คิดว่าโลกหมุนรอบดวงทิตย์มาโดยตลอด แต่วันนี้ 'เมฆ' รู้แล้วว่าโลกหมุนรอบ 'พี่หมื่นปี' ต่างหาก
รัก,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,ไทย,หมื่นเมฆ,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
‘เสื้อกู กูจะให้ใครที่กูชอบใส่ก็ได้’
ประโยคนี้ประโยคเดียวทำเอาเมฆใช้เวลานานพอตัวกว่าจะข่มตาหลับได้ ยอมรับว่าตอนแรกเริ่มที่จีบหมื่นปีนั้น เมฆก็เตรียมใจอกหักมาบ้าง แต่พอวันนี้โดนจีบกลับมันเกินกว่าใจจะรับไหว หัวใจเต้นแรงจนเมฆกลัวว่ามันจะหลุดออกมาเลย ให้ตายสิ
แสงที่พาดมาบนหน้า เป็นเหมือนนาฬิกาปลุกชั้นดี ถึงจะไม่อยากลุกมากเท่าไหร่ แต่ก็หลับต่อไปไม่ได้แล้วเช่นกัน เมฆถูหัวกับหมอนข้างเล็กน้อย
เอ๊ะ? หมอนข้าง?
เขาอยู่ค่ายของชมรมถ่ายภาพนี่นา แล้วเขาเอาหมอนข้างมาจากไหน ทันทีที่คิดได้ เมฆก็ลืมตาขึ้น เพื่อมาพบว่าสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นหมอข้าง คือ แขนล่ำ ๆ ของคนที่นอนข้าง ๆ
แขนพี่หมื่นปี!!!!!!
เมฆก้มมองแขนตัวเองที่กอดแขนคนโตกว่าไว้
เผลอกอดไปจริง ๆ ด้วย
เมฆพยายามดึงมือออกเบา ๆ กลัวว่าคนตัวโตจะตื่น แต่พี่หมื่นปีดันนอนพลิกตัวมาทางเขา ทำให้มือที่คิดจะดึงออกถูกทับไว้ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าคนเป็นพี่ยังไม่ตื่น เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่แทนที่จะพยายามดึงมือออกต่อ สายตาเจ้ากรรมดันเกเร มันเอาแต่จ้องใบหน้าที่ผ่อนคลายยามหลับของคนตรงหน้า
ชั่วจังหวะที่กำลังกวาดตามองใบหน้าของหมื่นปี เจ้าของใบหน้านั้นก็ลืมตาขึ้นช้า คนเด็กกว่าตกใจ เหมือนว่ากำลังลวนลามใครตอนหลับแล้วโดนจับได้
หมื่นปีกระตุกยิ้มเล็กน้อย ไม่คิดว่าลืมตามาแล้วจะเจอคนมองหน้ากันแบบนี้ เมฆจะรู้ไหมว่าตัวเองมองเขาด้วยสายตาแบบไหน มันมีทั้งความชื่นชม และเต็มไปด้วยความรู้สึก แววตาเมฆไม่ได้ปิดบังอะไรเขาได้เลย
หึ เมฆมองเขาได้ เขาเองก็มองเมฆได้เช่นกัน คนโตกว่ามองไล่ตั้งแต่ดวงตาสีอ่อนของคนตรงหน้า ใบหูที่ขึ้นสี แก้มใสสีแดงระเรื่อด้วยความเขิน จมูกโด่งรั้น และริมฝีปากสีสวย
หมื่นปีหยุดสายตาไว้ตรงริมฝีปากของเมฆ จนคนเด็กกว่าต้องแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากด้วยความประหม่า โดยไม่รู้ว่านั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิด
แววตาของหมื่นปีร้อนแรงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ อยากรู้เหลือเกินว่าริมฝีปากของคนเด็กกว่าจะนุ่ม และหวานมากหรือเปล่า เขาอยากใช้ริมฝีปากของตัวเองพิสูจน์ดูจริง ๆ
เมฆมองใบหน้าของหมื่นปีที่เคลื่อนเข้ามา เขารู้ตัวว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เมฆหลับตาลงช้า ๆ รอคอยสัมผัสจากคนตรงหน้า
กริ๊ง!!!!!
