คิดว่าโลกหมุนรอบดวงทิตย์มาโดยตลอด แต่วันนี้ 'เมฆ' รู้แล้วว่าโลกหมุนรอบ 'พี่หมื่นปี' ต่างหาก
รัก,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,ไทย,หมื่นเมฆ,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ยับเยิน...
เมฆขอมอบคำนี้ให้กับสภาพตัวเองที่กำลังนอนคว่ำหน้าบนเตียง เมื่อคืนหมื่นปีกินเขาแบบไม่เหลือเผื่อใครเหมือนที่เคยได้พูดไว้ ตามตัวมีแต่รอยสีกุหลาบ ไล่ตั้งแต่ต้นคอ ลาดไหล่ หน้าอก แม้แต่ซอกขา ช่องทางรักก็เจ็บเสียด จนน่ากลัวจะอักเสบ คนโตกว่าจึงแสดงความรับผิดชอบด้วยการพาไปอาบน้ำ ฟอกสบู่ หาเสื้อผ้าให้ใส่ ก่อนวิ่งออกไปซื้อยา พร้อมอาหารมาให้
“เป็นไงบ้าง” พี่หมื่นเปิดประตูเดินเอาถุงอาหาร พร้อมยาเดินมาวางไว้ตรงโต๊ะ ก่อนเอามือมาวางทาบหน้าผากเขาเพื่อวัดไข้
“ปวดตัวนิดหน่อยครับ แค่ก” เมฆส่งแหบ ๆ ตอบคนโตกว่า แต่ก็ต้องไอปิดท้าย เพราะเจ็บคอ เพราะเมื่อคืนใช้เสียงเกินไปหน่อย
“งั้นกินข้าวกินยาครับ” หมื่นปีหันไปแกะถุงอาหาร ที่น่าจะเป็นข้าวต้มใส่ชาม ส่วนเมฆก็ยันตัว พลิกมานั่งพิงหัวเตียงด้วยสภาพทุลักทุเลนิดหน่อย
“ทำไมไม่บอกจะได้ช่วย”
“ผมไหวครับ” คนเด็กกว่ายิ้มให้คนที่ทำเสียงดุ
หมื่นปียกถาดมาวางไว้บนเตียง คนข้าวในชามเบา ๆ ใช้ช้อนตัก พร้อมกับเป่าให้คลายร้อน ก่อนยื่นมาตรงหน้าของเมฆ
“ผมทานเองได้นะครับ” คนเด็กกว่าเกาแก้มอย่างเขิน ๆ
“พี่อยากดูแล” หมื่นปีพูดด้วยเสียงอ้อน
แพ้ครับ นายเมฆาแพ้อย่างราบคาบ
หลังจาทานข้าวต้มที่หมื่นปีป้อนอย่างเจริญอาหาร ไม่รู้ว่าเป็นเพราะข้าวต้มร้านนี้อร่อย หรือเป็นเพราะคนป้อน เมฆก็นอนกลิ้งอย่างเบื่อ ๆ คนโตกว่าหนีไปกดคีบอร์ดต้อกแต้ก เคลียงานค้างที่จะต้องส่งหลังมิดเทอมอย่างขยันขันแข็ง เห็นบ่น ๆ ว่างานปี 3 ทั้งเยอะทั้งยาก
คิ้วสีเข้มขมวดเข้าหากันอย่างเคร่งเครียด ก่อนจะลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้ามาใช้สองมือล็อกแก้มของคนเด็กกว่า แล้วกดจูบหนัก ๆ ลงบนริมฝีปากสีสวย
“อื้อ อะไรครับ” เมฆจับข้อมือหมื่นปีก่อนถาม
“เมฆมอง ไม่มีสมาธิ”
“ขอโทษครับ” คนเด็กกว่าเอ่ยอย่างสำนึกผิด ก่อนเอียงไปจูบฝ่ามือที่ประกบหน้าตนอยู่
“รับผิดชอบเลย” หมื่นปีทิ้งตัวลงบนเตียงก่อนดึงร่างคนเด็กกว่ามากอด “รับผิดชอบโดยกายการเป็นหมอนข้างให้พี่กอดแน่น ๆ”
“ครับ” คนเด็กกว่ายกยิ้ม ก่อนเอื้อมมือไปกอดหมื่นปีเช่นกัน
ช่างเป็นการรับผิดชอบที่นายเมฆาชอบที่สุดเล้ยยย!
