก็ตัดสินใจข่มความเขินอันรุนแรงเอ่ยปากขอยืมคนข้างห้อง
“พี่หมื่นปีครับ” เมฆเรียกเสียงเบา
“ครับ?”
“ผมลืมเอาครีมอาบน้ำมา ขอยืมได้ไหมครับ?”
“ครับ” พี่หมื่นปีตอบ สักพักก็ยื่นครีมอาบน้ำผ่านช่องด้านบนผนังกั้นห้อง เมฆรับมาก่อนอาบน้ำต่อ กลิ่นครีมอาบน้ำของพี่หมื่นปี
ตัวเขาจะมีกลิ่นเดียวกับพี่หมื่นปี...
โอ๊ย เขิน ไม่ไหว
ถ้าคุณคิดว่าเรื่องราวการอาบน้ำจะจบที่ยืมครีมอาบน้ำ คุณคิดผิด เพราะด้วยความโก๊ะกัง หรือ มือสั่นเนื่องจากเขินก็ตาม ตอนนี้เสื้อที่เมฆหยิบมาเปลี่ยนก็ได้กองอยู่บนพื้นห้องน้ำเปียก ๆ เรียบร้อยแล้ว
จะบ้าตาย!
------------------------
ด้านหมื่นปีที่อาบน้ำเสร็จก่อน ก็ออกมารอคนเด็กกว่าที่หน้าห้องน้ำ พลางทำใจให้สงบ
ให้ตายเถอะ!
หมื่นปี คือ ผู้ชายคนหนึ่งที่ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง
การมีคนที่ตัวเองชอบมาอาบน้ำอยู่ห้องข้าง ๆ ทั้งยังใช้ครีมอาบน้ำกลิ่นเดียวกันอีก เลือดลมมันสูบฉีด จนอยากจะอาบน้ำอีกรอบ
ยืนข่มใจไม่นานคนเด็กกว่าก็เดินออกในสภาพที่ เรียกเลือดหมื่นปียิ่งกว่าการอาบน้ำห้องข้าง ๆ กัน
เมฆเดินออกมาในสภาพที่ไม่ใส่เสื้อ ตัวขาว ๆ หุ่นดี มีกล้ามเนื้อน้อย ๆ ซิกแพ็กรำไร มีหยดน้ำเกาะพราวไปทั้งตัว
อือ เลือดกำเดาจะไหล
ทำไมน้องอ่อย!
“ทำไมไม่ใส่เสื้อ” หมื่นปีถามเสียงดุ
เมฆสะดุ้งเล็กน้อยก่อนตอบ
“ผมทำเสื้อตกครับ แหะ ๆ”
พรึ่บ
ไวกว่าความคิดหมื่นปีก็ถอดเสื้อของตัวเองยื่นให้เมฆทันที คนเด็กกว่าตกใจเล็กน้อย พลางคิดว่านี่พี่หมื่นปีคิดว่าเขาอ่อยเลยอ่อยกลับหรือเปล่า?
“เอาของพี่ไปใส่”
คนโตกว่ายื่นเสื้อให้ พลางทำตาดุ จะให้ใครเห็นตัวขาว ๆ นี่ไม่ได้
หวง!!!!!
คนเด็กกว่าที่คิดจะปฏิเสธก็ต้องเก็บคำว่า ไม่เป็นไรครับ ลงคอไป
ตานั่นดุชะมัด
ที่ว่ากันว่า หมื่นปี เป็นคนน่ากลัว เมฆรู้แล้วว่ามันน่ากลัวยังไง
เหมือนกับว่าถ้าเมฆไม่รับเสื้อมาตัวเองจะถูกตีแน่ ๆ
หมื่นปียิ้มขึ้นเล็กน้อยที่เห็นว่าเมฆรับเสื้อของตัวเองไปสวม เมื่อไม่เรื่องอะไรแล้วเขาจึงหันหลังเดินกลับไปทางห้องนอน
พรึ่บ
ยังไม่ทันที่หมื่นปีจะได้เดินไปไหน ผ้าขนหนูผืนกว้างที่ไม่ใช่ของตัวเองก็ถูกคลุมมาบนตัวของเขา หมื่นปีหันไปทางคนเด็กกว่า ที่หันไปมองข้างทาง ไม่ยอมมองหน้า
อ๋อ...ก็หวงเหมือนกันซินะ
------------------------
“อ้าวพี่หมื่นปี ถอดเสื้ออ่อยใครครับ” เพียงเดินเข้ามาในห้อง เสียงแซวของปั้นก็ดังขึ้น
หมื่นปีหันหน้าไปทำหน้าดุ ดุยิ่งกว่าตอนบังคับเมฆใส่เสื้อสิบเท่าให้กับปั้น ด้านคนแซวที่คิดจะแซวเล่น ๆ ก็แทบจะก้มลงกราบเบญจางคประดิษฐ์แทบตักของรุ่นพี่
หมื่นปีส่ายหน้าระอากับความเกรงกลัว แต่อยากแซวของรุ่นน้องร่วมชมรม ก่อนเดินไปคุ้ยหาเสื้อในกระเป๋ามาใส่
ธีร์กับเอิ้นที่รู้สึกว่ามีอะไรแปลก ๆ ก็มองหมื่นปีกับเมฆสลับกันไปมา เมื่อรู้ว่ามีอะไรแปลก ธีร์ก็ยิ้ม และถามขึ้น
“กูว่ากูจำได้นะว่าเสื้อบนตัวน้องเมฆเป็นของมึง”
เมฆที่ได้ยินก็มุดเข้าใต้ผ้าห่มซ่อนใบหน้าแดง ๆ ทันที
“อาบน้ำยังไง ให้น้องใส่เสื้อมึงมาได้น้า” เอิ้นโผล่เขามาร่วมวง
“ธีร์ เอิ้น” หมื่นปีเรียกชื่อเพื่อนไม่ได้ดังมาก แต่ก็พอให้เพื่อนและคนในผ้าห่มได้ยิน
“เสื้อกู กูจะให้ใครที่กูชอบใส่ก็ได้”
ตู้มม!!
ทำไมต้องพูดว่าใครที่กูชอบด้วยเล่า!!!
เมฆระเบิดตัวตายไปแล้วครับ
ตายอย่างสงบ ศพสีชมพูววว