แต่ก่อนจะเกิดอะไรขึ้น เสียงนาฬิกาปลุกของใครสักคนในห้องก็ดังขึ้น ดังชนิดที่ว่าคนไม่อยากตื่น ก็ต้องลืมตาขึ้นมา เมฆลุกพรวด มองซ้ายมองขวาอย่างล่ก ๆ เกือบแล้ว อีกนิดเดียว
เขากับพี่หมื่นปี เกือบจูบกันแล้ว!!
หมื่นปีที่ลุกตามขึ้นมา มองหาต้นเสียงของนาฬิกาปลุกเวรที่ขัดจังหวะเขาเมื่อครู่ และต้นเสียงก็มาจากที่นอนของ ปั้น
เจ้าของเสียงนาฬิกาปลุกเอื้อมมือออกมาปัดป่ายไปทั่ว เมื่อหาโทรศัพท์มือถือที่ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ แล้วก็กดปิด และ นอนต่อ หลายคนที่ตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก ต่างทำหน้าเหลืออด รุ่นพี่และรุ่นเดียวกันกับพี่ปั้นที่ตื่นมาก็เอ็นดูปั้นกันไป สอง สามตุ๊บ ก่อนเดินออกไปล้างหน้าแปรงฟัน ส่วนปั้นก็ลุกมาทำหน้างง ๆ ว่าทำไมโดนฝ่าบาทาแต่เช้า
เมฆหัวเราะน้อย ๆ ก่อนหันกลับมาสบตากับคนข้างตัวที่ยกยิ้มเช่นกัน ทั้งสองคนที่จะนอนต่อก็นอนไม่หลับแล้ว จึงชวนกันไปอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน
“พี่ต้องเตรียมเสื้อไปเผื่อไหม” หมื่นปีเอ่ยแซว
“พี่หมื่นปีครับ อย่าแซวซิครับ” เมฆหันไปค้อน แค่เสื้อตัวที่ใส่นี่ก็ทำเขาเขินพอแล้ว ได้มาอีกตัวเมฆคงเป็นลมเพราะหัวใจทำงานหนักไปแน่ ๆ
พอทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย ทั้งคู่ก็เดินมาปลุก ธีร์กับเอิ้นที่ยังไม่ตื่น แม้รอบข้างจะเสียงดังแค่ไหนก็ตาม หมื่นปีนั่งลงบนที่นอนของตัวเองก่อนยื่นเท้าไปเขี่ยธีร์ที่นอนซุกออกเอิ้นอยู่ กอดกันกลมเชียว
“อย่าใช้เท้าเขี่ยเพื่อนซิครับ ใจร้ายไปแล้วนะ” เมฆหันดุหมื่นปี
“พี่ใจดีแค่กับคนที่พี่ชอบเท่านั้นแหละ”
หยอดแต่เช้าเลย ให้ตายเถอะ พี่หมื่นปี!
------------------------
8.00 น.