------------------------
เวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากใช้วันหยุดหลังสอบมิดเทอม 2-3 วัน ไปกับการขลุกอยู่กับหมื่นปี วันนี้พี่หมื่นปีมีเรียนเช้าจนถึงเย็น ส่วนเขามีเรียนตอนบ่าย ดังนั้นคนโตกว่าจึงหายไปตั้งแต่เช้า ส่วนเขาก็หาข้าวเที่ยงลงท้องแถวร้านสะดวกซื้อแทน
“ตั้งแต่มีผัว หายหัวไปเลยนะ!” ก้นยังไม่ทันหย่อนลงบนเก้าอี้ เบียร์ก็เอ่ยจิกกัดกันเสียก่อน
“หายอะไรกัน” เมฆหันไปตอบเพื่อนสาว
“เหอะ ๆ ไลน์กลุ่มไม่ยอมตอบ จนกูคิดว่าไลน์กลุ่มมีแค่กูกับกัส”
“ไลน์กลุ่มจะมีสองคนได้ไง ดูผิดหรือเปล่า” เมฆตอบอย่างไม่รู้ไม่ชี้
“มียอกย้อนนะ!” เบียร์ทำหน้าโกรธอย่างไม่จริงจัง ก่อนเพื่อนสาวตัวดีจะหรี่ตามองหน้าเขา “ได้กันยัง?”
เมฆขอบคุณตัวเองที่ไม่ได้หยิบน้ำขึ้นมาจิบ ไม่อย่างนั้นสำลักแน่ ๆ
ก็ดูคำถามสิ?
“ถามอะไรแบบนี้!” เมฆหันไปแหวใส่เพื่อน
ใครจะตอบ เขินนะเว้ย!
“เตง เค้าว่าได้กันแล้วชัวร์” เบียร์หันไปคุยกับกัส
“เค้าก็ว่าได้กันแล้ว” กัสพยักหน้ารับคำ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เขาทันที “ความรู้สึกเหมือนส่งลูกเข้าหอเลยอะ”
“แต่เมฆเป็นพ่อพวกเรานะ” เบียร์ทำตาใสที่ดูก็รู้ว่าเเกล้งทำ
“งั้นก็ส่งพ่อเข้าหอ กิกิ” กัสส่งเสียงหัวประหลาด
“เพ้อเจ้อ” เมฆว่าเพื่อนอย่างไม่จริงจัง
“พี่หมื่นปีเด็ดปะ?”
เพี้ยะ
เมฆหวดมือลงบนแขนเพื่อนสาวหลังจากจบคำถาม
“ถามอะไรเนี่ย? คำถามแบบนี้ไม่ควรถามรู้ไหม” เมฆดุเพื่อนสาวอย่างจริงจัง
“ขอโทษ แต่ว่านะ เตงพ่อตีเรา” เบียร์เอามือลูบแขนที่โดนตีพลางขอโทษอย่างสำนึกผิด ก่อนหันไปฟ้องแฟน
เพี้ยะ
“โอ๊ย” เมฆร้องขึ้นเมื่อกัสเอื้อมมือข้ามตัวเบียร์มาตีเขา
“ดุได้แต่อย่าตีแฟนกู”
เมฆจึงเอื้อมมือไปตีกัสคืน แต่พอตีเสร็จก็เป็นเบียร์ที่ตีเขา โทษฐานที่ตีแฟนหนุ่มของเจ้าตัว เขาจึงตีเบียร์คืน หลังจากนั้นก็เกิดสงครามตีแปะ ที่มันไม่ได้เจ็บเลย แต่ตีเพราะไม่อยากยอมแพ้กัน เมฆตีเบียร์ กัสตีเมฆ พอเมฆตีกัส เบียร์จะมาตีคืน วนกันไปกันมา จนอาจารย์เข้ามาสอนนั่นแหละถึงได้ยกเลิกสงครามกันไป
------------------------
หลังจากเรียนเสร็จเบียร์กับกัสก็รีบออกไปก่อน เพราะวันนี้กัสจะเข้าไปฝากตัวกับนายแม่ของเบียร์ ส่วนเมฆก็เตรียมตัวจะส่งข้อความถึงหมื่นปี แต่ก่อนที่มือจะได้กดส่งข้อความก็มีสายเข้ามาเสียก่อน
‘ดช.หฤษฎ์’
ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้เมฆกดรับสายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม มือพลางเก็บของ และเดินออกจากห้องเรียน
“ว่าไงคุณหฤษฎ์” เมฆเอ่ยเสียงสดใส
/ไม่ว่าไง เมฆาอยู่ไหน/ เสียงปลายสายตอบกลับ
“คณะ ถามทำไม?”
/งั้นรีบลงมา/
“หืม?”