เมื่อถึงเวลานัดหมายตามที่ปั้นได้บอกไว้เมื่อวาน ผู้คนต่างทยอยกันมา วันนี้ช่วงเช้าจะให้เดินเล่น หาสถานที่สวย ๆ ถ่ายรูปกัน แต่ต้องไปกันไปเป็นกลุ่ม อย่าไปคนเดียว เพื่อป้องกันอันตราย ตอนเที่ยงให้กลับมารวมตัวกัน หลังจากกินข้าวเที่ยงแล้ว จะพาเดินขึ้นเขาไปที่น้ำตก
“เมฆ เอ็งจะอยู่อ่านหนังสือที่นี่ก็ได้ หรือไปกับพี่ก็ได้นะเว้ย” ปั้นเดินมาบอกกับเมฆหลังจากแจ้งรายละเอียดต่าง ๆ เรียบร้อยแล้ว
“เดี๋ยวเมฆไปกับกู” หมื่นปีตอบปั้นแทนเมฆ
ปั้นได้แต่มองหมื่นปีกับเมฆสลับกันมา น้องรหัสเขามันไปสนิทกับพี่หมื่นปีตอนไหน เรียนก็เรียนกันคนละคณะ หรือเพราะถูกสาว ๆ ตั้งหิ้งบูชาไว้ข้างกัน ก็เลยสนิทกัน ต้องเป็นแบบนั้นแน่
ปั้นพยักหน้ากับความคิดที่ถูกต้องตามหลักเหตุและผลอย่างคนเรียนวิทยาศาสตร์ ก่อนเดินแยกไปกินข้าวเช้า
หลังกินข้าวเสร็จ หมื่นปีก็ขอตัวไปเอากล้องที่ห้องนอน พอเดินกลับมาก็เห็นว่าเมฆยืนอยู่ข้างจักรยานแม่บ้านสีชมพูคันหนึ่ง
“ไปเอามาจากไหน” หมื่นปีถาม
“ลูกป้า ๆ เขาสักคนนี่แหละ เดินลากมาให้เองเลยนะเว้ย คนหล่อมันดีอย่างนี้นี่เอง” ธีร์ที่มีเอิ้นซ้อนท้ายจักรยานปั่นมาตอบคำถามหมื่นปี พอทิ้งระเบิดไว้ก็ออกตัวพาเอิ้นไปปั่นรอบสนามอย่างสนุกสนาน
“เสน่ห์แรงจริงนะ” หมื่นปีพูดเสียงเข้ม คลาดสายไม่ได้เลยจริง ๆ
“ผมเปล่าสักหน่อยครับ”
เมฆปฏิเสธเสียงอ่อย เขาไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ นะ แค่ยืนมองนั่นมองนี่อยู่ดี ๆ ก็มีเด็กอายุ 12 13 สองสามคนวิ่งมาคุยกับเขา เมฆก็พยายามตอบเท่าที่จะตอบได้ สุดท้ายน้องก็เสนอจักรยานให้ เมฆคิดว่ามีจักรยานก็น่าจะดีกว่าเดิน จึงรับไว้ และขออีกคันเผื่อธีร์กับเอิ้นเท่านั้นเอง
“เอาไงครับ ผมปั่นให้พี่ซ้อนไหม” เมฆถามยิ้ม ๆ
“พี่ปั่น เมฆซ้อน ตัวเราก็แค่นี้จะปั่นพาพี่ไปได้ยังไง เอาเปรียบเกินไป” หมื่นปีบอกเสียงดุ
เมฆได้ยินดังนั้นก็หันไปมองธีร์ที่ปั่นจักรยานเล่นโดยมีเอิ้นซ้อนท้ายอยู่ ถ้าส่วนสูง 178 ซม. ของเขาคือตัวแค่นี้ของหมื่นปี แล้วธีร์ที่สูงน้อยกว่าเขา กล้ามเนื้อในร่างกายที่ดูอย่างไรก็น้อยกว่าเขานั้น ไม่กลายตัวเล็กตัวน้อยไปเลยเหรอ แล้วเอิ้นที่ตัวพอ ๆ กับหมื่นปี กล้ามแขนนั่นก็ไม่ต่างกับหมื่นปีมาก ไม่กลายเป็นคนเอาเปรียบแบบสุด ๆ ไปเลยเหรอ
“ธีร์!” หมื่นปีตะโกนเรียกเพื่อนสนิท แล้วชี้มือไปทางออกของโรงเรียน เป็นรู้กันว่าให้ปั่นตามไป
“ขึ้นมาเร็ว” หลังจากเรียกเพื่อน คนโตกว่าก็แย่งจักรยานในมือเมฆ ขึ้นควบแล้วไล่ให้คนเด็กกว่าขึ้นซ้อนท้าย
เมฆก้าวขาควบจักรยานในตำแหน่งคนซ้อน ละล้าละลังนิดหน่อยเพราะไม่รู้เอามือไปไว้ตรงไหน แต่จะไม่หาที่เกาะเลยก็กลัวว่าจะหล่นจักรยานหัวแตกได้ ระหว่างที่ยังคิดอยู่นั้น มือแกร่งของคนข้างหน้าก็เอื้อมมาเอามือของเขาไปวางแมะตรงที่เอวของตัวเอง
“เกาะดี ๆ เดี๋ยวหล่น” หมื่นปีหันมายิ้ม ก่อนค่อย ๆ เลื่อนมือออกจากมือเรียวสวยของคนเด็กกว่า
พี่หมื่นปีบ้า อ่อยอีกแล้วเนี่ย!