/เร็วว/
เมฆยิ้มกว้างกว่าเดิม กดวางสายแล้วรีบวิ่งลงบันไดไปหาคนที่กำลังรออยู่ ใช้เวลาไม่นานก็ถึงชั้นหนึ่ง กวาดสายตาหาไม่นานก็พบ ร่างของเมฆวิ่งเข้าไปโถมกอดคนที่อ้าแขนรอรับทันที
“คิดถึงอะไรขนาดนั้น” คนเตี้ยกว่าที่ถูกกอดจนจมอกกล่าว
“คิดถึงหมอก” เมฆยิ้มให้คนตรงหน้า ก่อนดันตัวคนตัวเล็กออก ก่อนหมุนไปหมุนมา “แฝด มึงเตี้ยลงหรือเปล่าเนี่ย”
“กูจะไล่มึงออกจากการเป็นน้อง” หมอกพูดเสียงขุ่น ไม่ชอบใจที่เมฆพูดถึงส่วนสูงของตนเอง
เมฆหัวเราะเบา ๆ ให้กับ ‘หมอก’ แฝดคนละฝาที่ทำหน้ายุ่ง
“แล้วนี่มาไง ไม่เรียนเหรอ” เมฆจูงมือหมอกเดินออกไปทางหน้าคณะ
“เรื่องกูไว้ค่อยคุย เอาเรื่องของมึงดีกว่า” หมอกยิ้มอย่างเจ้าเลห์
“เรื่องอะไร”
“เรื่องแฟนมึงไง”
“อาหะ”
“ยืมโทรศัพท์หน่อย” หมอกแบมือ ถึงจะงงกับการเปลี่ยนเรื่องปุบปับของแฝดตัวเอง แต่เมฆก็ล้วงเจ้าเครื่องสื่อสารทรงสี่เหลี่ยมให้อยู่ดี
หมอกก้มลงพิมพ์อะไรไม่รู้ยุกยิก ๆ แล้วก็เก็บโทรศัพท์ของเขาเข้ากระเป๋าตัวเองเสียอย่างนั้น
“ปะ” หมอกจับมือเมฆเดินต่อ
“เดี๋ยว ๆ ขอโทรศัพท์คืน จะบอกพี่หมื่นปี”
“ไม่คืน หลังจากวันนี้มึงเป็นของกูเมฆ ถ้าใครจะเอามึงไปก็มาขอกูเอง”
เมฆหน้าเหวอกับประโยคของแฝดตัวเอง พลางคิดว่าพลาดแล้วที่ยอมส่งโทรศัพท์ให้เจ้าแฝดตัวแสบ
เมฆา : ผมกลับก่อน มีงานต้องทำ ช่วงนี้ไม่ว่างมีธุระ
พี่หมื่นปีครับ : ครับ แล้วคืนนี้จะไปค้างห้องพี่ไหม หืม
เมฆา : ไม่ล่ะ ไม่ต้องส่งข้อความมาแล้วนะ ไม่ว่างตอบ
------------------------
แปลก...
หมื่นปีว่ามันแปลกมาก ๆ
ปกติเวลาเมฆคุยกับเขา ไม่ว่าจะเป็นการพูดคุยด้วยช่องทางไหน คนเด็กกว่ามักจะสุภาพ ไม่พูดห้วน ลงท้ายด้วยครับเสมอ แต่นี่ ประโยคพวกนี้มันห้วนเกินไป หรือเมื่อเช้าเขาเผลอทำอะไรให้โกรธหรือเปล่า
ก็ไม่นะ...
ตอนเขาจะออกจากห้องเจ้าเด็กเมฆยังสะลึมสะลือมาจุ๊บส่งอยู่เลย เกิดอะไรกับแฟนเขากันวะ
“ทำหน้าเครียด เป็นไรวะ” ธีร์ยื่นหน้ามาถาม
“เมฆแปลก แชทน้องมันห้วน”
“มึงคิดไปเองหรือเปล่า แชทมันส่งเสียงไม่ได้นะเว้ย อย่าคิดมาก” เอิ้นตบบ่าปลอบเพื่อน
หมื่นปีพยักหน้าเบา ๆ ก็หวังว่ามันจะไม่มีอะไรนั่นแหละนะ
ไม่มีอะไร
ไม่มีอะไรก็เหี้ยละ!
ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่หมื่นปีติดต่อเมฆไม่ได้ โทร.ไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ ไดเรกไอจีนี่ไม่อ่านด้วยซ้ำ พอลองติดต่อเพื่อนน้องดู ก็บอกว่าเป็นเหมือนกัน แต่ถึงจะไม่ตอบก็ยังส่งงานให้เพื่อนลอกได้อยู่ เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าน้องยังปลอดภัยดี หมื่นปีนั่งหน้าเครียด เครียดยิ่งกว่าเมื่อวาน พลางจ้องดูแชทของเขากับแฟนเด็ก ที่หนักขวา
“เห้ย ใจเย็นเพื่อน น้องอาจจะแค่งานเยอะ” เอิ้นตบบ่าหมื่นปีเบา ๆ
เขาก็อยากคิดแบบเอิ้น แต่มันกังวลนะ เป็นห่วงด้วย นอกจาก เพื่อน พี่ และน้องแล้ว ก็ไม่เคยกังวลเรื่องใครเท่านี้มาก่อน เมฆมีอิทธิต่อเขามากจริง ๆ
“มึงงงงง” ธีร์วิ่งอย่างกระหืดกระหอบเข้าห้องเรียน ในมือถือโทรศัพท์ชูขึ้นโบกไปมา “ดู ดูนี่ แฮ่ก ๆ”
“เหี้ยยยย” เอิ้นที่รับมาดูอุทานขึ้น ก่อนหันมาคุยกับหมื่นปี “มึงต้องใจเย็นนะเว้ย”
“เอามา” หมื่นปีกดเสียงต่ำ แต่เอิ้นก็ยังทำหน้าเลิ่กลั่ก จนเขาทนไหวต้องคว้ามาดูเอง
หน้าจอโทรศัพท์เป็นหน้าเพจของดาด้า ที่โพสต์รูปของเมฆกับผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งกอดกันกลม หมื่นปีกำมือแน่นระงับความโกรธที่แล่นริ้วขึ้นมา
หึง!
คำคำเดียวที่อธิบายอาการของเขาตอนนี้ได้!
“มึง ๆ เย็นนะเพื่อน เย็นก่อน มันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดแบบเรื่องของน้องเบียร์ก็ได้ไง” ธีร์ที่ข่มความหอบเอ่ยปลอบเพื่อน
ร่างสูงไม่ตอบ ส่งโทรศัพท์คืนเพื่อน ก่อนต่อสายหาคนที่ตอนนี้ควรจะคุยกันที่สุด สายแรกไม่รับ สายที่สองก็ไม่รับ จนสายที่สามถึงมีเสียงปลายตอบกลับมา
“เมฆ”
/ไม่ใช่เมฆ/
“ใคร” เสียงทุ้มกดต่ำ จนเพื่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับขนลุก
/คนสำคัญของเมฆ/
“มึงอยู่ไหน”
/หาเอาเองดิ หึ/ ปลายสายตอบอย่างกวน ๆ ก่อนกดวางสาย
หมื่นปีใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างอารมณ์เสีย ตอนนี้อยากโทร.ไปขอโทษน้องชายที่เขาชอบด่าว่าใช้แต่กำลังตัดสินปัญหา เพราะตอนนี้เขาอยากใช้ความรุนแรงเหลือเกิน อยากต่อยใครสักคนให้หน้าหงาย
“ถามเพื่อนน้องให้ทีว่าเมฆอยู่ไหน” หมื่นปีพูดเสียงเรียบ เอิ้นรีบแชทหาน้องเบียร์ทันที
“น้องอยู่ร้านมิมิ หน้าม. น้องไปกับ...” ธีร์ยังพูดไม่จบ ร่างสูงของหมื่นปีก็ลุกพรวด
“ฝากลาอาจารย์ด้วย” พูดแค่นั้นร่างสูงก็ก้าวออกจากห้องทันที
“เห้ย! หมื่นปี ฟังกูก่อน หมื่นปี๊!!” ธีร์ตะโกนตามร่างสูงของเพื่อน “น้องไปกับแฝดน้อง แฝดที่น้องเคยพูดถึงไง! ไอ้หมื่นปี๊!!”
ธีร์ตะโกนไล่หลัง ก่อนจะออกวิ่งตามหมื่นปีไป แต่ก็ถูกเบรกด้วยอาจารย์ประจำวิชาเสียก่อน
“จะไปไหนคุณธีร์” เสียงดุเอ่ยถาม
“ผม...ผมมีธุระครับ”
“สำคัญมากไหมคะ? เรื่องใหญ่มากไหม? เพราะคุณขาดไม่ได้แล้ว ลาก็ไม่ได้แล้วด้วย ไม่อย่างนั้นคุณจะหมดสิทธิ์สอบ”
“เอ่อ...” เรื่องเพื่อนก็สำคัญ แต่เรื่องเรียนก็สำคัญเหมือนกันนะ!