การกระทำสีชมพูของคันหน้านั้น ไม่รอดสายตาขี้เผือกของธีร์ที่ปั่นตามหลังไปได้ เขารู้จักหมื่นปีมาปีนี้ก็เข้าปีที่สามแล้ว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ธีร์ไม่เคยเห็นมันสนใจใครก่อนเลยสักครั้ง สำหรับเมฆแล้วธีร์คิดว่าหมื่นปีไม่ใช่แค่สนใจ แต่น่าจะชอบเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าหมื่นปีสังเกตตัวเองหรือเปล่าว่าเวลาตัวเองอยู่กับเมฆ มันทั้งยิ้ม และพูดมากกว่าแต่ก่อน อีกทั้งช่วงนี้รัศมีความอย่ามายุ่งที่อยู่รอบตัวมันก็ลดลงไป
“อย่ามัวแต่เผือก มองทางด้วย” เสียงของมนุษย์ตัวเขื่องที่ซ้อนท้ายธีร์อยู่บอกพร้อมกับมือที่โบกลงบนหัวเขา ก่อนเลื่อนมือมาอยู่ตรงเอวเหมือนเดิม
“บอกอย่างเดียวก็ได้ มือไปต้องโบกสัด” ธีร์หันไปดุเอิ้น “ปั่นให้นั่งก็ดีแค่ไหนแล้ววะ!”
ไม่รู้ว่ากรรมอะไรของธีร์ที่มีไอ้มนุษย์ตัวเขื่องเป็นเพื่อน แทนที่จะเป็นเอิ้นที่ปั่นให้มนุษย์ผู้ชายตัวเล็กอย่างเขาซ้อนท้าย กลายเป็นว่าธีร์ต้องเป็นคนปั่นให้เอิ้นนั่งแทน
เพราะมันปั่นจักรยานไม่เป็น!
“โธ่หนูธีร์ อยู่ม.ป๋าก็ขับรถให้หนูนั่ง อยู่นี่หนูก็ปั่นจักรยานให้ป๋าซ้อนไงครับ” เอิ้นใช้เสียงสองหยอกล้อคนตัวเล็ก พร้อยกมือลูบหัว
“หนูธีร์ ป๋าเอิ้นเหี้ยไรของมึง ขนลุกสัด เดี๋ยวแม่งแหกโค้งเลย” ธีร์แกล้งปั่นจักรยานเซจนเอิ้นเริ่มโวยวาย ส่งเสียงง้องแง้งกันไปตามทาง
ปั่นมาสักพักหมื่นปีก็หยุดตรงข้างทางที่มีดอกหญ้าขึ้นสูง เมฆมองดอกหญ้าเหล่านั้นบางต้นสูงกว่าเขาด้วยซ้ำ ส่วนอีกฝั่งก็เป็นท้องนาสุดลูกหูลูกตา เมฆสูดหายใจรับเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ก่อนเหลือบตาไปมองหมื่นปีที่ตั้งใจถ่ายรูป
“ขอดูได้ไหมครับ” เมฆเอ่ยขอ
“เอาดิ” หมื่นปีเลื่อนกล้องที่คล้องคอมาทางเมฆที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“พี่ถ่ายรูปสวยจังครับ”
“แน่นอนสิ”
“ไม่ถ่อมตัวหน่อยเหรอครับ”
“ไม่ เก่งก็ต้องรับว่าเก่ง”
“ครับ ครับ พี่หมื่นปีเก่งที่สุดในโลกเลย”
“ขอบคุณครับ อยากลองถ่ายไหม” หมื่นปีเสนอ เมฆก็รีบพยักหน้ารับ ทั้งคู่เริ่มสร้างโลกส่วนตัวกันขึ้นอีกครั้ง แต่เอาจริง ๆ ทั้งสองคนก็สร้างโลกส่วนตัวกันมาตั้งนานแล้ว ทิ้งธีร์และเอิ้นที่จอดจักรยานหลบแดดกันอย่างโดดเดี่ยว