ธีร์หันไปมองเอิ้น ส่งซิกให้มันเป็นคนตามหมื่นปีไป
“งั้นผม...”
“คุณก็ด้วยคุณเอิ้น” ยังไม่ทันที่เอิ้นจะเอ่ยอะไรขึ้นมา อาจารย์ก็ขัดขึ้นก่อน
ทั้งเอิ้นและจึงได้แต่จำใจก้าวเข้าห้อง พร้อมส่งแชทยิก ๆ ให้กับคนใจร้อนที่พุ่งพรวดออกไป พลางภาวนาว่าขอให้ทุกคนปลอดภัย
สาธุ!
------------------------
“ยิ้มอะไร?” เมฆที่ไปห้องน้ำกลับมาเอ่ยถามแฝดของตนเอง
“เปล่า” หมอกยักไหล่กวน ๆ
“หน้าหมอกโคตรไม่น่าไว้ใจเลย” เมฆหรี่ตาอย่างจับผิด
“ก็แล้วแต่”
“แล้วไหนที่สัญญาไว้” เมฆเอ่ยทวงสัญญา ที่ว่าถ้าเลี้ยงขนมจะคืนโทรศัพท์
“อ่ะ ๆ ไม่แกล้งละ” หมอกยื่นโทรศัพท์คืนเจ้าของ
เมื่อได้ของคืน เมฆก็เข้าเช็กแชททันที เห็นข้อความของหมื่นที่ไม่ได้ตอบกลับเลยก็ปวดใจ พี่หมื่นปีของเขาต้องกังวลมากแน่ ๆ เลย
“หมอกไม่มีหางเสียงเลย พิมพ์แชทห้วนแบบนี้ได้ไง เขาเป็นรุ่นพี่นะ” เมฆดุคนเป็นแฝด แต่ตากลับมองจอ และมือก็รัวพิมพ์แชทอธิบายเรื่องทั้งหมดให้หมื่นปีฟัง แต่พอคิดได้ว่าโทร.หาน่าจะเร็วกว่าจึงกดออกจากแชท แต่ยังไม่ได้โทร. หมอกก็เอื้อมมือมาบีบแก้มของเขาเสียก่อน
“สนใจแต่แฟน กูงอนนะ” หมอกทำเสียงกระเง้ากระงอด
เพี้ยะ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้น เมื่อผู้มาใหม่ปัดมือหมอกออกจากแก้มของเมฆ เมื่อหันไปมองก็พบกับหมื่นปีที่.ทำหน้าดุเหมือนจะแดกหัวใครสักคน
"พี่หมื่นปีครับ" เมฆเรียกเบา ๆ
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน” คนโตกว่าคว้ามือแฟนตนเอง กระชากให้ลุกขึ้น
“มึงจะพาเมฆไปไหน?” หมอกจับข้อมือของหมื่นที่จับมือของเมฆอยู่
“เสือก” หมื่นปีกดเสียงต่ำ
“กูไม่ให้ไป”
“มึงไม่มีสิทธิ์” หมื่นปีใช้มืออีกข้างกระชากมือหมอกออก ซึ่งมันเป็นอย่างง่ายดาย เพราะหมอกตัวเล็กกว่าหมื่นปีมาก
“คือผมอธิบายได้นะครับ นี่เป็น...” เมฆเอ่ยขึ้นหวังแก้สถานการณ์มาคุนี้
“พี่ไม่อยากรู้จักมัน! ไป!”
ความหวังจะแก้สถานการณ์ดับวูบเมื่อเจอเสียงดุ ๆ ที่ดุจนเมฆขนลุก ได้แต่เดินตามแรงลากของคนโตกว่า
“ปั้น” ร่างสูงของคนโตกว่าเอ่ยเรียกชื่อรุ่นน้อง คนถูกเรียกสะดุ้งนิดหน่อย “มึงเฝ้ามันไว้ กูเคลียกับเมียเสร็จ จะมาเคลียกับมันต่อ”
“ได้พี่” ปั้นรับคำอย่างงง ๆ
คนเด็กกว่าถูกยัดใส่รถ ก่อนร่างสูงจะเดินอ้อมไปยังตำแหน่งคนขับ และขับออกไป แต่ให้ตายเถอะ ถึงตอนนี้เขาจะกลัวหมื่นมากขนาดไหน แต่คำว่า ‘เมีย’ ที่หมื่นปีพูดเมื่อกี้ มันทำเขาเขินไปหมด!
------------------------
เมฆว่าเหตุการณ์นี้มันคุ้น ๆ เพียงเปลี่ยนจากเบียร์เป็นหมอก เปลี่ยนจากห้องพักพนักงานเป็นห้องของคนโตกว่า และเปลี่ยนสถานะจากคนจีบกัน เป็น แฟน
“พี่หมื่นปี” คนเด็กกว่าเรียก พร้อมเอื้อมมือไปจับลำแขนแกร่ง คนโตกว่าไม่ตอบอะไร ทำเพียงแค่ผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างควบคุมอารมณ์
“หันมาคุยกันก่อนนะครับ นะ” เมฆพยายามส่งเสียงอ้อน “พี่กำลังเข้าใจผิดนะ”
หมื่นปีได้แต่พ่นลมหายใจก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ความคิดตีกันไปหมด ทั้งหึง ทั้งหวง ทั้งห่วง ทั้งยังกลัวจะเสียคนเด็กกว่าไป
เมฆทรุดตัวนั่งข้างคนโตกว่า ทั้งยังเข้าไปกอดหมื่นปีเอาไว้ด้วย
“พี่หึง พี่หวง พี่กลัวใครมาแย่งเมฆไป” หมื่นปีกอดตอบคนเด็กกว่า
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมรักพี่หมื่นปีคนเดียว” เมฆลูบแขนแกร่งที่โอบกอดเขาไว้อย่างปลอบโยน
“มันจับแก้มเมฆด้วย”
“มากกว่าแก้มก็เคยครับ”
“ตรงไหน!!” หมื่นปีดันคนเด็กกว่าออกจากอก แล้วจ้องเขม็ง
“ใจเย็นครับคุณแฟน นั่นหมอกครับ หมอกที่เป็นแฝดคนละฝากับผมไง”
หลังจากจบคำพูดของเมฆ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ
“ห๊ะ!” พอเริ่มประมวลผลได้ หมื่นปีก็ร้องอย่างตกใจ
“ครับ หมอกเป็นแฝดเมฆเอง” คนเด็กกว่าตอบด้วยรอยยิ้ม
“โถ่! นี่พี่หึงแฝดของเมฆเหรอ?” หมื่นปีรู้สึกทั้งโล่งใจ และขายหน้า
“ครับ” คนเด็กกว่าพยักหน้ายิ้ม ๆ
“ขอโทษนะครับ” หมื่นปีเอ่ยอย่างรู้สึกผิด
“พี่หมื่นปีไม่ผิดครับ ไม่ผิดเลย หมอกนั่นแหละผิด ชอบแกล้ง”
“แฝดเราแสบมากเลย” หมื่นปีเสริมอย่างเห็นด้วย
“ใช่ครับทั้งยึดโทรศัพท์ ทั้งกักตัวไม่ให้ไปไหน”
“ตอบแชทแทนด้วยหรือเปล่า” หมื่นปีถาม เมฆพยักหน้า “เจ็บไหม?”
หมื่นปีจับข้อมือคนเด็กกว่าที่ขึ้นรอยจางจากแรงบีบของเขาขึ้นมาเบา ๆ
“นิดหน่อยครับ”
จุ๊บ!
“หายเจ็บหรือยัง?” คนโตกว่าถามหลังจากจรดริมฝีลงบนรอยที่ข้อมือของเมฆ
“ยังครับ” คนเด็กว่าส่ายหน้ายิ้ม ๆ
จุ๊บ! จุ๊บ!
หมื่นปีจรดริมฝีปากลงอีกสองครั้ง พลางช้อนตามองคนเด็กกว่า
“เปลี่ยนที่ก็ได้นะครับ” คนเด็กกว่าบอก ก่อนเคลื่อนหน้าเข้าไปจรดริมฝีปากลงบนอวัยวะเดียวกันบนใบหน้าของหมื่นปี แล้วละหน้าออกอย่างช้า ๆ
ร้ายนักนะเจ้าเด็กเมฆ!!