ธีร์ : มึงว่าถ้าเราหายไป ไอ้สองหล่อมันจะรู้ไหม
เอิ้น : ส่ายหน้า
ธีร์ : เหม็นความรัก
เอิ้น : พยักหน้า
------------------------
เมื่อถึงเวลานัดทุกคนก็ทยอยกันกลับมากินข้าวเที่ยงและแยกย้ายกันเตรียมตัวเพื่อเดินขึ้นเขาไปที่น้ำตก เมฆเป็นคนหนึ่งที่เกลียดการเดิน โดยเฉพาะการเดินขึ้นเขา ทีแรกเมฆคิดจะปฏิเสธ แต่พอหมื่นปีเดินมาเรียก คำปฏิเสธก็ถูกกลืนลงคอไปทันที
ช่วยไม่ได้ใครบอกให้เมฆหลงหมื่นปีมากขนาดนี้ล่ะ
เมฆเดินช้า ๆ รั้งท้ายอยู่ด้านหลัง ส่วนคนโตกว่ากำลังเดินนำหน้า
ไม่ไปแล้วได้ไหม? เขาเหนื่อย! เขาอยากกลับแล้ว!!!
เมฆที่เหนื่อยจนหอบทรุดนั่งลงไปตรงข้างทาง
หมื่นปีได้ยิงเสียงสวบสาบจึงหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าเมฆทำหน้างออยู่
“เป็นอะไร หืม?” หมื่นปีถามเสียงนุ่ม
“ผมเหนื่อย”
“อีกนิดเดียว” หมื่นปีพยายามปลอบ
“เดินมาไกลเเล้วนะ เนี่ยให้ผมอ่านหนังสือเรียนสิบเล่มดีกว่าเดินไกลเเบบนี้อะ”
“บ่นเก่งจังเรา ไหนว่าเด็กบ้านสวน ปีนต้นไม้ โดดน้ำคลองไง”
“พี่ต้องแยกกันนะ ว่าปีนต้นไม้ โดดน้ำคลอง ไม่ได้หมายรวมถึงการเดิน โดยเฉพาะเดินขึ้นเขาแบบนี้”
“เถียงเก่งด้วย”
“ผมบ่นเก่งเหรอ เถียงเก่งเหรอ” เมฆทำถามพลางทำหน้ายู่
“อือ แต่ฟังได้นะ” หมื่นปีพูดยิ้ม ๆ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือมาลูบหัวคนเด็กกว่า
“ผมจะบ่นให้หูชาเลย” เมฆพูดพร้อมส่งค้อนวงใหญ่ให้คนที่ยังไม่เอามืออกจากหัวของตัวเอง
“มีแรงบ่นก็ต้องมีแรงเดินนะ” หมื่นปีผละมือออกจากหัว และยื่นมือแกร่งมาตรงหน้าเมฆ
“ขอพักอีกนิดหนึ่ง” คนเด็กกว่าทำหน้าอ้อน ๆ
“ทางก็อีกนิดเหมือนกัน มะ” หมื่นปีกระดิกมือที่อยู่ตรงหน้าเมฆเล็กน้อย
“ไม่โกหกนะ”
“ไม่โกหกหรอก อีกนิดเดียวเองเด็กดี”
เมฆมองมือแกร่ง ก่อนยื่นมือไปจับ เมื่อเห็นว่ามือเรียวนั้นวางอยู่บนมือตนเองแล้วหมื่นปีก็กระชับให้แน่นขึ้น ก่อนจะดึงคนเด็กกว่าขึ้นมา และจูงมือเมฆเดินต่อ โดยที่ไม่คิดจะปล่อยมือ ด้านเมฆก็มองมือที่จับกันด้วยหัวใจที่พองโต
ไม่ว่าระหว่างทางจะเหนื่อยมากแค่ไหน แต่พอเมฆมาถึงบริเวรน้ำตกก็แทบจะหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ที่นี่สวยมาก น้ำใส และอากาศดีสุด ๆ เหล่าคนที่ขึ้นมาถึงก่อนก็แยกย้ายกันไปเล่นน้ำบ้าง ถ่ายรูปบ้าง