หมื่นปีปล่อยมือออกจากข้อมือ เปลี่ยนมารั้งคอคนเด็กกว่ามากดจูบหนัก ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เพิ่มความร้อนแรง ทั้งสองแลกความหวานต่อกันอย่างต่อเนื่อง ปล่อยออก แล้วจูบใหม่อยู่อย่างนั้น
กว่าคนเด็กกว่าจะรู้ตัว เสื้อนักศึกษาของตนเองก็ถูกถอดออกไปแล้ว หมื่นปีถอนจูบออกมาแล้วค่อย ๆ เลาะเล็มริมฝีปากไปตามกรอบหน้า เลื่อนมายังลำคอขาว เมฆเอียงคออำนวยความสะดวกให้คนโตกว่า รู้ตัวเองแล้วว่าวันพรุ่งนี้บนลำคอคงมีแต่รอยที่หมื่นปีทำไว้
และแล้วโซฟาในห้องของหมื่นปีก็แปรเปลี่ยนไปเป็นสนามรักให้ทั้งคู่ได้โรมรันกันอย่างร้อนแรง แต่ก็ปะปนไปด้วยความหวาน เสียงคราง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้อง
เสร็จจากโซฟา คนโตกว่าก็พาเมฆไปต่อกันที่เตียงกว้างทันที เมื่อสุขสมอารมณ์หมายหมื่นปีก็แสดงความรับผิดชอบโดยการพาสารร่างอ่อนปวกเปียกของเมฆไปอาบน้ำ แต่ก็ถูกจับกินต่อในห้องน้ำอีกรอบ
เมื่อหมื่นปีพาคนเด็กกว่ามาวางลงบนเตียงเมฆก็เผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากบทรักที่ลากยาวมาตั้งแต่บ่ายจนถึงเย็น
------------------------
อือ ปวดเอว
ความรู้สึกแรกหลังจากลืมตาตื่นขึ้นมา
เมฆกวาดตามองรอบห้องที่มืดสนิท มีเพียงแสงที่ลอดออกมาจากห้องน้ำให้ห้องไม่มืดเพียงเท่านั้น พอเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลา 5 ทุ่มครึ่งแล้ว
“เหมือนลืมอะไรไปเลยแฮะ?” คนเด็กกว่าพึมพำพลางนวดเอวเบา ๆ
“เฮ้ย! หมอก!”
“อะไรครับ?” หมื่นปีออกจากห้องน้ำพอดีกับที่เมฆตะโกนถามขึ้น
“ผมลืมหมอก ที่ร้านมิมิ” คนเด็กกว่าตอบอย่างเลิ่กลั่ก
“อ๋อ ไม่ต้องห่วงครับ ปั้นไลน์มาบอกว่าหมอกอยู่ด้วยที่คอนโดฯ” หมื่นปีทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง พร้อมลูบหัวคนเด็กกว่า
“อย่างนั้นก็สบายใจครับ” เมฆทิ้งตัวลงเตียง หมื่นปีเองก็ทิ้งตัวตาม ดึงเอาคนเด็กกว่ามากอดไว้ พร้อมกับหอมหัวเมฆเบา ๆ “เห็นโทรศัพท์ผมไหมครับ ขอโทรหาหมอกก่อน”
“ครับ” หมื่นปีรับคำก่อนเดินออกไปหาเจ้าเครื่องมือสื่อสารของเมฆ เมื่อเจอก็นำมาให้คนเด็กกว่า
เมฆรับโทรศัพท์มาก่อนโทรหาผู้เป็นแฝดพี่
/นึกว่าลืมกูแล้ว/ ปลายสายทักเสียงสะบัด
“ไม่งอน ๆ”
/เคลียกับพี่เขาแล้วเหรอ/ หมอกถามด้วยเสียสำนึกผิด
“เคลียแล้ว แต่พรุ่งนี้หมอกต้องมาขอโทษพี่หมื่นปีด้วยตัวเองเข้าใจไหม” เมฆบอกเสียงดุ
/รับทราบ! ว่าแต่นะมึงค้างห้องพี่เขาเหรอ/
“อืม”
/แล้วกูจะเข้าห้องมึงยังไงงงง/ หมอกถามเสียงโหยหวน เพราะกุญแจห้องอยู่ที่เมฆหมดเลย
“เอ่อ นั่นสิ” เมฆเอ่ยเสียงตกใจ จนหมื่นปีหันมามอง
/เอามานี่-ไม่ให้ เฮ้ย!/ สองเสียงทะเลาะกันก่อนจะเป็นปั้นที่เอ่ยขึ้น /ให้เเฝดเอ็งอยู่ห้องพี่ก่อนก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปส่งที่หอพี่หมื่นปี/