หมื่นปีมองคนเด็กกว่าที่ยิ้มกว้าง ก็ยิ้มตาม วันนี้วันเดียวเขาได้เห็นเมฆในหลากหลายอารมณ์ ทั้งงอแง ทั้งบ่น ทั้งเถียง เขาว่าการมาค่ายครั้งนี้ก็คุ้มอยู่เหมือนกันนะ
“พี่หมื่นปีเล่นน้ำกัน” คนเด็กกว่าหันมาชวน
“พี่ขอถ่ายรูปก่อนนะ”
“ครับ” เมฆตอบกลับ ก่อนจะใช้มือจับชายเสื้อเตรียมถอดเพื่อลงเล่นน้ำ หมื่นปีที่เห็นดังนั้นก็ใช้มือตีลงบนมือของคนเด็กกว่า
“ไม่ต้องถอด เดี๋ยวมีอะไรมาเกี่ยว”
จะถอดเล่นได้ยังไง
หวง!
เมฆพยักหน้ารับรู้ ก่อนวิ่งไปทางที่เอิ้นกับธีร์ ที่กวักมือเรียกอยู่ในน้ำ หมื่นปีมองตามร่างของคนเด็กกว่าที่กระโดดลงไปเล่นน้ำกับเพื่อนขอเขา ก็เผลอยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพของเมฆ หมื่นปีไม่ค่อยถ่ายรูปคนสักเท่าไหร่ แต่เมฆกลับเป็นข้อยกเว้น เขาอยากเก็บรอยยิ้มนั้นไว้
ผ่านไปสักพักกว่าหมื่นปีจะถ่ายภาพจนพอใจ มันมีทั้งภาพของคนเด็กกว่า และภาพธรรมชาติปะปนกันไป แต่หมื่นปีคิดว่าภาพของเมฆน่าจะเยอะที่สุด ในตอนนี้คนเด็กกว่าขึ้นมานั่งตรงโขดหินแช่ขาในน้ำ และยิ้มกับโทรศัพท์ในมือ
คุยกับใคร ทำไมต้องยิ้มขนาดนั้น?
แล้วตอนคุยกับเขายิ้มขนาดนี้หรือเปล่า?
หมื่นปีตัดสินใจเดินเข้าไปหาคนเด็กว่า แต่ก่อนที่จะไปถึงตัวเมฆ เขาก็เจอกับอะไรบางอย่าง หมื่นปีเอื้อมมือไปคว้าสิ่งนั้น และออกเดินต่อ
------------------------
หลังจากเล่นน้ำจนพอใจเมฆก็ขึ้นมานั่งเล่นบนโขดหิน และแช่เท้าลงไปในน้ำ เขาชอบบรรยากาศสบาย ๆ แบบนี้เหมือนกันนะ ดีใจที่ตอนนั้นงอแงกลับที่พักไม่สำเร็จ ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้
อือ อวดเจ้าพวกเพื่อนหน่อยดีกว่า
คิดได้แบบนั้นเมฆก็ล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าที่พกมาด้วย โชคดีที่บนนี้มีสัญญาณ เมฆจัดการถ่ายรูปบรรยากาศ และไม่ลืมที่จะแอบถ่ายพี่หมื่นปีด้วย
กัสจัง : น้ำตกสวย เสียดายที่ไม่ได้ไปว่ะ
เบียร์เอง : เหนือสิ่งอื่นใดคือพี่หมื่นปีหล่อมาก
พี่หมื่นปีหล่อมากคืออะไร? เขาส่งแค่รูปบรรยากาศไปนะ
แต่พอเมฆเลื่อนไปดูรูปก็เห็นว่าตัวเองเผลอส่งรูปหมื่นปีที่กำลังถ่ายภาพอะไรบางอย่างอยู่ บ้าบอ เผลอกดส่งไปได้ยังไงวะ!
กัสจัง : มีแอบทง แอบถ่าย
เบียร์เอง : ได้กันยัง
เมฆา : เบียร์! ได้อะไร เพ้อเจ้อ มาค่ายนะเว้ย คนเยอะแยะ
กัสจัง : อ้าว ถ้าคนไม่เยอะก็ได้ดิ
เบียร์เอง : ร้ายนะเมฆ
เมฆา : พอ ๆ ตอนนี้เอาแค่จีบติดก่อนนะ เรื่องอื่นค่อยมาแซว
เบียร์เอง : เป็นกูก็แก้ผ้าอ่อยไปแล้ว
กัส : เบียร์ อยู่ใกล้ ๆ กูตีแล้วนะ
เบียร์เอง : -สติ๊กเกอร์ฉลามตกใจ-
เมฆอ่านแชทอย่างสงสัย ปกติเบียร์มันก็ชอบพูดอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ปกติก็จะเป็นเขาที่ห้าม แต่รอบนี้เป็นกัสที่ห้าม ดีเหมือนกัน จะได้มีคนช่วยเบรกเบียร์ได้บ้าง แต่ว่านะ ทำไมมันเงียบหายกันไปทั้งสองคนเลยล่ะ แต่ก่อนที่เมฆจะส่งข้อความเรียกเพื่อนกลับมา ก็มีดอกไม้ช่อเล็กโผล่มาตรงหน้าของเขา พอมองไล่ตามมือแกร่งที่ถือดอกไม้ ก็พบว่าเจ้าของมันคือ หมื่นปี
“ให้ผมเหรอครับ?”
“ก็อยู่ตรงหน้าใครล่ะ?”
ทำไมพี่หมื่นปีกวน
เมฆยื่นมือไปรับดอกไม้มาถืออย่างเขิน ๆ
บ้าบอ!
พี่หมื่นปี! เอา! ดอกไม้! มา! ให้! เขา!
“กลับได้แล้ว” หมื่นปีบอก
เมฆหันไปมองรอบ ๆ คนส่วนใหญ่ก็เริ่มเดินกลับกันแล้ว เขาพยักหน้ารับ หมื่นปีหันไปเก็บของ ระหว่างนั้นเมฆก็ได้ถ่ายรูปดอกไม้ โดยมีหลังของหมื่นปีเป็นแบ็กกราวด์เบลอ ๆ ก่อนอัปลงไอจี ใช้แคปชั่นสั้น ๆ ว่า ‘ขอบคุณครับ’ เมื่ออัปเสร็จก็เห็นว่าคนโตกว่าได้อัปรูปก่อนเขาไม่นาน รูปของหมื่นปีเป็นรูปดอกไม้ดอกเดียวกับที่อยู่ในมือของเมฆ โดยมีเขาเป็นแบ็กกราวด์เบลอ ๆ อยู่ด้านหลัง พร้อมแคปชั่นว่า ‘ให้’
เหมือนกันแบบไม่ได้นัดหมาย แบบนี้เรียกใจตรงกันหรือเปล่านะ?
“ปะ” หมื่นปีเก็บของเสร็จแล้วหันมาจับมือคนเด็กกว่า
“หือ?”
“จับไว้เดี๋ยวลื่น” หมื่นปีบอกก่อนเริ่มออกเดิน
เมฆกระชับมือแกร่งของหมื่นปีให้แน่นก่อนเดินตามคนโตกว่าอย่างว่าง่าย
บอกเลย โลกที่ว่าร้อน ตอนนี้ก็ร้อนไม่สู้หน้านายเมฆาหรอก ร้อนจนต้มน้ำเดือดได้แล้วววววว