“รบกวนพี่ปั้นหรือเปล่าครับ?” เมฆเอ่ยเสียงเกรงใจ
/ไม่เป็นไร ๆ /
“ขอบคุณครับ”
/เอามา/ เสียงฟึ่บฟั่บดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนเสียงปลายสายจะกลับมาเป็นเสียงหมอก /ไม่อยากอยู่หรอกนะ แต่ยอมอยู่กับไอ้มนุษย์หมีนี่ก็ได้ -ว่าใคร -หมามั้ง -เออแล้วไป/
เสียงเถียงกันดังงุ้งงิ้งดังขึ้นก่อนที่หมอกจะวางสายไป เรียกเสียงรอยยิ้มน้อย ๆ จากเมฆ
“หมอกว่ายังไงบ้าง” หมื่นปีดึงคนเด็กกว่ามาตอบ
“หมอกค้างกับพี่ปั้นครับ พอดีกุญแจหออยู่ที่ผม เดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้หมอกเข้ามาขอโทษครับ”
“ครับ” หมื่นปีลูบหัวคนเด็กกว่าเบา ๆ “งั้นนอนได้แล้วครับ”
“ครับ” เมฆรับคำก่อนหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้งในอ้อมกอดของหมื่นปี
------------------------
เมฆตื่นมาในช่วงสายของวัน แต่พอลืมตาก็ไม่เจอหมื่นปี ที่ว่างข้าง ๆ เริ่มเย็นแสดงว่าคนโตกว่าน่าจะลุกออกจากเตียงไปนานแล้ว
พอกวาดสายตาไปทั่วห้องก็เจอโพสอิทสีเหลืองพาสเทลแปะอยู่ตรงหัวเตียง
‘พี่ออกไปวิ่งนะครับ เดี๋ยวซื้อข้าวเช้ามาฝาก’
เมฆยิ้มน้อย ๆ พาตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัว พอออกมาก็เจอกับหมื่นปีที่เข้าห้องมาในสภาพเหงื่อท่วม คนโตกว่ายิ้มให้ก่อนเดินมาล็อกแก้มเมฆแล้ว ประทับจูบเบา ๆ
“มอนิ่งคิสครับ” หมื่นปียิ้ม
“มอนิ่งคิสครับ” เมฆยิ้มตอบ แล้วไล่คนโตกว่าไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองก็แกะโจ๊กใส่ชามรอ
หมื่นปีอาบน้ำแต่งตัวออกมาทั้งคู่ก็จัดการอาหารเช้า ๆ กันไปหมด หลังจากนั้นก็ย้ายสารร่างมานอนกอดกันที่โซฟา ดูหนังกัน จนล่วงเลยมาเกือบเที่ยงปั้นถึงจะโผล่มาพร้อมกับหมอก
“หูยย” หมอกร้องขึ้นเมื่อเห็นสภาพแฝดน้องที่มีรอยเต็มคอ และด้วยความสงสัยจึงแหวกคอเสื้อดูก็พบกับรอยสีกุหลาบเต็มไปหมด
“รุ่มร่าม” เมฆคว้ามือหมอก ดึงออกจากคอเสื้อ ก่อนหมุนให้แฝดพี่ที่ตัวเล็กมาอยู่ในอ้อมกอด และฟัดแก้มหมอกไป
“จั๊กจี้โว้ย!!” หมอกโวยวาย
หมื่นปีที่มองอยู่ถึงกับคิ้วกระตุก ก็เล่นกันแบบนี้ใครจะไปเข้าใจผิดวะ!
“ทำอะไรไว้?” เมื่อเมฆฟัดจนพอใจก็บอกหมอกเสียงดุ
แฝดพี่ยิ้มแหะ ๆ ก่อนหันไปหาหมื่นปี แล้วยกมือขอโทษ
“ขอโทษครับที่แกล้งแรงไปนิดดด”
“พี่ว่าไม่นิดเลย” หมื่นแกล้งทำเสียงดุ หมอกที่ได้ยินดังนั้นก็ดุ๊กดิ๊กไปหลบหลังแฝดน้อง
“พี่เขาจะเตะกูไหมวะ?”
“โดนแน่ โดนเตะตัวขาดแน่” เมฆหันไปขู่หมอก
“อึ๋ยย”
“555 พี่ล้อเล่น ไม่โกรธแล้ว แต่ไม่เอาแบบนี้แล้วนะ พี่หึง!” หมื่นปีบอกพลางดึงเมฆมากอด
“หวานไปแล้ววว” ปั้นที่ไม่มีบทมานานพูดแซวขึ้น เรียกท่อนขาของหมื่นปีประทับบนก้นแน่น ๆ ของรุ่นน้อง
“โอ๊ยพี่! เขินแรงจังวะ” ปั้นกระโดดโหยง
“เตะอีกพี่ ๆ” หมอกยุ
“ระวังไว้นะ” ปั้นหันไปขู่หมอก แต่มีหรือคนอย่างหมอกจะกลัว มีแต่จะแลบลิ้นปลิ้นตากลับมา
